Veluwe

Don’t you think springtime comes with the best weather of the year? The air is still fresh (even more so because there was no air traffic the whole weekend, thank you Iceland!), it’s not too warm, the sun is gentle still....

Now that I have finished my last course (ever?) in the university and enjoying my ‘summer’ break before I start my new internship I am really happy with this weather. Last week I went for a running training with three friends, that was fun! Two of my housemates are also free this week and the next so we are enjoying the sun on our balcony in the afternoon. I also love to go outside for photography sessions, biking, walking, reading shopping...Just everything that is outside!

Last sunday, Christiaan and I went to the Veluwe. We didn’t go to the ‘official national park’, because you have to pay to park your car and entrance. Apart from that, it’s also always crowded there (especially on sunday). So screw that! We went to a little town called Garderen instead. It is situated right between Amersfoort and Apeldoorn.
The town is so beautiful!! I instantly wished I lived there. I imagine it’s quite expensive to live here though, you’d have to be quite wealthy to buy a house here. And indeed, now that I am at home and browsing the nets...houses start at 350,000 euro :(

The one that I would like to have costs more than 1 million....bwahaha!! (click to see the house I want)

My taste is expensive. It is my wish to live in the forest at some point in my life....I guess if I want to live like that, I’d have to go to another country. It’s just not affordable in the Netherlands, unless you want to live in Groningen or Limburg or something. My uncle in Ireland lives in the forest as well. His living room is made up entirely of glass walls. Wherever you sit, if you look around it’s like you are sitting outside in the forest. Awesome. The downside is that my uncles house lacks modern conveniences like running water (no shower, he has a big barrel outside and washes himself with rainwater), a toilet (he craps outside in his forest...yep) and a stove (he cooks on his fireplace). My uncle only payed like 10k for his land though, years ago, when real estate was still affordable.

Okay, I don’t know where this post is headed, i’m just pouring out the words on my computer.

Let me post some pictures of our walk in the Veluwe. We walked 16km and it was awesome, except for the fact that when we were about halfway, I got an enormous headache that made me feel like my head was about to explode. We had to leave our route and go straight back to Garderen. They had a pancake restaurant there (De Bonte Koe), and oh my....I had the best pancake EVER there. It was huuuuuuuge and so tasty! They gave me an aspirin and my headache vanished (thank god). The headache was kind of weird...I never have headaches normally. I think it was a combination of too much sun, too little drink and food. I only ate two slices of bread for lunch, normally I down like 4 or 6 slices. Anyhow, after the pancake, Christiaan had room left for an icecream. The insane amount of food guys can eat, I don’t understand it (I’m winking at Milla here)! The day was really enjoyable after all. The next time I hope I don’t get a headache, it would be perfect!

Má Vlast

Iedereen kent Bedřich Smetana, want iedereen kent de Bar le Duc reclame van TV wel. Dat is dat spotje waarin die dansende pakken veredelt kraanwater worden begeleid door een heel mooi deuntje. Dat deuntje komt uit het tweede deel van Má Vlast, getiteld Vltava (ofwel, Moldau). Die reclame begon in 2002 met het deuntje van de Moldau, omdat die rivier net overstroomd was. Een klein grapje van onze zuiderburen. Echter, het deuntje is zo goed dat het bij veel mensen bleef hangen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik de Má Vlast suite ook ben gaan luisteren vanwege deze reclame. Ik vond het deuntje namelijk zo mooi, dat ik niet kon rusten voordat ik wist waar het vandaan kwam (Zo heb ik ook de negende symfonie van Dvorak leren kennen uit een bier reclame. Enkele jaren geleden was er een reclame van Brandt bier waarbij het vierde deel uit de negende van Dvorak als achtergrondmuziek diende. Het was die reclame waarin een man in een bos zit, en vlak voor zijn neus een schattig musje gaat badderen in een plas; de man pakt een Brandt biertje en geniet. Vergeet ook die luierreclame niet waarbij het begin van Also Sprach Zarathustra klinkt, maargoed, dit dus ter zijde).

