Recensies

Recentelijk nieuwe recensies:

Calliso - Providence
The Last Resort - You'll Never Take Us
Gwyllion - The Edge Of All I Know
Seiphian - Ambassadors of Morning
Wolves In The Throne Room - Black Cascade
Fear Falls Burning - The Carnival of Ourselves

Binnenkort:

• Sin Of Kain - The End


• Nebelhexe - Dead Waters


• Drudkh - Microcosmos

Wolves In The Throne Room zal ik ook gaan interviewen per telefoon. Voor iemand met telefoonangst een best grote stap, maar ik ga het wel doen.

Berlin Part II

This is Part II of my experiences in Berlin with my friend Heleen. The first part can be read here. Part I stopped at the point where Heleen and I were at the Philharmonie, hoping to score tickets for the Cello Concert.


I went up to the cashier and asked (in my best German) if there were still tickets for the concert. It was all sold out! I felt despair, but when we stepped back I had an idea. Whenever a concert is sold out, there are always last-minute tickets left, from people who decide not to come and cancel their reservations! I was pondering for a few minutes how the hell I was going to ask that in German, but went back to the woman and asked. She replied that they also sell Stehplatzen one hour before each concert that is sold out. In my head I was screaming at her "why didn't you say so immediately!", but I politely replied "ok, danke schön". We both really wanted to go for this concert and decided to come back at 6 pm, way in advance so we could be sure of a ticket. The Stehplatzen are only 10 euros, so we would be cheap off and we didn't mind standing.

It was 2 pm now, so we decided to sit near the Kulturforum to eat our lunch. The Kulturforum is a cluster of museums we had to skip completely because of our lack of time. I wanted to visit the Staatsbibliothek that was also close by, but it would be too much of a hassle to look inside. You had to hand in your coat, purse, and be screened. No thanks! We decided to go to the park Tiergarten instead. We both needed a little bit of quiet and nature. The park is quite big and has a very nice Rose Garden.


Almost no one was there, except for a few lonely book-readers. We decided to do the same and I retreated with The Karamazov Brothers on a bench. I felt so relaxed however, that within a few minutes my eyes closed and before I knew it I was sleeping! That is certainly not because of the book, because I love Dostoevsky! Heleen was also reading so she just let me sleep for a bit. After some 30-odd minutes I was back in the land of the living and we moved on again.


We left the tranquillity of the park in amazement; why did so few people hang out here? It's an oasis of quiet in a very busy city. We biked to Gendarmenmarkt, which is the most impressive square according to the Rough Guide to Germany. We secured our bikes against a tree and walked on the square, it is quite big indeed. I was distracted at once though, because I heard the most beautiful saxophone playing ever! An older man was playing My Way, from Frank Sinatra in a way that gave me goosebumps. Perfect tone, perfect dynamics and vibrato. I walked closer and just stood listening. I normally never give money to street musicians ('cause most of them suck), but after he finished the song I walked up to him and gave some money. I told him "das war wunderschön!" and then he promptly answered "Ich weiss", and I couldn't help laughing.


We walked up to the Dom and took a look inside. The Komische Oper is also a very nice looking building, but it was closed. We decided to walk around a little and we really wanted to see a bookshop. We finally found one, packed with second hand books. I'm a Bismarck fan and found some really cheap books about him, but I didn't buy them. My backpack was already full and I wanted to travel back home light. It was almost 5:30 pm so we biked back to the Philharmonie. We stood in line, making puzzles for 45 minutes. We managed to score tickets for the concert though, so we were super happy!

We had a quick dinner at Subway, me likey! It's about the only fastfood place where vegas can eat a little decently. I love the honey-oat bread! Heleen was dressed nicely (wearing nice jeans and a neat cardigan) but I entered the concerthall in my baggy pants. Everybody was dressed up! Oh well, the poor students are standing anyway...


