...

Just got home from Romania, where I went with Nik and Milla to see Agalloch
Quick summary of the trip: WAUW!
A real post will follow shortly, but I'm dead tired right now and my neck is hurting because of the headbanging last evening :D
I'm going to take a nap; later in the evening I'll post some more.

For now, enjoy this picture, taken after the show in Bucharest.

Boekarest: eerste indruk

Vanuit het vliegtuig zag het land eruit als een gigantische lappendeken van akkers, veel groter dan ik van Nederland gewend ben. De bergen van Brasov heb ik ook al mogen zien vanuit de lucht. We landden en toen begon het spannende gedeelte van de reis. Gelukkig was er een cash machine gelijk in de aankomstenhal, want ik had NIETS op zak (lekker slim); nog geen eurocent. Bij een klein hokje haalde ik bij een uiterst chagerijnige vrouw een buskaartje voor de bus naar Gara de Nord en die liet gelukkig niet lang op zich wachten.

De busrit was leuk om rond te kijken. Het ziet er hier nogal verpauperd uit, en het is superdruk op de weg. Ik herinnerde me ineens weer een stukje uit de Volkskrant van 2006, toen een verslaggever de manier van autorijden in Boekarest onder de loep nam. Van tweebaanswegen werden driebaanswegen gemaakt, en dat is nu nog steeds zo. In de bus heb je er niet veel last van, want je gaat met een sukkelgangetje, maar links van me werd er toch een partij gescheurd en gemanoeuvreerd! Natuurlijk gingen de mensen met een Mercedes of Volvo onder hun kont het hardst. Ook zat bijna iedereen te bellen tijdens het rijden.

De meeste gebouwen zijn van beton en zien er op zijn best vervallen uit, en op z'n slechtst alsof het ieder moment in elkaar kan donderen. Je kijkt je ogen uit, en ik kan het niet echt beschrijven eigenlijk. Na ruim een uur kwam de bus aan bij Gara de Nord en probeerde ik alvast wijs te worden uit de treintijden voor morgen naar Brasov. Voor zover ik er wijs uit kon worden gaan er maar grofweg 3 treinen per dag naar Brasov en wil ik graag de Intercity hebben. Die zijn het schoonst en het snelst. De traagste, goorste doch goedkoopste treinen zijn de Personal treinen.

Ik liep naar het Ibis Hotel en had daar gelijk een gezellig gesprekje met de twee receptionisten. Ze waren zelfs geinteresseerd in Agalloch! Ze probeerden met te helpen met de trein, maar zelfs zij konden er weinig wijs uit worden op internet. Als het goed is gaat er morgen een InterCity om 13:00 naar Brasov en zou ik gemakkelijk een kaartje moeten kunnen kopen.

Ik zit nu trouwens op een vrij snelle laptop in de lobby te typen. Wat dat betreft heeft het Ibis het altijd goed voor elkaar. Je kan gratis internetten, de kamers zijn schoon en groot, en het personeel is erg vriendelijk.

Ben benieuwd wat de dag van morgen brengen zal!

Cultuur, boeken en zon!

Soms zijn er van die dagen die gewoon zo heerlijk zijn!

De dag begon eerst niet zo best, want ik lag namelijk om 2 uur op bed toen mijn bovenburen ineens besloten harde muziek te gaan draaien. Dat is de laatste maanden wel vaker en ik heb al verschillende dingen geprobeerd: rammen met een paraplu of bezemsteel op het plafond, oordoppen, maar in bed blijven woelen tot het stopt en aanbellen bij ze en dan snel naar binnen glippen. Ik denk echter dat ik de lafaard tactieken als gefaald kan beschouwen en gewoon even overdag bij ze aan moet bellen om te vragen of ze willen kappen met die onzin. Buiten het feit dat ze vaak harde muziek draaien kan ik ook wekelijks meegenieten van een echtelijke ruzie, dat vind ik dan wel weer grappig. Ik begrijp nooit goed waarom mensen in een relatie tegen elkaar moeten schreeuwen, lijkt mij een teken dat het niet zo goed gaat. Anyway, toen de takkeherrie eindelijk eens ophield kon ik vijf uurtjes slapen, voordat de wekker ging. Het plan van de dag: samen met Misha naar Amsterdam om wat cultuur te snuiven!

