Sneeuw (2)

De tweede sneeuwdag was veel geschikter om te fotograferen. Onze vriend de zon liet zijn gezicht zien en dat maakt foto's net wat interessanter! Ik mis nog een goed objectief voor mijn camera om foto's van veraf te nemen, maar dat kost gewoon ontzettend veel geld. Ik wilde graag meer foto's van kraaien nemen, maar behalve een braverik die bleef zitten ondanks dat ik zeer dichtbij kwam, vlogen ze allemaal weg...helaas!

Winter

Eindelijk wordt het koud!
Vanmorgen werd ik wakker, trok het gordijn open en zag de witte wereld. Samen met huisgenoot Ernst ging ik op pad voor een fotosessie. Fotograferen in de sneeuw is echter veel lastiger dan ik dacht en er zijn weinig mooie foto's uit voortgekomen.
Een kleine selectie:

Falen voor gevorderden

Sinds ik mijn nieuwe iMac heb, lijkt mijn toch al niet grote bureau nóg kleiner!
Dus toog ik samen met Christiaan afgelopen zaterdag naar een Zweeds meubelketen in Utereg. Ik had daar namelijk een mooi bureau gezien wat ik wel wilde aanschaffen. Dit meubelketen had het bureau ook op voorraad, dus tot dan toe verliep alles gesmeerd. Hoppakkee, pinpas door het apparaat jassen en driehonderd euro armer. Met een bon onder de arm konden we naar het magazijn, waar het bureau afgehaald moest worden. Christiaan heeft sinds kort een lease auto, een geweldige VW Polo. We reden naar het magazijn en het bureau lag in 10 pakketten klaar. De werknemer gaf me met een dikke grijns op zijn gezicht het karretje en zei: 'succes ermee!'. O verdomme, die bureauplaat is toch wel erg groot. Ja tja, daar denk je dan weer niet aan.
U voelt de clou natuurlijk al van 10,000 mijlen ver aankomen en ja hoor daar komt 'ie: het bureau paste niet in de auto op zo'n luttele vijf centimeter. Totaal niet bij nagedacht tijdens het winkelen. Helemaal vergeten dat zo'n groot bureau ook wel eens een groot pakket kon zijn. Dom dom oliedom. Wat nu? Het was al half 8. Een boedelbak huren was al te laat. Uit nood belde ik m'n pa, maar zijn VW Golf is ondanks het brede chassis nog smaller bemeten qua kofferbakruimte! Ik knoopte wat gesprekjes aan met mensen die ook spullen aan het afhalen waren, maar niemand had een auto die groot genoeg was om me te helpen.

Helaas pindakaas en toch maar een afspraak maken voor het laten bezorgen van de bureauplaat. Woensdag wordt het bezorgd en heb ik een bureau waarop mijn monsterlijke mac weer normale proporties krijgt.

Falen voor gevorderden, cursussen vanaf 2010 bij Maaike Faalhaas B.V.

De jeugd van KNA

De kinderen van de muziekvereniging KNA op de foto na hun voorspeelavond.


De voorspeelavond is een jaarlijks terugkerend fenomeen aan het worden.
Ieder kind speelt solo een stukje voor het publiek wat grotendeels uit hun ouders en leden van het grote orkest bestaat. Het is heel goed voor de kinderen om solo te spelen, het leert ze omgaan met zenuwen en ik vind het dan ook zeer dapper dat ze er toch maar gaan staan!
Je hoort bij de een meer de zenuwen dan bij een ander. Dat geeft ook niet, iedereen gaat er op een andere manier mee om. Ik heb aardig wat foto's genomen, deze zijn te zien op Flickr

Silvesterconcert wordt soap?

LET OP: IN deze post geef ik slechts MIJN mening weer en NIET die van het bestuur.

De laatste tijd rommelt het nogal binnen de muziekvereniging in Arkel. Ik vind het heel moeilijk om hierover te schrijven, want er borrelen ook bij mij allerlei tegenstrijdige gevoelens op over de hele affaire. Ik weet ook bijna niet waar te beginnen…Het kan zo maar eens een lang verhaal worden!

Laat ik beginnen met het voorstellen van de heer S. Hij is een geweldig goede klarinettist, en hij is jarenlang concertmeester geweest voor de vereniging. Hij stopt daar per 1 januari mee, omdat zijn visie over het wel en wee van de vereniging niet meer overeenkomt met die van het bestuur. Daarover zijn de spanningen zo hoog opgelopen dat ongeveer een maand geleden S. per abuis bij KNA wilde stoppen. Er ontstond toen een heel oproer binnen het orkest. Zoon en Dochter S. zitten ook in het orkest, en hebben beide ook een behoorlijk muzikaal steentje bij te dragen. Dochter zit naast Vader bij de solo-klarinetten (waar ik ook zit) en Zoon is onze beste trompettist.

Een vriendin van mij zit in het bestuur van de vereniging en via haar verneem ik een beetje wat er allemaal gebeurt. Ze vertelt me geen bestuursgeheimen, maar ze weet wel meer van de situatie dan ik in mijn eentje zou weten. Vader S. wilde dat we als vereniging stoppen met marslopen, het bestuur wil dat niet. Hij wil ook dat we grootsere concerten gaan geven. Zijn wensen maakt hij ieder jaar duidelijk in de Algemene Ledenvergadering op een manier die op zijn minst onsympathiek te noemen is. Hoe groot ik hem ook bewonder als muzikant, zo erg walg ik van zijn manier van communiceren. Het is alsof er ineens een ander persoon voor je staat: agressief, overtuigd van zijn eigen gelijk, niet openstaand voor andere opvattingen. Het is deze kant van S. die de ellende veroorzaakt. Hij gaat zo hard tekeer tegen het bestuur, dat er al verschillende mensen van de vereniging af zijn gegaan (vooral degenen die in het bestuur hebben gezeten). Dit was een soort van 'publiek geheim' binnen het orkest, maar toen S. het dan uiteindelijk te weten kwam was het voor hem de druppel om op te stappen. Er ontstond toen dus een oproer in het orkest, omdat hij een heel belangrijk persoon binnen de vereniging is. De wens bestond om hem terug te halen. Hoezeer ik dit ook wilde, betwijfelde ik toen al het nut daarvan. Ook al is hij zo'n geweldige muzikant; zijn manier om dingen door te drijven verafschuw ik. Dat zijn zoon en dochter er dan ook af zouden gaan was dan echt verschrikkelijk, maar onvermijdelijk.

Het leek allemaal met een sisser af te lopen. De voorzitter is figuurlijk door het stof gegaan en na een gesprek was S. de volgende woensdag weer op de repetitie. Dit was een heel ongemakkelijk gebeuren. Ik zei gewoon gedag tegen hem, maar verscheidene mensen kwamen naar hem toe om een hand te geven. Het orkest was eigenlijk een beetje verdeeld tussen mensen die pro-S en contra-S zijn.

De dingen die mij toen het meeste stoorden waren:
- het gevoel dat S. dit alleen maar deed om aandacht te trekken, wat ik niet van me af kon schudden (om te peilen hoeveel 'followers' hij had, als het ware).
- het nare gevoel dat mijn vriendin hier vreselijk aan onderdoor ging, omdat het bestuur werd aangekeken op de gang van zaken. Zij deden ook alleen maar hun best.
- de ellendige tweedeling die nu in het orkest bestond.
- verziekte sfeer.

De soap continues...
Vervolgens bleken ook dochter en zoon S. iets te melden te hebben, namelijk dat ze hun lidmaatschap opzeggen. Volgens een zeer diplomatieke brief omdat ze geen zin meer hebben en grootsere concerten willen, maar onderhuids borrelt er meer.

Nu gaat het dus toch gebeuren, de aderlating in het orkest. Ik weet niet of vader S. nu blijft, voorlopig lijkt het er nog wel op. Bij de klarinetten gaat er in ieder geval een hoop veranderen. Vorige week werd bekend gemaakt wie de nieuwe concertmeester gaat worden en dat is Karin. Zij is een amateur, maar zo goed dat ze zo voor een prof door kan gaan. Ze is ook de vrouw van de dirigent en dat is waar voor de familie S. de schoen wrong. Zij hadden denk ik liever gehad dat dochter S. de nieuwe concertmeester zou worden, maar het is de bedoeling dat de beste klarinettist de concertmeester is. Dat is zonder twijfel Karin. Er ontstond toen ook weer een discussie van hun kant over waarom dit niet kon. Ik heb het idee dat toen voor dochter S. de maat vol was.

Het lijkt wel alsof er een machtsstrijd gaande is in de vereniging in plaats van dat er beseft wordt dat het ook allemaal maar voor de serieuze gezelligheid is. Natuurlijk is het fijn als er veel goede muzikanten in het orkest zitten, en de familie S. is muzikaal heel goed! Het is alleen jammer dat ze op een verrotte manier hun visie en zin willen doordrijven. Ik kan alleen maar naar het waarom gissen. Ik probeerde in het begin nog geen positie in te nemen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. En het spijt me voor hen, maar ik kies voluit de kant van het bestuur en de dirigent en zijn vrouw. Sommige standpunten van de familie S. zijn heus zo slecht nog niet, maar de manier waarop zij ze te berde brengen verpest gewoon alles. Er is geen middenweg, er is hun weg of geen weg. En ik ben dan blijkbaar toch een echte boerin, ik ga graag voor het poldermodel! Ik houd van besluiten die worden genomen in harmonie, waarbij er naar iedereen is geluisterd.

Zoon en Dochter S. gaan per 1 januari weg, en ook hier zitten dubbele motieven achter. Ze hadden makkelijk vorige week maandag, 30 november, hun lidmaatschap op kunnen zeggen en dan per 1 december kunnen vertrekken. Dit hebben ze niet gedaan, en nu zal er de komende weken nog flink wat broeien op de orkestrepetities. Het Silvesterconcert zal 'hun' afscheidsfeestje worden. Het bestuur wilde het concert liever niet door laten gaan, maar een meerderheid van de leden heeft besloten wel te willen spelen. Ik in eerste instantie ook, ik had de dubbele motieven nog niet door. Maar in de pauze werd al flink gesmoesd her en der en later wees een vriendin erop wat erachter zou kunnen zitten. Nu hebben ze nog drie weken de tijd om mensen te bespelen. Er is vanaf hun kant ook gedreigd dat er nog meer opzeggingen zouden komen van leden.

