Ik had laatst de cavia's even buiten gezet in de schaduw, want in de woonkamer wordt het soms erg heet. Ze werden spontaan actief en gingen vechten om een stuk paprika:
Ook de kat doet niet veel meer dan liggen op koele stukken grond:
Tuesday, June 29, 2010
Don't steal mah food!
De huisdieren doen het niet echt goed met dit warme weer.
Ik had laatst de cavia's even buiten gezet in de schaduw, want in de woonkamer wordt het soms erg heet. Ze werden spontaan actief en gingen vechten om een stuk paprika:
Ook de kat doet niet veel meer dan liggen op koele stukken grond:
Ik had laatst de cavia's even buiten gezet in de schaduw, want in de woonkamer wordt het soms erg heet. Ze werden spontaan actief en gingen vechten om een stuk paprika:
Ook de kat doet niet veel meer dan liggen op koele stukken grond:
Thursday, June 24, 2010
Devin Townsend: een bloemlezing
Eén van mijn grootste helden in de muziek is Devin Townsend, de mad genius. Al 38 jaar oud, maar metalhead in hart en nieren. Lang aan de drank en andere verdovende middelen. Ook manisch depressief. Dat is goed te horen aan zjin muziek, die varieert van rustige ambient tot extreme metal waar je oren van gaan klapperen.
Hij ging ooit op tour met Steve Vai, maar was teleurgesteld in de business die muziekindustrie heet en maakte in 1995 een eigen plaat onder het pseudoniem Strapping Young Lad. In 1997 was er een echte band en een nieuw leuk plaatje.
Dit leuke album noemde hij City en het bevat een keur aan gezellige teringherrie. Het is bekend en berucht in de metalscène. You love it or you hate it. Het meest epische nummer van de plaat is Oh my Fucking God, dat ooit het hardste metalnummer was dat ik kende. Ik vind het nog steeds een mijlpijl voor meta. Het geluid is helaas erg blikkerig:
Later in 1997 was Devin’s eerste rustige album een feit. Deze andere kant van Devin vind ik net zo geniaal. Die gast is zo muzikaal en productief, ik kan er alleen maar bewondering voor hebben. Hij produceert zijn eigen albums met behulp van Pro Tools en het is echt ziek wat hij er allemaal instopt. ZOVEEl kleine dingetjes. Hij is zo lief om op YouTube video’s te posten van wat hij allemaal uitvreet in het programma (op een mac natuurlijk):
Strapping Young Lad is helaas niet meer. In 2006 deden ze hun laatste tour en ik was er gelukkig bij in de Melkweg. Het was verdomde geniaal, maar het duurde te niet lang genoeg. Devin moest het podium af omdat hij zo nodig moest pissen dat hij het bijna in zijn broek deed...Een geniaal nummer van SYL wat ik graag draai in het OV of bij wat aggressieve gevoelens is Shitstorm. Tip: zet de bas hard!
Na een break van twee jaar is Devin van de drank en drugs af, maar gelukkig wel flink aan het componeren gegaan. Hij is bezig met een vierluik, want hij had in twee jaar behoorlijk wat nummers geschreven. Het eerste van de vier, Ki, was een rustig album. Qua productie vrij kaal, zeker voor Devins begrippen, maar muzikaal beter dan ooit. Het tweede album heet Addicted! en is zowaar een popalbum. Maar wel een popalbum met de duidelijke signatuur van Devin. Je herkent zijn sound binnen enkele seconden. Op de meeste nummers zingt Anneke van Giersbergen mee en dat is prettig.
Waarom schrijf ik dit alles? Op woensdag staat meneer Townsend in Dynamo, Eindhoven. Ik heb m’n kaartje al uitgeprint en aai het iedere avond voor het slapengaan even. Ik heb zo’n zin in dat concert! Die dag, 30 juni, wordt sowieso memorabel, want dan moet ik m’n afstudeerpapieren inleveren!
