Oma
Als ik nu naar u kijk, weet ik niet meer wat ik zie.
Ooit was u een sterke vrouw, met een gezin, met levenslust, met dromen....
Nu zie ik een hoopje mens, van al deze voorgenoemde zaken ontdaan.
Bijna doorschijnend, in elkaar gedoken, een verwilderde blik in de ogen.
Oma, ik vind het eng om u zo te zien.
Het legt mijn onvermogen bloot.
Ik wil helpen, maar weet niet hoe.
U lijkt de wil te leven op te hebben gegeven.
Als ik vraag wat u wilt, heeft u maar een wens.....
Oma,
Als ik nu naar u kijk, wil ik weten wat er gebeurt in uw hoofd.
Het lijkt namelijk alsof u iedere seconde in een gevecht verkeerd.
Dit gevecht tekent zich af op uw gezicht.
Als u met uw hoge stemmetje zachtjes klaagt, kan ik u amper horen.
En ergens wil ik dat ook niet.
Oma, heel eerlijk gezegd wil ik u niet kennen zo!
Het liefst zet ik oogkleppen op, zwaai ik met een toverstokje en
POEF bent u weer de oude.
En zodra ik dat denk, voel ik mij een enorme egoïst.
Oma,
Het spijt me zo dat ik niet bij machte ben om u te helpen.
Ik weet niet of u mij gezien heeft terwijl ik u bezocht, maar ik hoop van wel.
Ik zag u zoals vroeger, kletsend, lachend, met dat licht in de ogen.
Wat er ook mag gebeuren, dat zal ik niet vergeten oma.
Evenmin zal ik die wanhopige blik vergeten die u in uw ogen had toen wij u weer verlieten,
De wijde wereld in.....
Tuesday, December 27, 2011
Friday, April 22, 2011
Idumaea
"And am I born to die?
And lay this body down?
And as my trembling spirits fly
Into a world unknown
A land of deeper shade
Unpierced by human thought
The dreary region of the dead
Where all things are forgot
Soon as from earth I go
What will become of me?
Eternal happiness or woe
Must then my fortune be
Waked by the trumpet's sound
I from my grave shall rise
And see the Judge with glory crowned
And see the flaming skies"
One of my favorites.....
And lay this body down?
And as my trembling spirits fly
Into a world unknown
A land of deeper shade
Unpierced by human thought
The dreary region of the dead
Where all things are forgot
Soon as from earth I go
What will become of me?
Eternal happiness or woe
Must then my fortune be
Waked by the trumpet's sound
I from my grave shall rise
And see the Judge with glory crowned
And see the flaming skies"
One of my favorites.....
Friday, March 25, 2011
Bij de Canadese grens
Het moest er toch een keer van komen. Heel de reis nog geen echte moeilijkheden of tegenslagen gehad, dat kon niet goed blijven gaan!
We reden in onze huurauto vrolijk richting Canada en wilden bij Port Huron de grens over. Het is niet alsof je van Nederland naar Duitsland gaat, er is nog een echte douane met heel streng kijkende mensen. We reden naar een hokje waar een hele dikke dame ons aankeek alsof ze ons voor geen cent vertrouwde. "Passports". Garry, die achter het stuur zat, gaf haar al onze paspoorten. We zijn een internationaal gezelschap: een Bulgaar, een Italiaanse, een Amerikaan en ik, de Nederlandse. De vrouw in het hokje vond het maar raar.
"Why are you coming to Canada".
-"We're going to a concert in London".
"What do you do?"
-"ehhh?
"What do you do!???" (almost yelling)
-"you mean, like in normal life?"
We vertelden haar waar we allemaal werkten. Blijkbaar vertrouwde ze het niet want we moesten naar de kant en ons laten checken. Ik vond het supergrappig, dit was me slechts een keer eerder overkomen en dat was ook toen ik naar Canada ging in 2006! Toen ben ik ook uitgebreid ondervraagd over wat ik kwam doen etcetera. Zo gek, het land zelf is prachtig en met aardige mensen, maar de douane is een bitch.
Gelukkig was er geen reden tot ongerustheid. De vrouw die ons daarna verder controleerde had humor en dat maakt alle verschil! Ze noemde ons meteen "the international group" en ze was een Bulgaarse. Ze zag Nik's paspoort en je zag haar ogen glimmen. Nik was erg verbaasd toen ze ineens in het Bulgaars tegen hem begon te praten. Ikzelf was daarna nog verbaasder toen ze tegen Paola in het Italiaans begon! "Do you also speak Dutch??", vroeg ik haar, maar dat was net iets te veel van het goede. Ze vroeg ons ook waar we heen gingen, wanneer we weer terug gingen. Ook wilde ze weten hoe we elkaar kenden en toen schoten we in de lach. Als we dat aan haar moesten uitleggen kon ze wel een uur van haar tijd vrijmaken! Nik loste het elegant op door te zeggen "through music!" en het is op zich nog waar ook.
We moesten even wachten omdat de douanebeambte ons ging checken. Geen idee wat ze dan doet, crimineel verleden opzoeken ofzo. We zijn allemaal brave burgers dus we wisten al wel dat het goed zou komen. "Would the international group over there please come to me", was het verlossende zinnetje na 10 minuten. We mochten gewoon de grens over en kregen stempels in ons paspoort.
Gelukkig maar!
In Canada is het nog volop winter en ijzig koud.
Het uitzicht vanuit het hotel is geweldig!
We reden in onze huurauto vrolijk richting Canada en wilden bij Port Huron de grens over. Het is niet alsof je van Nederland naar Duitsland gaat, er is nog een echte douane met heel streng kijkende mensen. We reden naar een hokje waar een hele dikke dame ons aankeek alsof ze ons voor geen cent vertrouwde. "Passports". Garry, die achter het stuur zat, gaf haar al onze paspoorten. We zijn een internationaal gezelschap: een Bulgaar, een Italiaanse, een Amerikaan en ik, de Nederlandse. De vrouw in het hokje vond het maar raar.
"Why are you coming to Canada".
-"We're going to a concert in London".
"What do you do?"
-"ehhh?
"What do you do!???" (almost yelling)
-"you mean, like in normal life?"
We vertelden haar waar we allemaal werkten. Blijkbaar vertrouwde ze het niet want we moesten naar de kant en ons laten checken. Ik vond het supergrappig, dit was me slechts een keer eerder overkomen en dat was ook toen ik naar Canada ging in 2006! Toen ben ik ook uitgebreid ondervraagd over wat ik kwam doen etcetera. Zo gek, het land zelf is prachtig en met aardige mensen, maar de douane is een bitch.
Gelukkig was er geen reden tot ongerustheid. De vrouw die ons daarna verder controleerde had humor en dat maakt alle verschil! Ze noemde ons meteen "the international group" en ze was een Bulgaarse. Ze zag Nik's paspoort en je zag haar ogen glimmen. Nik was erg verbaasd toen ze ineens in het Bulgaars tegen hem begon te praten. Ikzelf was daarna nog verbaasder toen ze tegen Paola in het Italiaans begon! "Do you also speak Dutch??", vroeg ik haar, maar dat was net iets te veel van het goede. Ze vroeg ons ook waar we heen gingen, wanneer we weer terug gingen. Ook wilde ze weten hoe we elkaar kenden en toen schoten we in de lach. Als we dat aan haar moesten uitleggen kon ze wel een uur van haar tijd vrijmaken! Nik loste het elegant op door te zeggen "through music!" en het is op zich nog waar ook.
We moesten even wachten omdat de douanebeambte ons ging checken. Geen idee wat ze dan doet, crimineel verleden opzoeken ofzo. We zijn allemaal brave burgers dus we wisten al wel dat het goed zou komen. "Would the international group over there please come to me", was het verlossende zinnetje na 10 minuten. We mochten gewoon de grens over en kregen stempels in ons paspoort.
Gelukkig maar!
In Canada is het nog volop winter en ijzig koud.
De reis naar Chicago
Als ik iets anders had willen doen is het wel de manier waarop we naar Chicago zijn gereisd. Maar ja, dat is wijsheid achteraf....
Toen het Agalloch concert was afgelopen was het al bijna 1 uur 's nachts. We konden niet blijven hangen om te praten met de bandleden, maar moesten gelijk teruglopen naar het hotel. Dat was een wandeling van ongeveer 30 minuten. Daar pakten we snel onze spullen, checkten we uit en stapten naar buiten. Inmiddels regende het heel hard...
We liepen naar het metrostation in de stromende regen en moesten daar 20 minuten wachten op de trein naar 125th street. Daar gingen we naar buiten en moesten we in dat hondenweer wachten op de bus naar het vliegveld. Het was niet bepaald warm dus het was een lang half uur kan ik je zeggen!
Om 3 uur waren we op het vliegveld. Onze vlucht was om 6 uur. We zaten een uurtje op een bankje en ik viel zowaar in slaap in een heel ongemakkelijke houding. Daarna begon de grootste ellende. Dit vliegveld (La Guarda Airport) is echt blijven hangen in de jaren 80 ofzo. We moesten eerst in de rij staan om een papieren (!) boardingpass te halen en de bagage te wegen. Daarna moest je naar een of ander schimmig kamertje om je koffer af te geven, dat gaat niet eens automatisch daar. Ik hoopte maar dat ik m'n bagage nog terug zou zien....Toen in de rij voor de verplicht veiligheidscontrole-meuk. Schoenen uit, alles dumpen en langs chagerijnige beambten gaan. Het was inmiddels al 5 uur, al dat wachten....brrr
We konden nog heel even zitten en het boarden begon om half 6. Ik was al lang blij dat ik in het vliegtuig zat en viel meteen in slaap. Ik hoorde later dat het vliegtuig nog een uur stil heeft gestaan en pas rond half 7, 7 uur vertrok. Ik werd wakker van een enorme turbulentie (schrok me kapot) maar gelukkig landden we veilig.
Het avontuur was nog niet voorbij, want we moesten in Chicago nog onze bagage zien terug te vinden en het was niet helemaal duidelijk op welke band we moesten kijken. Uiteindlijk vonden we de juiste plaats en godzijdank was m'n koffer goed aangekomen. We namen een metro naar het centrum van Chicago en daar moesten we een stuk lopen om bij het treinstation te komen. Toen zaten we anderhalf uur in de trein op weg naar Nik's broer, die in een buitenwijk woont. Het is amper Chicago meer te noemen. We kwamen uiteindelijk om 12 uur daar aan, dus we zijn 11 uur onderweg geweest na de show! Jeetje mina, ik was gesloopt!
En toch was ik van ons vieren nog het fitst, want ik had nog enkele uurtjes slaap weten te pakken tussendoor. Ik ben dus wakker gebleven gedurende de dag en om 8:30 lag ik al op bed! Heerlijk geslapen die nacht!
In een andere post meer over het verblijf bij de broer van Nik. Kort gezegd: het is een hele gastvrije familie en de drie kinderen die ze hebben zijn zo lief!
Toen het Agalloch concert was afgelopen was het al bijna 1 uur 's nachts. We konden niet blijven hangen om te praten met de bandleden, maar moesten gelijk teruglopen naar het hotel. Dat was een wandeling van ongeveer 30 minuten. Daar pakten we snel onze spullen, checkten we uit en stapten naar buiten. Inmiddels regende het heel hard...
We liepen naar het metrostation in de stromende regen en moesten daar 20 minuten wachten op de trein naar 125th street. Daar gingen we naar buiten en moesten we in dat hondenweer wachten op de bus naar het vliegveld. Het was niet bepaald warm dus het was een lang half uur kan ik je zeggen!
Om 3 uur waren we op het vliegveld. Onze vlucht was om 6 uur. We zaten een uurtje op een bankje en ik viel zowaar in slaap in een heel ongemakkelijke houding. Daarna begon de grootste ellende. Dit vliegveld (La Guarda Airport) is echt blijven hangen in de jaren 80 ofzo. We moesten eerst in de rij staan om een papieren (!) boardingpass te halen en de bagage te wegen. Daarna moest je naar een of ander schimmig kamertje om je koffer af te geven, dat gaat niet eens automatisch daar. Ik hoopte maar dat ik m'n bagage nog terug zou zien....Toen in de rij voor de verplicht veiligheidscontrole-meuk. Schoenen uit, alles dumpen en langs chagerijnige beambten gaan. Het was inmiddels al 5 uur, al dat wachten....brrr
We konden nog heel even zitten en het boarden begon om half 6. Ik was al lang blij dat ik in het vliegtuig zat en viel meteen in slaap. Ik hoorde later dat het vliegtuig nog een uur stil heeft gestaan en pas rond half 7, 7 uur vertrok. Ik werd wakker van een enorme turbulentie (schrok me kapot) maar gelukkig landden we veilig.
