Devin Townsend: een bloemlezing

Eén van mijn grootste helden in de muziek is Devin Townsend, de mad genius. Al 38 jaar oud, maar metalhead in hart en nieren. Lang aan de drank en andere verdovende middelen. Ook manisch depressief. Dat is goed te horen aan zjin muziek, die varieert van rustige ambient tot extreme metal waar je oren van gaan klapperen.

Hij ging ooit op tour met Steve Vai, maar was teleurgesteld in de business die muziekindustrie heet en maakte in 1995 een eigen plaat onder het pseudoniem Strapping Young Lad. In 1997 was er een echte band en een nieuw leuk plaatje.

Dit leuke album noemde hij City en het bevat een keur aan gezellige teringherrie. Het is bekend en berucht in de metalscène. You love it or you hate it. Het meest epische nummer van de plaat is Oh my Fucking God, dat ooit het hardste metalnummer was dat ik kende. Ik vind het nog steeds een mijlpijl voor meta. Het geluid is helaas erg blikkerig:



Later in 1997 was Devin’s eerste rustige album een feit. Deze andere kant van Devin vind ik net zo geniaal. Die gast is zo muzikaal en productief, ik kan er alleen maar bewondering voor hebben. Hij produceert zijn eigen albums met behulp van Pro Tools en het is echt ziek wat hij er allemaal instopt. ZOVEEl kleine dingetjes. Hij is zo lief om op YouTube video’s te posten van wat hij allemaal uitvreet in het programma (op een mac natuurlijk):



Strapping Young Lad is helaas niet meer. In 2006 deden ze hun laatste tour en ik was er gelukkig bij in de Melkweg. Het was verdomde geniaal, maar het duurde te niet lang genoeg. Devin moest het podium af omdat hij zo nodig moest pissen dat hij het bijna in zijn broek deed...Een geniaal nummer van SYL wat ik graag draai in het OV of bij wat aggressieve gevoelens is Shitstorm. Tip: zet de bas hard!



Na een break van twee jaar is Devin van de drank en drugs af, maar gelukkig wel flink aan het componeren gegaan. Hij is bezig met een vierluik, want hij had in twee jaar behoorlijk wat nummers geschreven. Het eerste van de vier, Ki, was een rustig album. Qua productie vrij kaal, zeker voor Devins begrippen, maar muzikaal beter dan ooit. Het tweede album heet Addicted! en is zowaar een popalbum. Maar wel een popalbum met de duidelijke signatuur van Devin. Je herkent zijn sound binnen enkele seconden. Op de meeste nummers zingt Anneke van Giersbergen mee en dat is prettig.



Waarom schrijf ik dit alles? Op woensdag staat meneer Townsend in Dynamo, Eindhoven. Ik heb m’n kaartje al uitgeprint en aai het iedere avond voor het slapengaan even. Ik heb zo’n zin in dat concert! Die dag, 30 juni, wordt sowieso memorabel, want dan moet ik m’n afstudeerpapieren inleveren!

Simpele muziek
Soms krijg ik commentaar op metal. Het zou simpele muziek zijn en weinig inhoud hebben. Maar vooral dat argument van simpelheid snap ik niet zo. De meeste muziek is qua opbouw simpel. Maar dat maakt niet uit. De meest simpele muziek kan zo geniaal zijn. Neem nou muziek van Arvo Pärt. Zijn compositie Spiegel Im Spiegel vind ik zo mooi! Er gebeurt eigenlijk vrij weinig, maar door de emotie wordt het ineens een haast spirituele ervaring.

De reden waarom ik popmuziek bijvoorbeeld wel walgelijk vind, is omdat er negen van de tien keer geen emotie inzit, het liedje niet is geschreven door de artiest zelf, een team producers gewoon wat muziek uit moet zien te poepen en ga zo maar door. Tuurlijk, er zijn uitzonderingen op de regel, maar bij veel muziek die ik op de radio hoor vraag ik me af wat de toegevoegde waarde ervan is. Anderen hebben dat misschien bij metal, prima. Er is ook veel kutmetal op de markt; ik zou de laatste zijn om dat te ontkennen. Maar sommige metal kan in zijn simpelheid zo geniaal zijn. Wat is het dan bij Strapping Young Lad? De aggressie (ik mag het niet ontkennen, het spreekt me aan) die van de muziek uitgaat, de idiootheid ervan, de herrie. Ik kom niet echt op een goed antwoord, maar feit blijft dat ik het super vaak draai.

Smaak, het is een gek ding.

Welke versie is het mooist?

Een van de mooiste nummers ooit is wat mij betreft Fade To Black. Het origineel is van Metallica, maar die versie kende ik niet als eerste. De versie die ik als eerste leerde kennen was van Sonata Arctica (lol) en daarna die van Apocalyptica. Welke versie is het mooist??

Redacteur carriere van start

Mijn eerste recensies als redacteur van zwaremetalen.com staan online.

Black Messiah - First War of the World
Heideroosjes concert review
Aleph - Seven Steps of Stone

Komende tijd:

Toner Low - II (Drone/Stoner metal)
Callisto – Providence (Postrock)
Fear Falls Burning - The Carnival of Ourselves (Drone)
Fear Falls Burning - I'm One of those Monsters Numb with Grace (Drone)

Ik heb net de promo's binnengekregen:

Het albumwork van Callisto is zeer stemmig, de bomen die je ziet zijn een plastic sleeve die over het album heen getrokken moet worden.

Het boekje ga ik nog nader bekijken als ik hem ga luisteren; hier maak ik altijd graag een 'experience' van.

Lekker voor een nieuw album gaan zitten met een kopje thee en dan rustig met de nummers meelezen, heerlijk! De promo's van Fear Falls Burning zijn voor promo's vrij mooi, maar het lijken net single'tjes te zijn. Ben zeer benieuwd!