Van Gogh

Er gaat niets boven toerist spelen in eigen land. Ik had vandaag m’n laatste stagedag en kon al om half 1 weg. Met mijn pas verkregen museumjaarkaart in de portemonnee leek het me een goed idee om nog wat cultuur mee te pakken voordat ik naar huis zou gaan. Ik was nu immers toch in Amsterdam.

Een kort ritje met de tram later stond ik voor het Van Gogh Museum. Ik kon fluitend de rij passeren, wapperde even met m’n museumkaart (nou goed, hij moest even gescand worden) en kon naar binnen. Het was behoorlijk druk in het museum, een combinatie van toeristen en ouders met kinderen vanwege de krokusvakantie.
Ik zag dat ze ook audiotours aanboden voor vijf euro’s en besloot er een te nemen. De audiotour was voor de vaste collectie, maar die wilde ik juist zien. De expositie van Gauguin bewaar ik voor een bezoekje met Misha.
Ik moest een trap oplopen en ging de ruimte binnen waar de werken van Van Gogh hangen. Al meteen voelde het goed; ze hebben de schilderijen veel ruimte gegeven en met een logische indeling opgehangen.
Ik ben echt een leek en wist helemaal niets over Van Gogh, behalve dat hij De Aardappeleters heeft geschilderd. En vaag kon ik me ook iets herinneren over een schilderij met zonnebloemen in een vaas. That’s it.
En ik moet je nu zeggen dat ik Van Gogh echt heel goed vind. De werken uit zijn Nederlandse perioden spreken mij het meeste aan, vanwege de donkere, duistere manier van schilderen. Gek genoeg vind ik de Aardappeleters zelf niet het meest aansprekende schilderij. Ik waardeer het voor de positie die het nu inneemt in de kunstwereld, maar ik vond zelf andere werken mooier. Mijn oog viel op een klein schilderij dat door veel mensen juist voorbij werd gelopen.



Dit schilderij sprak mij enorm aan door het mysterieuze perspectief. De naaiende vrouw staat centraal, maar wordt gek genoeg anoniem gelaten. Het toont dat Van Gogh vooral wilde leren omgaan met verschillende manieren van licht schilderen (zo bleek uit zijn brieven) en niet zozeer geïnteresseerd was om de vrouw zo duidelijk mogelijk te schilderen.

Ook de werken uit de latere perioden vond ik heel mooi. Bij het nemen van de volgende foto ben ik bijna uit het museum verwijderd. Ik had heus wel gezien dat je niet mocht fotograferen, maar probeerde met m’n iPhone stiekem een plaatje te schieten. Meteen kwam er een vrouw van de beveiliging op me af die tegen me snauwde dat ik geen foto’s mocht nemen. Ik schaamde me natuurlijk hevig, niet om het feit dat ik een foto nam, maar dat ik zo dom was om niet eerst om me heen te kijken. Ik snap persoonlijk niet wat er schadelijk is aan het nemen van een foto (zonder flits, zonder bijlichting). Kan iemand me dat vertellen?



Goed, verder. De landschappen uit deze periode van Arles spraken me het meest aan. Zo kleurig, zoveel oog voor details maar tegelijk wordt er toch zo veel aan de fantasie van de kijker overgelaten. Mijn favoriet was De Oogst. Dit werk was indrukwekkend van meters afstand en van dichtbij vond ik het ineens heel anders overkomen. Prachtig gedaan.



Zo kwam ik langzaam bij het schilderij met de zonnebloemen, een ander bekend werk. De audiotour legde me uit dat het werk is geïnspireerd op bloemen-studies van anders schilders en dat Van Gogh diep onder de indruk was van het kleurgebruik van dat soort schilderijen. Zijn studie van zonnebloemen is zeer goed. Er is zoveel geel gebruikt, maar toch is er nog steeds zoveel nuance in al dat geel te ontwaren.

Het mooiste aan deze tentoonstelling vond ik dat je duidelijk kon zien welke progressie Van Gogh heeft doormaakt. Van donkere, onbehouwen schilderijen in het begin, naar de invloed die Parijs op hem had, tot aan zijn laatste periode in het Saint-Rémy.

