Im Abendrot

Was listening to this song composed by Richard Strauss while editing some of my latest pictures.

Im Abendrot (Text: von Eichendorf)

"Wir sind durch Not und Freude
gegangen Hand in Hand;
vom Wandern ruhen wir
nun überm stillen Land.

Rings sich die Täler neigen,
es dunkelt schon die Luft.
Zwei Lerchen nur noch steigen
nachträumend in den Duft.

Tritt her und laß sie schwirren,
bald ist es Schlafenszeit.
Daß wir uns nicht verirren
in dieser Einsamkeit.

O weiter, stiller Friede!
So tief im Abendrot.
Wie sind wir wandermüde--
Ist dies etwa der Tod?"



This song has everything I long for in classical music, but I already wrote about it before so I'm not going to repeat myself here! Just listen to it okay!

You can download the version I have here. It's an mpg4-file so you might need a plug-in to play it, not sure!

Amelisweerd

The small forest of Amelisweerd is situated between the University Campus and Utrecht Lunetten, where I live. If the weather is nice I like to cycle through it, even though the route is a little longer than taking the normal roads. I like this forest a lot, I do my running training here, I like to wander around here if I feel like walking, it's a little silent enclave in the noisy town of Utrecht!






See more of the pictures here

Alcest

I’ve been obsessed with one album these past few days: Écailles de Lune from Alcest. Perhaps I listened to it so much because of the stormy, rainy weather, perhaps because my mood was a little melancholic, but mostly because this music is the kind of metal I enjoy the most. Like my favorite bands Agalloch, Drudkh, Wolves In The Throne Room, Alcest cannot be described as being a one-genre kind of metal. You could even argue whether this is metal at all. Fact remains that it combines so many elements that I enjoy: melancholic melodies, dreamy soundscapes, clean vocals, harsh black metal vocals. Each song on this album tells a story of its own. Neige never ceases to amaze me with his ability to paint musical landscapes that tend to make my mind leave the physical world to a higher state of being: dreaming, fantasizing, drifting.

My favorite song is Écailles de Lune Part II, which starts off with a dreamy melody, before it erupts in a few minutes of black metal fury. It makes me feel like I’m standing in the midst of a storm. And then, to my surprise, a folk melody with almost slavic influences (I couldn’t help but think of Drudkh here) follows the fury. We are allowed to relax a little, faery like vocals follow Neiges screams. The melody from the beginning returns and we can sink back into a dreamy state of being.....what a bliss!

Listen to Écailles de Lune Part II on YouTube:


I consider myself very lucky to have seen Alcest’s first live performance in Romania a couple of weeks ago!


Neige playing his first show in Romania

Muziekperikelen

Het was me het muzikale weekje wel! Na een boven verwachting goed gespeeld Voorjaarsconcert van KNA en een hele leuke Ledenvergadering de daaropvolgende woensdag, kon ik me ook verheugen op een concert van de Wegenbouw op donderdag en het jaarlijkse uitje naar de Matthäus Passion op Goede Vrijdag.

Roosendaal

Die laatste twee liepen echter wat anders dan ik verwacht had. Met het Wegenbouworkest werden we afgelopen donderdag verwacht in het Brabantse Roosendaal, alwaar een asfaltcentrale van KWS feestelijk werd geopend. Wij werden geacht de boel op te luisteren met leuke muziek. Het optreden zou plaats hebben in een tent, dat klonk al dubieus. De tent bleek echter zeer mooi, voor zover tenten mooi kunnen zijn, maar dat was dan ook meteen het enige positieve aan de middag wat betreft het optreden. Het is dat ik het zo leuk vind om al m’n muzikale collega’s te zien, want qua organisatie en ontvangst was dit het raarste concert dat ik heb mogen meemaken. Het begon er al mee dat in het begin niemand naar ons luisterde, maargoed, dat zijn we gewend van dit soort evenementen. De gasten druppelden langzaam aan binnen terwijl wij wat lichte werkjes speelden. Iedereen kletst, niemand luistert, (bijna) niemand klapt. We worden er als orkest altijd een beetje jolig van. We zijn net een machientje waar je een kwartje in gooit, we rammelen er wel wat uit.