Het opstaan was zo makkelijk nog niet. Mijn looptrainingen voor de halve marathon zijn gestart, en in de tweede week ben ik nog niet bepaald in vorm. Spierpijn was dus mijn tweede compagnon van de dag. Op de fiets naar het Centraal Station viel me al op dat de temperatuur vrij aangenaam was en dat stemde me blij. Ik scoorde even een bakkie pleur op het station, Misha bleek er ook al te zijn. We konden vrijwel direct op een Intercity stappen en het halfuurtje treinen was zo voorbij, we hadden zoveel om over te kletsen! In Amsterdam moesten we de juiste tram nog even op zien te zoeken, het blijft ook een verwarrende bende daar. Buiten het feit dat de omgeving van het CS een bouwput is, snap ik ook niet waarom de trams twee vertrekpunten hebben. Arme toeristen, die moeten er al helemaal geen reet van snappen. Het tramritje naar het museumplein was erg vermakelijk, want op de hele route reden we langs bouwputten: de Noord-Zuid Lijn heeft inmiddels het Damrak bereikt (de halve straat ligt open), het Paleis op de Dam is VOLLEDIG ingepakt ter renovatie (het lijkt net een gigantisch in grijs pakpapier verpakt cadeau), de verzakte huizen aan de Vijzelgracht liggen er nog even sneu bij (evenals de straat) en ga zo maar door. Oh ja, ik vergeet nu de verbouwingen van het Rijksmuseum en het Stedelijk museum. Nou ja, er is al genoeg over geschreven en gezeken, maar toch, als je het ziet kan je niets anders doen dan een beetje meewarig het hoofd schudden bij zoveel gebrek aan gezond verstand. Wie haalt het in zijn hoofd om zoveel belangrijke gebouwen tegelijk te renoveren? Over de Noord-Zuid Lijn wil ik het al helemaal niet hebben. U kent de grap al wel dat Cohen als premier een Noord-Zuid Lijn van Maastricht naar Groningen wil laten aanleggen, neem ik aan? Mooi, laten we snel verder gaan.

Het ongeschonden Van Gogh Museum was als een celibataire priester in de Katholieke Kerk, een rariteit! Wij wapperden even vrolijk met onze museum jaarkaart en togen naar binnen. Het was dinsdagochtend, dus vrij rustig. Wat verdwaalde toeristen en heel veel groepjes dames op leeftijd waren ons gezelschap deze keer. We gingen als eerste naar de tijdelijke expositie van Gauguin, die begon met een terugblik op de Wereldtentoonstelling van Parijs 1889. Daar zat Gauguin in een cafe met prenten die later bekend zouden worden als de Volpini serie. Hij was namelijk niet uitgenodigd om zijn werk te laten zien op dit evenement, maar dat liet hij niet op zich zitten. Samen met wat maten toonde hij zijn werk in dat kleine cafe. Het was echter te klein om grote massa’s te trekken, dus erg succesvol was die kleine expo helaas niet. De schetsen die hij daar ten toon stelde, brachten wel enkele van zijn bekende thema’s te berde, waarvan vooral de badende vrouwen beroemd zijn.

We liepen verder naar de rest van deze tentoonstelling, die maar een enkele ruimte besloeg. Sommige werken waren wel mooi, maar het maakte op ons geen overweldigende indruk. Ik kan hier slechts voor mezelf spreken, maar vergeleken bij Van Gogh, vind ik het kleurgebruik van Gauguin wat te mat naar mijn smaak. Ook de onderwerpen van zijn doeken spreken me niet zo aan. Dat hele gebeuren met die badende vrouwen, wat is daar toch mee? Nu ik dit (dezelfde avond) opschrijf, kan ik me al geen enkel werk meer voor de geest halen. Heel jammer, want qua stijl waren sommige dingen erg interessant. Blijkbaar geldt voor mij dat als ik het onderwerp en kleurgebruik niet zo waardeer, het werk dan gelijk uit mijn geheugen verdwijnt. Er was een werk in de zaal dat wel mijn aandacht trok, getiteld ‘Sorrow’, maar dat bleek juist van Van Gogh te zijn. We liepen naar de collectie op de eerste verdieping, lekker Van Gogh kijken. Ik wilde erg graag weer even mijn favorieten van de vorige keer zien: De Naaiende Vrouw, De Oogst, en Korenveld met Kraaien. Er was wederom genoeg te zien, ook op de tweede en derde verdieping. Langzaam aan begon mijn maag tegen me te praten, dus we gingen naar het museumcafé. Daar was het ineens ongelooflijk druk. Zo’n vijftig mensen zaten met een grote ronde sticker op hun borst geplakt ‘Museum Plus Bus’. Ik ben altijd blij dat ik geen deel uitmaak van zo’n georganiseerd gebeuren (behalve als het m’n orkest betreft). Ondertussen kregen zij wel lekker jus d’orange, koffie en soep, terwijl wij ons moesten laten aftroggelen voor enkele simpele versnaperingen.