Persoonlijk vind ik juist de beginperiode het mooist. Ik houd erg van donkere schilderijen, waar veel aan de fantasie wordt overgelaten. Zijn schilderijen uit de periode dat hij bij zijn ouders woonde in Nuenen vond ik geweldig; ik kon even kijken in het Brabant van de 19e eeuw.

Ik wil dolgraag nog een keer naar dit museum. Voor de expositie van Gauguin, maar zeker om nog een keer enkele werken van Van Gogh te bekijken. Ik heb nu al het gevoel dat de details wegsijpelen uit mijn geheugen, dat vind ik heel jammer aan het bezoeken van musea. Er is zo ongelooflijk veel te zien en je kunt het nooit allemaal onthouden. Konden je ogen maar high res foto’s nemen :(

Bronckhorst de tijd ver vooruit

Met de Bouw & Infra Harmonie ben ik al op de gekste plekken in Nederland geweest, en dit keer was geen uitzondering. We speelden in Hengelo (Gld) ter ere van de opening van het nieuwe stadhuis van de gemeente Bronckhorst.

Dit stadhuis is het meest klimaat-vriendelijke stadhuis van Nederland. Bij het ontwerp is veel rekening gehouden met isolatie, behoud van temperatuur, opvangen van energie en dergelijke. Ook qua uiterlijk vind ik het stadhuis erg geslaagd, zij het van binnen meer dan van buiten. De lichtval binnen is erg mooi, het zorgt voor een vriendelijke uitstraling. Het materiaalgebruik is ook fantastisch, met name de vloer die van ongelooflijk veel kleine houten blokjes was gemaakt. Zelfs de toiletten waren een lust voor het oog!

Buiten het feit dat het gebouw zelf milieuvriendelijk is, heeft de gemeente ook allerlei stappen ondernomen om hun logge ambtelijke apparaat onder handen te nemen. Je kent wel de procedure dat je bij de gemeente komt om twee dingen te regelen. Altijd moet je dan naar twee verschillende balies, waardoor je ook twee keer moet wachten. In Bronckhorst hoeft dat niet meer, je kan naar alle balies voor al je aanvragen. De medewerkers zijn omgeschoold (en deels ook ontslagen). Sowieso hebben ze het aantal arbeidsplaatsen teruggedrongen van 245 naar 190. Ze willen namelijk meer taken gaan automatiseren, en daardoor zijn er minder mensen nodig. Dit proces is nog in volle gang, en ik denk eerlijk gezegd dat ze hier nog heel wat beren op de weg gaan tegenkomen, but props to them for trying! Een ander punt dat ik heel goed vond is dat ze het papiergebruik gaan verminderen. Iedere werkplek heeft twee 22” schermen, zodat op het linkerscherm de gegevens van de bewoner/klant komen te staan en rechts de wijzigingen doorgevoerd kunnen worden. Zo hoeven niet steeds alle oude gegevens geprint te worden. Dit kan inderdaad bergen papier schelen! Heel veel werkplekken zijn als flexplekken ontworpen, dat is tegenwoordig helemaal hip. Het lijkt mij ook heel gezellig en leuk voor de werknemers, maar niet altijd even praktisch. Je communiceert in de praktijk toch vaak met dezelfde mensen, en nu moet je iedere dag maar weer uitvogelen waar ze zitten. Al met al ben ik zeker te spreken over deze moderne aanpak, en ik verbaas me erover dat een kleine gemeente in de Achterhoek dit als eerste gaat doen. Ik hoop maar dat meer gemeenten zullen volgen.