Ondertussen kregen de gasten hapjes, warm buffet en weet ik het wat. Voor ons als orkest was dat eten echter verboden terrein! Er was enorm veel eten en de aanhang die meegekomen was mocht het dus wel nemen, maar zodra een muzikant om een liflafje met zalm vroeg mocht dat niet. Vooral een kale, dikke gast van de catering stond bij ons al snel bekend als ‘die dikke’.

Tijdens de twee lezingen werden wij geacht op het podium te blijven zitten. Ik had de grootste moeite om mijn ogen open te houden tijdens de lezingen getiteld ‘Asfalt en Innovatie’ en de andere....daarvan ben ik de titel helemaal vergeten! Zodra ik een concentratie van mannen met pakken en stropdassen zie gaat er bij mij van alles jeuken. Er straalt zoveel saaiheid van al dat zakelijke gebeuren af. Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe je van zaken als asfalt en innovatie opgewonden kan raken. Maar goed dat sommige mensen het interesseert, we rijden nu immers veel auto in Nederland en de wegen zijn van goede kwaliteit. Het enige wat ik opving was dat er iets met de warmte en koelte van het asfalt gedaan zou kunnen worden. Iets met buizen en dat dan afvoeren naar een fabriek oder etwas. Dat klonk wel innovatief. Verder vermaakte ik me vooral met het bespieden van orkestleden, waarvan er een behoorlijk aantal zaten te knikkebollen. Of je maakte even oogcontact met elkaar, en seinde met het draaien van de ogen boodschappen door: ‘saai he!’. Als ik niet op de eerste rij had gezeten had ik ook lekker even een tukje gedaan, dat had makkelijk gekund! Toen waren de lezingen afgelopen en zouden wij twee nummers voor het publiek spelen. Wat schertste mijn verbazing toen iedereen begon te praten! Boos is een groot woord, maar ik vond het wel uitermate onbeleefd. Je voelt je dan echt voor Jan Lul daar een beetje zitten. Iedereen ging daarna naar buiten om de centrale te bekijken. Wij konden eindelijk van het podium af (houten kont van die klotestoelen!) om even wat te drinken. Er gingen hapjes rond waar wij dus niet van mochten eten. Sommige orkestleden lukte het wel om wat te krijgen, anderen kregen nee op rekest. Met Dick en Nicoline pakte ik nog even een champagne bij de ingang. Die viel er behoorlijk hard in op een lege maag! We moesten vervolgens nog drie kwartier spelen voor Jan Lul, want niemand luisterde. Eveline zei zelfs dat sommige mensen ons openlijk zaten uit te lachen! Ik heb het zelf niet gezien, maar het zou mij allemaal niets verbazen.

Om half 6 was onze rol uitgespeeld en zouden er lekker droge broodjes kaas voor ons klaar staan. Toen begon de grootste grap van de dag. De broodjes stonden al klaar, wij waren klaar, maar nee, we moesten wachten tot 6 uur voordat we mochten eten. Ondertussen hingen er geuren van kibbeling en dat soort zaken door de tent. Ik was hongerig en werd echt pissig. Schijt aan die zooi en lekker een broodje kaas pakken. Wij hebben het hardst gewerkt van iedereen, we krijgen het slechtste eten en daar moeten we vervolgens eerst een half uur naar kijken vóórdat we het op mogen eten? Ja hallo....Ik had mijn zinnen gezet op wat kibbeling (ik eet soms weer wat vis). Als iets niet mag dan wil ik het juist, ik weet ook niet hoe dat zit. Eerst vroeg ik het zelf aan de catering, het mocht niet van die dikke kale. Vervolgens vroeg Nicoline het voor mij, die kreeg ook een nee als antwoord. Dan maar de dirigent inschakelen die waarschijnlijk wat meer gezag heeft en uiteindelijk kreeg ik dan toch m’n broodje kibbeling. De wraak smaakte zoet!

