It's not often that you go to a hardrock gig with your parents, but when you do, you can only hope that it's going to be a cool gig!
My parents, especially my dad, like hardrock music from the sixties and seventies. My mother is more of a disco-fan, but my dad likes his classics: The Doors, Uriah Heep, Pink Floyd, Zombies; that sort of music.
My dad likes to go to a concert every once in awhile and he was surfing the net a few months back when he found an upcoming gig by The Doors Experience. A Doors coverband, could be tacky, but I was curious. Also, I thought it'd be cool to go to a gig with my parents.
Yesterday was the day of the gig and I had to hurry after work to meet my parents, because it was quite a drive to the venue of the concert (for Dutch standards). We had agreed that I'd take the train to Geldermalsen, my parents would wait for me there. Because we had luck and no traffic jams we arrived much too early at Uden, where the concert would take place. I dined in the car with sandwiches made by my mom and dessert came in form of a nice cold beer. De Pul (that's what the venue was called) was impressive. Uden, a seemingly random dull place in a southern province of the country, can be very proud to have such a nice venue for concerts. It looked quite new, was nicely decorated, with lots of cozy places to sit and drink your beer and have a nice chat. The bar was sort of seperate (but not closed off) from the room where the concerts are given. We had plenty of time so we drank two beers and admired the building. For me it was also a nice opportunity to calm down after a busy day of work.
The concert was supposed to start at 20:15, but we had to wait another 30 minutes before the band decided to get off their lazy asses and started playing. The crowd was diverse: old and young, yups and farmers; so I was curious as to how the atmosphere would develop into the evening. It all depended on the band: how good would they be?
The Austrian 'Doors' entered the stage and they weren't look-a-likes except for the singer (obviously). He had the same hair-do as Jim Morrison and even his attire was similar: the black leather pants and the cuffed white shirt.
They kicked off the concert with 'Gloria' and I knew all was well. The voice of the singer sounded very close to Jim Morrinson's, and the rest of the band was also very convincing. They had to 'warm up' for a little while, especially the 'organ' player (who actually played a keyboard of course). That guy was pretty weird in general. He took the concept of multitasking to a whole new level. Whilst playing his keyboard with one hand he did various other things, like setting some incense sticks on fire, putting a tambourin on his head, doing his hair, unbottling a bottle of water, drinking water and bottling it again, lean back, dance....This did mean he made some mistakes once in awhile, but those were kept to a suprising minimum. The guys on guitar and drums were very good. They managed to imitate The Doors so well that I could not really hear any differences with the original songs, and believe me, I've been listening to some songs of The Doors endlessly. In the end, if I'd have to give some critisism it would be the singer who could improve the experience. He has the most difficult task of course, but sometimes I wish he sung not so loud as he did. Some songs, like The Crystal Ship for example, must be sung in a softer manner. This Austrian Jim Morrison however, only knew how to sing very loud. This ruined my favorite song of The Doors a little.
In other occasions he was very impressive. They played The End to near perfection and their version of Riders On the Storm was also very neat. They played two sets, totalling for a good 2,5 hours of playtime! After the break the crowd was definately more responsive, I guess because they had a couple of more beers (= they were drunk fucks). Almost 30 songs were played in total, including the ones I wanted to hear: Backdoor Man, Waiting For the Sun, Touch Me and Light My Fire.
All in all, it was a very good gig. I wouldn't know if they are as good as the real band was, since I wasn't even close to being born at the time. Heck, my parents were just in their teens and hadn't even met each other! I liked hearing the songs of the Doors played live, and this band came near to perfection in imitating the sound.
I could only wonder if I'd want to do the same as them. They're good musicians, how is it that they are satisfied with copying a sound and songs all the time??? I would want to write my own music.
Speaking of which, I'm going to get a new iMac real soon and I plan to fiddle around with Garageband a lot more. I've got some good ideas for new songs, in the vein of Current93. I only have to buy a good mic and connect my piano to my computer and I'll get somewhere.
This has grown to quite a long post so I'll leave it for now.
Next post is going to be about my new clarinet which I just got!
Saturday, October 24, 2009
Thursday, October 15, 2009
Klarinet Madness
Woensdag leek een vrij normale dag, maar eindigde onverwacht goed. Afgelopen vrijdag praatte ik met Nicole (zij zit in het bestuur van KNA) over het feit dat mijn mondstuk wel aan vervanging toe is. Zij zou in de bestuursvergadering hierover gaan praten. Een nieuwe mondstuk kost zo'n 100 euro, dus ik verwachtte niet teveel problemen.
