Het moet echt niet gekker worden met die voetbalplaatjes actie van de Albert Heijn.
Laatst was op het NOS Journaal dat een vestiging van de Albert Heijn ergens in het noorden van het land HEKKEN voor de winkel had geplaatst omdat kinderen mensen die met voetbalplaatjes de winkel verlieten belaagden.
Ik deed het toen nog af als een gril; iets wat slechts op enkele plaatsen voor zou komen. Misschien alleen in dorpjes waar verder geen zak te doen is voor kinderen.
Maar het virus heeft zich verspreid! Vanmorgen na het hardlopen stonden er al 5 kinderen voor de supermarkt en een vrouw die toevallig de winkel verliet deelde voetbalplaatjes uit en de kids schreeuwden om het hardst 'ikke ikke!' 'ik wil er een!'.
De hoofdzonde hebzucht slaat al snel toe, zullen we maar zeggen.
Vanmiddag bereikte de hype ook hier een dieptepunt, toen ik er langs fietste en zag dat er omgekeerde containers (die de supermarkt gebruikt bij het vullen) bij wijze van hek voor de winkel lagen. Daarachter stond een groepje opgefokte kinderen, te wachten tot de volgende persoon die voor 100 euro boodschappen had gedaan (= 10 plaatjes) naar buiten zou komen om te bestormen.
Mijn oplossing: flikker 100 van die voetbalplaatjes in de sloot en kijk wat er gebeurt. Of nog leuker, gooi gewoon 100 van die plaatjes in een groepje kinderen en kijk of ze elkaar wat aandoen.
Triest.
Saturday, January 31, 2009
Wednesday, January 28, 2009
Een Roze Verrassing
Ik ging net hardlopen en het ging echt lekker.
Het zonnetje en de aangename temperatuur maken hardlopen echt fijn.
Dan zweet je namelijk niet zo snel als een otter.
Ik liep dus heerlijk en was op ongeveer 3/4 van mijn route toen ik op
het asfalt ineens iets roze zag liggen.
Een speelgoed konijn?
Nee, daarvoor was het niet groot genoeg.
Eenmaal dichterbij gekomen zag ik wat het was,
en was toch best wel verbaasd.
Want, dames en heren, het was een dildo.
Wat doet een dildo op het asfalt midden in de polder
tussen Houten en Lunetten?
Het ding zag er vies en kapot uit.
Had een bestuurder het uit het raam gegooid?
Of was het weggegooid door een fietser die het ding zat was?
Wie komt er überhaupt op het idee om een roze dildo
te kopen? Roze is een kleur die verboden zou moeten worden.
Hoogst verwonderd rende ik verder.
De raadsels des levens....
Het zonnetje en de aangename temperatuur maken hardlopen echt fijn.
Dan zweet je namelijk niet zo snel als een otter.
Ik liep dus heerlijk en was op ongeveer 3/4 van mijn route toen ik op
het asfalt ineens iets roze zag liggen.
Een speelgoed konijn?
Nee, daarvoor was het niet groot genoeg.
Eenmaal dichterbij gekomen zag ik wat het was,
en was toch best wel verbaasd.
Want, dames en heren, het was een dildo.
Wat doet een dildo op het asfalt midden in de polder
tussen Houten en Lunetten?
Het ding zag er vies en kapot uit.
Had een bestuurder het uit het raam gegooid?
Of was het weggegooid door een fietser die het ding zat was?
Wie komt er überhaupt op het idee om een roze dildo
te kopen? Roze is een kleur die verboden zou moeten worden.
Hoogst verwonderd rende ik verder.
De raadsels des levens....
Sunday, January 25, 2009
Vegetarisme, waarom?
In het dagelijks leven krijg ik nog regelmatig te maken met mensen die zich afvragen waarom ik ervoor kies om geen vlees te eten. Als ze dan horen dat ik het liefst ook geen kaas eet, geen melk drink en geen eieren eet zijn ze vaak helemaal flabbergasted. Ik wil deze post dan ook besteden aan het uitleggen waarom ik voor deze levenswijze heb gekozen.
Ik wil er nu al bijzeggen dat ik absoluut geen problemen heb met het feit dat sommige mensen dol zijn op vlees. Ik kan me inleven in het ‘dol zijn op voedsel’, ik heb ook een enorme zwakte als het op chocolade aankomt. Helaas constateer ik vaak dat sommige mensen zich op een bepaalde manier aangevallen lijken te voelen door het feit dat ik naast vlees geen kaas en dergelijke wil eten. Alsof mijn keuzes op het gebied van eten een bedreiging voor hen persoonlijk zijn. Kenmerkend zijn dan vaak reacties als “hoe jij eet kan toch niet gezond zijn”, “dan kun je toch niets meer eten”, “wat is er mis met een eitje” vergezeld met misprijzende blikken. Ik vind het jammer dat er zonder nadenken vaak hard wordt geoordeeld over de keuzes die andere mensen maken.