The concerthall is so nice, completely different setup than the Concertgebouw in Amsterdam. The stage is way down and the seats are all the way around it, ascending all the way to the roof. Our standing places were almost all the way up and in the back. The orchestra entered and started warming up and tuning. I love watching the pro's, but we were too far off to really distinguish the faces. They first played a single Dvorak piece, Die Mittagshexe op. 108. I didn't know it but enjoyed it immensely. This orchestra really mastered all the dynamics, from fortissimo to ultimate pianissimo. Too bad that in the pianissimo parts people were coughing; that sort of breaks the atmosphere. After this piece, the cellist Steven Isserlis entered the stage. I don't know him, but expected nothing than awesomeness from him! The first notes of the famous cello concert resounded through the venue (important solo for the clarinet!) and I stood transfixed. Goosebumps everywhere. The sound of this orchestra is so amazing! The cellist was waiting for his turn and when it almost came, he raised his bow and tilted his head upwards. The release came and the low sounds of the cello filled the hall. Tears flowed down my face, because this was reaching perfection. The tone, the emotion, the whole composition defies description! Heleen later said she had goosebumps all the time and enjoyed it immensely. After 40 minutes of sneak peak in heaven, the cello concert ended with a blast. Time for a break. We both praised the cellist, who in my opinion did a very good job. I also liked the way he expressed himself, it was very dramatic but not TOO dramatic.


After the break we managed to score some seats very close to the stage and watched the orchestra from close-by. I enjoyed to see the clarinet players in action. The symphonie they played was unknown to me: Symphonie Nr. 4 by Bohuslav Martinu. After the concert we biked to the hostel, tired but happy.

Sunday 19 April
This night was horrible. The three Italians arrived at 11:30 when we just went to bed and they all snored. I did not sleep at all! They left at 4:30 and made a lot of noise doing so. The downside of sleeping in hostels....I listened to the same Empyrium album over and over, the only way I could evade the snoring sounds. At 5:30 am I gave up and stayed awake until we had to get out at 6:30 am. We took a shower and had a hasty breakfast. We asked the guy from the hostel where we would have a good chance of catching a ride to Hannover and he advised us to travel to the suburbs near the [115] highway. Our only transport costs for this trip were: 1,30 for a subway ticket! We stood waiting for one hour, the longest time during our whole trip. At last, a German couple took us to Magdeburg, with 190 km/h (118 mph) in their luxurious Audi. That was fast! There we made our only hitchhiking-mistake of the trip. We accepted a ride offered to us by two Hungarian guys. They drove a BMW, but looked shabby. Plus we couldn't understand them! They might as well be criminals and we didn't enjoy the 1 hour ride they gave us. I was holding the map on my lap all the time, tracking where we went. They dropped us off at the gasstation I asked them to, so all was well. We learned from this though: if it doesn't feel right, don't get in.
After this ride we had a good score with a direct trip back to the Netherlands. I didn't like this ride though, because I got very tired and the people we were driving with were Jesus-freaks playing Jesus-music in their car ALL THE TIME. I was too grumpy to talk to them, but thankfully Heleen (who managed to sleep in our last night) did the talking so I could be the grumpy biatch. I was very happy to get out and be back in NL. Our last ride was with a Turkish (though Dutch) couple. We had a very cool chat with them; the woman was very nice! We had one of those talks about cultural differences, but in a very friendly and inquiring way. The woman also told us she finally got pregnant with IVF treatment, and I really enjoyed having such a connected feeling and open conversation with someone that I didn't know and also is from 'another culture', so to say. They dropped us off at Utrecht University (our second home, haha!). From there on, it was only a short bus-ride back to our bikes!

Conclusion: Hitchhiking RULES
All in all, hitchhiking is something I can really recommend. Don't believe the horror stories other people are telling you! If you don't trust someone, don't get in the car. Open up your positive energy and you can end up having very nice conversations with people you don't know (like we had with the Turkish woman) and even connecting with them. For me, this hitchhiking trip proved that there are so many awesome people out there, willing to take strangers in their car. I found one thing particularly funny. Most of the people that took us, never took hitchhikers before. Maybe they liked the fact that we were female (= harmless?), but when we got in and talked about hitchhiking (which happened in all occasions except with the Hungarians) they were asking us: 'isn't it dangerous? aren't you afraid that you will meet dangerous people?'. I didn't reply to them that I thought that if it was so dangerous to go hitchhiking, then why would they not be dangerous since they were taking us with them? There's this whole mystification about hitchhiking that it's so dangerous, only because a few horror stories are circling around in the world. But life itself is dangerous. Hell, you can trip and fall from your stairs and be dead. You can get stabbed on the street. I don't want my life to be ruled by fear, and the hitchhiking proved to me that it's not scary or dangerous at all if you do it sensibly. I spent 50 euros on a weekend in Berlin, and that's mainly because generous people made it possible that I only had to spent 1,30 on transportation costs from my home in Utrecht to this awesome German city!