Simpele muziek
Soms krijg ik commentaar op metal. Het zou simpele muziek zijn en weinig inhoud hebben. Maar vooral dat argument van simpelheid snap ik niet zo. De meeste muziek is qua opbouw simpel. Maar dat maakt niet uit. De meest simpele muziek kan zo geniaal zijn. Neem nou muziek van Arvo Pärt. Zijn compositie Spiegel Im Spiegel vind ik zo mooi! Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, maar door de emotie wordt het ineens een haast spirituele ervaring.
De reden waarom ik popmuziek bijvoorbeeld wel walgelijk vind, is omdat er negen van de tien keer geen emotie inzit, het liedje niet is geschreven door de artiest zelf, een team producers gewoon wat muziek uit moet zien te poepen en ga zo maar door. Tuurlijk, er zijn uitzonderingen op de regel, maar bij veel muziek die ik op de radio hoor vraag ik me af wat de toegevoegde waarde ervan is. Anderen hebben dat misschien bij metal, prima. Er is ook veel kutmetal op de markt; ik zou de laatste zijn om dat te ontkennen. Maar sommige metal kan in zijn simpelheid zo geniaal zijn. Wat is het dan bij Strapping Young Lad? De aggressie (ik mag het niet ontkennen, het spreekt me aan) die van de muziek uitgaat, de idiootheid ervan, de herrie. Ik kom niet echt op een goed antwoord, maar feit blijft dat ik het super vaak draai.
Smaak, het is een gek ding.
Hij ging ooit op tour met Steve Vai, maar was teleurgesteld in de business die muziekindustrie heet en maakte in 1995 een eigen plaat onder het pseudoniem Strapping Young Lad. In 1997 was er een echte band en een nieuw leuk plaatje.
Dit leuke album noemde hij City en het bevat een keur aan gezellige teringherrie. Het is bekend en berucht in de metalscène. You love it or you hate it. Het meest epische nummer van de plaat is Oh my Fucking God, dat ooit het hardste metalnummer was dat ik kende. Ik vind het nog steeds een mijlpijl voor meta. Het geluid is helaas erg blikkerig:
Later in 1997 was Devin’s eerste rustige album een feit. Deze andere kant van Devin vind ik net zo geniaal. Die gast is zo muzikaal en productief, ik kan er alleen maar bewondering voor hebben. Hij produceert zijn eigen albums met behulp van Pro Tools en het is echt ziek wat hij er allemaal instopt. ZOVEEl kleine dingetjes. Hij is zo lief om op YouTube video’s te posten van wat hij allemaal uitvreet in het programma (op een mac natuurlijk):
Strapping Young Lad is helaas niet meer. In 2006 deden ze hun laatste tour en ik was er gelukkig bij in de Melkweg. Het was verdomde geniaal, maar het duurde te niet lang genoeg. Devin moest het podium af omdat hij zo nodig moest pissen dat hij het bijna in zijn broek deed...Een geniaal nummer van SYL wat ik graag draai in het OV of bij wat aggressieve gevoelens is Shitstorm. Tip: zet de bas hard!
Na een break van twee jaar is Devin van de drank en drugs af, maar gelukkig wel flink aan het componeren gegaan. Hij is bezig met een vierluik, want hij had in twee jaar behoorlijk wat nummers geschreven. Het eerste van de vier, Ki, was een rustig album. Qua productie vrij kaal, zeker voor Devins begrippen, maar muzikaal beter dan ooit. Het tweede album heet Addicted! en is zowaar een popalbum. Maar wel een popalbum met de duidelijke signatuur van Devin. Je herkent zijn sound binnen enkele seconden. Op de meeste nummers zingt Anneke van Giersbergen mee en dat is prettig.
