Oostenrijk, de hoogtepunten (letterlijk)

Wegens drukte heb ik totaal geen tijd gehad om over Oostenrijk te schrijven. Oké, eerlijk is eerlijk, ik had misschien een potje minder Starcraft II kunnen spelen. Maar nu dan toch een post. Van 6 augustus tot en met 13 augustus ben ik een weekje weg geweest om te wandelen in Oostenrijk. Ik was samen met Mickey (orkestmaatje), haar dochter van 13 en een vriendin van haar. En ik moet zeggen: we kunnen best trots op onszelf zijn, want met name twee tochten waren erg pittig.

9,5 uur lopen
Bij aankomst waren de weersvoorspellingen erg slecht, maar uiteindelijk hebben we vrijwel heel de week goed weer gehad. Op zaterdag gingen we op weg naar de eerste berghut. De zwaarte van mijn rugzak viel me erg tegen, hij woog tien kilo! De volgende dag liepen we onze zwaarste tocht: maar liefst negeneneenhalf uur waren we aan de wandel. In het begin was alles prima: een zonnetje, lichte steigingen in het landschap. Maar toen, oef! De lucht werd donker, het pad bestond uit stenen en later uit glibberige sneeuw. En na verloop van tijd viel de sneeuw ook echt uit de lucht.

Ik werd een beetje bang, want de tocht zou al zwaar worden en met sneeuw erbij misschien erg gevaarlijk. Een berggids van de hut die voor ons uitliep verzekerde ons ervan dat het veilig zou zijn. De sneeuwbui hield gelukkig op, maar ik had een beetje dom gedaan. Op het laatste zeer steile stukje naar de top had ik boven m'n tempo gelopen, omdat we hadden afgesproken dat we zouden omkeren. Na het advies van de gids besloten we echter dat we tóch door zouden lopen, maar toen was ik eigenlijk al een beetje te moe. En de tocht werd alleen maar moeilijker!

We moesten nu een stuk over de bergkam lopen, met steile afgronden aan beide kanten. Ik heb hoogtevrees, dus dat leverde een probleempje op. Gelukkig merkte ik dat ik (uit noodzaak?) m'n angst aan de kant kon zetten en met volle concentratie verder kon klauteren en ploegen door de sneeuw. Op bepaalde momenten stonden we tot kniehoog in de sneeuw. We moesten door, want we konden pas rusten na de afdaling tot onder de sneeuwgrens. Het weer zou namelijk in de vroege middag al omslaan, zo had de berggids ons wel gewaarschuwd. Het was trouwens ook behoorlijk frisjes op de top. Ik had m'n thermo-onderbroek aan, m'n broek, een shirt, een fleece, een jas, een sjaal, m'n handschoenen en daar was ik maar wat blij mee.

Na een uitputtende wandeling en afdaling over de bergkam kwamen we eindelijk op een rustplek. Even snel eten en door, want we moesten nog 2 uur verder dalen naar de berghut. Ik was doodop toen we daar aankwamen, maar voelde wel een enorme trots. Niet alleen om het volbrengen van de tocht, maar ook over het opzij zetten van m'n hoogtevrees. Een grote overwinning! Het slechte nieuws daarna was wel, dat onze tocht van de volgende dag naar de Wiesbadenerhütte niet door kon gaan vanaf de eerste hut (de Jamtalhütte). We zouden een sneeuwvlakte over moeten gaan waar het pad volledig onzichtbaar op zou zijn. Stijgijzers en touwen waren daarvoor nodig, en die hadden we niet. Ik zou het niet eens gewild hebben, daar niet van. Dit betekende wel dat we nog verder moesten afdalen, terug naar het dal. Ik zal je zeggen: die twee uur waren HELS. M'n voeten deden pijn, m'n benen deden pijn, m'n schouders deden pijn, alles deed pijn! Een dag later kwamen we er achter dat m'n rugtas verkeerd stond afgesteld voor mijn rug. Toen we dat verholpen hadden deden m'n schouders ineens geen pijn meer.