Ik ben er een beetje passief onder. Laat maar komen, die andere opzeggingen. We zullen het weleens zien. De rotte appels zullen nu in ieder geval weggaan, we zullen misschien wat zakken met niveau, maar de sfeer zal verbeteren.
Ik kom waarschijnlijk naast Karin te zitten en zal flink meer moeten gaan oefenen. Nu kon ik soms nog weleens een loopje laten schieten omdat er genoeg andere soloklarinetten waren die dat wel onder de knie hadden. Dat zal niet meer mogen gebeuren!
Een nieuwe trompettist kunnen we nu ook wel gebruiken.

Ik betreur het zeer dat het zo moet lopen, maar sommige mensen kunnen blijkbaar niet gewoon in een vereniging zitten zonder hun aanwezigheid kenbaar te maken op allerlei rare manieren. Aandacht, ego, macht; dat zijn eigenlijk de drie kernwoorden die deze weken door mijn hoofd spookten. Misschien zit ik er helemaal naast, ik kan tenslotte niet in hun hoofden kijken. Ik kan ze wel een boek aanraden (ik kan dit boek overigens iedereen aanraden):

Mooh?

Regelmiep

Woensdag kreeg ik te horen dat ik aan de slag kan bij Herrie, de stage waarvoor ik gesolliciteerd had. Ik ben superblij! Dit zal een hele mooie uitdaging gaan worden, en ik kan aan de slag in de culturele sector. Ik ben al een tijdje niet gelukkig in het vakgebied van Internationale Betrekkingen. Ik merk dat ik het neuzelgehalte veel te hoog vind. Ook als ik over oorlogen en betrekkingen tussen landen in de krant lees kan het me maar matig boeien. Mijn interesse voor cultuur is daarentegen de hoogte in geschoten en ik kan niet wachten om ermee aan het werk te gaan!

Meteen toen ik de telefoon ophing na het verlossende telefoontje begonnen de zorgen. Ik moet nu als de donder een stagebegeleider vinden en allerlei dingen regelen. Ik ben meteen gaan mailen en bellen. Vanmorgen ben ik bij de studieadviseur langs geweest. Zojuist heb ik een mailtje gestuurd naar Jacco Pekelder, de docent die me ook begeleidde bij mijn scriptie; een uitermate geschikte kerel die ik graag als begeleider zou willen hebben. Ik wacht zijn antwoord maar even af.

Een ander klein probleempje is het (eigenlijk) verplichte vak van Stagebegeleiding. Daarin leer je een CV maken en ga je sollicitatiebrieven schrijven. Ik heb dit vak nog niet gevolgd en het zou nu een beetje mosterd na de maaltijd zijn; ik heb immers al een stage. Ik ga dus proberen een vrijstelling te krijgen voor dit vak. Ben benieuwd of het gaat lukken!

Verder ben ik ook nog aardig wat uurtjes bezig geweest met de poster voor het Silvesterconcert. Steeds moesten er wat dingen aangepast worden en uiteindelijk moest ik ook nog de toegangsbewijzen maken. Zo moesten de sponsors ook ineens op de poster, waardoor heel het ontwerp een beetje vernaggeld is (mijns inziens). Ik had echter geen tijd om het helemaal weer om te gooien. Maargoed, als je bedenkt dat ze normaal een poster met onleesbaar lettertype verspreiden (echt geen geintje, check een willekeurig serif calligraphic font), is het allang prima. De perfectionist in mij huilt wel een beetje…

Verder is er bij het orkest weer een heel drama aan de gang, maar daarover in een andere post meer. Je kan er een soapserie van maken, echt waar. Het zal er in de praktijk op neerkomen dat ik vanaf 1 januari een andere positie krijg in het orkest. Ik kom naast de concertmeester te zitten en zal waarschijnlijk meer solo's te verstouwen krijgen. Op zich een hele leuke ontwikkeling, maar de reden waarom ik er kom te zitten is echter wat minder vrolijk. Daarover dus later meer…

Ik ga nu weer even verder met belangrijk doen.

Groeten,
Regelmiep

Wetteloos

Het is midden in de nacht. Niet vaak ben ik nog wakker op dit tijdstip. Bepaalde gebeurtenissen zorgen er echter voor dat ik nog klaarwakker ben.
Een verbroken vriendschap die me pijn doet en vragen die ik mezelf daarbij stel zijn, is een eerste reden.
De zoektocht naar een stage, die wellicht al snel succesvol zal worden afgerond, als tweede.
En nu is daar iets bijgekomen wat mij heel erg schokt.

Mijn beste vriend Christiaan woont vlak bij mij in Utrecht Lunetten bij een zogenoemde huisjesmelker. Ze hebben de huurcommissie ingeschakeld, om een lagere huur af te dwingen en vervolgens is de huisbaas overgegaan op lage methoden om hen weg te pesten, zodat hij er vervolgens andere personen in kan zetten om uit te melken. De prijzen waren onder andere 300 euro voor 8m2 en 450 euro voor 15m2. Verder is er in het huis geen woonkamer aanwezig, en de badkamer en keuken zijn verder ook niet geweldig. Kortom, 200 euro zou voor de kamers een veel redelijkere prijs zijn.

De huisbaas, een Turk, kwam om te beginnen langs met drie van zijn vrienden. Ze stalen de lampen uit de fittingen, pisten heel de WC onder incluis de vloeren en muren, stalen het bestek, molden de CV ketel (die de huisbaas vervolgens weer MOEST laten maken, want wettelijk verplicht). Dit was slechts het begin. Vervolgens kwam er in de kamer naast Christiaan een luidruchtige Turk te zitten die hem met hard gesnurk en gebonk op de muren het leven zuur moest maken. Dat lukte enkele dagen, totdat Christiaan op het ingenieuze idee kwam om met muziek aan in slaap te vallen (hij kan slapen met de meest gruwelijke teringherrie op). Dat werkte.

Maar nu is het aller aller laagste gebeurd. Hij kwam vanavond thuis en er was ingebroken. Laptop, fototoestel, mobiele telefoon en autosleutels weg. Braakschade: geen. 'Hé, wie heeft naast Christiaan toch de sleutel van zijn kamer, zou het de huisbaas zijn?'

Interessant om te weten is dat bij de kleine pesterijen de politie niets kan doen. Je kan als huisjesmelker/huisbaas dus flink wat maken zonder dat je blijkbaar de wet overtreed. Hoe kunnen hier in Utrecht ooit die huisjesmelkers aangepakt worden als je als bewoner geen steun krijgt? Waarom zouden andere mensen nog naar de huurcommissie durven te stappen als ze weten dat een huisbaas dit soort ellendige dingen ongestraft kan doen? Wat is dit voor wetteloosheid?

Ik ben in ieder geval sprakeloos. Met deze inbraak zijn ze (gelukkig?) wel een duidelijke grens overgegaan. Ik hoop met heel mijn hart dat de politie de daders kan pakken. Er zijn her en der vingerafdrukken achtergelaten, die zullen worden afgenomen door de technische recherche. Laat de wet het in godsnaam winnen van dit tuig. Zo niet, dan geloof ik nog minder in de Nederlandse rechtsstaat dan ik al doe.

Je zou er bijna van op de PVV gaan stemmen (let op, dit is een grapje).

Zaterdagavond blues

Eens de dader
eens het slachtoffer
de liefde kent geen genade
wanneer is het juist?

Het is als een kruispunt
met duizenden aanwijzers
schots en scheef
onleesbaar

Je gokt wat
de weg loopt dood
terug naar het kruispunt
verloren

Jij doemt op
Ik volg je op de weg

Dader of slachtoffer
wat zal het zijn?


Ik ben een beetje in een rare bui. Heb net een film gekeken die me wel aan het denken zette, 500 Days of Summer. Het verhaal lijkt vrij standaard: jongen ontmoet meisje, liefde, liefde roest, einde van de liefde. Het bijzondere is dat nu het meisje degene is die de nogal 'koude' (en meestal mannelijke) rol van hartenbreker speelt. Nu kreeg ik medelijden met de jongen, maar ach, zelf ben ik ook meer dan eens de 'koude' geweest. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het nou eenmaal zo voelde (of liever gezegd, omdat ik weinig voelde). Ik heb ook wel eens in de rol van de jongen in de film gezeten, met gebroken hart en heel die reutemeteut. Na allemaal rare ervaringen word je gewoon wat sceptisch. Het is allemaal zo vaag, wanneer is het goed? Waarom is het allemaal zo moeilijk? Maar net zoals bij zoveel dingen is het ook in de liefde zo dat de gebraden kippen je mond niet in vliegen; je moet ervoor werken! Echter, op donkere, regenachtige novemberavonden spoken de vragen des levens weleens door m'n hoofd. Heb ik mijn kans op een goede relatie gehad (ik had er een, m'n eerste)? Wat nou als ik heel mijn leven alleen blijf? Dat soort dramatische zaken die de gemoedsrust niet verbeteren.

Melancholisch geratel op de zaterdagavond met een ruisende Ulver plaat op de achtergrond… misschien wordt het tijd om naar bed te gaan.

Orkesten Update

En we hebben weer een heel pak muziek gekregen bij de Wegenbouw (officieel Bouw & Infra Harmonie). Ik was van de helft alweer vergeten wat we hadden uitgekozen, wat best schandalig is voor een lid van de Muziekcommissie.
Na het eenmalig doorspelen van alle muziek waren we drie uur verder en ik kan concluderen dat het allemaal goed te doen is. De loopjes en moeilijke passages zijn uiteraard aanwezig, maar het is redelijk klarinetvriendelijk geschreven. Enkele uren beulen thuis zou de truuk moeten doen.