Heleen hitchhiking

Batavierenrace 2009

Dit jaar deed ik voor de tweede keer met studievereniging Incognito mee aan de Batavierenrace. Deze hardloopwedstrijd voor studenten, opgedeeld in 25 etappen, is de grootste in z'n soort. Over een afstand van 180 kilometers lopen zo'n 330+ teams van Nijmegen naar Enschede. Alle teams zijn opgedeeld in drie ploegen: een nachtploeg, ochtendploeg en middagploeg. Ieder team heeft (of huurt) een busje om met z'n allen van wisselpunt naar wisselpunt te rijden. Sommige teams (de decadente mofo's) hebben twee busjes zodat ze steeds een wisselpunt kunnen overslaan. De lopers zelf hebben altijd iemand van het team bij zich die meefietst en kunnen altijd doorlopen want het verkeer wordt tegengehouden door verkeersleiders. Via een hesje met bijbehorend digitaal systeem worden de tijden bijgehouden. Dit hesje wordt steeds doorgegeven aan de volgende loper en na de finish kun je meteen smsen voor je tijd. Verder is er nog een radiostation waarop continue wordt uitgezonden en ook BataTV. Ik kan me haast niet voorstellen wat voor gigantische organisatie dit hele gebeuren met zich meebrengt en was ook dit jaar weer diep onder de indruk van de soepelheid waarmee alles verliep. Ik verbaasde me steeds weer dat er geen gigantische ongelukken gebeurden met honderden busjes die over de smalle landweggetjes scheurden en moesten inparkeren op modderige grasterreinen.

Van vorig jaar herinnerde ik me nog dat ik als lid van de ochtendploeg om drie uur in de nacht uit m'n tentje getoeterd werd, maar dat het vervolgens nog twee uur duurde voordat we als klapvee in bussen gestopt werden die naar ons naar de start van de ochtendgroepen reden. Dit wilde ik niet nog een keer meemaken! Ik had me dus in eerste instantie voor een nachtetappe ingeschreven. Dan slaap je wel een nacht niet, maar dat is beter dan er midden in de nacht uitgeramd worden.

Donderdag belde Esther me, zij zou de laatste etappe lopen. Ze had echter haar enkel verstuikt en kon nu niet meer meedoen. Ik zou nu haar etappe lopen en Erik (haar vriend) zou mijn etappe lopen. Dan kreeg ons team wel straftijd (man loopt vrouwenetappe = foei), maar dat moest dan maar. Team Incognito bestaat toch slechts uit recreanten en voor een toptijd gingen we niet. De laatste etappe van de Batarace is het spannendst. Er is veel publiek, want je finisht op de atletiekbaan van de campus. Daar staan duizenden mensen. Het idee maakte me al zenuwachtig op een prettige manier.

Vrijdag om half 3 namen we met een deel van ons team de trein richting Enschede. Rond een uurtje of 6 kwamen we aan en we zetten onze tenten op. Daarna was het helaas een avondje vervelen. Je gaat natuurlijk geen bier drinken voor een hardloopwedstrijd (niet iedereen zal het met me eens zijn, uche) en het was nogal koud en winderig buiten. We wilden vooral snel gaan slapen. Rond een uurtje of 11 kropen we in onze slaapzakken en zowaar viel ik al snel in slaap! Vorig jaar lukte het me niet om in slaap te vallen en ik had het super koud. Dit jaar sliep ik dus al snel, maar werd om 3 uur wakker van de ochtendploeg die opstond. Blij dat ik er pas om 8 uur uit zou moeten draaide ik me om en sliep verder. Helaas werd ik een uur later weer wakker, dit keer van de kou. Inwendig vloekend om dat rot-kamperen probeerde ik warm te worden (hoe?) en verder te slapen. Ik gok dat ik anderhalf uur wakker heb gelegen, maar toen het 8 uur was voelde ik me redelijk uitgerust. Ik vrees dat geen enkele slaapzak iets aan mijn koukleumerij kan doen. En er bestaat ook geen enkel matje wat mijn heupen comfortabel kan ondersteunen. Kamperen heeft zo zijn nadelen!