Klauteren
De tweede zware tocht die we hebben gemaakt was vanaf de Wiesbadener Hütte naar de Saarbrückner Hütte. Inmiddels had ik veel overbodige troep uit m'n tas gemieterd (zo'n twee kilo); die was dus geen obstakel meer voor een fijne wandeling. De wandeling van deze dag leidde ons langs een pittoresk riviertje, maar na een tijdje keken we uit tegen een steile bergwand. Slik. Ik wil niet eens weten hoe hoog m'n hartslag was, maar ik ging helemaal kapot bij het omhoog wandelen. Het werd nog leuker toen we opeens touwen zagen hangen. Tja, daar sta je dan. Je moet omhoog. Dus klauter je zo goed als je kunt. Dit vond ik spannend, maar stiekem wel leuk. Het vereiste volledige concentratie, 'waar ga ik m'n voet nu neerzetten, waar nu mijn hand?', is alles wat ik dacht. Renée ging als een berggeit omhoog en ik ploegde m'n weg achter haar aan. Het was maar een afstand van 30 meter, maar toch hè. Je moet bedenken dat ik dat soort dingen normaal nooit doe. We kwamen bij de top en daarna was het nog afdalen door sneeuwvelden naar de berghut. Dat vond ik nu minder eng.

Die laatste hut, de Saarbrückner Hütte, was nog lekker ouderwets. Helemaal van hout, alles piepte en kraakte. De hut werd gerunt door een complete familie. Er was ook een 'hutopa', met zo'n gezellig wollen vest. Hij hield zijn kleinkind, een jongetje van 3, in de gaten. Het was echt een genot om bij die hut in het zonnetje te zitten. Het was er gezellig druk, mensen waren wat aan het rommelen. Een groepje tieners hield zich bezig met touwlopen. Er waren er een paar die het echt goed konden. Er waren er ook een paar die duidelijk een oogje op elkaar haden, aandoenlijk om te zien. Bij het eten heerste er een gemoedelijke chaos. We deelden onze tafel met twee Nederlanders, een Duitse man en een Russische vrouw (die ik bijzonder mysterieus vond). De Duitse man leek als twee druppels water op m'n pianoleraar en verrek, hij bleek muziekleraar te zijn! We konden dus lekker babbelen over muziek, altijd prettig.

Dit waren wel de hoogtepunten van de reis. We hebben natuurlijk nog meer wandelingen gemaakt, maar die waren net een tikkeltje minder spectaculair. Al met al was het heerlijk om zo sportief bezig te zijn.

Fotoscore: 444 stuks.
Facebookvrienden kunnen er 40 zien; ik heb ze nog niet online gezet op Picasa.

Rome, The Eternal City

Together with my friend Bart, I’ve visited Rome from 1 - 5 march. We departed from Eindhoven, with Ryan-who-wants-to-pay-30-euros-for-a-suitcase-Air. Well, I certainly didn’t want to pay 30 euros for a suitcase, so I used the biggest daypack I had and stuffed it full with clothes, books and my two camera’s. I hate flying a lot, it’s boring and there’s never enough legspace! We met a very nice Greek girl on the flight, so it turned out to be a pleasant trip after all. Difference between now and 10 years ago: these days people want you to add them on Facebook after hanging out with them once. I think it’s kinda nice though, it shows that people want to keep in touch with you somehow. Not that you’ll become friends (probably), but it can be fun to see what people are up to. The Greek girl was studying abroad in Utrecht, so who knows Bart and I will see her again!

Our hotel in Rome was very close to Termini Station and not hard to find. You see, I am a woman who can read maps! Yes, you read that correctly. Unfortunately, it’s mostly because I am a control freak and want to know where I am heading. The hotel was basic, nothing special, except for the gnome housekeeper maybe. The breakfast turned out to be a joke though. The served pre-packed croissants (heated a bit in the microwave) as food. You gotta be kidding me, Italy, the country with the best food and you give me this sugary crap? I refused to eat it. To save some money, we usually ate bread with cheese and some fruit in the mornings and afternoons, so we could go to restaurants in the evening. I ate the best pizza’s in Rome, my goodness. The last two nights, we ate in a restaurant near our hotel where the service was excellent and the pizza even better. They gave me a flower at the end of the meal, they knew how to flatter the women!

I don’t even know where to begin to describe what we saw. It’s simply too much. I can’t recall any other city being so full with art. I mean, in Rome you literally stumble upon one historical monument after another. Art and culture is everywhere! This is awesome at first, but somehow it can also be ‘too much’. You just don’t know where to look, and it is impossible to know the story behind every thing you see. So, it’s just a matter of relaxing and enjoying what you see. In my case it’s also taking pictures of everything. Although I have to admit, Bart was sometimes taking more pictures than me.

Our first aim was The Colosseum. I had already been there once when I was 17 and I wasn’t interested in culture back then.