Iedereen moet zelf weten wat hij/zij in zijn mond stopt, maar ik zie het lichaam vooral als iets wat je goed moet verzorgen. Je moet het er ten slotte je hele leven mee doen. Bijna iedereen weet wel dat verzadigde vetten en te veel suikers (de zogenaamde lege calorieën) niet goed zijn. Waarom eten we het dan? Puur omdat het onze smaakpapillen genoegen doet. Ik at tot een paar jaar terug ook te veel chocolade, hamburgers met mayonaise, chips en andere ongezonde dingen; het is bijkans een wonder dat ik niet dik ben geworden. Ook is er wetenschappelijk bewijs dat wij vanuit evolutionair oogpunt de neiging hebben om veel vetten te eten. Vroeger, in de tijd dat wij nog nomaden waren, waren die namelijk schaars. Tot de industriële revolutie was voor de meeste mensen het leven nogal ruig: je moest hard lichamelijk werk verrichten om de kost te verdienen. Maar nu is dat zo anders! De meeste mensen zitten heel de dag en stappen in de auto om zich van A naar B te begeven. Dit is uiteraard een simplistische weergave van de geschiedenis, maar in de kern komt het er wel op neer. Een gezonde levensstijl is dezer dagen meer een keuze dan een gegeven. Kijkend naar de cijfers kun je haast niet anders dan concluderen dat de vele mensen in Nederland niet gekozen hebben voor de gezonde levensstijl. Het percentage mensen dat overgewicht heeft is zo’n 40% geloof ik. Ik wil niet zover gaan door te stellen dat dit alles volledig ieders eigen schuld is, de voedingsindustrie speelt ook een grote rol. Overal is tegenwoordig voedsel te verkrijgen, maar vooral slecht voedsel. Ook is veel voedsel wat nu makkelijk te krijgen is processed food. Neem bijvoorbeeld wit brood. Het wordt gemaakt van granen, dus is het gezond zou je zeggen. Niet dus. De whole grain is volledig verwerkt, zodat hij bijna van alle voedingsstoffen is ontdaan. Volkoren brood is beter, maar nog steeds processed food. Idealiter moet je de granen en zaden eten zoals ze zijn: rauw en heel. In wit brood zitten veel meer ‘simpele koolhydraten’ (doordat de granen niet heel zijn gelaten zijn de structuren aangetast), waardoor je er veel meer van kunt eten voor je vol zit. Verder zal je bloedsuiker spiegel sneller stijgen, maar als deze weer daalt zal je ook sneller honger krijgen. Dit is kort en simpel uitgelegd hoe het werkt.
Laat ik vooraleerst zeggen dat ik er niet voor heb gekozen om vegetariër te worden vanwege het dierenleed, al heeft het er zeker wel mee te maken. Ik had in die tijd een veganist als vriendje en hij heeft me als eerste aan het denken gezet over eten. Voor die tijd dacht ik er echt niet over na; een stuk vlees was gewoon een product. Ik werkte toen in de thuiszorg als bijbaantje en moest 10 km fietsen om naar het adres te gaan waar ik moest werken. Ik nam er lekker de tijd voor en ging in een weiland zitten lunchen. Terwijl ik m’n boterham naar binnen werkte keek ik eens om me heen. De koeien stonden te grazen en keken soms geïnteresseerd om. “Waarom eet ik deze beesten op?”, was echt letterlijk wat ik dacht. Ik voelde toen dat ik geen vlees meer wilde eten. Nadat ik het besluit had genomen is het geen moment moeilijk geweest om het vol te houden. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik na drie maanden een keer over een broodje döner droomde. Bepaald geen culinair hoogstandje wat ik verder zal missen.
Ik begon met boeken te lezen en websites af te struinen naar informatie. Veganisme was toen nog een ver van mijn bed show, dus ik bleef wel kaas eten. Dat vond ik toen nog heel lekker. Wel ging ik over van koeienmelk op sojamelk. In de eerste maand als vegetariër voelde ik me fantastisch. Ik heb in die maand ook een koekje, snoepje of chocolaatje op. Ik deed in die tijd vrij weinig aan sport en was toch vier kilo kwijt. Wat me echter vooral blij maakte was de mentale helderheid. Ik voelde me meer gefocust qua gedachten. Dit had zijn weerslag op mijn humeur; ik voelde me vrolijker. Helaas ging ik na die maand weer snoepen, ook al is het maar af en toe, en de effecten verdwenen een beetje. Ik heb nooit weer net als toen een maand lang van het snoep af kunnen blijven. Geen idee waar ik toen de discipline vandaan haalde.