Het avontuur was nog niet voorbij, want we moesten in Chicago nog onze bagage zien terug te vinden en het was niet helemaal duidelijk op welke band we moesten kijken. Uiteindlijk vonden we de juiste plaats en godzijdank was m'n koffer goed aangekomen. We namen een metro naar het centrum van Chicago en daar moesten we een stuk lopen om bij het treinstation te komen. Toen zaten we anderhalf uur in de trein op weg naar Nik's broer, die in een buitenwijk woont. Het is amper Chicago meer te noemen. We kwamen uiteindelijk om 12 uur daar aan, dus we zijn 11 uur onderweg geweest na de show! Jeetje mina, ik was gesloopt!
En toch was ik van ons vieren nog het fitst, want ik had nog enkele uurtjes slaap weten te pakken tussendoor. Ik ben dus wakker gebleven gedurende de dag en om 8:30 lag ik al op bed! Heerlijk geslapen die nacht!
In een andere post meer over het verblijf bij de broer van Nik. Kort gezegd: het is een hele gastvrije familie en de drie kinderen die ze hebben zijn zo lief!
Wednesday, March 23, 2011
Agalloch in New York
Het Agalloch concert in New York was in de leukste wijk, Greenwich Village, in een kleine venue met de uiterst curieuze naam Le Poisson Rouge. We liepen er om half 5 al heen want we moesten onze geserveerde kaartjes ophalen. Het zit namelijk zo: als je op een Amerikaanse website kaartjes besteld voor een concert, kun je als buitenlander niet voor de optie e-ticket kiezen. Naar de redenen daarvan kan ik alleen maar gissen, want wat zou er nou makkelijker zijn dan een emailtje met daarbij het ticket in een bijlage?? Goedkoop, en hoef je niet in de rij te staan om kaartjes op te halen. Gelukkig hadden ze een hele elegante oplossing bedacht. Bij de rij buiten liepen drie gozers rond met een lijst waarop alle reserveringen stonden. Je hoefde alleen maar even je naam te zeggen, kreeg een stempel en een bandje zodat je drank kon halen (21+ hier he) en je kon vrolijk naar binnen wandelen. Optimaal!
We waren als een van de eersten. Garry, Nik en ik kochten de speciale boxset met het nieuwste album, ansichtkaarten met het artwork en een 7" lp (die ik dus helaas niet af kan spelen). Die willen we nog laten signeren door de bandleden.
Het beloofde een lange avond te worden, met vier bands op het programma! De eerste die de avond mocht aftrappen was Aerial Ruin. Geen idee wat het was, maar het bleek een soloperformance te zijn van een gast met een gitaar. Lieflijke folkliedjes wisselden elkaar af. Een beetje een 'huh?-moment', want dat was wel het laatste dat ik verwacht had. Ik liep even rond tussen de mensen, want de muziek hield niet de aandacht vast.
Na een poosje zag ik John en hij herkende Nik en mij gelijk. Een wam weerzien volgde, met knuffels en wat aardige woorden. Hij vond het heel tof dat we helemaal naar de VS zijn gekomen voor de band. Vlak daarna kwam Don ook even kijken en gedag zeggen. Jason en Aesop waren nog nergens te zien. Ik vroeg John waar Jason was en hij wist het ook niet; 'he just dissapears!'.
De volgende act was een grote aanrader volgens John. Hun merchandise-gast en chauffeur is Daniel Menche, in New York een lokale noise/ambient held (blijkbaar). Het optreden, dat krap 30 minuten duurde, was inderdaad unlike anything I've ever seen!. Hij had een tafeltje met allerhande electronica en maakte met een stok, die een microfoon (sort of) bleek te zijn, rare keelgeluiden die hij met z'n electronica omzette in uitgesponnen soundscapes. Ik stond met open mond te kijken. Of ik het nou mooi vond....dat weet ik niet, maar bijzonder was het zeker. Die gast gaf alles, maakte de gekste geluiden en het dreunde als een malle. Thank god for earplugs...
Worm Ouroboros, de volgende act, was niet aan mij besteed. Aesop drumt in die band, en twee dames op gitaar doen de rest. Er zitten wat Neurosis achtige riffs in, maar dan valt het stil en zingen de twee dames op een soort feërieke manier....hun stemmen waren echter niet echt sterk of toonvast. Ik vond het nogal saai. Neurosis riffs, graag, kattengejank, nee dank u vriendelijk.
Om 11 uur was het eindelijk Agalloch's beurt! Ze hadden wat problemen met de setup (gebeurt vaak!). Jason's mixpedaal was kaduuk dus er moest even ergens een andere vandaan getoverd worden. De intro van het nieuwste album klonk en de band kwam op. Ze begonnen met Into the Painted Grey, een hard begin. Als grootste fan van de band (alle tours meegemaakt sinds 2006) moet ik toch opmerken dat de band live erg gegroeid is. Een song als deze hadden ze een paar jaar geleden echt niet live kunnen spelen. Een drummer als Aesop is onontbeerlijk, hij houdt er een stevig tempo in. Je merkt wel dat Don een betere gitarist is dan John, maar dat geeft niet. Hij heeft ook de meeste solo's en belangrijke partijen. John moet natuurlijk ook de vocalen verzorgen, dus heeft een extra moeilijkheid erbij. Mijn favoriete song van de avond was wel Ghosts of Midwinter. Ik houd van het progsfeertje in dat nummer, met tegelijk dat typische Agalloch geluid dat ik bij geen enkele andere band terughoor.
Ik was blij dat ze Falling Snow speelden en Limbs. Ook een enkel oud werk werd nog gespeeld: Of Stone Wind and Pillor. Als toegift was er Dead Winter Days en In The Shadow of Our Pale Compagnion. Het was een geweldig optreden! Helaas moesten we meteen weg om onze reis naar Chicago te beginnen. Dat was balen, want Jason en John zeiden tegen me 'we komen er zo aan' en ik kon niet eens gedag meer zeggen. Nog wel even Aseop de hand kunnen schudden want die had ik voor de show nog niet begroet. Na de show in Canada kunnen we wel blijven om te kletsen en een biertje te drinken gelukkig!
De reis naar Chicago is een heel verhaal apart.....
We waren als een van de eersten. Garry, Nik en ik kochten de speciale boxset met het nieuwste album, ansichtkaarten met het artwork en een 7" lp (die ik dus helaas niet af kan spelen). Die willen we nog laten signeren door de bandleden.
Het beloofde een lange avond te worden, met vier bands op het programma! De eerste die de avond mocht aftrappen was Aerial Ruin. Geen idee wat het was, maar het bleek een soloperformance te zijn van een gast met een gitaar. Lieflijke folkliedjes wisselden elkaar af. Een beetje een 'huh?-moment', want dat was wel het laatste dat ik verwacht had. Ik liep even rond tussen de mensen, want de muziek hield niet de aandacht vast.
Na een poosje zag ik John en hij herkende Nik en mij gelijk. Een wam weerzien volgde, met knuffels en wat aardige woorden. Hij vond het heel tof dat we helemaal naar de VS zijn gekomen voor de band. Vlak daarna kwam Don ook even kijken en gedag zeggen. Jason en Aesop waren nog nergens te zien. Ik vroeg John waar Jason was en hij wist het ook niet; 'he just dissapears!'.
De volgende act was een grote aanrader volgens John. Hun merchandise-gast en chauffeur is Daniel Menche, in New York een lokale noise/ambient held (blijkbaar). Het optreden, dat krap 30 minuten duurde, was inderdaad unlike anything I've ever seen!. Hij had een tafeltje met allerhande electronica en maakte met een stok, die een microfoon (sort of) bleek te zijn, rare keelgeluiden die hij met z'n electronica omzette in uitgesponnen soundscapes. Ik stond met open mond te kijken. Of ik het nou mooi vond....dat weet ik niet, maar bijzonder was het zeker. Die gast gaf alles, maakte de gekste geluiden en het dreunde als een malle. Thank god for earplugs...
Worm Ouroboros, de volgende act, was niet aan mij besteed. Aesop drumt in die band, en twee dames op gitaar doen de rest. Er zitten wat Neurosis achtige riffs in, maar dan valt het stil en zingen de twee dames op een soort feërieke manier....hun stemmen waren echter niet echt sterk of toonvast. Ik vond het nogal saai. Neurosis riffs, graag, kattengejank, nee dank u vriendelijk.
Om 11 uur was het eindelijk Agalloch's beurt! Ze hadden wat problemen met de setup (gebeurt vaak!). Jason's mixpedaal was kaduuk dus er moest even ergens een andere vandaan getoverd worden. De intro van het nieuwste album klonk en de band kwam op. Ze begonnen met Into the Painted Grey, een hard begin. Als grootste fan van de band (alle tours meegemaakt sinds 2006) moet ik toch opmerken dat de band live erg gegroeid is. Een song als deze hadden ze een paar jaar geleden echt niet live kunnen spelen. Een drummer als Aesop is onontbeerlijk, hij houdt er een stevig tempo in. Je merkt wel dat Don een betere gitarist is dan John, maar dat geeft niet. Hij heeft ook de meeste solo's en belangrijke partijen. John moet natuurlijk ook de vocalen verzorgen, dus heeft een extra moeilijkheid erbij. Mijn favoriete song van de avond was wel Ghosts of Midwinter. Ik houd van het progsfeertje in dat nummer, met tegelijk dat typische Agalloch geluid dat ik bij geen enkele andere band terughoor.
Ik was blij dat ze Falling Snow speelden en Limbs. Ook een enkel oud werk werd nog gespeeld: Of Stone Wind and Pillor. Als toegift was er Dead Winter Days en In The Shadow of Our Pale Compagnion. Het was een geweldig optreden! Helaas moesten we meteen weg om onze reis naar Chicago te beginnen. Dat was balen, want Jason en John zeiden tegen me 'we komen er zo aan' en ik kon niet eens gedag meer zeggen. Nog wel even Aseop de hand kunnen schudden want die had ik voor de show nog niet begroet. Na de show in Canada kunnen we wel blijven om te kletsen en een biertje te drinken gelukkig!
De reis naar Chicago is een heel verhaal apart.....
Monday, March 21, 2011
MoMa
Upon entering the 5th floor of the Museum of Modern Art your senses get overloaded. The first room alone holds so many masterpieces you just don't know where to look!
Vincent Van Gogh's Starry Sky certainly was the biggest eyecatcher in the room and with reason!
I liked that painting so much, I couldn't look away. The cypresses on the foreground,the curly painted sky, the luminated stars and moon, the pronounced houses and church....the whole painting breathes passion and, for some reason, secrecy. A night scene always has a certain atmosphere: private, quiet....I can't quite put it into words.
The other highlights for me were the works of Jackson Pollock. Especially the ones in which he used the drip-technique are fascinating to see in real life. There is so much to see up close to the painting which doesn't come across on a picture in a book. I tried to make some photographs of the thick layers of paint so you have an idea of how much texture the paintings have:
Notice there is actually a button in there! Why? No idea!
These Pollock paintings really come to life when viewed up close. And however simple and seemingly random they look, I don't think I could reproduce anything like it. There's more thought and feeling behind it than you can guess from first glance.
These were 2 highlights from Moma, there was so much more to see! Rousseau, Mattisse, Picasso, Kandinsky! My goodness....I'll have to write about that another time, the internet in the hotel is too slow to upload all my pictures.
I do LOVE my new camera though, it's so easy to take great photo's it's almost unbelievable!
Vincent Van Gogh's Starry Sky certainly was the biggest eyecatcher in the room and with reason!