Het nieuwe programma is als volgt, voor de geïnteresseerden en muziekkenners onder ons:

- A Cole Porter Spectacular (Medley van stukken van Cole Porter)
- An American In Paris (Gershwin)
- Children of Sanchez (Chuck Mangione)
- El Camino Real (Alfred Reed)
- El Torico de la Cuerda (Luis Serrano Alazcón)
- Huldigingsmars uit Sigurd Jolsafar (Grieg)
- A Tribute to George Gershwin (Gert Buitenhuis)
- Procession of the Nobles (Rimsky-Korssakoff)
- Kinizsi (Julius Fucik)

We houden de Cappriccio Italien en de Boda de Luis Alonso er ook nog even op en dan hebben we een goed gevulde show met vele facetten: klassiek, spectakel, jazz, paso doble, populair…

Beetje jammer dat het eerstvolgende optreden pas volgend jaar is.

KNA

Met KNA Arkel zijn we ons aan het voorbereiden op het jaarlijkse Silvesterconcert. Ik vind daarvan het programma minder geslaagd. Het thema van de avond is 'schlager', en laat ik daar nou net een bloedhekel aan hebben. We spelen niet minder dan 6 (!) marsen, ook al niet mijn favoriete genre. We krijgen een duo uit Volendam op bezoek, dat de avond gaat opluisteren met Duitstalige meuk. Er ziet niets anders op dan die avond alcohol te gaan nuttigen (na het spelen uiteraard).

Ik heb wel de poster gemaakt voor dit event. Ik vind hem wel mooi geworden, maar het thema (kleuren en ontwerp) passen niet echt bij het karakter van de avond. Ik kon het alleen niet over mijn hart verkrijgen om een poster met bier en Duitse pakjes erop te maken. Oordeelt u zelf:

It was about time...

Ik was net een heerlijk tukje aan het doen in de kantine van de universtiteit met de Vier Letzte Lieder van Richard Strauss op de oren toen ik het bliebje op m'n telefoon hoorde wat een mailtje aankondigde. De laatste 18 dagen keek ik reikhalzend uit naar ieder mailtje wat binnenkwam, in de hoop dat het van Apple zou zijn. Ik heb afgelopen dinsdag zelfs de customer service gebeld, omdat ik vreesde dat er wat mis was gegaan met mijn bestelling. Welnu, dit bliebje bleek het verlossende bliebje te zijn! M'n mac is verzonden en aanstaande dinsdag kan ik hem verwachten! Ik maakte nog net geen sprongetje van blijdschap, maar klaarwakker was ik wel direct! Ik heb direct m'n baas gemaild om vrij te vragen voor aanstaande dinsdag, want NO way dat ik de berzorger wil mislopen. Sowieso heb ik woensdag ook geen tijd om heel de dag thuis te blijven. Nu kan ik in het weekend nog m'n kamer een beetje verbouwen zodat de computer mooi (uit het zicht van mensen die eventueel door mijn raam gluren) in m'n kamer komt te staan.

Mesa is a happy nerd. M'n trouwe MacBookje zal ik nog steeds blijven gebruiken, na drie jaar ben ik er nog steeds heel blij mee. Ik zal alleen nog blijer worden van het EINDELIJK kunnen draaien van zware programma's, zoals Aperture 2 (dat draaide nog net op m'n MacBook), Final Cut Pro, Adobe CS4 en games zoals Anno 1404 en (als het eindelijk een keer uitkomt) Diablo III. En omg...imagine WoW op 27" *kwijlt*

Live-opnamen van het Wegenbouworkest

Met dank aan Ewout die een laptop met opname apparatuur mee had genomen!
De opnamen staan eigenlijk achter de inlog van de Wegenbouwsite, maar met 20mbit up had ik ze toch binnen drie seconden op m'n universiteit netwerkschijfje staan.

Grappig is toch wel dat er heel veel schoonheidsfoutjes te horen zijn, die ik tijdens het concert echt niet door had. Bijvoorbeeld bij loopjes dat de klarinetten niet helemaal gelijk zijn. De akoestiek in de zaal was goed, maar ook genadeloos. Iedere misser was te horen. Zo heb ik ook twee piepjes in de opnamen gelokaliseerd die zeker te weten van mij zijn, oeps!

De Boda vind ik zelf nog vrij goed gelukt, terwijl het echt een heel moeilijk stuk is. Ook de Capriccio kan ik aanraden, al is het alleen maar omdat we er zoveel bloed, zweet en tranen in gestopt hebben.

La Boda de Luis Alonso
Ross Roy
Capriccio Italien

Spektakel in Sluiskil

Wat een fantastische dag in Sluiskil! Wie had dat ooit gedacht, dat je in zo'n lelijke omgeving zulke gelukkige momenten kan beleven! Sluiskil is een dorpje in het zuidelijke Zeeuws-Vlaanderen, omgeven door lelijke haven industrie. In de schaduw van het monsterlijke Hotel Sluiskil (zelden zo'n blokkendoos gezien) lag het buurthuis, alwaar we om half elf in de ochtend zeer hartelijk werden ontvangen met een kopje koffie.

Na wat babbelen werd het tijd om de klarinet uit te pakken en om elf uur zaten we op het podium voor een korte repetitie. We hadden behoorlijk wat tijdelijke krachten in het orkest zitten, omdat enkele mensen ziek waren of op het laatste moment ineens met het orkest gestopt waren (twee hoornisten). We hadden ook een externe professionele trompettist ingehuurd, omdat we anders te weinig trompettisten zouden hebben. De akoestiek in de zaal was heel goed, dus het beloofde een goede middag te worden!

Om half 1 was er een lunch geregeld vanuit de ontvangende vereniging. We waren trouwens in Sluiskil, omdat de plaatselijke vereniging een jubileum van 75 jaar vierde. Er werd dus al champagne geschonken en getoast op de vereniging. De lunch bestond grotendeels uit broodjes met vlees en kaas MAAR….er waren Zeeuwse Bolussen en puddingbroodjes met een laagje chocola. De verleiding was te groot en ik heb m'n smaakpapillen verwend met een puddingbroodje. Dat was ook meteen genoeg suiker voor de rest van de dag. Ik ging me maar snel omkleden voordat iedereen dat tegelijk op het laatste moment zou gaan doen.

Om kwart voor twee zaten we allemaal op het podium, om alvast wat af te stemmen. Voor de pauze nam ik m'n nieuwe klarinet, en na de pauze zou ik het oudje er weer bij pakken. De zaal was redelijk gevuld, maar helaas niet vol. Het programma werd afgetrapt met de March van Prokofiev; een werk speciaal geschreven voor harmonie orkest. Het is een kort werkje en even fijn om in te komen. Daarna was het echt tijd voor opperste concentratie met twee solostukken voor hoorn. De eerste was gecomponeerd door Leopold Mozart en werd uitgevoerd door onze solo hoornist op de tuinslang. Je stop gewoon een mondstuk in zo'n tuinslang en dan krijg je er blijkbaar gewoon geluid uit. Try this at home, zou ik zeggen. Na deze gimmick speelden we zijn 'serieuze' hoorn solo; een heel mooi stemmig stuk. We hebben het al vaak uitgevoerd, maar het blijft mooi!

Dan werd het toch echt tijd voor het zware werk, Capriccio Italien (Tchaikovsky). Het is een lang stuk met vele facetten. Het begin is gedragen en langzaam, de noten zijn simpel maar het gaat om het gelijk spelen. Dit naderde voor de eerste keer perfectie; en dan wordt het gelijk 100 keer leuker om het te spelen! Na het openliggende begin komen er wat fortissimo's met veel technisch werk. Als je hierin een foutje maakt valt het veel minder op. Het hele stuk bleef als een trein lopen en ik denk dat we het zelden zo goed hebben uitgevoerd. De dirigent was zichtbaar in zijn nopjes en zei 'nog een paar keer en hij kan op de plaat' (en zo'n compliment maakt hij niet snel!).

We gingen verder met nog iets speciaals: Dance Macabre van Saint-Saens. Hiervoor hadden we een echte violiste gevraagd en deze keer was ze erbij. Ze is vierdejaars conservatorium studente, dus ze kon echt goed viool spelen (niet van dat kattengejank). Dit stuk ging iets minder goed voor het orkest, omdat het een arrangement blijft wat uiterst rot is omgezet. De klarinetpartij is erg hoog en open. Ieder klein foutje is hoorbaar. De violiste deed haar werk goed en gaf erna nog een kleine Bach solo weg.

Het laatste werk voor de pauze was ook geen kattenpis: I Vespri Siciliani van Verdi. Een heftige ouverture, met wederom een bak technische meuk voor de klarinetten. M'n embouchure begon al langzaam problemen te vertonen en bij het prestissimo einde glipte de lucht aan alle kanten langs m'n mondstuk. Dat is niet best, want daardoor komen staccato loopjes er totaal niet meer uit. Een pauze was wel fijn!

Het half uurtje was echter zo voorbij en met m'n oude klarinet werd het er niet lichter op. Ik had wel een ernstig zwaar rietje op m'n klarinet staan, maar dan heb je wel een mooi klassieke klank. De prijs is dus dat je embouchure sneller naar de kloten gaat. Na de pauze was het repertoire wat lichter, daar zal het publiek blij mee geweest zijn. We begonnen met een verzameling bekende melodieën van Leroy Anderson; een heel vrolijk stuk. Niet moeilijk, maar gelijk loodzwaar omdat we geen moment rust hadden.

