Wie wat bewaart...die komt om in de troep

Ik heb nog de luxe dat ik over een kamer beschik in het ouderlijk huis, al begint die wel steeds minder mijn terrein te worden. Langzaam komen er spullen van pa, ma en m'n zusje te staan. Het ergste vind ik nog dat er een crosstrainer midden in de kamer staat, die ook nog eens nooit gebruikt wordt. M'n oude kamertje is niet zo groot, dat ding neemt dus effectief heel veel ruimte in beslag. De andere spullen kunnen me niet zoveel schelen...M'n moeder wil zo langzamerhand wel eens dat de rommel die er van mij nog ligt uitgezocht wordt.

Een paar maanden geleden moest ik dus door al het papierwerk dat onder het bed lag heen ploegen. Dat leverde, zoals altijd bij schoonmaakacties, veel onverwacht plezier op. Ik vond heel veel bladmuziek van KNA en ook zelfgeschreven brouwsels. Veel tijdschriften die ik vroeger las, veel schriftjes die ik vol heb geschreven. Het leukste vind ik wel de onverwachte herinneringen die daarbij omhoog komen. Bij de stukjes die je ooit geschreven hebt, en die je toen heel erg serieus en heftig vond, moet je nu een beetje grinniken. Oude agenda's waren soms wel pijnlijk. Ik documenteer best veel in mijn leven en soms kan ik nog droevig worden als ik bepaalde dingen onder ogen kom. Zo zag ik in een agenda uit 2005 heel trots staan "drie jaar verkering". Auw. Die herinneringen wil ik liever niet over me heen laten spoelen, maar die komen dan toch. Je kan ze niet tegenhouden. Nee, doe dan maar de muziekherinneringen. Om oude Partituurtjes moet ik altijd heel hard lachen. Zo las ik een stukje wat ik heb geschreven naar aanleiding van een bandjesavond van een van de toenmalige orkestleden, in 2006 was het geloof ik. We zijn toen gaan kijken met een hoop mensen van de jeugd en we hadden de grootste lol. Als ik het dan teruglees komt die herinnering ook weer naar boven.

Vanmiddag moest ik van m'n moeder de rommel bij m'n oude stereo installatie opruimen. Daar lagen een hoop cassettebandjes! Geweldig, allemaal meuk die ik vroeger zelf heb opgenomen. Deels vanaf de radio, deels door zelfs met een microfoon bij de speaker van de radio te liggen (kutkwaliteit, dat kan ik je zeggen). Ook vond ik een hele bende oude cd's, met vage opschriften als 'mijn favorieten'. Ik had toen blijkbaar niet de tegenwoordigheid van geest om er een datum of iets dergelijks op te zetten, dus wanneer het mijn favorieten waren? Ik kan er slechts naar gissen. Ook vond ik een cd met 'foto's kna feest'. Welk feest?? No idea. Ik heb de foto's net even bekeken en het was in de Schildkamp zo te zien. En we aten stamppot. De foto's zien er heel melig uit, maar de herinnering is helaas vervlogen. Dat kan natuurlijk ook. Je kan niet alles onthouden!

De mooiste vondst van vanmiddag was m'n oude walkman. Heel lang voor gespaard, ik geloof dat íe toen 180 gulden kostte. Ik vind hem nog steeds mooi! Een beetje vertwijfeld haalde ik de accu eruit. Die zat wat onder het stof. Even een uurtje in de oplader en maar hopen...Ik deed hem erin. Niks. Dood. Ik was al verdrietig. Maargoed, toch even eruit halen, flink blazen en even omdraaien en hoppa, hij deed het. Nu kon ik al m'n oude bandjes gaan terugluisteren. Op sommige bandjes hoor ik mezelf als 1 jarige een heel boekje opdreunen. Schattig toch om een keer terug te horen...Op 6 jarige leeftijd zat ik blijkbaar op een leeftijd dat ik van vieze woorden hield, aan de bandjes te horen...(tien minuten lang hoor je mij en een vriendje 'piemel' schreeuwen..en maar lachen...tja). Hier liet ik het maar even bij!