Ik kwam rond kwart over 7 aan bij KNA en de voorzitter kwam al naar me toe en zei dat Nicole me wat nieuws te vertellen had. Ik dacht 'yes, ik mag een nieuwe mondstuk!' Nicole kwam eraan en die zei meteen 'ja, je mag een hele nieuwe klarinet'. Ik kon het gewoon niet geloven en staarde ze allebei eerst even sprakeloos aan. Toen moest ik Nicole gewoon even omhelzen, want een nieuwe klarinet is iets wat ik al heel lang wil, maar me gewoon niet kan veroorloven. Nu lost de vereniging dus het probleem voor me op.
In de pauze kwamen Pieter (de penningmeester) en Jan (ander bestuurslid die over muziekinstrumentzaken gaat) even naar me toe. Jan had Unisono (een winkel in Kerkdriel waar onze vereniging altijd zaken mee doet) al gebeld en er ligt een Buffet Crampon R13 voor me klaar. Dat is een hele goede klarinet die ook in het bereik ligt van wat ik zelf ooit wilde kopen (zo rond de 3,000 euro).
's Avonds thuisgekomen ben ik gelijk gaan browsen naar mogelijke klarinetten, want er zijn nog meer goede merken dan Buffet Crampon: Selmer en LeBlanc. Er wordt alleen nogal vaag gedaan over prijzen op die websites, dus ik moet nog even kijken welke ik allemaal kan gaan proberen.
Het zal een hele ervaring worden om over te gaan op een nieuwe klarinet. Ik heb nu een LeBlanc Sonata met een Duits VanDoren mondstuk (een niet heel gewone combinatie). Daarbij komt ook nog dat het mondstuk echt óp is, het topje is afgesleten. Dit is al heel lang het geval, en hierdoor is mijn toon waarschijnlijk al lang niet optimaal meer. Bij een nieuwe klarinet ga ik waarschijnlijk terug naar een Frans mondstuk en dit betekent dat ik belachelijk veel moet gaan oefenen om weer een goede toon te krijgen. Het maakt namelijk heel veel uit op wat voor mondstuk je speelt: je blaast op een andere manier aan, je moet op een andere manier met je lucht omgaan, je hebt andere rietjes nodig....
Needless to say I'm quite excited about this!
Ik kwam rond kwart over 7 aan bij KNA en de voorzitter kwam al naar me toe en zei dat Nicole me wat nieuws te vertellen had. Ik dacht 'yes, ik mag een nieuwe mondstuk!' Nicole kwam eraan en die zei meteen 'ja, je mag een hele nieuwe klarinet'. Ik kon het gewoon niet geloven en staarde ze allebei eerst even sprakeloos aan. Toen moest ik Nicole gewoon even omhelzen, want een nieuwe klarinet is iets wat ik al heel lang wil, maar me gewoon niet kan veroorloven. Nu lost de vereniging dus het probleem voor me op.
In de pauze kwamen Pieter (de penningmeester) en Jan (ander bestuurslid die over muziekinstrumentzaken gaat) even naar me toe. Jan had Unisono (een winkel in Kerkdriel waar onze vereniging altijd zaken mee doet) al gebeld en er ligt een Buffet Crampon R13 voor me klaar. Dat is een hele goede klarinet die ook in het bereik ligt van wat ik zelf ooit wilde kopen (zo rond de 3,000 euro).
's Avonds thuisgekomen ben ik gelijk gaan browsen naar mogelijke klarinetten, want er zijn nog meer goede merken dan Buffet Crampon: Selmer en LeBlanc. Er wordt alleen nogal vaag gedaan over prijzen op die websites, dus ik moet nog even kijken welke ik allemaal kan gaan proberen.
