Hardloopprogressie

Deze post zal niet iedereen interesseren, maar ik voel ineens de behoefte om te bloggen over hardlopen! Vorig jaar heb ik met studievereniging Incognito meegedaan aan de Batavierenrace en ben toen aangestoken met het hardloopvirus! Ik had een etappe van 6.1 kilometer; geen bijster lange afstand. Ik had maar twee keer getraind en qua tijd zat ik toen in de middenmoot. Dat schiep mogelijkheden tot verbetering uiteraard! 

Nu, bijna een jaar verder, heb ik al veel meer getraind en zit het persoonlijk record op 10 km in 50 minuten. Ik doe weer mee met de Batavierenrace en heb weer de 6.1 km etappe (dat is toeval). Deze keer wil ik het wel een stuk beter gaan doen en leg de lat op 25 minuten. Gisteren hebben we met de studievereniging samen getraind en dat was erg gezellig! Het is dan fijn om te merken dat ik redelijk mee kan lopen met sommige jongens, alhoewel zij mij er echt wel uit kunnen lopen als ze een versnelling ertegenaan gooien. Ik probeer een beetje met etenspatronen te spelen. Op pasta loop je duidelijk beter dan op keihard volkoren brood met moeilijk verteerbare vezels zeg maar...Gisteren voor het eerst ook een sportdrankje genuttigd. Ik hou helemaal niet van frisdrank en vond het vies, maar liep er wel beter op! 

Mijn uiteindelijke doel is de marathon lopen en dan kan de tijd me niet schelen, het gaat om de prestatie. Nu richt ik me eerst op de halve marathon. Als ik die dit seizoen nog kan lopen zou dat heel gaaf zijn, maar zover ben ik momenteel nog niet. De 10 km lopen gaat nu wel goed, maar dat is nog slechts de helft van een halve marathon. Mijn conditie moet ik dus nog wat verder opvijzelen. Hardlopen geeft me een goed gevoel, dus het ermee bezig zijn is al heel prettig an sich. Ik kan het iedereen aanraden. In het begin ga je kapot, maar als je eenmaal een basis conditie hebt opgebouwd is het een prima manier om opgekropte gevoelens eruit te rennen (iets waar ik wel last van heb af en toe). En lekker in de buitenlucht zijn is ook fijn!

Wolves In The Throne Room Blow the W2 away!

20 february 2009, W2 ‘s Hertogenbosch, The Netherlands

This day was really weird for me. Earlier I went on an excursion to the Army Museum in Delft for my Warfare of Colonial Armies course (I’m a history student). There we had a private tour to the attic, where they have 2,000 guns stored. We had a 2,5 hour talk about the history of guns, how they work etc. We all got to hold the guns, which was very weird to me because I had never hold a weapon in my hands before. And now, I suddenly held about 30 weapons in two hours. The Call of Duty references were made of course, as we had the AK-47 in our hands. This is all off topic, but I had to rush home (Utrecht), make a quick dinner, then rush to ‘s Hertogenbosch. My mind was still with the guns... I went to the gig together with a friend, and we both dreaded going into the carnaval-craziness that was going on already at Utrecht central station. Luckily, the W2 venue is not located in the city centre and we didn’t encounter many people dressed like cows or clowns. 

There was already a long line of people waiting to get in. I solely came for Wolves in the Throne Room and the other two bands would be a surprise for me. I naively expected them to play black metal or something related, which would give me quite a shock later on when I discovered what they would actually play! We came in and handed over our coats, which we would later realise was a mistake. We went to get some drinks first and at the same time the first band of the evening was already playing: Anaphylactic Shock. We only caught the last 5 minutes of their set, so I can’t really say anything about what I heard. From their last.fm page I gathered they were playing doom metal or sludge kind of music. I had in my earplugs, which totally fucked up the sound so I could not hear the singer. I did this to save my ears for later on, so I’m not able to give comments really. 

After a 30 minute break, my curiosity for the next band was quite high! The curtains opened and it was time for The Devil's Blood. “Oh God”, was literally my thought when I saw them. Covered in ‘blood’, and with a female lead singer I just knew this wasn’t going to be black metal or anything like it. I was hoping something like Made Out of Babies, but erm...no. In my opinion it was just power metal, but according to their last.fm page it’s occult rock. Well, whatever, I totally hated this. I gave it a try, listened for about 15 minutes and then I couldn’t take it anymore. There was totally no energy coming from this band, it was all static. The singer just stood there, sometimes raising her arms but other than that nothing spectacular happened. Same goes for the guitar players, I just didn’t sense any enthusiasm. And if there is one thing I hate about live performances, it’s when I just feel no emotion while listening to the music. My friend and I left to get a beer and take a look at the merchandise. We just talked and only when the band was done playing we went back in and sought out a good place in front.

Again we had to wait 30 minutes, and this time I was waiting anxiously; hoping that my evening wouldn’t be totally ruined. The curtain opened again and there they were: Wolves in the Throne Room. After a noisy intro, they unleashed their fury. And wow, it was good (and that’s an understatement) I stood there, totally blown away by their performance. The feeling that I got from their music was very intense. I got goose bumps all over and almost felt tears stinging in my eyes. This was the first time ever that a metal performance managed to give me this reaction. I often cry during classical concerts, but never during metal! But their music was very emotional to me. Some people might think I’m crazy now, but to me black metal is about the feeling. Wolves in the Throne Room managed to get across such an energy...unbelievable! The way they played made me think that they were completely into the music themselves as well; they played full of emotion. They played about an hour, and only 4 songs probably haha. The stage was very dark, only some candles were lit. This gave the atmosphere an extra boost and certainly fits their style of performing. There was also no talk to the public, only an occasional ‘thank you’. 

Looking around I saw mixed reactions from other people. Some people were completely into it, like me and my friend. However, I also got the feeling that others were finding it not to their liking (or maybe even worse). This is of course logical seeing the weird programme of this evening. Sludge, ‘occult rock’ and black metal all have a different public.

After the show was over, my neck and back hurt like hell. I just wanted to get home. This was not so easy...It took like 30 minutes just to get our coats. Next time I’m keeping it with me no doubt. We missed the last normal train home by 10 minutes, so we had to wait 50 minutes for the night train. I was home at 2:30 am. By now, I’m still having a great feeling of satisfaction if I think back about the concert. For just 9 euro’s, this concert was well worth it!

Ridiculous Music - Episode I

Everybody knows that music is divers. There is so much more than just classical, pop, electronic music...
These days, almost nothing can suprise me anymore. I remember the days when I could barely listen to metal (the grunting sounded horrible to me), but now I'd say that I can handle almost anything. 

However, sometimes I still get surprised at what people produce. I want to hunt those moments when I still think "what the heck, this is ridiculous". The word ridiculous isn't negative per se. Yes, it would mean absurd (and somtimes laughable), but also impossible (how do they play this??) and unbelievable.

For this first episode I'd like to introduce: Hatebeak.
I already know this band for over a year, but I recently re-listened to one of the two songs that I have of them and again thought: WTF. 
Hatebeak is a grindcore band; a genre that is already kind of obscure anyway and usually not really my cup of tea.
However, they don't have a normal 'singer'. No, instead they have a parrot as their main source for 'vocals'.
And seriously, when I first heard his..erm...screeching I couldn't stop laughing. It actually goes pretty well with grindcore imo. It's noise anyway, why not add more!! The parrot does a good job producing aggressive 'vocals'.

Their discography includes titles such as 
The Number of the Beak (TBA), Beak of Putrefaction (of which I have two songs), Bird Seeds of Vengeance, The Thing that Should Not Beak. 

They are the only band on last.fm that I tagged 'Parrot Metal'. It's definitely ridiculous!!

Manie

Het moet echt niet gekker worden met die voetbalplaatjes actie van de Albert Heijn.
Laatst was op het NOS Journaal dat een vestiging van de Albert Heijn ergens in het noorden van het land HEKKEN voor de winkel had geplaatst omdat kinderen mensen die met voetbalplaatjes de winkel verlieten belaagden.
Ik deed het toen nog af als een gril; iets wat slechts op enkele plaatsen voor zou komen. Misschien alleen in dorpjes waar verder geen zak te doen is voor kinderen.

Maar het virus heeft zich verspreid! Vanmorgen na het hardlopen stonden er al 5 kinderen voor de supermarkt en een vrouw die toevallig de winkel verliet deelde voetbalplaatjes uit en de kids schreeuwden om het hardst 'ikke ikke!' 'ik wil er een!'.
De hoofdzonde hebzucht slaat al snel toe, zullen we maar zeggen.
Vanmiddag bereikte de hype ook hier een dieptepunt, toen ik er langs fietste en zag dat er omgekeerde containers (die de supermarkt gebruikt bij het vullen) bij wijze van hek voor de winkel lagen. Daarachter stond een groepje opgefokte kinderen, te wachten tot de volgende persoon die voor 100 euro boodschappen had gedaan (= 10 plaatjes) naar buiten zou komen om te bestormen. 

Mijn oplossing: flikker 100 van die voetbalplaatjes in de sloot en kijk wat er gebeurt. Of nog leuker, gooi gewoon 100 van die plaatjes in een groepje kinderen en kijk of ze elkaar wat aandoen.

Triest.