I liked that painting so much, I couldn't look away. The cypresses on the foreground,the curly painted sky, the luminated stars and moon, the pronounced houses and church....the whole painting breathes passion and, for some reason, secrecy. A night scene always has a certain atmosphere: private, quiet....I can't quite put it into words.
The other highlights for me were the works of Jackson Pollock. Especially the ones in which he used the drip-technique are fascinating to see in real life. There is so much to see up close to the painting which doesn't come across on a picture in a book. I tried to make some photographs of the thick layers of paint so you have an idea of how much texture the paintings have:
These Pollock paintings really come to life when viewed up close. And however simple and seemingly random they look, I don't think I could reproduce anything like it. There's more thought and feeling behind it than you can guess from first glance.
These were 2 highlights from Moma, there was so much more to see! Rousseau, Mattisse, Picasso, Kandinsky! My goodness....I'll have to write about that another time, the internet in the hotel is too slow to upload all my pictures.
I do LOVE my new camera though, it's so easy to take great photo's it's almost unbelievable!
Sunday, March 20, 2011
El Greco
This is going to be a very short post, but while I was in the Metropolitan today I had an unexpected discovery. Despite all the Rembrandt's, Van Gogh's, Goya's, you name it....the painting that made the most lasting impression on me was the following one:
Toledo, from El Greco. I remember reading about it for art class and seeing it printed in Gombrich's book. I thought it looked odd and didn't like it. In real however, it struck me as beautiful and haunting at the same time. I couldn't stop looking at it. The sky.....that sky!!! The colours are so amazing!! The whole scene is so amazing, so gloomy!
The other painting I liked the most was this one, by Goya:
Manuel Osorio de Zuniga
Ahhh, there's so much to write about and not so much free time! There is lots more to write about this museum for sure. I need pictures with that though and it's a daunting task to sort and work through my photo's on this netbook....The slow wifi isn't helping either...
Toledo, from El Greco. I remember reading about it for art class and seeing it printed in Gombrich's book. I thought it looked odd and didn't like it. In real however, it struck me as beautiful and haunting at the same time. I couldn't stop looking at it. The sky.....that sky!!! The colours are so amazing!! The whole scene is so amazing, so gloomy!
The other painting I liked the most was this one, by Goya:
Manuel Osorio de Zuniga
Ahhh, there's so much to write about and not so much free time! There is lots more to write about this museum for sure. I need pictures with that though and it's a daunting task to sort and work through my photo's on this netbook....The slow wifi isn't helping either...
China Town
Toen bekend werd dat de reis naar de VS door zou gaan en zou beginnen in New York was het natuurlijk zaak om een leuk en degelijk hotel te zoeken. Paola had de tegenwoordigheid van geest om op zoek te gaan naar hotels die in de buurt liggen van de zaal waar Agalloch gaat optreden. Zij vond een Best Western hotel aan Grand Street, midden in China Town.
Ik heb meestal niet zo'n gevoel bij etnische buurten in steden en moest nog maar eens zien of het wel wat zou zijn. Een voorproefje op Google Streetview maakte nog niet echt iets bij me los. Maar toen Garry en ik met de taxi richting ons hotel reden en in de wijk aankwamen moest ik wel glimlachen. China Town bruist! Het zit er barstensvol kleine winkeltjes die een keur aan waar verkopen. Natuurlijk barst het er van de vishandels, groente- en fruitwinkels, bakkerijen, massage-salons en accupunctuurzaken. Ook zijn er etablissementen waarvan ik geen idee heb wat het zijn omdat er niets tastbaars wordt verkocht en je Chinees moet kunnen begrijpen om uit te vogelen waar men in handelt. En ondanks dat er vijf vishandels naast elkaar zitten, is het bij elke van de zaakjes een drukte van belang! Men schreeuwt vrolijk in het Chinees naar elkaar, kruiers rijden karren met vis af en aan en de stank is niet te harden. Het fruit in de winkeltjes ziet er goed uit en van meer dan de helft weet ik niet wat het is. Vage grote ei-vormige dingen met stekels (durian, geloof ik) zien er wel spannend uit om eens te kopen en te proberen.
Ons hotel ligt in een van de leukste straten van China Town. Heel druk, maar zoveel van die leuke winkeltjes! Tegenover het hotel zit een bakkerij die heerlijke, doch ongezonde, broodjes verkoopt. Vandaag had ik een wit melkbroodje met kokosvulling. Jammie!
Op onze eerste avond hebben Garry en ik bij toeval ook gelijk het beste Cantonese restaurant in de wijk ontdekt. Het zit er vol met locals (altijd een goed teken) en de keuze is reuze. Ook voor vega's is er genoeg lekkers. Vandaag aten we er met z'n vieren. Je krijgt gratis potten thee bij het eten, zoveel je wilt. Nik had honger en bestelde gewoon twee gerechten die hij bovenop elkaar gooide. Ik heb er een hilarische foto van, die zal ik later uploaden. Na het eten krijg je sinaasappelpartjes en een fortune cookie. Mijn koekje had zelfs twee kaartjes, met allebei een positieve boodschap! Ik word op een gezonde manier oud volgens briefje 1 en volgens briefje 2 sta ik de komende tijd vrolijk en positief in het leven. Prima!
Het oordeel over het hotel en de wijk is tot dusver zeer positief. Alleen het ontbijt zou wel iets beter mogen, die smerige donuts en wafels zijn zo vroeg op de morgen aan mij niet besteed.
Ik heb meestal niet zo'n gevoel bij etnische buurten in steden en moest nog maar eens zien of het wel wat zou zijn. Een voorproefje op Google Streetview maakte nog niet echt iets bij me los. Maar toen Garry en ik met de taxi richting ons hotel reden en in de wijk aankwamen moest ik wel glimlachen. China Town bruist! Het zit er barstensvol kleine winkeltjes die een keur aan waar verkopen. Natuurlijk barst het er van de vishandels, groente- en fruitwinkels, bakkerijen, massage-salons en accupunctuurzaken. Ook zijn er etablissementen waarvan ik geen idee heb wat het zijn omdat er niets tastbaars wordt verkocht en je Chinees moet kunnen begrijpen om uit te vogelen waar men in handelt. En ondanks dat er vijf vishandels naast elkaar zitten, is het bij elke van de zaakjes een drukte van belang! Men schreeuwt vrolijk in het Chinees naar elkaar, kruiers rijden karren met vis af en aan en de stank is niet te harden. Het fruit in de winkeltjes ziet er goed uit en van meer dan de helft weet ik niet wat het is. Vage grote ei-vormige dingen met stekels (durian, geloof ik) zien er wel spannend uit om eens te kopen en te proberen.
Ons hotel ligt in een van de leukste straten van China Town. Heel druk, maar zoveel van die leuke winkeltjes! Tegenover het hotel zit een bakkerij die heerlijke, doch ongezonde, broodjes verkoopt. Vandaag had ik een wit melkbroodje met kokosvulling. Jammie!
Op onze eerste avond hebben Garry en ik bij toeval ook gelijk het beste Cantonese restaurant in de wijk ontdekt. Het zit er vol met locals (altijd een goed teken) en de keuze is reuze. Ook voor vega's is er genoeg lekkers. Vandaag aten we er met z'n vieren. Je krijgt gratis potten thee bij het eten, zoveel je wilt. Nik had honger en bestelde gewoon twee gerechten die hij bovenop elkaar gooide. Ik heb er een hilarische foto van, die zal ik later uploaden. Na het eten krijg je sinaasappelpartjes en een fortune cookie. Mijn koekje had zelfs twee kaartjes, met allebei een positieve boodschap! Ik word op een gezonde manier oud volgens briefje 1 en volgens briefje 2 sta ik de komende tijd vrolijk en positief in het leven. Prima!
Het oordeel over het hotel en de wijk is tot dusver zeer positief. Alleen het ontbijt zou wel iets beter mogen, die smerige donuts en wafels zijn zo vroeg op de morgen aan mij niet besteed.
Monday, March 14, 2011
The outline of the trip
Only four days remain....and then I'll board a plane headed for the United States! It's kind of crazy how fast time goes. The trip was only booked in January! Seems ages ago and yet it also seems a very short while ago. The anticipation is slowly building. I picked up a suitcase from my parents house on Sunday. It's still empty, but won't be for long. I'm going to start packing tomorrow already, so that I won't have to stress about it too much on Thursday. I'm very bad at packing, it can easily take hours....and then I'll probably still forget stuff.
For those of you who are interested: I'll fly on Friday 10:25 am and will arrive about 2 pm local time (8 pm for ya Dutchies). I'll meet Garry at JFK Airport and hopefully I won't get too much shit at customs. We'll either take a cab or use the train/subway to get to the hotel. Hopefully between 5 and 6 pm we'll arrive there. Depending on how tired we are I guess we'll go and grab a bite and walk around. Then in the next days I really want to see the MoMa, the Metropolitan, Guggenheim, Central Park, Ground Zero, Soho, shops...and I just want to wander around with my camera and take lots of pictures! Christiaan is so kind to let me borrow his netbook, so you'll probably see lots of updates from me (yay for free wifi everywhere these days).
I really wonder if I can manage my healthy eating habits in New York. I'm really curious about the American diet, and if it is really as crazy as people tell me. I also wonder how life is for a vegetarian over there. I'm really into visiting supermarkets in foreign countries and the supermarkets in Canada were great! They had so much vegetarian/vegan stuff. The soy milk was beyond wonderful, it was heavenly! I hope to grab the same brand in the US (So Good Soymilk).
On the 23rd of March we'll fly to Chicago early in the morning (6 am local time, ouch). We'll spend some time with Nik and Paola's family and rent a car to go to London (Canada). At this point of the trip I'm really hoping to see some nice nature and landscape.
On the 27th we'll be back in Chicago and spend some more days there. The first skyscrapers were built in Chicago, so I really would like to go on a architectural tour. Chicago also has a great museum: The Chicago Art Institute.
Time will probably fly.....and on March the 31st I'll already be back in NL. Who's coming to pick me up at Schiphol? ;-)
For those of you who are interested: I'll fly on Friday 10:25 am and will arrive about 2 pm local time (8 pm for ya Dutchies). I'll meet Garry at JFK Airport and hopefully I won't get too much shit at customs. We'll either take a cab or use the train/subway to get to the hotel. Hopefully between 5 and 6 pm we'll arrive there. Depending on how tired we are I guess we'll go and grab a bite and walk around. Then in the next days I really want to see the MoMa, the Metropolitan, Guggenheim, Central Park, Ground Zero, Soho, shops...and I just want to wander around with my camera and take lots of pictures! Christiaan is so kind to let me borrow his netbook, so you'll probably see lots of updates from me (yay for free wifi everywhere these days).
I really wonder if I can manage my healthy eating habits in New York. I'm really curious about the American diet, and if it is really as crazy as people tell me. I also wonder how life is for a vegetarian over there. I'm really into visiting supermarkets in foreign countries and the supermarkets in Canada were great! They had so much vegetarian/vegan stuff. The soy milk was beyond wonderful, it was heavenly! I hope to grab the same brand in the US (So Good Soymilk).
On the 23rd of March we'll fly to Chicago early in the morning (6 am local time, ouch). We'll spend some time with Nik and Paola's family and rent a car to go to London (Canada). At this point of the trip I'm really hoping to see some nice nature and landscape.
On the 27th we'll be back in Chicago and spend some more days there. The first skyscrapers were built in Chicago, so I really would like to go on a architectural tour. Chicago also has a great museum: The Chicago Art Institute.
Time will probably fly.....and on March the 31st I'll already be back in NL. Who's coming to pick me up at Schiphol? ;-)
Monday, March 7, 2011
Concert Venues
Ever since I started to go to classical performances, my wish has been to visit the greatest venues in the world. In my own country, we have the Concertgebouw of course, with its sublime accustics. The Concertgebouw is one of my favorite buildings. Whenever I go there, I'm always delighted just to see the building. I'm not much into architecture, but the building breaths history to me. Going inside feels like entering a world of decadence. I can only imagine how the aristocratic people used to wander around in the building; it's funny to think about that.
Last year I had the pleasure to see the Berliner Philharmoniker in their own venue. That venue is wunderbar, to say the least. You can take a virtuel tour here to see what I mean.
