In de afgelopen vierentwintig uur heb ik me naar mijn gevoel net iets teveel geërgerd. Iedereen ergert zich natuurlijk weleens, maar de hoeveelheid ergernis die ik de afgelopen dag heb gevoeld vond ik teveel. Het zette me aan het denken. Erger ik me niet teveel? Te snel? Waarom zou ik me ergeren, het is alleen maar irritant (meta-ergernis...het moet niet gekker worden!).
Het begon allemaal gisterenmiddag, toen ik naar mijn ouders ging reizen met het OV voor de wekelijkse repetitie van KNA (orkest).
K U T O V
Ik ga iedere woensdag rond een uur of vier met de trein naar Arkel. Dan volgt een wandeling van 20 minuten, want het is 3 kilometer lopen vanaf het station naar m'n ouderlijk huis. Heerlijk is dat, even lekker uitwaaien. Meestal gaat de treinreis prima, maar de afgelopen weken is het weer flink knudde bij de NS.
Vorige week vrijdag kon ik de trein ook al niet nemen omdat er weer eens een bovenleiding defect was, maar dit keer wist de NS zelf ook niet wat er aan de hand was! De omroepmeneer zei iets als "door onbekende oorzaak, we weten het zelf ook niet, is de stoptrein van 16:33 nog steeds niet vertrokken uit Utrecht centraal". Mind you, het was al 10 voor 5. Nou dan weet ik al genoeg. Die trein komt niet meer. Aansluiting in Geldermalsen gemist. Jammer joh.
Naar de bus dan maar. Eerst met de stadsbus 1 naar het Jaarbeursplein en daar de bus 181 naar Arkel. Inmiddels was het 45 minuten geleden dat ik van huis was vertrokken en ik was nog steeds Utrecht niet uit! De bus kwam uiteraard in de file op de A2. Ik zat gelukkig te bellen met Christiaan dus die tijd vloog in ieder geval voorbij. Helaas was de vertraging nog niet voorbij. Bij Meerkerk zijn ze nu een proef aan het doen tegen sluipverkeer. Ze hebben midden in de polder een stoplicht neergekwakt en dat zetten ze dan 20 minuten op rood. Om mensen te ontmoedigen die in plaats van de A27 (altijd file) door de polder willen scheuren (geef ze eens ongelijk). Het verkeer liep namelijk vaak vast op dat smalle dijkje in Meerkerk. Tja, dat is een probleem, maar om nou gewoon een stoplicht tussen de koeien neer te zetten en iedereen 20 minuten te laten wachten...is dat een oplossing!? Op de eerste dag van de proef had de bus blijkbaar 45 minuten vertraging. Nu dus 15 minuten stilstaan. En voor wat..er kwam bijna geen auto van de andere kant! Nou, dan vind ik het niet verwonderlijk dat mijn ergernis tot grote hoogten stijgt. Ik was al 1 uur en 45 minuten onderweg voor 30 pokkenkilometertjes. De bus reed eindelijk verder...de buschauffeur zwaaide nog even naar de drie mannen die bij het stoplicht geposteerd stonden (overgebleven Melkertbanen?). Er was ook nog een ongeluk bij de Baselbrug gebeurd, dus we zouden ook nog eens moeten omrijden. Dat bleek gelukkig mee te vallen. We moesten alleen via het industrieterrein van Meerkerk, langs het AC hotel terug naar de baseldijk. Pff..om half 7 was ik eindelijk bij m'n ouders. Ik kon nog net rustig m'n eten naar binnen werken en toen was het alweer tijd voor KNA. Gelukkig was het daar heel gezellig en m'n ergernis was toen snel vergeten!
Rustig boodschappen doen?
Vanmorgen had ik geen ontbijt in huis en ik ging maar even naar de Appie; ook om gelijk nieuw fruit en groente in te slaan. Rustig boodschappen doen is er in Lunetten echter niet meer bij. Bij de ingang van de AH zit een man met (niet gestemde) accordion deuntjes te spelen. Ik kan niet zo goed tegen vals gestemde instrumenten, maar verder alles prima, die man doet z'n ding. Tegenwoordig staat er ook iedere dag een man met de straatkrant. Eerst stond er altijd een vrouwtje die heel timide die krantjes voor zich uit hield en niet echt aan het venten was. Maar die nieuwe! Als je de supermarkt in en uitgaat wappert hij die krantjes voor je neus. Ik heb een keer zo'n krant gekocht en er staat niets in! Een biertest onder zwervers. Alsof hen het uitmaakt hoe het bier smaakt. Ze kregen gratis bier dat was waarschijnlijk al genoeg. Klinkt misschien heel hard en ik vind het verder prima dat sommige daklozen die krantjes verkopen en zelf het geld mogen houden, maar ik vertrouw die lui gewoon niet. Ze zijn niet voor niets dakloos geraakt. Drank en drugs, anyone? Ik heb geen zin om hun verslaving te sponsoren. Dit geld vast niet voor iedere dakloze, maar ik geloof erg in 'life is what you make of it'. Goed, dat was de daklozenkrantenman. Dan ga je die Albert Heijn binnen en denk je rust te hebben, maar meteen werd ik aangesproken door een man die me wilde vertellen over kinderarbeid. Argh! Laat mij gewoon m'n voedsel kopen en ga me niet lastig vallen met dat soort ongein. De ergernis stroomde weer vrolijk door me heen.
Wat moet je ermee?
Ik weet van mezelf dat ik me aan heel veel dingen kan ergeren en ik wil dat het liefst ook niet! Maar ik kan het vaak niet tegenhouden. Ga ik op zaterdagmiddag naar het centrum van Utrecht, erger ik me aan de mensenmassa's. Ga ik eens met de trein, erger ik me aan bellende mensen (terwijl ik het zelf soms ook doe, hypocriete muts die ik ben). Ga ik fietsen, erger ik me aan auto's. Ga ik autorijden, erger ik me aan die idiote fietsers van tegenwoordig.
Ik overdrijf het nu wel enigzins, maar als ik erover nadenk erger ik me bij tijd en wijlen best wel vaak. Het ligt wel heel erg aan m'n humeur. Deze week is er veel stress over deadlines van essays en andere opdrachten en dan heb ik een kort lontje. Dat weet ik ook. Graag zou ik er wat aan doen...maar wat?
Tips zijn welkom (en andere ergernis ervaringen ook)!
Wednesday, November 12, 2008
Tuesday, October 7, 2008
Muziek maken met 120 man
Ik speel nu zo'n 13 jaar klarinet, waarvan 12 jaar ook in een orkest (later meedere orkesten). Je zou denken dat je na 12 jaar wel al wat gekke dingen hebt meegemaakt. Zo zat ik eens 3 jaar recht voor de trompetten, waardoor ik mezelf niet kon horen spelen én het gevoel had dat ik langzaam doof werd. Ik heb ook nog 2 jaar alt-klarinet gespeeld bij KNA en dan zit je op een heel andere plek in het orkest waar heel andere dingen te horen zijn. Ik was bevrijd van de trompetten en kon ineens weer mezelf horen spelen! Nu zit ik alweer zo'n 4 jaar bij de soloklarinetten en dan zit je recht voor de dirigent. Die kan dus alle fouten horen die je maakt; dat heeft me al veel spannende momenten opgeleverd als ik even wat minder geoefend had en de loopjes toch wat minder soepel door de vingers gleden.
Maar nu! Met mijn andere orkest (de Bouw en Infra Harmonie) spelen we nu tezamen met twee andere orkesten! Afgelopen zaterdag repeteerden we samen voor het concert van 11 oktober aanstaande. Ik zag er van tevoren erg tegenop. Het is ten eerste erg moeilijk om met 120 mensen echt mooie muziek te maken. Probeer maar eens een mooie dynamiek in je stukken aan te brengen (dan met name in de zachte gedeelten). Dat lukt bijna niet, want iedereen zit om het hardst te spelen. Het is zo grappig, er is zo veel rivaliteit onder orkesten. Het ene orkest vindt zichzelf nog beter dan het andere.
Ik wilde er niet aan meedoen en ging tussen twee dames van een ander orkest inzitten. En warempel, het was gezellig en ze waren heel aardig. Dat viel al mee. Nu nog eens kijken wat de drie verschillende dirigenten ervan bakten (waarvan ik er een natuurlijk al kende). De eerste was een kale man van ik gok in de 30. Hij had een heel vrije aanpak. We konden lekker doorspelen, maar de subtiliteiten van de stukken gingen wel goeddeels verloren. En de tempi! Mijn hemel, het ging soms zo snel dat het met de loopjes net een grabbelton was...Iedereen probeerde maar een riedeltje ervan te maken. Zonde! Toch vond ik de man zelf wel tof; hij maakte eens een grapje tussendoor en de sfeer was relaxed.
Hoe anders was de tweede dirigent! Ongelooflijk serieus en strikt. We konden niet eens al zijn stukken spelen, omdat hij zo vaak de boel stillegde. Toegegeven, de dynamiek en tempi werden aangepakt. Er werd echt muziek gemaakt. Wat dat betreft, petje af voor de beste man. Toch kon ik 'm niet echt waarderen, omdat hij voor mijn gevoel een beetje een toneelstukje speelde als hij commentaar gaf. Op een heel kindse toon: "nou bassen, wat mij betreft mogen jullie daar best piano spelen hoor". Dude, die 'bassen' zijn allemaal 40+ jaar oud, een normale toon aanslaan is ook prima. Moeilijk uit te leggen in een geschreven stukje, maar ik vond het nogal irritant ^_^
In de pauze ff snel bijpraten met wat mensen en een zelfgebrouwen lunch wegkanen (je kunt daar ook lunch eten, maar aan de arme vega's wordt niet gedacht....kaas en vlees. Ik gok dat ik niet mag zeiken :P). Even bij m'n eigen dirigent gepeild (die nog niet aan de beurt was) en hij had weinig goeds te zeggen over de eerste dirigent. De tweede vond hij wel goed. Verder nog even gepraat over het al dan niet goed zijn van thee voor de gezondheid (!?) en toen was het alweer tijd om te blazen.
Tja, over mijn eigen bekende dirigent heb ik niet veel te zeggen. Ik ben aan hem gewend; ken z'n grappenrepertoire, z'n trucs, z'n stijl. Ik was m'n muziek vergeten en keek bij m'n buurvrouw mee, dus ik werd nog even voor paal gezet om m'n vergeetachtigheid (ook bekende stijl). Ik was vooraal aangenaam verrast dat ik gewoon zonder pijn door kon blijven spelen. Meestal zijn m'n mondspieren wel in staking na een uurtje of 3, maar dit keer ging ik maar door! Heerlijk was dat. Om een uurtje of half 3 was het afgelopen. Vanaf 10 uur 's ochtends gespeeld, dus dat was best lang.
Ja, het viel me alles mee! Het was best gezellig en ook op muzikaal gebied kan het allemaal veel slechter. Niet alle stukken liepen even soepeltjes, dus ik hoop dat we dat zaterdag recht kunnen breien. Ik heb me zelden zo vermaakt bij een repetitie; de nieuwigheid was denk ik een leuke afwisseling!
Maar nu! Met mijn andere orkest (de Bouw en Infra Harmonie) spelen we nu tezamen met twee andere orkesten! Afgelopen zaterdag repeteerden we samen voor het concert van 11 oktober aanstaande. Ik zag er van tevoren erg tegenop. Het is ten eerste erg moeilijk om met 120 mensen echt mooie muziek te maken. Probeer maar eens een mooie dynamiek in je stukken aan te brengen (dan met name in de zachte gedeelten). Dat lukt bijna niet, want iedereen zit om het hardst te spelen. Het is zo grappig, er is zo veel rivaliteit onder orkesten. Het ene orkest vindt zichzelf nog beter dan het andere.
Ik wilde er niet aan meedoen en ging tussen twee dames van een ander orkest inzitten. En warempel, het was gezellig en ze waren heel aardig. Dat viel al mee. Nu nog eens kijken wat de drie verschillende dirigenten ervan bakten (waarvan ik er een natuurlijk al kende). De eerste was een kale man van ik gok in de 30. Hij had een heel vrije aanpak. We konden lekker doorspelen, maar de subtiliteiten van de stukken gingen wel goeddeels verloren. En de tempi! Mijn hemel, het ging soms zo snel dat het met de loopjes net een grabbelton was...Iedereen probeerde maar een riedeltje ervan te maken. Zonde! Toch vond ik de man zelf wel tof; hij maakte eens een grapje tussendoor en de sfeer was relaxed.
Hoe anders was de tweede dirigent! Ongelooflijk serieus en strikt. We konden niet eens al zijn stukken spelen, omdat hij zo vaak de boel stillegde. Toegegeven, de dynamiek en tempi werden aangepakt. Er werd echt muziek gemaakt. Wat dat betreft, petje af voor de beste man. Toch kon ik 'm niet echt waarderen, omdat hij voor mijn gevoel een beetje een toneelstukje speelde als hij commentaar gaf. Op een heel kindse toon: "nou bassen, wat mij betreft mogen jullie daar best piano spelen hoor". Dude, die 'bassen' zijn allemaal 40+ jaar oud, een normale toon aanslaan is ook prima. Moeilijk uit te leggen in een geschreven stukje, maar ik vond het nogal irritant ^_^
In de pauze ff snel bijpraten met wat mensen en een zelfgebrouwen lunch wegkanen (je kunt daar ook lunch eten, maar aan de arme vega's wordt niet gedacht....kaas en vlees. Ik gok dat ik niet mag zeiken :P). Even bij m'n eigen dirigent gepeild (die nog niet aan de beurt was) en hij had weinig goeds te zeggen over de eerste dirigent. De tweede vond hij wel goed. Verder nog even gepraat over het al dan niet goed zijn van thee voor de gezondheid (!?) en toen was het alweer tijd om te blazen.
Tja, over mijn eigen bekende dirigent heb ik niet veel te zeggen. Ik ben aan hem gewend; ken z'n grappenrepertoire, z'n trucs, z'n stijl. Ik was m'n muziek vergeten en keek bij m'n buurvrouw mee, dus ik werd nog even voor paal gezet om m'n vergeetachtigheid (ook bekende stijl). Ik was vooraal aangenaam verrast dat ik gewoon zonder pijn door kon blijven spelen. Meestal zijn m'n mondspieren wel in staking na een uurtje of 3, maar dit keer ging ik maar door! Heerlijk was dat. Om een uurtje of half 3 was het afgelopen. Vanaf 10 uur 's ochtends gespeeld, dus dat was best lang.