Ook vond ik nog een oude handdoek, die iemand voor mijn geboorte had geborduurd met een konijntje met mijn naam erop. Je kan er niets mee, en toch gooi je het ook niet weg.

Er ligt nog veel meer meuk op m'n kamer die ik moet uitzoeken. Het oude bureau moet nog en daarin liggen nog meer schriften en schrijfsels...tekeningen en weet ik het wat. Ik vrees dat ik die ook niet weg kan gooien. Wie wat bewaart die heeft wat, zo zegt men, maar komt uiteindelijk om in de troep!

Spoorwegmuseum

Het zal toch wel een van de grootste musea van Utrecht zijn, maar ik kon me niet herinneren er ooit te zijn geweest: het Spoorwegmuseum. Daar moest toch een keer verandering in komen! Christiaan en ik wapperden met onze Museumjaarkaart (weer 13 euro bespaard) en gingen lekker treintjes kijken!

Christiaan was vroeger een enorme treinenfan. Ik iets minder, maar ik vind treinen wel fascinerend. Als ik op Utrecht CS ben vind ik het toch wel wat hebben, al die hectiek van aankomende en vertrekkende treinen.

Hier konden we ons natuurlijk vooral vergapen aan historische treinen. Wat een bakbeesten zaten ertussen zeg! Wielen even groot als jezelf, gigantische schoorstenen en kolenreservoirs. Prachtig!

Verder struikelde je natuurlijk ook over de kinderen, onvermijdelijk in een museum als dit. Blije kinderen, zeurende kinderen, huilende kinderen en nog erger: krijsende kinderen. Brrr...

Verder ben ik niet in zo'n schrijfbui, kijk dus vooral maar naar de foto's!

At Night

Sometimes, all you can do is to wander in the night.   

Why are we put on this earth? I wonder what my destiny is, for sometimes it seems very unclear to me.

Nieuwjaarsbijeenkomst Wegenbouw

Ik keek al een tijdje reikhalzend uit naar de nieuwjaarsbijeenkomst van het Wegenbouworkest. Waarom? Omdat het altijd super gezellig en leuk is! Ik moest geduld hebben tot de 15e van de maand en het was al wat raar om mensen nog eens gelukkig nieuwjaar te zoenen. De maand is al half om! Dit keer had ik geluk dat de bijeenkomst, die altijd een dag duurt, lekker in de buurt was. We zaten namelijk in de Schilkamp in Asperen; een dorpje vlakbij Arkel.

Ik werd om 12 uur thuis in Utrecht opgehaald door Erwin en na een half uurtje waren we er al. Vanaf 12 uur was de ontvangst, maar wij wilden niet de eersten zijn. In Asperen stond het water erg hoog en ook op de parkeerplaats was het flink glibberen. In de Schildkamp aangekomen gingen we naar de zaal 'Onder de Sterren'. Op zich wel een mooie zaal, met een plafond vol met kleine lichtjes (de zogenaamde sterren). Het was er wel erg donker en ERG warm. En als ik zeg dat het warm is, dan is het ook echt warm. Meestal heb ik het overal erg koud namelijk...Tot kwart over 1 was het vooral praatjes maken met mensen. Ik ben iedereen netjes langsgegaan voor de nieuwjaarswensen. Een bakkie pleur ging er ook goed in en jeetje, wat een sterk bakkie was het! Als ik nog niet wakker was, dan nu wel.

Ik ging maar eens uitpakken. Aangezien mijn muziekstandaard naar de knoppen is had Evelyne voor mij een standaard meegenomen, heel lief! De aanhang werd meegenomen door een dame van de Schildkamp voor een potje bowlen en wat oud Hollandse spelletjes. Wij moesten aan de bak. Het programma was niet mis: Ross Roy, An American in Paris, Children of Sanchez, I've Got Rhythm, Puttin' on the Ritz, Mac Arthur Park, The Sabre Dance, El Camino Real en Glorious Victory. Als het u niets zegt geeft dat niets, het was alleen gewoon zwaar om te spelen. Wel heel leuk, overigens! We moesten even wennen aan de zaal waar we in speelden, het tempo had de neiging om wat te gaan slepen. Na een poosje ging ik even wat foto's maken, dat is wel leuk voor op de website. Ik stond ook een poosje achteraan bij het slagwerk; tering wat een herrie! Tijdens de Sabre Dance moest ik erg lachen om Jeroen en Ewout. Het ritme is nogal ostinaat dus ze trokken de meest gekke bekken tijdens het spelen om mij aan het lachen te krijgen. Dat lukte aardig. Erwin was tijdens dat nummer bezig om een RSI-arm te kweken met al die 32-sten op de tamboerijn. Respect!

Om half 4 stopten we met oefenen en kwam het publiek binnen voor het concertje. Tot mijn grote vreugde waren er ontzettend veel mensen van KNA in het publiek. Hartverwarmend vind ik dat! Zo leuk dat ze ook eens naar het Wegenbouworkest komen luisteren. Nou spelen er wel een aantal KNA'ers mee natuurlijk....Ik stelde de hoge opkomst in ieder geval erg op prijs. Sommige stukken zijn voor de KNA'ers al bekend: Ross Roy, Mac Arthur Park en Children of Sanchez. De zaal zat verder helemaal vol, ook met veel mensen die ik niet kende. Het bestuur had heel veel bouw en infra-relaties aangeschreven, dus ik hoop dat er van die kant ook wat mensen in de zaal zaten. Mijn ouders waren ook gekomen en zelfs mijn zusje was mee! Het is denk ik de enige keer dat ze makkelijk het Wegenbouworkest kon zien, dus ik was erg blij dat ze erbij was.

We beten het spits af met Ross Roy. Tijdens het oefenen ging dit nog wat rommelig, maar nu ging het een stuk beter. De klank in de klarinetten was goed; iedereen zat heerlijk te spelen. Vooraan zat een jongetje van een jaar of twee en die leek het erg leuk te vinden. Bij An American In Paris reageerde hij erg enthousiast op de toeters. Bij Children of Sanchez gaf Sjoerd een mooie solo weg. Hij zou nog net wat uitdagender en feller mogen spelen, maar het begin is er. We gaan dat stuk vast nog vaker uitvoeren. De nu volgende nummers konden mij persoonlijk gestolen worden. I've got rhythm en puttin' on the ritz zijn voor mij wat te oudbollig en nietszeggend. Goede werken voor op de beurs waar we 12 februari moeten spelen, dat wel. Mac Arthur Park kan ik zowat dromen maar verveelt me nog steeds niet. Bij de solo van Jan Teunissen liep het tempo helaas wat uit elkaar, heel zonde! Jan kan de solo zo mooi spelen....maar Jeroen zat of een klein beetje in z'n eigen wereldje of hij hoort het gewoon niet. Nu ik een keer achterin heb gestaan snap ik wel waaom het soms misgaat. Je hoort de klarinetten überhaupt niet. Zit ik me daarvoor nou het schompes te blazen....De Sabre Dance, een gouwe ouwe, werd keurig uitgevoerd met de trompetten en trombones in de hoofdrol. Een leuk nummer voor het publiek. Toen kwam mijn favoriete stuk ooit: El Camino Real. Alle remmen los in dit stuk en jezelf helemaal stukblazen. Ik had er nog hard op geoefend en het ging erg goed. Dit is wel een stuk waarin ik heel trots ben op de klank van het orkest. De klarinetgroep is solide, de hoorngroep klinkt zo mooi, de trompettne schmetteren zo lekker....zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens het spelen van dat stuk voel ik me altijd gelukkig. De hobo-solo van Bert in het langzame deel was weer magnifiek. Genieten! Ik was daarna helemaal op en toen moesten we Glorious Victory er nog uitpersen. Mijn god, dat ging bijna niet meer, het kwam zo ongeveer uit m'n grote teen.

Na het concert ging Dick een biertje voor me halen, maar het duurde even voor ik het in handen had, want ik wilde eerst wat KNA'ers bedanken voor hun aanwezigheid. Rick, Ali, Peter, Mickey, Erna, Fred, Kees Duizer, Kees van Straaten, Dim, Ann, Dick Embregts, Jorrit...ik heb er zo veel gezien! Dick zei later dat het er 30 waren! Prachtig. Ik hoop dat ze allemaal genoten hebben (en volgens mij was dat ook zo).

Het eerste biertje na een concert smaakt altijd zo heerlijk! Ze schonken Grolsch dat was ook positief. Minder positief was mijn eigen domheid. Ik dronk er drie op een lege maag, had een broodje gegeten iets voor 12 uur en dat was het wel. Nog een banaantje, maar die was ook al lang verteerd. Na die drie bier had ik amper honger, maar ik moest wat eten. Aan onze tafel was het bere gezellig met Nicoline, Dirk, Wilbert, Peer, Evelyne en Dick. Ik maakte voor de man van Nicoline nog een, ehh, bijzondere stampot. Een kunstwerk bijna, zou ik zeggen. Er werd ook goed voor mij gezorgd: drie vegaburgers kreeg ik! Als toetje was er nog wat ijs. Heerlijk. Veel te snel was alles weer afgelopen. Erwin gooide m'n haar nog even door de war en we gingen eens op huis aan.

Thuisgekomen voelde ik al dat er iets niet goed zat in mijn maag. Ik lag om half 10 al op bed, maar om 1 uur werd ik wakker, kotsmisselijk. M'n arme maagje had nogal moeite met het bier. Dom ook, op een lege maag....Om 3 uur was ik het zat en zette nog een symphonie van Shostakovich op, een wazige ervaring. Vandaag heb ik me nog een beetje gek gevoeld. Veel eten ging er niet in tot in de middag ineens een ENORME honger op kwam zetten. Gelukkig had de moeder van Christiaan heerlijke pannekoeken gebakken...jammie!

Goed, dat even terzijde. Het was zo'n mooie dag zaterdag. Lieve mensen, mooie muziek...wat wll je nog meer??

Nu moet het dan toch echt gebeuren…

Sinds 2008 roep ik al dat ik de halve marathon wil lopen. Dat sentiment kwam op na de ‘high’ die ik voelde direct nadat ik de de dam tot damloop had gerend. Het bleek namelijk erg gaaf en inspirerend te zijn om tussen duizenden mensen een lange afstand te rennen. Dat had ik zelf ook niet verwacht, maar zo was het. Het feit dat er veel publiek langs de weg staat om je aan te moedigen helpt natuurlijk, plus dat je het gevoel hebt dat je lichamelijk goed bezig bent.

Dus, logischerwijs was het volgende doel de halve marathon...en wie ooit de hele? Nou, die hele, daar begin ik al ernstig aan te twijfelen. Ik weet ook niet of het wel gezond is, zo lang rennen. Maar dat gevoel hebben sommige mensen misschien bij 21 km al. Ik moet zeggen dat ik het ook best spannend vind. Je weet niet wat er allemaal kan gebeuren. Je kan de man met de hamer tegenkomen, keihard op je muil gaan vlak voor de finish, of (the horror!) gedwongen worden te gaan wandelen omdat je het lichamelijk niet meer aan kunt. Blessures liggen uiteraard ook op de loer, maar met verstandig trainen hoop ik die in ieder geval te voorkomen. De damloop (16 km) heb ik met heel weinig training toch gedaan en dat ging prima, dus die 5 kilometer extra moet toch kunnen met een fatsoenlijke voorbereiding.

Op 2 januari heb ik me ingeschreven voor de halve marathon in Utrecht en 25 april moet het dan toch echt gebeuren. Gisteren en eergisteren heb ik dus al getraind, maar nog erg voorzichtig. Binnenkort ga ik een schema maken zodat er wat meer structuur in de training komt. Ik ga het proberen met drie keer per week hardlopen en één keer per week krachttraining in de fitness. Het gaat me niet om een snelle tijd, maar puur om het uitlopen. Ik wil genieten en na afloop trots kunnen zijn op de prestatie.

Een beetje aanmoediging is natuurlijk nooit weg, dus bij deze nodig ik jullie uit om op 25 april (tweede paasdag) te komen kijken in Utrecht!

2011

Zoals zoveel anderen heb ik ook wat goede voornemens bedacht voor 2011. Niet in de zin van 'ik wil 5 kilo afvallen', want dat zijn geen leuke voornemens.

Het komende jaar wil ik me nog meer gaan richten op fotografie. Meer lezen over technieken, veel afkijken van de pro's en natuurlijk zelf veel aanrommelen. Een cursus zou ik ook wel graag willen, maar ik moet even kijken of dat financieel haalbaar is. Een écht goede camera is bijna in m'n bezit (nog eventjes geduld) en dan moet het echt gaan losbarsten. Zelf vind ik natuurfotografie het leukst. Er zit voorlopig ook nog genoeg uitdaging in het instellen van de camera, want dat is voor mij nu nog een bottleneck. Vandaag ging ik met Christiaan naar Soest om te wandelen en ik zat maar wat aan te rommelen met die witbalans, niet normaal. De foto's van het compact cameraatje zijn eigenlijk beter geworden dan die van m'n Nikon! Mijn nieuwe camera kan ook filmen in 1080p, maar ik heb geen idee hoe prettig het is om te filmen met een relatief zware dslr. De tijd zal het leren.

Soest

Verder wil ik ook graag meer tijd steken in het kijken van films. Dan niet de hollywoodfilms, maar de meer wazige films. Met hulp van Misha (de filmkenner) moet dat helemaal goed gaan komen! Bij films heb ik nu nog vaak het idee dat het tijdverspilling is, maar dat is een beetje onzin, want gamen doe ik ook en dat is net zo goed tijdsverspilling in harde zin. Films kunnen me erg raken, als ze de juiste sfeer weten neer te zetten en dat vind ik mooi. Neem bijvoorbeeld een film als The Fountain. Door de muziek en het mooie, rustige camerawerk straalt er zo'n rust en melancholie uit die film....prachtig! Ook houd ik erg van Scandinavische en Japanse films (al dan niet anime). Tips zijn dus zeer zeker welkom.

Verder natuuriijk de standaard voornemens: weer veel mooie muziek ontdekken en lekker veel boeken lezen. Natuurlijk wil ik ook weer naar een aantal concerten gaan, klassiek en metal. Er staan er al drie op de planning waar ik erg veel zin in heb (2 keer klassiek en het Roadburn festival).

Ik hoop ook op een mooi jaar met m'n orkesten. Ik wil in het bestuur gaan van KNA en heb daar erg veel zin in. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar ik wil mijn steentje bijdragen aan het welvaren van de vereniging. Bij de Wegenbouw hoop ik weer op een echte knaller qua concerten. Het concert in Sluiskil (2009 was dat alweer, jeetje, wat gaat de tijd snel!) was echt een topper qua niveau en programma en ik hoop dat we weer een keer zo'n concert kunnen geven. Het gevoel van saamhorigheid en samenspel in het orkest was die dag echt fantastisch!

Want uiteindelijk zijn dat voor mij toch wel de twee belangrijkste dingen in het leven: muziek en de mensen om wie ik geef. Ik hoop dus op een spetterend jaar met veel muziek en samenzijn met vrienden en familie!