Het was een gezellige middag, maar dat had alles te maken met mijn kameraden van het orkest. Het schept een band om met z’n allen ergens op te zeiken, maar deze keer was het gezeik nogal terecht, mijns inziens. Komende zaterdag hebben we een ledenvergadering, het zal wel ter sprake komen denk ik. Ik besef dat wij als Wegenbouworkest een plicht hebben om te spelen bij dit soort infra-gelegenheden en ik ben ook meer dan bereid om ervoor te komen opdraven, maar ik verwacht op z’n minst een goede ontvangst en wat respect van het publiek voor wat we aan het doen zijn.

Matthäus Passion in Den Haag
Dirigent: Peter Schreier

Marijn en ik zijn vorig jaar naar de Matthäus in Rotterdam gegaan met zijn vader, diens vrouw en Marijn’s broer. Dat was erg gezellig en de uitvoering was erg geslaagd. Ditmaal wilde ik toch wel weer naar een uitvoering, het wordt zo langzamerhand een traditie. Marijn had er ook wel oren naar en omdat hij nogal op zwart zaad zit probeerden we zo goedkoop mogelijk te gaan. Via mijn huisgenote Claire konden we terecht in Den Haag bij het Residentie Orkest. Claire werkt namelijk daar en hielp ons aan kaartjes voor een zeer schappelijke prijs. Behalve een schappelijke prijs zorgde ze er ook voor dat we de rij konden omzeilen en ze stelde ons ook een lekker drankje na afloop in het vooruitzicht. Marijn en ik wreven ons in de handen en om kwart over vijf gisteren zaten we in de trein naar Den Haag.

Ik was nog nooit in de Dr Anton Philipszaal geweest, maar de zaal was groot en mooi! Vanwege onze goedkope kaartjes zaten we op de orkestring, schuin achter de koren. Niet optimaal, maar qua akoestiek was alles prima in orde. De zaal zat prop en propvol.

Om 7 uur begonnen we en vol anticipatie ging ik er eens lekker voor zitten met m’n partituur in de aanslag. ‘Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen’ begon veelbelovend. Het probleem begon bij ‘Du lieber Heiland du’, het eerste stuk waar de alt in actie komt. De alt was Nathalie Stutzmann, blijkbaar een bekende zangeres. Ik kon haar manier van zingen echter totaal niet waarderen. Haar vibrato was overweldigend! Het resultaat was dat je geen enkele noot echt hoorde, alles verdronk in een groot tril-festijn. Ik vond dat ze de noten überhaupt nogal slecht raakte. Jammer, want nu waren enkele aria’s redelijk verpest. Ik concentreerde me op die momenten maar op de instrumenten. De blazers waren heel goed! Vervolgens werd het echt pijnlijk toen bij Orkest I de violen ontstemd raakten. Bij de recitatieven heb je altijd onderliggende akkoorden en die waren echt knerpend vals bij bepaalde noten (waarschijnlijk was iemand nogal vals op een bepaalde snaar, ik heb geen idee hoe een viool precies werkt). Ik was niet de enige die dit opmerkte, er ontstond wat geroezemoes in de zaal. Ik snapte niet dat de veroorzaker er niet wat aan deed, want het probleem bleef bestaan tot aan de pauze. Ook de koralen werkten nogal op mijn zenuwen, want de dirigent had een nogal rare interpretatie van een fermate. Hij deed net of ze niet bestonden en rausde door alle koralen heen alsof hij ergens heen moest later op de avond. Jammer!

