Ik werd om 12 uur thuis in Utrecht opgehaald door Erwin en na een half uurtje waren we er al. Vanaf 12 uur was de ontvangst, maar wij wilden niet de eersten zijn. In Asperen stond het water erg hoog en ook op de parkeerplaats was het flink glibberen. In de Schildkamp aangekomen gingen we naar de zaal 'Onder de Sterren'. Op zich wel een mooie zaal, met een plafond vol met kleine lichtjes (de zogenaamde sterren). Het was er wel erg donker en ERG warm. En als ik zeg dat het warm is, dan is het ook echt warm. Meestal heb ik het overal erg koud namelijk...Tot kwart over 1 was het vooral praatjes maken met mensen. Ik ben iedereen netjes langsgegaan voor de nieuwjaarswensen. Een bakkie pleur ging er ook goed in en jeetje, wat een sterk bakkie was het! Als ik nog niet wakker was, dan nu wel.
Ik ging maar eens uitpakken. Aangezien mijn muziekstandaard naar de knoppen is had Evelyne voor mij een standaard meegenomen, heel lief! De aanhang werd meegenomen door een dame van de Schildkamp voor een potje bowlen en wat oud Hollandse spelletjes. Wij moesten aan de bak. Het programma was niet mis: Ross Roy, An American in Paris, Children of Sanchez, I've Got Rhythm, Puttin' on the Ritz, Mac Arthur Park, The Sabre Dance, El Camino Real en Glorious Victory. Als het u niets zegt geeft dat niets, het was alleen gewoon zwaar om te spelen. Wel heel leuk, overigens! We moesten even wennen aan de zaal waar we in speelden, het tempo had de neiging om wat te gaan slepen. Na een poosje ging ik even wat foto's maken, dat is wel leuk voor op de website. Ik stond ook een poosje achteraan bij het slagwerk; tering wat een herrie! Tijdens de Sabre Dance moest ik erg lachen om Jeroen en Ewout. Het ritme is nogal ostinaat dus ze trokken de meest gekke bekken tijdens het spelen om mij aan het lachen te krijgen. Dat lukte aardig. Erwin was tijdens dat nummer bezig om een RSI-arm te kweken met al die 32-sten op de tamboerijn. Respect!
Om half 4 stopten we met oefenen en kwam het publiek binnen voor het concertje. Tot mijn grote vreugde waren er ontzettend veel mensen van KNA in het publiek. Hartverwarmend vind ik dat! Zo leuk dat ze ook eens naar het Wegenbouworkest komen luisteren. Nou spelen er wel een aantal KNA'ers mee natuurlijk....Ik stelde de hoge opkomst in ieder geval erg op prijs. Sommige stukken zijn voor de KNA'ers al bekend: Ross Roy, Mac Arthur Park en Children of Sanchez. De zaal zat verder helemaal vol, ook met veel mensen die ik niet kende. Het bestuur had heel veel bouw en infra-relaties aangeschreven, dus ik hoop dat er van die kant ook wat mensen in de zaal zaten. Mijn ouders waren ook gekomen en zelfs mijn zusje was mee! Het is denk ik de enige keer dat ze makkelijk het Wegenbouworkest kon zien, dus ik was erg blij dat ze erbij was.
We beten het spits af met Ross Roy. Tijdens het oefenen ging dit nog wat rommelig, maar nu ging het een stuk beter. De klank in de klarinetten was goed; iedereen zat heerlijk te spelen. Vooraan zat een jongetje van een jaar of twee en die leek het erg leuk te vinden. Bij An American In Paris reageerde hij erg enthousiast op de toeters. Bij Children of Sanchez gaf Sjoerd een mooie solo weg. Hij zou nog net wat uitdagender en feller mogen spelen, maar het begin is er. We gaan dat stuk vast nog vaker uitvoeren. De nu volgende nummers konden mij persoonlijk gestolen worden. I've got rhythm en puttin' on the ritz zijn voor mij wat te oudbollig en nietszeggend. Goede werken voor op de beurs waar we 12 februari moeten spelen, dat wel. Mac Arthur Park kan ik zowat dromen maar verveelt me nog steeds niet. Bij de solo van Jan Teunissen liep het tempo helaas wat uit elkaar, heel zonde! Jan kan de solo zo mooi spelen....maar Jeroen zat of een klein beetje in z'n eigen wereldje of hij hoort het gewoon niet. Nu ik een keer achterin heb gestaan snap ik wel waaom het soms misgaat. Je hoort de klarinetten überhaupt niet. Zit ik me daarvoor nou het schompes te blazen....De Sabre Dance, een gouwe ouwe, werd keurig uitgevoerd met de trompetten en trombones in de hoofdrol. Een leuk nummer voor het publiek. Toen kwam mijn favoriete stuk ooit: El Camino Real. Alle remmen los in dit stuk en jezelf helemaal stukblazen. Ik had er nog hard op geoefend en het ging erg goed. Dit is wel een stuk waarin ik heel trots ben op de klank van het orkest. De klarinetgroep is solide, de hoorngroep klinkt zo mooi, de trompettne schmetteren zo lekker....zo kan ik nog wel even doorgaan. Tijdens het spelen van dat stuk voel ik me altijd gelukkig. De hobo-solo van Bert in het langzame deel was weer magnifiek. Genieten! Ik was daarna helemaal op en toen moesten we Glorious Victory er nog uitpersen. Mijn god, dat ging bijna niet meer, het kwam zo ongeveer uit m'n grote teen.
Na het concert ging Dick een biertje voor me halen, maar het duurde even voor ik het in handen had, want ik wilde eerst wat KNA'ers bedanken voor hun aanwezigheid. Rick, Ali, Peter, Mickey, Erna, Fred, Kees Duizer, Kees van Straaten, Dim, Ann, Dick Embregts, Jorrit...ik heb er zo veel gezien! Dick zei later dat het er 30 waren! Prachtig. Ik hoop dat ze allemaal genoten hebben (en volgens mij was dat ook zo).
Het eerste biertje na een concert smaakt altijd zo heerlijk! Ze schonken Grolsch dat was ook positief. Minder positief was mijn eigen domheid. Ik dronk er drie op een lege maag, had een broodje gegeten iets voor 12 uur en dat was het wel. Nog een banaantje, maar die was ook al lang verteerd. Na die drie bier had ik amper honger, maar ik moest wat eten. Aan onze tafel was het bere gezellig met Nicoline, Dirk, Wilbert, Peer, Evelyne en Dick. Ik maakte voor de man van Nicoline nog een, ehh, bijzondere stampot. Een kunstwerk bijna, zou ik zeggen. Er werd ook goed voor mij gezorgd: drie vegaburgers kreeg ik! Als toetje was er nog wat ijs. Heerlijk. Veel te snel was alles weer afgelopen. Erwin gooide m'n haar nog even door de war en we gingen eens op huis aan.
Thuisgekomen voelde ik al dat er iets niet goed zat in mijn maag. Ik lag om half 10 al op bed, maar om 1 uur werd ik wakker, kotsmisselijk. M'n arme maagje had nogal moeite met het bier. Dom ook, op een lege maag....Om 3 uur was ik het zat en zette nog een symphonie van Shostakovich op, een wazige ervaring. Vandaag heb ik me nog een beetje gek gevoeld. Veel eten ging er niet in tot in de middag ineens een ENORME honger op kwam zetten. Gelukkig had de moeder van Christiaan heerlijke pannekoeken gebakken...jammie!
Goed, dat even terzijde. Het was zo'n mooie dag zaterdag. Lieve mensen, mooie muziek...wat wll je nog meer??
No comments:
Post a Comment