Het zal een hele ervaring worden om over te gaan op een nieuwe klarinet. Ik heb nu een LeBlanc Sonata met een Duits VanDoren mondstuk (een niet heel gewone combinatie). Daarbij komt ook nog dat het mondstuk echt óp is, het topje is afgesleten. Dit is al heel lang het geval, en hierdoor is mijn toon waarschijnlijk al lang niet optimaal meer. Bij een nieuwe klarinet ga ik waarschijnlijk terug naar een Frans mondstuk en dit betekent dat ik belachelijk veel moet gaan oefenen om weer een goede toon te krijgen. Het maakt namelijk heel veel uit op wat voor mondstuk je speelt: je blaast op een andere manier aan, je moet op een andere manier met je lucht omgaan, je hebt andere rietjes nodig....
Needless to say I'm quite excited about this!
Sunday, October 11, 2009
The Ostrich - geen safe heaven voor vegetariërs
Als vegetariër heb ik zeer gemixte ervaringen met restaurants.
Het ene restaurant serveert je een goddelijke plantaardige maaltijd, het
andere restaurant zet je een hap groente bedolven onder een laag vette
gesmolten kaas voor. Vele vegetariërs gaan graag voor veel kaas,
en slechts weinig mensen in het algemeen weten dat kaas helemaal niet
gezond is. Ik wijt dat aan de propaganda van melkproducten in het
algemeen in Nederland; we zijn echt een stelletje kaaskoppen en melkzuipers.
Ik laat voedsel wat voor 50% uit vet bestaat echter graag links liggen,
m'n kont is groot genoeg, dankuzeer.
The Ostrich is een Afrikaans restaurant, te vinden aan de Oudegracht
in Utrecht. Op de kaart stonden aardig wat vegetarische gerechten,
en omdat het wat prijzig was verwachte ik iets culinairs.
Bij binnenkomst werden we eerst amper opgemerkt door het personeel,
en we moesten wachten op een tafeltje. Dat vind ik op zich niet zo erg,
eerder een goed teken. Waar het vol zit, wordt goed eten geserveerd,
zo verwachtte ik.
Na een kwartiertje konden we plaatsnemen en werden we weer
voor lange tijd genegeerd door het bedienend personeel. Na flink
wat pogingen tot wenken van een serveerster konden we eindelijk
bestellen. We gingen voor hummus met pitabrood als voorgerecht
en linzen en tomatensaus, met gefermenteerd Afrikaans brood en een
keur aan groenten als hoofdgerecht.
Al vrij snel werd het voorgerecht opgediend. Het bleek een kleine
teleurstelling. De hummus was oké, maar miste een gekruide smaak.
Mijn pitabrood was aangebrand en er was te weinig hummus in verhouding
tot de hoeveelheid brood die je erbij kreeg. Ik hoopte op een
hoofdgerecht dat alles zou goedmaken.
Dit werd ook al vrij snel opgediend, op een groot bord voor twee
personen. Hierbij werden mijn verwachtingen ook niet waar gemaakt.
Bij veel groenten had ik het idee dat het uit blik kwam. Nu ik erover
nadenk moet dat wel het geval zijn, want sommige groenten waren
niet uit het huidige seizoen. De linzen en tomatensaus waren wederom
oké, maar niet spicy. Het gefermenteerde brood was het enige bijzondere
aan dit maal.
Ook in dit restaurant blijkt maar weer dat je als vegetariër
geen hoge verwachtingen moet hebben als je uit eten gaat.
De echt lekkerste happen die ik op heb waren in restaurants die
gespecialiseerd waren in vegetarisch/veganistisch voedsel.
The Ostrich is voor vleeseters vast interessanter; je kunt er
struisvogel en kameel eten. Maar waarom worden vegetariërs
altijd afgescheept met simpele brouwsels? Vegetarisch eten
kan ontzettend lekker zijn.
(Iedereen die hier sceptisch tegenover staat nodig ik bij mij thuis
uit om m'n zelfgemaakte Gobi te proberen)
Tot slot een ander punt over dit restaurant:
de bediening. Zo slecht heb ik het zelden meegemaakt.
De serveersters waren onaardig, zo niet onbeleefd.
Ik snap dat de werkdruk in de horeca vaak hoog ligt,
maar de bediening is het visitekaartje van het restaurant.
Nee, ik kom hier niet meer terug.
Het ene restaurant serveert je een goddelijke plantaardige maaltijd, het
andere restaurant zet je een hap groente bedolven onder een laag vette
gesmolten kaas voor. Vele vegetariërs gaan graag voor veel kaas,
en slechts weinig mensen in het algemeen weten dat kaas helemaal niet
gezond is. Ik wijt dat aan de propaganda van melkproducten in het
algemeen in Nederland; we zijn echt een stelletje kaaskoppen en melkzuipers.