Op mijn zestiende ging ik met mijn ouders op vakantie in Tsjechië, het land van Smetana! Ik wilde dolgraag een uitvoering van Vltava zien, de rest van de suite kende ik toen nog niet. We waren ook enkele dagen in Praag en we vonden een mooi barok gebouw waar een strijkkwintet enkele klassieke werken ten uitvoer zou brengen, waaronder Vltava! Ik was door het dolle heen en mijn moeder wilde me wel vergezellen (mijn vader en zusje houden niet van klassieke muziek, dus die bleven lekker buiten). Het was al een genot om in dat gebouw te zitten. Het was oud en in Barokke stijl aangekleed (ik houd wel van die overdadige stijl). Het strijkkwintet was erg goed, maar ik was wel teleurgesteld in hun uitvoering van Vltava. Ik weet ook niet wat ik verwachtte, een strijkkwintet kan natuurlijk nooit het geluid van een orkest produceren. Juist het middenstuk van Vltava vind ik het mooist, het fee-achtige geluid van de violen met de begeleiding van de kopersectie. Dit gedeelte schijnt de waternimfen te moeten uitbeelden. Een jaar of twee geleden, toen de Boudisque een uitverkoop van Naxos cd’s hield, schafte ik een hele berg aan, waaronder de complete suite. Toen pas ontdekte ik hoe mooi de andere delen waren (hoewel ik ze niet allemaal even geweldig vind).

Laatst was ik in een sog-momentje weer even op de website van het Concertgebouw aan het browsen toen ik het concert ontdekte. De hele uitvoering van Má Vlast! Dat leek mij nou een toppertje. Alleen voor een orkestrale uitvoering van Vltava zou ik er al heen willen gaan. De goedkoopste kaartjes waren dit keer 20 euro (helaas), maar we probeerden de goeie oude truc weer uit. Als een stel aasgieren blijf je gewoon vooraan staan wachten totdat de toegangsdeuren worden afgesloten. Op rij 9 waren nog twee plaatsen over aan de rand, dus Christiaan en ik schoven daar snel in! En voor 20 euro zit je dan ineens op de beste rang (dat voelt goed kan ik je vertellen). Het uitzicht is fenomenaal, en het geluid al helemaal!


Het Concertgebouw

Má Vlast begint Vyšehrad (het hoge kasteel), waarbij twee harpen de harp van de hofzanger Lumir uitbeelden. Dit deel is heel statig. Er woonden ten slotte koningen in het kasteel, en het kasteel zelf is ook heel mooi. Er zit ook een heel mooi samenspel (solo) tussen de twee klarinetten in, toen gingen de tranen wel over mijn wangen.
In deel twee, Vltava, ging het kippenvel verder, het meest in mijn favoriete middendeel. Je wordt echt meegesleept in dat stuk, ik ‘voel’ de rivier stromen. Deel III Šárka, ging bijna aansluitend verder; de dirigent negeerde doelbewust het ‘kuchmomentje’ dat tussen de delen door werd ingelast, omdat deel III met een stuwend tempo begint. Ik vond het een goede beslissing van hem! Daarna was het pauze. Weer stonk ik erin. Ik zag rode wijn staan, dacht ‘oh, lekker!’ en kwam er na een slok weer achter wat voor bocht het was. Na de pauze volgden nog drie delen: Z českých luhů a hájů, Tábor en Blaník.

Z českých luhů a hájů is ook een van mijn favorieten. Dit deel beeldt de wouden en beemden uit, en ook hier kan ik het me levendig voorstellen. Meeslepend deel.


De zaal

Daarna voelde ik m’n aandacht helaas een beetje verslappen. Het was erg warm in de zaal (bejaardentemperatuur) en ik sufte een beetje weg. Het laatste deel is ook wel erg fragmentarisch van opzet, het ontbeert het meeslepende gevoel. Toch blijft het knap, als je beseft dat Smetana ten tijde van het componeren van deze suite al doof was!

Ik heb weer heel erg genoten van het tripje naar het Concertgebouw. Het is zonder meer de mooiste concertzaal van Nederland, met de mooiste akoestiek ooit. Wat zou ik er wel niet voor geven om daar een keer te mogen spelen!

PS: Ik ging net door m'n stapel 'te lezen post' heen en vond dit:

Pondering about art

Just because of this altarpiece I would like to visit Colmar right here and right now. If I would own a car I would jump in it right after I finish my exam in art history tomorrow and drive to France. I think this work of art will make so much of a greater impression in real life.



This course has given me a lesson in appreciation for religious art, really. For the first time I'm very glad about religion, because at least it has given art a huge source of inspiration. And because the church had so much money and cared for their churches/art, it has been preserved quite well in comparison with the art that hung/stood in castles and peoples private homes. This altarpiece from Grünewald fascinates me. I cannot stop looking at the way he presents the crucifixion. Those fingers….my god…I already feel shivers just by looking at this picture!!

It's not only this work that I want to see. This whole course is making me yearn to visit all the places and museums that display the works of art from the book. A picture in a book is just quite plain to look at. I'm very very very happy that I went to Rome while I was studying for this art course. Alas, I forgot a lot of it already. Misha made a little test for me and I didn't even recognize one of Raphaël's frescoes from the Stanze in the Vatican!!

However, I will never forget the feeling I got while standing in the Sistine Chapel. I might forget the details of what I saw, but I won't forget the feeling of being awestruck at what Michelangelo accomplished there. Imagine him working on the ceiling for 4 years. Almost all the work was done by him alone! It's so impressive I cannot quite phantom it.

I feel so bad for rushing through the whole museum and giving Raphaël only a quick glance (in comparison) because there was just no time to look at it all…I wanted to go to the Sistine Chapel. I hate the Vatican Museum for the long route you HAVE to walk before getting to the chapel. You pass an insane amount of art, beautiful art, but if you want to see it all you have to spend days there. I would love to pay homage to all the great masters, but sometimes you have to make choices. It pained me to do so, all the more because when I look at the pictures from the Vatican Museum in Gombrich's book I yearn to see it all in real again.

But hey, I'm young! Nothing will stop me to visit Rome again after awhile hah!!
Speaking of Rome, my sister and her boyfriend wanted to go there as well for a little vacation. I wanted to help my sister find cheap flights and a place to stay and guess what: that's not possible anymore! Going to Rome in March was apparently a very wise choice money-wise, because already the prices are skyrocketing. I payed 80 euro for a flight (return ticket), now the prices start at threefold that number. Same story for accommodation. I stared in horror at my computer screen after searching the net. I mean, Rome is great, no discussion there. However, just for five days you'd need a budget of about 800+ euro's per person. Insane. I would never pay that amount of money to go there, in spite of all the Bernini's, Raphaëls, Michelangelo's….

Im Abendrot

Was listening to this song composed by Richard Strauss while editing some of my latest pictures.

Im Abendrot (Text: von Eichendorf)

"Wir sind durch Not und Freude
gegangen Hand in Hand;
vom Wandern ruhen wir
nun überm stillen Land.

Rings sich die Täler neigen,
es dunkelt schon die Luft.
Zwei Lerchen nur noch steigen
nachträumend in den Duft.

Tritt her und laß sie schwirren,
bald ist es Schlafenszeit.
Daß wir uns nicht verirren
in dieser Einsamkeit.

O weiter, stiller Friede!
So tief im Abendrot.
Wie sind wir wandermüde--
Ist dies etwa der Tod?"



This song has everything I long for in classical music, but I already wrote about it before so I'm not going to repeat myself here! Just listen to it okay!

You can download the version I have here. It's an mpg4-file so you might need a plug-in to play it, not sure!

Amelisweerd

The small forest of Amelisweerd is situated between the University Campus and Utrecht Lunetten, where I live. If the weather is nice I like to cycle through it, even though the route is a little longer than taking the normal roads. I like this forest a lot, I do my running training here, I like to wander around here if I feel like walking, it's a little silent enclave in the noisy town of Utrecht!






See more of the pictures here

Alcest

I’ve been obsessed with one album these past few days: Écailles de Lune from Alcest. Perhaps I listened to it so much because of the stormy, rainy weather, perhaps because my mood was a little melancholic, but mostly because this music is the kind of metal I enjoy the most. Like my favorite bands Agalloch, Drudkh, Wolves In The Throne Room, Alcest cannot be described as being a one-genre kind of metal. You could even argue whether this is metal at all. Fact remains that it combines so many elements that I enjoy: melancholic melodies, dreamy soundscapes, clean vocals, harsh black metal vocals. Each song on this album tells a story of its own. Neige never ceases to amaze me with his ability to paint musical landscapes that tend to make my mind leave the physical world to a higher state of being: dreaming, fantasizing, drifting.

