Bij de Canadese grens

Het moest er toch een keer van komen. Heel de reis nog geen echte moeilijkheden of tegenslagen gehad, dat kon niet goed blijven gaan!

We reden in onze huurauto vrolijk richting Canada en wilden bij Port Huron de grens over. Het is niet alsof je van Nederland naar Duitsland gaat, er is nog een echte douane met heel streng kijkende mensen. We reden naar een hokje waar een hele dikke dame ons aankeek alsof ze ons voor geen cent vertrouwde. "Passports". Garry, die achter het stuur zat, gaf haar al onze paspoorten. We zijn een internationaal gezelschap: een Bulgaar, een Italiaanse, een Amerikaan en ik, de Nederlandse. De vrouw in het hokje vond het maar raar.
"Why are you coming to Canada".
-"We're going to a concert in London".
"What do you do?"
-"ehhh?
"What do you do!???" (almost yelling)
-"you mean, like in normal life?"

We vertelden haar waar we allemaal werkten. Blijkbaar vertrouwde ze het niet want we moesten naar de kant en ons laten checken. Ik vond het supergrappig, dit was me slechts een keer eerder overkomen en dat was ook toen ik naar Canada ging in 2006! Toen ben ik ook uitgebreid ondervraagd over wat ik kwam doen etcetera. Zo gek, het land zelf is prachtig en met aardige mensen, maar de douane is een bitch.

Gelukkig was er geen reden tot ongerustheid. De vrouw die ons daarna verder controleerde had humor en dat maakt alle verschil! Ze noemde ons meteen "the international group" en ze was een Bulgaarse. Ze zag Nik's paspoort en je zag haar ogen glimmen. Nik was erg verbaasd toen ze ineens in het Bulgaars tegen hem begon te praten. Ikzelf was daarna nog verbaasder toen ze tegen Paola in het Italiaans begon! "Do you also speak Dutch??", vroeg ik haar, maar dat was net iets te veel van het goede. Ze vroeg ons ook waar we heen gingen, wanneer we weer terug gingen. Ook wilde ze weten hoe we elkaar kenden en toen schoten we in de lach. Als we dat aan haar moesten uitleggen kon ze wel een uur van haar tijd vrijmaken! Nik loste het elegant op door te zeggen "through music!" en het is op zich nog waar ook.

We moesten even wachten omdat de douanebeambte ons ging checken. Geen idee wat ze dan doet, crimineel verleden opzoeken ofzo. We zijn allemaal brave burgers dus we wisten al wel dat het goed zou komen. "Would the international group over there please come to me", was het verlossende zinnetje na 10 minuten. We mochten gewoon de grens over en kregen stempels in ons paspoort.

Gelukkig maar!

In Canada is het nog volop winter en ijzig koud.

Het uitzicht vanuit het hotel is geweldig!

De reis naar Chicago

Als ik iets anders had willen doen is het wel de manier waarop we naar Chicago zijn gereisd. Maar ja, dat is wijsheid achteraf....

Toen het Agalloch concert was afgelopen was het al bijna 1 uur 's nachts. We konden niet blijven hangen om te praten met de bandleden, maar moesten gelijk teruglopen naar het hotel. Dat was een wandeling van ongeveer 30 minuten. Daar pakten we snel onze spullen, checkten we uit en stapten naar buiten. Inmiddels regende het heel hard...

We liepen naar het metrostation in de stromende regen en moesten daar 20 minuten wachten op de trein naar 125th street. Daar gingen we naar buiten en moesten we in dat hondenweer wachten op de bus naar het vliegveld. Het was niet bepaald warm dus het was een lang half uur kan ik je zeggen!

