Van vorig jaar herinnerde ik me nog dat ik als lid van de ochtendploeg om drie uur in de nacht uit m'n tentje getoeterd werd, maar dat het vervolgens nog twee uur duurde voordat we als klapvee in bussen gestopt werden die naar ons naar de start van de ochtendgroepen reden. Dit wilde ik niet nog een keer meemaken! Ik had me dus in eerste instantie voor een nachtetappe ingeschreven. Dan slaap je wel een nacht niet, maar dat is beter dan er midden in de nacht uitgeramd worden.
Donderdag belde Esther me, zij zou de laatste etappe lopen. Ze had echter haar enkel verstuikt en kon nu niet meer meedoen. Ik zou nu haar etappe lopen en Erik (haar vriend) zou mijn etappe lopen. Dan kreeg ons team wel straftijd (man loopt vrouwenetappe = foei), maar dat moest dan maar. Team Incognito bestaat toch slechts uit recreanten en voor een toptijd gingen we niet. De laatste etappe van de Batarace is het spannendst. Er is veel publiek, want je finisht op de atletiekbaan van de campus. Daar staan duizenden mensen. Het idee maakte me al zenuwachtig op een prettige manier.
Vrijdag om half 3 namen we met een deel van ons team de trein richting Enschede. Rond een uurtje of 6 kwamen we aan en we zetten onze tenten op. Daarna was het helaas een avondje vervelen. Je gaat natuurlijk geen bier drinken voor een hardloopwedstrijd (niet iedereen zal het met me eens zijn, uche) en het was nogal koud en winderig buiten. We wilden vooral snel gaan slapen. Rond een uurtje of 11 kropen we in onze slaapzakken en zowaar viel ik al snel in slaap! Vorig jaar lukte het me niet om in slaap te vallen en ik had het super koud. Dit jaar sliep ik dus al snel, maar werd om 3 uur wakker van de ochtendploeg die opstond. Blij dat ik er pas om 8 uur uit zou moeten draaide ik me om en sliep verder. Helaas werd ik een uur later weer wakker, dit keer van de kou. Inwendig vloekend om dat rot-kamperen probeerde ik warm te worden (hoe?) en verder te slapen. Ik gok dat ik anderhalf uur wakker heb gelegen, maar toen het 8 uur was voelde ik me redelijk uitgerust. Ik vrees dat geen enkele slaapzak iets aan mijn koukleumerij kan doen. En er bestaat ook geen enkel matje wat mijn heupen comfortabel kan ondersteunen. Kamperen heeft zo zijn nadelen!
De sfeer zat er al snel goed in bij de middagploeg, gezien het aantal flauwe grappen dat binnen het uur werd gemaakt. Geen idee meer welke precies, maar Bram de Beer zat in onze groep, dus de mensen die dit lezen en hem kennen weten wel wat ik bedoel, hehe. Rond half 10 lieten we ons met de rest van de middagploegen inladen in de bussen en werden we naar Barchem gebracht, het startpunt. Onze eerste loper, David, wachtte met zijn fietsbegeleider (Onno) bij de start op de aankomst van de laatste loper van onze ochtendploeg. We belden even en dit kon nog wel een uurtje duren. Genoeg tijd om even lekker in de zon te zitten en andere mensen te zien finishen. Eindelijk was het dan zo ver en David ging van start. Dan kan het constante gestress beginnen: naar het busje en zo snel mogelijk de weg proberen te vinden naar het volgende wisselpunt. Het was superdruk bij het volgende wisselpunt en er was consternatie: alle eerste lopers van startgroep 3 (de onze) waren fout gelopen! Niemand wist waarom, maar het was zo. Onze David was ook de pineut. In plaats van de 9 km die hij moest lopen, heeft hij er zo'n 13 gelopen! Arme jongen...Totaal uitgeput kwam hij aan en was maar al te blij dat hij eindelijk in het busje kon gaan zitten.
De tweede loper, Bram, ging lekker van start. Heleen begeleidde hem op de fiets en heeft heel de rit door flauwe grappen verteld om hem aan te sporen. Bram waardeerde dat zeer en heeft op zeer eigen wijze geprobeerd verwarring te zaaien bij zijn tegenstanders door bij de laatste 500 meter te gaan schreeuwen naar de gozer die voor hem liep: "Ik pak je, ik haal je in, ik pak je!!" en hem voorbij te sprinten. Dit leidde tot veel hilariteit binnen ons team. Vervolgens moest ik de fietser zijn, en Tim was de loper. Hij had de kortste mannenetappe, 6 km, en wilde graag binnen het half uur finishen. Dit is hem helaas niet gelukt, want het werd 36 minuten. Hij was wel zeer tevreden, want hij had een lekker constante race gelopen. Na Tim liepen nog: Kasper en Onno. Vooral Onno heeft het zeer goed gedaan; hij werd 86e in het algemeen klassement van die etappe.
Nu was het eindelijk de beurt aan de dames! Heleen liep de een na laatste etappe, 7 km.