De sfeer zat er al snel goed in bij de middagploeg, gezien het aantal flauwe grappen dat binnen het uur werd gemaakt. Geen idee meer welke precies, maar Bram de Beer zat in onze groep, dus de mensen die dit lezen en hem kennen weten wel wat ik bedoel, hehe. Rond half 10 lieten we ons met de rest van de middagploegen inladen in de bussen en werden we naar Barchem gebracht, het startpunt. Onze eerste loper, David, wachtte met zijn fietsbegeleider (Onno) bij de start op de aankomst van de laatste loper van onze ochtendploeg. We belden even en dit kon nog wel een uurtje duren. Genoeg tijd om even lekker in de zon te zitten en andere mensen te zien finishen. Eindelijk was het dan zo ver en David ging van start. Dan kan het constante gestress beginnen: naar het busje en zo snel mogelijk de weg proberen te vinden naar het volgende wisselpunt. Het was superdruk bij het volgende wisselpunt en er was consternatie: alle eerste lopers van startgroep 3 (de onze) waren fout gelopen! Niemand wist waarom, maar het was zo. Onze David was ook de pineut. In plaats van de 9 km die hij moest lopen, heeft hij er zo'n 13 gelopen! Arme jongen...Totaal uitgeput kwam hij aan en was maar al te blij dat hij eindelijk in het busje kon gaan zitten.

De tweede loper, Bram, ging lekker van start. Heleen begeleidde hem op de fiets en heeft heel de rit door flauwe grappen verteld om hem aan te sporen. Bram waardeerde dat zeer en heeft op zeer eigen wijze geprobeerd verwarring te zaaien bij zijn tegenstanders door bij de laatste 500 meter te gaan schreeuwen naar de gozer die voor hem liep: "Ik pak je, ik haal je in, ik pak je!!" en hem voorbij te sprinten. Dit leidde tot veel hilariteit binnen ons team. Vervolgens moest ik de fietser zijn, en Tim was de loper. Hij had de kortste mannenetappe, 6 km, en wilde graag binnen het half uur finishen. Dit is hem helaas niet gelukt, want het werd 36 minuten. Hij was wel zeer tevreden, want hij had een lekker constante race gelopen. Na Tim liepen nog: Kasper en Onno. Vooral Onno heeft het zeer goed gedaan; hij werd 86e in het algemeen klassement van die etappe.
Nu was het eindelijk de beurt aan de dames! Heleen liep de een na laatste etappe, 7 km.

Ik werd ondertussen zenuwachtig. We reden met het busje naar Enschede en haalden daar de startnummers op voor de laatste etappe. De laatste etappe is 7,5 km en wordt door een man en een vrouw gelopen. De vrouwen startten 20 minuten eerder dan de mannen. Ik had nog een half uurtje om zenuwachtig te zijn, te stretchen en water te drinken. Mijn tactiek was om rustig te beginnen en vooral om te genieten van de aanmoedigingen van het publiek langs de kant. De start ging hilarisch genoeg helemaal fout. Er was een gozer die heel de Batarace als wielrenner mee had gedaan (geen idee waarom) en hij zou 5 minuten eerder starten dan de lopers. De host op het podium wilde voor hem gaan aftellen, maar maakte niet duidelijk dat het alleen om de fietser ging. Toen hij bij 0 was begon behalve de fietser ook een hele troep meisjes al te lopen. Het hek was van de dam en iedereen begon te lopen, terwijl de host wanhopig brulde: "nee jullie nog niet dames!". Epic fail. Ik begon ook maar te rennen. Begeleid door geschreeuw van het publiek liepen we en masse Enschede centrum uit. Velen gingen er als een speer vandoor, maar ik probeerde m'n eigen race te rennen. Al snel haalde ik de slachtoffers van die tactiek in, omdat ze moesten gaan wandelen. De echte pro's waren natuurlijk al ver vooruit; de eerste bleek al na 26 minuten binnen te zijn. Na 1 km voelden m'n benen al aan als slappe was, terwijl ik qua adem nog lang niet aan m'n max zat. Doorrennen dan maar, je moet toch! Ik kon redelijk mee met een als kip verklede dame. De laatste etappe heeft als traditie dat je je kunt verkleden. Ik had echter medelijden met de kip, wat moet dat pak warm geweest zijn zeg! Met nog 1 km te gaan rende ik de campus op. Vanaf daar ging het makkelijk, want er was ineens weer veel publiek. Ik liet me opstuwen door de menigte en door de waterspuiten die me vanaf de balkons van de studentenwoningen volledig nat spoten! Ik vergat door de muziek, het gejuich en het water even de pijn en ging steeds harder lopen. Vlakbij de atletiekbaan hoorde ik ineens mijn naam. Ik zag het blonde hoofd van Erik Mulder en nog wat andere teamgenoten en ging nog harder lopen! Op de atletiekbaan aangekomen vergiste ik me nog in de afstand en ging alvast sprinten. Dit bleek echter iets te gortig, m'n lichaam protesteerde steeds meer. Ik dreigde in te zakken, maar mijn trots verbood het me om af te gaan voor de duizenden mensen die keken. Met een allerlaatste eindsprint haalde ik nog wat meisjes in en ging over die finish. Daar moest een medewerkster me ondersteunen, want ik kon bijna niet meer blijven staan. Ze nam me aan de arm en gaf me een glaasje water. Ik plofte neer op het gras en bleef daar even uitpuffen. Al snel zag ik René me toelachen en het was fijn om een bekend gezicht te zien. Ik vroeg me al af hoe ik mijn team zou kunnen vinden in de mensenmassa. René nam me mee naar de anderen en daar kon ik m'n verslag van de etappe kwijt. Ik was diep onder de indruk van de hele ervaring. M'n tijd was 36:24 (in eerste instantie). Dan zou ik 12:36 km per uur hebben gelopen. Ik kon het bijna niet geloven. Helaas is de tijd naar boven bijgesteld, op 41:24. Nog steeds betekent dat bijna 11 km/u. Voor mij een zeer goede tijd en ik ben er zeer blij mee. Ik heb me nu al ingeschreven voor de Dam tot Dam loop op 19 september, dat is 10 mijl. Dan heb ik weer wat om naar toe te trainen.