Daarna mijn favoriete stuk van het repertoire: La Boda de Luis Alonso. Spaans, temperamentvol, spektakel. Dit stuk heeft het allemaal! Er zitten enkele loopjes in die bijna onmogelijk te spelen zijn, maar dat mag de pret niet drukken! We deden ons best en er werd muziek gemaakt. Het hele concert werden we beter en beter op elkaar ingespeeld. Iedereen leek uitermate geconcentreerd en er werden geen fouten gemaakt die te maken hadden met samenspel. Tuurlijk werden er wat nootjes gemist of fout gespeeld (ook door mij), maar dat is geen schande; we blijven amateurs. Het mooiste was gewoon dat er echt een gevoel van gezamenlijk muziek maken was, wat ik niet vaak heb meegemaakt.

Het kwam allemaal bij elkaar in Ross Roy, wat qua techniek geen moeilijk stuk is, maar qua sfeer moet je het goed neerzetten. Onze kopersectie is zo goed! In dit stuk kunnen zij zich echt uitleven en dat deden ze. Wat ik ook geweldig vind aan dit stuk is de rol voor de buisklokken, mijn favoriete stuk slagwerk. Het geeft net dat beetje extra gedragenheid aan de tutti gedeelten. Ik kreeg uiteindelijk echt kippenvel tijdens het spelen, fantastisch!

We speelden nog meer stukken, maar om ze allemaal door te nemen gaat me wat te ver: Atlantic Avenue, MacArthur Park, Washington Post, Sabre Dance, Wellington. Het publiek gaf ons een staande ovatie en ik hoop van harte dat ze het hebben kunnen waarderen. Ik was echt kapot. Mijn embouchure was al lang dood, m'n nek, schouder en rug deden pijn en ik was toe aan een biertje! Ze schonken helaas Heineken, maar zelfs dat ging er nog goed in na zo'n zwaar programma. Ik durf wel te zeggen dat dit een van onze beste optredens ooit was. Voor mij was het een heerlijke ervaring en ik moet nog maar zien wanneer we weer zo'n klapper neer gaan zetten. Ik reed mee terug naar Utrecht met Erwin (de man van onder andere de buisklokken) en dat was erg gezellig.

Het zal wel weer een domper zijn om morgen om 7 uur op te staan en heel de dag te moeten werken haha!

New orchestra video

Hello folks,

Last saturday one of my orchestras was giving a performance in IJsselstein, Netherlands.
My friend Christiaan shot a few videos with his camera.
One of the videos was the Tancrede Ouverture, composed by Rossini.
Enjoy! (skip to one minute if you don't want to hear the host introducing the composition).

Know your classics!

I seriously enrolled in the best university course EVER.
It's called Classical Music Repertoire and basically I have to memorize all the pieces from list you can see below. My first look at the list was reassuring, because I already know a lot of it. However, there are some things on the list I have never listened to and have to know from beginning to end. For example, I've never been into Wagner before and his Tristan und Isolde is on the list. It is an opera that lasts more than three hours and theoretically the teacher might play anything from it on the exam. On the exam we get 10 audio samples and you have to name the composer, the name of the work, year of origin and any other relevant information you can tell about it. So if you know the storyline of Tristan und Isolde that would give you extra points. Of course, if you can tell more about it from a musical perspective your score extra points as well.
Thankfully, I already know the Matthäus Passion very well, because that's also a very long composition. Right now I'm getting the music from wherever I can, because the university couldn't give us a CD with all the pieces on it. Something with copyright. The teacher remarked: 'how you get it in your private time is none of our business'. So….I have some of the pieces on CD, but how to get the rest…YARR!?? Let's say my laptop is staying on tonight. Some of the pieces are hard to find on the interwebs, so does any of you have Boulez, Bruckner, Liszt, Debussy and Ives???

The list is as follows:

Bach - Matthäus Passion, Goldberg Variations, Suite for Cello solo no.2.
Bartok - Concerto for Orchestra
Beethoven - Symphony 9, Sonata in A flat major
Boulez - Le marteau sans maître
Brahms - Symphony 1
Britten - War Requiem
Bruckner - Symphony 7
Chopin - Two Nocturnes, opus 37
Debussy - Préludes (Book I & II)
Dvorák - Symphony 9, Trio no. 4
Gershwin - Rhapsody in Blue
Gubaidulina - Offertorium
Haydn - String Quartet opus 33, Symphony 103
Charles - The Unanswered Question
Liszt - Les Préludes

---

Mahler - Symphony 5
Mendelssohn - Midsummernight's Dream
Messiaen - Turangalila-symphonie
Milhaud - La Creation du Monde
Monteverdi - L'Orfeo
Mozart - Don Giovanni, Concerto for Clarinet
Rachmaninoff - Piano Concert 3
Rameau - Pieces de Clavecin en Concerts
Reich - Different Trains
Schönberg - Drei Klavierstücke, Suite for Piano
Schubert - Quintet in C major, Vier Lieder
Schumann - Lieder und Gesänge from Wilhelm Meister (Goethe), Kreisleriana
Shostakovich - String Quartet no 8
Sibelius - Concerto for Violin
Stockhausen - Gruppen, for three orchestra's
Straus, R. - Solome
Stravinsky - Le Sacre du Printemps, Pulcinella: Suite
Sweelinck - Fantasia Chromatica
Tchaikovsky - Symphony 6
Varese - Amériques
Verdi - La Traviata
Vivaldi - The Four Seasons
Wagner - Tristan und Isolde
Webern - Fünf Stücke für Orchester
Weill - Dreigroschenoper

The first twenty pieces will be tested during the first exam on the 4th of December. I'll say goodbye to metal for now!

Ebil Kitteh

I HAS AN EBIL KITTEH

Do I need to say moar?




Gotta love distorted photo's!

And this is the same ebil kitteh in innocent pose:


Photo's made by Agent Mulder

Een Libanese Verloving

Soms neemt het leven een verrassende wending en maak je dingen mee die je zelf niet had kunnen voorspellen. Zo werd ik een kleine maand geleden door een collega uitgenodigd op haar verlovingsfeest. In de Nederlandse cultuur is het niet gebruikelijk om een feest te geven als je gaat verloven, maar mijn collega is dan ook Libanees. Het zou dus een Islamitisch partijtje worden en ik was zeer nieuwsgierig naar hoe zoiets zou verlopen.

Afgelopen zondag was het dan zover en met alle collega's van de MyCom togen wij ons naar een zijstraatje van de immer multiculturele Amsterdamsestraatweg, alwaar het feest plaats had. We waren nog redelijk vroeg en we werden welkom geheten door de moeder van de bruid to be. Na een klein half uurtje begon de live muziek, iets waar ik erg naar uitkeek. Arabische muziek vind ik fascinerend, de akkoorden en toonsoorten zijn erg interessant! Zo ook nu. Een man bediende de twee synthesizers, pompte er een beat uit en rammelde vervolgens het ene na het andere melodietje eruit, al dan niet met zang erbij. Nou is mijn Arabisch niet wat het geweest is (uche), maar ik kon nog net grofweg verstaan waar het over ging (uiteraard over de liefde). Ook in de Arabische muziek word de vrouw bezongen..het woord 'habibi' kwam ontelbaar malen voorbij.

Na een tijdje maakte het feestelijke paar hun opwachting. De bruid to be had een ontzettend mooie goudkleurige jurk aan en haar haar was net een kunstwerk. Daarvoor bleek ze naar eigen zeggen 'maar 3,5 uur' voor bij de kapper te hebben gezeten. Meteen na hun binnenkomst gingen verschillende vrouwen de dansvloer op en ik moet zeggen...die vrouwen kunnen er wat van! In deze familie had bijna niemand een hoofddoek op, sterker nog, de meeste vrouwen hadden sexy jurken aan. En het dansen was ook uitermate suggestief. Het zou mij niet verbazen als op sommige tafels kwijl heeft gelegen, want ik zag sommige mannen een beetje dromerig naar de dansvloer staren. Ook een bepaalde collega stak niet onder stoelen of banken wat hij ervan vond. Het dansen kenmerkt zich natuurlijk door veel heup en schudbewegingen van bepaalde lichaamsdelen. Het zag er heel mooi uit en ik wilde ook graag dansen, maar was te bang om mezelf voor schut te zetten.

We konden eten gaan halen en er was voor mij niet heel veel keus. Wat er wel vleesloos was, was dan weer wel van hele hoge kwaliteit. Er was een soort pasteitje met kikkererwten en gewone erwten erin, dat was heerlijk (en heel pittig). Daarna kwam er een man naar ons toe die informeerde of wij 'wat te drinken wilden'. DIt vond ik het grappigste gedeelte van de avond. Bier schonk men uiteraard niet, dat zou te opvallend zijn. Er was echter een arsenaal aan sterke drank voorradig, daar sloeg je steil van achterover. Dat was echt niet voor dat handjevol Nederlanders in huis gehaald! Een beetje onderhands kregen we whiskey voorgezet die zeer goed te drinken was. Na dat ene glas had ik gelijk genoeg moed om wel de dansvloer op te gaan. Waarschijnlijk zag ik er volledig belachelijk uit, want mijn heupen zijn lang niet zo soepel als van de Libanese dames. Onder luid gejoel kwamen de verloofden ook de dansvloer op. Enkele andere mannen waagden nu ook een dansje. Voor een poosje was de dansvloer druk bezet. We kregen echter weer een whiskey in handen geduwd. Ik wilde eigenlijk geen alcohol meer, maar kreeg daarop te horen 'ben je moslim geworden ofzo?!', en kon daarop niet meer weigeren. Als 'niet-moslim-zijn' gelijk staat aan veel zuipen dan moet dat maar. Het feit dat ik op 10 cm hoge hakken stond woog echter ook mee en ik liet de whiskey half staan. Ik drink nooit veel, bij twee biertjes houdt het normaal voor mij ook op.

Even later werden de verlovingsringen omgedaan bij het paar en ook dit ging onder dat luide hoge gejoel van de vrouwen (dat gejank wat je ook weleens op het journaal ziet als er veel doden zijn gevallen bij een aanslag). Die geluiden gaan door merg en been, maar het schijnt erbij te horen.