In dit verhaal zit wel een beetje mijn doel verpakt. Het liefst wil ik van al het snoep en dierlijke producten af. Ik eet nog steeds af en toe kaas en zie daar weinig slechts in, maar ik heb een sterk gevoel dat ik mezelf mentaal kan stimuleren als ik niet meer zou snoepen en alleen plantaardig voedsel eet. Dit dieet zal dan ook meer richting raw food moeten gaan. Dit is echter iets waar ik nu totaal nog niet aan toe ben. Ik hou van chocola op zijn tijd, doe nog steeds feta door m’n salade, neem soms een bakje vla en ben dol op een roze koek. Het verschil is alleen dat ik het zo spaarzaam mogelijk eet en het in de toekomst uit wil bannen. Dit stuit sommige mensen tegen de borst. Het is haast alsof ze denken dat ik dan mezelf van het plezier van het leven beroof. Zo zie ik dit niet. Uiteindelijk wordt ik veel blijer van het voedsel van de natuur uit zichzelf te bieden heeft, zonder dat er menselijke processen aan te pas moeten komen. Ooit wel eens een perfect rijpe mango gegeten? Daar kan geen reep chocolade tegenop! Call me crazy, maar ik zie veel mogelijkheden op dit gebied.
Wednesday, January 7, 2009
My First Podcast
I remember the time when I had 'My First Sony' a huge cassettedeck with a microphone. I used to record my own 'newsbulletins' and play DJ. Now you can do all that on your computer.
Apple has great software for n00bs like me: Garageband. I had never used the programme but I was able to work with it at once.
My first podcast is about dubstep.
It's 12:50 minutes, and I play 5 dubstep songs. The podcast is intended for those who have never or rarely listened to dubstep.
You can listen to it via this link: Dubstep Podcast
Songs:
Benga - Night
Ebola - Skull Pressure
Skream - Oskilatah
Benga - Flame
Geeneus - Bad Beat
Apple has great software for n00bs like me: Garageband. I had never used the programme but I was able to work with it at once.
My first podcast is about dubstep.
It's 12:50 minutes, and I play 5 dubstep songs. The podcast is intended for those who have never or rarely listened to dubstep.
You can listen to it via this link: Dubstep Podcast
Songs:
Benga - Night
Ebola - Skull Pressure
Skream - Oskilatah
Benga - Flame
Geeneus - Bad Beat
Monday, January 5, 2009
2009: Doelen en Valkuilen
Een nieuw jaar is als vanouds een mooi moment om even stil te staan bij het afgelopen jaar en daar lessen uit te trekken. Als ik terugkijk op het afgelopen jaar zie ik veel goeds en natuurlijk ook wat slechts. Qua studie ging het beter, al heb ik hier en daar nog wel wat puntjes laten liggen. Daarentegen ben ik wel actiever geworden in commissies in de studievereniging en in de muziekcommissie gegaan van het Wegenbouworkest. Op het gebied van persoonlijke ontwikkeling is het jaar nogal hectisch verlopen. Door een stukgelopen relatie in september werd me weer even een spiegel voorgehouden. Ik dacht dat ik redelijk sterk in m'n schoenen stond, maar m'n vrienden hebben me echt even er bovenop moeten helpen. Daarvoor ben ik ze natuurlijk zeer dankbaar! Ik heb me in de periode nadat de relatie stukliep wel even flink eenzaam gevoeld: een goede les!
Voor 2009 zijn de doelen op persoonlijk gebied dus duidelijk. Ik heb nog wel een lange weg te gaan om me sterker te 'rooten' in het leven. Voor sommige mensen is dit misschien larie ('je leeft toch gewoon, wat is het probleem?'). Ik ben nu eenmaal een tobber en denk graag na over dit soort zaken.
Verder in 2009 zijn de hoofddoelen: studeren in het buitenland en m'n bachelor afmaken.
Ik ben nu bezig met het papierwerk in orde maken voor de aanmeldingsprocedure. Alles in tweevoud inleveren (+ kopie voor eigen administratie) dus het is een papierwerk van jewelste. 15 januari is de deadline voor het aanmelden en daarna is het een maand wachten op het antwoord. Mijn eerste keus is: University of Toronto (<3 Canada), tweede: University of Victoria (ook Canada), derde: Swansea University (Wales).
Met het wegenbouworkest wordt het ook lekker druk. Er staan vijf concerten gepland, maar ik weet dus nog niet of ik bij alle aanwezig kan zijn. In blok 3 en 4 (vanaf februari) ga ik ook op zoek naar een baantje, want die studie in het buitenland moet ook betaald worden. Ik heb nu ook wel een baantje, maar het is te onregelmatig.
Verder ga ik niet afvallen of al dat soort stomme doelen die toch bijna niemand volhoudt. Ik sport al 3 a 4 keer per week, dat is genoeg om niet vadsig te worden lijkt me. Ik rook niet (behalve een blowtje op zijn tijd) en drink voor een student ook maar matig, dus dat is allemaal prima. Call me crazy, maar een ander lange termijn doel is wel veganist te worden. Ik bereid me er op voor, moet nog wat boeken lezen op dat gebied en dan wil ik er echt voor gaan. Er kleven wel wat nadelen aan: uit eten gaan wordt nog lastiger, en mensen reageren vaak heel apart op rare dieëten. Allemaal geen redenen om het niet te doen, maar je moet je er wel op voorbereiden. Nederland is net een beetje vegetariër-friendly aan het worden, maar vaak staat vegetariër nog gelijk aan 'heel veel kaas' als je uit eten gaat en dat eet ik liever niet. Kaas is namelijk niet vegetarisch, zoals veel mensen wel denken. Ik zou namelijk niet weten hoe het stremsel uit een koeienmaag kan worden gehaald zonder de desbetreffende koe te doden.
Het is een beetje een blaat-post geworden, maar ik moest even wat schrijven. Randomness ftw!
Voor 2009 zijn de doelen op persoonlijk gebied dus duidelijk. Ik heb nog wel een lange weg te gaan om me sterker te 'rooten' in het leven. Voor sommige mensen is dit misschien larie ('je leeft toch gewoon, wat is het probleem?'). Ik ben nu eenmaal een tobber en denk graag na over dit soort zaken.
Verder in 2009 zijn de hoofddoelen: studeren in het buitenland en m'n bachelor afmaken.
Ik ben nu bezig met het papierwerk in orde maken voor de aanmeldingsprocedure. Alles in tweevoud inleveren (+ kopie voor eigen administratie) dus het is een papierwerk van jewelste. 15 januari is de deadline voor het aanmelden en daarna is het een maand wachten op het antwoord. Mijn eerste keus is: University of Toronto (<3 Canada), tweede: University of Victoria (ook Canada), derde: Swansea University (Wales).
Met het wegenbouworkest wordt het ook lekker druk. Er staan vijf concerten gepland, maar ik weet dus nog niet of ik bij alle aanwezig kan zijn. In blok 3 en 4 (vanaf februari) ga ik ook op zoek naar een baantje, want die studie in het buitenland moet ook betaald worden. Ik heb nu ook wel een baantje, maar het is te onregelmatig.
Verder ga ik niet afvallen of al dat soort stomme doelen die toch bijna niemand volhoudt. Ik sport al 3 a 4 keer per week, dat is genoeg om niet vadsig te worden lijkt me. Ik rook niet (behalve een blowtje op zijn tijd) en drink voor een student ook maar matig, dus dat is allemaal prima. Call me crazy, maar een ander lange termijn doel is wel veganist te worden. Ik bereid me er op voor, moet nog wat boeken lezen op dat gebied en dan wil ik er echt voor gaan. Er kleven wel wat nadelen aan: uit eten gaan wordt nog lastiger, en mensen reageren vaak heel apart op rare dieëten. Allemaal geen redenen om het niet te doen, maar je moet je er wel op voorbereiden. Nederland is net een beetje vegetariër-friendly aan het worden, maar vaak staat vegetariër nog gelijk aan 'heel veel kaas' als je uit eten gaat en dat eet ik liever niet. Kaas is namelijk niet vegetarisch, zoals veel mensen wel denken. Ik zou namelijk niet weten hoe het stremsel uit een koeienmaag kan worden gehaald zonder de desbetreffende koe te doden.
Het is een beetje een blaat-post geworden, maar ik moest even wat schrijven. Randomness ftw!
Wednesday, November 12, 2008
Ergernis: nodig of niet?
In de afgelopen vierentwintig uur heb ik me naar mijn gevoel net iets teveel geërgerd. Iedereen ergert zich natuurlijk weleens, maar de hoeveelheid ergernis die ik de afgelopen dag heb gevoeld vond ik teveel. Het zette me aan het denken. Erger ik me niet teveel? Te snel? Waarom zou ik me ergeren, het is alleen maar irritant (meta-ergernis...het moet niet gekker worden!).
Het begon allemaal gisterenmiddag, toen ik naar mijn ouders ging reizen met het OV voor de wekelijkse repetitie van KNA (orkest).
K U T O V
Ik ga iedere woensdag rond een uur of vier met de trein naar Arkel. Dan volgt een wandeling van 20 minuten, want het is 3 kilometer lopen vanaf het station naar m'n ouderlijk huis. Heerlijk is dat, even lekker uitwaaien. Meestal gaat de treinreis prima, maar de afgelopen weken is het weer flink knudde bij de NS.
Vorige week vrijdag kon ik de trein ook al niet nemen omdat er weer eens een bovenleiding defect was, maar dit keer wist de NS zelf ook niet wat er aan de hand was! De omroepmeneer zei iets als "door onbekende oorzaak, we weten het zelf ook niet, is de stoptrein van 16:33 nog steeds niet vertrokken uit Utrecht centraal". Mind you, het was al 10 voor 5. Nou dan weet ik al genoeg. Die trein komt niet meer. Aansluiting in Geldermalsen gemist. Jammer joh.