Wat een uitputtingsslag was deze Batavierenrace weer zeg! Nadat Joost, onze laatste man, ook over de streep kwam trokken we ons langzaam terug naar onze enclave van tenten. Ik heb zelden zo'n fijne douche gehad. Om 7 uur gingen we ons eten halen. Dit is wat je ervan kunt verwachten: magnetron-pasta met spaarzaam stukjes groente. Maar ja, voor een paar duizend man kun je moeilijk vers koken. Het sluitstuk van de Batavierenrace is een enorm feest, met drie tenten en veel bier. Ik was echter redelijk kapot, en ik had geen zin om alcohol te drinken. De muziek zou voor mij ook niet tof zijn, dus ik besloot om samen met Eric terug te reizen naar Utrecht. Daar heb ik geen spijt van gehad, want ook zonder feest had ik na 12 uur slaap niet het gevoel volledig hersteld te zijn. Ik ga dinsdag weer eens een voorzichtig rondje hardlopen, met de motivatie gesterkt door de geweldige ervaring van mijn etappe.

Emberassing picture: 

Berlin Part I

One of the things that I've wanted to do for a long time was hitchhiking. Last weekend I finally got to do it, with my friend Heleen. I wanted to visit Berlin in my week off, because I'm going to write my bachelor thesis on the reaction of the Dutch government to the building of the Wall in 1961. I wanted to see the Wall and visit the Mauermuseum. I was short on cash though, so I wanted to go either alone (by train) or hitchhiking.

Heleen came to my place last week and I told her "I think I'm going to Berlin next week".
-"With whom?", she said.
"Alone, probably".
-"Oh, I can come with you!".
"Ok, awesome! Shall we try to hitchhike our way there?"
-"Ok, sure why not!"
And so the plans were made and we set the date on friday 17 april. We had to come back on sunday 19 april, because I had to work on monday again. Effectively we would only have one day in Berlin; short I know. I really wanted to go however, also because the hitchhiking would be part of the experience.

Thursday 16 april
I was stressing quite a bit this day. Had to work in the morning and then had only a few hours to buy the neccesary stuff like: wetties, a map of Germany, a guide (borrowed it in the library), food for the first day. In the evening I was trying to pack my bag, but I was so nervous for the hitchhiking that it took me three hours just to pack my 20 liter yellow backpack (I didn't want to bring the big one just for three days). I called Heleen and we made sure that we weren't bringing the same stuff (like shampoo and showergel) that would take up too much useless space. I decided to wear the same pants for three days and just bring clean underwear and shirts. It all fit in my backpack at last. I think I walked up and down the house for two hours, bugging my roommates with silly questions ("name some silly things you think I'll forget" they="toothbrush" me="oh crap, thanks!"). I'm such a dumbass when it comes to packing. I can forget the most silly things, this time I managed to forget a towel. That sucks balls if you sleep in a hostel that doesn't include such things. I went to bed at 11 pm, the alarm set at 6 am. I was quite nervous for the big adventure!