Vanuit Utrecht was het ruim een uur rijden naar Hengelo. Ik ging samen met Christiaan, wat lekker makkelijk is aangezien hij een eigen auto heeft. Ik reed voor het eerst sinds tijden weer eens en merkte gelijk dat mijn slechte eigenschap ‘ongeduld’ de overhand nam. Ik wil graag doorrijden op de snelweg en kan er echt totaal niet tegen als andere mensen niet minstens 120 rijden. Zeker als zo’n slak met 100 een vrachtwagen in gaat halen zit ik echt te schelden achter het stuur. We kwamen ook nog eens in een paar nutteloze files terecht, omdat mensen niet kunnen ritsen dus tegen de tijd dat we bij Arnhem kwamen, was mijn irritatie compleet. Toen we eenmaal van de A12 afreden was de weg ineens LEEG. Na Arnhem houdt de beschaving op! Prima, lekker doorcrossen en die VW Polo op z’n staart trappen. Op die manier waren we toch nog op tijd bij het stadhuis om even rustig iedereen te ontmoeten en een welverdiend kopje koffie te drinken.
Het programma van de dag was wel wat rommelig, we moesten van 1 tot kwart over 1 een kort blokje spelen, dan 15 minuten pauze en weer een kort blokje. Daarna kwam zou er een toespraak van de burgemeester en aanverwanten plaatsvinden, alvorens we weer een tijdje mochten blazen. Terwijl we begonnen te spelen druppelden de mensen langzaam binnen, en iedere keer nadat we klaar waren met een nummer mochten we blij zijn als er drie mensen applaudisseerden. Dat soort dingen zijn meestal jammer, maar deze keer stoorde ik me er totaal niet aan. Het spelen ging namelijk ontzettend goed, dus daar genoot ik met volle teugen van. De akoestiek in de hal, waar ze ons hadden neergezet, was verrassend goed. Ik hoorde mezelf amper spelen, maar het totale geluid was zeer aangenaam. We moesten er alleen voor waken om niet te hard te spelen, met name de trombonisten hadden er duidelijk zin in en scheurden af en toe als een gek.
Mijn favoriete stukken blijven toch wel Ross Roy en Mac Arthur Park. In deze stukken komt onze prachtige harmonie tot volle bloei, om het maar een literair te zeggen. Je merkt dat ieder lid van het orkest echt oefent, er zin in heeft; dat geeft prachtige kippenvel momenten tijdens het spelen. Op die momenten voel ik mij volmaakt gelukkig.

Ten tijde van de toespraak van de burgemeester moesten we blijven zitten en ik had nog niet geluncht. Natuurlijk moest ik zo langzamerhand ook naar de WC dus dat hele gebabbel kon mij niet snel genoeg afgelopen zijn. Naja, ik heb wel opgelet zoals u kunt lezen in de eerste alinea’s ;)

Eindelijk kwam er een einde aan het officiële gedeelte en we waren een uurtje vrij. Ik had mijn fototoestel meegenomen, waarmee Christiaan ook talloze foto’s van het orkest mee heeft genomen. Nu konden we door het gebouw zwerven en proberen als amateur fotografen het mooie licht te vangen in foto’s. Dat bleek zo simpel nog niet. 277 foto’s was de uiteindelijke stand, en slechts weinigen van de architectuur die mooi zijn gelukt. Ik mis een goede 15-17mm lens voor dit soort zaken (ook voor landschappen). Eigenlijk wil je gewoon twee fototoestellen meenemen, met twee verschillende lenzen. Op het verlanglijstje staat ook een zoomlens (18-300mm) met vast diafragma, maar mijn god, wat zijn die krengen duur. Naja, je moet roeien met de riemen die je hebt en onderaan de post volgen wat voorbeelden van de oogst van de dag (bewerkt met Aperture 3, waar ik heel het weekend mee heb lopen klooien).

Toen was het tijd voor ons laatste optreden van de dag, waarin we veel stukken voor de tweede keer speelden en, op mijn verzoek, El Torico de la Cuerda. Ondertussen was er buiten een patatkraam neergezet waar iedereen gratis patat mocht halen. GRATIS, ah, de Nederlander in mij joelde. Langzaam stroomde die lucht van verse patat het gebouw in, en van alle ongezonde dingen ruikt patat toch wel het lekkerst! We maakten ons blokje af met wat licht werk en gingen toen massaal naar buiten om patat te halen.

Het was wat mij betreft echt een fantastische middag, ondanks de lauwe respons van het publiek. Ik had me er deels al op ingesteld en tezamen met het feit dat we prachtig speelden vond ik het allemaal prima! Bij deze wil ik ook Christiaan bedanken voor de vele prachtige foto’s die hij van het orkest heeft genomen terwijl we speelden. Dat zijn dingen die leuk zijn om te bewaren!

We kletsten nog wat na met iedereen onder het genot van de patat en toen werd het langzaam tijd om naar huis te gaan. Toen wist ik nog niet hoe geniaal Rebeltronics later die avond zou worden, maar nu terugkijkende kan ik concluderen dat vrijdag 19 februari een geniale dag was! Er gaat niets boven dingen ondernemen met mensen die je waardeert en dan lekker samen genieten.