I was curious how I would experience the colosseum now. We walked from our hotel, and it took us some 30 minutes to get there + 30 minutes of stopping and taking pictures. The best thing about going to Rome in march is that it isn’t crowded at all. There was virtually no queue for the Colosseum and that made it easier for me to enjoy it all (I hate crowded places). Bart really liked the Colosseum as well. We wanted to go to the Forum Romanum after this, but it was already 4:45 pm. The guards didn’t let us in anymore. We decided to walk to Piazza Venezia, where it was pretty crowded because of some demonstration. The view was nice though, and there was a church we could visit. The biggest and most preposterous building in Rome is also there: Il Vittoriano.


The Trevi Fountain was just how I remembered it; packed with couples kissing each other. I don’t see how it is in any way romantic to kiss each other while hundreds of other people around you are doing the same thing, it looked rather comical to me.

We decided to get something to eat and we found a nice little restaurant, in a street somewhere behind the Pantheon. Only locals were there, usually a good sign. The food was splendid, and the electricity failed too. It was funny watching the two owners babble in Italian really fast while they tried to fix the power. We headed back to the hotel, because it had been a very long day (I woke up at 5 am). Thankfully, the bed in the hotel was okay and we slept for 10 hours or more.

The next day we visited three museums, where I saw so much sculptures! The best was Villa Borghese of course. I’ve never seen such splendid works of art together in one place. The whole villa is art, every little thing decorated. I’m so sad that you couldn’t take pictures there, but on the other hand I could focus completely on the art. We took an audio guide with us. Audio guides are seriously a superb addition to museums, they make it so much more fun!

With one statue in particular I had a wonderful experience. It was the statue of Apollo and Daphne by Bernini (foto invoegen). I had an experience that I usually only get from classical music. I thought it was so beautiful that I felt shivers through my body, tears and all that. I felt very delighted. Aside from music there are now other art-forms that can make me feel in heaven. Visitors in the Villa are only allowed in for two hours. The time passed way too quickly, I was very reluctant to leave....So people, if you go to Rome, be SURE to visit the Villa Borghese. It is something you will never forget!

Another thing I’ll never forget is the Vatican and the museums. The St. Pieter is even bigger than I expected, and the museum are enormous. It took us 20 minutes or more from the entrance to walk to the Sistine Chapel and 20 minutes to walk back. I can’t even begin to tell about what I’ve seen there as I’m getting a bit tired of writing now. Aside from the museums there was also the Pantheon, which I liked very much from the inside. The giant hole in the ceiling is quite a sight to behold!

I’ll stop writing here for now, maybe I’ll write a post later about the Vatican museums, I don’t feel like that now!

Rome, my goodness what a city!

I'm back from a 5 day break in Rome. My goodness, that city is crazy! So much culture, so much history! March is a perfect time to visit, the temperature is nice, there are NO QUEUES for the museums and the hotels are cheaper.

Top 3:

1. Villa Borghese. Oh my my, if I think about it now I want to go back! The Bernini statues were of such glory and perfection that they almost made me cry. The whole villa is art, the ground on which it stands should be made sacred!

2. Vatican Museums. They would top Villa Borghese if it were for the amount of art and value of that art, but it was so big. I experienced 'cultural overload' there. If you see so many fresco's of Raphael and his companions then you get numb for them. The culmination was the Sistine Chapel, where I just stood dumbfounded for 20 minutes, not knowing where to look. I had a museum guide with me, tried to make sense of it all and FAILED. It also didn't help that constantly guards were bothering people to keep quiet and to forbid them from making pictures. Understandable, but it didn't improve the atmosphere...

3. Italians. I was so fascinated by the Roman citizens! Some things I thought were totally awesome. Like, going to a little bar, ordering an espresso and drinking it at the bar. How I wished that I could speak Italian so I could've joined in on their little conversations. I just love how the language sounds! It's so much better than Dutch that sounds like gutterspeak in comparison. Most Italians are dressed very well, especially the men! I took some pictures secretly with my small camera hehe. Everybody seemed to be in a hurry constantly, walking superfast. Also, the Italians drive their cars as if they should have been somewhere ten minutes ago. Crossing a road, therefore, was almost an epic adventure itself. I am very glad that I can write here on my computer now, a couple of times I thought a taxi (it's always the taxi's!) was going to drive over me, then at the last moment it halted and let us escape our death once more.
One thing I found totally disgusting though was the fact that so many Italians smoke. In the Netherlands, my life is virtually free of smoke since it has been banned from most places, but in Italy everybody puffs away. You keep walking in other people's smoke, it's gross.

My favorite pictures so far: