De jeugd van KNA

De kinderen van de muziekvereniging KNA op de foto na hun voorspeelavond.


De voorspeelavond is een jaarlijks terugkerend fenomeen aan het worden.
Ieder kind speelt solo een stukje voor het publiek wat grotendeels uit hun ouders en leden van het grote orkest bestaat. Het is heel goed voor de kinderen om solo te spelen, het leert ze omgaan met zenuwen en ik vind het dan ook zeer dapper dat ze er toch maar gaan staan!
Je hoort bij de een meer de zenuwen dan bij een ander. Dat geeft ook niet, iedereen gaat er op een andere manier mee om. Ik heb aardig wat foto's genomen, deze zijn te zien op Flickr

Silvesterconcert wordt soap?

LET OP: IN deze post geef ik slechts MIJN mening weer en NIET die van het bestuur.

De laatste tijd rommelt het nogal binnen de muziekvereniging in Arkel. Ik vind het heel moeilijk om hierover te schrijven, want er borrelen ook bij mij allerlei tegenstrijdige gevoelens op over de hele affaire. Ik weet ook bijna niet waar te beginnen…Het kan zo maar eens een lang verhaal worden!

Laat ik beginnen met het voorstellen van de heer S. Hij is een geweldig goede klarinettist, en hij is jarenlang concertmeester geweest voor de vereniging. Hij stopt daar per 1 januari mee, omdat zijn visie over het wel en wee van de vereniging niet meer overeenkomt met die van het bestuur. Daarover zijn de spanningen zo hoog opgelopen dat ongeveer een maand geleden S. per abuis bij KNA wilde stoppen. Er ontstond toen een heel oproer binnen het orkest. Zoon en Dochter S. zitten ook in het orkest, en hebben beide ook een behoorlijk muzikaal steentje bij te dragen. Dochter zit naast Vader bij de solo-klarinetten (waar ik ook zit) en Zoon is onze beste trompettist.

Een vriendin van mij zit in het bestuur van de vereniging en via haar verneem ik een beetje wat er allemaal gebeurt. Ze vertelt me geen bestuursgeheimen, maar ze weet wel meer van de situatie dan ik in mijn eentje zou weten. Vader S. wilde dat we als vereniging stoppen met marslopen, het bestuur wil dat niet. Hij wil ook dat we grootsere concerten gaan geven. Zijn wensen maakt hij ieder jaar duidelijk in de Algemene Ledenvergadering op een manier die op zijn minst onsympathiek te noemen is. Hoe groot ik hem ook bewonder als muzikant, zo erg walg ik van zijn manier van communiceren. Het is alsof er ineens een ander persoon voor je staat: agressief, overtuigd van zijn eigen gelijk, niet openstaand voor andere opvattingen. Het is deze kant van S. die de ellende veroorzaakt. Hij gaat zo hard tekeer tegen het bestuur, dat er al verschillende mensen van de vereniging af zijn gegaan (vooral degenen die in het bestuur hebben gezeten). Dit was een soort van 'publiek geheim' binnen het orkest, maar toen S. het dan uiteindelijk te weten kwam was het voor hem de druppel om op te stappen. Er ontstond toen dus een oproer in het orkest, omdat hij een heel belangrijk persoon binnen de vereniging is. De wens bestond om hem terug te halen. Hoezeer ik dit ook wilde, betwijfelde ik toen al het nut daarvan. Ook al is hij zo'n geweldige muzikant; zijn manier om dingen door te drijven verafschuw ik. Dat zijn zoon en dochter er dan ook af zouden gaan was dan echt verschrikkelijk, maar onvermijdelijk.

Het leek allemaal met een sisser af te lopen. De voorzitter is figuurlijk door het stof gegaan en na een gesprek was S. de volgende woensdag weer op de repetitie. Dit was een heel ongemakkelijk gebeuren. Ik zei gewoon gedag tegen hem, maar verscheidene mensen kwamen naar hem toe om een hand te geven. Het orkest was eigenlijk een beetje verdeeld tussen mensen die pro-S en contra-S zijn.

De dingen die mij toen het meeste stoorden waren:
- het gevoel dat S. dit alleen maar deed om aandacht te trekken, wat ik niet van me af kon schudden (om te peilen hoeveel 'followers' hij had, als het ware).
- het nare gevoel dat mijn vriendin hier vreselijk aan onderdoor ging, omdat het bestuur werd aangekeken op de gang van zaken. Zij deden ook alleen maar hun best.
- de ellendige tweedeling die nu in het orkest bestond.
- verziekte sfeer.

De soap continues...
Vervolgens bleken ook dochter en zoon S. iets te melden te hebben, namelijk dat ze hun lidmaatschap opzeggen. Volgens een zeer diplomatieke brief omdat ze geen zin meer hebben en grootsere concerten willen, maar onderhuids borrelt er meer.