I guess you either love it or hate it. I didn't really like the building that much, but the accustics were great! The main hall is much bigger than the Concertgebouw. I only had the cheapest ticket, which meant that I had to stand way back on a balcony but you could hear everything perfectly still. After the break I went to sit on the balcony straight behind the orchestra so I could spy on the clarinet players.
Now that I'm going to New York, it's time to fulfil another wish. I'm going to a concert in Carnegie Hall! I'm so excited about that....The program that night (21st of March) consists of Richard Strauss' Vier Letzte Lieder (one of my favorites) and Prokofiev's 5th symphony (don't know that one). Garry and I have tickets on one of the upper balcony's, which is going to be interesting to say the least, because I'm afraid of heights. The most striking thing about the biggest hall in Carnegie is that it's very heigh instead of deep. I'll just have to face my fears....
Last year I had the pleasure to see the Berliner Philharmoniker in their own venue. That venue is wunderbar, to say the least. You can take a virtuel tour here to see what I mean.
I guess you either love it or hate it. I didn't really like the building that much, but the accustics were great! The main hall is much bigger than the Concertgebouw. I only had the cheapest ticket, which meant that I had to stand way back on a balcony but you could hear everything perfectly still. After the break I went to sit on the balcony straight behind the orchestra so I could spy on the clarinet players.
Now that I'm going to New York, it's time to fulfil another wish. I'm going to a concert in Carnegie Hall! I'm so excited about that....The program that night (21st of March) consists of Richard Strauss' Vier Letzte Lieder (one of my favorites) and Prokofiev's 5th symphony (don't know that one). Garry and I have tickets on one of the upper balcony's, which is going to be interesting to say the least, because I'm afraid of heights. The most striking thing about the biggest hall in Carnegie is that it's very heigh instead of deep. I'll just have to face my fears....
Thursday, February 17, 2011
Als je bed je vijand wordt
Je kan zoveel leuke dingen doen in bed. Slapen is één van die leuke activiteiten, over de andere mogelijkheden ga ik even niet uitwijden ;-)
Helaas gaat het slapen de laatste twee weken nogal slecht. Met een beetje geluk haalde ik de 4 - 5 uur, maar meer zal het zeker niet zijn geweest. En waarom? Sinds vandaag heb ik wel zo'n beetje een idee, maar eerst wist ik het echt niet. Ik werk, dus een fatsoenlijk ritme zit er wel in. Kwart voor 11 lig ik meestal in bed en de wekker gaat om kwart voor 7. Precies 8 uurtjes slaaptijd, perfect toch? Verder nuttig ik doordeweeks vrijwel geen alcohol en zeker niet vlak voor ik naar bed ga. Ook snoep ik na het avondeten niet meer en zit ik niet fanatiek te gamen. Sterker nog, meestal ben ik erg saai en zit ik een beetje muziek te luisteren en wat te chatten met mensen. Voor ik naar bed ga lees ik in een boek.
Ik kreeg van mensen natuurlijk bakken met goedbedoelde tips: drink thee, warme melk, neem een drupje valeriaan, doe yoga, meditatie, ontspanningsoefeningen. Yoga doe ik al, thee drink ik niet want dan moet ik gegarandeerd 's nachts pissen en tja, ontspanningsoefeningen zijn vaak makkelijker als je door iemand begeleid wordt.
Ik weet ook niet precies wat het probleem is. Ik lig in bed, voel me langzaam wegdommelen en dan ineens "PLOP" blijf ik wakker balacerend op het randje tussen slapen en waken. Dat levert ook hele grappig hallucinaties op kan ik je vertellen. Je treedt een soort wereld binnen waarin eeuwigheid heerst.
Afgelopen nacht had ik een dieptepunt. Ik was moe, wilde zo graag slapen en het gebeurde gewoon niet. De wekker stond op 6:45 dus ik werd steeds wanhopiger. De uren tikte weg, ik zweette me kapot en had de meest gekke visioenen. In eentje werd ik met een kussen vermoord door een collega, maar uiteindelijk wist ik mezelf te bevrijden en sloeg ik haar hersens in. Toen was ik het beu. Visioenen zijn leuk, maar als ze zo bizar gewelddadig worden is er niets lolligs meer aan en lijkt het meer op een bad trip. Ik probeerde niet eens meer te slapen maar lag gewoon te liggen en na te denken. Ik zag erg op tegen de werkdag. Met zo weinig energie ben ik zo prikkelbaar en gevoelig. Na lang wikken en wegen besloot ik verlof op te nemen. Ik zag mezelf echt niet 9 uur op het kantoor zitten. Toen dat besluit genomen was, voelde ik me iets relaxen. Toch heb ik niet echt meer geslapen. Van 8 tot 10 heb ik wel iets geslapen, maar de visioenen/dromen werden alleen maar gekker.
Vanwege deze bizarre nacht ben ik wel extra gaan nadenken over de oorzaak van het slaapprobleem. Het komt niet uit de lucht vallen, al ben ik altijd een heel slechte slaper geweest. Al van kinds af aan slaap ik licht en sinds mijn pubertijd duurt het lang voor ik inslaap (een uur is eerder regel dan uitzondering). Ook slaap ik eigenlijk zelden 8 uur achter elkaar, ik word altijd wel een keer wakker.
Mijn moeder en Misha belden me om erover te praten en hun visie heeft toch wel iets in me wakker geschud (hiiiii wat een woordspeling). Ik moet toch de conclusie trekken dat het slaapprobleem gerelateerd is aan mijn werk. Zonder te veel op de details in te gaan: het gaat momenteel niet echt vloeiend bij het bedrijf waar ik werk. Er heerst een soort moedeloosheid onder mij en mijn collega's. Ik zit momenteel bij het testteam, waarbij het de bedoeling is dat je systemen en producten test. Je bent daarbij veel bezig in Excel, je rekent dingen na, voert producten in. Het werk an sich vind ik best prima, de nerdheid in me kan losgaan, je kan je eigen gang gaan en je moet je knar echt wel gebruiken. Helaas zijn de systemen gewoonweg verre van optimaal. Als ik op een product invoer en op volgende klik moet ik soms gerust vijf minuten wachten voor ik op een volgend scherm ben. Dit heeft tot gevolg dat ik als een gek ga lopen multitasken en soms vijf dingen tegelijk doe. Aan het einde van de dag ben ik dan helemaal opgebrand! Teveel computerwerk, te snel. Ik kan ook ziekelijk snel heen en weer klikken in systemen, van die generatie ben ik. Mijn collega's van 10 jaar ouder zijn echt al een stuk trager met de computer, opvallend maar waar! Sinds drie weken zit ik bij het testteam, en sindsdien zijn de slaapproblemen ook zo'n beetje begonnen. Ik zit nu meer bovenop de veranderingen en zie dus ook waar het allemaal fout gaat. En je staat machteloos, je kan niets (kan hier
niet op in gaan, maar denk aan groot bedrijf = log orgaan). Dat frustreert me. Ik wil zo graag vooruit, het bedrijf helpen, hard werken. Maar het kan niet. Ik denk dat het me meer heeft geraakt dan ik aan mezelf wilde toegeven. Ook de eisen die ik aan mezelf stel zijn altijd torenhoog. Ik wil goedmaken dat ik tijdens mijn studie zo'n lanterfanteraar was en geef veel als ik op m'n werk ben. Zit in allerlei overlegclubjes, wil door iedereen aardig gevonden worden, dat soort dingen....En als het dan niet gaat zoals je wilt dan komt meneertje stress om de hoek kijken.
Nu ik het aan mezelf toegeef vallen er wel wat dingen op z'n plek. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het morgen gaat. Ik spreek nu met mezelf af dat ik rustiger op mijn werk probeer te gaan zitten. Ik leg mij neer bij de traagheid van de systemen en ga niet meer als een idioot multitasken. Daarmee verspil ik zoveel energie. Multitasken is echt niet goed voor een mens. Hopelijk brengen deze gedachten me wat rust, rust die ik goed kan gebruiken!
Vandaag heb ik m'n bedje verschoond, het ruikt er weer lekker fris en toch kijk ik er met huiver naar. Gevaarlijk, ik weet het. Hoe meer je gaat denken 'oh ik kan toch niet slapen', hoe meer spanning je gaat voelen. Nou ja, we zullen wel zien. Een ding is zeker, ik ga nooit of te nimmer aan de slaappillen. Brr!!
Helaas gaat het slapen de laatste twee weken nogal slecht. Met een beetje geluk haalde ik de 4 - 5 uur, maar meer zal het zeker niet zijn geweest. En waarom? Sinds vandaag heb ik wel zo'n beetje een idee, maar eerst wist ik het echt niet. Ik werk, dus een fatsoenlijk ritme zit er wel in. Kwart voor 11 lig ik meestal in bed en de wekker gaat om kwart voor 7. Precies 8 uurtjes slaaptijd, perfect toch? Verder nuttig ik doordeweeks vrijwel geen alcohol en zeker niet vlak voor ik naar bed ga. Ook snoep ik na het avondeten niet meer en zit ik niet fanatiek te gamen. Sterker nog, meestal ben ik erg saai en zit ik een beetje muziek te luisteren en wat te chatten met mensen. Voor ik naar bed ga lees ik in een boek.
Ik kreeg van mensen natuurlijk bakken met goedbedoelde tips: drink thee, warme melk, neem een drupje valeriaan, doe yoga, meditatie, ontspanningsoefeningen. Yoga doe ik al, thee drink ik niet want dan moet ik gegarandeerd 's nachts pissen en tja, ontspanningsoefeningen zijn vaak makkelijker als je door iemand begeleid wordt.
Ik weet ook niet precies wat het probleem is. Ik lig in bed, voel me langzaam wegdommelen en dan ineens "PLOP" blijf ik wakker balacerend op het randje tussen slapen en waken. Dat levert ook hele grappig hallucinaties op kan ik je vertellen. Je treedt een soort wereld binnen waarin eeuwigheid heerst.
Afgelopen nacht had ik een dieptepunt. Ik was moe, wilde zo graag slapen en het gebeurde gewoon niet. De wekker stond op 6:45 dus ik werd steeds wanhopiger. De uren tikte weg, ik zweette me kapot en had de meest gekke visioenen. In eentje werd ik met een kussen vermoord door een collega, maar uiteindelijk wist ik mezelf te bevrijden en sloeg ik haar hersens in. Toen was ik het beu. Visioenen zijn leuk, maar als ze zo bizar gewelddadig worden is er niets lolligs meer aan en lijkt het meer op een bad trip. Ik probeerde niet eens meer te slapen maar lag gewoon te liggen en na te denken. Ik zag erg op tegen de werkdag. Met zo weinig energie ben ik zo prikkelbaar en gevoelig. Na lang wikken en wegen besloot ik verlof op te nemen. Ik zag mezelf echt niet 9 uur op het kantoor zitten. Toen dat besluit genomen was, voelde ik me iets relaxen. Toch heb ik niet echt meer geslapen. Van 8 tot 10 heb ik wel iets geslapen, maar de visioenen/dromen werden alleen maar gekker.
Vanwege deze bizarre nacht ben ik wel extra gaan nadenken over de oorzaak van het slaapprobleem. Het komt niet uit de lucht vallen, al ben ik altijd een heel slechte slaper geweest. Al van kinds af aan slaap ik licht en sinds mijn pubertijd duurt het lang voor ik inslaap (een uur is eerder regel dan uitzondering). Ook slaap ik eigenlijk zelden 8 uur achter elkaar, ik word altijd wel een keer wakker.