Het orkest van bovenaf gezien.

Zijgezicht

De saxen en baritons

Het orkest van bovenaf

Adri op het balkon

De dwarsfluitgroep bij elkaar

Twee saxofonisten en een klarinetist

geweldige gezichtsuitdrukking :p

Jeroen ontdekt de kruidenbitter...

En vindt 'm vies....

Ewout heeft niet genoeg aan een glaasje :p

Enge stoelen die zomaar ineens bewegen :O

Christiaan speelt voor burgemeester

Eindelijk weer een geslaagde editie van Rebeltronics

Na enkele matige edities van Rebeltronics konden de breakcore-liefhebbers zich eindelijk weer eens in de handjes knijpen. De website van Tivoli toonde enkele weken geleden een nieuwe editie waarin enkele bekende namen uit de scene hun opwachting zouden maken.
Mijn grote held Bong-Ra zou draaien, evenals Shitmat, Scotch Egg en Promo. Helaas viel op het laatste moment Scotch Egg af, maar Sickboy werd als vervanger ingezet.

Het was al een hele volle dag geweest voor mij (concert met het Wegenbouworkest in Bronckhorst, daarover in een andere post meer), dus ik was even van 8 tot half 11 gaan slapen. Om half 11 ‘s avonds ging de wekker en was het tijd voor avondeten. Met een volle maag gingen Christiaan, Bart en ik richting Tivoli de Helling, waar het nog niet bijster druk was. De rest van de groep waarmee we zouden gaan was er al en het feest kon beginnen! Er stond een DJ te draaien waarvan niemand wist wie hij was, waarschijnlijk gewoon een huis DJ. Rond middernacht maakte Sickboy eindelijk zijn opwachting. Hij sloot z’n Macbook Pro aan op de apparatuur en polste even met een prachtig Belgisch accent of iedereen er zin in had. Dat hadden we en het gestamp kon beginnen! Waar de huis-DJ nog drum ‘n bass draaide, ging bij Sickboy meteen de beuk erin. Pompende beats en bassen, de crowd ging los. We komen ten slotte niet voor drum ‘n bass, maar wensen hardere beats te incasseren! De set van Sickboy had een hele mooie opbouw, na een rustig begin van 10 minuten ging het echt volledig los (en het was pas half 1, dat beloofde wat). Er verscheen een glimlach op m’n gezicht die er de komende tijd niet meer vanaf ging, want ik was echt wel weer toe aan een beuk-feestje.

Promo was de volgende die ons zijn kunsten vertoonde. Geen computer, maar lekker ouderwets plaatjes draaien. Al meteen werd duidelijk dat we hier iets totaal anders konden verwachten. Geen breaks en mash-ups meer, maar hardcore! Gelukkig niet de supergabber-achtige meuk, maar lekker donkere, duistere, agressieve hardcore. De zaal werd wat leger, maar ik was blij verrast. Het is inmiddels jaren geleden dat ik hardcorefeestjes bezocht, maar ik kwam er weer achter dat het best lekker is om daarop los te gaan. Na een tijdje begon Promo voorzichtig wat breaks in zijn set te verwerken, en daar kon Bong-Ra daarna mooi mee verder gaan. Helaas heb ik deze keer weinig meegekregen van de set van Bong-Ra, er kwamen wat andere vrienden van me binnen waar ik even mee wilde praten. De set van Bong-Ra was lomper en trager dan ik van hem gewend was, dat is alles wat ik heb meegekregen. Het was inmiddels als vier uur ‘s nachts en Shitmat maakte als laatste zijn opwachting. Hier haakte ik toch echt af, de mash-ups konden mij niet echt bekoren.

Het feestje was echt heerlijk, vooral de sfeer was echt geweldig. Ik heb met flink wat random mensen kunnen praten, gewoon omdat iedereen vrolijk was en open stond voor een praatje. Fijn vind ik dat! Nou moet ik zeggen dat ik (zeker voor mijn doen) veel pilsjes ophad en dat helpt altijd bij de vrolijkheidsfactor. Ik vind iedereen lief als ik gedronken heb.