Naar de bus dan maar. Eerst met de stadsbus 1 naar het Jaarbeursplein en daar de bus 181 naar Arkel. Inmiddels was het 45 minuten geleden dat ik van huis was vertrokken en ik was nog steeds Utrecht niet uit! De bus kwam uiteraard in de file op de A2. Ik zat gelukkig te bellen met Christiaan dus die tijd vloog in ieder geval voorbij. Helaas was de vertraging nog niet voorbij. Bij Meerkerk zijn ze nu een proef aan het doen tegen sluipverkeer. Ze hebben midden in de polder een stoplicht neergekwakt en dat zetten ze dan 20 minuten op rood. Om mensen te ontmoedigen die in plaats van de A27 (altijd file) door de polder willen scheuren (geef ze eens ongelijk). Het verkeer liep namelijk vaak vast op dat smalle dijkje in Meerkerk. Tja, dat is een probleem, maar om nou gewoon een stoplicht tussen de koeien neer te zetten en iedereen 20 minuten te laten wachten...is dat een oplossing!? Op de eerste dag van de proef had de bus blijkbaar 45 minuten vertraging. Nu dus 15 minuten stilstaan. En voor wat..er kwam bijna geen auto van de andere kant! Nou, dan vind ik het niet verwonderlijk dat mijn ergernis tot grote hoogten stijgt. Ik was al 1 uur en 45 minuten onderweg voor 30 pokkenkilometertjes. De bus reed eindelijk verder...de buschauffeur zwaaide nog even naar de drie mannen die bij het stoplicht geposteerd stonden (overgebleven Melkertbanen?). Er was ook nog een ongeluk bij de Baselbrug gebeurd, dus we zouden ook nog eens moeten omrijden. Dat bleek gelukkig mee te vallen. We moesten alleen via het industrieterrein van Meerkerk, langs het AC hotel terug naar de baseldijk. Pff..om half 7 was ik eindelijk bij m'n ouders. Ik kon nog net rustig m'n eten naar binnen werken en toen was het alweer tijd voor KNA. Gelukkig was het daar heel gezellig en m'n ergernis was toen snel vergeten!
Rustig boodschappen doen?
Vanmorgen had ik geen ontbijt in huis en ik ging maar even naar de Appie; ook om gelijk nieuw fruit en groente in te slaan. Rustig boodschappen doen is er in Lunetten echter niet meer bij. Bij de ingang van de AH zit een man met (niet gestemde) accordion deuntjes te spelen. Ik kan niet zo goed tegen vals gestemde instrumenten, maar verder alles prima, die man doet z'n ding. Tegenwoordig staat er ook iedere dag een man met de straatkrant. Eerst stond er altijd een vrouwtje die heel timide die krantjes voor zich uit hield en niet echt aan het venten was. Maar die nieuwe! Als je de supermarkt in en uitgaat wappert hij die krantjes voor je neus. Ik heb een keer zo'n krant gekocht en er staat niets in! Een biertest onder zwervers. Alsof hen het uitmaakt hoe het bier smaakt. Ze kregen gratis bier dat was waarschijnlijk al genoeg. Klinkt misschien heel hard en ik vind het verder prima dat sommige daklozen die krantjes verkopen en zelf het geld mogen houden, maar ik vertrouw die lui gewoon niet. Ze zijn niet voor niets dakloos geraakt. Drank en drugs, anyone? Ik heb geen zin om hun verslaving te sponsoren. Dit geld vast niet voor iedere dakloze, maar ik geloof erg in 'life is what you make of it'. Goed, dat was de daklozenkrantenman. Dan ga je die Albert Heijn binnen en denk je rust te hebben, maar meteen werd ik aangesproken door een man die me wilde vertellen over kinderarbeid. Argh! Laat mij gewoon m'n voedsel kopen en ga me niet lastig vallen met dat soort ongein. De ergernis stroomde weer vrolijk door me heen.
Wat moet je ermee?
Ik weet van mezelf dat ik me aan heel veel dingen kan ergeren en ik wil dat het liefst ook niet! Maar ik kan het vaak niet tegenhouden. Ga ik op zaterdagmiddag naar het centrum van Utrecht, erger ik me aan de mensenmassa's. Ga ik eens met de trein, erger ik me aan bellende mensen (terwijl ik het zelf soms ook doe, hypocriete muts die ik ben). Ga ik fietsen, erger ik me aan auto's. Ga ik autorijden, erger ik me aan die idiote fietsers van tegenwoordig.
Ik overdrijf het nu wel enigzins, maar als ik erover nadenk erger ik me bij tijd en wijlen best wel vaak. Het ligt wel heel erg aan m'n humeur. Deze week is er veel stress over deadlines van essays en andere opdrachten en dan heb ik een kort lontje. Dat weet ik ook. Graag zou ik er wat aan doen...maar wat?
Tips zijn welkom (en andere ergernis ervaringen ook)!