Waarom schrijf ik dit alles? Op woensdag staat meneer Townsend in Dynamo, Eindhoven. Ik heb m’n kaartje al uitgeprint en aai het iedere avond voor het slapengaan even. Ik heb zo’n zin in dat concert! Die dag, 30 juni, wordt sowieso memorabel, want dan moet ik m’n afstudeerpapieren inleveren!
Simpele muziek
Soms krijg ik commentaar op metal. Het zou simpele muziek zijn en weinig inhoud hebben. Maar vooral dat argument van simpelheid snap ik niet zo. De meeste muziek is qua opbouw simpel. Maar dat maakt niet uit. De meest simpele muziek kan zo geniaal zijn. Neem nou muziek van Arvo Pärt. Zijn compositie Spiegel Im Spiegel vind ik zo mooi! Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, maar door de emotie wordt het ineens een haast spirituele ervaring.
De reden waarom ik popmuziek bijvoorbeeld wel walgelijk vind, is omdat er negen van de tien keer geen emotie inzit, het liedje niet is geschreven door de artiest zelf, een team producers gewoon wat muziek uit moet zien te poepen en ga zo maar door. Tuurlijk, er zijn uitzonderingen op de regel, maar bij veel muziek die ik op de radio hoor vraag ik me af wat de toegevoegde waarde ervan is. Anderen hebben dat misschien bij metal, prima. Er is ook veel kutmetal op de markt; ik zou de laatste zijn om dat te ontkennen. Maar sommige metal kan in zijn simpelheid zo geniaal zijn. Wat is het dan bij Strapping Young Lad? De aggressie (ik mag het niet ontkennen, het spreekt me aan) die van de muziek uitgaat, de idiootheid ervan, de herrie. Ik kom niet echt op een goed antwoord, maar feit blijft dat ik het super vaak draai.
Smaak, het is een gek ding.
Sunday, June 20, 2010
Welke versie is het mooist?
Een van de mooiste nummers ooit is wat mij betreft Fade To Black. Het origineel is van Metallica, maar die versie kende ik niet als eerste. De versie die ik als eerste leerde kennen was van Sonata Arctica (lol) en daarna die van Apocalyptica. Welke versie is het mooist??
Wednesday, June 16, 2010
Tuesday, June 15, 2010
Zal ik ooit afstuderen?
Afstuderen stemt me momenteel alleen maar droevig. Ik loop keihard tegen m’n eigen tekortkomingen aan. Ik ben een administratieve idioot. Werkstukken zwerven in m’n kamer, op verschillende harde schijven of zijn in zwarte gaten verdwenen. Laatst was ik nog in paniek omdat ik dacht dat ik m’n scriptie kwijt was, maar die bleek gelukkig nog ergens op een schijf te staan. Opluchting overheerste.
Maar na vanavond is dat gevoel alweer weg. Veel te laat begon ik aan het bijwerken van m’n portfolio. Laatst ingelogd op porfolio site: oktober 2005. Dat u het even weet. Ik bleek nog tachtigduizend dingen te moeten invullen, waarvan ik er na anderhalf uur zo’n 2.000 heb gedaan. Bij wijze van.
Ook weet ik niet of het allemaal wel gaat lukken met de formulieren. Ik heb m’n vrijstelling voor stagevoorbereiding nog niet (wel aangevraagd na zes [!] maanden, hoera). Ook weet ik niet wanneer ik de punten van m’n stage krijg. Ik weet niet of het wel op tijd gaat lukken, want ik ben 28 augustus klaar. No way dat die puntjes op 30 augustus in Osiris staan. Dat moet ik aan de studieadviseur vragen, maar die is altijd onbereikbaar. Note to self: morgen toch bellen.
M’n minor filosofie is ook in ‘t slop geraakt, maar daar kan ik mezelf niet voor uitschrijven dus daar moet ik de studieadviseur ook voor inschakelen.
Bottom line is: das is alles viel zu Spät! No way dat je al die lui op de uni dit eventjes kunt laten regelen. Het is een traag orgaan, je wilt het niet weten. Het vraagt om een gedegen aanpak. Je moet weten wat je doet. Je moet administratief sterk zijn.