Ik laat voedsel wat voor 50% uit vet bestaat echter graag links liggen,
m'n kont is groot genoeg, dankuzeer.
The Ostrich is een Afrikaans restaurant, te vinden aan de Oudegracht
in Utrecht. Op de kaart stonden aardig wat vegetarische gerechten,
en omdat het wat prijzig was verwachte ik iets culinairs.
Bij binnenkomst werden we eerst amper opgemerkt door het personeel,
en we moesten wachten op een tafeltje. Dat vind ik op zich niet zo erg,
eerder een goed teken. Waar het vol zit, wordt goed eten geserveerd,
zo verwachtte ik.
Na een kwartiertje konden we plaatsnemen en werden we weer
voor lange tijd genegeerd door het bedienend personeel. Na flink
wat pogingen tot wenken van een serveerster konden we eindelijk
bestellen. We gingen voor hummus met pitabrood als voorgerecht
en linzen en tomatensaus, met gefermenteerd Afrikaans brood en een
keur aan groenten als hoofdgerecht.
Al vrij snel werd het voorgerecht opgediend. Het bleek een kleine
teleurstelling. De hummus was oké, maar miste een gekruide smaak.
Mijn pitabrood was aangebrand en er was te weinig hummus in verhouding
tot de hoeveelheid brood die je erbij kreeg. Ik hoopte op een
hoofdgerecht dat alles zou goedmaken.
Dit werd ook al vrij snel opgediend, op een groot bord voor twee
personen. Hierbij werden mijn verwachtingen ook niet waar gemaakt.
Bij veel groenten had ik het idee dat het uit blik kwam. Nu ik erover
nadenk moet dat wel het geval zijn, want sommige groenten waren
niet uit het huidige seizoen. De linzen en tomatensaus waren wederom
oké, maar niet spicy. Het gefermenteerde brood was het enige bijzondere
aan dit maal.
Ook in dit restaurant blijkt maar weer dat je als vegetariër
geen hoge verwachtingen moet hebben als je uit eten gaat.
De echt lekkerste happen die ik op heb waren in restaurants die
gespecialiseerd waren in vegetarisch/veganistisch voedsel.
The Ostrich is voor vleeseters vast interessanter; je kunt er
struisvogel en kameel eten. Maar waarom worden vegetariërs
altijd afgescheept met simpele brouwsels? Vegetarisch eten
kan ontzettend lekker zijn.
(Iedereen die hier sceptisch tegenover staat nodig ik bij mij thuis
uit om m'n zelfgemaakte Gobi te proberen)
Tot slot een ander punt over dit restaurant:
de bediening. Zo slecht heb ik het zelden meegemaakt.
De serveersters waren onaardig, zo niet onbeleefd.
Ik snap dat de werkdruk in de horeca vaak hoog ligt,
maar de bediening is het visitekaartje van het restaurant.
Nee, ik kom hier niet meer terug.
Thursday, October 8, 2009
Fall + Sun = Picturesque
This morning I woke up and found myself thinking: screw all the things I have to do today, I haven't had a single free day for two weeks!
The sun was shining and I've been wanting to venture out with my photo camera for quite some time now. And that's what I did today! I walked and walked in Utrecht, taking pics all the time. Enjoy!
This tree looks like it's on fire!
The famous Dom tower of Utrecht
Bridge over the Oudegracht (canal)
Oudegracht
Oudegracht
Oudegracht
This bird KNEW that I took a picture of it, I swear (crow-like birds are known for their intelligence)
Yet another view on the Oudegracht
A bench in Wilhelminapark, Utrecht
The sun was shining and I've been wanting to venture out with my photo camera for quite some time now. And that's what I did today! I walked and walked in Utrecht, taking pics all the time. Enjoy!
This tree looks like it's on fire!
The famous Dom tower of Utrecht
Bridge over the Oudegracht (canal)
Oudegracht
Oudegracht
Oudegracht
This bird KNEW that I took a picture of it, I swear (crow-like birds are known for their intelligence)
Yet another view on the Oudegracht
A bench in Wilhelminapark, Utrecht
Tuesday, October 6, 2009
Muzikale avonturen in Winterswijk
Afgelopen zaterdag gaf de Bouw & Infra Harmonie een concert in Winterswijk; die enclave in een verre uithoek van ons land waar meer Duitsers dan Nederlanders te vinden zijn. Een oud-lid van de vereniging, woonachtig in Winterswijk, had een uitwisseling op touw gezet met de plaatselijke harmonievereniging.