Mijn moeder en Misha belden me om erover te praten en hun visie heeft toch wel iets in me wakker geschud (hiiiii wat een woordspeling). Ik moet toch de conclusie trekken dat het slaapprobleem gerelateerd is aan mijn werk. Zonder te veel op de details in te gaan: het gaat momenteel niet echt vloeiend bij het bedrijf waar ik werk. Er heerst een soort moedeloosheid onder mij en mijn collega's. Ik zit momenteel bij het testteam, waarbij het de bedoeling is dat je systemen en producten test. Je bent daarbij veel bezig in Excel, je rekent dingen na, voert producten in. Het werk an sich vind ik best prima, de nerdheid in me kan losgaan, je kan je eigen gang gaan en je moet je knar echt wel gebruiken. Helaas zijn de systemen gewoonweg verre van optimaal. Als ik op een product invoer en op volgende klik moet ik soms gerust vijf minuten wachten voor ik op een volgend scherm ben. Dit heeft tot gevolg dat ik als een gek ga lopen multitasken en soms vijf dingen tegelijk doe. Aan het einde van de dag ben ik dan helemaal opgebrand! Teveel computerwerk, te snel. Ik kan ook ziekelijk snel heen en weer klikken in systemen, van die generatie ben ik. Mijn collega's van 10 jaar ouder zijn echt al een stuk trager met de computer, opvallend maar waar! Sinds drie weken zit ik bij het testteam, en sindsdien zijn de slaapproblemen ook zo'n beetje begonnen. Ik zit nu meer bovenop de veranderingen en zie dus ook waar het allemaal fout gaat. En je staat machteloos, je kan niets (kan hier
niet op in gaan, maar denk aan groot bedrijf = log orgaan). Dat frustreert me. Ik wil zo graag vooruit, het bedrijf helpen, hard werken. Maar het kan niet. Ik denk dat het me meer heeft geraakt dan ik aan mezelf wilde toegeven. Ook de eisen die ik aan mezelf stel zijn altijd torenhoog. Ik wil goedmaken dat ik tijdens mijn studie zo'n lanterfanteraar was en geef veel als ik op m'n werk ben. Zit in allerlei overlegclubjes, wil door iedereen aardig gevonden worden, dat soort dingen....En als het dan niet gaat zoals je wilt dan komt meneertje stress om de hoek kijken.
Nu ik het aan mezelf toegeef vallen er wel wat dingen op z'n plek. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het morgen gaat. Ik spreek nu met mezelf af dat ik rustiger op mijn werk probeer te gaan zitten. Ik leg mij neer bij de traagheid van de systemen en ga niet meer als een idioot multitasken. Daarmee verspil ik zoveel energie. Multitasken is echt niet goed voor een mens. Hopelijk brengen deze gedachten me wat rust, rust die ik goed kan gebruiken!
Vandaag heb ik m'n bedje verschoond, het ruikt er weer lekker fris en toch kijk ik er met huiver naar. Gevaarlijk, ik weet het. Hoe meer je gaat denken 'oh ik kan toch niet slapen', hoe meer spanning je gaat voelen. Nou ja, we zullen wel zien. Een ding is zeker, ik ga nooit of te nimmer aan de slaappillen. Brr!!
Sunday, February 13, 2011
Black Swan
Ik moet hierover schrijven. Het gevoel is té sterk, te bizar. Ik wist niet dat afschuw zo mooi en intens kon zijn.
Black Swan, wat een film.....
Christiaan en ik gingen eerst eten in het Louis Hartlooper Complex en aansluitend naar de film. Eerder op de dag heb ik ontzettend zwaar gesport, en m’n lichaam was in staat van vermoeidheid. Het eten lag zwaar op de maag en in de zaal was het warm.
Eerst was er nog niets aan de hand, in die zin dat de film wel mooi was, maar nog even op gang moest komen. Natalie Portman als de gefrustreerde prima donna, die eigenlijk nét niet goed genoeg is voor haar rol als de Witte Zwaan én de Zwarte Zwaan. Ze mist het passionele wat nodig is voor de Zwarte Zwaan. Ondertussen worstelt ze met zichzelf (haar lichaam, haar geestelijke kracht) en met haar moeder. Ze is eigenlijk nog een kind...
De psychische waanbeelden die ze krijgt zijn zo krachtig. Door het broeierige in de zaal voelde ik langzaam een misselijkheid opkomen in de tweede helft van de film. Ik had het idee dat ik ieder moment flauw kon vallen. Ik deed m’n vest uit en dat hielp een beetje. Een heel apart gevoel nam bezit van me...Ik voelde afschuw bij de beelden van de film (er zit aardig wat bloed en narigheid in de film) maar ik kon niet wegkijken. Ik werd er in meegezogen. Ik voelde wat de zwaan voelde. Bij de laatste scene werd ik gek.
De film was klaar en ik moest weg. Weg uit die zaal... frisse lucht! Al die emoties kolten door me heen, de afschuw, de bewondering, de fascinatie, de intensiteit. We liepen buiten een stuk door het park om even af te koelen. Dat hielp!
Of deze film nou door recensenten goed of slecht wordt bevonden, het zal me echt een worst zijn. Deze film raakte me, zo diep! Het is heel lang geleden dat een film dat gedaan heeft.
Zo....pfoe!
Black Swan, wat een film.....
Christiaan en ik gingen eerst eten in het Louis Hartlooper Complex en aansluitend naar de film. Eerder op de dag heb ik ontzettend zwaar gesport, en m’n lichaam was in staat van vermoeidheid. Het eten lag zwaar op de maag en in de zaal was het warm.
Eerst was er nog niets aan de hand, in die zin dat de film wel mooi was, maar nog even op gang moest komen. Natalie Portman als de gefrustreerde prima donna, die eigenlijk nét niet goed genoeg is voor haar rol als de Witte Zwaan én de Zwarte Zwaan. Ze mist het passionele wat nodig is voor de Zwarte Zwaan. Ondertussen worstelt ze met zichzelf (haar lichaam, haar geestelijke kracht) en met haar moeder. Ze is eigenlijk nog een kind...
De psychische waanbeelden die ze krijgt zijn zo krachtig. Door het broeierige in de zaal voelde ik langzaam een misselijkheid opkomen in de tweede helft van de film. Ik had het idee dat ik ieder moment flauw kon vallen. Ik deed m’n vest uit en dat hielp een beetje. Een heel apart gevoel nam bezit van me...Ik voelde afschuw bij de beelden van de film (er zit aardig wat bloed en narigheid in de film) maar ik kon niet wegkijken. Ik werd er in meegezogen. Ik voelde wat de zwaan voelde. Bij de laatste scene werd ik gek.
De film was klaar en ik moest weg. Weg uit die zaal... frisse lucht! Al die emoties kolten door me heen, de afschuw, de bewondering, de fascinatie, de intensiteit. We liepen buiten een stuk door het park om even af te koelen. Dat hielp!
Of deze film nou door recensenten goed of slecht wordt bevonden, het zal me echt een worst zijn. Deze film raakte me, zo diep! Het is heel lang geleden dat een film dat gedaan heeft.
Zo....pfoe!
Wednesday, February 9, 2011
The States
Dear friends!
Now that my boss has approved my request for taking a vacation it is time to officially reveal the BIG PLAN. I’m going to the States from March the 18th until the 31st!! Sometimes I still have to pinch myself and say ‘this is really going to happen!’ For quite awhile I thought the whole trip wouldn’t happen, because Agalloch’s tour still wasn’t certain in January. I shook off the hope and was actually at peace with the idea that nothing was going to happen. Until one mail from Milla changed everything. The tour IS going to happen and she still wanted to go. Well, all of a sudden I was overcome with a feeling of enthusiasm. I still wanted to go. I have work, so financially it wouldn’t be a problem and I started to look around for flights. To my big surprise, a return ticket to the States is only 400 euro’s at the moment. Much cheaper than I thought!
A little background information for those of you who are wondering ‘Why do you want to go to the States in March? What is Agalloch?’. It has been almost 6 years ago since I got to know Agalloch’s music. I am hooked ever since! When they came to the Netherlands in 2006 I went to all their shows and met them. They’re such nice people, very open, sweet… just great! The next year the band gave a gig in Belgium, to which I went as well. And there I met two other great people, by a complete coincidence (I love how chance plays a big role in life sometimes). Those two great people, Nik and Paola, came all the way from London to see the band. I gave them a lift to their hotel and we stayed in touch. Misha and I went to London in summer 2009 and in 2010 I went to Romania with Nik and Paola to see Agalloch’s shows there. It was such a great trip and the band asked us to come to the States for their spring 2011 tour. The three of us made a vow (somewhat) to really go for it and I’ve been thinking about the trip ever since! Now that it is really going to happen and quite soon you can imagine I’m quite excited!
The plan is as follows: I’m flying to New York on the 18th (a day before Nik and Paola), arriving at about 2 in the afternoon. Depending how much shit I’ll be getting at the airport (that was a disaster upon arrival in Canada!!) I’m hoping I can check in my hotel at the beginning of the evening. We’ll be staying in a Best Western Hotel in China Town/Little Italy. It’s a pretty nice and expensive hotel, but we don’t mind the extra costs. On the 22nd, the Agalloch gig will take place in New York so we’ll have a couple of days to explore the city. I’ve never been to New York before, so I’m quite busy deciding what I really want to see and what can be skipped. I’m going the skip the Statue of Liberty for sure…For now, I only know that I really want to see the MoMa, Guggenheim and Ground Zero. The rest is still unsure, tips are welcome! Nik and Paola have been to New York before and have family living there, so I guess I’ll be doing some of the exploring on my own. That’s okay. Oh, I’m also going to wander around a complete day just for photography. Of course my camera is coming along with me…
Then after the Agalloch gig we’re going to spend the night at the airport, because early in the morning we are flying to Chicago. We don’t have to stay in a hotel, because Nik has family living there. That’s the reason why we don’t mind spending some extra bucks on a decent hotel in New York. In Chicago we’re going to rent a car to drive to Canada for the gig in London there. We’ll be spending a couple of days on the road and in Canada, and I can’t wait to see my favourite country again. I fell in love with Canada when I spent a month there back in 2006. Then we’ll drive back to Chicago for the final gig on the 27th and we’ll have the remaining days to explore that city.
Ah, it’s really happening and I can’t wait! Travelling is so much fun, especially with people you love. I believe the gigs will be a special experience as always!
You can look forward to lots of photo’s, spam posts on Facebook about how awesome the trip is and posts on this blog. I’ll be posting updates for those of you who are interested, so keep an eye on this blog if you are!
Now that my boss has approved my request for taking a vacation it is time to officially reveal the BIG PLAN. I’m going to the States from March the 18th until the 31st!! Sometimes I still have to pinch myself and say ‘this is really going to happen!’ For quite awhile I thought the whole trip wouldn’t happen, because Agalloch’s tour still wasn’t certain in January. I shook off the hope and was actually at peace with the idea that nothing was going to happen. Until one mail from Milla changed everything. The tour IS going to happen and she still wanted to go. Well, all of a sudden I was overcome with a feeling of enthusiasm. I still wanted to go. I have work, so financially it wouldn’t be a problem and I started to look around for flights. To my big surprise, a return ticket to the States is only 400 euro’s at the moment. Much cheaper than I thought!
A little background information for those of you who are wondering ‘Why do you want to go to the States in March? What is Agalloch?’. It has been almost 6 years ago since I got to know Agalloch’s music. I am hooked ever since! When they came to the Netherlands in 2006 I went to all their shows and met them. They’re such nice people, very open, sweet… just great! The next year the band gave a gig in Belgium, to which I went as well. And there I met two other great people, by a complete coincidence (I love how chance plays a big role in life sometimes). Those two great people, Nik and Paola, came all the way from London to see the band. I gave them a lift to their hotel and we stayed in touch. Misha and I went to London in summer 2009 and in 2010 I went to Romania with Nik and Paola to see Agalloch’s shows there. It was such a great trip and the band asked us to come to the States for their spring 2011 tour. The three of us made a vow (somewhat) to really go for it and I’ve been thinking about the trip ever since! Now that it is really going to happen and quite soon you can imagine I’m quite excited!