We vertrokken na een klein rondje door de museumshop (Van Gogh gummen in roze, rood, blauw en wit; voor de liefhebber) en buiten bleek het inmiddels heerlijk weer te zijn! Zon, aangename temperatuur, de jas kon open! Het Rijksmuseum konden we ook niet links laten liggen. Er zijn maar vier zalen open, maar wel met alle hoogtepunten daarin gepropt. Zo stonden we dus ineens oog in oog met enkele meesterwerken van Frans Hals, Vermeer (er stond niemand bij het Melkmeisje!) en uiteraard de werken van Rembrandt (inclusief de Nachtwacht). Er waren ook veel portretten uit de Gouden Eeuw. Die vind ik altijd zo hilarisch, die mensen hebben zulke protserige kleding aan, maar kijken er bere-chagrijnig bij. Ja, er waren genoeg ‘Calvinistische inteeltkoppen’ te zien, zoals Misha het zo mooi verwoorde (hij had echt even een rits aan mooie one-liners). De mensen uit die tijd toonden hun materiële rijkdom graag, maar trokken er een hoofd bij alsof ze wilden zeggen: “ja eigenlijk mag al die rijkdom niet, dus ik zal ter compensatie kijken alsof er een emmer stront naast me staat”. Alleen Rembrandt wist met zijn geniale belichtingstechnieken toch altijd wat van portretten te maken.

Nu hadden we wel genoeg cultuur gesnoven en bewogen wij ons al handenwrijvend richting boekwinkel nummer 1. De Selexyz in Amsterdam is lekker groot en al met al zijn we er zeker een uur binnen geweest. In deze winkel zit namelijk ook een klein café! Dat zou in iedere boekwinkel moeten zitten, ik zweer het. Het is zo relaxed om even wat te drinken en een boek uit de winkel door te bladeren. Natuurlijk waren er te veel boeken die aanlokkelijk waren om te kopen, maar ik verliet uiteindelijk met slechts een boekje over Churchill de winkel. Die lag bij de Ramsj voor vier euro en ik kocht het voornamelijk voor de typografie, ook al vind ik Churchill een interessant persoon hoor, daar niet van.
We gingen door naar Atheneum, een geweldige boekwinkel bestaande uit allerlei kleine kronkelkamertjes. Daar ging mijn hart sneller staan van hét boek uit het vakgebied van Internationale Betrekkingen ‘The Twenty Year Crisis’ van E. Carr. Ik heb het ooit geleend van de bieb en letterlijk verslonden, dus ik wilde het echt heel graag kopen. Helaas leent mijn budget zich er momenteel niet voor. Ook zou ik liever die kopie van de bieb willen hebben. Die viel van ellende bijna uit elkaar, rook lekker oud, en jan en alleman had in de kantlijn zitten krabbelen. Geweldig! Nou, hij staat op m’n verlanglijstje.

De laatste boekhandel was een Amerikaanse. Volgens mij heette die ook ‘The American Bookstore’, maar pin me er niet op vast. Deze was strakker ingericht, had een grote sectie SF/Fantasy, alsmede een batterij aan World of Warcraft boeken en poppetjes (wat ik heel hilarisch vond). De poppetjes van twee Murlocs had ik bijna meegenomen, maar ja, toch een beetje geldverspilling. M’n voeten deden inmiddels echt superveel pijn, dus het werd zo langzamerhand tijd om terug te gaan naar de trein.