Ja, het viel me alles mee! Het was best gezellig en ook op muzikaal gebied kan het allemaal veel slechter. Niet alle stukken liepen even soepeltjes, dus ik hoop dat we dat zaterdag recht kunnen breien. Ik heb me zelden zo vermaakt bij een repetitie; de nieuwigheid was denk ik een leuke afwisseling!
Sunday, September 14, 2008
Alweer een jaartje ouder en nog wat dingetjes
22 jaar jong alweer! Om 2 over twaalf vannacht kon ik de eerste felicitaties van drie vrienden die om me heen zaten ontvangen en voelde ik me al 'jarig'. Vanmorgen waren er nog wat mailtjes en smsjes en nu voel ik me zeer jarig! Iedereen bedankt voor de felicitaties, ik waardeer het zeer! Ik zit lekker voor het raam te bloggen en het weer is fantastisch! Dat komt heel mooi uit. Mijn ouders komen vanmiddag langs en dan gaan we naar de Culturele Zondag in Utreg. Heel de binnenstad is autovrij en er zijn ontzettend veel acts te zien. Het liefst wil ik even naar de Opera aan de Oude Gracht kijken, maar dat zou nogal lullig zijn voor m'n vader die totaal niet van klassieke muziek houdt. Ik denk dat we wat cabaret acts gaan bekijken. Verder zijn alle culturele instellingen open, is er een drive-in bioscoop voor boten (haha), beeldende kunst, dans en nog veel meer. Ik probeer nu een programma samen te stellen op de website, maar er is gewoon teveel keus.
Afgelopen week was ook de feestweek in mijn geboortedorp Arkel. Gisterenmorgen moest de muziekvereniging waar ik in speel nog op komen draven om Arkel Maritiem, een botenfestijn, muzikaal te begeleiden. Ik ging vrijdagavond alvast naar huis, zodat ik ook nog een avond in de feesttent kon hossen. Mijn moeder kreeg om 8 uur al de kriebels en we waren veel te vroeg in de tent. Een uur lang heb ik een beetje rondgelopen tot ik wat bekende mensen van vroeger zag. Het was heel grappig om de mensen te zien die een paar klassen lager zaten dan ik. Ze zijn nu ineens groot en ik herkende sommige bijna niet meer. Ondertussen had ik Roel (mijn beste vriend van vroeger) gevonden. We hebben ons prima vermaakt die avond. Eerst kwam er een slechte André Hazes imitator op. Hij zong van de vreselijke Nederlandse nummers. Ik had nog niet genoeg bier op en waardeerde het echt niet. Daarna begon het pas grappig te worden. DJ Popcornking kwam de boel op stelten zetten. Het was een lilliputter in een roze shirt die eerst wat popcorn in het publiek gooide en vervolgens een van de slechtste sets draaide die ik ooit heb gehoord. Maar het boeide al niet meer. De sfeer zat er goed in en heel Arkel ging uit z'n dak op electronisch verbasterde Nederlandse hits. Ik merkte tot mijn schrik dat ook ik begon te dansen op deze uitermate slechte muziek. De inlvoed van alcohol op een mens....
Nadat de roze dwerg het podium had verlaten was het de beurt aan het Nederlandse Prairie Duo (of iets dergelijks). Nog meer van hetzelfde, alleen zaten er ook Engelse nummers tussen. Ik kreeg er al niet veel meer van mee en vermaakte me uitstekend met het kijken naar dronken mensen die niet meer wisten wat ze deden. De tijd vloog voorbij en eindelijk was het de beurt aan De Sjonnies! Het duidelijke hoogtepunt van de avond! Bij de vorige feestweek waren ze er ook al en Roel en ik verheugden ons nu al op wat zou komen. Het begon gelijk goed. Ze vroegen wie er nog nooit een show van de Sjonnies had gezien en een van de mensen die instemmend antwoordde kreeg gelijk een vlaggetje, hoedje en een string van ze. De toon was gezet en met de o zo herkenbare nummers veranderde de hele feesttent al snel in een hossende menigte. Na een kwartiertje begon de verkiezing van de 'Harry van de Dag'. Twee mannen werden uit het publiek gehaald en moesten meezingen met een nummer. Degene die volgens het publiek het beste meezong, kreeg een T-shirt met opdruk: 'de Harry van de Dag'.
Mijn favoriete nummer van de avond was: M'n Fiets is gejat. Zie hieronder voor de geweldige clip!
Al met al was het een hele leuke avond. In ieder geval beter dan de ochtend daarna, toen ik met 5 uur slaap en een gigantisch brakke kop met het orkest mee moest spelen. Buiten. In de kou. En het begon ook nog te regenen na een klein uurtje. Snel de klarinet weer ingepakt en maar terug naar Utrecht!
Afgelopen week was ook de feestweek in mijn geboortedorp Arkel. Gisterenmorgen moest de muziekvereniging waar ik in speel nog op komen draven om Arkel Maritiem, een botenfestijn, muzikaal te begeleiden. Ik ging vrijdagavond alvast naar huis, zodat ik ook nog een avond in de feesttent kon hossen. Mijn moeder kreeg om 8 uur al de kriebels en we waren veel te vroeg in de tent. Een uur lang heb ik een beetje rondgelopen tot ik wat bekende mensen van vroeger zag. Het was heel grappig om de mensen te zien die een paar klassen lager zaten dan ik. Ze zijn nu ineens groot en ik herkende sommige bijna niet meer. Ondertussen had ik Roel (mijn beste vriend van vroeger) gevonden. We hebben ons prima vermaakt die avond. Eerst kwam er een slechte André Hazes imitator op. Hij zong van de vreselijke Nederlandse nummers. Ik had nog niet genoeg bier op en waardeerde het echt niet. Daarna begon het pas grappig te worden. DJ Popcornking kwam de boel op stelten zetten. Het was een lilliputter in een roze shirt die eerst wat popcorn in het publiek gooide en vervolgens een van de slechtste sets draaide die ik ooit heb gehoord. Maar het boeide al niet meer. De sfeer zat er goed in en heel Arkel ging uit z'n dak op electronisch verbasterde Nederlandse hits. Ik merkte tot mijn schrik dat ook ik begon te dansen op deze uitermate slechte muziek. De inlvoed van alcohol op een mens....
Nadat de roze dwerg het podium had verlaten was het de beurt aan het Nederlandse Prairie Duo (of iets dergelijks). Nog meer van hetzelfde, alleen zaten er ook Engelse nummers tussen. Ik kreeg er al niet veel meer van mee en vermaakte me uitstekend met het kijken naar dronken mensen die niet meer wisten wat ze deden. De tijd vloog voorbij en eindelijk was het de beurt aan De Sjonnies! Het duidelijke hoogtepunt van de avond! Bij de vorige feestweek waren ze er ook al en Roel en ik verheugden ons nu al op wat zou komen. Het begon gelijk goed. Ze vroegen wie er nog nooit een show van de Sjonnies had gezien en een van de mensen die instemmend antwoordde kreeg gelijk een vlaggetje, hoedje en een string van ze. De toon was gezet en met de o zo herkenbare nummers veranderde de hele feesttent al snel in een hossende menigte. Na een kwartiertje begon de verkiezing van de 'Harry van de Dag'. Twee mannen werden uit het publiek gehaald en moesten meezingen met een nummer. Degene die volgens het publiek het beste meezong, kreeg een T-shirt met opdruk: 'de Harry van de Dag'.
Mijn favoriete nummer van de avond was: M'n Fiets is gejat. Zie hieronder voor de geweldige clip!
Al met al was het een hele leuke avond. In ieder geval beter dan de ochtend daarna, toen ik met 5 uur slaap en een gigantisch brakke kop met het orkest mee moest spelen. Buiten. In de kou. En het begon ook nog te regenen na een klein uurtje. Snel de klarinet weer ingepakt en maar terug naar Utrecht!
Thursday, August 28, 2008
De 9 tot 5 cultuur
Nadat ik terug ben gekomen van een weekje vakantie in de Ardennen bekeek ik mijn bankrekening. Dit gaf geen reden tot blijdschap (ook geen reden tot huilen trouwens). Met nog drie weken vakantie voor de boeg wilde ik eigenlijk nog wel wat werken. In mei/juni had ik voor enkele baantjes gesolliciteerd, maar vaak werd er van me geeist dat ik minstens 20 uur p/w moest werken. Ik heb dat eerder gedaan naast mijn studie en het was teveel. Sure, ik kon heel snel een goede laptop kopen, maar uiteindelijk werd ik er niet echt gelukkig van.
Het solliciteren was ik na wat teleurstellingen nogal moe, maar na een maandje 'hersteltijd' wilde ik wel weer een poging wagen. En natuurlijk was het nu uitermate simpel om een baantje te vinden, dat zul je altijd weer zien. Via de mail (!) ben ik uiteindelijk aan een baantje gekomen. Het uitzendbureau belde me op een woensdagmiddag. Of ik direct aan de slag kon als receptioniste bij een vastgoedbedrijf. Ze wilden het liefst iemand met ervaring en dat had ik niet in die hoek, maar als ik direct zou kunnen mocht ik daar aan de slag. Nou ja...doen dan maar. Het verdient best goed en het is een mooie kans om werkervaring als receptioniste op te doen.
Ik zit er nu voor de derde week en het hele kantoorwereldje fascineert me. Ik moet in nette kleren op werk verschijnen en doe zelfs make-up op. Het bedrijf is best rijk (tja, die vastgoedwereld he) en ik kan er gratis eten. Er is een duidelijke hierarchie aanwezig. Op de bovenste verdieping van het gebouw zitten de directeuren en de directiesecretaresses. De directeuren lunchen ook nooit mee met de rest, volgens mij krijgen ze broodjes op hun kamer. Op de eerste verdieping zit het gewone personeel en nog twee secretaressen. En op de begane grond zit ik in m'n eentje. Gelukkig is er ook een vrouwtje voor de catering en zij is heel lief voor mij. Ze houdt heel goed rekening met mijn vegetarische dieetwensen en ze komt me heel vaak fruit brengen, zo lief!
Ik heb denk ik nog nooit een baantje gehad waar ik zo slecht mezelf kan zijn. Het is allemaal zo formeel. Ik doe mijn best om me erin thuis te voelen en het gaat nu in de derde week al beter. Ik begin wat mensen te leren kennen en dat is fijn. Ik ben nu echter al aan mijn een na laatste dag bezig. Morgen kan ik dus al wat afscheid nemen. 3 weken zijn te kort om echt een definitief oordeel te vellen over het kantoorwereldje, maar tot nu toe voel ik me niet als een vis in het water hier.
Het solliciteren was ik na wat teleurstellingen nogal moe, maar na een maandje 'hersteltijd' wilde ik wel weer een poging wagen. En natuurlijk was het nu uitermate simpel om een baantje te vinden, dat zul je altijd weer zien. Via de mail (!) ben ik uiteindelijk aan een baantje gekomen. Het uitzendbureau belde me op een woensdagmiddag. Of ik direct aan de slag kon als receptioniste bij een vastgoedbedrijf. Ze wilden het liefst iemand met ervaring en dat had ik niet in die hoek, maar als ik direct zou kunnen mocht ik daar aan de slag. Nou ja...doen dan maar. Het verdient best goed en het is een mooie kans om werkervaring als receptioniste op te doen.
Ik zit er nu voor de derde week en het hele kantoorwereldje fascineert me. Ik moet in nette kleren op werk verschijnen en doe zelfs make-up op. Het bedrijf is best rijk (tja, die vastgoedwereld he) en ik kan er gratis eten. Er is een duidelijke hierarchie aanwezig. Op de bovenste verdieping van het gebouw zitten de directeuren en de directiesecretaresses. De directeuren lunchen ook nooit mee met de rest, volgens mij krijgen ze broodjes op hun kamer. Op de eerste verdieping zit het gewone personeel en nog twee secretaressen. En op de begane grond zit ik in m'n eentje. Gelukkig is er ook een vrouwtje voor de catering en zij is heel lief voor mij. Ze houdt heel goed rekening met mijn vegetarische dieetwensen en ze komt me heel vaak fruit brengen, zo lief!
Ik heb denk ik nog nooit een baantje gehad waar ik zo slecht mezelf kan zijn. Het is allemaal zo formeel. Ik doe mijn best om me erin thuis te voelen en het gaat nu in de derde week al beter. Ik begin wat mensen te leren kennen en dat is fijn. Ik ben nu echter al aan mijn een na laatste dag bezig. Morgen kan ik dus al wat afscheid nemen. 3 weken zijn te kort om echt een definitief oordeel te vellen over het kantoorwereldje, maar tot nu toe voel ik me niet als een vis in het water hier.
Wednesday, July 23, 2008
Foto's Canada online
Het is niet dat ik net in Canada ben geweest. Dat was namelijk in 2006, maar ik heb nu dan eindelijk enkele foto's online gezet. Mijn toenmalige vriendje woonde in Toronto, maar vanwege privacy redenen (hij wenst geen foto's van zichzelf op internet) zijn het alleen foto's van Canada zelf, waar mijn hoofd heel soms ook op te zien is. Ik heb honderden foto's, maar op de meeste sta ik niet alleen. Wel jammer, maar hopelijk vinden jullie deze foto's ook mooi!
Monday, July 14, 2008
The World Without Us
Do you ever wonder how earth would look like if people would be extinct (or moved to another stellar dome :P)?
I wonder how quickly our cities would disintegrate and at what point trees and plants will cover our planet again.
Fortunately, there's a book dedicated to this subject, called The World Without Us.
The World Without Us is a non-fiction book about what would happen to the natural and built environment if humans suddenly disappeared, written by American journalist Alan Weisman and published by St. Martin's Thomas Dunne Books.
It would take decades for buildings to collapse and even longer for the waste we left behind like plastics and electronics. I wonder how long it would take for chemicals to dissapear...
There are a few cities already abandoned by humans.
I wonder how quickly our cities would disintegrate and at what point trees and plants will cover our planet again.
Fortunately, there's a book dedicated to this subject, called The World Without Us.
The World Without Us is a non-fiction book about what would happen to the natural and built environment if humans suddenly disappeared, written by American journalist Alan Weisman and published by St. Martin's Thomas Dunne Books.
