Soundtracks

Muziek bij films speelt, misschien soms onbewust, een ontzettend grote rol bij de beleving. Het is denk ik niet gek om te stellen dat zonder muziek veel films helemaal niet meer leuk zouden zijn. Zo ging ik laatst naar Inception, de nieuwste blockbuster met Leonardo DiCaprio. Ik vond de film heel tof en merkte al vrijwel meteen dat dit voor een groot deel door de muziek kwam, die is gecomponeerd door Hans Zimmer.

Al vrijwel direct in het begin heb je dit thema:


Het tweede thema, waarin thema 1 ook terugkomt:


Ik vind het pompeuze effect zo goed, want je wordt er meer door in de film gezogen. De spanning wordt ermee verhoogd. Die muziek lijkt zelfs noodzakelijk voor het plot van de film, om de belangrijke momenten te onderstrepen. Maar ook al is het plot van Inception nog zo ingewikkeld, uiteindelijk gaat het voor de bezoeker om de beleving. En die wordt bij een film als deze alleen gegarandeerd door spektakel. Zonder muziek is het spektakel niet compleet.
 
Maar zijn films zonder muziek dan in beginsel slecht of saai? Zeker niet. Ik ken genoeg films waarin muziek geen rol speelt. Neem een film als Before Sunrise. Daarin wordt alleen maar gepraat en toch vond ik die film geweldig. Of No Country for Old Men. Geen muziek, maar oh zo veel spanning.

Als ik denk aan films en muziek, zie ik flarden van films in m’n gedachten voorbij trekken. Fear and Loathing in Las Vegas bijvoorbeeld. Die scène dat een van de hoofdrolspelers in bad zit, met een radio waar White Rabbit op speelt. Perfect, bij zo’n film over drugs. Ook The Fountain komt voorbij, de rust, de triestheid en die cello op de achtergrond. En dat ene hilarische moment van jaren geleden, waarop ik met vrienden na het nuttigen van een hashbrownie Lord of the Rings deel 1 ging kijken. Het was een van de weinige keren in m’n leven dat ik onder invloed van hash was en het was heel grappig. Dat deel waarin Boromir wordt doodgeschoten (met nummer Amon Hen op de achtergrond), was ineens alsof ik zelf die pijn van Boromir voelde. M’n vrienden lachten zich rot en begrepen er niets van en ik bleef maar uitroepen ‘oh, ik voel z’n pijn, ik voel z’n pijn’, terwijl ik tegelijkertijd ook een halve lachkick had. Meesterlijke herinnering.

Mijn favoriete soundtracks (in combinatie met films): The Fountain, Lord of the Rings, Dances With Wolves, Lord of the Rings.

Leuke soundtrack, mindere film: The Gladiator, Jurassic Park, Harry Potter, The Pirates of the Caribean

Mijn liefde voor soundtracks begon zo'n beetje bij Lord of the Rings. Die film heeft echt een geniale soundtrack, als je het mij vraagt. Het absolute hoogtepunt: Amon Hen


Game-muziek
Een hele aparte categorie is game-muziek. Red Alert, Age of Empires, ik heb de muziek van die games grijs gedraaid. En toen had je ineens World of Warcraft. Ik ben letterlijk een keer teruggekeerd naar dat spel omdat ik ineens een liedje hoorde op m’n iTunes. Het gevoel dat het opriep was ongelofelijk sterk. Ik wilde weer door de wereld rondlopen met m’n character. (Geniaal interview met Russel Brower, de componist, hier). Zo sterk kan muziek dus zijn in games! De Japenner Nobuo Uematsu kan er ook wat van. Zijn muziek voor Final Fantasy is geniaal. Ik heb zelf een nummer van Final Fantasy X op YouTube staan (To Zanarkand) en het is m’n best bekeken filmpje. Nerds all over the world love it!

Blizzard heeft het ‘m ook weer geflikt met Starcraft II. Heerlijk openingsnummer:



Beste soundtrackcomponisten op een rijtje:
Hans Zimmer
Klaus Badelt
John Williams
Clint Mansell
Howard Shore
Russel Brower
Tan Dun 
John Barry 

Voor degenen die dit op Facebook lezen: deze post heeft veel filmpjes. Dat doorbeamen naar Facebook vanaf m'n blog gaat fout. Lees deze post dus op m'n blog.

Oostenrijk, de hoogtepunten (letterlijk)

Wegens drukte heb ik totaal geen tijd gehad om over Oostenrijk te schrijven. Oké, eerlijk is eerlijk, ik had misschien een potje minder Starcraft II kunnen spelen. Maar nu dan toch een post. Van 6 augustus tot en met 13 augustus ben ik een weekje weg geweest om te wandelen in Oostenrijk. Ik was samen met Mickey (orkestmaatje), haar dochter van 13 en een vriendin van haar. En ik moet zeggen: we kunnen best trots op onszelf zijn, want met name twee tochten waren erg pittig.