Friday 17 april
During the night, I woke up several times, fearing that I had slept through the alarm. I got up at 5:45 because I couldn't sleep anymore and took a shower. I was trying to eat something, but at this point it wasn't really succesful. Nervously I ran through all the things I migh forget in my head and could think of nothing more. I biked to the soccerstadium in Utrecht to meet Heleen there. At the stadium is an official hiking spot and we figured that would be the best place to start our trip. It turned out to be the perfect spot. Heleen had made signs, and the first one we used was Amersfoort (a city some 30km east from Utrecht). We both were nervous and put our thumbs up, curious how fast we would get a ride. The second car stopped. The second! It was a woman driving to work in Amersfoort. It was the first time she took hitchhikers with her, so we both had 'our first time'. We chatted a bit about hitchhiking and after the short 25 minute ride she dropped us off at a big gasstation. There we decided to go for 'active hitchhiking', which means that you go up to people to ask for a ride. This was also very succesful. Within 10 minutes we found a guy that went all the way to the German border. This guy, Gert-Jan, was very cool to talk to. During the 1,5 hour trip we never stopped chatting and we had a great time. He dropped us of at the last gasstation before the border with Germany.

This place was not so crowded so we were wondering if we could get a ride quickly. We put up our first German sign: Hannover. The first van already stopped. It was a Dutch guy, Ronald, offering us a ride to a little town before Hannover. We almost couldn't believe our luck. This guy was also very nice and again we chatted all the way. Hannover is already 2/3 of the distance to Berlin! At 11:30 we were there, only 4,5 hours on our way. If you would go by car yourself from Utrecht to Berlin it would mean a 7 hour drive. At the rate we were hitchhiking we went at the same speed.

The gasstation where Ronald dropped us off was big and crowded. We were hoping to catch a ride soon, but this time it took a little longer. We combined standing with a sign with asking. Some people wanted to take us with them, but their car was full or they were going the wrong way. We didn't mind standing for a bit though, we already felt lucky enough. After 15 minutes or so, a Dutch couple parked their car. Heleen boldly asked the woman if they were going to Berlin. "Yeah, but I have to talk with my husband about taking us with you. We kind of need our days". We were both pondering about what 'needing our days' would mean when the man passed us by and said "you can come with us. We are going to downtown Berlin". We both looked at eachother with big smiles on our faces. This was an überride! All the way from Hannover to Berlin centrum!

The couple, named Fred and Ria, had experience with hitchhiking. Fred did it when he was younger, and they took hitchhikers with them sometimes. Most of the trip I slept though, I was so tired from the short night before. If we hadn't had traffic jam (that took 1,5 hours) we could have been in Berlin at 3 pm. Now, they dropped us off at the Holocaust Memorial at 4:30 pm. We got out and thanked them happily. We were in Berlin centrum and it had cost us 0 euro... We were really euphoric and high-fived eachother.

After walking through the Holocaust Memorial we bought a map of the city and asked where hostel The Three Little Pigs was at an info-point. I found this hostel on the internet, and it looked very nice. It was also very close to Checkpoint Charlie and the Mauermuseum that I wanted to visit. After an hour of walking we found the hostel and checked in. We shared a room with three Italian guys. They were morons that didn't speak English. In general I dislike Italians, because they are noisy and don't care about it. Luckily, the first night they were out all night long. When we got up at 8 am in the morning the next day they still weren't back. We made pasta for dinner in the common kitchen, drank a very bad German pilsener and went to bed at 11 pm. I slept very good, because there were no snoring Italians in the room. How different would that be the next night!

Saturday 18 april
We got up at 8 am and ate our breakfast in the common room. We decided to rent the pink bikes from the hostel. I hate pink, but the bikes looked cool. They were actually very good, especially the saddle (the saddle on my own bike gives me pain in my butt after 15 mins <_<). I wanted to do at least the following: Visit Checkpoint Charlie and the museum there, drink coffee at Starbucks (there's only one Starbucks in NL and it's at Schiphol airport), eat at Subway (there's no Subway in Utrecht, though you can find them in other places in NL), visit some other landmarks.

We biked to Checkpoint Charlie, and I was kind of dissapointed. It was clearly a fake thing, the site as it used to be was not preserved. There were two fake guards in front of the fake house and for 1 euro you could take a picture with them. Argh. Oh well, the museum would be better, I hoped. But it really wasn't. It was kind of outdated in the sense that the museum itself wasn't modern. The collection wasn't set up in a logical way, everything was in disorder. There was too much to read and not enough to see. The guy who set up the museum, Hildebrandt, is a legend, but I found the museum really oldfashioned. They should make it more in harmony with modern times: more interaction, more kids-friendly for example. We took our time reading lots of the information, but it was just too much. We decided to leave the museum to drink a coffee at Starbucks. I really enjoyed my soya cappuchino, it always makes me happy to have a vegan option.