Ik ben dat niet. Ik ben een sufkop die alles maar laat gaan en er op het laatste moment pas achterkomt wat er allemaal geregeld moet worden. Het stemt me droef, maar zo ben ik altijd al geweest. Is het een excuus? Nee. Wel een constatering.
En nu ben ik te opgefokt om te slapen.
Maar na vanavond is dat gevoel alweer weg. Veel te laat begon ik aan het bijwerken van m’n portfolio. Laatst ingelogd op porfolio site: oktober 2005. Dat u het even weet. Ik bleek nog tachtigduizend dingen te moeten invullen, waarvan ik er na anderhalf uur zo’n 2.000 heb gedaan. Bij wijze van.
Ook weet ik niet of het allemaal wel gaat lukken met de formulieren. Ik heb m’n vrijstelling voor stagevoorbereiding nog niet (wel aangevraagd na zes [!] maanden, hoera). Ook weet ik niet wanneer ik de punten van m’n stage krijg. Ik weet niet of het wel op tijd gaat lukken, want ik ben 28 augustus klaar. No way dat die puntjes op 30 augustus in Osiris staan. Dat moet ik aan de studieadviseur vragen, maar die is altijd onbereikbaar. Note to self: morgen toch bellen.
M’n minor filosofie is ook in ‘t slop geraakt, maar daar kan ik mezelf niet voor uitschrijven dus daar moet ik de studieadviseur ook voor inschakelen.
Bottom line is: das is alles viel zu Spät! No way dat je al die lui op de uni dit eventjes kunt laten regelen. Het is een traag orgaan, je wilt het niet weten. Het vraagt om een gedegen aanpak. Je moet weten wat je doet. Je moet administratief sterk zijn.
Ik ben dat niet. Ik ben een sufkop die alles maar laat gaan en er op het laatste moment pas achterkomt wat er allemaal geregeld moet worden. Het stemt me droef, maar zo ben ik altijd al geweest. Is het een excuus? Nee. Wel een constatering.
En nu ben ik te opgefokt om te slapen.
Monday, June 14, 2010
Sunset
So I might go on a little trip this summer after all, in spite of my internship. I can take a few days off and still reach the quota of days I need to get all my ECTS (points).
The trip will probably be one week hiking in Austria! Can't wait!
Meanwhile, while browsing through old pictures I saw this sunset in Crete again. It was the last picture I took, from the bus on the way to the airport!
The trip will probably be one week hiking in Austria! Can't wait!
Meanwhile, while browsing through old pictures I saw this sunset in Crete again. It was the last picture I took, from the bus on the way to the airport!
Monday, June 7, 2010
Woningcorporatie...eh ik bedoel uitzuigers
Er moet me toch even iets van het hart. Ik kwam net thuis en hoorde van huisgenoten dat er een of andere laaf van Portaal (de huurcorporatie) is langsgekomen. Hij beval dat alles dat op ons balkon stond verwijderd moest worden voor 23 juni.
Wat staat er op ons balkon? Een bank, een tafel en wat stoelen. Dingen die we gebruiken om op te zitten. Heel normaal om zoiets op je balkon te hebben, lijkt mij. Maar nee, volgens die laaf blokkeert het de vluchtroute (die hebben we bij een andere deur), ziet het er lelijk uit (niemand heeft zicht op ons balkon) en weet ik veel met wat voor kulargumenten hij verder aankwam.
Wat me echter het meest stoort is die houding van Portaal. Ze behandelen hun studentenhuurders als vuil. Anderhalf jaar geleden moest er bij ons glasvezel aangelegd worden. Op zich een goede zaak, maar de manier waarop het ging was echt ongelooflijk. Een team van zes mannen belde maandenlang bijna dagelijks bij ons aan, want Portaal wilde geen afspraak met ons maken. Naar eigen zeggen omdat “studenten onbetrouwbaar zijn”. We hebben weleens niet open gedaan, maar ze bleven maar aanbellen net zolang totdat je opendeed. Maak gewoon een afspraak met ons!! Wij zijn ook gewoon mensen met een leven! En dan zit je daar als vrouw in je huis met zes van die klotebouwvakkers om je heen, die iedere stap die je zet met interesse volgen.