The plan is as follows: I’m flying to New York on the 18th (a day before Nik and Paola), arriving at about 2 in the afternoon. Depending how much shit I’ll be getting at the airport (that was a disaster upon arrival in Canada!!) I’m hoping I can check in my hotel at the beginning of the evening. We’ll be staying in a Best Western Hotel in China Town/Little Italy. It’s a pretty nice and expensive hotel, but we don’t mind the extra costs. On the 22nd, the Agalloch gig will take place in New York so we’ll have a couple of days to explore the city. I’ve never been to New York before, so I’m quite busy deciding what I really want to see and what can be skipped. I’m going the skip the Statue of Liberty for sure…For now, I only know that I really want to see the MoMa, Guggenheim and Ground Zero. The rest is still unsure, tips are welcome! Nik and Paola have been to New York before and have family living there, so I guess I’ll be doing some of the exploring on my own. That’s okay. Oh, I’m also going to wander around a complete day just for photography. Of course my camera is coming along with me…
Then after the Agalloch gig we’re going to spend the night at the airport, because early in the morning we are flying to Chicago. We don’t have to stay in a hotel, because Nik has family living there. That’s the reason why we don’t mind spending some extra bucks on a decent hotel in New York. In Chicago we’re going to rent a car to drive to Canada for the gig in London there. We’ll be spending a couple of days on the road and in Canada, and I can’t wait to see my favourite country again. I fell in love with Canada when I spent a month there back in 2006. Then we’ll drive back to Chicago for the final gig on the 27th and we’ll have the remaining days to explore that city.
Ah, it’s really happening and I can’t wait! Travelling is so much fun, especially with people you love. I believe the gigs will be a special experience as always!
You can look forward to lots of photo’s, spam posts on Facebook about how awesome the trip is and posts on this blog. I’ll be posting updates for those of you who are interested, so keep an eye on this blog if you are!
Sunday, January 30, 2011
Wie wat bewaart...die komt om in de troep
Ik heb nog de luxe dat ik over een kamer beschik in het ouderlijk huis, al begint die wel steeds minder mijn terrein te worden. Langzaam komen er spullen van pa, ma en m'n zusje te staan. Het ergste vind ik nog dat er een crosstrainer midden in de kamer staat, die ook nog eens nooit gebruikt wordt. M'n oude kamertje is niet zo groot, dat ding neemt dus effectief heel veel ruimte in beslag. De andere spullen kunnen me niet zoveel schelen...M'n moeder wil zo langzamerhand wel eens dat de rommel die er van mij nog ligt uitgezocht wordt.
Een paar maanden geleden moest ik dus door al het papierwerk dat onder het bed lag heen ploegen. Dat leverde, zoals altijd bij schoonmaakacties, veel onverwacht plezier op. Ik vond heel veel bladmuziek van KNA en ook zelfgeschreven brouwsels. Veel tijdschriften die ik vroeger las, veel schriftjes die ik vol heb geschreven. Het leukste vind ik wel de onverwachte herinneringen die daarbij omhoog komen. Bij de stukjes die je ooit geschreven hebt, en die je toen heel erg serieus en heftig vond, moet je nu een beetje grinniken. Oude agenda's waren soms wel pijnlijk. Ik documenteer best veel in mijn leven en soms kan ik nog droevig worden als ik bepaalde dingen onder ogen kom. Zo zag ik in een agenda uit 2005 heel trots staan "drie jaar verkering". Auw. Die herinneringen wil ik liever niet over me heen laten spoelen, maar die komen dan toch. Je kan ze niet tegenhouden. Nee, doe dan maar de muziekherinneringen. Om oude Partituurtjes moet ik altijd heel hard lachen. Zo las ik een stukje wat ik heb geschreven naar aanleiding van een bandjesavond van een van de toenmalige orkestleden, in 2006 was het geloof ik. We zijn toen gaan kijken met een hoop mensen van de jeugd en we hadden de grootste lol. Als ik het dan teruglees komt die herinnering ook weer naar boven.
Vanmiddag moest ik van m'n moeder de rommel bij m'n oude stereo installatie opruimen. Daar lagen een hoop cassettebandjes! Geweldig, allemaal meuk die ik vroeger zelf heb opgenomen. Deels vanaf de radio, deels door zelfs met een microfoon bij de speaker van de radio te liggen (kutkwaliteit, dat kan ik je zeggen). Ook vond ik een hele bende oude cd's, met vage opschriften als 'mijn favorieten'. Ik had toen blijkbaar niet de tegenwoordigheid van geest om er een datum of iets dergelijks op te zetten, dus wanneer het mijn favorieten waren? Ik kan er slechts naar gissen. Ook vond ik een cd met 'foto's kna feest'. Welk feest?? No idea. Ik heb de foto's net even bekeken en het was in de Schildkamp zo te zien. En we aten stamppot. De foto's zien er heel melig uit, maar de herinnering is helaas vervlogen. Dat kan natuurlijk ook. Je kan niet alles onthouden!
De mooiste vondst van vanmiddag was m'n oude walkman. Heel lang voor gespaard, ik geloof dat íe toen 180 gulden kostte. Ik vind hem nog steeds mooi! Een beetje vertwijfeld haalde ik de accu eruit. Die zat wat onder het stof. Even een uurtje in de oplader en maar hopen...Ik deed hem erin. Niks. Dood. Ik was al verdrietig. Maargoed, toch even eruit halen, flink blazen en even omdraaien en hoppa, hij deed het. Nu kon ik al m'n oude bandjes gaan terugluisteren. Op sommige bandjes hoor ik mezelf als 1 jarige een heel boekje opdreunen. Schattig toch om een keer terug te horen...Op 6 jarige leeftijd zat ik blijkbaar op een leeftijd dat ik van vieze woorden hield, aan de bandjes te horen...(tien minuten lang hoor je mij en een vriendje 'piemel' schreeuwen..en maar lachen...tja). Hier liet ik het maar even bij!
Ook vond ik nog een oude handdoek, die iemand voor mijn geboorte had geborduurd met een konijntje met mijn naam erop. Je kan er niets mee, en toch gooi je het ook niet weg.
Er ligt nog veel meer meuk op m'n kamer die ik moet uitzoeken. Het oude bureau moet nog en daarin liggen nog meer schriften en schrijfsels...tekeningen en weet ik het wat. Ik vrees dat ik die ook niet weg kan gooien. Wie wat bewaart die heeft wat, zo zegt men, maar komt uiteindelijk om in de troep!
Een paar maanden geleden moest ik dus door al het papierwerk dat onder het bed lag heen ploegen. Dat leverde, zoals altijd bij schoonmaakacties, veel onverwacht plezier op. Ik vond heel veel bladmuziek van KNA en ook zelfgeschreven brouwsels. Veel tijdschriften die ik vroeger las, veel schriftjes die ik vol heb geschreven. Het leukste vind ik wel de onverwachte herinneringen die daarbij omhoog komen. Bij de stukjes die je ooit geschreven hebt, en die je toen heel erg serieus en heftig vond, moet je nu een beetje grinniken. Oude agenda's waren soms wel pijnlijk. Ik documenteer best veel in mijn leven en soms kan ik nog droevig worden als ik bepaalde dingen onder ogen kom. Zo zag ik in een agenda uit 2005 heel trots staan "drie jaar verkering". Auw. Die herinneringen wil ik liever niet over me heen laten spoelen, maar die komen dan toch. Je kan ze niet tegenhouden. Nee, doe dan maar de muziekherinneringen. Om oude Partituurtjes moet ik altijd heel hard lachen. Zo las ik een stukje wat ik heb geschreven naar aanleiding van een bandjesavond van een van de toenmalige orkestleden, in 2006 was het geloof ik. We zijn toen gaan kijken met een hoop mensen van de jeugd en we hadden de grootste lol. Als ik het dan teruglees komt die herinnering ook weer naar boven.
Vanmiddag moest ik van m'n moeder de rommel bij m'n oude stereo installatie opruimen. Daar lagen een hoop cassettebandjes! Geweldig, allemaal meuk die ik vroeger zelf heb opgenomen. Deels vanaf de radio, deels door zelfs met een microfoon bij de speaker van de radio te liggen (kutkwaliteit, dat kan ik je zeggen). Ook vond ik een hele bende oude cd's, met vage opschriften als 'mijn favorieten'. Ik had toen blijkbaar niet de tegenwoordigheid van geest om er een datum of iets dergelijks op te zetten, dus wanneer het mijn favorieten waren? Ik kan er slechts naar gissen. Ook vond ik een cd met 'foto's kna feest'. Welk feest?? No idea. Ik heb de foto's net even bekeken en het was in de Schildkamp zo te zien. En we aten stamppot. De foto's zien er heel melig uit, maar de herinnering is helaas vervlogen. Dat kan natuurlijk ook. Je kan niet alles onthouden!
De mooiste vondst van vanmiddag was m'n oude walkman. Heel lang voor gespaard, ik geloof dat íe toen 180 gulden kostte. Ik vind hem nog steeds mooi! Een beetje vertwijfeld haalde ik de accu eruit. Die zat wat onder het stof. Even een uurtje in de oplader en maar hopen...Ik deed hem erin. Niks. Dood. Ik was al verdrietig. Maargoed, toch even eruit halen, flink blazen en even omdraaien en hoppa, hij deed het. Nu kon ik al m'n oude bandjes gaan terugluisteren. Op sommige bandjes hoor ik mezelf als 1 jarige een heel boekje opdreunen. Schattig toch om een keer terug te horen...Op 6 jarige leeftijd zat ik blijkbaar op een leeftijd dat ik van vieze woorden hield, aan de bandjes te horen...(tien minuten lang hoor je mij en een vriendje 'piemel' schreeuwen..en maar lachen...tja). Hier liet ik het maar even bij!
Ook vond ik nog een oude handdoek, die iemand voor mijn geboorte had geborduurd met een konijntje met mijn naam erop. Je kan er niets mee, en toch gooi je het ook niet weg.
Er ligt nog veel meer meuk op m'n kamer die ik moet uitzoeken. Het oude bureau moet nog en daarin liggen nog meer schriften en schrijfsels...tekeningen en weet ik het wat. Ik vrees dat ik die ook niet weg kan gooien. Wie wat bewaart die heeft wat, zo zegt men, maar komt uiteindelijk om in de troep!
Spoorwegmuseum
Het zal toch wel een van de grootste musea van Utrecht zijn, maar ik kon me niet herinneren er ooit te zijn geweest: het Spoorwegmuseum. Daar moest toch een keer verandering in komen! Christiaan en ik wapperden met onze Museumjaarkaart (weer 13 euro bespaard) en gingen lekker treintjes kijken!
Christiaan was vroeger een enorme treinenfan. Ik iets minder, maar ik vind treinen wel fascinerend. Als ik op Utrecht CS ben vind ik het toch wel wat hebben, al die hectiek van aankomende en vertrekkende treinen.
Hier konden we ons natuurlijk vooral vergapen aan historische treinen. Wat een bakbeesten zaten ertussen zeg! Wielen even groot als jezelf, gigantische schoorstenen en kolenreservoirs. Prachtig!
Verder struikelde je natuurlijk ook over de kinderen, onvermijdelijk in een museum als dit. Blije kinderen, zeurende kinderen, huilende kinderen en nog erger: krijsende kinderen. Brrr...
Verder ben ik niet in zo'n schrijfbui, kijk dus vooral maar naar de foto's!
Hier konden we ons natuurlijk vooral vergapen aan historische treinen. Wat een bakbeesten zaten ertussen zeg! Wielen even groot als jezelf, gigantische schoorstenen en kolenreservoirs. Prachtig!
Verder ben ik niet in zo'n schrijfbui, kijk dus vooral maar naar de foto's!
Saturday, January 22, 2011
At Night
Why are we put on this earth? I wonder what my destiny is, for sometimes it seems very unclear to me.
Sunday, January 16, 2011
Nieuwjaarsbijeenkomst Wegenbouw
Ik keek al een tijdje reikhalzend uit naar de nieuwjaarsbijeenkomst van het Wegenbouworkest. Waarom? Omdat het altijd super gezellig en leuk is! Ik moest geduld hebben tot de 15e van de maand en het was al wat raar om mensen nog eens gelukkig nieuwjaar te zoenen. De maand is al half om! Dit keer had ik geluk dat de bijeenkomst, die altijd een dag duurt, lekker in de buurt was. We zaten namelijk in de Schilkamp in Asperen; een dorpje vlakbij Arkel.