Gefascineerd als ik was door het hele gebeuren, werd het zo langzamerhand wel tijd om een einde te breien aan de avond. Een busreis van een minuut of 45 was nakende en mijn warme bedje lonkte. We namen afscheid van de geliefden en ik vernam later dat het feest nog tot in de kleine uurtjes door is gegaan. Ik vond het leuk om mee te maken en ze kunnen zeker beter feesten dan Nederlanders. Ik ben al op veel bruiloften geweest en dat waren vaak saaie bedoeningen, waar niemand van de stoel kwam om een dansje te wagen. Dat ligt misschien aan de muziek die gedraaid wordt (op André Hazes zou ik ook niet gaan heupwiegen), of aan de cultuur in het algemeen.

Experience 'The Doors Experience'

It's not often that you go to a hardrock gig with your parents, but when you do, you can only hope that it's going to be a cool gig!

My parents, especially my dad, like hardrock music from the sixties and seventies. My mother is more of a disco-fan, but my dad likes his classics: The Doors, Uriah Heep, Pink Floyd, Zombies; that sort of music.

My dad likes to go to a concert every once in awhile and he was surfing the net a few months back when he found an upcoming gig by The Doors Experience. A Doors coverband, could be tacky, but I was curious. Also, I thought it'd be cool to go to a gig with my parents.

Yesterday was the day of the gig and I had to hurry after work to meet my parents, because it was quite a drive to the venue of the concert (for Dutch standards). We had agreed that I'd take the train to Geldermalsen, my parents would wait for me there. Because we had luck and no traffic jams we arrived much too early at Uden, where the concert would take place. I dined in the car with sandwiches made by my mom and dessert came in form of a nice cold beer. De Pul (that's what the venue was called) was impressive. Uden, a seemingly random dull place in a southern province of the country, can be very proud to have such a nice venue for concerts. It looked quite new, was nicely decorated, with lots of cozy places to sit and drink your beer and have a nice chat. The bar was sort of seperate (but not closed off) from the room where the concerts are given. We had plenty of time so we drank two beers and admired the building. For me it was also a nice opportunity to calm down after a busy day of work.

The concert was supposed to start at 20:15, but we had to wait another 30 minutes before the band decided to get off their lazy asses and started playing. The crowd was diverse: old and young, yups and farmers; so I was curious as to how the atmosphere would develop into the evening. It all depended on the band: how good would they be?

The Austrian 'Doors' entered the stage and they weren't look-a-likes except for the singer (obviously). He had the same hair-do as Jim Morrison and even his attire was similar: the black leather pants and the cuffed white shirt.

They kicked off the concert with 'Gloria' and I knew all was well. The voice of the singer sounded very close to Jim Morrinson's, and the rest of the band was also very convincing. They had to 'warm up' for a little while, especially the 'organ' player (who actually played a keyboard of course). That guy was pretty weird in general. He took the concept of multitasking to a whole new level. Whilst playing his keyboard with one hand he did various other things, like setting some incense sticks on fire, putting a tambourin on his head, doing his hair, unbottling a bottle of water, drinking water and bottling it again, lean back, dance....This did mean he made some mistakes once in awhile, but those were kept to a suprising minimum. The guys on guitar and drums were very good. They managed to imitate The Doors so well that I could not really hear any differences with the original songs, and believe me, I've been listening to some songs of The Doors endlessly. In the end, if I'd have to give some critisism it would be the singer who could improve the experience. He has the most difficult task of course, but sometimes I wish he sung not so loud as he did. Some songs, like The Crystal Ship for example, must be sung in a softer manner. This Austrian Jim Morrison however, only knew how to sing very loud. This ruined my favorite song of The Doors a little.

In other occasions he was very impressive. They played The End to near perfection and their version of Riders On the Storm was also very neat. They played two sets, totalling for a good 2,5 hours of playtime! After the break the crowd was definately more responsive, I guess because they had a couple of more beers (= they were drunk fucks). Almost 30 songs were played in total, including the ones I wanted to hear: Backdoor Man, Waiting For the Sun, Touch Me and Light My Fire.

All in all, it was a very good gig. I wouldn't know if they are as good as the real band was, since I wasn't even close to being born at the time. Heck, my parents were just in their teens and hadn't even met each other! I liked hearing the songs of the Doors played live, and this band came near to perfection in imitating the sound.

I could only wonder if I'd want to do the same as them. They're good musicians, how is it that they are satisfied with copying a sound and songs all the time??? I would want to write my own music.

Speaking of which, I'm going to get a new iMac real soon and I plan to fiddle around with Garageband a lot more. I've got some good ideas for new songs, in the vein of Current93. I only have to buy a good mic and connect my piano to my computer and I'll get somewhere.

This has grown to quite a long post so I'll leave it for now.
Next post is going to be about my new clarinet which I just got!

Klarinet Madness

Woensdag leek een vrij normale dag, maar eindigde onverwacht goed. Afgelopen vrijdag praatte ik met Nicole (zij zit in het bestuur van KNA) over het feit dat mijn mondstuk wel aan vervanging toe is. Zij zou in de bestuursvergadering hierover gaan praten. Een nieuwe mondstuk kost zo'n 100 euro, dus ik verwachtte niet teveel problemen.

Ik kwam rond kwart over 7 aan bij KNA en de voorzitter kwam al naar me toe en zei dat Nicole me wat nieuws te vertellen had. Ik dacht 'yes, ik mag een nieuwe mondstuk!' Nicole kwam eraan en die zei meteen 'ja, je mag een hele nieuwe klarinet'. Ik kon het gewoon niet geloven en staarde ze allebei eerst even sprakeloos aan. Toen moest ik Nicole gewoon even omhelzen, want een nieuwe klarinet is iets wat ik al heel lang wil, maar me gewoon niet kan veroorloven. Nu lost de vereniging dus het probleem voor me op.

In de pauze kwamen Pieter (de penningmeester) en Jan (ander bestuurslid die over muziekinstrumentzaken gaat) even naar me toe. Jan had Unisono (een winkel in Kerkdriel waar onze vereniging altijd zaken mee doet) al gebeld en er ligt een Buffet Crampon R13 voor me klaar. Dat is een hele goede klarinet die ook in het bereik ligt van wat ik zelf ooit wilde kopen (zo rond de 3,000 euro).

's Avonds thuisgekomen ben ik gelijk gaan browsen naar mogelijke klarinetten, want er zijn nog meer goede merken dan Buffet Crampon: Selmer en LeBlanc. Er wordt alleen nogal vaag gedaan over prijzen op die websites, dus ik moet nog even kijken welke ik allemaal kan gaan proberen.



Het zal een hele ervaring worden om over te gaan op een nieuwe klarinet. Ik heb nu een LeBlanc Sonata met een Duits VanDoren mondstuk (een niet heel gewone combinatie). Daarbij komt ook nog dat het mondstuk echt óp is, het topje is afgesleten. Dit is al heel lang het geval, en hierdoor is mijn toon waarschijnlijk al lang niet optimaal meer. Bij een nieuwe klarinet ga ik waarschijnlijk terug naar een Frans mondstuk en dit betekent dat ik belachelijk veel moet gaan oefenen om weer een goede toon te krijgen. Het maakt namelijk heel veel uit op wat voor mondstuk je speelt: je blaast op een andere manier aan, je moet op een andere manier met je lucht omgaan, je hebt andere rietjes nodig....

Needless to say I'm quite excited about this!

The Ostrich - geen safe heaven voor vegetariërs

Als vegetariër heb ik zeer gemixte ervaringen met restaurants.
Het ene restaurant serveert je een goddelijke plantaardige maaltijd, het
andere restaurant zet je een hap groente bedolven onder een laag vette
gesmolten kaas voor. Vele vegetariërs gaan graag voor veel kaas,
en slechts weinig mensen in het algemeen weten dat kaas helemaal niet
gezond is. Ik wijt dat aan de propaganda van melkproducten in het
algemeen in Nederland; we zijn echt een stelletje kaaskoppen en melkzuipers.
Ik laat voedsel wat voor 50% uit vet bestaat echter graag links liggen,
m'n kont is groot genoeg, dankuzeer.

The Ostrich is een Afrikaans restaurant, te vinden aan de Oudegracht
in Utrecht. Op de kaart stonden aardig wat vegetarische gerechten,
en omdat het wat prijzig was verwachte ik iets culinairs.
Bij binnenkomst werden we eerst amper opgemerkt door het personeel,
en we moesten wachten op een tafeltje. Dat vind ik op zich niet zo erg,
eerder een goed teken. Waar het vol zit, wordt goed eten geserveerd,
zo verwachtte ik.

Na een kwartiertje konden we plaatsnemen en werden we weer
voor lange tijd genegeerd door het bedienend personeel. Na flink
wat pogingen tot wenken van een serveerster konden we eindelijk
bestellen. We gingen voor hummus met pitabrood als voorgerecht
en linzen en tomatensaus, met gefermenteerd Afrikaans brood en een
keur aan groenten als hoofdgerecht.

Al vrij snel werd het voorgerecht opgediend. Het bleek een kleine
teleurstelling. De hummus was oké, maar miste een gekruide smaak.
Mijn pitabrood was aangebrand en er was te weinig hummus in verhouding
tot de hoeveelheid brood die je erbij kreeg. Ik hoopte op een
hoofdgerecht dat alles zou goedmaken.

Dit werd ook al vrij snel opgediend, op een groot bord voor twee
personen. Hierbij werden mijn verwachtingen ook niet waar gemaakt.
Bij veel groenten had ik het idee dat het uit blik kwam. Nu ik erover
nadenk moet dat wel het geval zijn, want sommige groenten waren
niet uit het huidige seizoen. De linzen en tomatensaus waren wederom
oké, maar niet spicy. Het gefermenteerde brood was het enige bijzondere
aan dit maal.