Verder is het zo dat onze douches al tweeëntwintig jaar dezelfde tegeltjes hebben. Die zijn, zoals je misschien kunt gokken, nogal verkalkt. Mijn vader werkt ook bij een woningbouwvereniging en hij vertelde me dat 15-20 jaar toch wel de maximale duur is en dat het daarna echt vervangen moet worden. Verder dondert onze keuken ook half in elkaar van ellende. Die zit er ook al sinds mensenheugenis in. Maar zal Portaal ooit uit zichzelf actie ondernemen om ons van degelijk sanitair en keuken te voorzien? Nooit van hun leven. We zijn immers maar studenten. Klagen helpt weinig. Éen keer was er een verwarming lek. Huisgenoot belt. “Oh, ja we komen morgen wel even kijken”. Het water stroomde er met bakken tegelijk uit, het lekte al door naar het Chinese restaurant onder ons. “Oh, we zullen kijken wat we kunnen doen”. Het interesseert ze echt geen hol.
En dat ze nu het gore lef hebben om zo’n laaf aan te laten bellen die ons het bevel geeft het balkon leeg te halen?? U merkt, ik ben nogal pissig. Pislink, eigenlijk.
Ik ga een brief schrijven naar die hypocriete pennenlikkers. Geef ons een nieuwe keuken, nieuwe tegels in de badkamer. Doe eens iets! Dan praten we verder over het balkon.
Gelukkig had de huisgenoot die vandaag thuis was om het slaafje van Portaal te woord te staan genoeg verbale vaardigheden om die sufferd eens flink klem te lullen. Hij wilde wel eens zwart op wit zien waarom ons balkon leeg moet zijn. Daar wist ‘ie geen antwoord op.
Ik ben strijdbaar en een tikkeltje agressief.
Het spijt me.
Wat staat er op ons balkon? Een bank, een tafel en wat stoelen. Dingen die we gebruiken om op te zitten. Heel normaal om zoiets op je balkon te hebben, lijkt mij. Maar nee, volgens die laaf blokkeert het de vluchtroute (die hebben we bij een andere deur), ziet het er lelijk uit (niemand heeft zicht op ons balkon) en weet ik veel met wat voor kulargumenten hij verder aankwam.
Wat me echter het meest stoort is die houding van Portaal. Ze behandelen hun studentenhuurders als vuil. Anderhalf jaar geleden moest er bij ons glasvezel aangelegd worden. Op zich een goede zaak, maar de manier waarop het ging was echt ongelooflijk. Een team van zes mannen belde maandenlang bijna dagelijks bij ons aan, want Portaal wilde geen afspraak met ons maken. Naar eigen zeggen omdat “studenten onbetrouwbaar zijn”. We hebben weleens niet open gedaan, maar ze bleven maar aanbellen net zolang totdat je opendeed. Maak gewoon een afspraak met ons!! Wij zijn ook gewoon mensen met een leven! En dan zit je daar als vrouw in je huis met zes van die klotebouwvakkers om je heen, die iedere stap die je zet met interesse volgen.
