Zaterdagavond blues

Eens de dader
eens het slachtoffer
de liefde kent geen genade
wanneer is het juist?

Het is als een kruispunt
met duizenden aanwijzers
schots en scheef
onleesbaar

Je gokt wat
de weg loopt dood
terug naar het kruispunt
verloren

Jij doemt op
Ik volg je op de weg

Dader of slachtoffer
wat zal het zijn?


Ik ben een beetje in een rare bui. Heb net een film gekeken die me wel aan het denken zette, 500 Days of Summer. Het verhaal lijkt vrij standaard: jongen ontmoet meisje, liefde, liefde roest, einde van de liefde. Het bijzondere is dat nu het meisje degene is die de nogal 'koude' (en meestal mannelijke) rol van hartenbreker speelt. Nu kreeg ik medelijden met de jongen, maar ach, zelf ben ik ook meer dan eens de 'koude' geweest. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het nou eenmaal zo voelde (of liever gezegd, omdat ik weinig voelde). Ik heb ook wel eens in de rol van de jongen in de film gezeten, met gebroken hart en heel die reutemeteut. Na allemaal rare ervaringen word je gewoon wat sceptisch. Het is allemaal zo vaag, wanneer is het goed? Waarom is het allemaal zo moeilijk? Maar net zoals bij zoveel dingen is het ook in de liefde zo dat de gebraden kippen je mond niet in vliegen; je moet ervoor werken! Echter, op donkere, regenachtige novemberavonden spoken de vragen des levens weleens door m'n hoofd. Heb ik mijn kans op een goede relatie gehad (ik had er een, m'n eerste)? Wat nou als ik heel mijn leven alleen blijf? Dat soort dramatische zaken die de gemoedsrust niet verbeteren.

Melancholisch geratel op de zaterdagavond met een ruisende Ulver plaat op de achtergrond… misschien wordt het tijd om naar bed te gaan.