Black Swan

Ik moet hierover schrijven. Het gevoel is té sterk, te bizar. Ik wist niet dat afschuw zo mooi en intens kon zijn.

Black Swan, wat een film.....

Christiaan en ik gingen eerst eten in het Louis Hartlooper Complex en aansluitend naar de film. Eerder op de dag heb ik ontzettend zwaar gesport, en m’n lichaam was in staat van vermoeidheid. Het eten lag zwaar op de maag en in de zaal was het warm.

Eerst was er nog niets aan de hand, in die zin dat de film wel mooi was, maar nog even op gang moest komen. Natalie Portman als de gefrustreerde prima donna, die eigenlijk nét niet goed genoeg is voor haar rol als de Witte Zwaan én de Zwarte Zwaan. Ze mist het passionele wat nodig is voor de Zwarte Zwaan. Ondertussen worstelt ze met zichzelf (haar lichaam, haar geestelijke kracht) en met haar moeder. Ze is eigenlijk nog een kind...

De psychische waanbeelden die ze krijgt zijn zo krachtig. Door het broeierige in de zaal voelde ik langzaam een misselijkheid opkomen in de tweede helft van de film. Ik had het idee dat ik ieder moment flauw kon vallen. Ik deed m’n vest uit en dat hielp een beetje. Een heel apart gevoel nam bezit van me...Ik voelde afschuw bij de beelden van de film (er zit aardig wat bloed en narigheid in de film) maar ik kon niet wegkijken. Ik werd er in meegezogen. Ik voelde wat de zwaan voelde. Bij de laatste scene werd ik gek.

De film was klaar en ik moest weg. Weg uit die zaal... frisse lucht! Al die emoties kolten door me heen, de afschuw, de bewondering, de fascinatie, de intensiteit. We liepen buiten een stuk door het park om even af te koelen. Dat hielp!

Of deze film nou door recensenten goed of slecht wordt bevonden, het zal me echt een worst zijn. Deze film raakte me, zo diep! Het is heel lang geleden dat een film dat gedaan heeft.

Zo....pfoe!