Verder is het zo dat onze douches al tweeëntwintig jaar dezelfde tegeltjes hebben. Die zijn, zoals je misschien kunt gokken, nogal verkalkt. Mijn vader werkt ook bij een woningbouwvereniging en hij vertelde me dat 15-20 jaar toch wel de maximale duur is en dat het daarna echt vervangen moet worden. Verder dondert onze keuken ook half in elkaar van ellende. Die zit er ook al sinds mensenheugenis in. Maar zal Portaal ooit uit zichzelf actie ondernemen om ons van degelijk sanitair en keuken te voorzien? Nooit van hun leven. We zijn immers maar studenten. Klagen helpt weinig. Éen keer was er een verwarming lek. Huisgenoot belt. “Oh, ja we komen morgen wel even kijken”. Het water stroomde er met bakken tegelijk uit, het lekte al door naar het Chinese restaurant onder ons. “Oh, we zullen kijken wat we kunnen doen”. Het interesseert ze echt geen hol.
En dat ze nu het gore lef hebben om zo’n laaf aan te laten bellen die ons het bevel geeft het balkon leeg te halen?? U merkt, ik ben nogal pissig. Pislink, eigenlijk.
Ik ga een brief schrijven naar die hypocriete pennenlikkers. Geef ons een nieuwe keuken, nieuwe tegels in de badkamer. Doe eens iets! Dan praten we verder over het balkon.
Gelukkig had de huisgenoot die vandaag thuis was om het slaafje van Portaal te woord te staan genoeg verbale vaardigheden om die sufferd eens flink klem te lullen. Hij wilde wel eens zwart op wit zien waarom ons balkon leeg moet zijn. Daar wist ‘ie geen antwoord op.
Ik ben strijdbaar en een tikkeltje agressief.
Het spijt me.
Sunday, June 6, 2010
Wolves In The Throne Room
Vorig jaar was het optreden van WITTR zo intens dat ik kippenvel kreeg, bijna moest huilen en een uur lang gebiologeerd naar de band keek. Ik was benieuwd of ze deze keer weer dat effect op me zouden hebben. Het optreden was in Tivoli de Helling, wat betekende dat ik slechts vijf minuutjes op de fiets hoefde te zitten. Helaas heb ik het voorprogramma over moeten slaan, vanwege de housewarming van Christiaan.
René en Ward waren er ook en zelfs een huisgenoot van mij was er. De rest van het huis waardeert black metal niet (jammer jammer). Even kletsen en 20 minuten later was het ombouwen compleet. De zaal was uitermate donker, geen stagelichten, slechts wat kaarsjes. Er waren ook mooie doeken opgehangen, met prachtig artwork. Al met al was het redelijk sfeervol. De opkomst was ook prima te noemen, dat viel me niet tegen.
De band trapte af met het nummer Wanderer Above the Sea of Fog. Een prachtig intens nummer om de set mee te beginnen. Ik werd meteen bevangen door dat ‘gevoel’, die ervaring die ik niet kan beschrijven. Het lijkt wel een beetje op wat er vaak met me gebeurt bij klassieke muziek. Het is alsof je wordt overspoeld door allerlei emoties tegelijk. Positieve én negatieve. Melancholie en gelukzaligheid strijden met elkaar en smelten ergens in het midden in elkaar tot één groot blok van gevoel. Heerlijk. Ik kon alleen maar staan en staren.
Nu, meer dan een week later, ben ik al half vergeten welke nummers ze speelden. Het waren er maar vier. Het optreden duurde maar een uur en dat vond ik jammer. Wat mij betreft spelen ze minstens anderhalf uur! Ik vond het deze keer net een tikkeltje minder intens dan vorig jaar in ‘s Hertogenbosch. Dat kwam misschien doordat ik nu achter in de zaal stond. Liever sta ik vooraan midden in het centrum van de actie. Bij black metal ontstaan er toch vaak toch geen pits, dus is het als vrouw ook redelijk veilig om daar te verblijven.
Al met al ben ik blij dat ik ze weer gezien heb. Geheel in karakteristiek van de band zeiden ze geen woord tegen het publiek. Lekker afstandelijk. Ik baal dat het interview dat ik vorig jaar eigenlijk met ze zou houden voor zwaremetalen.com niet doorging. Ik had ze graag vragen willen stellen over hun eco-bm. Zijn ze veganisten bijvoorbeeld? Ik weet het niet, maar wil het wel graag weten.