Al rond het middaguur werd ik opgehaald door een mede-orkestlid en na een zit van anderhalf uur in de auto kwamen we aan. Beetje jammer dat de snelweg net na Arnhem ophoudt, en je vervolgens op (altijd drukke) N-wegen je weg moet vervolgen. Waarom heb ik toch altijd het idee dat ik de beschaving verlaat als ik tussen akkerlanden rijd, waarbij er altijd een traktor voor je zit waardoor je helemaal met een slakkengang voortsukkelt. Mooie boerderijtjes, paarden, koeien en groentestandjes, Hollandser wordt een landschap niet! Winterswijk zelf viel mij wat tegen. We kwamen wellicht door een niet zo'n mooie wijk (bij de Lidl, voor diegenen die bekend zijn met Winterswijk); de architectuur van het dorp deed mij wat Belgisch aan en dat is niet positief.
Het gebouw van de harmonievereniging, geheten Boogie Woogie, was van de droeve jaren '70 bouwstijl, die zelfs je vrolijke humeur na een blik weg weet te krijgen. Nou hielp het ook niet echt dat het een grijze, winderige dag was en dat we een kwartier moesten rondrijden om een parkeerplaats te bemachtigen. Half Duitsland was naar Winterswijk gestroomd om goedkoper boodschappen te doen. Kan niemand ze even vertellen dat die paar rotcenten die ze besparen weer vervliegen in hun hogere benzinekosten? Ok, genoeg cynisme, want het was uiteindelijk een zeer leuke dag!
Om twee uur begonnen we met een laatste repetitie voor het concert. Na 2,5 uur stonden de puntjes op de i, al bleef het spannend of bepaalde stukken goed zouden gaan. Het Capriccio Italien van Tchaikovsky is geen makkelijk stuk, laat ik het zo stellen. De akoestiek van het trieste bouwwerk bleek gelukkig wel gunstig te zijn, zeker voor de klarinetten. We kregen er een mooie klank van, en daarbij stemden we ook nog eens goed.
Met drie uur pauze gingen de twee vegetariërs van het orkest (Miriam en ik) naar de supermarkt, omdat het voorziene eten natuurlijk niet geschikt voor ons was. We schraapten een degelijk kostje bij elkaar en gingen weer terug de warmte in. Ik had nog braaf een studieboek meegenomen en uiteindelijk nog dertig minuten daarin gespendeerd. De rest van de tijd ging toch op aan kletsen, eten en op de piano spelen die in onze kleedkamer stond. Om zeven uur gingen de meeste dames zich omkleden en daarna konden we onze instrumenten weer uitpakken en wat inblazen.
Rond kwart voor 8 zaten we op het podium; de opkomst in het publiek was middelhoog. We werden aangekondigd door een vrouw van de Winterswijkse harmonie, en ik denk dat ik zelden zo'n saaie aankondiging heb gehoord. Voorlezen van een papiertje is al zo makkelijk, put some effort, will ya?
Gek genoeg stond ik stijf van de zenuwen en ik kon niet wachten om te beginnen.
De March van Prokofjev ging aardig, maar we moesten duidelijk nog even inkomen. Gelukkig kon dat goed met de twee solostukken voor hoorn. Hierin hebben de klarinetten toch een makkelijke partij en de zenuwen kwamen tot bedaren. Onze solist op hoorn, Maarten Teulen, heeft zo'n ongelooflijk mooie toon dat het me altijd moeilijk valt om me op m'n eigen partij te concentreren. Het liefst zou ik in het publiek zitten om naar hem te luisteren.
Veel tijd om te ontspannen hadden we niet, want het zware werk kwam eraan. Met de Boda de Luis Alonso moesten we met de klarinetgroep echt aan de bak; loopjes, staccato...alles zat erin en volledige concentratie was vereist. Ik sloeg me er redelijk doorheen, maar had twee piepjes omdat ik in m'n haast het embouchure niet helemaal correct had staan. Jammer.