My favorite song is Écailles de Lune Part II, which starts off with a dreamy melody, before it erupts in a few minutes of black metal fury. It makes me feel like I’m standing in the midst of a storm. And then, to my surprise, a folk melody with almost slavic influences (I couldn’t help but think of Drudkh here) follows the fury. We are allowed to relax a little, faery like vocals follow Neiges screams. The melody from the beginning returns and we can sink back into a dreamy state of being.....what a bliss!

Listen to Écailles de Lune Part II on YouTube:


I consider myself very lucky to have seen Alcest’s first live performance in Romania a couple of weeks ago!


Neige playing his first show in Romania

Muziekperikelen

Het was me het muzikale weekje wel! Na een boven verwachting goed gespeeld Voorjaarsconcert van KNA en een hele leuke Ledenvergadering de daaropvolgende woensdag, kon ik me ook verheugen op een concert van de Wegenbouw op donderdag en het jaarlijkse uitje naar de Matthäus Passion op Goede Vrijdag.

Roosendaal

Die laatste twee liepen echter wat anders dan ik verwacht had. Met het Wegenbouworkest werden we afgelopen donderdag verwacht in het Brabantse Roosendaal, alwaar een asfaltcentrale van KWS feestelijk werd geopend. Wij werden geacht de boel op te luisteren met leuke muziek. Het optreden zou plaats hebben in een tent, dat klonk al dubieus. De tent bleek echter zeer mooi, voor zover tenten mooi kunnen zijn, maar dat was dan ook meteen het enige positieve aan de middag wat betreft het optreden. Het is dat ik het zo leuk vind om al m’n muzikale collega’s te zien, want qua organisatie en ontvangst was dit het raarste concert dat ik heb mogen meemaken. Het begon er al mee dat in het begin niemand naar ons luisterde, maargoed, dat zijn we gewend van dit soort evenementen. De gasten druppelden langzaam aan binnen terwijl wij wat lichte werkjes speelden. Iedereen kletst, niemand luistert, (bijna) niemand klapt. We worden er als orkest altijd een beetje jolig van. We zijn net een machientje waar je een kwartje in gooit, we rammelen er wel wat uit.

Ondertussen kregen de gasten hapjes, warm buffet en weet ik het wat. Voor ons als orkest was dat eten echter verboden terrein! Er was enorm veel eten en de aanhang die meegekomen was mocht het dus wel nemen, maar zodra een muzikant om een liflafje met zalm vroeg mocht dat niet. Vooral een kale, dikke gast van de catering stond bij ons al snel bekend als ‘die dikke’.

Tijdens de twee lezingen werden wij geacht op het podium te blijven zitten. Ik had de grootste moeite om mijn ogen open te houden tijdens de lezingen getiteld ‘Asfalt en Innovatie’ en de andere....daarvan ben ik de titel helemaal vergeten! Zodra ik een concentratie van mannen met pakken en stropdassen zie gaat er bij mij van alles jeuken. Er straalt zoveel saaiheid van al dat zakelijke gebeuren af. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe je van zaken als asfalt en innovatie opgewonden kan raken. Maar goed dat sommige mensen het interesseert, we rijden nu immers veel auto in Nederland en de wegen zijn van goede kwaliteit. Het enige wat ik opving was dat er iets met de warmte en koelte van het asfalt gedaan zou kunnen worden. Iets met buizen en dat dan afvoeren naar een fabriek oder etwas. Dat klonk wel innovatief. Verder vermaakte ik me vooral met het bespieden van orkestleden, waarvan er een behoorlijk aantal zaten te knikkebollen. Of je maakte even oogcontact met elkaar, en seinde met het draaien van de ogen boodschappen door: ‘saai he!’. Als ik niet op de eerste rij had gezeten had ik ook lekker even een tukje gedaan, dat had makkelijk gekund! Toen waren de lezingen afgelopen en zouden wij twee nummers voor het publiek spelen. Wat schertste mijn verbazing toen iedereen begon te praten! Boos is een groot woord, maar ik vond het wel uitermate onbeleefd. Je voelt je dan echt voor Jan Lul daar een beetje zitten. Iedereen ging daarna naar buiten om de centrale te bekijken. Wij konden eindelijk van het podium af (houten kont van die klotestoelen!) om even wat te drinken. Er gingen hapjes rond waar wij dus niet van mochten eten. Sommige orkestleden lukte het wel om wat te krijgen, anderen kregen nee op rekest. Met Dick en Nicoline pakte ik nog even een champagne bij de ingang. Die viel er behoorlijk hard in op een lege maag! We moesten vervolgens nog drie kwartier spelen voor Jan Lul, want niemand luisterde. Eveline zei zelfs dat sommige mensen ons openlijk zaten uit te lachen! Ik heb het zelf niet gezien, maar het zou mij allemaal niets verbazen.

Om half 6 was onze rol uitgespeeld en zouden er lekker droge broodjes kaas voor ons klaar staan. Toen begon de grootste grap van de dag. De broodjes stonden al klaar, wij waren klaar, maar nee, we moesten wachten tot 6 uur voordat we mochten eten. Ondertussen hingen er geuren van kibbeling en dat soort zaken door de tent. Ik was hongerig en werd echt pissig. Schijt aan die zooi en lekker een broodje kaas pakken. Wij hebben het hardst gewerkt van iedereen, we krijgen het slechtste eten en daar moeten we vervolgens eerst een half uur naar kijken vóórdat we het op mogen eten? Ja hallo....Ik had mijn zinnen gezet op wat kibbeling (ik eet soms weer wat vis). Als iets niet mag dan wil ik het juist, ik weet ook niet hoe dat zit. Eerst vroeg ik het zelf aan de catering, het mocht niet van die dikke kale. Vervolgens vroeg Nicoline het voor mij, die kreeg ook een nee als antwoord. Dan maar de dirigent inschakelen die waarschijnlijk wat meer gezag heeft en uiteindelijk kreeg ik dan toch m’n broodje kibbeling. De wraak smaakte zoet!

Het was een gezellige middag, maar dat had alles te maken met mijn kameraden van het orkest. Het schept een band om met z’n allen ergens op te zeiken, maar deze keer was het gezeik nogal terecht, mijns inziens. Komende zaterdag hebben we een ledenvergadering, het zal wel ter sprake komen denk ik. Ik besef dat wij als Wegenbouworkest een plicht hebben om te spelen bij dit soort infra-gelegenheden en ik ben ook meer dan bereid om ervoor te komen opdraven, maar ik verwacht op z’n minst een goede ontvangst en wat respect van het publiek voor wat we aan het doen zijn.

Matthäus Passion in Den Haag
Dirigent: Peter Schreier

Marijn en ik zijn vorig jaar naar de Matthäus in Rotterdam gegaan met zijn vader, diens vrouw en Marijn’s broer. Dat was erg gezellig en de uitvoering was erg geslaagd. Ditmaal wilde ik toch wel weer naar een uitvoering, het wordt zo langzamerhand een traditie. Marijn had er ook wel oren naar en omdat hij nogal op zwart zaad zit probeerden we zo goedkoop mogelijk te gaan. Via mijn huisgenote Claire konden we terecht in Den Haag bij het Residentie Orkest. Claire werkt namelijk daar en hielp ons aan kaartjes voor een zeer schappelijke prijs. Behalve een schappelijke prijs zorgde ze er ook voor dat we de rij konden omzeilen en ze stelde ons ook een lekker drankje na afloop in het vooruitzicht. Marijn en ik wreven ons in de handen en om kwart over vijf gisteren zaten we in de trein naar Den Haag.

Ik was nog nooit in de Dr Anton Philipszaal geweest, maar de zaal was groot en mooi! Vanwege onze goedkope kaartjes zaten we op de orkestring, schuin achter de koren. Niet optimaal, maar qua akoestiek was alles prima in orde. De zaal zat prop en propvol.