It would take decades for buildings to collapse and even longer for the waste we left behind like plastics and electronics. I wonder how long it would take for chemicals to dissapear...
There are a few cities already abandoned by humans.
One is Prypiat, Ukraine; familiar from the nuclear power plant Chernobyl. There's a webpage full with pictures of the place.
more pictures at this website
Tuesday, July 8, 2008
Motivatiecrisis!
Terwijl de regen tegen de ruiten klettert zit ik in de bijna verlaten computerzaal van de universiteit, samen met de andere personen die ook een scriptie of iets dergelijks af moeten maken.
Ik zit er voor mijn essay voor de Historische Roman dat 20 juli af moet zijn.
Ik zit voor een leeg scherm.
Ik heb al twee negens voor het vak gehaald die in totaal voor 60% tellen. Even een berekeningetje uitvoeren:
5,5 x 10 - (9 x 2) - (9 x 4) = 1
Ik moet dus nog een 1 halen voor het essay. Ik kan je zeggen: dat komt de motivatie niet ten goede!
Ik vind schrijven ontzettend leuk, maar het gekke is dat zodra het woord MOETEN om de hoek komt kijken het niet meer lukt. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet beginnen....het welbekende writers block + het feit dat ik weinig secundaire literatuur kan vinden.
Ondertussen zitten m'n vrienden die wel echt serieus aan het werk zouden moeten zijn ook keihard te soggen.
Nou ja...het is niet zo dat je nu veel mist buiten...klote regen en wind. Het is weer heerlijk Nederlands allemaal. Gisteren fietste ik van Zeist naar huis en ben ik echt tot op het bot toe doorweekt geraakt. Ik kon m'n onderbroek gewoon uitwringen. Mijn kleren liggen nu nog als een gigantische natte dweil in het washok. Ik moet er zo maar eens naar kijken voordat er champignons uit gaan groeien. Positief punt was wel dat mijn nieuwe rugzak daadwerkelijk waterdicht is. Dat is toch fijn als je er een laptop mee vervoert.
Die laptop zou ik nu het liefst mee naar buiten nemen om lekker in het zonnetje te gaan typen. De realiteit is echter dat ik al luisterend naar Fleetwood Mac een beetje bedroefd naar buiten kijk.
Muziek:
Ik zit er voor mijn essay voor de Historische Roman dat 20 juli af moet zijn.
Ik zit voor een leeg scherm.
Ik heb al twee negens voor het vak gehaald die in totaal voor 60% tellen. Even een berekeningetje uitvoeren:
5,5 x 10 - (9 x 2) - (9 x 4) = 1
Ik moet dus nog een 1 halen voor het essay. Ik kan je zeggen: dat komt de motivatie niet ten goede!
Ik vind schrijven ontzettend leuk, maar het gekke is dat zodra het woord MOETEN om de hoek komt kijken het niet meer lukt. Ik weet ook niet zo goed hoe ik moet beginnen....het welbekende writers block + het feit dat ik weinig secundaire literatuur kan vinden.
Ondertussen zitten m'n vrienden die wel echt serieus aan het werk zouden moeten zijn ook keihard te soggen.
Nou ja...het is niet zo dat je nu veel mist buiten...klote regen en wind. Het is weer heerlijk Nederlands allemaal. Gisteren fietste ik van Zeist naar huis en ben ik echt tot op het bot toe doorweekt geraakt. Ik kon m'n onderbroek gewoon uitwringen. Mijn kleren liggen nu nog als een gigantische natte dweil in het washok. Ik moet er zo maar eens naar kijken voordat er champignons uit gaan groeien. Positief punt was wel dat mijn nieuwe rugzak daadwerkelijk waterdicht is. Dat is toch fijn als je er een laptop mee vervoert.
Die laptop zou ik nu het liefst mee naar buiten nemen om lekker in het zonnetje te gaan typen. De realiteit is echter dat ik al luisterend naar Fleetwood Mac een beetje bedroefd naar buiten kijk.
Muziek:
- Fleetwood Mac - You Can Your Own Way
- Fleetwood Mac - Need Your Love So Bad
Tuesday, June 17, 2008
Het ultieme vega-recept!
Ratatouille!
written by: C.Mulder ;)
Okayyyy!
Tis z houwtoe >>> (adapated feur 3 persons!)
Instructiones
Alles lekker klein snijden is hendig.
Aubergine KAN er bij maar je moet er wel van houden.
Kruiden: Klein beetje dragon, peterselie, basilicum, peper, paprikapoeder
Na het toevoegen van de kruiden, lekker laten trekken voor 20-30 min op
een laag pitje.
Erbij: Natuurlijk Meergranen stokbrood, jamjam!
Of krieltjes.
genoeg groenten om je lichaam voor een uurtje of 5 gaande te houden.
written by: C.Mulder ;)
Okayyyy!
Tis z houwtoe >>> (adapated feur 3 persons!)
- 1 Courgette, big fat and juicy one! Anders twee kleinere of overdosis op een ander front.
- 5/6 tomaten
- 2 grote paprika's, of 3 kleine (officieel alleen rode en groene maar boeit ons dat?)
- Ui! Rode ui voor de pwn en anders gewone ui. (ca 75 gram ui per persoon ofzo)
- Garlic (so we all smell from our bodies which you will like! xD)
Instructiones
Alles lekker klein snijden is hendig.
Aubergine KAN er bij maar je moet er wel van houden.
Kruiden: Klein beetje dragon, peterselie, basilicum, peper, paprikapoeder
Na het toevoegen van de kruiden, lekker laten trekken voor 20-30 min op
een laag pitje.
Erbij: Natuurlijk Meergranen stokbrood, jamjam!
Of krieltjes.
genoeg groenten om je lichaam voor een uurtje of 5 gaande te houden.
Sunday, June 1, 2008
Open TTD ^__^
I used to be a hardcore gamer. I've even been addicted to several MMORPG's (yes, including WoW). I cured myself from these addictions about 2 years ago and quit gaming altogether, so I could concentrate on school more (and my extinct social life). I've switched from Windows to Mac a year ago, that put a lot of games out of reach anyway.
Sometimes though, I felt a little craving for a nice simple game that wouldn't kill my social life again. I have found it in Open TTD. It's an open source version of Chris Sawyers Transport Tycoon(the guy also developed Rollercoaster Tycoon). The game is pretty old, hence the 'crappy' graphics (which I love).
Basically, a bunch of nerds used the binary code of the original and added a lot of spiffy features and add-ons that form Open TTD. For example, there is a Dutch Train set available which enables you to build dutch trains, trams and stations. The goal of the game is to make profit by setting up transport services for passengers, raw materials, goods etc. This can be done by train, ship, plane, bus or tram. Especially the routes you build for the trains can become pretty complex. As you build (from 1950 to 2050) the towns grow into cities and your transport vehicles can modernise. Trains go from diesel-powered to electricity to monorail to mag-lev. The best function that has been added in the open-source version is the ability to set up a multi-player game. It is really fun to play with friends.
Sometimes though, I felt a little craving for a nice simple game that wouldn't kill my social life again. I have found it in Open TTD. It's an open source version of Chris Sawyers Transport Tycoon(the guy also developed Rollercoaster Tycoon). The game is pretty old, hence the 'crappy' graphics (which I love).
Basically, a bunch of nerds used the binary code of the original and added a lot of spiffy features and add-ons that form Open TTD. For example, there is a Dutch Train set available which enables you to build dutch trains, trams and stations. The goal of the game is to make profit by setting up transport services for passengers, raw materials, goods etc. This can be done by train, ship, plane, bus or tram. Especially the routes you build for the trains can become pretty complex. As you build (from 1950 to 2050) the towns grow into cities and your transport vehicles can modernise. Trains go from diesel-powered to electricity to monorail to mag-lev. The best function that has been added in the open-source version is the ability to set up a multi-player game. It is really fun to play with friends.
Another reason why I like this game is that it can be played with little attention. If you want to build the most advanced trainsystems you should focus, but if you're doing some reading (studying) you can just let the game run and check up on it now and then, build some new trains and continue doing whatever you were doing.
Friday, May 30, 2008
Een dagje Maastricht
Mijn goede vriend Daniël studeerde eerst ook TCS, maar is overgestapt naar de Vertaalacademie in Maastricht. We hadden al verscheidene pogingen gewaagd om af te spreken in Maastricht met onze vriendin Sylvia erbij, maar het kwam er steeds niet van. Sylvia studeert nu tijdelijk in Istanbul, dus in m'n eentje ging ik vorige week vrijdag richting Maastricht. Lekker twee uur suffen in de trein en toen stond ik in het zonnige Maastricht. Het was fijn Daniël weer te zien ('t was alweer een poosje geleden). De stad deed mij niet echt Nederlands meer aan, eerder Frans of Duits. Ook het taaltje doet mij vreemd aan ;) Je hoort er ook veel Frans. Daniël leidde mij een beetje rond door de stad en we streken neer op een terrasje voor de St.Servaaskerk. Het was echt heerlijk warm.
Na het kopje koffie wilden we de kerk in. Daniël was er wel vaker in geweest voor een klein moment van bezinning en het beviel hem wel. Ik had zelf al lang niet meer stil gestaan bij de dood van mijn tante, dus het was een goede mogelijkheid om daar een kaarsje aan te steken. Het was 3 euro entree, dat wel, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen. We hebben ongeveer een uur in de kloostertuin gezeten, daar hoorden we geen lawaai meer van de stad. Helaas wel een troep fransen met fotocamera. Toen besloten we maar op te stappen en de kerk binnen te gaan.
Erg mooi! Het is een enorm ruime kerk, met veel glas in lood ramen en uiteraard de prularia die bij een katholieke kerk hoort. Ik ben toch blij dat we die 3 euro entree hebben betaald, want het was het kijkje wel waard. Volgens mij kan je ook wel leuk shoppen in Maastricht. In The Bodyshop werd ik leuk geadviseerd door de verkoopster over dagcreme. Ik kan alleen niet zo goed tegen dat Limburgse taaltje, dan nog liever Frans horen :p
Daniël liet ook zijn huis en kamer zien. Het ligt lekker stil, een beetje aan de rand van de stad. We maakten vega-nasi en in een bui van nostalgie checkten we alle gouwe ouwe nummers van de Backstreet Boys e.d. Erg om gelachen!
Rond een uurtje of half 8 ging ik weer naar Utrecht (had een slaaptekort van hier tot noord-china) en de treinreis ging dan ook grotendeels aan mij voorbij. Maastricht is me goed bevallen; het leek bijna wel een klein vakantie uitje!
Na het kopje koffie wilden we de kerk in. Daniël was er wel vaker in geweest voor een klein moment van bezinning en het beviel hem wel. Ik had zelf al lang niet meer stil gestaan bij de dood van mijn tante, dus het was een goede mogelijkheid om daar een kaarsje aan te steken. Het was 3 euro entree, dat wel, maar dan heb je ook wat zullen we maar zeggen. We hebben ongeveer een uur in de kloostertuin gezeten, daar hoorden we geen lawaai meer van de stad. Helaas wel een troep fransen met fotocamera. Toen besloten we maar op te stappen en de kerk binnen te gaan.
Erg mooi! Het is een enorm ruime kerk, met veel glas in lood ramen en uiteraard de prularia die bij een katholieke kerk hoort. Ik ben toch blij dat we die 3 euro entree hebben betaald, want het was het kijkje wel waard. Volgens mij kan je ook wel leuk shoppen in Maastricht. In The Bodyshop werd ik leuk geadviseerd door de verkoopster over dagcreme. Ik kan alleen niet zo goed tegen dat Limburgse taaltje, dan nog liever Frans horen :p
Daniël liet ook zijn huis en kamer zien. Het ligt lekker stil, een beetje aan de rand van de stad. We maakten vega-nasi en in een bui van nostalgie checkten we alle gouwe ouwe nummers van de Backstreet Boys e.d. Erg om gelachen!
Rond een uurtje of half 8 ging ik weer naar Utrecht (had een slaaptekort van hier tot noord-china) en de treinreis ging dan ook grotendeels aan mij voorbij. Maastricht is me goed bevallen; het leek bijna wel een klein vakantie uitje!
Monday, May 12, 2008
Een paar prima daagjes!
Zo. Het is alweer een tijdje geleden dat ik wat heb geschreven. Het is ook een beetje zonde om binnen te zitten om te bloggen terwijl buiten de zon schijnt. Maar nu is het 11 uur 's avonds en is de zon toch verdwenen en gaat men weer voor de tv of pc hangen.
Net weer hardgelopen en daarbij m'n persoonlijke record qua 'afstand-aan-een-stuk-doorlopen' verbeterd. Mijn conditie is misschien iets beter dan die van de gemiddelde Nederlander, maar ik loop vooral op wilskracht. Als ik naar mijn spieren zou luisteren, zou ik na 3-4 minuten al moeten stoppen met lopen. Meestal ga ik na een kilometer of 5 even een stukje wandelen en dan de laatste 3-4 km weer rennen. Nu heb ik mezelf gedwongen om door te rennen en kwam ik terecht in de 'runners high'. Dat was zwaar relaxed. Ik voelde geen pijn meer in m'n spieren en kon lekker doorrennen. Nu heb ik dus het rondje van 9 km aan een stuk door gerend. Voor mij was dat een goede prestatie, omdat ik van te voren dacht dat het hardlopen een kansloze zaak was. Het is ook een rare sport. Onder het lopen voel je je echt klote, totdat je in een ritme terecht komt en als je uiteindelijk klaar bent krijg je een soort 'geluksgevoel' over je heen. Althans, zo gaat het bij mij. Ik ben nu een maand semi-serieus aan het trainen (3x/4x per week) en voel vooruitgang. Dat is leuk!