Now that I had visited the essential, we were looking at the map and in our guide what to do next. I saw the Philharmonie, near Potsdamer Platz and wanted to see if the Berliner Philharmoniker might be playing something interesting tonight. We biked there via the Brandeburger Tor, the Bundestag and Potsdamer Platz. The Philharmonie is an interesting building, with modern shapes. We went inside and looked at the programme. This is when I went crazy. They would be playing the Cello Concerto from Dvorak, one of my favorite pieces and on my to-see wishlist. The thought of being able to see one of the best orchestras in the world play this awesome cello concert made my heart beat superfast. I just HAD to see this!

[End of Part I, going to write the rest later]

For the pictures go to: HERE

Wat oefent het Wegenbouworkest?

Ik speel klarinet in de Bouw & Infra Harmonie, oftewel het Wegenbouworkest. We zijn momenteel heel hard aan het oefenen voor een tweetal concerten in Zeeland, 20 en 21 juni. Het programma is sterk klassiek gericht en sommige stukken zijn erg moeilijk. Ik heb op YouTube opgezocht of er video's zijn van de wat bekendere klassieke stukken. De filmpjes zijn wel voor een symfonieorkest, terwijl de Wegenbouw een harmonieorkest is. Daardoor klinken onze versies wel wat anders, maar het gaat om het idee ;)

Tchaikovsky - Capriccio Italien (1/2)

Tchaikovsky - Capriccio Italien (2/2)

Gimenez - La Boda de Louis Alonso

Leonard Bernstein - Candide Overture

Verdi - I Vespri Siciliani


Dit zijn de zwaarste stukken die we momenteel spelen, een lichter stuk wat wel speciaal voor harmonieorkest is gecomponeerd is Ross Roy, van Jacob de Haan.
Jacob de Haan - Ross Roy

Traveling For Brahms

The internet is for lazy people. Sometimes that can backfire on you, though. I found that out today.

Three weeks ago I ordered a cd-box with the complete works of Johannes Brahms, one of my favorite composers. It was a 60 cd-box for just 45 euro; I just couldn't resist! Instead of waiting one day to go to the store to get it (it was sunday), I decided to be lazy and order online. The thing will just come to ya, aight?

For one week, nothing happened and I started to get worried. I wanted my Brahms! Then I found a note in my mailbox...the first delivery failed. The second day, same story. Well crap, I have a life, I cannot always be home right? Then the stupidest thing was that the third time UPS tried to deliver the package I was chillin' on the balcony with my neighbours; enjoying the first warm day of spring with a couple of beers. I didn't hear my doorbell....

Now, what I didn't realise was that UPS tries to deliver a package three times, but then..you have to come and get it! I called customer service, and the lady on the phone refused to make a new delivery appointment. And of course, their customer service is in some remote industrial area, way out of town. Crap! I wanted to get the cd-box before Easter and decided to get it this night. It took me 2,5 hours. That's what you get for being lazy and ordering things on the internet!

On the bright side: it was a very lovely spring day. Actually, I think this was the first day that you could really smell the spring. There was a scent of blossom, flowers, and trees in the air. Also, the air felt warm. The cold of winter is slowly fading, and I can't say I dread to see it go. Yesterday, when I did my 45 minute biking trip to work it had just rained, and then the air smelled lovely as well...like fresh earth, I don't know how else to describe it.

Anyway, after a train trip, bus trip, getting the package, bus trip, another bus trip and a 30 minute walk I was finally home. With Brahms. This box better be consisting of fine conductors and orchestra's playing!
Made some pics with my phone:

this is where the fuss was all about..
spring!

reflections in  the water

lovely flowers

"De Vertraging"

Normaal ben ik niet zo'n fan van poëzie, maar tijdens een studiedagje in de letterenbieb zat ik bij de sectie Nederlands en liet me afleiden door de talloze interessante boeken om mee heen die zoveel boeiender waren dan de taaie stof waar ik me doorheen probeerde te worstelen. Ik bladerde door een verzamelbundel van Remco Campert en stuitte op dit gedicht:

Naar de vertraging der vlakten
verlang ik, naar het gras der rust,
naar wolken van eenzaam varen
en de wattenwind der zuiverheid,
naar de lommerdorpen van ontspanning
en pastorieën der voltooide liefde.