Een Roze Verrassing

Ik ging net hardlopen en het ging echt lekker.
Het zonnetje en de aangename temperatuur maken hardlopen echt fijn.
Dan zweet je namelijk niet zo snel als een otter.
Ik liep dus heerlijk en was op ongeveer 3/4 van mijn route toen ik op
het asfalt ineens iets roze zag liggen.
Een speelgoed konijn?
Nee, daarvoor was het niet groot genoeg.
Eenmaal dichterbij gekomen zag ik wat het was,
en was toch best wel verbaasd.
Want, dames en heren, het was een dildo.
Wat doet een dildo op het asfalt midden in de polder
tussen Houten en Lunetten? 
Het ding zag er vies en kapot uit.
Had een bestuurder het uit het raam gegooid?
Of was het weggegooid door een fietser die het ding zat was?
Wie komt er überhaupt op het idee om een roze dildo
te kopen? Roze is een kleur die verboden zou moeten worden.
Hoogst verwonderd rende ik verder.
De raadsels des levens....

Vegetarisme, waarom?

In het dagelijks leven krijg ik nog regelmatig te maken met mensen die zich afvragen waarom ik ervoor kies om geen vlees te eten. Als ze dan horen dat ik het liefst ook geen kaas eet, geen melk drink en geen eieren eet zijn ze vaak helemaal flabbergasted. Ik wil deze post dan ook besteden aan het uitleggen waarom ik voor deze levenswijze heb gekozen.

Ik wil er nu al bijzeggen dat ik absoluut geen problemen heb met het feit dat sommige mensen dol zijn op vlees. Ik kan me inleven in het ‘dol zijn op voedsel’, ik heb ook een enorme zwakte als het op chocolade aankomt. Helaas constateer ik vaak dat sommige mensen zich op een bepaalde manier aangevallen lijken te voelen door het feit dat ik naast vlees geen kaas en dergelijke wil eten. Alsof mijn keuzes op het gebied van eten een bedreiging voor hen persoonlijk zijn. Kenmerkend zijn dan vaak reacties als “hoe jij eet kan toch niet gezond zijn”, “dan kun je toch niets meer eten”, “wat is er mis met een eitje” vergezeld met misprijzende blikken. Ik vind het jammer dat er zonder nadenken vaak hard wordt geoordeeld over de keuzes die andere mensen maken.

Iedereen moet zelf weten wat hij/zij in zijn mond stopt, maar ik zie het lichaam vooral als iets wat je goed moet verzorgen. Je moet het er ten slotte je hele leven mee doen. Bijna iedereen weet wel dat verzadigde vetten en te veel suikers (de zogenaamde lege calorieën) niet goed zijn. Waarom eten we het dan? Puur omdat het onze smaakpapillen genoegen doet. Ik at tot een paar jaar terug ook te veel chocolade, hamburgers met mayonaise, chips en andere ongezonde dingen; het is bijkans een wonder dat ik niet dik ben geworden. Ook is er wetenschappelijk bewijs dat wij vanuit evolutionair oogpunt de neiging hebben om veel vetten te eten. Vroeger, in de tijd dat wij nog nomaden waren, waren die namelijk schaars. Tot de industriële revolutie was voor de meeste mensen het leven nogal ruig: je moest hard lichamelijk werk verrichten om de kost te verdienen. Maar nu is dat zo anders! De meeste mensen zitten heel de dag en stappen in de auto om zich van A naar B te begeven. Dit is uiteraard een simplistische weergave van de geschiedenis, maar in de kern komt het er wel op neer. Een gezonde levensstijl is dezer dagen meer een keuze dan een gegeven. Kijkend naar de cijfers kun je haast niet anders dan concluderen dat de vele mensen in Nederland niet gekozen hebben voor de gezonde levensstijl. Het percentage mensen dat overgewicht heeft is zo’n 40% geloof ik. Ik wil niet zover gaan door te stellen dat dit alles volledig ieders eigen schuld is, de voedingsindustrie speelt ook een grote rol. Overal is tegenwoordig voedsel te verkrijgen, maar vooral slecht voedsel. Ook is veel voedsel wat nu makkelijk te krijgen is processed food. Neem bijvoorbeeld wit brood. Het wordt gemaakt van granen, dus is het gezond zou je zeggen. Niet dus. De whole grain is volledig verwerkt, zodat hij bijna van alle voedingsstoffen is ontdaan. Volkoren brood is beter, maar nog steeds processed food. Idealiter moet je de granen en zaden eten zoals ze zijn: rauw en heel. In wit brood zitten veel meer ‘simpele koolhydraten’ (doordat de granen niet heel zijn gelaten zijn de structuren aangetast), waardoor je er veel meer van kunt eten voor je vol zit. Verder zal je bloedsuiker spiegel sneller stijgen, maar als deze weer daalt zal je ook sneller honger krijgen. Dit is kort en simpel uitgelegd hoe het werkt. 

Laat ik vooraleerst zeggen dat ik er niet voor heb gekozen om vegetariër te worden vanwege het dierenleed, al heeft het er zeker wel mee te maken. Ik had in die tijd een veganist als vriendje en hij heeft me als eerste aan het denken gezet over eten. Voor die tijd dacht ik er echt niet over na; een stuk vlees was gewoon een product. Ik werkte toen in de thuiszorg als bijbaantje en moest 10 km fietsen om naar het adres te gaan waar ik moest werken. Ik nam er lekker de tijd voor en ging in een weiland zitten lunchen. Terwijl ik m’n boterham naar binnen werkte keek ik eens om me heen. De koeien stonden te grazen en keken soms geïnteresseerd om. “Waarom eet ik deze beesten op?”, was echt letterlijk wat ik dacht. Ik voelde toen dat ik geen vlees meer wilde eten. Nadat ik het besluit had genomen is het geen moment moeilijk geweest om het vol te houden. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik na drie maanden een keer over een broodje döner droomde. Bepaald geen culinair hoogstandje wat ik verder zal missen.

Ik begon met boeken te lezen en websites af te struinen naar informatie. Veganisme was toen nog een ver van mijn bed show, dus ik bleef wel kaas eten. Dat vond ik toen nog heel lekker. Wel ging ik over van koeienmelk op sojamelk. In de eerste maand als vegetariër voelde ik me fantastisch. Ik heb in die maand ook een koekje, snoepje of chocolaatje op. Ik deed in die tijd vrij weinig aan sport en was toch vier kilo kwijt. Wat me echter vooral blij maakte was de mentale helderheid. Ik voelde me meer gefocust qua gedachten. Dit had zijn weerslag op mijn humeur; ik voelde me vrolijker. Helaas ging ik na die maand weer snoepen, ook al is het maar af en toe, en de effecten verdwenen een beetje. Ik heb nooit weer net als toen een maand lang van het snoep af kunnen blijven. Geen idee waar ik toen de discipline vandaan haalde.

In dit verhaal zit wel een beetje mijn doel verpakt. Het liefst wil ik van al het snoep en dierlijke producten af. Ik eet nog steeds af en toe kaas en zie daar weinig slechts in, maar ik heb een sterk gevoel dat ik mezelf mentaal kan stimuleren als ik niet meer zou snoepen en alleen plantaardig voedsel eet. Dit dieet zal dan ook meer richting raw food moeten gaan. Dit is echter iets waar ik nu totaal nog niet aan toe ben. Ik hou van chocola op zijn tijd, doe nog steeds feta door m’n salade, neem soms een bakje vla en ben dol op een roze koek. Het verschil is alleen dat ik het zo spaarzaam mogelijk eet en het in de toekomst uit wil bannen. Dit stuit sommige mensen tegen de borst. Het is haast alsof ze denken dat ik dan mezelf van het plezier van het leven beroof. Zo zie ik dit niet. Uiteindelijk wordt ik veel blijer van het voedsel van de natuur uit zichzelf te bieden heeft, zonder dat er menselijke processen aan te pas moeten komen. Ooit wel eens een perfect rijpe mango gegeten? Daar kan geen reep chocolade tegenop! Call me crazy, maar ik zie veel mogelijkheden op dit gebied.

Kortom: de reden waarom ik vegetariër ben geworden is dus niet direct te vinden in het gebied van dierenwelzijn, milieu, efficiëntie van plantaardige producten, enzovoorts. Het ligt primair in het gebied van gezondheid. Die andere redenen om vegetariër te worden zijn zeker valide, maar voor mij slechts fijne bijzaken. Dus als mensen aan mij vragen: Waarom ben je vegetariër? Dan zou ik eigenlijk moeten antwoorden: Omdat ik mij daar prettig bij voel. Dat is namelijk wel het belangrijkste.

My First Podcast

I remember the time when I had 'My First Sony' a huge cassettedeck with a microphone. I used to record my own 'newsbulletins' and play DJ. Now you can do all that on your computer.
Apple has great software for n00bs like me: Garageband. I had never used the programme but I was able to work with it at once. 
My first podcast is about dubstep.
It's 12:50 minutes, and I play 5 dubstep songs. The podcast is intended for those who have never or rarely listened to dubstep. 

You can listen to it via this link: Dubstep Podcast

Songs:
Benga - Night
Ebola - Skull Pressure
Skream - Oskilatah
Benga - Flame
Geeneus - Bad Beat