In de pauze was het drinken wederom gratis, ze schenken heerlijk bier: Gulpener! Ik moest natuurlijk ook even naar de WC en toen kreeg ik een VIP behandeling van Blaise (Claire’s vriend, die ook in het theater werkt). Er stond een rij van hier tot Noord-China voor de toiletten en toen mocht ik van hem meelopen en even plassen bij de personeelstoiletten, mwahah. We gingen daarna weer zitten voor het tweede deel. De stemming onderling bij de violen was iets beter (maar niet optimaal), en verder bleven veel ergernissen hetzelfde. Ik zag wel vol hoop uit naar mijn favoriete aria Mache Dich, Mein Herze Rein want de man die de baspartij zong had een geweldige stem! Tot mijn grote verdriet had de dirigent op dat moment nóg meer haast, want ik heb de aria nog nooit zo snel horen uitvoeren. Toegegeven, de uitvoering die ik thuis luister is erg langzaam, maar dit ging alle perken te buiten. Het was niet muzikaal meer. De arme zanger kon het tempo niet meer bijbenen. Op een gegeven moment liepen de instrumenten 1 of 2 achtsten voor in tempo op de zanger. Hij moet tenslotte ook ademhalen en zo’n aria zingen gaat over meer dan alleen de noten raken! Er was geen ruimte voor enkele adempauzes, rubato’s, helemaal niets. Toen was ik echt pissig op de dirigent. Het slotkoor Wir Setzen uns mit Tränen Nieder was gelukkig wel weer erg mooi. Het laatste akkoord stierf weg en na slechts enkele tellen begonnen mensen al te klappen. Sukkels!

Ik voel me echt een azijnpisser in dit stukje, maar ik kan me kwaad maken over het gebrek aan kennis over de etiquette bij klassieke concerten. Er werd me een partij gekucht, gepraat (!), gefriemeld tijdens dit concert, zoiets had ik nog nooit meegemaakt. Op een gegeven moment besloot de vrouw die naast ons zat dat ze haar neus moest snuiten, en letterlijk ieder ritsje uit haar tas moest open voordat ze de snotterdoekjes te pakken had. Als je verkouden bent, denk dan na en houd die spullen gereed! Ik was zelf ook verkouden, maar heb alles ingehouden en aan het einde voelde m’n keel als schuurpapier. Toen het afgelopen was heb ik alles laten gaan, maar tijdens een concert wil ik niemand tot last zijn. Dat mensen ook niet snappen dat je na zo’n gewichtig stuk als dit een moment moet wachten tot je klapvee mag uithangen irriteerde me mateloos. Ondanks al dit gezeik ben ik toch heel blij dat ik ben gegaan. De tijd vloog voorbij en de Matthäus blijft toch een van mijn grootste favorieten. Ik wil er ieder jaar naar luisteren! Maar je begrijpt, de volgende keer weer bij een andere uitvoering......en vooral een andere dirigent!!

In a blur

Last week I saw a photo series in my newspaper. All the photo's were made with a Lomo, a cheap Russian camera. The photo's were all blurry and somehow I found that very fascinating.
I decided to shoot some photo's in this style as well, albeit with my Nikon DSLR. I can imitate cheap Russian camera's too!
My preferences for photography seem to shift each week now....I see pictures and feel like "wow, that stuff is cool, I'm gonna try it!". And so I end up with three different styles at once...

At the moment i like B&W, blurry, (ugly) buildings, weird compositions...

Bear with me please, I'm just exploring my new hobby!











And lastly: the moon!

Romania, Day 3 & 4

Poor Milla and Nik, after the gig in Braşov they had been up for nearly 24 hours! A rest at our Pension Sofie was well deserved. I wasn’t feeling to fresh myself, and I slept like a baby. I kept dreaming about dogs though, maybe that was because all night long dogs kept barking near the Pension!

We went for breakfast at 9 am and the fun started immediately. Nik and Milla are used to stuffing themselves full at breakfasts when they are traveling, so they can skip lunch. I was amazed at what Nik could eat so early in the morning! He downed like 3 or 4 eggs, massive amounts of bread, meat and cheese. Insane! It made me laugh so loud. The people working in the pension were also a little amazed I think, when they asked if he wanted eggs and his answer was ‘yes please, bring it on!’. Well, at least they complied to his wishes! This pension also served decent coffee, unlike the Ibis hotel. Man, the stuff at the Ibis hotel that they dared to call coffee was more like dog shit!

We packed our belongings after breakfast and walked to the train station. We bought tickets for the Rapid train to Bucharest. Well, we all knew what ‘rapid’ meant in this country by now. Mentally we prepared ourselves for a long stay in the train, but first, we went to explore Braşov! The city centre was really lovely, colorful, breathing history. The town hall/historic museum dates from the early 15th century and was very well preserved! Nik wanted to see the Black Church. It was closed but at least we could look at it from the outside. We also saw a building that reminded me a lot of the Efteling (a Dutch themepark with very peculiar architecture).