Bij de Bijenkorf, die overigens nog overeind staat, gingen we even plassen en daar hebben ze toch een achterlijk systeem. Je moet eerst 0,50 cent betalen bij een automaat, en dan krijg je zelfs een bonnetje voordat je naar binnen mag. Jeminee zeg, ik wil alleen even snel pissen, doe normaal! Het WC papier was niet eens zacht, gewoon van dat enkele-laags gerecycled kut spul. Waar betaal ik dan die 0,50 cent voor, als ik niet eens eerste klas m’n billen af kan vegen? Tot zover deze verhandeling over de WC’s bij de Bijenkorf.

De trein naar Utrecht stond al klaar en wederom verliep de rit voorspoedig. We genoten nog even na van deze perfecte dag, de eerste echte lente dag! Het was supergezellig, en in de lente gaan we deze actie zeker herhalen, maar dan waarschijnlijk in Arnhem.

Rome, The Eternal City

Together with my friend Bart, I’ve visited Rome from 1 - 5 march. We departed from Eindhoven, with Ryan-who-wants-to-pay-30-euros-for-a-suitcase-Air. Well, I certainly didn’t want to pay 30 euros for a suitcase, so I used the biggest daypack I had and stuffed it full with clothes, books and my two camera’s. I hate flying a lot, it’s boring and there’s never enough legspace! We met a very nice Greek girl on the flight, so it turned out to be a pleasant trip after all. Difference between now and 10 years ago: these days people want you to add them on Facebook after hanging out with them once. I think it’s kinda nice though, it shows that people want to keep in touch with you somehow. Not that you’ll become friends (probably), but it can be fun to see what people are up to. The Greek girl was studying abroad in Utrecht, so who knows Bart and I will see her again!

Our hotel in Rome was very close to Termini Station and not hard to find. You see, I am a woman who can read maps! Yes, you read that correctly. Unfortunately, it’s mostly because I am a control freak and want to know where I am heading. The hotel was basic, nothing special, except for the gnome housekeeper maybe. The breakfast turned out to be a joke though. The served pre-packed croissants (heated a bit in the microwave) as food. You gotta be kidding me, Italy, the country with the best food and you give me this sugary crap? I refused to eat it. To save some money, we usually ate bread with cheese and some fruit in the mornings and afternoons, so we could go to restaurants in the evening. I ate the best pizza’s in Rome, my goodness. The last two nights, we ate in a restaurant near our hotel where the service was excellent and the pizza even better. They gave me a flower at the end of the meal, they knew how to flatter the women!

I don’t even know where to begin to describe what we saw. It’s simply too much. I can’t recall any other city being so full with art. I mean, in Rome you literally stumble upon one historical monument after another. Art and culture is everywhere! This is awesome at first, but somehow it can also be ‘too much’. You just don’t know where to look, and it is impossible to know the story behind every thing you see. So, it’s just a matter of relaxing and enjoying what you see. In my case it’s also taking pictures of everything. Although I have to admit, Bart was sometimes taking more pictures than me.

Our first aim was The Colosseum. I had already been there once when I was 17 and I wasn’t interested in culture back then.

I was curious how I would experience the colosseum now. We walked from our hotel, and it took us some 30 minutes to get there + 30 minutes of stopping and taking pictures. The best thing about going to Rome in march is that it isn’t crowded at all. There was virtually no queue for the Colosseum and that made it easier for me to enjoy it all (I hate crowded places). Bart really liked the Colosseum as well. We wanted to go to the Forum Romanum after this, but it was already 4:45 pm. The guards didn’t let us in anymore. We decided to walk to Piazza Venezia, where it was pretty crowded because of some demonstration. The view was nice though, and there was a church we could visit. The biggest and most preposterous building in Rome is also there: Il Vittoriano.


The Trevi Fountain was just how I remembered it; packed with couples kissing each other. I don’t see how it is in any way romantic to kiss each other while hundreds of other people around you are doing the same thing, it looked rather comical to me.

We decided to get something to eat and we found a nice little restaurant, in a street somewhere behind the Pantheon. Only locals were there, usually a good sign. The food was splendid, and the electricity failed too. It was funny watching the two owners babble in Italian really fast while they tried to fix the power. We headed back to the hotel, because it had been a very long day (I woke up at 5 am). Thankfully, the bed in the hotel was okay and we slept for 10 hours or more.