Ook in dit restaurant blijkt maar weer dat je als vegetariër
geen hoge verwachtingen moet hebben als je uit eten gaat.
De echt lekkerste happen die ik op heb waren in restaurants die
gespecialiseerd waren in vegetarisch/veganistisch voedsel.
The Ostrich is voor vleeseters vast interessanter; je kunt er
struisvogel en kameel eten. Maar waarom worden vegetariërs
altijd afgescheept met simpele brouwsels? Vegetarisch eten
kan ontzettend lekker zijn.
(Iedereen die hier sceptisch tegenover staat nodig ik bij mij thuis
uit om m'n zelfgemaakte Gobi te proberen)

Tot slot een ander punt over dit restaurant:
de bediening. Zo slecht heb ik het zelden meegemaakt.
De serveersters waren onaardig, zo niet onbeleefd.
Ik snap dat de werkdruk in de horeca vaak hoog ligt,
maar de bediening is het visitekaartje van het restaurant.
Nee, ik kom hier niet meer terug.

Fall + Sun = Picturesque

This morning I woke up and found myself thinking: screw all the things I have to do today, I haven't had a single free day for two weeks!
The sun was shining and I've been wanting to venture out with my photo camera for quite some time now. And that's what I did today! I walked and walked in Utrecht, taking pics all the time. Enjoy!


This tree looks like it's on fire!



The famous Dom tower of Utrecht



Bridge over the Oudegracht (canal)



Oudegracht



Oudegracht


Oudegracht



This bird KNEW that I took a picture of it, I swear (crow-like birds are known for their intelligence)



Yet another view on the Oudegracht



A bench in Wilhelminapark, Utrecht

Muzikale avonturen in Winterswijk

Afgelopen zaterdag gaf de Bouw & Infra Harmonie een concert in Winterswijk; die enclave in een verre uithoek van ons land waar meer Duitsers dan Nederlanders te vinden zijn. Een oud-lid van de vereniging, woonachtig in Winterswijk, had een uitwisseling op touw gezet met de plaatselijke harmonievereniging.

Al rond het middaguur werd ik opgehaald door een mede-orkestlid en na een zit van anderhalf uur in de auto kwamen we aan. Beetje jammer dat de snelweg net na Arnhem ophoudt, en je vervolgens op (altijd drukke) N-wegen je weg moet vervolgen. Waarom heb ik toch altijd het idee dat ik de beschaving verlaat als ik tussen akkerlanden rijd, waarbij er altijd een traktor voor je zit waardoor je helemaal met een slakkengang voortsukkelt. Mooie boerderijtjes, paarden, koeien en groentestandjes, Hollandser wordt een landschap niet! Winterswijk zelf viel mij wat tegen. We kwamen wellicht door een niet zo'n mooie wijk (bij de Lidl, voor diegenen die bekend zijn met Winterswijk); de architectuur van het dorp deed mij wat Belgisch aan en dat is niet positief.

Het gebouw van de harmonievereniging, geheten Boogie Woogie, was van de droeve jaren '70 bouwstijl, die zelfs je vrolijke humeur na een blik weg weet te krijgen. Nou hielp het ook niet echt dat het een grijze, winderige dag was en dat we een kwartier moesten rondrijden om een parkeerplaats te bemachtigen. Half Duitsland was naar Winterswijk gestroomd om goedkoper boodschappen te doen. Kan niemand ze even vertellen dat die paar rotcenten die ze besparen weer vervliegen in hun hogere benzinekosten? Ok, genoeg cynisme, want het was uiteindelijk een zeer leuke dag!

Om twee uur begonnen we met een laatste repetitie voor het concert. Na 2,5 uur stonden de puntjes op de i, al bleef het spannend of bepaalde stukken goed zouden gaan. Het Capriccio Italien van Tchaikovsky is geen makkelijk stuk, laat ik het zo stellen. De akoestiek van het trieste bouwwerk bleek gelukkig wel gunstig te zijn, zeker voor de klarinetten. We kregen er een mooie klank van, en daarbij stemden we ook nog eens goed.

Met drie uur pauze gingen de twee vegetariërs van het orkest (Miriam en ik) naar de supermarkt, omdat het voorziene eten natuurlijk niet geschikt voor ons was. We schraapten een degelijk kostje bij elkaar en gingen weer terug de warmte in. Ik had nog braaf een studieboek meegenomen en uiteindelijk nog dertig minuten daarin gespendeerd. De rest van de tijd ging toch op aan kletsen, eten en op de piano spelen die in onze kleedkamer stond. Om zeven uur gingen de meeste dames zich omkleden en daarna konden we onze instrumenten weer uitpakken en wat inblazen.

Rond kwart voor 8 zaten we op het podium; de opkomst in het publiek was middelhoog. We werden aangekondigd door een vrouw van de Winterswijkse harmonie, en ik denk dat ik zelden zo'n saaie aankondiging heb gehoord. Voorlezen van een papiertje is al zo makkelijk, put some effort, will ya?
Gek genoeg stond ik stijf van de zenuwen en ik kon niet wachten om te beginnen.
De March van Prokofjev ging aardig, maar we moesten duidelijk nog even inkomen. Gelukkig kon dat goed met de twee solostukken voor hoorn. Hierin hebben de klarinetten toch een makkelijke partij en de zenuwen kwamen tot bedaren. Onze solist op hoorn, Maarten Teulen, heeft zo'n ongelooflijk mooie toon dat het me altijd moeilijk valt om me op m'n eigen partij te concentreren. Het liefst zou ik in het publiek zitten om naar hem te luisteren.

Veel tijd om te ontspannen hadden we niet, want het zware werk kwam eraan. Met de Boda de Luis Alonso moesten we met de klarinetgroep echt aan de bak; loopjes, staccato...alles zat erin en volledige concentratie was vereist. Ik sloeg me er redelijk doorheen, maar had twee piepjes omdat ik in m'n haast het embouchure niet helemaal correct had staan. Jammer.

Het Capriccio Italien was op z'n best acceptabel te noemen. Er zat nog teveel onrust in. De moeilijkheid van het stuk ligt hem uiteindelijk niet in de techniek; dat is gewoon een kwestie van oefenen. Het zit hem in het feit dat mensen te stronteigenwijs zijn om naar de dirigent te kijken voor de tempowisselingen en dynamiekwisselingen. Die geven de ziel aan het stuk. Hier is duidelijk nog wat te doen voor ons! Toch vind ik het knap dat we een stuk wat concours-niveau is met een repetitie of vier toch uitvoerbaar hebben gemaakt. Dat doen niet veel amateurorkesten ons na!

Met de Dance Macabre konden we onze kwaliteiten weer laten zien. Iedereen kent de Dance Macabre (als je tenminste in het spookslot van de Efteling bent geweest). Het is een zeer moeilijk stuk, de loopjes liggen erg open en bijna iedere groep heeft een moeilijke partij. Respect voor de saxen die de 'viool-solo's' voor hun rekening namen. Op 15 november gaan we het stuk met een echte viool opvoeren.

Eindelijk konden we dan ontspannen, met de afsluitende mars The Washington Post. M'n embouchure stond op opgeven en met de laatste noot was ik uitgeblust. We namen het applaus in ontvangst en ik was erg blij. De dirigent zag er oververhit uit en zei dat hij toe was aan een biertje. Anders ik wel! In de pauze was het erg druk en het duurde dan ook lang voor in aan de beurt was bij de bar. De dirigent had nog steeds geen biertje dus ik kocht er ook maar een voor hem. Hij leek er nogal blij mee te zijn, en ik moet zeggen dat het mij ook goed smaakte!

Na de pauze konden we lekker genieten van de prestaties van het andere orkest. Ze speelden een mooi programma, met erg lange nummers. Hun sterke punten liggen in de uitmuntende stemming en harmonieuze klank. Om tien uur was het hele gebeuren al afgelopen en eigenlijk gingen we meteen naar huis. Meestal wil ik graag blijven hangen, maar de autorit van 1,5 uur weerhield me daarvan. Sowieso had ik weinig keus, als meerijder. Het was een ontzettend mooie dag en ik kijk nu alleen maar meer uit naar het concert van 15 november aanstaande. Helaas is het in Sluiskil, een uithoek aan de andere kant van het land.....

Book addiction

I was browsing through old photo's when I found these two. They are quick shots, made with my phone, but they had a tremendous effect on me!

Those of you who know me, know that I am a book addict and these two photo's made me realise that I haven't been in a bookstore for almost a month. That's insane! I love visiting bookstores in Utrecht, but the bookstore on the photo's is my favorite.

It's a second hand bookstore, Aleph, and I love the lay-out of the store. Books all over the place, a shabby salesman reading the newspaper behind his desk... You can just browse the store for ages without being disturbed. Although the shop is in the centre of Utrecht, it's not often crowded. People prefer to go to Selexyz, the big store just around the corner. I prefer to hang around at Aleph, where the smell of old books is all that enters your nose...lovely!

Workin' it

After yesterday, the contrast with my highly inactive summer couldn't be bigger. Working two jobs and doing a full-time study is no sinecure. In the fourth week of my new busy life, the ultimate culmination was the 15 hour work day I had yesterday.

For my first job, I had to cycle to Nieuwegein, where I assist an elderly woman in doing her household jobs. She can only barely walk, so I vacuum clean the house for her, dust her stuff, polish her kitchen floor...that kind of stuff. She is very kind, and more often than not we are also drinking cups of tea and coffee for more than an hour. It's also the only time of the week when I allow myself to eat a cookie. She knows I don't eat snacks normally, so she always has something special for me :)

I leave her house usually at 11:50 am, when I'm off to my next job at the computer store. This is another 30 minute cycle trip, and I had 30 minutes left to eat my lunch. The store opens at 1 pm, and you wouldn't guess, but monday is a very busy day. People who bought stuff over the weekend sometimes come to bring it back, or people who ordered stuff from the website come and collect it. There were about ten people waiting in front of the store, so a little invasion took place when we opened the doors. I actually like the monday, because the time goes by very fast! In my fourth week of working this new job, I'm starting to like it more and more. I discovered that I really like to help and advise people in what to buy. Yesterday I sold my most expensive laptop so far and I felt really proud ^_^

Working in the store has resulted in some funny moments already. Yesterday, for example, two guys just couldn't believe a girl would LIKE to work in a computer store. The look on their faces when I told them I LOVED computers was priceless. When I asked them if they liked to see more women in computer stores they said 'yes, more of that please!', but that was no surprise really. I also had other women express happy feelings of seeing a woman in a computer store. MyCom has 23 shops all across the country, but our store is the only one with women. Not just one, we have three!