Het begon allemaal gisterenmiddag, toen ik naar mijn ouders ging reizen met het OV voor de wekelijkse repetitie van KNA (orkest).
K U T O V
Ik ga iedere woensdag rond een uur of vier met de trein naar Arkel. Dan volgt een wandeling van 20 minuten, want het is 3 kilometer lopen vanaf het station naar m'n ouderlijk huis. Heerlijk is dat, even lekker uitwaaien. Meestal gaat de treinreis prima, maar de afgelopen weken is het weer flink knudde bij de NS.
Vorige week vrijdag kon ik de trein ook al niet nemen omdat er weer eens een bovenleiding defect was, maar dit keer wist de NS zelf ook niet wat er aan de hand was! De omroepmeneer zei iets als "door onbekende oorzaak, we weten het zelf ook niet, is de stoptrein van 16:33 nog steeds niet vertrokken uit Utrecht centraal". Mind you, het was al 10 voor 5. Nou dan weet ik al genoeg. Die trein komt niet meer. Aansluiting in Geldermalsen gemist. Jammer joh.
Naar de bus dan maar. Eerst met de stadsbus 1 naar het Jaarbeursplein en daar de bus 181 naar Arkel. Inmiddels was het 45 minuten geleden dat ik van huis was vertrokken en ik was nog steeds Utrecht niet uit! De bus kwam uiteraard in de file op de A2. Ik zat gelukkig te bellen met Christiaan dus die tijd vloog in ieder geval voorbij. Helaas was de vertraging nog niet voorbij. Bij Meerkerk zijn ze nu een proef aan het doen tegen sluipverkeer. Ze hebben midden in de polder een stoplicht neergekwakt en dat zetten ze dan 20 minuten op rood. Om mensen te ontmoedigen die in plaats van de A27 (altijd file) door de polder willen scheuren (geef ze eens ongelijk). Het verkeer liep namelijk vaak vast op dat smalle dijkje in Meerkerk. Tja, dat is een probleem, maar om nou gewoon een stoplicht tussen de koeien neer te zetten en iedereen 20 minuten te laten wachten...is dat een oplossing!? Op de eerste dag van de proef had de bus blijkbaar 45 minuten vertraging. Nu dus 15 minuten stilstaan. En voor wat..er kwam bijna geen auto van de andere kant! Nou, dan vind ik het niet verwonderlijk dat mijn ergernis tot grote hoogten stijgt. Ik was al 1 uur en 45 minuten onderweg voor 30 pokkenkilometertjes. De bus reed eindelijk verder...de buschauffeur zwaaide nog even naar de drie mannen die bij het stoplicht geposteerd stonden (overgebleven Melkertbanen?). Er was ook nog een ongeluk bij de Baselbrug gebeurd, dus we zouden ook nog eens moeten omrijden. Dat bleek gelukkig mee te vallen. We moesten alleen via het industrieterrein van Meerkerk, langs het AC hotel terug naar de baseldijk. Pff..om half 7 was ik eindelijk bij m'n ouders. Ik kon nog net rustig m'n eten naar binnen werken en toen was het alweer tijd voor KNA. Gelukkig was het daar heel gezellig en m'n ergernis was toen snel vergeten!
Rustig boodschappen doen?
Vanmorgen had ik geen ontbijt in huis en ik ging maar even naar de Appie; ook om gelijk nieuw fruit en groente in te slaan. Rustig boodschappen doen is er in Lunetten echter niet meer bij. Bij de ingang van de AH zit een man met (niet gestemde) accordion deuntjes te spelen. Ik kan niet zo goed tegen vals gestemde instrumenten, maar verder alles prima, die man doet z'n ding. Tegenwoordig staat er ook iedere dag een man met de straatkrant. Eerst stond er altijd een vrouwtje die heel timide die krantjes voor zich uit hield en niet echt aan het venten was. Maar die nieuwe! Als je de supermarkt in en uitgaat wappert hij die krantjes voor je neus. Ik heb een keer zo'n krant gekocht en er staat niets in! Een biertest onder zwervers. Alsof hen het uitmaakt hoe het bier smaakt. Ze kregen gratis bier dat was waarschijnlijk al genoeg. Klinkt misschien heel hard en ik vind het verder prima dat sommige daklozen die krantjes verkopen en zelf het geld mogen houden, maar ik vertrouw die lui gewoon niet. Ze zijn niet voor niets dakloos geraakt. Drank en drugs, anyone? Ik heb geen zin om hun verslaving te sponsoren. Dit geld vast niet voor iedere dakloze, maar ik geloof erg in 'life is what you make of it'. Goed, dat was de daklozenkrantenman. Dan ga je die Albert Heijn binnen en denk je rust te hebben, maar meteen werd ik aangesproken door een man die me wilde vertellen over kinderarbeid. Argh! Laat mij gewoon m'n voedsel kopen en ga me niet lastig vallen met dat soort ongein. De ergernis stroomde weer vrolijk door me heen.