The next day we visited three museums, where I saw so much sculptures! The best was Villa Borghese of course. I’ve never seen such splendid works of art together in one place. The whole villa is art, every little thing decorated. I’m so sad that you couldn’t take pictures there, but on the other hand I could focus completely on the art. We took an audio guide with us. Audio guides are seriously a superb addition to museums, they make it so much more fun!

With one statue in particular I had a wonderful experience. It was the statue of Apollo and Daphne by Bernini (foto invoegen). I had an experience that I usually only get from classical music. I thought it was so beautiful that I felt shivers through my body, tears and all that. I felt very delighted. Aside from music there are now other art-forms that can make me feel in heaven. Visitors in the Villa are only allowed in for two hours. The time passed way too quickly, I was very reluctant to leave....So people, if you go to Rome, be SURE to visit the Villa Borghese. It is something you will never forget!

Another thing I’ll never forget is the Vatican and the museums. The St. Pieter is even bigger than I expected, and the museum are enormous. It took us 20 minutes or more from the entrance to walk to the Sistine Chapel and 20 minutes to walk back. I can’t even begin to tell about what I’ve seen there as I’m getting a bit tired of writing now. Aside from the museums there was also the Pantheon, which I liked very much from the inside. The giant hole in the ceiling is quite a sight to behold!

I’ll stop writing here for now, maybe I’ll write a post later about the Vatican museums, I don’t feel like that now!

Rome, my goodness what a city!

I'm back from a 5 day break in Rome. My goodness, that city is crazy! So much culture, so much history! March is a perfect time to visit, the temperature is nice, there are NO QUEUES for the museums and the hotels are cheaper.

Top 3:

1. Villa Borghese. Oh my my, if I think about it now I want to go back! The Bernini statues were of such glory and perfection that they almost made me cry. The whole villa is art, the ground on which it stands should be made sacred!

2. Vatican Museums. They would top Villa Borghese if it were for the amount of art and value of that art, but it was so big. I experienced 'cultural overload' there. If you see so many fresco's of Raphael and his companions then you get numb for them. The culmination was the Sistine Chapel, where I just stood dumbfounded for 20 minutes, not knowing where to look. I had a museum guide with me, tried to make sense of it all and FAILED. It also didn't help that constantly guards were bothering people to keep quiet and to forbid them from making pictures. Understandable, but it didn't improve the atmosphere...

3. Italians. I was so fascinated by the Roman citizens! Some things I thought were totally awesome. Like, going to a little bar, ordering an espresso and drinking it at the bar. How I wished that I could speak Italian so I could've joined in on their little conversations. I just love how the language sounds! It's so much better than Dutch that sounds like gutterspeak in comparison. Most Italians are dressed very well, especially the men! I took some pictures secretly with my small camera hehe. Everybody seemed to be in a hurry constantly, walking superfast. Also, the Italians drive their cars as if they should have been somewhere ten minutes ago. Crossing a road, therefore, was almost an epic adventure itself. I am very glad that I can write here on my computer now, a couple of times I thought a taxi (it's always the taxi's!) was going to drive over me, then at the last moment it halted and let us escape our death once more.
One thing I found totally disgusting though was the fact that so many Italians smoke. In the Netherlands, my life is virtually free of smoke since it has been banned from most places, but in Italy everybody puffs away. You keep walking in other people's smoke, it's gross.

My favorite pictures so far:

Van Gogh

Er gaat niets boven toerist spelen in eigen land. Ik had vandaag m’n laatste stagedag en kon al om half 1 weg. Met mijn pas verkregen museumjaarkaart in de portemonnee leek het me een goed idee om nog wat cultuur mee te pakken voordat ik naar huis zou gaan. Ik was nu immers toch in Amsterdam.