Last friday, my last customer of the day was wasted. He was trying to buy a sound-cart, but he was barely realising what he was doing. He didn't say goodbye once, but like 5 times. The stench of beer around him was appalling.
That same day but a little earlier, another guy offered me a zen meditation course after we had talked for about 20 mins. He also asked what I was studying.
Almost every day there is a customer with whom I end up talking for 30 minutes or so. And I like it! I like chatting with people. It's very cool to meet so many people and talk random things with them. I realised that two years ago, I wouldn't have liked it. I was much more close-minded when it came to things like that. I preferred to keep to myself and avoid strangers as much as I can. How different it is now!

Ok, lets get on with the story. At 6 pm the store closed, but that wasn't the end of the day by far! We had to count all the products in the store, to see if some things were missing (lots gets stolen around here). I went to score some food with two colleagues, and while we were eating the boss had a little monologue about how things were going in the store (not too good of course, but when is it ever good for a boss?). When that was done and everyone had dumped his or her two cents we formed into pairs to count everything in the store.

The first person had to scan every item in a section, while the other looked on the laptop if everything was correct. This took about two hours and of course, mistakes were made. The mistakes had to be found out by hand. Lets say that someone had counted 3 of item X, but according to the computer system there had to be 5 items X. We had to find more of item X. It was in the store of course, but there could be more X's at defects, in the storeroom...basically everywhere. This is when my mood finally went down. It took a long time to find all the mistakes, and we couldn't even solve all. The best processor we are selling was gone (the Intel i7, worth 260 euro) and it wasn't on display in the store. Did one of us steal it?? We will never know, but fact remains that it was gone.

At 11:30 pm, the boss finally dismissed us. It was a long day, but it didn't feel that way until the last two hours. This morning I've been busy cleaning my whole room, because the cat had fleas -__-

Examenjaar 2004

Wat: Een reünie van de Oude Hoven. Kosten: 15 euro. Verwachtingen: geen.

Na een epische reis die 40 minuten behoorde te duren, maar die vanwege falen van de kant van Arriva twee uur kostte kwamen de heer Christiaan Mulder en ik aan bij onze oude middelbare school. We waren hongerig, dorstig en onze blazen stonden op knappen na twee uur treinen en bussen. Eenmaal uit het toilet werden we gespot door de andere drie mensen van ons jaar die waren gekomen.
Ons jaar bestond uit zo'n zeventig mensen, en we waren in totaal met vijf man! Een iets grotere opkomst was leuk geweest. Nu hadden we bij de lunch onze verhalen al vrij snel uitgewisseld. Een meisje die ik vroeger een vriendin noemde was nog steeds even lief en aardig en ik vond het prettig haar te zien. De andere twee kende ik nog slechts vaag en over Christiaan hoef ik het verder niet meer te hebben, want die ken ik maar al te goed!

Het was veel komischer om alle docenten weer te zien. Mijn favoriete docent, de muziekleraar meneer Den Hollander, was er helaas niet. Sommige docenten leken totaal niet veranderd te zijn, anderen zagen er of heel goed, of heel slecht uit. De geschiedenisdocent leek wat vermagerd, doch zijn ego was nog steeds even groot. Hij herkende me niet meer, terwijl ik toch drie jaar bij hem in de klas heb gezeten. Ik was dus echt een muurbloempje (boehoe). Hij zei dat ik er heel anders uitzag. De geschiedenis docent die ik de derde had, wist me echter wel bij voor en achternaam te noemen, dus toen wist ik het zonet nog niet.

Om kwart over drie hadden we een foto momentje met ons jaar en omdat we echt maar met z'n vijven waren, was dat zo gepiept. Daarna had ik nog een missie. Er was een persoon die ik met name wilde zien. In zes VWO ben ik bijna van school getrapt omdat ik teveel spijbelde (het ging niet al te geweldig met me toentertijd) en ik had het vaak aan de stok met ene mevrouw die over de aan en afwezigheid van leerlingen ging. Ik zag haar staan en was zelfs zenuwachtig om naar haar toe te gaan! Ik was bang dat ze me niet wou ontmoeten ofzoiets. Bleek ze me ook gewoon niet meer te herinneren. En ik maar bang zijn dat ik haar grijze haren had bezorgd.

Al mijn doelen voor de reünie waren nu afgehandeld en we besloten ervandoor te gaan. Na een drankje in Gorinchem ging ik met de bus naar m'n ouders. Ik ben blij dat ik ben gegaan, maar ik weet niet wat ik ervan vond. De school is veranderd en iedereen is zijns weegs gegaan. Nostalgie is wellicht het gevoel wat ik erbij krijg. Dat maakt dat ik me oud voel, en dat is toch best wel raar op je 23ste.

'Pics or it didn't happen'

Awful picture, but it did happen!
800m before the finish of the Damloop, a small army of photographers busied themselves with getting pictures of all the runners.

Damloop Veteran

Ladies and gentleman, I did it!
Last saturday I ran the Dam tot Damloop, whilst being hopelessly undertrained. I didn't go running for about a month beforehand; I only went to the gym once in awhile. Thankfully, my lifestyle is active because I cycle everywhere I can (I avoid public transport whenever possible), so my endurance level is pretty decent. This saved me during the run. But let's start from the beginning!

I signed up for the Damloop because an acquaintance of mine, Erik, persuaded me after the Batavierenrace that took place in April earlier this year. At the time, I was still ecstatic from running my race it seemed like a cool idea to run 10 mile. So I signed up, naïvely thinking I would really follow a training-schedule. This all didn't happen of course and the dreaded day of September 19th came closer. I'd glance at my calendar every once in awhile, as if 19 September would magically disappear (I also still keep hoping that my period skips a month..i'm a fantasising fool). The week before the race I spent trying to NOT think about it at all, and I must say it worked! Only on 18 september I began to worry about it. The enveloppe with practical details about the organisation, my start number and whatnot was still lying on the table, untouched. The package also contained a free special t-shirt. I had ordered size M, thinking that it would be safer to order a size bigger than I normally wear. The shirt was so big that it was almost a dress. I put it on and I felt like a little kid again, trying on my mothers clothes or something. I drowned in the thing!

Meanwhile, my three fellow Damloop-heroes had already e-mailed about the time we would leave for Amsterdam, so it was only a matter of buying the necessary food-stuffs and drinks. Saturday, the big day, I spent the morning in bed, idling around with my laptop. In the afternoon, Christiaan and I went shopping for a last light meal. At 5 pm we took the train to Amsterdam, because Chris already had to start running at 18:40. Erik and Christiaan would start at 19:35, I would start at 19:45. The train was packed with people in purple t-shirts. No wonder, considering 25,000 people were running this night! Outside the station, the purple was even more prevalent. Several tourists and random passers-by were trying to find their way through the mass, looking utterly bewildered. I'd be scared too, if I'd unexpectedly cross 25,000 purple folks. Chris handed in his bag (all bags were labeled and driven to the finish) and got ready for take-off. We cheered for him as he and the 2,449 other people ran past us, looking like a big herd of sheep.

With an hour to kill, Erik, Christiaan and I strolled around. We went for a last toilet-break, handed in our bags, drank some sports drink and I ate a banana for some last minute energy. It was time to go to our start groups. I was really getting excited now! At length, it was time for my group to go to the start. Really bad trance music accompanied us as we were getting off. It was a really weird experience to run in such a big mass. I hoped that it would spread out after awhile, but it didn't. I immediately felt I would be able to run the whole race. My breath was steady, and in a natural rhythm. This is the most important part for me while I am running. I have trainings when I can't stop panting. I almost felt like whistling, but after 8 km my legs started to feel a little tired. The running experience was good distraction though. Lots of people were watching, almost everywhere you could hear music and the 'by night' aspect was provided by the many lights and campfires on route. It was a little annoying to run in a big mass every once in awhile. It was very hard to run past people, because not every slow runner kept to the right side of the road. I haven't felt more like a sheep in my life as during this Damloop. You couldn't escape the big running mass even if you wanted to. It was like being part of a huge unstoppable moving organism. Quite the experience!

At last, the large purple organism of which I was part, ran past the 13km sign. My legs were really starting to go on strike now. "Please walk!" I tried to push on, ignoring my sore muscles as much as I could. Most of the time I was overtaking people, now others were overtaking me! I felt like my grandma could beat me in a sprint now. This thought sparked a last drive in me to continue the last kilometres on a decent speed. As we neared the finish line, the public grew larger. All the more reason not to succumb to walking! The photo moment 800m before the finish fooled me yet again. Thinking it was the finish I sprinted past a few others, trying to look heroic, only to discover that it was another 800m to the finish. At that moment you really start to swear to yourself. All sorts of nasty words flashed through my mind as I figuratively lashed my body to run the last meters. I was never more glad to pass a finish line than I was passing this one. In a delirium, I walked through, got a drink and some food. I didn't even feel proud yet, but was more worried that I couldn't find my friends in the crowd of 25,000 people. Luckily, my friends were smart enough to wait me up at the bag retrieval point. Then, I really felt the joy of completing the run. Sadly, we had to walk another hour to reach the train station (because we walked the wrong way) and that really killed the little strenght I had left in my legs. Being able to sit down in the train was almost orgasmic. An hour and a half later I finally reached my home, and the shower. I was so glad to wash myself and then to lay down in bed! Sadly, I had a really bad headache. I guess I didn't drink enough. Three aspirines later, the headache was still there but I finally fell asleep.