Wat moet je ermee?
Ik weet van mezelf dat ik me aan heel veel dingen kan ergeren en ik wil dat het liefst ook niet! Maar ik kan het vaak niet tegenhouden. Ga ik op zaterdagmiddag naar het centrum van Utrecht, erger ik me aan de mensenmassa's. Ga ik eens met de trein, erger ik me aan bellende mensen (terwijl ik het zelf soms ook doe, hypocriete muts die ik ben). Ga ik fietsen, erger ik me aan auto's. Ga ik autorijden, erger ik me aan die idiote fietsers van tegenwoordig.
Ik overdrijf het nu wel enigzins, maar als ik erover nadenk erger ik me bij tijd en wijlen best wel vaak. Het ligt wel heel erg aan m'n humeur. Deze week is er veel stress over deadlines van essays en andere opdrachten en dan heb ik een kort lontje. Dat weet ik ook. Graag zou ik er wat aan doen...maar wat?
Tips zijn welkom (en andere ergernis ervaringen ook)!
Tuesday, October 7, 2008
Muziek maken met 120 man
Ik speel nu zo'n 13 jaar klarinet, waarvan 12 jaar ook in een orkest (later meedere orkesten). Je zou denken dat je na 12 jaar wel al wat gekke dingen hebt meegemaakt. Zo zat ik eens 3 jaar recht voor de trompetten, waardoor ik mezelf niet kon horen spelen én het gevoel had dat ik langzaam doof werd. Ik heb ook nog 2 jaar alt-klarinet gespeeld bij KNA en dan zit je op een heel andere plek in het orkest waar heel andere dingen te horen zijn. Ik was bevrijd van de trompetten en kon ineens weer mezelf horen spelen! Nu zit ik alweer zo'n 4 jaar bij de soloklarinetten en dan zit je recht voor de dirigent. Die kan dus alle fouten horen die je maakt; dat heeft me al veel spannende momenten opgeleverd als ik even wat minder geoefend had en de loopjes toch wat minder soepel door de vingers gleden.
Maar nu! Met mijn andere orkest (de Bouw en Infra Harmonie) spelen we nu tezamen met twee andere orkesten! Afgelopen zaterdag repeteerden we samen voor het concert van 11 oktober aanstaande. Ik zag er van tevoren erg tegenop. Het is ten eerste erg moeilijk om met 120 mensen echt mooie muziek te maken. Probeer maar eens een mooie dynamiek in je stukken aan te brengen (dan met name in de zachte gedeelten). Dat lukt bijna niet, want iedereen zit om het hardst te spelen. Het is zo grappig, er is zo veel rivaliteit onder orkesten. Het ene orkest vindt zichzelf nog beter dan het andere.
Ik wilde er niet aan meedoen en ging tussen twee dames van een ander orkest inzitten. En warempel, het was gezellig en ze waren heel aardig. Dat viel al mee. Nu nog eens kijken wat de drie verschillende dirigenten ervan bakten (waarvan ik er een natuurlijk al kende). De eerste was een kale man van ik gok in de 30. Hij had een heel vrije aanpak. We konden lekker doorspelen, maar de subtiliteiten van de stukken gingen wel goeddeels verloren. En de tempi! Mijn hemel, het ging soms zo snel dat het met de loopjes net een grabbelton was...Iedereen probeerde maar een riedeltje ervan te maken. Zonde! Toch vond ik de man zelf wel tof; hij maakte eens een grapje tussendoor en de sfeer was relaxed.
Hoe anders was de tweede dirigent! Ongelooflijk serieus en strikt. We konden niet eens al zijn stukken spelen, omdat hij zo vaak de boel stillegde. Toegegeven, de dynamiek en tempi werden aangepakt. Er werd echt muziek gemaakt. Wat dat betreft, petje af voor de beste man. Toch kon ik 'm niet echt waarderen, omdat hij voor mijn gevoel een beetje een toneelstukje speelde als hij commentaar gaf. Op een heel kindse toon: "nou bassen, wat mij betreft mogen jullie daar best piano spelen hoor". Dude, die 'bassen' zijn allemaal 40+ jaar oud, een normale toon aanslaan is ook prima. Moeilijk uit te leggen in een geschreven stukje, maar ik vond het nogal irritant ^_^
In de pauze ff snel bijpraten met wat mensen en een zelfgebrouwen lunch wegkanen (je kunt daar ook lunch eten, maar aan de arme vega's wordt niet gedacht....kaas en vlees. Ik gok dat ik niet mag zeiken :P). Even bij m'n eigen dirigent gepeild (die nog niet aan de beurt was) en hij had weinig goeds te zeggen over de eerste dirigent. De tweede vond hij wel goed. Verder nog even gepraat over het al dan niet goed zijn van thee voor de gezondheid (!?) en toen was het alweer tijd om te blazen.