Een kort ritje met de tram later stond ik voor het Van Gogh Museum. Ik kon fluitend de rij passeren, wapperde even met m’n museumkaart (nou goed, hij moest even gescand worden) en kon naar binnen. Het was behoorlijk druk in het museum, een combinatie van toeristen en ouders met kinderen vanwege de krokusvakantie.
Ik zag dat ze ook audiotours aanboden voor vijf euro’s en besloot er een te nemen. De audiotour was voor de vaste collectie, maar die wilde ik juist zien. De expositie van Gauguin bewaar ik voor een bezoekje met Misha.
Ik moest een trap oplopen en ging de ruimte binnen waar de werken van Van Gogh hangen. Al meteen voelde het goed; ze hebben de schilderijen veel ruimte gegeven en met een logische indeling opgehangen.
Ik ben echt een leek en wist helemaal niets over Van Gogh, behalve dat hij De Aardappeleters heeft geschilderd. En vaag kon ik me ook iets herinneren over een schilderij met zonnebloemen in een vaas. That’s it.
En ik moet je nu zeggen dat ik Van Gogh echt heel goed vind. De werken uit zijn Nederlandse perioden spreken mij het meeste aan, vanwege de donkere, duistere manier van schilderen. Gek genoeg vind ik de Aardappeleters zelf niet het meest aansprekende schilderij. Ik waardeer het voor de positie die het nu inneemt in de kunstwereld, maar ik vond zelf andere werken mooier. Mijn oog viel op een klein schilderij dat door veel mensen juist voorbij werd gelopen.



Dit schilderij sprak mij enorm aan door het mysterieuze perspectief. De naaiende vrouw staat centraal, maar wordt gek genoeg anoniem gelaten. Het toont dat Van Gogh vooral wilde leren omgaan met verschillende manieren van licht schilderen (zo bleek uit zijn brieven) en niet zozeer geïnteresseerd was om de vrouw zo duidelijk mogelijk te schilderen.

Ook de werken uit de latere perioden vond ik heel mooi. Bij het nemen van de volgende foto ben ik bijna uit het museum verwijderd. Ik had heus wel gezien dat je niet mocht fotograferen, maar probeerde met m’n iPhone stiekem een plaatje te schieten. Meteen kwam er een vrouw van de beveiliging op me af die tegen me snauwde dat ik geen foto’s mocht nemen. Ik schaamde me natuurlijk hevig, niet om het feit dat ik een foto nam, maar dat ik zo dom was om niet eerst om me heen te kijken. Ik snap persoonlijk niet wat er schadelijk is aan het nemen van een foto (zonder flits, zonder bijlichting). Kan iemand me dat vertellen?



Goed, verder. De landschappen uit deze periode van Arles spraken me het meest aan. Zo kleurig, zoveel oog voor details maar tegelijk wordt er toch zo veel aan de fantasie van de kijker overgelaten. Mijn favoriet was De Oogst. Dit werk was indrukwekkend van meters afstand en van dichtbij vond ik het ineens heel anders overkomen. Prachtig gedaan.



Zo kwam ik langzaam bij het schilderij met de zonnebloemen, een ander bekend werk. De audiotour legde me uit dat het werk is geïnspireerd op bloemen-studies van anders schilders en dat Van Gogh diep onder de indruk was van het kleurgebruik van dat soort schilderijen. Zijn studie van zonnebloemen is zeer goed. Er is zoveel geel gebruikt, maar toch is er nog steeds zoveel nuance in al dat geel te ontwaren.

Het mooiste aan deze tentoonstelling vond ik dat je duidelijk kon zien welke progressie Van Gogh heeft doormaakt. Van donkere, onbehouwen schilderijen in het begin, naar de invloed die Parijs op hem had, tot aan zijn laatste periode in het Saint-Rémy.

Persoonlijk vind ik juist de beginperiode het mooist. Ik houd erg van donkere schilderijen, waar veel aan de fantasie wordt overgelaten. Zijn schilderijen uit de periode dat hij bij zijn ouders woonde in Nuenen vond ik geweldig; ik kon even kijken in het Brabant van de 19e eeuw.

Ik wil dolgraag nog een keer naar dit museum. Voor de expositie van Gauguin, maar zeker om nog een keer enkele werken van Van Gogh te bekijken. Ik heb nu al het gevoel dat de details wegsijpelen uit mijn geheugen, dat vind ik heel jammer aan het bezoeken van musea. Er is zo ongelooflijk veel te zien en je kunt het nooit allemaal onthouden. Konden je ogen maar high res foto’s nemen :(

Bronckhorst de tijd ver vooruit

Met de Bouw & Infra Harmonie ben ik al op de gekste plekken in Nederland geweest, en dit keer was geen uitzondering. We speelden in Hengelo (Gld) ter ere van de opening van het nieuwe stadhuis van de gemeente Bronckhorst.