Om 7 uur begonnen we en vol anticipatie ging ik er eens lekker voor zitten met m’n partituur in de aanslag. ‘Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen’ begon veelbelovend. Het probleem begon bij ‘Du lieber Heiland du’, het eerste stuk waar de alt in actie komt. De alt was Nathalie Stutzmann, blijkbaar een bekende zangeres. Ik kon haar manier van zingen echter totaal niet waarderen. Haar vibrato was overweldigend! Het resultaat was dat je geen enkele noot echt hoorde, alles verdronk in een groot tril-festijn. Ik vond dat ze de noten überhaupt nogal slecht raakte. Jammer, want nu waren enkele aria’s redelijk verpest. Ik concentreerde me op die momenten maar op de instrumenten. De blazers waren heel goed! Vervolgens werd het echt pijnlijk toen bij Orkest I de violen ontstemd raakten. Bij de recitatieven heb je altijd onderliggende akkoorden en die waren echt knerpend vals bij bepaalde noten (waarschijnlijk was iemand nogal vals op een bepaalde snaar, ik heb geen idee hoe een viool precies werkt). Ik was niet de enige die dit opmerkte, er ontstond wat geroezemoes in de zaal. Ik snapte niet dat de veroorzaker er niet wat aan deed, want het probleem bleef bestaan tot aan de pauze. Ook de koralen werkten nogal op mijn zenuwen, want de dirigent had een nogal rare interpretatie van een fermate. Hij deed net of ze niet bestonden en rausde door alle koralen heen alsof hij ergens heen moest later op de avond. Jammer!

In de pauze was het drinken wederom gratis, ze schenken heerlijk bier: Gulpener! Ik moest natuurlijk ook even naar de WC en toen kreeg ik een VIP behandeling van Blaise (Claire’s vriend, die ook in het theater werkt). Er stond een rij van hier tot Noord-China voor de toiletten en toen mocht ik van hem meelopen en even plassen bij de personeelstoiletten, mwahah. We gingen daarna weer zitten voor het tweede deel. De stemming onderling bij de violen was iets beter (maar niet optimaal), en verder bleven veel ergernissen hetzelfde. Ik zag wel vol hoop uit naar mijn favoriete aria Mache Dich, Mein Herze Rein want de man die de baspartij zong had een geweldige stem! Tot mijn grote verdriet had de dirigent op dat moment nóg meer haast, want ik heb de aria nog nooit zo snel horen uitvoeren. Toegegeven, de uitvoering die ik thuis luister is erg langzaam, maar dit ging alle perken te buiten. Het was niet muzikaal meer. De arme zanger kon het tempo niet meer bijbenen. Op een gegeven moment liepen de instrumenten 1 of 2 achtsten voor in tempo op de zanger. Hij moet tenslotte ook ademhalen en zo’n aria zingen gaat over meer dan alleen de noten raken! Er was geen ruimte voor enkele adempauzes, rubato’s, helemaal niets. Toen was ik echt pissig op de dirigent. Het slotkoor Wir Setzen uns mit Tränen Nieder was gelukkig wel weer erg mooi. Het laatste akkoord stierf weg en na slechts enkele tellen begonnen mensen al te klappen. Sukkels!

Ik voel me echt een azijnpisser in dit stukje, maar ik kan me kwaad maken over het gebrek aan kennis over de etiquette bij klassieke concerten. Er werd me een partij gekucht, gepraat (!), gefriemeld tijdens dit concert, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Op een gegeven moment besloot de vrouw die naast ons zat dat ze haar neus moest snuiten, en letterlijk ieder ritsje uit haar tas moest open voordat ze de snotterdoekjes te pakken had. Als je verkouden bent, denk dan na en houd die spullen gereed! Ik was zelf ook verkouden, maar heb alles ingehouden en aan het einde voelde m’n keel als schuurpapier. Toen het afgelopen was heb ik alles laten gaan, maar tijdens een concert wil ik niemand tot last zijn. Dat mensen ook niet snappen dat je na zo’n gewichtig stuk als dit een moment moet wachten tot je klapvee mag uithangen irriteerde me mateloos. Ondanks al dit gezeik ben ik toch heel blij dat ik ben gegaan. De tijd vloog voorbij en de Matthäus blijft toch een van mijn grootste favorieten. Ik wil er ieder jaar naar luisteren! Maar je begrijpt, de volgende keer weer bij een andere uitvoering......en vooral een andere dirigent!!