Net weer hardgelopen en daarbij m'n persoonlijke record qua 'afstand-aan-een-stuk-doorlopen' verbeterd. Mijn conditie is misschien iets beter dan die van de gemiddelde Nederlander, maar ik loop vooral op wilskracht. Als ik naar mijn spieren zou luisteren, zou ik na 3-4 minuten al moeten stoppen met lopen. Meestal ga ik na een kilometer of 5 even een stukje wandelen en dan de laatste 3-4 km weer rennen. Nu heb ik mezelf gedwongen om door te rennen en kwam ik terecht in de 'runners high'. Dat was zwaar relaxed. Ik voelde geen pijn meer in m'n spieren en kon lekker doorrennen. Nu heb ik dus het rondje van 9 km aan een stuk door gerend. Voor mij was dat een goede prestatie, omdat ik van te voren dacht dat het hardlopen een kansloze zaak was. Het is ook een rare sport. Onder het lopen voel je je echt klote, totdat je in een ritme terecht komt en als je uiteindelijk klaar bent krijg je een soort 'geluksgevoel' over je heen. Althans, zo gaat het bij mij. Ik ben nu een maand semi-serieus aan het trainen (3x/4x per week) en voel vooruitgang. Dat is leuk!
Saturday, April 19, 2008
Attack of the EVIL bird!
Het is een zonnige zaterdagmorgen en ondergetekende besluit een rondje te gaan hardlopen. De kleding wordt aangetrokken en de schoenen ondergebonden en even later is het zweten geblazen in de polder.
Echt rustig lopen is het niet rondom Utrecht, er is veel verkeer om je heen. Aan de ene kant razen de auto's op de A27 en aan de andere kant de treinen je voorbij.
Dan kom ik eindelijk op het punt waar een weiland aan de ene kant ligt en mooie huizen aan de andere. Eindelijk wat rust. Er zit een hele mooie vogel in het weiland, ik vraag me af wat voor beest het is. Ik heb zelden zo'n vogel gezien, hij is zwart wit en heeft een soort kuifje waardoor hij er behoorlijk koninklijk uitziet. Hij vliegt een beetje in het rond en maakt een raar soort krijsend geluid. Ik vind vogels erg tof en kijk met veel bewondering naar het beest terwijl ik door ren. Een meter of 100 verderop heeft het beest me ingehaald en ineens komt 'ie wel erg dichtbij vliegen. Hij maakt een soort rondje boven me en ineens in een duikvlucht word ik aangevallen! Ik was al behoorlijk afgepeigerd van het lopen, maar ineens was ik in staat om een dikke sprint te trekken en terug te schreeuwen en meppen naar het beest. Ik snap er werkelijk niets van!? Hebben dat soort vogels een hekel aan knalblauwe sweaters, of op een neer wippende paardenstaartjes? Of was ik gewoon vlak bij het nest van dat beest zonder dat ik het door had? In verwondering sprintte ik nog wat verder tot ik zeker wist dat het beest me niet meer achtervolgde en moest toen echt van uitputting even stoppen.
Ik had echt een 'dússssss' gevoel en heel m'n loopritme was nu verstoord. Ik was nog niet eens halverwege! Ik weet niet wat voor vogel het was, maar de volgende keer neem ik een knuppel mee als ik ga hardlopen o_0. De paarden aan het eind van m'n route waren een stuk liever en vielen me niet aan toen ik ze gras gaf. Vogels bekijk ik voortaan met wantrouwen...
Update: het bleek een kieviet te zijn....how pathetic
Echt rustig lopen is het niet rondom Utrecht, er is veel verkeer om je heen. Aan de ene kant razen de auto's op de A27 en aan de andere kant de treinen je voorbij.
Dan kom ik eindelijk op het punt waar een weiland aan de ene kant ligt en mooie huizen aan de andere. Eindelijk wat rust. Er zit een hele mooie vogel in het weiland, ik vraag me af wat voor beest het is. Ik heb zelden zo'n vogel gezien, hij is zwart wit en heeft een soort kuifje waardoor hij er behoorlijk koninklijk uitziet. Hij vliegt een beetje in het rond en maakt een raar soort krijsend geluid. Ik vind vogels erg tof en kijk met veel bewondering naar het beest terwijl ik door ren. Een meter of 100 verderop heeft het beest me ingehaald en ineens komt 'ie wel erg dichtbij vliegen. Hij maakt een soort rondje boven me en ineens in een duikvlucht word ik aangevallen! Ik was al behoorlijk afgepeigerd van het lopen, maar ineens was ik in staat om een dikke sprint te trekken en terug te schreeuwen en meppen naar het beest. Ik snap er werkelijk niets van!? Hebben dat soort vogels een hekel aan knalblauwe sweaters, of op een neer wippende paardenstaartjes? Of was ik gewoon vlak bij het nest van dat beest zonder dat ik het door had? In verwondering sprintte ik nog wat verder tot ik zeker wist dat het beest me niet meer achtervolgde en moest toen echt van uitputting even stoppen.
Ik had echt een 'dússssss' gevoel en heel m'n loopritme was nu verstoord. Ik was nog niet eens halverwege! Ik weet niet wat voor vogel het was, maar de volgende keer neem ik een knuppel mee als ik ga hardlopen o_0. De paarden aan het eind van m'n route waren een stuk liever en vielen me niet aan toen ik ze gras gaf. Vogels bekijk ik voortaan met wantrouwen...
Update: het bleek een kieviet te zijn....how pathetic
Sunday, March 23, 2008
Pasen
Dit bericht gaat helemaal nergens over, dus als je wat beters te doen hebt verspil dan vooral geen tijd. Ik schrijf dit, omdat het buiten toch rotweer is, ik net hard geleerd heb en dus even will soggen en omdat ik zelf ook even niks beters te doen heb.
Sinds vrijdag bivakeer ik bij m'n ouwe lui en dat bevalt op zich prima. Je krijgt gewoon voedsel voorgeschoteld en allerlei rotklusjes als afwassen hoeven even niet! M'n oom uit Ierland is in 't land en ik heb drie dozen met boeken van hem gekregen. Een vriend van hem uit Ierland (ook een Nederlander) heeft z'n huis daar verkocht en in 't huis wat hij in Nederland heeft passen al zijn boeken niet dus hij deed er heel veel van de hand. Ik heb het merendeel daarvan dus nu in mijn bezit. Geen idee of het allemaal topliteratuur is, maar ik ben voorlopig in ieder geval van de straat. Ik ben al begonnen in een boek over Oscar Wilde en de volgende drie boeken die ik ga lezen zijn Watership Down (Richard Adams), Shirley (Charlotte Brontë), The Madness of a Seduced Woman (Susan Fromberg Schaeffer). Laatstgenoemde titel klonk mij erg interessant in de oren en volgens de reviews op Amazon.com is het een goed boek. Die vrijdag heb ik lekker bijgekletst met m'n oom.
Zaterdag was ook een belangrijke dag vanwege het jaarlijkse Voorjaarsconcert van KNA. Voor het eerst in jaren had ik er eigenlijk weinig zin in. Dat kwam omdat m'n klarinet half naar de klote is en omdat ik bijna geen goede rietjes kon vinden om op te spelen. Uiteindelijk kwam het allemaal goed. M'n twee solo's gingen prima en al naar gelang we speelden begon ik er toch steeds meer plezier in te krijgen. Na het concert heb ik een welverdient biertje naar binnen geklokt.
Vandaag was toch een iets lomere dag. Het paasontbijt was lekker doch erg vullend. Lunch maar overgeslagen. Om 3 uur kwamen m'n oom en oma langs en toen was het tijd om mijn zelfgebakken appelcake te testen. Hij zag er zo mooi uit dat ik er even een foto van heb genomen.
Verder niet echt veel boeiends gedaan vandaag. Beetje geleerd voor een aankomend tentamen, beetje anime gekeken, koffie gedronken en paasdiner genuttigd. Net weer wat geleerd en nu dus wat tijd verspillen met dit schrijfsel.
Volgend schrijfsel zal wat spannender worden beloof ik.
Sinds vrijdag bivakeer ik bij m'n ouwe lui en dat bevalt op zich prima. Je krijgt gewoon voedsel voorgeschoteld en allerlei rotklusjes als afwassen hoeven even niet! M'n oom uit Ierland is in 't land en ik heb drie dozen met boeken van hem gekregen. Een vriend van hem uit Ierland (ook een Nederlander) heeft z'n huis daar verkocht en in 't huis wat hij in Nederland heeft passen al zijn boeken niet dus hij deed er heel veel van de hand. Ik heb het merendeel daarvan dus nu in mijn bezit. Geen idee of het allemaal topliteratuur is, maar ik ben voorlopig in ieder geval van de straat. Ik ben al begonnen in een boek over Oscar Wilde en de volgende drie boeken die ik ga lezen zijn Watership Down (Richard Adams), Shirley (Charlotte Brontë), The Madness of a Seduced Woman (Susan Fromberg Schaeffer). Laatstgenoemde titel klonk mij erg interessant in de oren en volgens de reviews op Amazon.com is het een goed boek. Die vrijdag heb ik lekker bijgekletst met m'n oom.
Zaterdag was ook een belangrijke dag vanwege het jaarlijkse Voorjaarsconcert van KNA. Voor het eerst in jaren had ik er eigenlijk weinig zin in. Dat kwam omdat m'n klarinet half naar de klote is en omdat ik bijna geen goede rietjes kon vinden om op te spelen. Uiteindelijk kwam het allemaal goed. M'n twee solo's gingen prima en al naar gelang we speelden begon ik er toch steeds meer plezier in te krijgen. Na het concert heb ik een welverdient biertje naar binnen geklokt.
Vandaag was toch een iets lomere dag. Het paasontbijt was lekker doch erg vullend. Lunch maar overgeslagen. Om 3 uur kwamen m'n oom en oma langs en toen was het tijd om mijn zelfgebakken appelcake te testen. Hij zag er zo mooi uit dat ik er even een foto van heb genomen.
Verder niet echt veel boeiends gedaan vandaag. Beetje geleerd voor een aankomend tentamen, beetje anime gekeken, koffie gedronken en paasdiner genuttigd. Net weer wat geleerd en nu dus wat tijd verspillen met dit schrijfsel.
Volgend schrijfsel zal wat spannender worden beloof ik.
Tuesday, March 11, 2008
Spierpijn en plezier
Onder het mom van 'onderneem eens wat nieuws in je leven' volgt nu een persoonlijk verslag van mijn belevenissen van de volgende twee sporten: yoga en squash.
Sinds 5 weken doe ik eenmaal per week aan yoga. Als student kan dat redelijk goedkoop; via Olympos betaal ik 24 euro voor 10 lessen. De docente is erg aardig en volgens mij ook zeer bekwaam. Dit is echter moeilijk te zeggen, want dit is de eerste yoga-ervaring die ik heb. Ik heb in mijn onderrug een scheve wervel en daarvoor heb ik vroeger fysiotherapie gevolgd. Hierbij moest ik oefeningen doen die redelijk op yoga leken en ik werd er altijd supermisselijk van. Ik ging dan ook op yoga vanuit de gedachte dat ik wat aan mijn stijfheid moest doen. Normaliter hou ik meer van krachtsporten waarin ik mijn agressie kwijt kan. Ik was bang voor een hoog 'zweverigheidsgehalte', maar dat blijkt alles mee te vallen! Yoga is voor mij erg zwaar. De eerste keer werd ik inderdaad erg misselijk en ik ben zo snel mogelijk naar huis gefietst en heb daar vervolgens 2 uur op bed gelegen om te voorkomen dat ik moest kotsen. Met vrees ging ik naar de tweede les. De docente zei dat ik beter op mijn ademhaling moest letten en inderdaad...de tweede les ging het al stukken beter en werd ik niet misselijk. Daardoor kon ik meer ontspannen meedoen en bleek dat yoga voor mij erg kalmerend werkt. Sommige oefeningen zijn best zwaar en je komt in de meest vreemde posities, maar de ontspanning die er ook bij hoort zorgt ervoor dat mijn normaal gesproken continue aanhoudend gepieker ophoudt! Na de les ga ik verfrist weg. Ik behoor echt niet tot de besten, maar dat neemt niet weg dat ik er enorm veel plezier aan beleef. Het is weer eens wat anders dan die krachtsporten.
En tja, die agressie blijft er toch inzitten en wat is er dan beter om te gaan squashen! Afgelopen zondag ben ik voor het eerst gegaan. Met een man of 10 hadden we 3 banen gereserveerd dus gezellig is het ook zeker. Ik heb 6 jaar tennis-ervaring dus ik kon gelijk leuk meespelen. Maar waar ik bij tennis tekortschoot aan techniek, maakt dat bij squash (in eerste instantie) niets uit. Bij het tennissen was ik wat heet 'een beuker'; dat is een tactiek waarin je zo hard mogelijk tegen de bal aanslaat om zo de partij te winnen. Mijn techniek was echter niet optimaal en vaak gingen de ballen uit. Bij het squashen daarentegen ram je tegen een muur en maakt het dus vrij weinig uit hoe hard of zacht je ramt. Hoe harder hoe beter eigenlijk. Nou, dat is voor mij dus echt perfect! Die bal stuitert amper dus je moet ook nog eens een flink robbertje rennen. Heerlijk! Ik heb mezelf helemaal naar de tering gerend en geslagen en ik voel de spierpijn nu nog flink! Het mooiste was echter de kick die ik ervan kreeg! Mensen adviseren mij altijd om op een vechtsport te gaan, maar ik wil geen mensen in elkaar slaan, ik wil gewoon tegen een balletje aanrammen. Dat is iets vredelievender. Ik ga morgen weer squashen, ik heb er nu al zin in!
Zo, dat was 'm weer. Heb je zin in een nieuwe sport, maar weet je niet wat? Ga dan bij jezelf na waar je zin in hebt. Wil je agressie kwijt? Ga lekker op een vechtsport of als je net zoals ik geen zin hebt om tegen mensen aan te rammen, doe het dan tegen een balletje. Yoga is echter ook een goede manier om agressie kwijt te raken en je gedachten stop te zetten.
