Familieweekend

Afgelopen weekend was er voor het eerst sinds tijden weer eens een Heijkant familie weekend (de kant van m'n moeder dus). Met een man of 30 zaten we in een een mooie accommodatie in het Brabantse Schaijk, een klein dorpje vlakbij Oss. De weersvoorspelling voor heel het weekend was niet al te gunstig, maar we hoopten er het beste van te maken.

Vrijdagavond stond in het teken van spelletjes. Twee nichtjes hadden een quiz in elkaar gedraaid. Dat was heel leuk, want ze gaven namelijk hints in de vorm van plaatjes of quotes en dan moest je raden welk familielid het was. Ik kwam drie keer voor en dat was reden voor hilariteit. Als kind was ik ook al stronteigenwijs en nam ik alles wat er tegen mij gezegd werd letterlijk. De hint was "wie gooide er nadat zijn of haar vader zei 'gooi jij die vieze luier maar even weg' vervolgens de luier keihard door de kamer?". Ik dus. En "wie gooide de dobbelstenen keihard tegen het plafond omdat hij of zij moest dobbelen voor aanvang van een spelletje?". Ç'est moi. Wie het hoogste gooit mag beginnen he? Feilloze kinderlogica, lijkt mij! De derde was ook hilarisch. Ik heb blijkbaar een keer tegen m'n moeder gezegd: "mama, toen jullie nog apen waren, woonden jullie toen ook in de Beekse bergen?". Mijn moeder vertelde me na de quiz dat ik toen ik vier was een keer vroeg hoe de mens ontstaan was. Het scheppingsverhaal vond m'n moeder toen nog wat te heftig dus ze vertelde dat mensen uit apen ontstaan waren. We waren toen net in de Beekse bergen geweest, vandaar mijn vraag. Ik kan me van alle drie die dingen uit de quiz niets meer herinneren.

Na de quiz gingen we Hints spelen. Dat was ook heel leuk. M'n zusje en m'n moeder hadden de meeste dingen verzonnen: films, boeken, gezegden en liedjes. Gek genoeg werden de meesten echt heel snel geraden! Het was wel een heel leuk tijdverdrijf. Het werd al vrij snel middernacht en na een potje poker ging ik, net als de meesten, naar bed.

Op zaterdag stond er heel wat op het programma. We gingen naar een kartbaan, waar de meesten van de familie een paar rondjes maakten. Ik zag het karten niet echt zitten dus ik hield mezelf bezig met fotograferen. Met m'n vaders camera helaas, dus ik heb de foto's zelf nog niet. Diegenen die wel gingen karten hadden racenamen voor zichzelf bedacht. Dus op de baan raceten onder anderen: Koos Meedogenloos, Loes Pitpoes en Gon het Kanon.

Ik kreeg echt koppijn van die ranzige benzinelucht dus ik hield me na een tijdje wat afzijdig. Gelukkig gingen we na het karten lasergamen en hier had ik wel veel zin in. Een beetje mensen neerlaseren, het kind in je komt weer naar boven! Je kreeg een harnas aan en dan ging je met 12 man naar binnen. Er waren twee teams: rood en groen. De eerste ronde ging het niet zo goed, ik werd steeds door m'n oudste neefje neergeknald. In de tweede ronde was ik iets beter in vorm en ging ik mezelf in hoekjes verschuilen om mensen te ambushen. Supergrappig!

In de avond gingen we lekker gourmetten. Aan onze tafel (zes man, ik, m'n nichtje, drie neefjes en een achterneef) was het bere gezellig. Het bier ging hard en toen de whisky van m'n achterneefje op tafel kwam werd het nog gezelliger. Flauwe grappen alom. Ik begon een beetje te etteren door een dot groente in het pannetje van m'n achterneefje te gooien als ie even drank ging halen. Kortom: het niveau was lekker laag, maar gezellig was het des te meer. Na het eten gingen we weer wat pokeren.

Op zondag leek het een mooie dag te worden. De zon scheen in de ochtend in ieder geval! Dat vond ik wel fijn, want vandaag zouden we Solex gaan rijden. Daar had ik erg veel zin in. Helaas betrok de lucht weer een beetje en toen we naar het Solexverhuur toereden kregen we toch een plensbui over ons heen. In Geffen was het weer droog en we gingen op weg. In het begin moest ik wel even wennen aan de Solex. Het starten is lekker old-school. Je moet een palletje een beetje naar rechts duwen, een hendeltje indrukken bij je stuur en dan een beetje rennen om de motor aan de gang te krijgen. Dan laat je dat hendeltje los en dan hoop je maar dat de motor is aangeslagen. Als dat het geval is, kun je heel voorzichtig dat palletje naar rechts duwen. Gas geven kan niet, je kan alleen remmen. En dat remmen gaat niet zoals we tegenwoordig gewend zijn met trommelremmen. Nee, het gaat op z'n 1947-igs, TRAAG. Zo'n honderd meter voor een kruispunt moet je al beginnen met remmen, dan sta je hopelijk tegen de tijd dat je er aan komt stil. En ik had natuurlijk weer een Solex die direct afsloeg als je stilstond. Ik heb nu nog spierpijn in m'n linkerhand van het indrukken van dat hendeltje (dat was veel zwaarder dan je zou denken). Ook heb ik nog spierpijn in m'n benen van het rennen om die motor aan de gang te krijgen. Als je eenmaal reed was het echt heel gemoedelijk. Je ging maximaal met zo'n dertig kilometer per uur. De ene Solex ging ook sneller dan de andere. Ik had toevallig een snelle. Als ik mijn remmen losliet kon ik bijna iedereen voorbij peren. We reden een voorgeschreven route van 43 kilometer. Deels was dat door het bos. Door alle regen waren de paden lekker blubberig en heel m'n broek en schoenen zaten dan ook onder de modder. Natuurlijk kregen we onderweg ook een bui te verwerken waar we een half uur voor moesten schuilen. Daarna was het minder leuk rijden, want wat een kou! Ik had handschoenen aan, maar dat hielp eigenlijk amper. M'n neefje riep al "bij de eerste beste patatboer die ik zie ga ik naar binnen". Dat deden we dus. Een warme chocomelk hielp veel!

Ik vond het uiteindelijk wel jammer dat we na drie uur klaar waren, het rijden was heel erg leuk. Ik wil ook een Solex om in de stad de blits mee te maken! Kijk nou hoe lief hij er uit ziet!

Hierna was het familieweekend bijna ten einde. We gingen nog even uit eten met z'n allen in restaurant "Nieuw Schaijk". Nou ammehoela, nieuw. Het was weer zo'n typische ervaring. Er stond één vegetarische keuze op het menu onder de weinig verhullende noemer 'vegetarische schotel'. Toen ik aan de bazin van het restaurant vroeg (die door haar omvang door m'n achterneefje tot 'Moermansk' gedoopt werd) wat die schotel was, wist ze het niet eens. Later kwam ze terug en zei dat het vegetarische pastei was. Nou prima dacht ik, een soort quiche ofzo. Toen het gerecht arriveerde bleek het niets meer te zijn dan wat blikgroente met wat salade. Als ik thuis kook maak ik nog ingewikkelder dingen, sjesus. Bijgerechten die geserveerd werden: bloemkool en witlof, jakkie. Net twee groenten die ik niet lust. Nee, ik was niet echt te spreken over het restaurant. Ik geloof dat het voor de vlees- en vis-eters beter was. Het was wel gezellig daar niet van. M'n neefje deed nog een mislukte poging om de serveerster te versieren. Het was ook wel een van de slechtere pogingen die ik gezien heb moet ik zeggen. "Wil je samen met mij het dessert In Love eten?". Tacky!!!

Het was nu echt tijd om naar huis te gaan. Ik heb het zeker naar m'n zin gehad. Ik vind het erg leuk dat m'n neefjes en nichtjes nu bijna allemaal zo'n 15+ zijn. Ik kan niet zo goed omgaan met jonge kinderen, maar nu ze wat ouder zijn gaat dat gelukkig stukken beter. Wat mij betreft volgend jaar weer!

A must read for nearly everyone

One of my favorite books is written by one of my favorite authors: Bill Bryson. The book is called A Short History of Nearly Everything, which is rather ambitious, because how can one book contain the history of nearly everything? Well, it can't, for a fact. The title is a typical Bill Bryson joke. Bryson's writing is full of humor, little linguistic jokes and sarcasm (often directed at himself). I haven't read his latest publications (At Home, for example), but based on what I have read I think that the Short History is his most informed book. Other books of his that I love are In The Woods (a hilarious diary kind of book on how he hiked the Appalachian Trail) and Neither Here Nor There (in which he writes about his travels around Europe). 

But lets get back to the book that this post is about. If A Short History isn't a history about everything, then what is it? The book aims to give the general reader an idea of science: earth, space, how humans got into being, and all this without getting too complicated. Bryson himself is an alpha-educated man and he thought that it should be possible for alpha's to 'understand' a little of science as well. Most of the science schoolbooks are incomprehensible according to Bryson: "It was as if [the textbook writer] wanted to keep the good stuff secret by making all of it soberly unfathomable."

This book was a fountain of knowledge for me. It taught me so much of the cosmos, planets, atoms, bacteria, molecules, life, how humans got into existence. And it's all written in the Bryson-way: accessible and full with humor. A subject like this can seem daunting, but it's not. It's fun; Bryson made it fun! I can only imagine how many years of research this must have taken him. 

The only problem was: I didn't have the book. I read the pocket-edition back in 2007, while I was on vacation in Southern France. I devoured the book and finished it in just a couple of days. I had borrowed it from someone else, so I had to give it back. I wanted to buy the illustrated edition for myself, but as it is a quite expensive book I was in doubt about it. Eventually I forgot about it. In the meantime, I bought loads of other books instead. 

I got a lot of book tokens for my last birthday and I remembered that I wanted to buy the book, so at last I am the proud owner of A Short History of Nearly Everything. Getting the book was not easy. I went to Amsterdam, thinking that it would be easy to get there. The first three bookstores didn't have it in stock. The last one finally had the book…in Dutch. I hate translated books, it's impossible to translate all of Bryson's clever jokes. Luckily, I saw the English version in a corner. It was a little damaged, but I got 10% discount so I decided to go for it. And now that I am re-reading it, I'm loving it even more. 

It's a beautiful book, I love the typography and all the great pictures in it. It's really a lot more fun to read than the pocket version. Recommended for nearly everyone!

Classical Explorations

When I started listening to classical music, I was 15. I didn't want to, but my clarinet teacher made me listen to Mozart's Clarinet Concerto. Like most 15 year olds, I considered classical music something for old and boring people. Little did I know!

The clarinet concerto started to grow on me and my mother bought me another album with various Mozart compositions. It was a good way to explore some of his greatest pieces. Soon I could hum the album from A to Z. And then, one evening when I was fussing around in my room, I saw the clarinet concerto on television. It was a complete coincidence. Sabine Meyer, a famous clarinetist, was performing it. Jaap van Zweden was the conductor. And then, something 'new' happened to me. Before I knew what was happening, I was crying. I started to shiver uncontrollably. It was like the gates of heaven opened a little. The feeling was so wonderful, pure happiness I think. I didn't know that something so perfect existed! It was the first time music moved me to tears. I thought it was a random phenomenon and didn't think about it a lot afterward. I didn't explore too much other classical music immediately, but kept listening to Mozart mostly.

But when I got a little older, 17 I think, my music teacher in high school made my class listen to classical music. That's when I first heard the 9th Symphony from Dvorak. Especially the 2nd movement made a lasting impression on me. The chords at the beginning, just perfect!!!!



This was also the time when I started to listen to Brahms. Mostly the 4th Symphony. The 2nd movement is again my favorite here, because of the lovely interaction between clarinet and horn. Yet still, I didn't realize what classical music could do to me. I actually didn't realize that until roughly 1,5 year ago. I explored a lot more music at that time, in every genre. One of my favorite classical pieces at the time (2009) was the first piano concerto from Brahms. When I saw that it would be performed in the Concertgebouw in Amsterdam I bought tickets instantly. It was the first time that I went to the Concertgebouw. Christiaan and I had very good seats. The piano concerto starts with the violins, a very peculiar thriller sound. I was sitting, in anticipation but with a tabula rasa. How could I know what to expect, when you are used to listening to CD's? But then the conductor raised his hands and the violins started…My whole body surged with the music. I cried, I had goosebumps, I felt like a thousand things at the same time. And again, that feeling of utter happiness. It happened even more intense when the piano started. Of course, it didn't last the whole performance, but still. I had never felt anything like it.

And that's when I started to pursue those 'moments'. Not like an addict or something, but I started to crave those moments. I sort of expected them to happen when I listened to certain classical music. And of course, it happens, but as soon as you expect it, the moment isn't as special. An unexpecting attitude was better. It was better when I didn't know when it would happen. The beauty of the real moments is, that they are unpredictable, but the 'lesser moments' always happen when I listen to certain pieces: Mozart's Requiem, Bach's Matthäus Passion, Arvo Pärt's Te Profundis.

A recent, more special moment, happened when I listened to Mahler's 2nd symphony. I'm really into Mahler at the moment and I view his second symphony as the most perfect composition out there (the opinion might change overtime, but for now, this is it!). I was watching it on DVD for the second time, the first time nothing happened because I was too consumed by exploring it. But during the second time, the symphony started to make sense and it entranced me. It is a very long piece, but it all comes together in the end, the fifth movement. When you here the grand finale, it is as if from the first note onwards, this is what it has been building to. Like it all makes sense, everything that has happened before. And that finale is quite something. It is the most intense stuff I've ever heard (in a beautiful way). The ports of heaven opened again.

And now, of course, I am dying to see this symphony performed in real. Shitty thing is, it will be performed NEXT WEEK. But the whole bloody thing was already sold out when I found out, plus I have to rehearse with my own orchestra and I can't really let them down right now. But when it's on the calendar again, I'll certainly go. I'll pay 100 euro's if I have to!

And when I realize that Mahler is now my hero, I smile. Because I am so young and there is so much more (classical) music to be discovered. There will be so many more experiences like this, and isn't that just wonderful?

Klaasjes

Onder het mom van 'taal is vloeibaar' (vrij gequote naar Christiaan Mulder): kennen jullie de Klaasjes al? Dat zijn korte berichtjes met Klaas in de hoofdrol. Klaas is een held en hij kan en doet alles. Hij is een creatie van Nico Dijkshoorn, u allen wel bekend uit De Wereld Draait Door. Dat programma kijk ik overigens nooit meer, omdat ik de verhalen van m'n oma zo onderhand nog boeiender vind. Maar soms (of vaak) komt Nico Dijkshoorn daar en doet hij iets met taal. Je vindt het wat, of je vindt het niets. Ik vind 'm wel oké, maar sinds ik z'n tweets volg, lig ik vaak helemaal in een deuk. En dat komt door die Klaasjes. Ze slaan nergens op en blinken tegelijk uit in hun genialiteit. Enkele voorbeelden:

Klaas zong naast de douche. Mooie akoestiek. Gingen wij er onder staan. Dan hoorde je die hele gelaagdheid van Klaas. Dat was uniek.

Klaas dook op eenden, als ze aan het broeden waren. Dat deed verder niemand. Die eenden wenden er aan. Lag hij rustig een uur langs de sloot 

Klaas ging nooit met mensen in discussie. Hij zweeg een minuut en sloeg dan een tafel doormidden. Kreeg hij meteen gelijk. 

Dan heb je een beetje een idee. Denk je 'waar gaat dit een hemelsnaam over?', dan denk je het juiste. Het gaat om de rariteit, het idiote. Ik vind het prachtig en besloot zelf ook eens een poging te wagen. Het is leuk om in bed te liggen, op de fiets te zitten en dat dan ineens een idiote zin in je hoofd opkomt waarvan je denkt 'daar moet ik wat mee'.

Klaas deed aan freerunning. Liep je door de stad, zag je 'm ineens over de gevel van de Bijenkorf rennen. Daar draaide hij zijn hand niet voor om.

Klaas deed soms aan rechtse politiek. Haar blond verven en lekker populistische dingen schreeuwen. Daarna lachte hij iedereen keihard uit. Bijzonder. 

Christiaan kan er ook wat van:

Klaas had een woekerpolis. Hij schoffelde hem om in z'n tuin. Alle planten dood. Klaas pissig. Nu is hij aangemeld voor de compensatieregeling. Wij kijken.

 Klaas ging vaak naar de biologische supermarkt. Vragen of ze koeienvlees hadden uit de bio-industrie. Mensen boos, Klaas snapte er niets van. Wij lachen. 

Doe ook mee en laat een Klaasje achter!

Birds

This was the closest I could get to birds with my camera. I wish I could afford a good camera + objective to photograph animals, but for the next couple of years that's out of the question. I should make due with what I already have and not complain.

I love crows, jackdaws and magpies. They are intelligent birds!

At home

A week back, I did a big cleaning session in my room. It was good, but it also made me realize that I just cannot throw stuff away! I have so many magazines, booklets, folders that I keep just for keep's sake. I say to myself 'I'll look at this again later' but I barely ever do so. As you might already have guessed, in the end I kept almost all my magazines:

And even though it is a little late, I would also like to thank all my friends and loved ones for their birthday gifts. They were very personal gifts. I am especially happy with the Jorge Bolet cd, Flow diary, the book "Oblomov" by Gontsjarov and a lovely bodylotion from Sabon. Thank you all, I love you.