Tja, over mijn eigen bekende dirigent heb ik niet veel te zeggen. Ik ben aan hem gewend; ken z'n grappenrepertoire, z'n trucs, z'n stijl. Ik was m'n muziek vergeten en keek bij m'n buurvrouw mee, dus ik werd nog even voor paal gezet om m'n vergeetachtigheid (ook bekende stijl). Ik was vooraal aangenaam verrast dat ik gewoon zonder pijn door kon blijven spelen. Meestal zijn m'n mondspieren wel in staking na een uurtje of 3, maar dit keer ging ik maar door! Heerlijk was dat. Om een uurtje of half 3 was het afgelopen. Vanaf 10 uur 's ochtends gespeeld, dus dat was best lang.
Ja, het viel me alles mee! Het was best gezellig en ook op muzikaal gebied kan het allemaal veel slechter. Niet alle stukken liepen even soepeltjes, dus ik hoop dat we dat zaterdag recht kunnen breien. Ik heb me zelden zo vermaakt bij een repetitie; de nieuwigheid was denk ik een leuke afwisseling!
Maar nu! Met mijn andere orkest (de Bouw en Infra Harmonie) spelen we nu tezamen met twee andere orkesten! Afgelopen zaterdag repeteerden we samen voor het concert van 11 oktober aanstaande. Ik zag er van tevoren erg tegenop. Het is ten eerste erg moeilijk om met 120 mensen echt mooie muziek te maken. Probeer maar eens een mooie dynamiek in je stukken aan te brengen (dan met name in de zachte gedeelten). Dat lukt bijna niet, want iedereen zit om het hardst te spelen. Het is zo grappig, er is zo veel rivaliteit onder orkesten. Het ene orkest vindt zichzelf nog beter dan het andere.
Ik wilde er niet aan meedoen en ging tussen twee dames van een ander orkest inzitten. En warempel, het was gezellig en ze waren heel aardig. Dat viel al mee. Nu nog eens kijken wat de drie verschillende dirigenten ervan bakten (waarvan ik er een natuurlijk al kende). De eerste was een kale man van ik gok in de 30. Hij had een heel vrije aanpak. We konden lekker doorspelen, maar de subtiliteiten van de stukken gingen wel goeddeels verloren. En de tempi! Mijn hemel, het ging soms zo snel dat het met de loopjes net een grabbelton was...Iedereen probeerde maar een riedeltje ervan te maken. Zonde! Toch vond ik de man zelf wel tof; hij maakte eens een grapje tussendoor en de sfeer was relaxed.
Hoe anders was de tweede dirigent! Ongelooflijk serieus en strikt. We konden niet eens al zijn stukken spelen, omdat hij zo vaak de boel stillegde. Toegegeven, de dynamiek en tempi werden aangepakt. Er werd echt muziek gemaakt. Wat dat betreft, petje af voor de beste man. Toch kon ik 'm niet echt waarderen, omdat hij voor mijn gevoel een beetje een toneelstukje speelde als hij commentaar gaf. Op een heel kindse toon: "nou bassen, wat mij betreft mogen jullie daar best piano spelen hoor". Dude, die 'bassen' zijn allemaal 40+ jaar oud, een normale toon aanslaan is ook prima. Moeilijk uit te leggen in een geschreven stukje, maar ik vond het nogal irritant ^_^
In de pauze ff snel bijpraten met wat mensen en een zelfgebrouwen lunch wegkanen (je kunt daar ook lunch eten, maar aan de arme vega's wordt niet gedacht....kaas en vlees. Ik gok dat ik niet mag zeiken :P). Even bij m'n eigen dirigent gepeild (die nog niet aan de beurt was) en hij had weinig goeds te zeggen over de eerste dirigent. De tweede vond hij wel goed. Verder nog even gepraat over het al dan niet goed zijn van thee voor de gezondheid (!?) en toen was het alweer tijd om te blazen.
Tja, over mijn eigen bekende dirigent heb ik niet veel te zeggen. Ik ben aan hem gewend; ken z'n grappenrepertoire, z'n trucs, z'n stijl. Ik was m'n muziek vergeten en keek bij m'n buurvrouw mee, dus ik werd nog even voor paal gezet om m'n vergeetachtigheid (ook bekende stijl). Ik was vooraal aangenaam verrast dat ik gewoon zonder pijn door kon blijven spelen. Meestal zijn m'n mondspieren wel in staking na een uurtje of 3, maar dit keer ging ik maar door! Heerlijk was dat. Om een uurtje of half 3 was het afgelopen. Vanaf 10 uur 's ochtends gespeeld, dus dat was best lang.
Ja, het viel me alles mee! Het was best gezellig en ook op muzikaal gebied kan het allemaal veel slechter. Niet alle stukken liepen even soepeltjes, dus ik hoop dat we dat zaterdag recht kunnen breien. Ik heb me zelden zo vermaakt bij een repetitie; de nieuwigheid was denk ik een leuke afwisseling!
Subscribe to:
Posts (Atom)