Om 3 uur waren we op het vliegveld. Onze vlucht was om 6 uur. We zaten een uurtje op een bankje en ik viel zowaar in slaap in een heel ongemakkelijke houding. Daarna begon de grootste ellende. Dit vliegveld (La Guarda Airport) is echt blijven hangen in de jaren 80 ofzo. We moesten eerst in de rij staan om een papieren (!) boardingpass te halen en de bagage te wegen. Daarna moest je naar een of ander schimmig kamertje om je koffer af te geven, dat gaat niet eens automatisch daar. Ik hoopte maar dat ik m'n bagage nog terug zou zien....Toen in de rij voor de verplicht veiligheidscontrole-meuk. Schoenen uit, alles dumpen en langs chagerijnige beambten gaan. Het was inmiddels al 5 uur, al dat wachten....brrr

We konden nog heel even zitten en het boarden begon om half 6. Ik was al lang blij dat ik in het vliegtuig zat en viel meteen in slaap. Ik hoorde later dat het vliegtuig nog een uur stil heeft gestaan en pas rond half 7, 7 uur vertrok. Ik werd wakker van een enorme turbulentie (schrok me kapot) maar gelukkig landden we veilig.

Het avontuur was nog niet voorbij, want we moesten in Chicago nog onze bagage zien terug te vinden en het was niet helemaal duidelijk op welke band we moesten kijken. Uiteindlijk vonden we de juiste plaats en godzijdank was m'n koffer goed aangekomen. We namen een metro naar het centrum van Chicago en daar moesten we een stuk lopen om bij het treinstation te komen. Toen zaten we anderhalf uur in de trein op weg naar Nik's broer, die in een buitenwijk woont. Het is amper Chicago meer te noemen. We kwamen uiteindelijk om 12 uur daar aan, dus we zijn 11 uur onderweg geweest na de show! Jeetje mina, ik was gesloopt!

En toch was ik van ons vieren nog het fitst, want ik had nog enkele uurtjes slaap weten te pakken tussendoor. Ik ben dus wakker gebleven gedurende de dag en om 8:30 lag ik al op bed! Heerlijk geslapen die nacht!

In een andere post meer over het verblijf bij de broer van Nik. Kort gezegd: het is een hele gastvrije familie en de drie kinderen die ze hebben zijn zo lief!

Agalloch in New York

Het Agalloch concert in New York was in de leukste wijk, Greenwich Village, in een kleine venue met de uiterst curieuze naam Le Poisson Rouge. We liepen er om half 5 al heen want we moesten onze geserveerde kaartjes ophalen. Het zit namelijk zo: als je op een Amerikaanse website kaartjes besteld voor een concert, kun je als buitenlander niet voor de optie e-ticket kiezen. Naar de redenen daarvan kan ik alleen maar gissen, want wat zou er nou makkelijker zijn dan een emailtje met daarbij het ticket in een bijlage?? Goedkoop, en hoef je niet in de rij te staan om kaartjes op te halen. Gelukkig hadden ze een hele elegante oplossing bedacht. Bij de rij buiten liepen drie gozers rond met een lijst waarop alle reserveringen stonden. Je hoefde alleen maar even je naam te zeggen, kreeg een stempel en een bandje zodat je drank kon halen (21+ hier he) en je kon vrolijk naar binnen wandelen. Optimaal!

We waren als een van de eersten. Garry, Nik en ik kochten de speciale boxset met het nieuwste album, ansichtkaarten met het artwork en een 7" lp (die ik dus helaas niet af kan spelen). Die willen we nog laten signeren door de bandleden.

Het beloofde een lange avond te worden, met vier bands op het programma! De eerste die de avond mocht aftrappen was Aerial Ruin. Geen idee wat het was, maar het bleek een soloperformance te zijn van een gast met een gitaar. Lieflijke folkliedjes wisselden elkaar af. Een beetje een 'huh?-moment', want dat was wel het laatste dat ik verwacht had. Ik liep even rond tussen de mensen, want de muziek hield niet de aandacht vast.

Na een poosje zag ik John en hij herkende Nik en mij gelijk. Een wam weerzien volgde, met knuffels en wat aardige woorden. Hij vond het heel tof dat we helemaal naar de VS zijn gekomen voor de band. Vlak daarna kwam Don ook even kijken en gedag zeggen. Jason en Aesop waren nog nergens te zien. Ik vroeg John waar Jason was en hij wist het ook niet; 'he just dissapears!'.

De volgende act was een grote aanrader volgens John. Hun merchandise-gast en chauffeur is Daniel Menche, in New York een lokale noise/ambient held (blijkbaar). Het optreden, dat krap 30 minuten duurde, was inderdaad unlike anything I've ever seen!. Hij had een tafeltje met allerhande electronica en maakte met een stok, die een microfoon (sort of) bleek te zijn, rare keelgeluiden die hij met z'n electronica omzette in uitgesponnen soundscapes. Ik stond met open mond te kijken. Of ik het nou mooi vond....dat weet ik niet, maar bijzonder was het zeker. Die gast gaf alles, maakte de gekste geluiden en het dreunde als een malle. Thank god for earplugs...

Worm Ouroboros, de volgende act, was niet aan mij besteed. Aesop drumt in die band, en twee dames op gitaar doen de rest. Er zitten wat Neurosis achtige riffs in, maar dan valt het stil en zingen de twee dames op een soort feërieke manier....hun stemmen waren echter niet echt sterk of toonvast. Ik vond het nogal saai. Neurosis riffs, graag, kattengejank, nee dank u vriendelijk.

Om 11 uur was het eindelijk Agalloch's beurt! Ze hadden wat problemen met de setup (gebeurt vaak!). Jason's mixpedaal was kaduuk dus er moest even ergens een andere vandaan getoverd worden. De intro van het nieuwste album klonk en de band kwam op. Ze begonnen met Into the Painted Grey, een hard begin. Als grootste fan van de band (alle tours meegemaakt sinds 2006) moet ik toch opmerken dat de band live erg gegroeid is. Een song als deze hadden ze een paar jaar geleden echt niet live kunnen spelen. Een drummer als Aesop is onontbeerlijk, hij houdt er een stevig tempo in. Je merkt wel dat Don een betere gitarist is dan John, maar dat geeft niet. Hij heeft ook de meeste solo's en belangrijke partijen. John moet natuurlijk ook de vocalen verzorgen, dus heeft een extra moeilijkheid erbij. Mijn favoriete song van de avond was wel Ghosts of Midwinter. Ik houd van het progsfeertje in dat nummer, met tegelijk dat typische Agalloch geluid dat ik bij geen enkele andere band terughoor.

Ik was blij dat ze Falling Snow speelden en Limbs. Ook een enkel oud werk werd nog gespeeld: Of Stone Wind and Pillor. Als toegift was er Dead Winter Days en In The Shadow of Our Pale Compagnion. Het was een geweldig optreden! Helaas moesten we meteen weg om onze reis naar Chicago te beginnen. Dat was balen, want Jason en John zeiden tegen me 'we komen er zo aan' en ik kon niet eens gedag meer zeggen. Nog wel even Aseop de hand kunnen schudden want die had ik voor de show nog niet begroet. Na de show in Canada kunnen we wel blijven om te kletsen en een biertje te drinken gelukkig!

De reis naar Chicago is een heel verhaal apart.....

MoMa

Upon entering the 5th floor of the Museum of Modern Art your senses get overloaded. The first room alone holds so many masterpieces you just don't know where to look!

Vincent Van Gogh's Starry Sky certainly was the biggest eyecatcher in the room and with reason!
I liked that painting so much, I couldn't look away. The cypresses on the foreground,the curly painted sky, the luminated stars and moon, the pronounced houses and church....the whole painting breathes passion and, for some reason, secrecy. A night scene always has a certain atmosphere: private, quiet....I can't quite put it into words.

The other highlights for me were the works of Jackson Pollock. Especially the ones in which he used the drip-technique are fascinating to see in real life. There is so much to see up close to the painting which doesn't come across on a picture in a book. I tried to make some photographs of the thick layers of paint so you have an idea of how much texture the paintings have:

Notice there is actually a button in there! Why? No idea!

These Pollock paintings really come to life when viewed up close. And however simple and seemingly random they look, I don't think I could reproduce anything like it. There's more thought and feeling behind it than you can guess from first glance.

These were 2 highlights from Moma, there was so much more to see! Rousseau, Mattisse, Picasso, Kandinsky! My goodness....I'll have to write about that another time, the internet in the hotel is too slow to upload all my pictures.

I do LOVE my new camera though, it's so easy to take great photo's it's almost unbelievable!

El Greco

This is going to be a very short post, but while I was in the Metropolitan today I had an unexpected discovery. Despite all the Rembrandt's, Van Gogh's, Goya's, you name it....the painting that made the most lasting impression on me was the following one:

Toledo, from El Greco. I remember reading about it for art class and seeing it printed in Gombrich's book. I thought it looked odd and didn't like it. In real however, it struck me as beautiful and haunting at the same time. I couldn't stop looking at it. The sky.....that sky!!! The colours are so amazing!! The whole scene is so amazing, so gloomy!

The other painting I liked the most was this one, by Goya:

Manuel Osorio de Zuniga


Ahhh, there's so much to write about and not so much free time! There is lots more to write about this museum for sure. I need pictures with that though and it's a daunting task to sort and work through my photo's on this netbook....The slow wifi isn't helping either...

China Town

Toen bekend werd dat de reis naar de VS door zou gaan en zou beginnen in New York was het natuurlijk zaak om een leuk en degelijk hotel te zoeken. Paola had de tegenwoordigheid van geest om op zoek te gaan naar hotels die in de buurt liggen van de zaal waar Agalloch gaat optreden. Zij vond een Best Western hotel aan Grand Street, midden in China Town.

Ik heb meestal niet zo'n gevoel bij etnische buurten in steden en moest nog maar eens zien of het wel wat zou zijn. Een voorproefje op Google Streetview maakte nog niet echt iets bij me los. Maar toen Garry en ik met de taxi richting ons hotel reden en in de wijk aankwamen moest ik wel glimlachen. China Town bruist! Het zit er barstensvol kleine winkeltjes die een keur aan waar verkopen. Natuurlijk barst het er van de vishandels, groente- en fruitwinkels, bakkerijen, massage-salons en accupunctuurzaken. Ook zijn er etablissementen waarvan ik geen idee heb wat het zijn omdat er niets tastbaars wordt verkocht en je Chinees moet kunnen begrijpen om uit te vogelen waar men in handelt. En ondanks dat er vijf vishandels naast elkaar zitten, is het bij elke van de zaakjes een drukte van belang! Men schreeuwt vrolijk in het Chinees naar elkaar, kruiers rijden karren met vis af en aan en de stank is niet te harden. Het fruit in de winkeltjes ziet er goed uit en van meer dan de helft weet ik niet wat het is. Vage grote ei-vormige dingen met stekels (durian, geloof ik) zien er wel spannend uit om eens te kopen en te proberen.

Ons hotel ligt in een van de leukste straten van China Town. Heel druk, maar zoveel van die leuke winkeltjes! Tegenover het hotel zit een bakkerij die heerlijke, doch ongezonde, broodjes verkoopt. Vandaag had ik een wit melkbroodje met kokosvulling. Jammie!

Op onze eerste avond hebben Garry en ik bij toeval ook gelijk het beste Cantonese restaurant in de wijk ontdekt. Het zit er vol met locals (altijd een goed teken) en de keuze is reuze. Ook voor vega's is er genoeg lekkers. Vandaag aten we er met z'n vieren. Je krijgt gratis potten thee bij het eten, zoveel je wilt. Nik had honger en bestelde gewoon twee gerechten die hij bovenop elkaar gooide. Ik heb er een hilarische foto van, die zal ik later uploaden. Na het eten krijg je sinaasappelpartjes en een fortune cookie. Mijn koekje had zelfs twee kaartjes, met allebei een positieve boodschap! Ik word op een gezonde manier oud volgens briefje 1 en volgens briefje 2 sta ik de komende tijd vrolijk en positief in het leven. Prima!