René wil graag binnenkort naar een tekno/hardcore/frenchcore feestje, en ik ben zeker van de partij! Even lekker losgaan en twee dagen lang spierpijn hebben!

Politiek geneuzel

De verwachte opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen ligt rond de 45% las ik vanmorgen in De Pers. Niet dat ik nou super politiek geëngageerd ben, maar ik vind persoonlijk dat als je 18 jaar of ouder bent en in het bezit bent van een beetje intelligentie, je dan naar de stembus moet gaan. Stop even wat tijd in het uitzoeken welke partij het beste bij je past en zet dat vinkje met het rode potlood. Het hoeft niet veel tijd te kosten!

Blijkbaar is het voor veel mensen te veel moeite en die gaan lekker niet. Dikke prima, maar die mensen mogen wat mij betreft ook niet gaan zeiken op het uitgevoerde beleid van (in dit geval) de gemeente waar ze in wonen. Als je niet gaat stemmen kies je er zelf bewust voor om het kleine beetje invloed dat je nog hebt uit handen te geven.

Democratie wordt tegenwoordig door iedereen als vanzelfsprekend ervaren, en dat is jammer. Het is een lang proces geweest, waarvan ik persoonlijk vind dat we het in ere moeten houden. Als langzamerhand blijkt dat het niemand weer wat kan schelen, zal de democratie verdwijnen? Ik vrees zelf wel voor zo’n scenario, en het is al gaande. Kijk naar de Europese Unie. Heb je daar als burger nog enige stem in? Al die besluiten zijn zo groots en overkoepelend dat je toch machteloos staat als burger. Nederland als klein rotlandje is daarin toch al niet van groot belang (ondanks dat we er wel veel geld in pompen). U ziet, ik ben nogal ambivalent over politiek. Ik vind het superbelangrijk om te gaan stemmen, maar tegelijk twijfel ik heel erg of het nog uitmaakt. Besluiten worden toch wel genomen. Dat hele verhaal nu met Griekenland laat ook zien wat voor raar orgaan de EU is. Ze zijn volledig om de tuin geleid door Griekenland, nu zit de gehele EU op de blaren, maar Griekenland wordt niet geholpen omdat dat ook weer een raar signaal afgeeft of tegen de regels is! Ik snap het wel en ergens ook weer niet. Er zijn motieven, binnen motieven, binnen motieven.

De politieke machine rolt door, en natuurlijk ben ik blij dat ik in Nederland woon en niet in Roemenië om maar iets geks te noemen. Er is hier wel orde, in de meeste gevallen goede rechtspraak, als vrouw mag je hier evenveel als een man, de politie is niet corrupt... En toch, terwijl ik dit type denk ik: ‘Is het wel zo?’. Ik vertrouw het hele systeem gewoon niet, het politieke gekonkel, de motieven van mensen. Als vanmiddag het kabinet valt vanwege de Afghanistan kwestie ga ik lachen.

En toch vind ik dat iedereen moet gaan stemmen.

Quiltbeurs

Wat doet Maaike op een quiltbeurs? Ja, dat wist ik eigenlijk ook niet en toch belandde ik daar afgelopen zaterdag. Dat zit zo. Mijn beste vriend Christiaan heeft net een huis gekocht en zijn moeder, die heel erg goed is in handwerken, wil graag een mooie quilt voor hem maken voor over zijn bank. Zij wilde graag naar de Quilt- en Handwerkdagen in de Expo van Rijswijk en vroeg of ik ook mee wilde. Onder het mom van ‘doe eens iets in je leven wat je normaal nooit doet’ stemde ik daarmee in en stond dus ineens tussen heel veel vrouwen van een jaartje of vijftig.

De expo in Rijswijk zoeken leverde ook nog een lollige situatie op. Christiaan had het adres gezocht op Google, en wij vertrouwden volledig erop dat hij nerd genoeg was om het goed op te zoeken. Met Google Maps op mijn iPhone konden naar het adres dat hij gevonden had navigeren. We arriveerden, maar er was daar geen Expo... We reden door en waren Den Haag Centraal al gepasseerd, terwijl de Expo in Rijswijk zou zijn. Voor de zekerheid zocht ik zelf nog maar even op mijn iPhone wat het adres was. Bleek het dus een heel ander adres te zijn! Christiaan is dus nu voortaan de Google-noob :p