9,5 uur lopen
Bij aankomst waren de weersvoorspellingen erg slecht, maar uiteindelijk hebben we vrijwel heel de week goed weer gehad. Op zaterdag gingen we op weg naar de eerste berghut. De zwaarte van mijn rugzak viel me erg tegen, hij woog tien kilo! De volgende dag liepen we onze zwaarste tocht: maar liefst negeneneenhalf uur waren we aan de wandel. In het begin was alles prima: een zonnetje, lichte steigingen in het landschap. Maar toen, oef! De lucht werd donker, het pad bestond uit stenen en later uit glibberige sneeuw. En na verloop van tijd viel de sneeuw ook echt uit de lucht.

Ik werd een beetje bang, want de tocht zou al zwaar worden en met sneeuw erbij misschien erg gevaarlijk. Een berggids van de hut die voor ons uitliep verzekerde ons ervan dat het veilig zou zijn. De sneeuwbui hield gelukkig op, maar ik had een beetje dom gedaan. Op het laatste zeer steile stukje naar de top had ik boven m'n tempo gelopen, omdat we hadden afgesproken dat we zouden omkeren. Na het advies van de gids besloten we echter dat we tóch door zouden lopen, maar toen was ik eigenlijk al een beetje te moe. En de tocht werd alleen maar moeilijker!

We moesten nu een stuk over de bergkam lopen, met steile afgronden aan beide kanten. Ik heb hoogtevrees, dus dat leverde een probleempje op. Gelukkig merkte ik dat ik (uit noodzaak?) m'n angst aan de kant kon zetten en met volle concentratie verder kon klauteren en ploegen door de sneeuw. Op bepaalde momenten stonden we tot kniehoog in de sneeuw. We moesten door, want we konden pas rusten na de afdaling tot onder de sneeuwgrens. Het weer zou namelijk in de vroege middag al omslaan, zo had de berggids ons wel gewaarschuwd. Het was trouwens ook behoorlijk frisjes op de top. Ik had m'n thermo-onderbroek aan, m'n broek, een shirt, een fleece, een jas, een sjaal, m'n handschoenen en daar was ik maar wat blij mee.

Na een uitputtende wandeling en afdaling over de bergkam kwamen we eindelijk op een rustplek. Even snel eten en door, want we moesten nog 2 uur verder dalen naar de berghut. Ik was doodop toen we daar aankwamen, maar voelde wel een enorme trots. Niet alleen om het volbrengen van de tocht, maar ook over het opzij zetten van m'n hoogtevrees. Een grote overwinning! Het slechte nieuws daarna was wel, dat onze tocht van de volgende dag naar de Wiesbadenerhütte niet door kon gaan vanaf de eerste hut (de Jamtalhütte). We zouden een sneeuwvlakte over moeten gaan waar het pad volledig onzichtbaar op zou zijn. Stijgijzers en touwen waren daarvoor nodig, en die hadden we niet. Ik zou het niet eens gewild hebben, daar niet van. Dit betekende wel dat we nog verder moesten afdalen, terug naar het dal. Ik zal je zeggen: die twee uur waren HELS. M'n voeten deden pijn, m'n benen deden pijn, m'n schouders deden pijn, alles deed pijn! Een dag later kwamen we er achter dat m'n rugtas verkeerd stond afgesteld voor mijn rug. Toen we dat verholpen hadden deden m'n schouders ineens geen pijn meer.

Klauteren
De tweede zware tocht die we hebben gemaakt was vanaf de Wiesbadener Hütte naar de Saarbrückner Hütte. Inmiddels had ik veel overbodige troep uit m'n tas gemieterd (zo'n twee kilo); die was dus geen obstakel meer voor een fijne wandeling. De wandeling van deze dag leidde ons langs een pittoresk riviertje, maar na een tijdje keken we uit tegen een steile bergwand. Slik. Ik wil niet eens weten hoe hoog m'n hartslag was, maar ik ging helemaal kapot bij het omhoog wandelen. Het werd nog leuker toen we opeens touwen zagen hangen. Tja, daar sta je dan. Je moet omhoog. Dus klauter je zo goed als je kunt. Dit vond ik spannend, maar stiekem wel leuk. Het vereiste volledige concentratie, 'waar ga ik m'n voet nu neerzetten, waar nu mijn hand?', is alles wat ik dacht. Renée ging als een berggeit omhoog en ik ploegde m'n weg achter haar aan. Het was maar een afstand van 30 meter, maar toch hè. Je moet bedenken dat ik dat soort dingen normaal nooit doe. We kwamen bij de top en daarna was het nog afdalen door sneeuwvelden naar de berghut. Dat vond ik nu minder eng.

Die laatste hut, de Saarbrückner Hütte, was nog lekker ouderwets. Helemaal van hout, alles piepte en kraakte. De hut werd gerunt door een complete familie. Er was ook een 'hutopa', met zo'n gezellig wollen vest. Hij hield zijn kleinkind, een jongetje van 3, in de gaten. Het was echt een genot om bij die hut in het zonnetje te zitten. Het was er gezellig druk, mensen waren wat aan het rommelen. Een groepje tieners hield zich bezig met touwlopen. Er waren er een paar die het echt goed konden. Er waren er ook een paar die duidelijk een oogje op elkaar haden, aandoenlijk om te zien. Bij het eten heerste er een gemoedelijke chaos. We deelden onze tafel met twee Nederlanders, een Duitse man en een Russische vrouw (die ik bijzonder mysterieus vond). De Duitse man leek als twee druppels water op m'n pianoleraar en verrek, hij bleek muziekleraar te zijn! We konden dus lekker babbelen over muziek, altijd prettig.

Dit waren wel de hoogtepunten van de reis. We hebben natuurlijk nog meer wandelingen gemaakt, maar die waren net een tikkeltje minder spectaculair. Al met al was het heerlijk om zo sportief bezig te zijn.

Fotoscore: 444 stuks.
Facebookvrienden kunnen er 40 zien; ik heb ze nog niet online gezet op Picasa.

Finally, Starcraft II

I was so sad when I found a note in my mailbox that the mailman had tried to deliver my copy of Starcraft II, the special edition, on Tuesday and I wasn't home. Well yeah, I work full time at the moment, what can I do about that?? And apparently, none of my roomies were home as well, so yeah....unable to deliver.

Wednesday, the same story. I checked the opening hours of the post office, where my package was now stored, and to my dismay it was open from 9:30 - 17:30 on weekdays. I leave the house at 9:00 and come back at 19:00... How the hell can I pick it up then?! Greatly annoyed, I had to surrender myself to the idea that I would have to wait until Saturday to fetch my copy of Starcraft. You can't send anyone else, because you have to show your ID.

Anyway, today is Saturday! Excited like a little child, I went to the post office when it opens, at 10:00 am sharp. At home, I teared the carton box open and there it was, frikkin' finally:







The box looks very cool, completely in theme. When you open it, it reveals all the cool goodies inside.





The special edition contains a lot more than just the DVD with the game: a behind-the-scenes-DVD, a comic book, a book with artwork from the game (my favorite, I LOVE artwork), the soundtrack, and a USB-drive shaped as the dogtag of one of the heroes in the game Raynor James (how cool is that?). I tried to photograph everything:




Stills from the artwork book


The USB drive. I forgot to mention, it comes pre-loaded with Starcraft I.


A still from the comic book


The booklet in the game-DVD


Those bastards from Blizzard are smart. They included a World of Warcraft guest pass, making the temptation to play that game again very high! I'll store them somewhere out of sight for now....

And now, to install the game!!



PS: For those of you who are thinking "What the fuck is Starcraft? A way to craft your own stars?" Lookie here.
And all the pictures in better resolution here.

Koos koffieloos

Koffie, het zwarte goud. Ik drink er graag van. De smaak, de kleine boost die je ervan krijgt; het geeft me altijd een klein geluksmomentje. Ik limiteerde mezelf altijd tot twee kopjes per dag, maar dat liep de laatste tijd vaak uit naar vier. Op het werk gaat er toch al snel meer doorheen dan je denkt. Zodra mensen weten dat je koffie drinkt, krijg je het soms gewoon voorgeschoteld. En ja, dat sla je dan ook niet af.
 
Maandagochtend in bed bedacht ik ineens dat een experimentje wel leuk zou zijn. Want hoe verslaafd ben ik nou eigenlijk? Ik besloot om in ieder geval een weekje als Koos koffieloos door het leven te gaan. En als het bevalt, misschien wel langer. Momenteel zit ik op dag 4. En ik leef nog gewoon! *gasp* Voor de liefhebbers of mede-verslaafden: een tussenrapport.


 
Maandag was er nog niks aan het handje. Ik voelde me ook niet anders dan normaal. Omdat ik net het besluit had genomen, was ik standvastig. Ik meldde het aan iedereen op kantoor en er werd een beetje lacherig op gereageerd. Maar als ik het niet meld, is de verleiding wellicht te groot als iemand ineens koffie aanbiedt.
 
Dinsdag was ellendig. Heel de dag hoofdpijn, geen aspirine kon er tegenop! Eerst negeerde ik de pijn nog, maar het werd echt superirritant. Ik voelde me ook totaal niet scherp. Het leverde me een stroom aan medelijden op van mensen (gecombineerd met een portie leedvermaak, denk ik). Ook kwamen de pesterijen nu op gang: "Koffie?" "Nee, dank je". Ik sloeg me zo goed als kon door de dag heen. De groene thee ging met sloten tegelijk naar binnen.
 