Het Capriccio Italien was op z'n best acceptabel te noemen. Er zat nog teveel onrust in. De moeilijkheid van het stuk ligt hem uiteindelijk niet in de techniek; dat is gewoon een kwestie van oefenen. Het zit hem in het feit dat mensen te stronteigenwijs zijn om naar de dirigent te kijken voor de tempowisselingen en dynamiekwisselingen. Die geven de ziel aan het stuk. Hier is duidelijk nog wat te doen voor ons! Toch vind ik het knap dat we een stuk wat concours-niveau is met een repetitie of vier toch uitvoerbaar hebben gemaakt. Dat doen niet veel amateurorkesten ons na!
Met de Dance Macabre konden we onze kwaliteiten weer laten zien. Iedereen kent de Dance Macabre (als je tenminste in het spookslot van de Efteling bent geweest). Het is een zeer moeilijk stuk, de loopjes liggen erg open en bijna iedere groep heeft een moeilijke partij. Respect voor de saxen die de 'viool-solo's' voor hun rekening namen. Op 15 november gaan we het stuk met een echte viool opvoeren.
Eindelijk konden we dan ontspannen, met de afsluitende mars The Washington Post. M'n embouchure stond op opgeven en met de laatste noot was ik uitgeblust. We namen het applaus in ontvangst en ik was erg blij. De dirigent zag er oververhit uit en zei dat hij toe was aan een biertje. Anders ik wel! In de pauze was het erg druk en het duurde dan ook lang voor in aan de beurt was bij de bar. De dirigent had nog steeds geen biertje dus ik kocht er ook maar een voor hem. Hij leek er nogal blij mee te zijn, en ik moet zeggen dat het mij ook goed smaakte!
Na de pauze konden we lekker genieten van de prestaties van het andere orkest. Ze speelden een mooi programma, met erg lange nummers. Hun sterke punten liggen in de uitmuntende stemming en harmonieuze klank. Om tien uur was het hele gebeuren al afgelopen en eigenlijk gingen we meteen naar huis. Meestal wil ik graag blijven hangen, maar de autorit van 1,5 uur weerhield me daarvan. Sowieso had ik weinig keus, als meerijder. Het was een ontzettend mooie dag en ik kijk nu alleen maar meer uit naar het concert van 15 november aanstaande. Helaas is het in Sluiskil, een uithoek aan de andere kant van het land.....
Al rond het middaguur werd ik opgehaald door een mede-orkestlid en na een zit van anderhalf uur in de auto kwamen we aan. Beetje jammer dat de snelweg net na Arnhem ophoudt, en je vervolgens op (altijd drukke) N-wegen je weg moet vervolgen. Waarom heb ik toch altijd het idee dat ik de beschaving verlaat als ik tussen akkerlanden rijd, waarbij er altijd een traktor voor je zit waardoor je helemaal met een slakkengang voortsukkelt. Mooie boerderijtjes, paarden, koeien en groentestandjes, Hollandser wordt een landschap niet! Winterswijk zelf viel mij wat tegen. We kwamen wellicht door een niet zo'n mooie wijk (bij de Lidl, voor diegenen die bekend zijn met Winterswijk); de architectuur van het dorp deed mij wat Belgisch aan en dat is niet positief.
Het gebouw van de harmonievereniging, geheten Boogie Woogie, was van de droeve jaren '70 bouwstijl, die zelfs je vrolijke humeur na een blik weg weet te krijgen. Nou hielp het ook niet echt dat het een grijze, winderige dag was en dat we een kwartier moesten rondrijden om een parkeerplaats te bemachtigen. Half Duitsland was naar Winterswijk gestroomd om goedkoper boodschappen te doen. Kan niemand ze even vertellen dat die paar rotcenten die ze besparen weer vervliegen in hun hogere benzinekosten? Ok, genoeg cynisme, want het was uiteindelijk een zeer leuke dag!
Om twee uur begonnen we met een laatste repetitie voor het concert. Na 2,5 uur stonden de puntjes op de i, al bleef het spannend of bepaalde stukken goed zouden gaan. Het Capriccio Italien van Tchaikovsky is geen makkelijk stuk, laat ik het zo stellen. De akoestiek van het trieste bouwwerk bleek gelukkig wel gunstig te zijn, zeker voor de klarinetten. We kregen er een mooie klank van, en daarbij stemden we ook nog eens goed.