Dit stadhuis is het meest klimaat-vriendelijke stadhuis van Nederland. Bij het ontwerp is veel rekening gehouden met isolatie, behoud van temperatuur, opvangen van energie en dergelijke. Ook qua uiterlijk vind ik het stadhuis erg geslaagd, zij het van binnen meer dan van buiten. De lichtval binnen is erg mooi, het zorgt voor een vriendelijke uitstraling. Het materiaalgebruik is ook fantastisch, met name de vloer die van ongelooflijk veel kleine houten blokjes was gemaakt. Zelfs de toiletten waren een lust voor het oog!

Buiten het feit dat het gebouw zelf milieuvriendelijk is, heeft de gemeente ook allerlei stappen ondernomen om hun logge ambtelijke apparaat onder handen te nemen. Je kent wel de procedure dat je bij de gemeente komt om twee dingen te regelen. Altijd moet je dan naar twee verschillende balies, waardoor je ook twee keer moet wachten. In Bronckhorst hoeft dat niet meer, je kan naar alle balies voor al je aanvragen. De medewerkers zijn omgeschoold (en deels ook ontslagen). Sowieso hebben ze het aantal arbeidsplaatsen teruggedrongen van 245 naar 190. Ze willen namelijk meer taken gaan automatiseren, en daardoor zijn er minder mensen nodig. Dit proces is nog in volle gang, en ik denk eerlijk gezegd dat ze hier nog heel wat beren op de weg gaan tegenkomen, but props to them for trying! Een ander punt dat ik heel goed vond is dat ze het papiergebruik gaan verminderen. Iedere werkplek heeft twee 22” schermen, zodat op het linkerscherm de gegevens van de bewoner/klant komen te staan en rechts de wijzigingen doorgevoerd kunnen worden. Zo hoeven niet steeds alle oude gegevens geprint te worden. Dit kan inderdaad bergen papier schelen! Heel veel werkplekken zijn als flexplekken ontworpen, dat is tegenwoordig helemaal hip. Het lijkt mij ook heel gezellig en leuk voor de werknemers, maar niet altijd even praktisch. Je communiceert in de praktijk toch vaak met dezelfde mensen, en nu moet je iedere dag maar weer uitvogelen waar ze zitten. Al met al ben ik zeker te spreken over deze moderne aanpak, en ik verbaas me erover dat een kleine gemeente in de Achterhoek dit als eerste gaat doen. Ik hoop maar dat meer gemeenten zullen volgen.

Vanuit Utrecht was het ruim een uur rijden naar Hengelo. Ik ging samen met Christiaan, wat lekker makkelijk is aangezien hij een eigen auto heeft. Ik reed voor het eerst sinds tijden weer eens en merkte gelijk dat mijn slechte eigenschap ‘ongeduld’ de overhand nam. Ik wil graag doorrijden op de snelweg en kan er echt totaal niet tegen als andere mensen niet minstens 120 rijden. Zeker als zo’n slak met 100 een vrachtwagen in gaat halen zit ik echt te schelden achter het stuur. We kwamen ook nog eens in een paar nutteloze files terecht, omdat mensen niet kunnen ritsen dus tegen de tijd dat we bij Arnhem kwamen, was mijn irritatie compleet. Toen we eenmaal van de A12 afreden was de weg ineens LEEG. Na Arnhem houdt de beschaving op! Prima, lekker doorcrossen en die VW Polo op z’n staart trappen. Op die manier waren we toch nog op tijd bij het stadhuis om even rustig iedereen te ontmoeten en een welverdiend kopje koffie te drinken.
Het programma van de dag was wel wat rommelig, we moesten van 1 tot kwart over 1 een kort blokje spelen, dan 15 minuten pauze en weer een kort blokje. Daarna kwam zou er een toespraak van de burgemeester en aanverwanten plaatsvinden, alvorens we weer een tijdje mochten blazen. Terwijl we begonnen te spelen druppelden de mensen langzaam binnen, en iedere keer nadat we klaar waren met een nummer mochten we blij zijn als er drie mensen applaudisseerden. Dat soort dingen zijn meestal jammer, maar deze keer stoorde ik me er totaal niet aan. Het spelen ging namelijk ontzettend goed, dus daar genoot ik met volle teugen van. De akoestiek in de hal, waar ze ons hadden neergezet, was verrassend goed. Ik hoorde mezelf amper spelen, maar het totale geluid was zeer aangenaam. We moesten er alleen voor waken om niet te hard te spelen, met name de trombonisten hadden er duidelijk zin in en scheurden af en toe als een gek.
Mijn favoriete stukken blijven toch wel Ross Roy en Mac Arthur Park. In deze stukken komt onze prachtige harmonie tot volle bloei, om het maar een literair te zeggen. Je merkt dat ieder lid van het orkest echt oefent, er zin in heeft; dat geeft prachtige kippenvel momenten tijdens het spelen. Op die momenten voel ik mij volmaakt gelukkig.