Nu gaat het dus toch gebeuren, de aderlating in het orkest. Ik weet niet of vader S. nu blijft, voorlopig lijkt het er nog wel op. Bij de klarinetten gaat er in ieder geval een hoop veranderen. Vorige week werd bekend gemaakt wie de nieuwe concertmeester gaat worden en dat is Karin. Zij is een amateur, maar zo goed dat ze zo voor een prof door kan gaan. Ze is ook de vrouw van de dirigent en dat is waar voor de familie S. de schoen wrong. Zij hadden denk ik liever gehad dat dochter S. de nieuwe concertmeester zou worden, maar het is de bedoeling dat de beste klarinettist de concertmeester is. Dat is zonder twijfel Karin. Er ontstond toen ook weer een discussie van hun kant over waarom dit niet kon. Ik heb het idee dat toen voor dochter S. de maat vol was.

Het lijkt wel alsof er een machtsstrijd gaande is in de vereniging in plaats van dat er beseft wordt dat het ook allemaal maar voor de serieuze gezelligheid is. Natuurlijk is het fijn als er veel goede muzikanten in het orkest zitten, en de familie S. is muzikaal heel goed! Het is alleen jammer dat ze op een verrotte manier hun visie en zin willen doordrijven. Ik kan alleen maar naar het waarom gissen. Ik probeerde in het begin nog geen positie in te nemen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. En het spijt me voor hen, maar ik kies voluit de kant van het bestuur en de dirigent en zijn vrouw. Sommige standpunten van de familie S. zijn heus zo slecht nog niet, maar de manier waarop zij ze te berde brengen verpest gewoon alles. Er is geen middenweg, er is hun weg of geen weg. En ik ben dan blijkbaar toch een echte boerin, ik ga graag voor het poldermodel! Ik houd van besluiten die worden genomen in harmonie, waarbij er naar iedereen is geluisterd.

Zoon en Dochter S. gaan per 1 januari weg, en ook hier zitten dubbele motieven achter. Ze hadden makkelijk vorige week maandag, 30 november, hun lidmaatschap op kunnen zeggen en dan per 1 december kunnen vertrekken. Dit hebben ze niet gedaan, en nu zal er de komende weken nog flink wat broeien op de orkestrepetities. Het Silvesterconcert zal 'hun' afscheidsfeestje worden. Het bestuur wilde het concert liever niet door laten gaan, maar een meerderheid van de leden heeft besloten wel te willen spelen. Ik in eerste instantie ook, ik had de dubbele motieven nog niet door. Maar in de pauze werd al flink gesmoesd her en der en later wees een vriendin erop wat erachter zou kunnen zitten. Nu hebben ze nog drie weken de tijd om mensen te bespelen. Er is vanaf hun kant ook gedreigd dat er nog meer opzeggingen zouden komen van leden.

Ik ben er een beetje passief onder. Laat maar komen, die andere opzeggingen. We zullen het weleens zien. De rotte appels zullen nu in ieder geval weggaan, we zullen misschien wat zakken met niveau, maar de sfeer zal verbeteren.
Ik kom waarschijnlijk naast Karin te zitten en zal flink meer moeten gaan oefenen. Nu kon ik soms nog weleens een loopje laten schieten omdat er genoeg andere soloklarinetten waren die dat wel onder de knie hadden. Dat zal niet meer mogen gebeuren!
Een nieuwe trompettist kunnen we nu ook wel gebruiken.

Ik betreur het zeer dat het zo moet lopen, maar sommige mensen kunnen blijkbaar niet gewoon in een vereniging zitten zonder hun aanwezigheid kenbaar te maken op allerlei rare manieren. Aandacht, ego, macht; dat zijn eigenlijk de drie kernwoorden die deze weken door mijn hoofd spookten. Misschien zit ik er helemaal naast, ik kan tenslotte niet in hun hoofden kijken. Ik kan ze wel een boek aanraden (ik kan dit boek overigens iedereen aanraden):

Mooh?

Regelmiep

Woensdag kreeg ik te horen dat ik aan de slag kan bij Herrie, de stage waarvoor ik gesolliciteerd had. Ik ben superblij! Dit zal een hele mooie uitdaging gaan worden, en ik kan aan de slag in de culturele sector. Ik ben al een tijdje niet gelukkig in het vakgebied van Internationale Betrekkingen. Ik merk dat ik het neuzelgehalte veel te hoog vind. Ook als ik over oorlogen en betrekkingen tussen landen in de krant lees kan het me maar matig boeien. Mijn interesse voor cultuur is daarentegen de hoogte in geschoten en ik kan niet wachten om ermee aan het werk te gaan!