Met het goede adres bij de hand reden we naar de juiste bestemming en de Expo bleek vlak naast de snelweg te liggen. We gingen naar binnen, namen even een kopje koffie en zochten de juist hal op. Daar belandden we in de wondere wereld van het quilten en ik keek mijn ogen uit. Het is niet iets wat ik zelf gauw zou gaan doen, dat quilten. Ik kan een beetje breien (ik heb een hele collectie sjaals gebreid, dat is het enige wat ik kan), maar daar houdt het op. Christiaan en ik keken dan ook een beetje verdwaasd om ons heen. Het handwerken blijkt een verrassend actieve subcultuur te zijn, met standjes die allerlei stofjes aanboden, evenals cursussen, rondleidingen en al wat niet meer. Het was voor mij allemaal abacadabra. Ondanks het stoffige (ja ik weet, dit is een slechte woordgrap) imago hebben al die bedrijfjes ook websites waar je spullen online kunt bestellen. Iedereen gaat mee op de internetbubble! We struinden de kraampjes af, maar de lezing ‘quilten door de jaren heen’ sloegen we maar even over.

In het midden van de hal was ook een expositie van quilts en handwerk en ik was toch verrast door wat ik daar zag. De meeste van die doeken zijn kunstwerken!










Naast de quiltbeurs was er ook een neuzelbeurs, waar allerlei tweedehands spullen werden aangeboden. Hier werd ik echt een beetje triest van. Er lag alleen maar troep en achter de kraampjes zaten stuk voor stuk treurig kijkende mensen die ranzige shagjes aan het roken waren. Je zag er elektronische rommel, maar ook losse schoenen (wie wil dat hebben??), een skipak uit de jaren ’80 (felgroen met felpaars), en ranzige poppen. Het was bijna grotesk te noemen. Vooral die ranzige poppen doen mij altijd denken aan die scene uit Fear and Loathing in Las Vegas waarin ze in een foute trip hebben (o wacht, dat is bijna de hele film). Of foute horror films....Ik wilde er zo snel mogelijk weg.

We gingen weer terug naar huis, en Christiaans moeder gaat waarschijnlijk een op Esher geïnspireerde quilt voor hem maken.

Ulver tonight, excitement!

It's been a long time since I've been this excited for a concert!!!
It's dangerous, because it's easier to be disappointed when your expectations are high.
You never know how metal-crowds behave; I just really hope everybody will keep their mouths shut during the concert so that it'll be more close to a classical concert experience. The concert is seated so I guess Ulver are opting for that approach.

I got up at 6:15 this morning to arrive as early as possible at work. I'm going to leave work at 4:30 pm, and hopefully will be home before 6. Christiaan will pick me up with his car, and we'll drive to Tilburg. Going to meet with a couple of friends, some of which I haven't seen for too long (Misha, looking forward to seeing you !).

I hope they are going to play this song!

Oude review, nieuwe Rebeltronics op komst!

Vond deze oude review van mezelf over de tweede Rebeltronics, uit 2007 alweer!

Na het vorige Rebeltronics feest dat zeker rete vet was, keek ik al uit naar deze tweede editie van Rebeltronics. Ik ging eigenlijk voornamelijk voor DJ Scotch Egg, die bij de vorige keer als verassingsact kwam na Venetian Snares.
Ik kwam binnen met m'n maat toen Vex'd net begonnen was. Ik ken dubstep niet zo, maar het klonk in ieder geval wel vet. De lage bastonen deden mijn ribbenkast lekker trillen en er zaten wel leuke dingetjes tussen. In het algemeen echter, is het denk ik niet echt mijn genre. Te sloom; ik kwam niet echt verder dan een beetje met m'n hoofd op en neer gaan en heel soms kwam er wat voetenwerk bij kijken. Het is meer iets wat ik thuis op zou zetten als ik zin heb in lekkere lompe, slome electronische muziek. Het was wel leuk om mensen die het wel erg konden waarderen uit hun dak te zien gaan.
Na ruim een uur kwam Current Value aan de beurt. Hij had een mooie Alien Ware laptop, terwijl de andere DJ's voor zover ik zag alleen Macs gebruiken (heel goed :p). Current Value knalde er even een keihard stukje in, wat de toon voor zijn set zette. Alsof het een soort teken was aan de dubstep-lovers: "als je harder niet trekt, kun je beter NU naar huis gaan". Ik vond zijn set over het algmeen echt heel lekker. Rare ritmes; soms lekker doorknallen en soms ook heel wazig dat je echt dacht van 'wat moet ik hier nou weer mee?'. Ik had wel het idee dat hij sommige beats wel meer dan een keer gebruikte.
Na weer ruim een uur kwam Scotch Egg z'n spulletjes aansluiten. Er steeg al gejuich op uit het publiek toen hij ten tonele verscheen; hij is al bezig een reputatie op te bouwen. Hij heeft een witte macbook, maar dat kan je amper zien want dat ding zit helemaal volgeplakt met stickers. Natuurlijk was de Gameboy aanwezig. In tegenstelling tot Current Value, die heel zijn set maar een beetje stoïcijns voor zich uit keek, is de set van Scotch Egg een heel erg hyperactieve. Die Japanner springt op en neer, brult in z'n microfoon (a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k, l, m, K F C!!) met z'n halfbakken Engels terwijl ondertussen de meeste rare deuntjes en beats uit de speakers knallen. Ook geluiden die je oren eigenlijk pijn doen kwamen voorbij; het in en uit pluggen van die jackplug is echt niet fijn. Maar het wordt dan toch grappig als je zijn commentaar erbij hoort 'sorry..I don't know what happened...let's try this' en het gestamp gaat weer verder. Er kwamen zeker wel wat dingetjes terug die ik de vorige keer ook al gehoord had, maar dat vond ik niet zo erg. Deze set was zeker wel gekker dan de vorige keer, al was het alleen maar omdat Scotch Egg zelf gekker was dan de vorige keer. Hij praatte meer tegen het publiek en ging ook op de tafels staan. Het geniaalste moment was echter toen hij klaar was en het nummer Slayer – Angel of Death opzette en het publiek insprong en een pit begon. Ik kwam echt niet meer bij van het lachen.
Het was wel een beetje jammer dat ik al redelijk naar de tering was toen ik naar het feest kwam, dus echt heel erg uit m'n dak gaan op fysiek gebied was er niet bij, maar ik heb me zeker heel erg vermaakt. Na Scotch Egg was ik echt kapot, dus ben ik naar huis gegaan. Dat was wel jammer, want zo te horen kwam er na Scotch Egg NOG gekkere shit. Rebeltronics is zeker wel een leuk feestje!

Oh oh, dat was me het feestje wel. Toen vond ik dubstep blijkbaar nog niet leuk, nu wel. Vrijdag 19 februari aanstaande komt er EINDELIJK weer eens een hele toffe Rebeltronics aan. De reeks is een beetje op sterven na dood geweest de laatste tijd. Of de feesten werden slecht bezocht, de muziek was niet Rebeltronics-waardig, of een combinatie van beiden.
Maar nu! De meester Bong Ra zelf staat op het programma, en ook 8bit koning Scotch Egg komt ons weer vermaken met zijn rare bliepjes en deuntjes. Hopelijk komt Shitmat ook, maar het is mij nog onduidelijk of we ons ook echt mogen verheugen op zijn aanwezigheid. Verder komt Promo, en dat verbaast me. Promo is gewoon old-skool hardcore, komen er nu ook gabbers op dit feestje af?

Dit wordt wel een beetje een heftige dag, want eerder op de dag ben ik nog met het Wegenbouworkest op pad in Bronckhorst. Ook superleuk! Gelukkig heb ik die dag dus wel vrij van m'n stage, dat komt mooi uit.

Voor de liefhebber, check deze leuke gimmick van Scotch Egg

Psychedelic evening in Tivoli de Helling

The last time I saw OM live was during Roadburn 2007. They were playing on the main stage of 013, Tilburg. It was kind of weird to see them playing on such a huge stage, where even the Red Sparowes (8 guys) had enough space to move around comfortably. I thought the 2 guys did an awesome job though. They produced enough sound to make your chest-bone drone along with their music.

It is clear though, that OM is much more enjoyable in a small venue like Tivoli de Helling. Christiaan and I arrived at 8:15 pm and were just in time for the first artist of the evening: Lichens. The crowd was awesome, some people made me feel like I was back in the 70ies. Hippies aren’t dead! I also saw some regular metal folks, guys in their 40ies, punks and the ‘rest’ (I consider myself to belong in the ‘rest’ category).