Ik vind gedichten vaak te vaag en nietszeggend, maar deze riep gelijk een mooi beeld bij me op van wuivend gras, een Nederlandse polder. Ik wilde eigenlijk meteen zo'n dag beleven, zo'n dag waarbij je heerlijk op je rug in het gras kunt liggen om naar voorbijdrijvende wolken te staren. Maar ik zat in de bieb, met op schoot een boek over de Koude Oorlog. Ik wenste dat ik ook zo kon dichten als Rempo Campert. Ik kom niet verder dan zoiets (opgeschreven tijdens een heel saai college en dit wordt tevens mijn eerste publicatie van een gedicht, dat is eng):

Mijn leven blijkt
een tragedie,
een zoektocht
naar mezelf.

En al wat ik doe
is ontsnappen,
want ik ben niet
geinteresseerd in mij.

Ik wil weg
naar een wereld
vol epische verhalen
daarin ben ik
jonkvrouw
ridder
en tovenaar tegelijk.

Dit soort troep schrijf ik op. Er staan gedichten over World of Warcraft in mijn Moleskine. Zodra hij vol is ga ik hem stiekem verbranden, zodat niemand die ooit onder ogen kan komen :D

Redacteur carriere van start

Mijn eerste recensies als redacteur van zwaremetalen.com staan online.

Black Messiah - First War of the World
Heideroosjes concert review
Aleph - Seven Steps of Stone

Komende tijd:

Toner Low - II (Drone/Stoner metal)
Callisto – Providence (Postrock)
Fear Falls Burning - The Carnival of Ourselves (Drone)
Fear Falls Burning - I'm One of those Monsters Numb with Grace (Drone)

Ik heb net de promo's binnengekregen:

Het albumwork van Callisto is zeer stemmig, de bomen die je ziet zijn een plastic sleeve die over het album heen getrokken moet worden.

Het boekje ga ik nog nader bekijken als ik hem ga luisteren; hier maak ik altijd graag een 'experience' van.

Lekker voor een nieuw album gaan zitten met een kopje thee en dan rustig met de nummers meelezen, heerlijk! De promo's van Fear Falls Burning zijn voor promo's vrij mooi, maar het lijken net single'tjes te zijn. Ben zeer benieuwd!

Drie Jaar Geleden

Drie jaar geleden woonde ik nog bij mijn ouders, maar zat wel vaak in het kraakpand met Christiaan Mulder.
Drie jaar geleden is mijn relatie met Christiaan Huigens uitgegaan na 3,5 jaar. Het hoe en waarom doet er niet toe, maar het uitgaan van deze relatie heeft tot grote veranderingen in m'n leven geleid. 
Drie jaar geleden heb ik mijn tatoeage laten zetten, de feniks die op mijn onderrug zit. Twee jaar lang had ik erover nagedacht en het uitgaan van de relatie met Christiaan en het langzame proces van zelfstandig gaan wonen vormden een goede aangelegenheid om het toch eens te gaan doen. 
Drie jaar geleden ben ik vegetariër geworden. De keuze heb ik in een andere blogpost al uitgelegd, maar dit is een zeer drastische verandering in m'n leven geweest. Ik veranderde van een stilzittende tiener in een bewuste eter en sporter. 
Drie jaar geleden zou ik mezelf nog een onvolwassen persoon hebben genoemd, nu heb ik de verantwoordelijkheid in eigen handen. Ik stond er laatst pas bij stil hoe fijn dat eigenlijk is. Het voelt als iets om trots op te zijn, om niet meer van je ouwe lui te hoeven leven. Ik ben er nog niet compleet, m'n ouders betalen het collegegeld nog, maar dat vind ik op zich niet iets vreemds. 

Als je deze blog leest, dan is het misschien leuk om je af te vragen of er in de afgelopen drie jaar veel is veranderd in je leven. Vind je dit prettig? Heb je het gevoel alsof je vooruit gaat? Of is er veel reden tot ontevredenheid? Als er iets is wat ik heb geleerd deze afgelopen drie jaar is dat het geluk in het leven veel te maken heeft met wat voor keuzes je maakt. Niet dat ik altijd super gelukkig ben geweest in mijn leven als zelfstandige student, maar het besef dat ik mijn eigen boontjes dopte heeft altijd wel in mijn achterhoofd gezeten. Veel dank gaat natuurlijk wel uit naar mijn vrienden, die me in moeilijke tijden van advies en knuffels hebben voorzien! :D