The townhall in Brasov

The Black Church

Detail of the Black Church


Me standing on the central square


An eldery man walking the streets in Brasov


Blue house!

All in all it was very relaxing to stroll around this nice little town, basking in the sunshine, chatting, laughing. We found a little shop where they sold ice cream. The woman behind the counter let us try all the different kinds before we decided what we actually wanted, so nice! For the first time in my life I had gingerbread ice cream and it was so lovely!

It was about time to head to the train station. The ‘rapid’ train was very clean and comfy and definitely went faster than the day before. I wouldn’t say fast by my own standards, but hey, different country, different standards. With only 10 minutes delay we arrived in Bucharest. The journey was a lot more pleasant for me because of the company. The three of us had so much to talk about that we probably annoyed the hell out of our fellow travelers!

We walked to the Silver Church from Gara de Nord, about 20 minutes walking. There was a hotel 50m from it and Nik and Milla managed to negotiate a price for me. You see, it was an expensive hotel, way above my budget. Nik and Milla hung up a story about me being such a nice and decent girl wahaha! So I ended up in this posh hotel for a decent price. The room was so nice looking!

The Silver Church was so crowded when we finally got there at 7:15 pm. Alcest had already begun playing. It was their first show and they were great! Nik and I really wanted to go up front for Agalloch. Nik, with his scary looks, plowed his way through the masses and I followed him. We got nearly at the front finally and enjoyed 45 minutes more of Alcest. The music is atmospheric, with loads of post-rock, soundscape influences. Sometimes I could sense a hint of Amesoeurs in it, but not often. I’m still sad how Amesoeurs ended, but it’s not for me to judge the personal reasons that were behind it.

Agalloch set up their stuff and around me I could feel the tension rise. People were pressing against each other, the anticipation was there! The show began with the ritual of incense and John holding up the deer hoof again, although it was only visible for those standing at the front. The show started and the crowd went wild. The girl right in front of me started headbanging, and didn’t stop until the show had ended! She had very long, black hair and every other second I would get it smashed in my face. I had to put up with that the whole show and I’m telling ya, if it wasn’t Agalloch playing I would have left haha!

The ritual

However, the headbanging girl became my ticket to stand really up front, because the girl standing next to her couldn’t take the hair in her face anymore and left! I quickly took her place all the way at the front. Even more hair in my face, but whatever. The only remedy was to start headbanging myself, and that’s what I did!

At the beginning there were some problems with the sound, John making agitated gestures to the sound peeps. It made me remember the first shows I saw in 2006, where there was also trouble with the sound! It makes John irritated if it isn’t good enough. I can understand his irritation, but for the atmosphere it didn’t matter at all. People were going crazy during the show, everybody was into it (at least, so it seemed to be at the front). After 30 minutes I looked at Nik and there was blood running over his face. Turned out he hit his head at John’s monitor! He split his eyebrow, but looked bad ass metal now.

The more time passed into the show, the more people were pressing against each other, headbanging. The crowd become one big living organism, apt to move with the music. I myself felt like I was drunk, stoned and in trance at the same time. I experienced this performance as very intense. As encore they played The Lodge (Dismantled) again, ending with the noise. Man man, people around me went insane! I was pressed up all against the stage, because people wanted to see Don and John crawling over the stage, holding their guitar up in the air, letting the audience participate. Nik and I had a great moment with John last year in Den Bosch, when he grabbed our hands and we just stood there for minutes in the noise. This time it was different, because unlike the show in NL (where Nik and I definitely were one of the more enthusiastic people) EVERYBODY wanted to participate here. Crazy!

John engulfed by smoke

John pressed the Bambi hoof in my hand all of a sudden. I held on tight to it, because people were grabbing for it. Later Don pressed his plectrum in my hands, but I just had to give it away to two Romanian girls next to me. They were pleading for it! I had started talking to them during the show and I felt I couldn’t be too greedy and keep all the stuff for myself. I had the Bambi hoof already! Don said goodbye to the audience by shaking hands and hugging people. It was over! Or so we thought.....The most unheard of thing happened. The audience was making so much noise and stampede, that the band played a second encore! Of Stone, Wind and Pillor! A great surprise for the fans that didn’t see the Braşov show.