Nou ja, laat die band maar lekker gehuld blijven in nevelen van vaagheid. Heeft ook wel z’n charme....
Heerlijk, zo'n onleesbaar bm-logo
René en Ward waren er ook en zelfs een huisgenoot van mij was er. De rest van het huis waardeert black metal niet (jammer jammer). Even kletsen en 20 minuten later was het ombouwen compleet. De zaal was uitermate donker, geen stagelichten, slechts wat kaarsjes. Er waren ook mooie doeken opgehangen, met prachtig artwork. Al met al was het redelijk sfeervol. De opkomst was ook prima te noemen, dat viel me niet tegen.
De band trapte af met het nummer Wanderer Above the Sea of Fog. Een prachtig intens nummer om de set mee te beginnen. Ik werd meteen bevangen door dat ‘gevoel’, die ervaring die ik niet kan beschrijven. Het lijkt wel een beetje op wat er vaak met me gebeurt bij klassieke muziek. Het is alsof je wordt overspoeld door allerlei emoties tegelijk. Positieve én negatieve. Melancholie en gelukzaligheid strijden met elkaar en smelten ergens in het midden in elkaar tot één groot blok van gevoel. Heerlijk. Ik kon alleen maar staan en staren.
Nu, meer dan een week later, ben ik al half vergeten welke nummers ze speelden. Het waren er maar vier. Het optreden duurde maar een uur en dat vond ik jammer. Wat mij betreft spelen ze minstens anderhalf uur! Ik vond het deze keer net een tikkeltje minder intens dan vorig jaar in ‘s Hertogenbosch. Dat kwam misschien doordat ik nu achter in de zaal stond. Liever sta ik vooraan midden in het centrum van de actie. Bij black metal ontstaan er toch vaak toch geen pits, dus is het als vrouw ook redelijk veilig om daar te verblijven.
Al met al ben ik blij dat ik ze weer gezien heb. Geheel in karakteristiek van de band zeiden ze geen woord tegen het publiek. Lekker afstandelijk. Ik baal dat het interview dat ik vorig jaar eigenlijk met ze zou houden voor zwaremetalen.com niet doorging. Ik had ze graag vragen willen stellen over hun eco-bm. Zijn ze veganisten bijvoorbeeld? Ik weet het niet, maar wil het wel graag weten.
Nou ja, laat die band maar lekker gehuld blijven in nevelen van vaagheid. Heeft ook wel z’n charme....
Heerlijk, zo'n onleesbaar bm-logo
Thursday, June 3, 2010
Cavia's
Lief en schattig!
Meet Boris en Vladimir, m'n twee cavia's die ik zondag heb opgehaald ;-)
Waarom die namen? Christiaan en ik wilden oostbloknamen en dit was het eerste waar we op kwamen. Pas later bedacht ik me dat het nu Boris Jeltsin en Vladimir Poetin zijn, maar dat gebeurde waarschijnlijk op subconscious level.
Gelukkig wil de kat ze niet opeten en staan ze dus veilig in de woonkamer.
Die geluidjes die ze maken zijn zo schattig!
En als ze paprika eten zien ze er zo lief uit....
Vladimir
Boris
Meet Boris en Vladimir, m'n twee cavia's die ik zondag heb opgehaald ;-)
Waarom die namen? Christiaan en ik wilden oostbloknamen en dit was het eerste waar we op kwamen. Pas later bedacht ik me dat het nu Boris Jeltsin en Vladimir Poetin zijn, maar dat gebeurde waarschijnlijk op subconscious level.
Gelukkig wil de kat ze niet opeten en staan ze dus veilig in de woonkamer.
Die geluidjes die ze maken zijn zo schattig!
En als ze paprika eten zien ze er zo lief uit....
Vladimir
Boris
Subscribe to:
Posts (Atom)