The Forest Is My Throne

Yes, this blog title is a silly reference to an old Satyricon record. I like that sentence though, how I wish the forest was my throne! However, I am but a mere citydweller that goes for small walks in the woods next to that city. What's more, I do my walks on Sunday, when the rest of the citydwellers decide to do the same. Hence the forest is overcrowded with people, children, bikes, dogs and whatnot. Still, this is the best time to go to there. The colors are amazing, although I was surprised to see that many trees haven't yet lost their leaves.

Smackdown

Eens in de zoveel tijd, als ik al een tijd niet uit m’n plaat gegaan ben, komt er een enorme behoefte in me op. Ik zucht dan naar een feest met harde elektronische muziek. Aangezien mijn muzieksmaak niet die van de gemiddelde persoon (laat staan vrouw) is, heb ik niet veel keuze uit leuke feestjes. Dit gaat puur over muziek trouwens, een feestje kan natuurlijk ook gezellig zijn door de mensen met wie je bent. Afgelopen woensdag was zo’n voorbeeld. Ik was toen op het Let’s Go Abroad feest: een goed ouderwets studentenfeest van de studieverenigingen van Geesteswetenschappen. Er waren ontzettend veel bekenden op het feest en de tijd ging zo snel voorbij dat het gewoon idioot was. Dikke pret gehad!

Afgelopen zaterdag was een feest in de categorie: uit de plaat gaan op muziek (lees: herrie). Ik ging samen met Bart en Christiaan naar Smackdown in Doornroosje (Nijmegen). Muziekstijlen: breakcore, darkcore, drum & bass, dubstep, hardcore, industrial hardcore, jungle, tekno, terror, UK hardcore. Het moge duidelijk zijn, geen lieflijke melodieën te vinden hier! Gewoon knallen als een malle. Line-up: Element: Destruction, Bong-Ra, The Outside Agency, Dolphin (Uk), Bryan Fury, Hong Kong Violence (a.k.a. Akira), La Peste in de grote zaal. In de kleine zaal: Encrypter, Subwoofer, Black Sun Empire, Thrasher, Eye-D, Hidden. Het mooie was dat de grootste teringherrie gedraaid werd in de grote zaal, terwijl het mildere gebeuk in de kleine zaal was. Meestal is dit andersom.

Rond een uurtje of 10 togen wij richting het oosten van het land. Ik voelde in de middag al een lichte keelpijn en misselijkheid opkomen, dus ik had een paracetamol achterover geslagen, want no way dat ik dit feest wilde missen. Ik drink toch nooit alcohol op parties als dit. Je wilt gewoon knallen en van bier word je alleen maar gaar. Toen wij aankwamen was het nog ontzettend rustig, maar dat betekende niet dat de muziek rustig was. In de grote zaal stond Element: Destruction tekeer te gaan als een gek. Ik moet bij binnenkomst altijd even wennen, dus een move maken zat er nog niet in. We renden wel als een gek naar de balie om oordoppen te kopen, want het volume van de muziek was echt idioot hoog. Het zou mij niet verbazen als het meer dan 100 db was. Ik heb niet de ambitie om doof te zijn voor m’n dertigste verjaardag, dus dan maar oordoppen in. In de kleine zaal was het iets beter inkomen, daar werd redelijk rustige drum ‘n bass-achtige meuk gedraaid. Niet heel super, maar ietsje prettiger. Om 12:00 uur gingen we terug naar de grote zaal, want mijn persoonlijke held Bong-Ra zou gaan draaien. Helaas was zijn set voor de tweede keer achter elkaar dat ik ‘m zag niet geweldig. Ik vond het veel te incoherent, opbouw ontbrak voor mijn gevoel en dansbaar was het al helemaal niet. Ik snap het niet zo goed. Ik heb zo vaak hemelse momenten meegemaakt als Bong-Ra draaide, maar nu al een paar keer niet. Hij kijkt ook niet echt naar het publiek. Als hij dat wel had gedaan, had hij misschien gezien dat er amper mensen aan het dansen waren. Dat vind ik altijd veelzeggend. Als mensen wild staan te springen op je set weet je dat je het goed doet. Nu vond ik het gewoon arty-farty breakcore. Leuk voor de liefhebber, maar ik was hier niet voor naar Nijmegen afgereisd.