I had no idea who Lichens were, but it turned out to be one guy only. If I have to make an educated guess as to where he came from I’d say India [research on Last.fm, he is from US]. He had cool hair, standing straight up. He looked like he had taken some kind of drugs, or a lot of drugs at the same time. He didn’t say a word, just mimicked that he wanted the lights turned as low as possible, then he nodded and began his show. He had a guitar, a mic and some equipment to loop sounds. He began by playing a super relaxed tune on his guitar, but the sound was very aerie, mysterious; not your usual metal-guitar-sound. He started to loop the sounds, a loop being about 10 seconds. After he had made a sort of wall of sounds (it still made harmonic sense, but that was about to change), he fetched the mic and ‘sang’, or rather hummed some looping melodies. All the while you could see the guy was totally into it, in trance. The whole thing reminded me of one project we had when I was still attending the conservatory in Rotterdam. We played music from Bali on the gamelan, and it was also in this pattern. The circle, the loop, went on and on, everybody had his role and you felt in a trance while playing your gamelan. It was an awesome experience, so I could really understand how the guy felt. After about 20 minutes the music started to change in character. It became more and more a-tonal, drone, noise. Uncountable layers of loops were over each other by now and the guy was going crazy with his mic. I felt a little uncomfortable, was this still music? Suddenly, it was over. He got up and left. And the audience was left in confusion. This was the one and only time that I was in a metal crowd and everybody was silent during a show! The whole song took 30 minutes total, but it felt like a moment. It was awesome!

Some other friends also arrived, we chatted over a drink while the stage was fixed for OM to enter. After 2007 I have never checked up on their new stuff, so I was curious. They entered the stage, and at the first note I knew it would be well. OM consists of a drummer and a bass-player only, the latter is also the singer. They produce something you can call a crossover of doom, stoner, drone, psychedelic. It is hard to explain, see the movie below!



Live capture:


They played 4 songs total. That sounds weird, but each song is at least 10 minutes long, if not longer. The last song I finally recognized: Pilgrimage. It is such an awesome song. It reminds me a lot of the early Pink Floyd albums somehow. These guys are totally relaxed. They took their time between songs, chatted some with the audience. Lichen was supporting them and it was really fun to watch that guy. He was playing the tambourine, and he also did this with 100% concentration and conviction. Awesome to see. I enjoyed myself immensely during the show and was really glad I went.

After the show Blackout would start, a drum’n bass party. I would love to have stayed, but my alarm was set to go off at 7:30 am the next morning so I decided to take leave. It was a great evening and Lichen was certainly the hero of the evening.

The Simple Life

Human lives are always so complicated. Everyone is busy doing their oh-so-important job/task on this planet. Sometimes it drives me to think that if you are not participating in this ratrace you are not really ‘human’. You need to keep yourself busy, lazy people are frowned upon. Well, I really LOVE being lazy sometimes and at those moments I envy cats. The life of a cat is so simple. It consists of eating, sleeping, some playtime, cuddling and then more sleeping. I have such a weak spot for cats, their fluffy appearance makes me want to hug and stroke them all the time.

My parents’ cat however, misleads me all the time. She looks super cute, but it is really a devil in disguise. If you stroke her, she will bite you really hard. Yet, every time I see her I have the urge to stroke her, and she has bitten me quite a few times. My parents spoil her enormously, especially my dad.

A day in the life of Tibby.

Seeking the heat of the computer, or maybe just stealing the computer?!


Playing with a toy mouse


Basking in the sun




Stealing milk!


Licking away the evidence


The reason I’m writing this is just that most of the day I’m amazed by what people do for a living; how they are chasing from place A to place B without wondering what it’s all for. Does it make them happy? Or are they doing it because they have to? How many people would quit their jobs if they received money for free? As you can see, I’m clearly not happy participating in the ‘ratrace’, and I’m really searching for the answer on the question ‘what would fit me?’ What kind of job? Where do I want to go in life? It frustrates me that there are no clearcut answers to these questions, you have to live life in order to find it out. My stupid brain never stops crunching, and thoughts flow on and on. Quite annoying sometimes!