The next day I didn't do anything at all. The headache was gone, and I felt really proud about myself. I didn't think I could run 16km, certainly not with while being so undertrained. But I managed it, and I'll never forget the whole experience! It took me 1 hour and 51 minutes (8,6 km/h), but hell, I did it!

Runnin' like a fool

Last year I had the luminous idea to start running. I got into it because of the Batavierenrace, the biggest student running event. After a few weeks of training I thought it'd be cool to try and run the 1/2 marathon next year.

And now it is 2009 and guess what. Tomorrow is THE BIG DAY of the Dam tot Damloop. Not a 1/2 marathon but 10 miles. I signed up for it in june, with the event still comfortably far away and with the noble intention of following a training schedule.

I think I followed that schedule for about two weeks, then it all went to hell. I went to London, Copenhagen, played WoW, went to the gym, cycled, worked, chilled, picked my nose, did my laundry, stroked my cat...you name it...BUT I DIDN'T RUN. So errr...tomorrow is going to be a total joke. Sure, I'm not in a bad shape, I feel pretty fit physically. I don't know if I feel fit enough to run 10 miles comfortably though. The last two weeks I've been nervous for various reasons and totally lost my apetite for food. I was low on energy and didn't do much at all (and lost 2kg). All in all, not an ideal preparation *cough*.

Today I tried to make up for it by bulking food. I kinda failed though, because I only ate breakfast and dinner. How the hell can you eat, if you don't feel hunger????

So right now, I'm enjoying the feeling of chillin'. After the run tomorrow I think I'll feel more dead than alive!

Quicky

Just a quick post to let ya'll know I'm doing fine!
I still enjoy being busy again. I hope this feeling will last, but last year I felt shitty again during the winter, which led me to believe that I might have that dreaded winter depression thing. We'll see!

For one of my courses, History of Popmusic I still don't have the book. It's unavailable in shops in NL (figures), so I thought I'd be smart and order it on Amazon.com. I found a second hand copy for four bucks. The shipping costs were 8 bucks so for 12 bucks I'd have the book. New it would cost me 60 euro's! Feeling totally happy and snug I patted myself on the shoulder for saving money.

This morning I looked at my e-mail and Amazon told me that my book would arrive on October 21.....

*blank stare*

My exam on this subject is 27 October.

How the hell am I going to study a 500 page book in one week? I read fast, but to remember all the stuff in one week???

I might have to go out of my way to get my hands on a copy and FAST.

I can always use one of the books to start a bonfire. Or just throw it at someone. Or is anyone interested in "Rockin 'Out, a history of rock music in the USA"???

Concours

With one of my orchestras we have to enroll in something you call 'concours' in Dutch. According to Wikipedia this translates as 'competitive examination' in English. There are certain levels a amateur orchestra can compete in and ours is on the highest level. You can advertise this to your public, but in order to keep the title you have to participate in the competition every 5 years. If you fail to achieve enough points, you lose your title.

We have to play two works, of which one is compulsory. The director and a music-commission with members from the orchestra pick out the other work. Last night, we got it (although it's not 100% sure we're gonna play that one). It's a famous Overture called Oberon (by Weber).

Cool YouTube vid (symphony version)


It's a cool piece but the clarinet section has to do all the hard work. I reckon it's gonna take me about 2-3 months to study all the difficult parts to perfection!

A lot can happen in one week!

Music
My two orchestra's have started again, and it made me so incredibly happy to play again! I've been making music on my own during the summer, but it's much more fun in a big group. I was especially surprised with how well we could still play the difficult stuff (Cappricio Italian by Tchaikovsky and La Boda de Louis Alonso); it gave me a few goosebump-moments. Lovely!
It was very nice to see all my fellow orchestra members back. It's difficult for me to explain, but the orchestra members are like family to me. Music has helped to keep me sane in bad times, and the orchestras play a big part in my music experience.
Next saturday: jazz concert with a jazz band.
3rd of October: big classical gig in Winterswijk (of all places..zzz)
November: exchange concert with IJsselstein Orchestra and a big classical gig in Sluiskilde
December: Silvesterconcert

Job
This monday, I started with a new part-time job at a computer store. I sent an open solicitation, had a chat with the boss and was hired. I had no idea what was expected from me, and I when I arrived last monday they just put me in the store without much explanation or whatever. Turns out I have very cool colleagues (one in particular) so all is well. It appears I like selling things, who would have ever thought that???? (I wouldn't!!)
Yesterday I was helping two guys picking out a laptop, and it took well over an hour. It was fun! The inner nerd in me is just very happy to be around so many computers, and I want to learn more about it all. Working in a computer store will hopefully help me to gather more technical knowledge about computers. As a Apple fangirl I must say it's weird to sell other brands, but I'll probably be buying a new PC soon myself. I want to be able to game more (my three year old MacBook barely runs WoW on low settings), and my best buddy Christiaan found out that I can buy a good gaming PC for about 800 euro. An equivalent Mac gaming setup would cost 2,200. Ok, I love Macs, but my love has boundaries!

The only downside of being so busy all of a sudden is that, for some reason, I'm NERVOUS all the time. My stomach is tense, and it produces a funny feeling. I feel elated all the time and full of joy, but I can barely eat and sleep. Last night, I finally slept for 7 hours straight, but when I woke up the jittery feeling started again! I am used to going to the gym and running for 3-4 times per week, but when I couldn't even eat breakfast yesterday and went to the gym I didn't do good at all. I could barely lift 1/2 the weight I normally lift.
I feel hungry sometimes, then I try to eat and more often than not it just tastes not good at all. Even chocolate isn't attractive to me right now, well...that says something! I hope it'll be alright in a few days, because the Dam tot Damloop is also drawing nearer. No way I can run 16km with my current energy level.

Summer's End

The end of summer gives me a variety of feelings, good and bad.
Sadness because of the ending of my favorite season. The days are shortening, the warmth is leaving, soon we'll have to wear wintercoats again!
Excitement because my orchestra's are resuming rehearsals. I missed all the people, I missed the feeling of making music in a large group (one of the best things in life).
Apprehension because of several study and work related stress that will start again. During the summer I feel so utterly relaxed, I dread the stress that will certainly come again soon. I want to finally finish my bachelor education, but I also have to work a lot more because I plan to do another study after this bachelor. It will be something completely different, but I feel it fits my interests and values a lot more. I'll explain it in more detail later, because the plan is not fully formed yet, and I have to do some calculation as to how it'll all work out money wise. I only concluded that I do not wish to work in the field that my bachelor will take me; however, since I'm in my last year I am determined to finish it.

I have nerves right now, because I'm having a job interview later today. I want to work 2 days in the next 6 months, since my schedule allows it and I need the money (if I want to continue studying). Fingers crossed!

And I have to admit, I might also have the jitters because tonight I'm going to see my orchestra colleagues after a 2 month summer break. It's something I find hard to explain, but I'm really excited to play in the orchestra again, see everyone, find out if I can still keep up with the difficulty level...
Two upcoming concerts in the near feature and a lot of extra rehearsals, can't wait!

Crete, the highlights (2)

My last post about Crete was rather short, so this post will be devoted to describe the things I've done there in more detail.

Samaria Gorge

This was without a doubt the coolest activity I did on Crete, but it was also the most heavy. I had to wake up at 04:20 am in order to get on the bus at 5 am. After a bus trip of five (!) hours I found myself on the other end of the island and in a totally different landscape. The eastern part of Crete (where I stayed) is rather dry, and that can clearly be seen in the landscape. The western part is much greener, and it has a lot of orange trees!

The Samaria Gorge is 18 km (about 11,5 miles) long and during the walk you are only descending. I consider myself a pretty experienced hiker and I can tell you that the walk wasn't an easy one. The path was mostly made up by rocks, and slippery rocks at that! I was therefore dumbfounded to see a lot of idiots doing the hike on a variety of shoes totally inappropriate for this adventure: All Stars, sandals and even a few total morons on slippers could be spotted on the trail. I wonder if these people had even read about the walk or just decided to do it because everyone else was doing it. I mean, even if you go for a 18 km stroll on a Cretan boulevard you wouldn't wear the most cheap-ass slippers???

I met a few people on the bus who were also alone and together we did the hike. Whistling, we passed most of the idiots on their crappy shoes and we arrived after a good 4,5 hours. We barely took breaks, it seemed a waste of time because we were walking in a very steady rhythm. The only downside of this, is that I didn't take lots of pictures.


The last part of the walk, from the gorge to the nearest village was the hardest. Not because the trail was hard, but because I started to feel like 75 year old. My legs hurt so much! In the village we took a dip in the sea, ate a fruit salad and then we embarked on the long journey back to the east of the island. I was back at the apartment at 11 pm. A long day, but well worth it!

Diving

The next best thing that I did was definitely diving. People usually laugh at my reason, but I'm gonna tell it anyway. When I was a little girl my favorite movie was The Little Mermaid. It has been my long time wish to be able to go underwater and stay underwater, like the mermaids! So my wish has finally come true! xD

After the introduction and the practice dive in the swimming pool we set out to dive in the sea and it was lovely! The underwater world is so serene; there are no sounds (apart from the Darth Vader-like sounds you produce with the breathing mask). The fish are minding there own business, floating here and there. The underwater plants flow with the tide of the sea, and I got to see some cool stuff: sponges, sea cucumbers and some stuff I forgot the English names from (Dutch: zee-egels).

The downside of diving is that the diving itself is not really pleasant. You have to tie waits around your waist in order to stay underwater. Those waits have to be really tight and it made me feel really nauseous (maybe it was a little too tight). Also, the breathing through the mask isn't really comfortable. After 30 minutes I was longing for a nice gulp of fresh air.

Other highlights

I only spent one day doing absolutely nothing. I saw Knossos, Spinalonga, Agios Nikolaos, and we rented a scooter.
The scooter was quite crappy and I managed to crash myself. Apart from a nice scratch on my leg I'm unharmed but I'm never getting on a scooter again. I hate them now; they are noisy, stinky and dangerous.