We gingen even naar de kleine zaal, want daar zou Black Sun Empire gaan draaien. Altijd relaxte muziek. We gingen lekker los op de drum ‘n bass. Het was superdruk in het zaaltje, wat wel wat zegt over de populariteit van BSE. Ik heb me ook goed vermaakt met het kijken naar mensen. Er waren twee vrouwen die duidelijk wilden scoren. Ze gingen al dansend alle mannen af om te kijken of ze wat aan de haak konden slaan. Het was een beetje een trieste bedoening, maar nog triester vond ik dat ik ze met meerdere mannen klef heb zien doen dezelfde avond. Ze liepen heel de tijd alleen maar rondjes door de twee zalen. Rare bezigheid, mijns inziens. De set van BSE werd ondertussen echt heel vet. Hij draaide ook nog een kwartiertje hele zieke dubstep. Wreed uit de plaat indeed. In de grote zaal pikten we ook nog even wat van Dolphin mee. Dit is weer hele andere koek. Soort van hardcore denk ik. Ach, het was in ieder geval wel grappig. Er kwam een gozer op Christiaan af die duidelijk van ‘t padje af was. Hij droop van het zweet en lulde echt een end in ‘t rond. We gingen daarna weer naar de kleine zaal om wat van Thrasher mee te krijgen. Ik had even een dipje in de energie en voelde me niet zo lekker dus ik stond gewoon te chillen aan de kant. Blijkbaar zag ik er nogal chagrijnig uit ofzo, want een gozer vroeg of dat ik het wel naar m’n zin had. Haha, ja! Alleen ik moest even energie opladen. Er was ook nog een vriend van die gast bij en ze waren allebei heel relaxt. Even gezellig een uurtje kletsen en de energie was weer terug. En dat was maar goed ook. Thrasher draaide overigens heel goed. Christiaan en Bart gingen lekker los, zo zag ik vanaf de zijkant. Die enge gozer die Christiaan eerst had aangesproken kwam nu naar mij toe. “Ik weet het soms ook niet meer. Wat is het nut van het leven?” Dat is serieus wat hij tegen me zij. Ik keek ‘m eens goed aan. Het zag er uit alsof hij drugs had gebruikt. Ik zei maar gewoon dat het morgen allemaal beter zou zijn. Daarna wilde hij hulp bij het rollen van een joint, maar toen het tipje was gedraaid verfrummelde hij ‘m weer in zijn vuist. Ja, doe het dan lekker zelf hoor. Hij scharrelde weer weg, door de menigte heen. Ik zag nog net hoe hij iemand anders aansprak om hem te helpen met z’n joint. Ik was maar wat blij dat ik zelf nuchter was.

Maar nu, dames en heren. De grootheid van de avond ging om draaien: Hong Kong Violence. Een Aziatische gozert, die ziekelijk met de knopjes en schuifjes om kan gaan. Beter bekend als Akira (althans, zo kende ik ‘m), maar nu dus draaiende onder een andere naam. Geen idee waarom. Wat draaide hij? Gigantische teringherrie, terror ofzo? Ik weet niet wat voor naampje je erop kan plakken, maar ik moest soms echt lachen. Er is een filmpje van online gezet, maar ik moet er even een waarschuwing bij geven. De meeste mensen zullen dit niet als muziek typeren en ach, je kan inderdaad discussiëren daarover. Het is echt een gigantische herrie, dus dan weet je het. (Don’t think less of me please :P).


Een van de gasten die ik net ontmoet had, ging normaal alleen naar drum ‘n bass en techno feesten, dus die keek z’n ogen uit. Maar hij leek het wel te waarderen. Ik moest vooral vaak lachen, ging even tien minuten los en daarna was ik kapot. Ik stond vooral een beetje te staan, om me heen te kijken en te bedenken wat voor idioot iets dit eigenlijk is. Waarom vind ik dit leuk? Ik snap het ook niet, maar het is zo. Ik wou dat ik simpelweg uit m’n plaat kon gaan bij ‘normale muziek’, maar ik heb dit soort avonden gewoon nodig af en toe.

Om 5 uur hielden we het voor gezien. Het was een toppertje. En ik blijf erbij: ik heb nog nooit nare mensen ontmoet op feestjes als dit, waar het ook stikt van de gabbers. Het was uitermate gezellig en ik ben heel blij dat ik weer even uit m’n plaat ben gegaan. Op 29 oktober is het weer zo ver: Rebeltronics in Utrecht!