Ten tijde van de toespraak van de burgemeester moesten we blijven zitten en ik had nog niet geluncht. Natuurlijk moest ik zo langzamerhand ook naar de WC dus dat hele gebabbel kon mij niet snel genoeg afgelopen zijn. Naja, ik heb wel opgelet zoals u kunt lezen in de eerste alinea’s ;)

Eindelijk kwam er een einde aan het officiële gedeelte en we waren een uurtje vrij. Ik had mijn fototoestel meegenomen, waarmee Christiaan ook talloze foto’s van het orkest mee heeft genomen. Nu konden we door het gebouw zwerven en proberen als amateur fotografen het mooie licht te vangen in foto’s. Dat bleek zo simpel nog niet. 277 foto’s was de uiteindelijke stand, en slechts weinigen van de architectuur die mooi zijn gelukt. Ik mis een goede 15-17mm lens voor dit soort zaken (ook voor landschappen). Eigenlijk wil je gewoon twee fototoestellen meenemen, met twee verschillende lenzen. Op het verlanglijstje staat ook een zoomlens (18-300mm) met vast diafragma, maar mijn god, wat zijn die krengen duur. Naja, je moet roeien met de riemen die je hebt en onderaan de post volgen wat voorbeelden van de oogst van de dag (bewerkt met Aperture 3, waar ik heel het weekend mee heb lopen klooien).

Toen was het tijd voor ons laatste optreden van de dag, waarin we veel stukken voor de tweede keer speelden en, op mijn verzoek, El Torico de la Cuerda. Ondertussen was er buiten een patatkraam neergezet waar iedereen gratis patat mocht halen. GRATIS, ah, de Nederlander in mij joelde. Langzaam stroomde die lucht van verse patat het gebouw in, en van alle ongezonde dingen ruikt patat toch wel het lekkerst! We maakten ons blokje af met wat licht werk en gingen toen massaal naar buiten om patat te halen.

Het was wat mij betreft echt een fantastische middag, ondanks de lauwe respons van het publiek. Ik had me er deels al op ingesteld en tezamen met het feit dat we prachtig speelden vond ik het allemaal prima! Bij deze wil ik ook Christiaan bedanken voor de vele prachtige foto’s die hij van het orkest heeft genomen terwijl we speelden. Dat zijn dingen die leuk zijn om te bewaren!

We kletsten nog wat na met iedereen onder het genot van de patat en toen werd het langzaam tijd om naar huis te gaan. Toen wist ik nog niet hoe geniaal Rebeltronics later die avond zou worden, maar nu terugkijkende kan ik concluderen dat vrijdag 19 februari een geniale dag was! Er gaat niets boven dingen ondernemen met mensen die je waardeert en dan lekker samen genieten.

Het orkest van bovenaf gezien.

Zijgezicht

De saxen en baritons

Het orkest van bovenaf

Adri op het balkon

De dwarsfluitgroep bij elkaar

Twee saxofonisten en een klarinetist

geweldige gezichtsuitdrukking :p

Jeroen ontdekt de kruidenbitter...

En vindt 'm vies....

Ewout heeft niet genoeg aan een glaasje :p

Enge stoelen die zomaar ineens bewegen :O

Christiaan speelt voor burgemeester