Ik werd ondertussen zenuwachtig. We reden met het busje naar Enschede en haalden daar de startnummers op voor de laatste etappe. De laatste etappe is 7,5 km en wordt door een man en een vrouw gelopen. De vrouwen startten 20 minuten eerder dan de mannen. Ik had nog een half uurtje om zenuwachtig te zijn, te stretchen en water te drinken. Mijn tactiek was om rustig te beginnen en vooral om te genieten van de aanmoedigingen van het publiek langs de kant. De start ging hilarisch genoeg helemaal fout. Er was een gozer die heel de Batarace als wielrenner mee had gedaan (geen idee waarom) en hij zou 5 minuten eerder starten dan de lopers. De host op het podium wilde voor hem gaan aftellen, maar maakte niet duidelijk dat het alleen om de fietser ging. Toen hij bij 0 was begon behalve de fietser ook een hele troep meisjes al te lopen. Het hek was van de dam en iedereen begon te lopen, terwijl de host wanhopig brulde: "nee jullie nog niet dames!". Epic fail. Ik begon ook maar te rennen. Begeleid door geschreeuw van het publiek liepen we en masse Enschede centrum uit. Velen gingen er als een speer vandoor, maar ik probeerde m'n eigen race te rennen. Al snel haalde ik de slachtoffers van die tactiek in, omdat ze moesten gaan wandelen. De echte pro's waren natuurlijk al ver vooruit; de eerste bleek al na 26 minuten binnen te zijn. Na 1 km voelden m'n benen al aan als slappe was, terwijl ik qua adem nog lang niet aan m'n max zat. Doorrennen dan maar, je moet toch! Ik kon redelijk mee met een als kip verklede dame. De laatste etappe heeft als traditie dat je je kunt verkleden. Ik had echter medelijden met de kip, wat moet dat pak warm geweest zijn zeg! Met nog 1 km te gaan rende ik de campus op. Vanaf daar ging het makkelijk, want er was ineens weer veel publiek. Ik liet me opstuwen door de menigte en door de waterspuiten die me vanaf de balkons van de studentenwoningen volledig nat spoten! Ik vergat door de muziek, het gejuich en het water even de pijn en ging steeds harder lopen. Vlakbij de atletiekbaan hoorde ik ineens mijn naam. Ik zag het blonde hoofd van Erik Mulder en nog wat andere teamgenoten en ging nog harder lopen! Op de atletiekbaan aangekomen vergiste ik me nog in de afstand en ging alvast sprinten. Dit bleek echter iets te gortig, m'n lichaam protesteerde steeds meer. Ik dreigde in te zakken, maar mijn trots verbood het me om af te gaan voor de duizenden mensen die keken. Met een allerlaatste eindsprint haalde ik nog wat meisjes in en ging over die finish. Daar moest een medewerkster me ondersteunen, want ik kon bijna niet meer blijven staan. Ze nam me aan de arm en gaf me een glaasje water. Ik plofte neer op het gras en bleef daar even uitpuffen. Al snel zag ik René me toelachen en het was fijn om een bekend gezicht te zien. Ik vroeg me al af hoe ik mijn team zou kunnen vinden in de mensenmassa. René nam me mee naar de anderen en daar kon ik m'n verslag van de etappe kwijt. Ik was diep onder de indruk van de hele ervaring. M'n tijd was 36:24 (in eerste instantie). Dan zou ik 12:36 km per uur hebben gelopen. Ik kon het bijna niet geloven. Helaas is de tijd naar boven bijgesteld, op 41:24. Nog steeds betekent dat bijna 11 km/u. Voor mij een zeer goede tijd en ik ben er zeer blij mee. Ik heb me nu al ingeschreven voor de Dam tot Dam loop op 19 september, dat is 10 mijl. Dan heb ik weer wat om naar toe te trainen.
Wat een uitputtingsslag was deze Batavierenrace weer zeg! Nadat Joost, onze laatste man, ook over de streep kwam trokken we ons langzaam terug naar onze enclave van tenten. Ik heb zelden zo'n fijne douche gehad. Om 7 uur gingen we ons eten halen. Dit is wat je ervan kunt verwachten: magnetron-pasta met spaarzaam stukjes groente. Maar ja, voor een paar duizend man kun je moeilijk vers koken. Het sluitstuk van de Batavierenrace is een enorm feest, met drie tenten en veel bier. Ik was echter redelijk kapot, en ik had geen zin om alcohol te drinken. De muziek zou voor mij ook niet tof zijn, dus ik besloot om samen met Eric terug te reizen naar Utrecht. Daar heb ik geen spijt van gehad, want ook zonder feest had ik na 12 uur slaap niet het gevoel volledig hersteld te zijn. Ik ga dinsdag weer eens een voorzichtig rondje hardlopen, met de motivatie gesterkt door de geweldige ervaring van mijn etappe.
Emberassing picture:
No comments:
Post a Comment