Woensdag was al een hoofdpijnloze dag, gelukkig maar! Verder weinig te melden, ik voelde me prima. Ik voel me niet scherper ofzo, helemaal niet. Een ander voordeeltje wat ik wel begon te merken, is dat m'n darmen een stuk rustiger zijn. Dat is wel erg fijn!
 
Donderdag voelde ik ineens een coffee craving omdat ik in de NRC Next een artikel las waar het woord 'koffie' in voorkwam. Ineens verlangde ik zo naar een heerlijk bakkie pleur! Toen dat eenmaal voorbij was, ging het allemaal prima. Alleen ben ik de thee een beetje zat. Groene thee is de enige thee die ik lekker vind, alle andere theeën smaken bitter (terwijl koffie toch ook heel bitter is). Irritant, want ik wil erg graag een warme drank drinken zo door de dag heen.

Bij mij is de verslaving dus vooral psychisch, maar dat wist ik stiekem al. Ik denk dat ik nu makkelijk een maand zonder koffie kan. De gewoonte is er nu uit gesloopt. En toch, dat zal me niet bij alles lukken. Ik zou ook dolgraag totaal willen stoppen met snoepen. Maar het idee dat ik nooit meer een chocolaatje zou mogen eten, stemt me erg droef. Als ik nu per direct een aandoening zou krijgen waardoor ik nooit meer koffie zou kunnen drinken, zou ik m’n schouders ophalen en verder gaan met leven. Als ik een ziekte zou krijgen, waardoor ik geen chocola meer kan eten, zou ik in huilen uitbarsten. Ik blijf toch een vrouw. Maargoed, als er iets is wat dit experiment mij leert is het wel: alle gewoontes kan je aanpassen, maar sommige gewoontes zitten veel meer vastgeroest.

The end of an era

Ongelooflijk maar waar, ik ben bijna afgestudeerd! Het is het einde van een tijdperk. Tijd voor een korte reflectie; de goede en minder goede dingen van studeren.

Goed
De OV-kaart. Man man, dat ding heeft me toch een partij geld bespaard. Vrienden bezoeken was nog nooit zo makkelijk. Concertje op een doordeweekse avond in Amsterdam? Prima, even lekker gratis in de trein stappen en hoppakee. Ik ga dat ding echt huilend inleveren. Leuk, zo'n NS-kortingskaart, maar het is toch een slap aftreksel.

College. Bij mijn studie waren er nooit veel colleges. Ik had dus veel vrije tijd, die ik eigenlijk net wat vaker in m'n studie had moeten stoppen. Maargoed, in die tijd voelde ik me soms zo vrij. Ik hing het merendeel van de tijd wel rond op de uni bij de studievereniging en dat was echt gezellig. We discussieerden daar ook echt wel serieus over onderwerpen, en ik bracht veel uurtjes door in de computerzaal. Ik heb goede herinneringen aan die tijd.

Slecht
Slechte docenten. Als er een ding was wat mijn studiemoraal ondermijnde was het wel 'de slechte docent'. Van die lui die op een zo ongeïnspireerd mogelijke wijze college gaven. Die er alles aan leken te doen om hun publiek in slaap te sussen. Nee, wat mij betreft was iedere docent als Christ Klep (mijn favoriete docent op de uni van Utrecht)

Combinatie studie en werk. Ik ben daar nooit goed in geweest. Je wilt niet op een houtje bijten, dus je werkt. Je studieresultaten gaan achteruit. Je stopt met werken. Je bijt op een houtje. Je begint weer met werken. Je verprutst studie weer. The eternal circle of DOOM!! De meer geniale mensen weten dit vast goed te combineren, maar omdat ik nog dertig hobby's had, lukte het mij nooit. Dankzij het vele werken heb ik allerlei leuke spulletjes kunnen kopen, maar ja, in the end heb ik wel langer over m'n studie gedaan. Ben er nog steeds niet over uit of het zonde is geweest ja oder nein. Heeft ook geen zin om daarover na te denken; was ist passiert, ist passiert.

Finally, some time for photography

They aren't masterworks, but hey, it was fun!

I was only carrying my Lumix TZ7, so no DSLR quality. Still, I'm quite amazed at how good the TZ7 can handle different situations. I'm just glad it isn't my only camera, because pictures get worse the more you zoom, or the less light there is.

And now for something completely different

Usually I'm not really fond of graffiti. At best, it is annoying, at worst it is just butt-ugly and ruining nice buildings.

But in a basketball-court in the park near my house it didn't disturb me at all. I thought it was fascinating, especially the colours.

And what's more, I finally had time to take pictures. I miss photography so much!





















As for the meaning of it, however, I am left totally clueless.
Are these works of art, or just idiotic expressions of restless teenagers?