Now it was really over....Milla had seen the show from the side and looked at Nik’s bloody appearance. It was quite bad looking, because it had bled so much. Nik said he didn’t feel much pain though. We went to look for the band again, because we wanted some pics with them with our newly acquired souvenirs. Nik had managed to get one of Aesop’s broken drumsticks. We told them what a great show it had been and Milla took some pictures. After that we just hung around a bit. We talked mostly to Jason. To my surprise Jason told me he also loved the Netherlands very much and that he and his family were really considering moving there! After Nick and Tyson, Jason also turned out to be a Holland lover. I was surprised and pleased. After seeing Romania my opinion of my own country has risen, I must say. And when people tell you they love your country, well, it’s good to hear! Especially when it’s not just because of the weed and the hookers, you know. After hanging around for some time, talking to the band and other people it was about time to say goodbye.

Tough moment, I hate saying goodbye. Especially when you are with people that you don’t see a lot anyway, and it has been such a great time. Jason and Aesop want us to come to the States and I hope we surely will. I’ll start saving anyway! Hugs for goodbye and off we were....

Jason, Don, John, Aesop, Nick, Tyson, Milla, Nik: I loved seeing you all, thought it was way too short and hope we will meet again soon!



----------------
After a really short nap in the hotel it was time to get going to the airport. My hotel called me a cab (Meridian company ftw, no crooks!) and off I was. For the last time I could marvel at the craziness of Bucharest. My taxidriver managed to avoid all the crazy holes in the road (some were pretty deep and dangerous) and delivered me to the airport for only 27 Lei. I’m converting it to Euro’s just now (I never bothered before) and see that it’s just 6,60, now that’s what I call cheap! Considering that just after that I ordered an espresso at the airport for frikkin’ 15 lei (= 3,70 euro) the taxi is even cheaper! Fuck.

Not much left to tell now. Flew back to NL. Managed to transport the Bambi hoof by checking in my backpack. Thank the gods I wasn’t flying with RyanAir or some other cheap ass air carrier that makes you pay extra if you want to bring more than just hand luggage. I was only carrying a daypack now because it seemed excessive to bring a suitcase for just 4 days. It saved me the trouble to hand in luggage and wait for it in Romania. But now, I just had to save the Bambi hoof! I was afraid that if I wouldn’t check in my bag it would get confiscated at customs. I mean, which normal person walks about with a part of a dead deer in their bags? I certainly would have thought such a person was a little insane. At Schiphol I checked the bag, and Bambi has made it to NL!

Boarding a Dutch train was a bliss after Romania I can tell you. Okay, the train was a little dirty because the cleaners are on strike (still!), but hey, at least it went 140km/h!

End of this epic tale of the journey to Romania. If I ever get to visit the country again, I would surely explore Transylvania more!

Utrecht in B&W

I'm starting to like B&W photography more and more. These pictures are taken with a new compact camera I recently bought: Panasonic Lumix TZ7. This compact camera is a handy addition to the Nikon DSLR I have, because it's much more convenient to take with me. For a compact camera, the specs are quite impressive. 10 million megapixel, 12x optical zoom, ultra wide angle lens (16:9) and it can also film in HD quality (720p) with stereo sound(!). The Intelligent Auto modus lets you snap pictures quickly without having to do anything about the settings. On paper, the ISO range goes up to 3200, but I noticed that at dusk the quality of the images isn't that great compared to my DSLR which has only ISO 1600 max. I put the camera in my backpack wherever I go now, it's really great!



I snapped the following pictures in Utrecht last Tuesday with this Panasonic and added the B&W filter in Aperture. I don't like the result on every picture, but I think this is because I cannot shoot in RAW with this little monster. Just experimenting though, I hope to become better soon. I will also start playing with an analogue camera soon, for fun :)