Ik werd om 12 uur thuis in Utrecht opgehaald door Erwin en na een half uurtje waren we er al. Vanaf 12 uur was de ontvangst, maar wij wilden niet de eersten zijn. In Asperen stond het water erg hoog en ook op de parkeerplaats was het flink glibberen. In de Schildkamp aangekomen gingen we naar de zaal 'Onder de Sterren'. Op zich wel een mooie zaal, met een plafond vol met kleine lichtjes (de zogenaamde sterren). Het was er wel erg donker en ERG warm. En als ik zeg dat het warm is, dan is het ook echt warm. Meestal heb ik het overal erg koud namelijk...Tot kwart over 1 was het vooral praatjes maken met mensen. Ik ben iedereen netjes langsgegaan voor de nieuwjaarswensen. Een bakkie pleur ging er ook goed in en jeetje, wat een sterk bakkie was het! Als ik nog niet wakker was, dan nu wel.
Ik ging maar eens uitpakken. Aangezien mijn muziekstandaard naar de knoppen is had Evelyne voor mij een standaard meegenomen, heel lief! De aanhang werd meegenomen door een dame van de Schildkamp voor een potje bowlen en wat oud Hollandse spelletjes. Wij moesten aan de bak. Het programma was niet mis: Ross Roy, An American in Paris, Children of Sanchez, I've Got Rhythm, Puttin' on the Ritz, Mac Arthur Park, The Sabre Dance, El Camino Real en Glorious Victory. Als het u niets zegt geeft dat niets, het was alleen gewoon zwaar om te spelen. Wel heel leuk, overigens! We moesten even wennen aan de zaal waar we in speelden, het tempo had de neiging om wat te gaan slepen. Na een poosje ging ik even wat foto's maken, dat is wel leuk voor op de website. Ik stond ook een poosje achteraan bij het slagwerk; tering wat een herrie! Tijdens de Sabre Dance moest ik erg lachen om Jeroen en Ewout. Het ritme is nogal ostinaat dus ze trokken de meest gekke bekken tijdens het spelen om mij aan het lachen te krijgen. Dat lukte aardig. Erwin was tijdens dat nummer bezig om een RSI-arm te kweken met al die 32-sten op de tamboerijn. Respect!
Om half 4 stopten we met oefenen en kwam het publiek binnen voor het concertje. Tot mijn grote vreugde waren er ontzettend veel mensen van KNA in het publiek. Hartverwarmend vind ik dat! Zo leuk dat ze ook eens naar het Wegenbouworkest komen luisteren. Nou spelen er wel een aantal KNA'ers mee natuurlijk....Ik stelde de hoge opkomst in ieder geval erg op prijs. Sommige stukken zijn voor de KNA'ers al bekend: Ross Roy, Mac Arthur Park en Children of Sanchez. De zaal zat verder helemaal vol, ook met veel mensen die ik niet kende. Het bestuur had heel veel bouw en infra-relaties aangeschreven, dus ik hoop dat er van die kant ook wat mensen in de zaal zaten. Mijn ouders waren ook gekomen en zelfs mijn zusje was mee! Het is denk ik de enige keer dat ze makkelijk het Wegenbouworkest kon zien, dus ik was erg blij dat ze erbij was.
We beten het spits af met Ross Roy. Tijdens het oefenen ging dit nog wat rommelig, maar nu ging het een stuk beter. De klank in de klarinetten was goed; iedereen zat heerlijk te spelen. Vooraan zat een jongetje van een jaar of twee en die leek het erg leuk te vinden. Bij An American In Paris reageerde hij erg enthousiast op de toeters. Bij Children of Sanchez gaf Sjoerd een mooie solo weg. Hij zou nog net wat uitdagender en feller mogen spelen, maar het begin is er. We gaan dat stuk vast nog vaker uitvoeren. De nu volgende nummers konden mij persoonlijk gestolen worden. I've got rhythm en puttin' on the ritz zijn voor mij wat te oudbollig en nietszeggend. Goede werken voor op de beurs waar we 12 februari moeten spelen, dat wel. Mac Arthur Park kan ik zowat dromen maar verveelt me nog steeds niet. Bij de solo van Jan Teunissen liep het tempo helaas wat uit elkaar, heel zonde! Jan kan de solo zo mooi spelen....maar Jeroen zat of een klein beetje in z'n eigen wereldje of hij hoort het gewoon niet. Nu ik een keer achterin heb gestaan snap ik wel waaom het soms misgaat. Je hoort de klarinetten überhaupt niet. Zit ik me daarvoor nou het schompes te blazen....De Sabre Dance, een gouwe ouwe, werd keurig uitgevoerd met de trompetten en trombones in de hoofdrol. Een leuk nummer voor het publiek. Toen kwam mijn favoriete stuk ooit: El Camino Real. Alle remmen los in dit stuk en jezelf helemaal stukblazen. Ik had er nog hard op geoefend en het ging erg goed. Dit is wel een stuk waarin ik heel trots ben op de klank van het orkest. De klarinetgroep is solide, de hoorngroep klinkt zo mooi, de trompettne schmetteren zo lekker....zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens het spelen van dat stuk voel ik me altijd gelukkig. De hobo-solo van Bert in het langzame deel was weer magnifiek. Genieten! Ik was daarna helemaal op en toen moesten we Glorious Victory er nog uitpersen. Mijn god, dat ging bijna niet meer, het kwam zo ongeveer uit m'n grote teen.
Na het concert ging Dick een biertje voor me halen, maar het duurde even voor ik het in handen had, want ik wilde eerst wat KNA'ers bedanken voor hun aanwezigheid. Rick, Ali, Peter, Mickey, Erna, Fred, Kees Duizer, Kees van Straaten, Dim, Ann, Dick Embregts, Jorrit...ik heb er zo veel gezien! Dick zei later dat het er 30 waren! Prachtig. Ik hoop dat ze allemaal genoten hebben (en volgens mij was dat ook zo).
Het eerste biertje na een concert smaakt altijd zo heerlijk! Ze schonken Grolsch dat was ook positief. Minder positief was mijn eigen domheid. Ik dronk er drie op een lege maag, had een broodje gegeten iets voor 12 uur en dat was het wel. Nog een banaantje, maar die was ook al lang verteerd. Na die drie bier had ik amper honger, maar ik moest wat eten. Aan onze tafel was het bere gezellig met Nicoline, Dirk, Wilbert, Peer, Evelyne en Dick. Ik maakte voor de man van Nicoline nog een, ehh, bijzondere stampot. Een kunstwerk bijna, zou ik zeggen. Er werd ook goed voor mij gezorgd: drie vegaburgers kreeg ik! Als toetje was er nog wat ijs. Heerlijk. Veel te snel was alles weer afgelopen. Erwin gooide m'n haar nog even door de war en we gingen eens op huis aan.
Thuisgekomen voelde ik al dat er iets niet goed zat in mijn maag. Ik lag om half 10 al op bed, maar om 1 uur werd ik wakker, kotsmisselijk. M'n arme maagje had nogal moeite met het bier. Dom ook, op een lege maag....Om 3 uur was ik het zat en zette nog een symphonie van Shostakovich op, een wazige ervaring. Vandaag heb ik me nog een beetje gek gevoeld. Veel eten ging er niet in tot in de middag ineens een ENORME honger op kwam zetten. Gelukkig had de moeder van Christiaan heerlijke pannekoeken gebakken...jammie!
Goed, dat even terzijde. Het was zo'n mooie dag zaterdag. Lieve mensen, mooie muziek...wat wll je nog meer??
Ik werd om 12 uur thuis in Utrecht opgehaald door Erwin en na een half uurtje waren we er al. Vanaf 12 uur was de ontvangst, maar wij wilden niet de eersten zijn. In Asperen stond het water erg hoog en ook op de parkeerplaats was het flink glibberen. In de Schildkamp aangekomen gingen we naar de zaal 'Onder de Sterren'. Op zich wel een mooie zaal, met een plafond vol met kleine lichtjes (de zogenaamde sterren). Het was er wel erg donker en ERG warm. En als ik zeg dat het warm is, dan is het ook echt warm. Meestal heb ik het overal erg koud namelijk...Tot kwart over 1 was het vooral praatjes maken met mensen. Ik ben iedereen netjes langsgegaan voor de nieuwjaarswensen. Een bakkie pleur ging er ook goed in en jeetje, wat een sterk bakkie was het! Als ik nog niet wakker was, dan nu wel.
Ik ging maar eens uitpakken. Aangezien mijn muziekstandaard naar de knoppen is had Evelyne voor mij een standaard meegenomen, heel lief! De aanhang werd meegenomen door een dame van de Schildkamp voor een potje bowlen en wat oud Hollandse spelletjes. Wij moesten aan de bak. Het programma was niet mis: Ross Roy, An American in Paris, Children of Sanchez, I've Got Rhythm, Puttin' on the Ritz, Mac Arthur Park, The Sabre Dance, El Camino Real en Glorious Victory. Als het u niets zegt geeft dat niets, het was alleen gewoon zwaar om te spelen. Wel heel leuk, overigens! We moesten even wennen aan de zaal waar we in speelden, het tempo had de neiging om wat te gaan slepen. Na een poosje ging ik even wat foto's maken, dat is wel leuk voor op de website. Ik stond ook een poosje achteraan bij het slagwerk; tering wat een herrie! Tijdens de Sabre Dance moest ik erg lachen om Jeroen en Ewout. Het ritme is nogal ostinaat dus ze trokken de meest gekke bekken tijdens het spelen om mij aan het lachen te krijgen. Dat lukte aardig. Erwin was tijdens dat nummer bezig om een RSI-arm te kweken met al die 32-sten op de tamboerijn. Respect!
Om half 4 stopten we met oefenen en kwam het publiek binnen voor het concertje. Tot mijn grote vreugde waren er ontzettend veel mensen van KNA in het publiek. Hartverwarmend vind ik dat! Zo leuk dat ze ook eens naar het Wegenbouworkest komen luisteren. Nou spelen er wel een aantal KNA'ers mee natuurlijk....Ik stelde de hoge opkomst in ieder geval erg op prijs. Sommige stukken zijn voor de KNA'ers al bekend: Ross Roy, Mac Arthur Park en Children of Sanchez. De zaal zat verder helemaal vol, ook met veel mensen die ik niet kende. Het bestuur had heel veel bouw en infra-relaties aangeschreven, dus ik hoop dat er van die kant ook wat mensen in de zaal zaten. Mijn ouders waren ook gekomen en zelfs mijn zusje was mee! Het is denk ik de enige keer dat ze makkelijk het Wegenbouworkest kon zien, dus ik was erg blij dat ze erbij was.
We beten het spits af met Ross Roy. Tijdens het oefenen ging dit nog wat rommelig, maar nu ging het een stuk beter. De klank in de klarinetten was goed; iedereen zat heerlijk te spelen. Vooraan zat een jongetje van een jaar of twee en die leek het erg leuk te vinden. Bij An American In Paris reageerde hij erg enthousiast op de toeters. Bij Children of Sanchez gaf Sjoerd een mooie solo weg. Hij zou nog net wat uitdagender en feller mogen spelen, maar het begin is er. We gaan dat stuk vast nog vaker uitvoeren. De nu volgende nummers konden mij persoonlijk gestolen worden. I've got rhythm en puttin' on the ritz zijn voor mij wat te oudbollig en nietszeggend. Goede werken voor op de beurs waar we 12 februari moeten spelen, dat wel. Mac Arthur Park kan ik zowat dromen maar verveelt me nog steeds niet. Bij de solo van Jan Teunissen liep het tempo helaas wat uit elkaar, heel zonde! Jan kan de solo zo mooi spelen....maar Jeroen zat of een klein beetje in z'n eigen wereldje of hij hoort het gewoon niet. Nu ik een keer achterin heb gestaan snap ik wel waaom het soms misgaat. Je hoort de klarinetten überhaupt niet. Zit ik me daarvoor nou het schompes te blazen....De Sabre Dance, een gouwe ouwe, werd keurig uitgevoerd met de trompetten en trombones in de hoofdrol. Een leuk nummer voor het publiek. Toen kwam mijn favoriete stuk ooit: El Camino Real. Alle remmen los in dit stuk en jezelf helemaal stukblazen. Ik had er nog hard op geoefend en het ging erg goed. Dit is wel een stuk waarin ik heel trots ben op de klank van het orkest. De klarinetgroep is solide, de hoorngroep klinkt zo mooi, de trompettne schmetteren zo lekker....zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens het spelen van dat stuk voel ik me altijd gelukkig. De hobo-solo van Bert in het langzame deel was weer magnifiek. Genieten! Ik was daarna helemaal op en toen moesten we Glorious Victory er nog uitpersen. Mijn god, dat ging bijna niet meer, het kwam zo ongeveer uit m'n grote teen.