Sinds 5 weken doe ik eenmaal per week aan yoga. Als student kan dat redelijk goedkoop; via Olympos betaal ik 24 euro voor 10 lessen. De docente is erg aardig en volgens mij ook zeer bekwaam. Dit is echter moeilijk te zeggen, want dit is de eerste yoga-ervaring die ik heb. Ik heb in mijn onderrug een scheve wervel en daarvoor heb ik vroeger fysiotherapie gevolgd. Hierbij moest ik oefeningen doen die redelijk op yoga leken en ik werd er altijd supermisselijk van. Ik ging dan ook op yoga vanuit de gedachte dat ik wat aan mijn stijfheid moest doen. Normaliter hou ik meer van krachtsporten waarin ik mijn agressie kwijt kan. Ik was bang voor een hoog 'zweverigheidsgehalte', maar dat blijkt alles mee te vallen! Yoga is voor mij erg zwaar. De eerste keer werd ik inderdaad erg misselijk en ik ben zo snel mogelijk naar huis gefietst en heb daar vervolgens 2 uur op bed gelegen om te voorkomen dat ik moest kotsen. Met vrees ging ik naar de tweede les. De docente zei dat ik beter op mijn ademhaling moest letten en inderdaad...de tweede les ging het al stukken beter en werd ik niet misselijk. Daardoor kon ik meer ontspannen meedoen en bleek dat yoga voor mij erg kalmerend werkt. Sommige oefeningen zijn best zwaar en je komt in de meest vreemde posities, maar de ontspanning die er ook bij hoort zorgt ervoor dat mijn normaal gesproken continue aanhoudend gepieker ophoudt! Na de les ga ik verfrist weg. Ik behoor echt niet tot de besten, maar dat neemt niet weg dat ik er enorm veel plezier aan beleef. Het is weer eens wat anders dan die krachtsporten.
En tja, die agressie blijft er toch inzitten en wat is er dan beter om te gaan squashen! Afgelopen zondag ben ik voor het eerst gegaan. Met een man of 10 hadden we 3 banen gereserveerd dus gezellig is het ook zeker. Ik heb 6 jaar tennis-ervaring dus ik kon gelijk leuk meespelen. Maar waar ik bij tennis tekortschoot aan techniek, maakt dat bij squash (in eerste instantie) niets uit. Bij het tennissen was ik wat heet 'een beuker'; dat is een tactiek waarin je zo hard mogelijk tegen de bal aanslaat om zo de partij te winnen. Mijn techniek was echter niet optimaal en vaak gingen de ballen uit. Bij het squashen daarentegen ram je tegen een muur en maakt het dus vrij weinig uit hoe hard of zacht je ramt. Hoe harder hoe beter eigenlijk. Nou, dat is voor mij dus echt perfect! Die bal stuitert amper dus je moet ook nog eens een flink robbertje rennen. Heerlijk! Ik heb mezelf helemaal naar de tering gerend en geslagen en ik voel de spierpijn nu nog flink! Het mooiste was echter de kick die ik ervan kreeg! Mensen adviseren mij altijd om op een vechtsport te gaan, maar ik wil geen mensen in elkaar slaan, ik wil gewoon tegen een balletje aanrammen. Dat is iets vredelievender. Ik ga morgen weer squashen, ik heb er nu al zin in!
Zo, dat was 'm weer. Heb je zin in een nieuwe sport, maar weet je niet wat? Ga dan bij jezelf na waar je zin in hebt. Wil je agressie kwijt? Ga lekker op een vechtsport of als je net zoals ik geen zin hebt om tegen mensen aan te rammen, doe het dan tegen een balletje. Yoga is echter ook een goede manier om agressie kwijt te raken en je gedachten stop te zetten.
Thursday, February 7, 2008
Koffie potverdorie!
Een jaar geleden moest ik nog niets van koffie hebben nu drink ik wel iedere dag 'n bakske leut. Maar potverdorie, vandaag heb ik het toch iets te bont gemaakt!
Ik moet drie keer per week om 9 uur beginnen, nog nooit gehad in heel m'n studentenleven. Om het leed van het vroege opstaan iets te verzachten drink ik een bakske zo op de vroege morgen. Helaas ben ik maandag toch in slaap gevallen tijdens college, maar dat kwam omdat het in de bioscoop was. Het was vreselijk warm en we zaten zo lekker in het halfdonker in die zachte stoelen. Mijn lichaam schakelde zichzelf gewoon uit. Ik werd wakker omdat m'n telefoon afging. Schaamte compleet....
Na gut, vandaag begon ik dus ook weer de dag met een kop van het bruine goud. College om 9 uur begon lekker, kwam een meisje tegen die ik al twee jaar niet meer gesproken heb. In de pauze dan toch maar even wat meer koffie halen, 't college was wat saai. 2 koppen is normaal m'n limiet, en ik voelde me al wat trillerig. Daarna snel naar de Uithof karren waar ik een vergadering had. "Koffie?" "Nee dank je, ik skip 'm ff." Goed zo Maaike, dacht ik bij mezelf. Na de vergadering moest ik weer terug naar de binnenstad voor een afspraak. Er was nog wat tijd over, Chris fietste mee en ik moest hem Brandmeesters nog laten zien, een zaak waar ze overheerlijke cappuchino maken. Hij trakteerde, ik kon moeilijk nee zeggen! Een stemmetje in m'n binnenste zei: doe het niet je bent al zo trillerig van de caffeïne. Maar ja, die cappuchino van die zaak is gewoon te goddelijk! En nu zit ik dus flink te trippen op m'n kamer, eigen schuld. Ik voel me waziger na deze 3 bakken koffie dan na die joint van laatst, dat wil wat zeggen. Vraag me af of ik soms slecht tegen caffeïne kan, of omdat het slechts een beginnende-koffiedrinker-verschijnsel is. Misschien dat ik na wat oefening 5 bakken op kan! Woei!
Ok over tot de orde van de dag, er moet ook nog wat gestudeerd worden. Concentratie zou ik nu voldoende moeten kunnen opbrengen...
Ik moet drie keer per week om 9 uur beginnen, nog nooit gehad in heel m'n studentenleven. Om het leed van het vroege opstaan iets te verzachten drink ik een bakske zo op de vroege morgen. Helaas ben ik maandag toch in slaap gevallen tijdens college, maar dat kwam omdat het in de bioscoop was. Het was vreselijk warm en we zaten zo lekker in het halfdonker in die zachte stoelen. Mijn lichaam schakelde zichzelf gewoon uit. Ik werd wakker omdat m'n telefoon afging. Schaamte compleet....
Na gut, vandaag begon ik dus ook weer de dag met een kop van het bruine goud. College om 9 uur begon lekker, kwam een meisje tegen die ik al twee jaar niet meer gesproken heb. In de pauze dan toch maar even wat meer koffie halen, 't college was wat saai. 2 koppen is normaal m'n limiet, en ik voelde me al wat trillerig. Daarna snel naar de Uithof karren waar ik een vergadering had. "Koffie?" "Nee dank je, ik skip 'm ff." Goed zo Maaike, dacht ik bij mezelf. Na de vergadering moest ik weer terug naar de binnenstad voor een afspraak. Er was nog wat tijd over, Chris fietste mee en ik moest hem Brandmeesters nog laten zien, een zaak waar ze overheerlijke cappuchino maken. Hij trakteerde, ik kon moeilijk nee zeggen! Een stemmetje in m'n binnenste zei: doe het niet je bent al zo trillerig van de caffeïne. Maar ja, die cappuchino van die zaak is gewoon te goddelijk! En nu zit ik dus flink te trippen op m'n kamer, eigen schuld. Ik voel me waziger na deze 3 bakken koffie dan na die joint van laatst, dat wil wat zeggen. Vraag me af of ik soms slecht tegen caffeïne kan, of omdat het slechts een beginnende-koffiedrinker-verschijnsel is. Misschien dat ik na wat oefening 5 bakken op kan! Woei!
Ok over tot de orde van de dag, er moet ook nog wat gestudeerd worden. Concentratie zou ik nu voldoende moeten kunnen opbrengen...
Monday, January 28, 2008
4 luni, 3 saptamâni si 2 zile
In het algemeen ben ik niet zo'n filmliefhebber. Ik heb vele klassiekers nog niet gezien en daar word ik vaak om uitgelachen door m'n vrienden. Heel zielig allemaal. Echter, als ik naar een film ga wil ik graag wel verrast worden, op wat voor manier dan ook.
Gisterenavond had ik met een vriendin afgesproken in Utrecht. We zouden eerst uit eten gaan en daarna wisten we 't nog niet; de kroeg in of iets dergelijks. Zij kwam op het geniale idee om naar de film te gaan, leuk! Ik kom niet zo vaak in de bios, meestal erger ik me alleen maar aan chips vretende mensen. Bioscoop 't Hoogt in Utrecht is wel heel tof, want er kunnen maar een stuk of 30 mensen in de zaal én consumpties zijn verboden, joepie!
We wilden eerst naar The Kite Runner, maar die draaide laat en in de City bios. Deze film (4 luni, 3 săptămâni şi 2 zile) draaide op zich ook wel laat, maar duurde minder lang en ik had er goede recensies over gelezen in de VK en het NRC. Het is een Roemeense film, vertaald als 4 maanden, 3 weken en 2 dagen. Aangezien ik een Roemeens vriendje heb gehad ben ik wel geinteresseerd in alles wat van Roemeense makelaardij is. Ik vind de taal ook erg mooi, een beetje zangerig.
Het zaaltje in 't Hoogt raakte aardig vol en de film begon. M'n ex praatte regelmatig voor de grap Roemeens tegen mij en ik kon soms wel woorden of zinsdelen begrijpen. De 2 hoofdpersonen zijn meisjes van een jaar of 23 die studeren tijdens het commustisch regime (1987). Een van hen (Gabriela) is zwanger, maar abortus is ten strengste verboden. Ze hebben contact geregeld met een man die hen wil helpen met de abortus. Het meisje dat zwanger is, doet eigenlijk niet zoveel en laat al het geregel aan haar vriendin (Otilia) over. Zij is een hele sterke persoonlijkheid en met behulp van omkoping regelt ze een hotelkamer en leent ze her en der geld om de abortus te financieren. Als het dan zover is en ze zijn in de hotelkamer hebben ze nog niet genoeg geld en heeft ze zelfs sex met de man die de abortus kan uitvoeren. Dit moment is eigenlijk het belangrijkst in de film. Je ziet dat Otilia ernstig gekwetst is en met Gabriela probeert ze erover te praten, maar die reageert gewoon amper. Dat vond ik vrij lullig, want later in de film blijkt dat ze het er echt moeilijk mee heeft. Ze moet overgeven, wil niet meer aangeraakt worden door haar vriendje. Als de abortus dan heeft plaatsgevonden moet ze ook nog de foetus zien kwijt te raken. Gabriela vraagt of Otilia de foetus wil begraven, maar ze kan geen plek vinden en dus gooit ze het in een stortkoker van een flat. Je ziet dat ze zich van binnen kapot voelt en als ze terugkeert naar het hotel zit haar vriendin doodleuk een sigaret te roken in het restaurant en vraagt 'heb je het begraven?'. Toen dacht ik echt, geef dat kind een mep voor d'r harses. Je vriendin gaat naar bed met een man zodat jij een zwangerschap van 4 maanden af kan breken (moord?!) en dan nog verdere eisen stellen ook? Maar ze pikt het en het lijkt niet alsof ze minder van haar vriendin houdt. Gruwelijkste en stiekem ook het grappigste aan de film is het einde: het meisje dat net de abortus heeft gehad had honger en krijgt eten: biefstuk, hersenen, niertjes en nog meer ranzige vleesmeuk. Serves you right, biatch.
Nee, al mijn sympathie gaat uit naar Otilia. Zij heeft alles moeten regelen, al het klote werk opgeknapt en voelt zich waarschijnlijk veel rotter dan haar vriendin, die heel de film net zoveel emoties als een baksteen vertoont.
That being said, de film is heel mooi. Camerawerk is heel apart, maar rustgevend. Geen soundtrack of andere geluidseffecten en daardoor is de film heel rauw. Toen we uit de bios kwamen keek ik echt om me heen en dacht: ja zo is het leven. Heel apart.
Op de fiets naar huis ging alles een beetje langs me heen en kreeg ik de film niet uit m'n hoofd. Vannacht heb ik er ook over gedroomd. De film heeft echt veel indruk op me gemaakt.
Gisterenavond had ik met een vriendin afgesproken in Utrecht. We zouden eerst uit eten gaan en daarna wisten we 't nog niet; de kroeg in of iets dergelijks. Zij kwam op het geniale idee om naar de film te gaan, leuk! Ik kom niet zo vaak in de bios, meestal erger ik me alleen maar aan chips vretende mensen. Bioscoop 't Hoogt in Utrecht is wel heel tof, want er kunnen maar een stuk of 30 mensen in de zaal én consumpties zijn verboden, joepie!
We wilden eerst naar The Kite Runner, maar die draaide laat en in de City bios. Deze film (4 luni, 3 săptămâni şi 2 zile) draaide op zich ook wel laat, maar duurde minder lang en ik had er goede recensies over gelezen in de VK en het NRC. Het is een Roemeense film, vertaald als 4 maanden, 3 weken en 2 dagen. Aangezien ik een Roemeens vriendje heb gehad ben ik wel geinteresseerd in alles wat van Roemeense makelaardij is. Ik vind de taal ook erg mooi, een beetje zangerig.
Het zaaltje in 't Hoogt raakte aardig vol en de film begon. M'n ex praatte regelmatig voor de grap Roemeens tegen mij en ik kon soms wel woorden of zinsdelen begrijpen. De 2 hoofdpersonen zijn meisjes van een jaar of 23 die studeren tijdens het commustisch regime (1987). Een van hen (Gabriela) is zwanger, maar abortus is ten strengste verboden. Ze hebben contact geregeld met een man die hen wil helpen met de abortus. Het meisje dat zwanger is, doet eigenlijk niet zoveel en laat al het geregel aan haar vriendin (Otilia) over. Zij is een hele sterke persoonlijkheid en met behulp van omkoping regelt ze een hotelkamer en leent ze her en der geld om de abortus te financieren. Als het dan zover is en ze zijn in de hotelkamer hebben ze nog niet genoeg geld en heeft ze zelfs sex met de man die de abortus kan uitvoeren. Dit moment is eigenlijk het belangrijkst in de film. Je ziet dat Otilia ernstig gekwetst is en met Gabriela probeert ze erover te praten, maar die reageert gewoon amper. Dat vond ik vrij lullig, want later in de film blijkt dat ze het er echt moeilijk mee heeft. Ze moet overgeven, wil niet meer aangeraakt worden door haar vriendje. Als de abortus dan heeft plaatsgevonden moet ze ook nog de foetus zien kwijt te raken. Gabriela vraagt of Otilia de foetus wil begraven, maar ze kan geen plek vinden en dus gooit ze het in een stortkoker van een flat. Je ziet dat ze zich van binnen kapot voelt en als ze terugkeert naar het hotel zit haar vriendin doodleuk een sigaret te roken in het restaurant en vraagt 'heb je het begraven?'. Toen dacht ik echt, geef dat kind een mep voor d'r harses. Je vriendin gaat naar bed met een man zodat jij een zwangerschap van 4 maanden af kan breken (moord?!) en dan nog verdere eisen stellen ook? Maar ze pikt het en het lijkt niet alsof ze minder van haar vriendin houdt. Gruwelijkste en stiekem ook het grappigste aan de film is het einde: het meisje dat net de abortus heeft gehad had honger en krijgt eten: biefstuk, hersenen, niertjes en nog meer ranzige vleesmeuk. Serves you right, biatch.
Nee, al mijn sympathie gaat uit naar Otilia. Zij heeft alles moeten regelen, al het klote werk opgeknapt en voelt zich waarschijnlijk veel rotter dan haar vriendin, die heel de film net zoveel emoties als een baksteen vertoont.
That being said, de film is heel mooi. Camerawerk is heel apart, maar rustgevend. Geen soundtrack of andere geluidseffecten en daardoor is de film heel rauw. Toen we uit de bios kwamen keek ik echt om me heen en dacht: ja zo is het leven. Heel apart.
Op de fiets naar huis ging alles een beetje langs me heen en kreeg ik de film niet uit m'n hoofd. Vannacht heb ik er ook over gedroomd. De film heeft echt veel indruk op me gemaakt.
Tuesday, January 8, 2008
Reisverslag Ierland
Ierland 10 jan - 16 jan 2008
Op donderdag 10 januari zijn we dan eindelijk naar Ierland vertrokken! We hadden om 12 uur afgesproken op Utrecht CS en iedereen was gelukkig op tijd. Carlijn had nog snel even bij de Appie wat avond eten gehaald en toen konden we in de trein naar Schiphol. Ik vind naar Schiphol gaan echt heel leuk; die drukte van mensen die overal en nergens heen gaan vind ik heel mooi. Ik zou daar wel willen werken. Het inchecken ging heel snel. We snapten even niet hoe de machines werkten, maar een stewardess van KLM hielp ons even en toen konden we onze grote bagage af gaan leveren. M'n tas woog 12 kilo, dus ik kan nog voor 6 kilo aan souvenirs meenemen uit Ierland. We aten even wat na de paspoort controle en toen kochten we wat shag voor m'n oom als cadeautje. Niet heel ethisch om zijn rookverslaving aan te sporen, maar ja, hij stopt toch niet zomaar. Daarna gingen we naar de gate en die ging net dicht dus dat was precies op tijd. We konden daarna vlotjes het vliegtuig inlopen dus ik kan weer niet anders zeggen dan dat Schiphol een hele chille luchthaven is. De vliegreis zelf was heel kort, maar dat kwam misschien omdat ik heel de tijd geslapen heb.
M'n oom belde me toen we in de rij stonden bij de paspoort controle in Dublin, dat hij net was aangekomen. Hij was een beetje verdwaald geraakt en bezorgd dat wij misschien al stonden te wachten, maar dat was dus niet zo. Onze tassen waren er al nadat we even een plaspauze hadden gehouden. Ik denk dat het de snelste tassen-afhandeling is die ik ooit heb meegemaakt. M'n oom stond dus al te wachten toen we uit de gate kwamen en we konden na een korte zoektocht bij hem de auto induiken. Nu kwam eigenlijk het langste gedeelte van de reis. We hebben uiteindelijk meer dan 3 uur in de auto gezeten! De weggetjes in Ierland zijn nog precies wat ik me er herinner: smal, glad en bagger geasfalteerd. M'n oom weet er echter wel raad mee en scheurt behoorlijk door. Het eerste stuk ging heel langzaam, omdat we nog half in Dublin waren, met veel stoplichten. Daarna konden we gelukkig wel opschieten, alleen het werd al donker dus echt veel van het landschap konden we niet meer zien.
Na iets meer dan 3 uur kwamen we om 7 uur 's avonds bij het huisje aan. Het huisje is ook wat ik zo ongeveer ervan had verwacht. Simpel, beetje kaal, maar wel schoon en ruim. En helaas ook vooral: KOUD! De verwarming was al aangezet, maar het huisje heeft van de oude stenen muren en die heb je niet zomaar verwarmd. M'n oom stak de open haard aan (die maar 10% rendement heeft, is dus meer voor de lol) en wij gingen koken. Die avond deden we niet veel; beetje kletsen, wat lezen en om 12 uur naar bed. Ik heb heel de nacht gerild van de kou, ik ben dit echt niet meer gewend!
Vrijdag 11
M'n oom stond al voor de deur toen Chris als eerste beneden kwam rond een uurtje of 9. Echt zo'n Brinkhof trekje! Wij moesten nog ontbijten en dat duurde ook wel even. Heerlijk net als thuis, met een banaan, groene thee en havermout. Genieten was dat. Daarna gingen we op pad. Eerst reden we naar een berg ten oosten van ons huisje. Dat was al snel weer een half uur in de auto. Het was heel mistig, daarom gingen we naar die berg omdat je dan erboven zit en een mooi uitzicht kunt hebben. En dat was ook zo. Je kon vanaf die berg heel ver de omgeving inkijken. Er liepen ook overal schapen rond, nog zoiets wat ik me wel kan herinneren van de vorige keer dat ik in Ierland was. Het was nu al heel vertrouwd om met z'n vieren met m'n oom rond te lopen. Ik voel me echt op m'n gemak bij hem en ik heb het idee dat de anderen hem ook wel chill vinden. Na de berg gingen we de andere kant op, en we kwamen weer langs het vakantie huisje. Vlakbij was de ruïne van een oude kerk en daar gingen we even kijken. Die lag helemaal verscholen in het bos en dit vond ik denk ik het mooiste moment van de dag. De grond van het bos was helemaal bedekt met mos, dat ziet er fantastisch uit! En dan zag je vanuit de verte die half afgebrokkelde kerk, met een paar graven eromheen. Het kwam zo uit een plaatje. Helaas was het natuurlijk wel een Christelijke kerk en ik moest nodig plassen, dus ik heb er even tegenaan gepist. We gingen weer verder. In Boyle gingen we heel even naar een supermarkt om wat fruit en andere kleine dingen te kopen. Daarna gingen we verder naar het westen en kwamen we uit bij een andere berg, waar oude graven lagen uit het stenen tijdperk. Dat was wel even een eindje lopen en zo konden we dan eindelijk de spieren een beetje opwarmen. Ik had alleen m'n fleecevest aan en dat was niet echt een slimme keuze. Namelijk net iets te koud. Boven op de berg waaide het heel hard. We klauterden daar wat rond om de drie graven te bekijken en liepen weer naar beneden. Op de berg was trouwens ook echt een heel mooi uitzicht. Nu liep de dag toch zo'n beetje ten einde. Om 5 uur 's middags wordt het hier al donker, dus we moesten naar huis. Daar staken we zo snel mogelijk de open haard aan om warm te worden en na een uurtje of wat gingen we koken. Carlijn was vandaag jarig, dus om dat te vieren gingen we naar de pub. Toen we aankwamen was het nog leeg, maar na een tijdje begon er behoorlijk wat volk binnen te druppelen. We namen uiteraard een Guinness. We gingen wederom rond 12 uur naar bed.
Zaterdag 12
Het heeft vannacht een paar keer geijzeld en de weg was spekglad. Ome Henk belde me en zei dat hij liever voorlopig nog niet de weg opging. We waren net klaar met ontbijt en gingen nog even wat lezen. Carlijn, Chris en ik wilden even een klein wandelingetje maken voordat Henk zou komen, maar toen we naar buiten stapten lag daar ineens een vrachtwagen tegen de boom voor ons huisje. Die was net 15 minuten geleden gecrasht en we hadden niets gehoord. De chauffeur was licht gewond en hij sprak geen Engels. We wilden hem wel helpen en binnen vragen en thee aanbieden, maar dat wilde hij niet. We gingen met z'n vieren toch maar even lopen en we namen een pad langs de weg vlak bij ons huisje dat Henk ons aangeraden had. Het was nogal moeilijk begaanbaar op sommige stukken, maar uiteindelijk kwamen we bij een overwoekerd huis aan. Dat zag er heel gaaf uit, een beetje als die kerk. We snuffelden daar wat rond en gingen toen weer terug, want we konden geen verder pad vinden. We liepen naar Leitrim, maar nu belde Henk me. Die was al bij ons huisje, dus we gingen maar weer terug. We reden naar zijn huisje en ik vond het echt heel gaaf! Het is heel klein, maar het heeft een kamer als een serre met heel veel ramen en ontzettend cool uitzicht op het bos. Qua comfort is het niets vergeleken met ons Nederlands comfort, maar Henk voelt zich daar prima bij en ik vind dat prachtig. Hij liet ons ook nog het bos zien. De bossen zijn hier zo mooi, omdat er mos op de grond groeit. De grond veert ook ontzettend mee en dat maakt het lopen in een bos een hele toffe ervaring. Het begon nu te regenen en dat zou de rest van de dag niet meer ophouden. Het was ook al redelijk laat, dus we besloten dat we het beste naar Carrick-on-Shannon konden rijden. Dan kon Henk ondertussen zijn eigen boodschappen doen en konden wij op ons gemak rondkijken. Maar door de regen was dat rondkijken niet zo heel prettig. Ik had het voornamelijk heel koud, en vooral mijn voeten smeekten om wat warmte. Daarom doken we maar een bakkertje/klein café in. We namen daar een gebakje ter ere van Joris' en Carlijns verjaardag. Chris sneakte weg om nog een cadeautje voor Carlijn te kopen wat we in een boekwinkeltje gezien hadden. Om half 5 hadden we weer met Henk afgesproken en gingen wij zelf boodschappen doen. Vanavond gingen we Boxties eten, die had Carlijn ook al gemaakt bij een pre-party. En morgen gaan we een maaltijdsoep eten. Het was heel gezellig 's avonds. Carlijn had goed haar best gedaan op de maaltijd en ik had honger als een paard. Ik heb in m'n eentje de afwas gedaan met Joris' hoofdtelefoon op, dat was heel grappig. Daarna hebben we gewoon een beetje bij de open haard gezeten en Carlijn haar cadeautje gegeven. Ze vond het heel leuk. Ze ging meteen in het boekje lezen en zat heel de tijd te lachen. Ik ging met Carlijn nog even naar buiten en heb even gezellig met haar gepraat. Om 11 uur was ik heel moe en ging ik naar bed.
Zondag 13
We hebben de neiging om steeds later op te staan. Vooral Carlijn en Joris zijn niet de vroege vogels. En het ontbijt duurt ook behoorlijk lang. Vandaag wilden we eens uitgebreid gaan wandelen. Ik smste Henk dat we klaar waren met alles en hij kwam langs. We gingen eerst een kleine rondwandeling maken bij een meertje vlakbij zijn land: Lough Meelagh. Dat werd alleen een iets langere wandeling dan gedacht, want de paden waren ontzettend modderig en glad van de regen die gisteren en vannacht is gevallen. Het was wel een ontzettend mooie wandeling. Heel veel verschillende landschappen waren er te zien. Ten eerste het bos wat ontzettend groen is. Ook de grond; compleet groen met mos en varens! De bomen zelf zijn ook ontzettend mooi; de takken gaan soms heel grillig hun weg omhoog. Ik ben benieuwd hoe het er hier in de zomer uitziet als het in de winter al zo mooi is. Verder zagen we natuurlijk het meertje zelf. Een pareltje! Zwanen gleden er rustig doorheen, riet stak uit het water, de oevers waren bedekt met planten en dan daarna zie je de heuvels! Breathtaking. We moesten ook over een glooiend weiland lopen. Het gras is zo groen dat het bijna niet te geloven is. En dan soms staat daar ineens weer zo'n grillige boom. Het nadeel van deze wandeling was dat iedereen heel erg modderig werd. Een deel van het pad was bijna onbegaanbaar, maar ja, terug wilden we niet dus erdoorheen dan maar. Henk was de meest ervaren loper en die kwam er nog het schoonst vanaf. Na de wandeling gingen we even terug naar het huisje om te lunchen. Tijdens de wandeling werd ik een beetje flauw van de honger en ik was dan ook ontzettend blij met deze pauze. Hierna gingen we voor een andere wandeling naar Lough Key. Daar was het ontzettend druk (voor Ierse begrippen), want de Ieren zelf waren daar ook massaal naartoe gekomen. Het was natuurlijk zondag en ze wilden ook even de benen strekken. De paden waren hier ook weer ontzettend modderig en ik werd het zo langzamerhand wel een beetje zat. We wandelden hier twee uur, een rondje, en ik was zo ontzettend moe! M'n benen moesten op het laatst echt gedwongen worden om de volgende stap te zetten. Ik was heel blij toen we weer bij de auto waren. Thuis ben ik even op bed gaan liggen, ik viel echt in slaap van vermoeidheid. We aten soep en die was heel lekker. Ome Henk ging daarna naar huis en wij spendeerden de avond weer aan lezen, voetmassages en geklets. Chris, Carlijn en ik gingen ook weer even naar buiten voor een kleine avondspazierung.
Maandag 14
Ik moet zeggen dat we steeds wel heel veel geluk met het weer hebben. Ook vandaag was het weer overwegend droog en niet al te koud. We gingen naar Strandhill en daarna naar Sligo. De rit naar Strandhill duurde ongeveer 45 minuten en toen was daar ineens de zee. Er waren behoorlijk hoge golven en twee surfers proefden hun geluk in de kou. Ze waren wel goed uitgerust met wetsuits, maar toch. Volgens ome Henk is het water ongeveer 8 graden. Wij gingen langs het strand lopen voor ongeveer 3 kilometer. Na een tijdje begon het een beetje te regenen. Toch was het lopen echt heel mooi. Je kan zo mooi van je af kijken bij de zee. De strandhill zelf is ook een hele mooie berg, hij heeft een hele aparte vorm. Hij ligt daar in het landschap als een tafelberg. Daarvoor zie je dan het dorpje Strandhill in een waas van regen, het is echt een plaatje. Joris begon op een gegeven moment de duinen te verkennen en toen gingen we ook maar even achter hem aan. Op het hoogste duintopje hadden we wederom een mooi uitzicht over de zee en de baai. Nu kwamen er ook wat schaarse zonnestralen door het wolkendek heen en die zorgden voor een mooi schouwspel van licht over de huisjes en heuvels aan de overkant van de baai. We liepen weer richting auto, lichtelijk doorweekt. De surfers hielden er net mee op toen we weer op het droge stonden. Chris vroeg een van hen hoe het was, maar de golven waren blijkbaar niet echt top. We gingen nu Sligo binnen. Het is naar Nederlandse begrippen een stadje van niks, en het doet ook een beetje dorps aan. Ik vind steden persoonlijk niet echt bij Ierland passen; het landelijke gedeelte is veel mooier. Door het ietwat grauwe weer doen de stadjes ook niet echt vrolijk aan en de mensen jagen zich echt met een doel door de stad heen. Voetgangervriendelijk was het ook niet echt, je moest je echt door de auto's heengooien om over te steken. M'n oom was echt een suicidecommando wat dat betreft. Hij gooide zich naar de overkant, onderwijl rare geluidjes maken alsof hij Zoidberg (Futurama) was. Dat zorgde voor veel hilariteit bij ons. We hadden geen brood meer thuis dus lunch had nu even de hoogste prioriteit. Gek genoeg waren er niet echt gezellige tentjes te vinden. We splitsten ons. Carlijn en ik gingen in een pub zitten die nog enigzins gezellig aandeed en de mannen gingen zich volbunkeren bij 'Abekedabra', een of andere fish&chips tent. Carlijn en ik hebben erg lekker gegeten. We hadden gefrituurde champignons met knoflook, frietjes en salade. Het was heel veel en ik zat echt propvol. De mannen kwamen daarna alweer terug en toen liepen we alle boekwinkels van Sligo af. Eentje was heel gaaf; die had allemaal klassiekers uit de literatuur voor drie euro. Op aanraden van m'n oom heb ik twee titels gekocht: 'The Call of the Win & White Fang', door Jack London en 'Crime and Punishment' door Fyodor Dostoevsky. Ik heb echt zin om ze te lezen, maar eerst moet even het schoolwerk achter de rug zijn. Het weer begon weer slechter te worden en echt heel veel was er in Sligo niet te zien. We gingen dus maar door de supermarkt heen en weer terug naar de auto. Het avondeten was heel raar, omdat niemand echt veel honger had na die enorme lunch. We kookten wat wortelen, en Joris en Chris aten wat noodles. Carlijn en ik hadden nog een vegaburger en de mannen hadden wat dood dier gekocht. 's Avonds gingen we lezen en ik deed eindelijk wat schoolwerk. Om een uurtje of 10 gingen we naar dat overwoekerde kerkje vlakbij ons huis. Ik vond het doodeng. Op de een of andere manier vind ik het de goden verzoeken om naar een begraafplaats te gaan midden in de nacht. Ik stel me waarschijnlijk gewoon aan, maar ik voelde me totaal niet op m'n gemak. We doken nog even de pub in. Er was niemand, maar na een tijdje kwamen er enkele locals binnen. Ik was erg moe en nadat de anderen hun Guinness op hadden gingen we weer terug. Nog even gelezen en naar bed!
Dinsdag 15
Joris en Carlijn waren al vroeg wakker vandaag. Chris hoorde ik een tijdje later ook opstaan, dus toen ging ik er ook maar uit. Het was nogal slecht weer buiten, dus mijn oom had een uitje bedacht wat binnen was. Maar eerst gingen we even heen en weer naar de supermarkt voor 'het laatste avondmaal' en wat dingetjes voor de terugreis. Ik heb een enorme lading Twinings thee ingeslagen; dat merk is in Nederland niet verkrijgbaar en het is supergoede thee. We gingen daarna een oude kolenmijn bezoeken. We waren zoals verwacht de enige bezoekers. We werden rondgeleid door een gids die zelf 24 jaar in de mijn gewerkt heeft. Hij had een enorm Iers accent en ik heb lang niet alles verstaan. De rondleiding was wel interessant en het is echt ongelooflijk waar mensen al niet werken om aan een paar rotcentjes te komen om te overleven. Ze moesten zich in kleine gangetjes wurmen en dan met een gare pikhouweel kooltjes uithakken die een maat dan weer dat gangetje uit moest werken. Dan als de donder een stuk hout onder het weggehakte gedeelte stauwen anders kon die hele gang instorten. Lekker werk dus.
De mijn lag op een hoge heuvel waar we een heel mooi uitzicht hadden. We bezochten daarna een waterval en toen gingen we weer terug naar het huisje. Ik was erg moe en heb m'n boek uitgelezen en met Carlijn nog wat gewandeld 's avonds. We hebben allen onze spullen al ingepakt en morgen moeten we vroeg opstaan. De laatste nacht in dit heerlijke Ierse bed.
Woensdag 16
Om half 8 ging de wekker en het was nog pikkedonker. Snel naar beneden om te ontbijten en daarna de boel een beetje aan kant maken en daar was m'n oom al. Om iets over 9 uur vertrokken we. Een laatste blik op het huisje en de pub en weg waren we. We gingen nu de toeristische route naar Dublin, want we hadden echt alle tijd van de wereld. Het vliegtuig vertrok pas 10 over 5 en naar Dublin gaan duurde uiteindelijk een uurtje of 4. We namen ondertussen wel een paar stops, waarvan een uitgebreide in Virginia. Daar kwamen we in een klein café terecht waar veel locals zaten te eten, of liever gezegd schranzen. Gatverdamme zeg, die vette worsten, dikke plakken spek en ei op een toast. Chris en Henk hadden er juist wel zin in en bestelden een full breakfast. Carlijn, Joris en ik hielden het maar bij de thee (hoewel Joris wel een scone bestelde, maar dat kan er nog mee door). Ik ben nu echt weer verslaafd aan thee drinken op Engelse wijze. Best bittere Earl Grey met melk, echt lekker! We reden zonder al te veel problemen naar het vliegveld. Daar namen we afscheid van m'n oom. Hij was echt de beste gids die we ons maar konden wensen. In m'n leven had ik hem zelf nog maar ongeveer 10 keer gezien, maar we konden het echt goed met elkaar vinden. In maart komt hij weer naar Nederland. In Dublin airport was het ondertussen best druk. Er stond een redelijk lange rij voor het afgeven van de bagage. Daarna gingen we nog even winkelen, ik heb echt een heel schattig knuffeltje gekocht. We ploften vervolgens neer op het foodplaza voor wat koffie en thee. Daar zaten we een goede anderhalf uur en daarna wandelden we maar naar de gate. Nog even The Economist gekocht voor tijdens het vliegen en toen wachten tot de gate zich opende. De vlucht zelf was weer prima, lekker kort. En toen waren we weer in den lage landen. Het was een leuke vakantie en het zal wel weer even wennen zijn aan de Nederlandse drukte. Want als er iets fijn is aan Ierland dan is het wel dat het zo lekker rustig is.
Op donderdag 10 januari zijn we dan eindelijk naar Ierland vertrokken! We hadden om 12 uur afgesproken op Utrecht CS en iedereen was gelukkig op tijd. Carlijn had nog snel even bij de Appie wat avond eten gehaald en toen konden we in de trein naar Schiphol. Ik vind naar Schiphol gaan echt heel leuk; die drukte van mensen die overal en nergens heen gaan vind ik heel mooi. Ik zou daar wel willen werken. Het inchecken ging heel snel. We snapten even niet hoe de machines werkten, maar een stewardess van KLM hielp ons even en toen konden we onze grote bagage af gaan leveren. M'n tas woog 12 kilo, dus ik kan nog voor 6 kilo aan souvenirs meenemen uit Ierland. We aten even wat na de paspoort controle en toen kochten we wat shag voor m'n oom als cadeautje. Niet heel ethisch om zijn rookverslaving aan te sporen, maar ja, hij stopt toch niet zomaar. Daarna gingen we naar de gate en die ging net dicht dus dat was precies op tijd. We konden daarna vlotjes het vliegtuig inlopen dus ik kan weer niet anders zeggen dan dat Schiphol een hele chille luchthaven is. De vliegreis zelf was heel kort, maar dat kwam misschien omdat ik heel de tijd geslapen heb.
M'n oom belde me toen we in de rij stonden bij de paspoort controle in Dublin, dat hij net was aangekomen. Hij was een beetje verdwaald geraakt en bezorgd dat wij misschien al stonden te wachten, maar dat was dus niet zo. Onze tassen waren er al nadat we even een plaspauze hadden gehouden. Ik denk dat het de snelste tassen-afhandeling is die ik ooit heb meegemaakt. M'n oom stond dus al te wachten toen we uit de gate kwamen en we konden na een korte zoektocht bij hem de auto induiken. Nu kwam eigenlijk het langste gedeelte van de reis. We hebben uiteindelijk meer dan 3 uur in de auto gezeten! De weggetjes in Ierland zijn nog precies wat ik me er herinner: smal, glad en bagger geasfalteerd. M'n oom weet er echter wel raad mee en scheurt behoorlijk door. Het eerste stuk ging heel langzaam, omdat we nog half in Dublin waren, met veel stoplichten. Daarna konden we gelukkig wel opschieten, alleen het werd al donker dus echt veel van het landschap konden we niet meer zien.
Na iets meer dan 3 uur kwamen we om 7 uur 's avonds bij het huisje aan. Het huisje is ook wat ik zo ongeveer ervan had verwacht. Simpel, beetje kaal, maar wel schoon en ruim. En helaas ook vooral: KOUD! De verwarming was al aangezet, maar het huisje heeft van de oude stenen muren en die heb je niet zomaar verwarmd. M'n oom stak de open haard aan (die maar 10% rendement heeft, is dus meer voor de lol) en wij gingen koken. Die avond deden we niet veel; beetje kletsen, wat lezen en om 12 uur naar bed. Ik heb heel de nacht gerild van de kou, ik ben dit echt niet meer gewend!
Vrijdag 11
M'n oom stond al voor de deur toen Chris als eerste beneden kwam rond een uurtje of 9. Echt zo'n Brinkhof trekje! Wij moesten nog ontbijten en dat duurde ook wel even. Heerlijk net als thuis, met een banaan, groene thee en havermout. Genieten was dat. Daarna gingen we op pad. Eerst reden we naar een berg ten oosten van ons huisje. Dat was al snel weer een half uur in de auto. Het was heel mistig, daarom gingen we naar die berg omdat je dan erboven zit en een mooi uitzicht kunt hebben. En dat was ook zo. Je kon vanaf die berg heel ver de omgeving inkijken. Er liepen ook overal schapen rond, nog zoiets wat ik me wel kan herinneren van de vorige keer dat ik in Ierland was. Het was nu al heel vertrouwd om met z'n vieren met m'n oom rond te lopen. Ik voel me echt op m'n gemak bij hem en ik heb het idee dat de anderen hem ook wel chill vinden. Na de berg gingen we de andere kant op, en we kwamen weer langs het vakantie huisje. Vlakbij was de ruïne van een oude kerk en daar gingen we even kijken. Die lag helemaal verscholen in het bos en dit vond ik denk ik het mooiste moment van de dag. De grond van het bos was helemaal bedekt met mos, dat ziet er fantastisch uit! En dan zag je vanuit de verte die half afgebrokkelde kerk, met een paar graven eromheen. Het kwam zo uit een plaatje. Helaas was het natuurlijk wel een Christelijke kerk en ik moest nodig plassen, dus ik heb er even tegenaan gepist. We gingen weer verder. In Boyle gingen we heel even naar een supermarkt om wat fruit en andere kleine dingen te kopen. Daarna gingen we verder naar het westen en kwamen we uit bij een andere berg, waar oude graven lagen uit het stenen tijdperk. Dat was wel even een eindje lopen en zo konden we dan eindelijk de spieren een beetje opwarmen. Ik had alleen m'n fleecevest aan en dat was niet echt een slimme keuze. Namelijk net iets te koud. Boven op de berg waaide het heel hard. We klauterden daar wat rond om de drie graven te bekijken en liepen weer naar beneden. Op de berg was trouwens ook echt een heel mooi uitzicht. Nu liep de dag toch zo'n beetje ten einde. Om 5 uur 's middags wordt het hier al donker, dus we moesten naar huis. Daar staken we zo snel mogelijk de open haard aan om warm te worden en na een uurtje of wat gingen we koken. Carlijn was vandaag jarig, dus om dat te vieren gingen we naar de pub. Toen we aankwamen was het nog leeg, maar na een tijdje begon er behoorlijk wat volk binnen te druppelen. We namen uiteraard een Guinness. We gingen wederom rond 12 uur naar bed.
Zaterdag 12
Het heeft vannacht een paar keer geijzeld en de weg was spekglad. Ome Henk belde me en zei dat hij liever voorlopig nog niet de weg opging. We waren net klaar met ontbijt en gingen nog even wat lezen. Carlijn, Chris en ik wilden even een klein wandelingetje maken voordat Henk zou komen, maar toen we naar buiten stapten lag daar ineens een vrachtwagen tegen de boom voor ons huisje. Die was net 15 minuten geleden gecrasht en we hadden niets gehoord. De chauffeur was licht gewond en hij sprak geen Engels. We wilden hem wel helpen en binnen vragen en thee aanbieden, maar dat wilde hij niet. We gingen met z'n vieren toch maar even lopen en we namen een pad langs de weg vlak bij ons huisje dat Henk ons aangeraden had. Het was nogal moeilijk begaanbaar op sommige stukken, maar uiteindelijk kwamen we bij een overwoekerd huis aan. Dat zag er heel gaaf uit, een beetje als die kerk. We snuffelden daar wat rond en gingen toen weer terug, want we konden geen verder pad vinden. We liepen naar Leitrim, maar nu belde Henk me. Die was al bij ons huisje, dus we gingen maar weer terug. We reden naar zijn huisje en ik vond het echt heel gaaf! Het is heel klein, maar het heeft een kamer als een serre met heel veel ramen en ontzettend cool uitzicht op het bos. Qua comfort is het niets vergeleken met ons Nederlands comfort, maar Henk voelt zich daar prima bij en ik vind dat prachtig. Hij liet ons ook nog het bos zien. De bossen zijn hier zo mooi, omdat er mos op de grond groeit. De grond veert ook ontzettend mee en dat maakt het lopen in een bos een hele toffe ervaring. Het begon nu te regenen en dat zou de rest van de dag niet meer ophouden. Het was ook al redelijk laat, dus we besloten dat we het beste naar Carrick-on-Shannon konden rijden. Dan kon Henk ondertussen zijn eigen boodschappen doen en konden wij op ons gemak rondkijken. Maar door de regen was dat rondkijken niet zo heel prettig. Ik had het voornamelijk heel koud, en vooral mijn voeten smeekten om wat warmte. Daarom doken we maar een bakkertje/klein café in. We namen daar een gebakje ter ere van Joris' en Carlijns verjaardag. Chris sneakte weg om nog een cadeautje voor Carlijn te kopen wat we in een boekwinkeltje gezien hadden. Om half 5 hadden we weer met Henk afgesproken en gingen wij zelf boodschappen doen. Vanavond gingen we Boxties eten, die had Carlijn ook al gemaakt bij een pre-party. En morgen gaan we een maaltijdsoep eten. Het was heel gezellig 's avonds. Carlijn had goed haar best gedaan op de maaltijd en ik had honger als een paard. Ik heb in m'n eentje de afwas gedaan met Joris' hoofdtelefoon op, dat was heel grappig. Daarna hebben we gewoon een beetje bij de open haard gezeten en Carlijn haar cadeautje gegeven. Ze vond het heel leuk. Ze ging meteen in het boekje lezen en zat heel de tijd te lachen. Ik ging met Carlijn nog even naar buiten en heb even gezellig met haar gepraat. Om 11 uur was ik heel moe en ging ik naar bed.
Zondag 13
We hebben de neiging om steeds later op te staan. Vooral Carlijn en Joris zijn niet de vroege vogels. En het ontbijt duurt ook behoorlijk lang. Vandaag wilden we eens uitgebreid gaan wandelen. Ik smste Henk dat we klaar waren met alles en hij kwam langs. We gingen eerst een kleine rondwandeling maken bij een meertje vlakbij zijn land: Lough Meelagh. Dat werd alleen een iets langere wandeling dan gedacht, want de paden waren ontzettend modderig en glad van de regen die gisteren en vannacht is gevallen. Het was wel een ontzettend mooie wandeling. Heel veel verschillende landschappen waren er te zien. Ten eerste het bos wat ontzettend groen is. Ook de grond; compleet groen met mos en varens! De bomen zelf zijn ook ontzettend mooi; de takken gaan soms heel grillig hun weg omhoog. Ik ben benieuwd hoe het er hier in de zomer uitziet als het in de winter al zo mooi is. Verder zagen we natuurlijk het meertje zelf. Een pareltje! Zwanen gleden er rustig doorheen, riet stak uit het water, de oevers waren bedekt met planten en dan daarna zie je de heuvels! Breathtaking. We moesten ook over een glooiend weiland lopen. Het gras is zo groen dat het bijna niet te geloven is. En dan soms staat daar ineens weer zo'n grillige boom. Het nadeel van deze wandeling was dat iedereen heel erg modderig werd. Een deel van het pad was bijna onbegaanbaar, maar ja, terug wilden we niet dus erdoorheen dan maar. Henk was de meest ervaren loper en die kwam er nog het schoonst vanaf. Na de wandeling gingen we even terug naar het huisje om te lunchen. Tijdens de wandeling werd ik een beetje flauw van de honger en ik was dan ook ontzettend blij met deze pauze. Hierna gingen we voor een andere wandeling naar Lough Key. Daar was het ontzettend druk (voor Ierse begrippen), want de Ieren zelf waren daar ook massaal naartoe gekomen. Het was natuurlijk zondag en ze wilden ook even de benen strekken. De paden waren hier ook weer ontzettend modderig en ik werd het zo langzamerhand wel een beetje zat. We wandelden hier twee uur, een rondje, en ik was zo ontzettend moe! M'n benen moesten op het laatst echt gedwongen worden om de volgende stap te zetten. Ik was heel blij toen we weer bij de auto waren. Thuis ben ik even op bed gaan liggen, ik viel echt in slaap van vermoeidheid. We aten soep en die was heel lekker. Ome Henk ging daarna naar huis en wij spendeerden de avond weer aan lezen, voetmassages en geklets. Chris, Carlijn en ik gingen ook weer even naar buiten voor een kleine avondspazierung.
Maandag 14
Ik moet zeggen dat we steeds wel heel veel geluk met het weer hebben. Ook vandaag was het weer overwegend droog en niet al te koud. We gingen naar Strandhill en daarna naar Sligo. De rit naar Strandhill duurde ongeveer 45 minuten en toen was daar ineens de zee. Er waren behoorlijk hoge golven en twee surfers proefden hun geluk in de kou. Ze waren wel goed uitgerust met wetsuits, maar toch. Volgens ome Henk is het water ongeveer 8 graden. Wij gingen langs het strand lopen voor ongeveer 3 kilometer. Na een tijdje begon het een beetje te regenen. Toch was het lopen echt heel mooi. Je kan zo mooi van je af kijken bij de zee. De strandhill zelf is ook een hele mooie berg, hij heeft een hele aparte vorm. Hij ligt daar in het landschap als een tafelberg. Daarvoor zie je dan het dorpje Strandhill in een waas van regen, het is echt een plaatje. Joris begon op een gegeven moment de duinen te verkennen en toen gingen we ook maar even achter hem aan. Op het hoogste duintopje hadden we wederom een mooi uitzicht over de zee en de baai. Nu kwamen er ook wat schaarse zonnestralen door het wolkendek heen en die zorgden voor een mooi schouwspel van licht over de huisjes en heuvels aan de overkant van de baai. We liepen weer richting auto, lichtelijk doorweekt. De surfers hielden er net mee op toen we weer op het droge stonden. Chris vroeg een van hen hoe het was, maar de golven waren blijkbaar niet echt top. We gingen nu Sligo binnen. Het is naar Nederlandse begrippen een stadje van niks, en het doet ook een beetje dorps aan. Ik vind steden persoonlijk niet echt bij Ierland passen; het landelijke gedeelte is veel mooier. Door het ietwat grauwe weer doen de stadjes ook niet echt vrolijk aan en de mensen jagen zich echt met een doel door de stad heen. Voetgangervriendelijk was het ook niet echt, je moest je echt door de auto's heengooien om over te steken. M'n oom was echt een suicidecommando wat dat betreft. Hij gooide zich naar de overkant, onderwijl rare geluidjes maken alsof hij Zoidberg (Futurama) was. Dat zorgde voor veel hilariteit bij ons. We hadden geen brood meer thuis dus lunch had nu even de hoogste prioriteit. Gek genoeg waren er niet echt gezellige tentjes te vinden. We splitsten ons. Carlijn en ik gingen in een pub zitten die nog enigzins gezellig aandeed en de mannen gingen zich volbunkeren bij 'Abekedabra', een of andere fish&chips tent. Carlijn en ik hebben erg lekker gegeten. We hadden gefrituurde champignons met knoflook, frietjes en salade. Het was heel veel en ik zat echt propvol. De mannen kwamen daarna alweer terug en toen liepen we alle boekwinkels van Sligo af. Eentje was heel gaaf; die had allemaal klassiekers uit de literatuur voor drie euro. Op aanraden van m'n oom heb ik twee titels gekocht: 'The Call of the Win & White Fang', door Jack London en 'Crime and Punishment' door Fyodor Dostoevsky. Ik heb echt zin om ze te lezen, maar eerst moet even het schoolwerk achter de rug zijn. Het weer begon weer slechter te worden en echt heel veel was er in Sligo niet te zien. We gingen dus maar door de supermarkt heen en weer terug naar de auto. Het avondeten was heel raar, omdat niemand echt veel honger had na die enorme lunch. We kookten wat wortelen, en Joris en Chris aten wat noodles. Carlijn en ik hadden nog een vegaburger en de mannen hadden wat dood dier gekocht. 's Avonds gingen we lezen en ik deed eindelijk wat schoolwerk. Om een uurtje of 10 gingen we naar dat overwoekerde kerkje vlakbij ons huis. Ik vond het doodeng. Op de een of andere manier vind ik het de goden verzoeken om naar een begraafplaats te gaan midden in de nacht. Ik stel me waarschijnlijk gewoon aan, maar ik voelde me totaal niet op m'n gemak. We doken nog even de pub in. Er was niemand, maar na een tijdje kwamen er enkele locals binnen. Ik was erg moe en nadat de anderen hun Guinness op hadden gingen we weer terug. Nog even gelezen en naar bed!
Dinsdag 15
Joris en Carlijn waren al vroeg wakker vandaag. Chris hoorde ik een tijdje later ook opstaan, dus toen ging ik er ook maar uit. Het was nogal slecht weer buiten, dus mijn oom had een uitje bedacht wat binnen was. Maar eerst gingen we even heen en weer naar de supermarkt voor 'het laatste avondmaal' en wat dingetjes voor de terugreis. Ik heb een enorme lading Twinings thee ingeslagen; dat merk is in Nederland niet verkrijgbaar en het is supergoede thee. We gingen daarna een oude kolenmijn bezoeken. We waren zoals verwacht de enige bezoekers. We werden rondgeleid door een gids die zelf 24 jaar in de mijn gewerkt heeft. Hij had een enorm Iers accent en ik heb lang niet alles verstaan. De rondleiding was wel interessant en het is echt ongelooflijk waar mensen al niet werken om aan een paar rotcentjes te komen om te overleven. Ze moesten zich in kleine gangetjes wurmen en dan met een gare pikhouweel kooltjes uithakken die een maat dan weer dat gangetje uit moest werken. Dan als de donder een stuk hout onder het weggehakte gedeelte stauwen anders kon die hele gang instorten. Lekker werk dus.
De mijn lag op een hoge heuvel waar we een heel mooi uitzicht hadden. We bezochten daarna een waterval en toen gingen we weer terug naar het huisje. Ik was erg moe en heb m'n boek uitgelezen en met Carlijn nog wat gewandeld 's avonds. We hebben allen onze spullen al ingepakt en morgen moeten we vroeg opstaan. De laatste nacht in dit heerlijke Ierse bed.
Woensdag 16
Om half 8 ging de wekker en het was nog pikkedonker. Snel naar beneden om te ontbijten en daarna de boel een beetje aan kant maken en daar was m'n oom al. Om iets over 9 uur vertrokken we. Een laatste blik op het huisje en de pub en weg waren we. We gingen nu de toeristische route naar Dublin, want we hadden echt alle tijd van de wereld. Het vliegtuig vertrok pas 10 over 5 en naar Dublin gaan duurde uiteindelijk een uurtje of 4. We namen ondertussen wel een paar stops, waarvan een uitgebreide in Virginia. Daar kwamen we in een klein café terecht waar veel locals zaten te eten, of liever gezegd schranzen. Gatverdamme zeg, die vette worsten, dikke plakken spek en ei op een toast. Chris en Henk hadden er juist wel zin in en bestelden een full breakfast. Carlijn, Joris en ik hielden het maar bij de thee (hoewel Joris wel een scone bestelde, maar dat kan er nog mee door). Ik ben nu echt weer verslaafd aan thee drinken op Engelse wijze. Best bittere Earl Grey met melk, echt lekker! We reden zonder al te veel problemen naar het vliegveld. Daar namen we afscheid van m'n oom. Hij was echt de beste gids die we ons maar konden wensen. In m'n leven had ik hem zelf nog maar ongeveer 10 keer gezien, maar we konden het echt goed met elkaar vinden. In maart komt hij weer naar Nederland. In Dublin airport was het ondertussen best druk. Er stond een redelijk lange rij voor het afgeven van de bagage. Daarna gingen we nog even winkelen, ik heb echt een heel schattig knuffeltje gekocht. We ploften vervolgens neer op het foodplaza voor wat koffie en thee. Daar zaten we een goede anderhalf uur en daarna wandelden we maar naar de gate. Nog even The Economist gekocht voor tijdens het vliegen en toen wachten tot de gate zich opende. De vlucht zelf was weer prima, lekker kort. En toen waren we weer in den lage landen. Het was een leuke vakantie en het zal wel weer even wennen zijn aan de Nederlandse drukte. Want als er iets fijn is aan Ierland dan is het wel dat het zo lekker rustig is.
Monday, January 7, 2008
Goede voornemens
De eerste week van tweeduizendacht zit er alweer bijna op en het is even tijd voor een kleine evaluatie wat betreft de goede voornemens. Ik heb er jaren lang expres niet aan meegedaan, omdat ik het grote onzin vond. Mijn mening erover is echter veranderd, maar het ligt er wel sterk aan wat voor soort voornemens je opstelt. Het voornemen 'niet meer snoepen' is vrij kansloos, want dat houdt toch niemand vol. Ik moet stiekem toegeven dat het wel tot mijn lijstje behoorde, maar het is gisteren gesneuveld. Welgeteld vijf dagen volgehouden, poehoe. Een paar voornemens die ik zeker wel ga uitvoeren zijn:
Ja, alleen maar leuke voornemens. Dat zijn volgens mij de enige waar je je aan kunt houden, omdat je het ook echt wilt. Stoppen met roken, minder drinken, diëten, het is allemaal leuk en aardig, maar je moet er wel de motivatie voor hebben.
Nou ik heb geen zin in die dingen, want er moet al genoeg in het leven.
Leuke voornemens for the win!
Verder hoop ik dat dit jaar wat makkelijker wordt dan 2007, na het verlies van mijn tante. Ik bedenk hier nu ter plekke even een nieuw voornemen: mijn oom blijven bijstaan, want voor hem wordt 2008 bij voorbaat een moeilijk jaar.
- meer boeken lezen (ook in andere talen zoals Duits, om dat weer een beetje bij te spijkeren)
- veel nieuwe muziek gaan ontdekken
- de 'must see' films bekijken
- meer schrijven
Ja, alleen maar leuke voornemens. Dat zijn volgens mij de enige waar je je aan kunt houden, omdat je het ook echt wilt. Stoppen met roken, minder drinken, diëten, het is allemaal leuk en aardig, maar je moet er wel de motivatie voor hebben.
Nou ik heb geen zin in die dingen, want er moet al genoeg in het leven.
Leuke voornemens for the win!
Verder hoop ik dat dit jaar wat makkelijker wordt dan 2007, na het verlies van mijn tante. Ik bedenk hier nu ter plekke even een nieuw voornemen: mijn oom blijven bijstaan, want voor hem wordt 2008 bij voorbaat een moeilijk jaar.
Subscribe to:
Posts (Atom)