Het oordeel over het hotel en de wijk is tot dusver zeer positief. Alleen het ontbijt zou wel iets beter mogen, die smerige donuts en wafels zijn zo vroeg op de morgen aan mij niet besteed.

The outline of the trip

Only four days remain....and then I'll board a plane headed for the United States! It's kind of crazy how fast time goes. The trip was only booked in January! Seems ages ago and yet it also seems a very short while ago. The anticipation is slowly building. I picked up a suitcase from my parents house on Sunday. It's still empty, but won't be for long. I'm going to start packing tomorrow already, so that I won't have to stress about it too much on Thursday. I'm very bad at packing, it can easily take hours....and then I'll probably still forget stuff.

For those of you who are interested: I'll fly on Friday 10:25 am and will arrive about 2 pm local time (8 pm for ya Dutchies). I'll meet Garry at JFK Airport and hopefully I won't get too much shit at customs. We'll either take a cab or use the train/subway to get to the hotel. Hopefully between 5 and 6 pm we'll arrive there. Depending on how tired we are I guess we'll go and grab a bite and walk around. Then in the next days I really want to see the MoMa, the Metropolitan, Guggenheim, Central Park, Ground Zero, Soho, shops...and I just want to wander around with my camera and take lots of pictures! Christiaan is so kind to let me borrow his netbook, so you'll probably see lots of updates from me (yay for free wifi everywhere these days).

I really wonder if I can manage my healthy eating habits in New York. I'm really curious about the American diet, and if it is really as crazy as people tell me. I also wonder how life is for a vegetarian over there. I'm really into visiting supermarkets in foreign countries and the supermarkets in Canada were great! They had so much vegetarian/vegan stuff. The soy milk was beyond wonderful, it was heavenly! I hope to grab the same brand in the US (So Good Soymilk).

On the 23rd of March we'll fly to Chicago early in the morning (6 am local time, ouch). We'll spend some time with Nik and Paola's family and rent a car to go to London (Canada). At this point of the trip I'm really hoping to see some nice nature and landscape.

On the 27th we'll be back in Chicago and spend some more days there. The first skyscrapers were built in Chicago, so I really would like to go on a architectural tour. Chicago also has a great museum: The Chicago Art Institute.

Time will probably fly.....and on March the 31st I'll already be back in NL. Who's coming to pick me up at Schiphol? ;-)

Concert Venues

Ever since I started to go to classical performances, my wish has been to visit the greatest venues in the world. In my own country, we have the Concertgebouw of course, with its sublime accustics. The Concertgebouw is one of my favorite buildings. Whenever I go there, I'm always delighted just to see the building. I'm not much into architecture, but the building breaths history to me. Going inside feels like entering a world of decadence. I can only imagine how the aristocratic people used to wander around in the building; it's funny to think about that.

Last year I had the pleasure to see the Berliner Philharmoniker in their own venue. That venue is wunderbar, to say the least. You can take a virtuel tour here to see what I mean.

 

I guess you either love it or hate it. I didn't really like the building that much, but the accustics were great! The main hall is much bigger than the Concertgebouw. I only had the cheapest ticket, which meant that I had to stand way back on a balcony but you could hear everything perfectly still. After the break I went to sit on the balcony straight behind the orchestra so I could spy on the clarinet players.

Now that I'm going to New York, it's time to fulfil another wish. I'm going to a concert in Carnegie Hall! I'm so excited about that....The program that night (21st of March) consists of Richard Strauss' Vier Letzte Lieder (one of my favorites) and Prokofiev's 5th symphony (don't know that one). Garry and I have tickets on one of the upper balcony's, which is going to be interesting to say the least, because I'm afraid of heights. The most striking thing about the biggest hall in Carnegie is that it's very heigh instead of deep. I'll just have to face my fears....