Meteen toen ik de telefoon ophing na het verlossende telefoontje begonnen de zorgen. Ik moet nu als de donder een stagebegeleider vinden en allerlei dingen regelen. Ik ben meteen gaan mailen en bellen. Vanmorgen ben ik bij de studieadviseur langs geweest. Zojuist heb ik een mailtje gestuurd naar Jacco Pekelder, de docent die me ook begeleidde bij mijn scriptie; een uitermate geschikte kerel die ik graag als begeleider zou willen hebben. Ik wacht zijn antwoord maar even af.

Een ander klein probleempje is het (eigenlijk) verplichte vak van Stagebegeleiding. Daarin leer je een CV maken en ga je sollicitatiebrieven schrijven. Ik heb dit vak nog niet gevolgd en het zou nu een beetje mosterd na de maaltijd zijn; ik heb immers al een stage. Ik ga dus proberen een vrijstelling te krijgen voor dit vak. Ben benieuwd of het gaat lukken!

Verder ben ik ook nog aardig wat uurtjes bezig geweest met de poster voor het Silvesterconcert. Steeds moesten er wat dingen aangepast worden en uiteindelijk moest ik ook nog de toegangsbewijzen maken. Zo moesten de sponsors ook ineens op de poster, waardoor heel het ontwerp een beetje vernaggeld is (mijns inziens). Ik had echter geen tijd om het helemaal weer om te gooien. Maargoed, als je bedenkt dat ze normaal een poster met onleesbaar lettertype verspreiden (echt geen geintje, check een willekeurig serif calligraphic font), is het allang prima. De perfectionist in mij huilt wel een beetje…

Verder is er bij het orkest weer een heel drama aan de gang, maar daarover in een andere post meer. Je kan er een soapserie van maken, echt waar. Het zal er in de praktijk op neerkomen dat ik vanaf 1 januari een andere positie krijg in het orkest. Ik kom naast de concertmeester te zitten en zal waarschijnlijk meer solo's te verstouwen krijgen. Op zich een hele leuke ontwikkeling, maar de reden waarom ik er kom te zitten is echter wat minder vrolijk. Daarover dus later meer…

Ik ga nu weer even verder met belangrijk doen.

Groeten,
Regelmiep

Wetteloos

Het is midden in de nacht. Niet vaak ben ik nog wakker op dit tijdstip. Bepaalde gebeurtenissen zorgen er echter voor dat ik nog klaarwakker ben.
Een verbroken vriendschap die me pijn doet en vragen die ik mezelf daarbij stel zijn, is een eerste reden.
De zoektocht naar een stage, die wellicht al snel succesvol zal worden afgerond, als tweede.
En nu is daar iets bijgekomen wat mij heel erg schokt.

Mijn beste vriend Christiaan woont vlak bij mij in Utrecht Lunetten bij een zogenoemde huisjesmelker. Ze hebben de huurcommissie ingeschakeld, om een lagere huur af te dwingen en vervolgens is de huisbaas overgegaan op lage methoden om hen weg te pesten, zodat hij er vervolgens andere personen in kan zetten om uit te melken. De prijzen waren onder andere 300 euro voor 8m2 en 450 euro voor 15m2. Verder is er in het huis geen woonkamer aanwezig, en de badkamer en keuken zijn verder ook niet geweldig. Kortom, 200 euro zou voor de kamers een veel redelijkere prijs zijn.

De huisbaas, een Turk, kwam om te beginnen langs met drie van zijn vrienden. Ze stalen de lampen uit de fittingen, pisten heel de WC onder incluis de vloeren en muren, stalen het bestek, molden de CV ketel (die de huisbaas vervolgens weer MOEST laten maken, want wettelijk verplicht). Dit was slechts het begin. Vervolgens kwam er in de kamer naast Christiaan een luidruchtige Turk te zitten die hem met hard gesnurk en gebonk op de muren het leven zuur moest maken. Dat lukte enkele dagen, totdat Christiaan op het ingenieuze idee kwam om met muziek aan in slaap te vallen (hij kan slapen met de meest gruwelijke teringherrie op). Dat werkte.

Maar nu is het aller aller laagste gebeurd. Hij kwam vanavond thuis en er was ingebroken. Laptop, fototoestel, mobiele telefoon en autosleutels weg. Braakschade: geen. 'Hé, wie heeft naast Christiaan toch de sleutel van zijn kamer, zou het de huisbaas zijn?'

Interessant om te weten is dat bij de kleine pesterijen de politie niets kan doen. Je kan als huisjesmelker/huisbaas dus flink wat maken zonder dat je blijkbaar de wet overtreed. Hoe kunnen hier in Utrecht ooit die huisjesmelkers aangepakt worden als je als bewoner geen steun krijgt? Waarom zouden andere mensen nog naar de huurcommissie durven te stappen als ze weten dat een huisbaas dit soort ellendige dingen ongestraft kan doen? Wat is dit voor wetteloosheid?