Na het concert ging Dick een biertje voor me halen, maar het duurde even voor ik het in handen had, want ik wilde eerst wat KNA'ers bedanken voor hun aanwezigheid. Rick, Ali, Peter, Mickey, Erna, Fred, Kees Duizer, Kees van Straaten, Dim, Ann, Dick Embregts, Jorrit...ik heb er zo veel gezien! Dick zei later dat het er 30 waren! Prachtig. Ik hoop dat ze allemaal genoten hebben (en volgens mij was dat ook zo).
Het eerste biertje na een concert smaakt altijd zo heerlijk! Ze schonken Grolsch dat was ook positief. Minder positief was mijn eigen domheid. Ik dronk er drie op een lege maag, had een broodje gegeten iets voor 12 uur en dat was het wel. Nog een banaantje, maar die was ook al lang verteerd. Na die drie bier had ik amper honger, maar ik moest wat eten. Aan onze tafel was het bere gezellig met Nicoline, Dirk, Wilbert, Peer, Evelyne en Dick. Ik maakte voor de man van Nicoline nog een, ehh, bijzondere stampot. Een kunstwerk bijna, zou ik zeggen. Er werd ook goed voor mij gezorgd: drie vegaburgers kreeg ik! Als toetje was er nog wat ijs. Heerlijk. Veel te snel was alles weer afgelopen. Erwin gooide m'n haar nog even door de war en we gingen eens op huis aan.
Thuisgekomen voelde ik al dat er iets niet goed zat in mijn maag. Ik lag om half 10 al op bed, maar om 1 uur werd ik wakker, kotsmisselijk. M'n arme maagje had nogal moeite met het bier. Dom ook, op een lege maag....Om 3 uur was ik het zat en zette nog een symphonie van Shostakovich op, een wazige ervaring. Vandaag heb ik me nog een beetje gek gevoeld. Veel eten ging er niet in tot in de middag ineens een ENORME honger op kwam zetten. Gelukkig had de moeder van Christiaan heerlijke pannekoeken gebakken...jammie!
Goed, dat even terzijde. Het was zo'n mooie dag zaterdag. Lieve mensen, mooie muziek...wat wll je nog meer??
Tuesday, January 4, 2011
Nu moet het dan toch echt gebeuren…
Sinds 2008 roep ik al dat ik de halve marathon wil lopen. Dat sentiment kwam op na de ‘high’ die ik voelde direct nadat ik de de dam tot damloop had gerend. Het bleek namelijk erg gaaf en inspirerend te zijn om tussen duizenden mensen een lange afstand te rennen. Dat had ik zelf ook niet verwacht, maar zo was het. Het feit dat er veel publiek langs de weg staat om je aan te moedigen helpt natuurlijk, plus dat je het gevoel hebt dat je lichamelijk goed bezig bent.
Dus, logischerwijs was het volgende doel de halve marathon...en wie ooit de hele? Nou, die hele, daar begin ik al ernstig aan te twijfelen. Ik weet ook niet of het wel gezond is, zo lang rennen. Maar dat gevoel hebben sommige mensen misschien bij 21 km al. Ik moet zeggen dat ik het ook best spannend vind. Je weet niet wat er allemaal kan gebeuren. Je kan de man met de hamer tegenkomen, keihard op je muil gaan vlak voor de finish, of (the horror!) gedwongen worden te gaan wandelen omdat je het lichamelijk niet meer aan kunt. Blessures liggen uiteraard ook op de loer, maar met verstandig trainen hoop ik die in ieder geval te voorkomen. De damloop (16 km) heb ik met heel weinig training toch gedaan en dat ging prima, dus die 5 kilometer extra moet toch kunnen met een fatsoenlijke voorbereiding.
Op 2 januari heb ik me ingeschreven voor de halve marathon in Utrecht en 25 april moet het dan toch echt gebeuren. Gisteren en eergisteren heb ik dus al getraind, maar nog erg voorzichtig. Binnenkort ga ik een schema maken zodat er wat meer structuur in de training komt. Ik ga het proberen met drie keer per week hardlopen en één keer per week krachttraining in de fitness. Het gaat me niet om een snelle tijd, maar puur om het uitlopen. Ik wil genieten en na afloop trots kunnen zijn op de prestatie.
Een beetje aanmoediging is natuurlijk nooit weg, dus bij deze nodig ik jullie uit om op 25 april (tweede paasdag) te komen kijken in Utrecht!
Dus, logischerwijs was het volgende doel de halve marathon...en wie ooit de hele? Nou, die hele, daar begin ik al ernstig aan te twijfelen. Ik weet ook niet of het wel gezond is, zo lang rennen. Maar dat gevoel hebben sommige mensen misschien bij 21 km al. Ik moet zeggen dat ik het ook best spannend vind. Je weet niet wat er allemaal kan gebeuren. Je kan de man met de hamer tegenkomen, keihard op je muil gaan vlak voor de finish, of (the horror!) gedwongen worden te gaan wandelen omdat je het lichamelijk niet meer aan kunt. Blessures liggen uiteraard ook op de loer, maar met verstandig trainen hoop ik die in ieder geval te voorkomen. De damloop (16 km) heb ik met heel weinig training toch gedaan en dat ging prima, dus die 5 kilometer extra moet toch kunnen met een fatsoenlijke voorbereiding.
Op 2 januari heb ik me ingeschreven voor de halve marathon in Utrecht en 25 april moet het dan toch echt gebeuren. Gisteren en eergisteren heb ik dus al getraind, maar nog erg voorzichtig. Binnenkort ga ik een schema maken zodat er wat meer structuur in de training komt. Ik ga het proberen met drie keer per week hardlopen en één keer per week krachttraining in de fitness. Het gaat me niet om een snelle tijd, maar puur om het uitlopen. Ik wil genieten en na afloop trots kunnen zijn op de prestatie.
Een beetje aanmoediging is natuurlijk nooit weg, dus bij deze nodig ik jullie uit om op 25 april (tweede paasdag) te komen kijken in Utrecht!
Saturday, January 1, 2011
2011
Zoals zoveel anderen heb ik ook wat goede voornemens bedacht voor 2011. Niet in de zin van 'ik wil 5 kilo afvallen', want dat zijn geen leuke voornemens.
Het komende jaar wil ik me nog meer gaan richten op fotografie. Meer lezen over technieken, veel afkijken van de pro's en natuurlijk zelf veel aanrommelen. Een cursus zou ik ook wel graag willen, maar ik moet even kijken of dat financieel haalbaar is. Een écht goede camera is bijna in m'n bezit (nog eventjes geduld) en dan moet het echt gaan losbarsten. Zelf vind ik natuurfotografie het leukst. Er zit voorlopig ook nog genoeg uitdaging in het instellen van de camera, want dat is voor mij nu nog een bottleneck. Vandaag ging ik met Christiaan naar Soest om te wandelen en ik zat maar wat aan te rommelen met die witbalans, niet normaal. De foto's van het compact cameraatje zijn eigenlijk beter geworden dan die van m'n Nikon! Mijn nieuwe camera kan ook filmen in 1080p, maar ik heb geen idee hoe prettig het is om te filmen met een relatief zware dslr. De tijd zal het leren.
Verder wil ik ook graag meer tijd steken in het kijken van films. Dan niet de hollywoodfilms, maar de meer wazige films. Met hulp van Misha (de filmkenner) moet dat helemaal goed gaan komen! Bij films heb ik nu nog vaak het idee dat het tijdverspilling is, maar dat is een beetje onzin, want gamen doe ik ook en dat is net zo goed tijdsverspilling in harde zin. Films kunnen me erg raken, als ze de juiste sfeer weten neer te zetten en dat vind ik mooi. Neem bijvoorbeeld een film als The Fountain. Door de muziek en het mooie, rustige camerawerk straalt er zo'n rust en melancholie uit die film....prachtig! Ook houd ik erg van Scandinavische en Japanse films (al dan niet anime). Tips zijn dus zeer zeker welkom.
Verder natuuriijk de standaard voornemens: weer veel mooie muziek ontdekken en lekker veel boeken lezen. Natuurlijk wil ik ook weer naar een aantal concerten gaan, klassiek en metal. Er staan er al drie op de planning waar ik erg veel zin in heb (2 keer klassiek en het Roadburn festival).
Ik hoop ook op een mooi jaar met m'n orkesten. Ik wil in het bestuur gaan van KNA en heb daar erg veel zin in. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar ik wil mijn steentje bijdragen aan het welvaren van de vereniging. Bij de Wegenbouw hoop ik weer op een echte knaller qua concerten. Het concert in Sluiskil (2009 was dat alweer, jeetje, wat gaat de tijd snel!) was echt een topper qua niveau en programma en ik hoop dat we weer een keer zo'n concert kunnen geven. Het gevoel van saamhorigheid en samenspel in het orkest was die dag echt fantastisch!
Want uiteindelijk zijn dat voor mij toch wel de twee belangrijkste dingen in het leven: muziek en de mensen om wie ik geef. Ik hoop dus op een spetterend jaar met veel muziek en samenzijn met vrienden en familie!
Het komende jaar wil ik me nog meer gaan richten op fotografie. Meer lezen over technieken, veel afkijken van de pro's en natuurlijk zelf veel aanrommelen. Een cursus zou ik ook wel graag willen, maar ik moet even kijken of dat financieel haalbaar is. Een écht goede camera is bijna in m'n bezit (nog eventjes geduld) en dan moet het echt gaan losbarsten. Zelf vind ik natuurfotografie het leukst. Er zit voorlopig ook nog genoeg uitdaging in het instellen van de camera, want dat is voor mij nu nog een bottleneck. Vandaag ging ik met Christiaan naar Soest om te wandelen en ik zat maar wat aan te rommelen met die witbalans, niet normaal. De foto's van het compact cameraatje zijn eigenlijk beter geworden dan die van m'n Nikon! Mijn nieuwe camera kan ook filmen in 1080p, maar ik heb geen idee hoe prettig het is om te filmen met een relatief zware dslr. De tijd zal het leren.
 |
| Soest |
Verder wil ik ook graag meer tijd steken in het kijken van films. Dan niet de hollywoodfilms, maar de meer wazige films. Met hulp van Misha (de filmkenner) moet dat helemaal goed gaan komen! Bij films heb ik nu nog vaak het idee dat het tijdverspilling is, maar dat is een beetje onzin, want gamen doe ik ook en dat is net zo goed tijdsverspilling in harde zin. Films kunnen me erg raken, als ze de juiste sfeer weten neer te zetten en dat vind ik mooi. Neem bijvoorbeeld een film als The Fountain. Door de muziek en het mooie, rustige camerawerk straalt er zo'n rust en melancholie uit die film....prachtig! Ook houd ik erg van Scandinavische en Japanse films (al dan niet anime). Tips zijn dus zeer zeker welkom.
Verder natuuriijk de standaard voornemens: weer veel mooie muziek ontdekken en lekker veel boeken lezen. Natuurlijk wil ik ook weer naar een aantal concerten gaan, klassiek en metal. Er staan er al drie op de planning waar ik erg veel zin in heb (2 keer klassiek en het Roadburn festival).
Ik hoop ook op een mooi jaar met m'n orkesten. Ik wil in het bestuur gaan van KNA en heb daar erg veel zin in. Het zal niet altijd makkelijk zijn, maar ik wil mijn steentje bijdragen aan het welvaren van de vereniging. Bij de Wegenbouw hoop ik weer op een echte knaller qua concerten. Het concert in Sluiskil (2009 was dat alweer, jeetje, wat gaat de tijd snel!) was echt een topper qua niveau en programma en ik hoop dat we weer een keer zo'n concert kunnen geven. Het gevoel van saamhorigheid en samenspel in het orkest was die dag echt fantastisch!
Want uiteindelijk zijn dat voor mij toch wel de twee belangrijkste dingen in het leven: muziek en de mensen om wie ik geef. Ik hoop dus op een spetterend jaar met veel muziek en samenzijn met vrienden en familie!
Subscribe to:
Posts (Atom)