Met drie uur pauze gingen de twee vegetariërs van het orkest (Miriam en ik) naar de supermarkt, omdat het voorziene eten natuurlijk niet geschikt voor ons was. We schraapten een degelijk kostje bij elkaar en gingen weer terug de warmte in. Ik had nog braaf een studieboek meegenomen en uiteindelijk nog dertig minuten daarin gespendeerd. De rest van de tijd ging toch op aan kletsen, eten en op de piano spelen die in onze kleedkamer stond. Om zeven uur gingen de meeste dames zich omkleden en daarna konden we onze instrumenten weer uitpakken en wat inblazen.
Rond kwart voor 8 zaten we op het podium; de opkomst in het publiek was middelhoog. We werden aangekondigd door een vrouw van de Winterswijkse harmonie, en ik denk dat ik zelden zo'n saaie aankondiging heb gehoord. Voorlezen van een papiertje is al zo makkelijk, put some effort, will ya?
Gek genoeg stond ik stijf van de zenuwen en ik kon niet wachten om te beginnen.
De March van Prokofjev ging aardig, maar we moesten duidelijk nog even inkomen. Gelukkig kon dat goed met de twee solostukken voor hoorn. Hierin hebben de klarinetten toch een makkelijke partij en de zenuwen kwamen tot bedaren. Onze solist op hoorn, Maarten Teulen, heeft zo'n ongelooflijk mooie toon dat het me altijd moeilijk valt om me op m'n eigen partij te concentreren. Het liefst zou ik in het publiek zitten om naar hem te luisteren.
Veel tijd om te ontspannen hadden we niet, want het zware werk kwam eraan. Met de Boda de Luis Alonso moesten we met de klarinetgroep echt aan de bak; loopjes, staccato...alles zat erin en volledige concentratie was vereist. Ik sloeg me er redelijk doorheen, maar had twee piepjes omdat ik in m'n haast het embouchure niet helemaal correct had staan. Jammer.
Het Capriccio Italien was op z'n best acceptabel te noemen. Er zat nog teveel onrust in. De moeilijkheid van het stuk ligt hem uiteindelijk niet in de techniek; dat is gewoon een kwestie van oefenen. Het zit hem in het feit dat mensen te stronteigenwijs zijn om naar de dirigent te kijken voor de tempowisselingen en dynamiekwisselingen. Die geven de ziel aan het stuk. Hier is duidelijk nog wat te doen voor ons! Toch vind ik het knap dat we een stuk wat concours-niveau is met een repetitie of vier toch uitvoerbaar hebben gemaakt. Dat doen niet veel amateurorkesten ons na!
Met de Dance Macabre konden we onze kwaliteiten weer laten zien. Iedereen kent de Dance Macabre (als je tenminste in het spookslot van de Efteling bent geweest). Het is een zeer moeilijk stuk, de loopjes liggen erg open en bijna iedere groep heeft een moeilijke partij. Respect voor de saxen die de 'viool-solo's' voor hun rekening namen. Op 15 november gaan we het stuk met een echte viool opvoeren.
Eindelijk konden we dan ontspannen, met de afsluitende mars The Washington Post. M'n embouchure stond op opgeven en met de laatste noot was ik uitgeblust. We namen het applaus in ontvangst en ik was erg blij. De dirigent zag er oververhit uit en zei dat hij toe was aan een biertje. Anders ik wel! In de pauze was het erg druk en het duurde dan ook lang voor in aan de beurt was bij de bar. De dirigent had nog steeds geen biertje dus ik kocht er ook maar een voor hem. Hij leek er nogal blij mee te zijn, en ik moet zeggen dat het mij ook goed smaakte!
Na de pauze konden we lekker genieten van de prestaties van het andere orkest. Ze speelden een mooi programma, met erg lange nummers. Hun sterke punten liggen in de uitmuntende stemming en harmonieuze klank. Om tien uur was het hele gebeuren al afgelopen en eigenlijk gingen we meteen naar huis. Meestal wil ik graag blijven hangen, maar de autorit van 1,5 uur weerhield me daarvan. Sowieso had ik weinig keus, als meerijder. Het was een ontzettend mooie dag en ik kijk nu alleen maar meer uit naar het concert van 15 november aanstaande. Helaas is het in Sluiskil, een uithoek aan de andere kant van het land.....
Subscribe to:
Posts (Atom)