Ik ben in ieder geval sprakeloos. Met deze inbraak zijn ze (gelukkig?) wel een duidelijke grens overgegaan. Ik hoop met heel mijn hart dat de politie de daders kan pakken. Er zijn her en der vingerafdrukken achtergelaten, die zullen worden afgenomen door de technische recherche. Laat de wet het in godsnaam winnen van dit tuig. Zo niet, dan geloof ik nog minder in de Nederlandse rechtsstaat dan ik al doe.

Je zou er bijna van op de PVV gaan stemmen (let op, dit is een grapje).

Zaterdagavond blues

Eens de dader
eens het slachtoffer
de liefde kent geen genade
wanneer is het juist?

Het is als een kruispunt
met duizenden aanwijzers
schots en scheef
onleesbaar

Je gokt wat
de weg loopt dood
terug naar het kruispunt
verloren

Jij doemt op
Ik volg je op de weg

Dader of slachtoffer
wat zal het zijn?


Ik ben een beetje in een rare bui. Heb net een film gekeken die me wel aan het denken zette, 500 Days of Summer. Het verhaal lijkt vrij standaard: jongen ontmoet meisje, liefde, liefde roest, einde van de liefde. Het bijzondere is dat nu het meisje degene is die de nogal 'koude' (en meestal mannelijke) rol van hartenbreker speelt. Nu kreeg ik medelijden met de jongen, maar ach, zelf ben ik ook meer dan eens de 'koude' geweest. Niet omdat ik dat wilde, maar omdat het nou eenmaal zo voelde (of liever gezegd, omdat ik weinig voelde). Ik heb ook wel eens in de rol van de jongen in de film gezeten, met gebroken hart en heel die reutemeteut. Na allemaal rare ervaringen word je gewoon wat sceptisch. Het is allemaal zo vaag, wanneer is het goed? Waarom is het allemaal zo moeilijk? Maar net zoals bij zoveel dingen is het ook in de liefde zo dat de gebraden kippen je mond niet in vliegen; je moet ervoor werken! Echter, op donkere, regenachtige novemberavonden spoken de vragen des levens weleens door m'n hoofd. Heb ik mijn kans op een goede relatie gehad (ik had er een, m'n eerste)? Wat nou als ik heel mijn leven alleen blijf? Dat soort dramatische zaken die de gemoedsrust niet verbeteren.

Melancholisch geratel op de zaterdagavond met een ruisende Ulver plaat op de achtergrond… misschien wordt het tijd om naar bed te gaan.

Orkesten Update

En we hebben weer een heel pak muziek gekregen bij de Wegenbouw (officieel Bouw & Infra Harmonie). Ik was van de helft alweer vergeten wat we hadden uitgekozen, wat best schandalig is voor een lid van de Muziekcommissie.
Na het eenmalig doorspelen van alle muziek waren we drie uur verder en ik kan concluderen dat het allemaal goed te doen is. De loopjes en moeilijke passages zijn uiteraard aanwezig, maar het is redelijk klarinetvriendelijk geschreven. Enkele uren beulen thuis zou de truuk moeten doen.

Het nieuwe programma is als volgt, voor de geïnteresseerden en muziekkenners onder ons:

- A Cole Porter Spectacular (Medley van stukken van Cole Porter)
- An American In Paris (Gershwin)
- Children of Sanchez (Chuck Mangione)
- El Camino Real (Alfred Reed)
- El Torico de la Cuerda (Luis Serrano Alazcón)
- Huldigingsmars uit Sigurd Jolsafar (Grieg)
- A Tribute to George Gershwin (Gert Buitenhuis)
- Procession of the Nobles (Rimsky-Korssakoff)
- Kinizsi (Julius Fucik)

We houden de Cappriccio Italien en de Boda de Luis Alonso er ook nog even op en dan hebben we een goed gevulde show met vele facetten: klassiek, spectakel, jazz, paso doble, populair…

Beetje jammer dat het eerstvolgende optreden pas volgend jaar is.

KNA

Met KNA Arkel zijn we ons aan het voorbereiden op het jaarlijkse Silvesterconcert. Ik vind daarvan het programma minder geslaagd. Het thema van de avond is 'schlager', en laat ik daar nou net een bloedhekel aan hebben. We spelen niet minder dan 6 (!) marsen, ook al niet mijn favoriete genre. We krijgen een duo uit Volendam op bezoek, dat de avond gaat opluisteren met Duitstalige meuk. Er ziet niets anders op dan die avond alcohol te gaan nuttigen (na het spelen uiteraard).

Ik heb wel de poster gemaakt voor dit event. Ik vind hem wel mooi geworden, maar het thema (kleuren en ontwerp) passen niet echt bij het karakter van de avond. Ik kon het alleen niet over mijn hart verkrijgen om een poster met bier en Duitse pakjes erop te maken. Oordeelt u zelf: