Christelijke BLING

Nog net in januari heb ik mijn goede voornemen opgevolgd en de Museum Jaarkaart aangeschaft. Via het internet is het helaas jammerlijk mislukt, maar in het Catharijne Convent in Utrecht kon je ook bij de kassa terecht om de kaart aan te schaffen. Dit museum is me aangeraden door Misha, een goede vriend en tevens museumveteraan.

Niets is leuker dan het combineren van twee hobby’s, dus met fototoestel in de aanslag betrad ik het musuem. Christiaan was er uiteraard ook bij, hij heeft laatst ook de MJK aangeschaft.



In het Catharijne Convent wordt het pracht en praal van het Christendom tentoongesteld. Als katholiek opgevoed meisje weet ik wel dat die Christenen hun geld altijd grof spenderen aan kunst, zogenaamd om God te eren, maar stiekem gewoon omdat ze van bling hielden. Rappers zijn pimps? Forget it! Vroegere priesters, dat waren pimps!



Als eerste liepen wij de schatkamer in, alwaar vele monstransen te zien waren.



Monstransen? Wat zijn dat voor dingen? Ik had echt geen idee, maar nader onderzoek wees uit dat het voorwerpen zijn waarin de hostie kon worden vastgeklemd. Symbolisch gezien stoppen ze er dus het lichaam van Christus in. Uiteraard is dit iets katholieks, die protestanten zouden zo’n wanstaltig ding nooit in hun gebedshuis zetten. In een van die monstransen zaten enkele honderden diamanten, tja. Leuke objecten om te fotograferen in ieder geval.





We liepen de rest van het museum af, zie de foto’s voor wat interessante dingen.






Er was ook een tijdelijke tentoonstelling, 122 vruchtbaarheidssymbolen. In heel het museum was het rustig, maar daar was het me toch een partij druk! Er werd flink gegniffeld en ergens snap ik dat ook wel. Blijkbaar was het vroeger zo dat fallus-symbolen werden geassocieerd met religie (vruchtbaarheid), maar ik moet zeggen dat ik er weinig religie in zag. Ik vond het zeker vermakelijk, soms grappig en vaak hilarisch.






De volgende stop wordt het centraal museum (binnenkort).

A decade has passed!

Better late than never, here are some trivia about the last decade.

Best album of 2009:
Amesoeurs - Amesoeurs


I can't even begin to explain the awesomeness of the post black-metal post-whatever genre release. I'm usually not really into French stuff. Heck, I didn't even know they could produce decent metal of any kind. Yet, this release has blown me of my socks straight into music heaven. They make black metal fun again, especially more so because this isn't even a black metal release strictly seen. Tr00 black metal fans won't agree with me AT ALL here, but this is how that sort of music should be. It's all about the atmosphere, weaving all different kinds of genres into one sonic experience. That is what this is, and in French too!

By all means, check this out!!

My favorite album of the decade:
Agalloch - The Mantle


This is not a surprise for the people who know me, I've been an Agalloch fan ever since my now ex-boyfriend introduced me to them. The first song I heard was In 'The Shadow of Our Pale Companion' and I fell in love with the music instantly. All their albums are awesome, but my personal favorite remains The Mantle. The album is an organic whole, combining instrumental songs with epics such as the song I named before. Again, it's about the atmosphere on this one. There are times I cannot listen to this album, because it makes me feel too melancholic. That doesn't diminish the awesomenessfactor of it though ;)

Favorite classical music of the decade:
Arvo Pärt - Fratres


The Cantus In Memoriam of Benjamin Britten on the album Fratres is probably still the most intense piece of music I ever heard. I barely listen to it, because every time I do so it totally…..I don't even know how to describe what happens. Goosebumps, tears, shivers across my body, it's insane! It's the saddest music I've ever heard, and so intense it's almost unhealthy! I really hope to see this one live, although I'm quite scared what will happen to me then.

The rest of this album is full of personal meaning to me, as I explored this album with (again) a now ex-boyfriend. Call me a fool, but music retains a lot of meaning to me if it is explored with people I care about. It gives more meaning to it, even if it is years ago.

Best metal concert of the decade:
The Agalloch concert of 2009 was great! It ended with a long meditation like noise-moment, with me and Nick holding hands with John, the singer of the band. Cool experience, that I will never forget!
Other candidates were: Wolves In The Throne room concert earlier 2009. It was so fucking loud and it was the first and only time that black metal moved me to tears. It took possession of my whole body, that was awesome!
I was very much moved to tears during the performance of Brahms' Pianoconcert in the Concertgebouw. It was the first time I saw them, and at the first stroke from the violins tears streamed down my cheeks. The best moment was the first chord of the piano. This remains one of my favorite Brahms' compositions!

Craziest thing I did during the decade:
Going to Canada on my own when I was 19. I've done more things, foolish or not, but this was without a doubt the most exciting experience! I fell in love with the country and certainly want to go back one day and see more of the nature there.

Other good things about the last decade:
Technological development. I remember that a friend of mine was the first in my direct environment with a mobile phone. Omgosh, what an excitement. We spent hours trying all the sounds on the thing, and NOT calling with it, because it was expensive as hell. I still have my first mobile phone, an azure blue Sony Ericson. It was a good machine, it got soaked in rain once and it still worked after laying on my radiator for two days.
I also remember that we got internet at home, a whopping 5 kb a second! Secretly, I downloaded classical music when my parents weren't home. I was already a pirate back then! Then we got adsl, and it didn't matter anymore how long you were online.
The internet has opened up a whole world, I met people from all over the country because of forums. I went to Canada to meet someone, and someone from the US came to NL to meet me. Amazing stuff! The last few years it has gone even further. I bought an iPhone and now I'm always able to go online. Twitter, Facebook, my friends are always with me. It's a fun thing, but it also has downsides. I sometimes feel the 'urge' to check Facebook, Twitter and that impulse is quite annoying. When I go away for a vacation I am without a computer and phone and I feel fine, sometimes a little relieved to be away from it all! I always try to keep that up at home, but it fails. The computer is always at our hands and these days you are expected to be reachable day and night. I don't really have a solution yet on how to handle this.

Resolutions for the new year:
Resolution should be fun, or else you are never going to live up to them. I have made a fun one and it is to immerse myself in more culture. I'm quite at home in music, but what about art? I recently started experimenting with photography, but I'm still a novice. I'm going to buy a Museum Yearcard. For 35 euro's, I can go into most Dutch museums for free for the next year. I still have my free Public Transit card for the next 6 months, so I should utilize that to the fullest.

Happy new year all, and make the best of it!

Sneeuw (2)

De tweede sneeuwdag was veel geschikter om te fotograferen. Onze vriend de zon liet zijn gezicht zien en dat maakt foto's net wat interessanter! Ik mis nog een goed objectief voor mijn camera om foto's van veraf te nemen, maar dat kost gewoon ontzettend veel geld. Ik wilde graag meer foto's van kraaien nemen, maar behalve een braverik die bleef zitten ondanks dat ik zeer dichtbij kwam, vlogen ze allemaal weg...helaas!

Winter

Eindelijk wordt het koud!
Vanmorgen werd ik wakker, trok het gordijn open en zag de witte wereld. Samen met huisgenoot Ernst ging ik op pad voor een fotosessie. Fotograferen in de sneeuw is echter veel lastiger dan ik dacht en er zijn weinig mooie foto's uit voortgekomen.
Een kleine selectie:

Falen voor gevorderden

Sinds ik mijn nieuwe iMac heb, lijkt mijn toch al niet grote bureau nóg kleiner!
Dus toog ik samen met Christiaan afgelopen zaterdag naar een Zweeds meubelketen in Utereg. Ik had daar namelijk een mooi bureau gezien wat ik wel wilde aanschaffen. Dit meubelketen had het bureau ook op voorraad, dus tot dan toe verliep alles gesmeerd. Hoppakkee, pinpas door het apparaat jassen en driehonderd euro armer. Met een bon onder de arm konden we naar het magazijn, waar het bureau afgehaald moest worden. Christiaan heeft sinds kort een lease auto, een geweldige VW Polo. We reden naar het magazijn en het bureau lag in 10 pakketten klaar. De werknemer gaf me met een dikke grijns op zijn gezicht het karretje en zei: 'succes ermee!'. O verdomme, die bureauplaat is toch wel erg groot. Ja tja, daar denk je dan weer niet aan.
U voelt de clou natuurlijk al van 10,000 mijlen ver aankomen en ja hoor daar komt 'ie: het bureau paste niet in de auto op zo'n luttele vijf centimeter. Totaal niet bij nagedacht tijdens het winkelen. Helemaal vergeten dat zo'n groot bureau ook wel eens een groot pakket kon zijn. Dom dom oliedom. Wat nu? Het was al half 8. Een boedelbak huren was al te laat. Uit nood belde ik m'n pa, maar zijn VW Golf is ondanks het brede chassis nog smaller bemeten qua kofferbakruimte! Ik knoopte wat gesprekjes aan met mensen die ook spullen aan het afhalen waren, maar niemand had een auto die groot genoeg was om me te helpen.

Helaas pindakaas en toch maar een afspraak maken voor het laten bezorgen van de bureauplaat. Woensdag wordt het bezorgd en heb ik een bureau waarop mijn monsterlijke mac weer normale proporties krijgt.

Falen voor gevorderden, cursussen vanaf 2010 bij Maaike Faalhaas B.V.

De jeugd van KNA

De kinderen van de muziekvereniging KNA op de foto na hun voorspeelavond.


De voorspeelavond is een jaarlijks terugkerend fenomeen aan het worden.
Ieder kind speelt solo een stukje voor het publiek wat grotendeels uit hun ouders en leden van het grote orkest bestaat. Het is heel goed voor de kinderen om solo te spelen, het leert ze omgaan met zenuwen en ik vind het dan ook zeer dapper dat ze er toch maar gaan staan!
Je hoort bij de een meer de zenuwen dan bij een ander. Dat geeft ook niet, iedereen gaat er op een andere manier mee om. Ik heb aardig wat foto's genomen, deze zijn te zien op Flickr

Silvesterconcert wordt soap?

LET OP: IN deze post geef ik slechts MIJN mening weer en NIET die van het bestuur.

De laatste tijd rommelt het nogal binnen de muziekvereniging in Arkel. Ik vind het heel moeilijk om hierover te schrijven, want er borrelen ook bij mij allerlei tegenstrijdige gevoelens op over de hele affaire. Ik weet ook bijna niet waar te beginnen…Het kan zo maar eens een lang verhaal worden!

Laat ik beginnen met het voorstellen van de heer S. Hij is een geweldig goede klarinettist, en hij is jarenlang concertmeester geweest voor de vereniging. Hij stopt daar per 1 januari mee, omdat zijn visie over het wel en wee van de vereniging niet meer overeenkomt met die van het bestuur. Daarover zijn de spanningen zo hoog opgelopen dat ongeveer een maand geleden S. per abuis bij KNA wilde stoppen. Er ontstond toen een heel oproer binnen het orkest. Zoon en Dochter S. zitten ook in het orkest, en hebben beide ook een behoorlijk muzikaal steentje bij te dragen. Dochter zit naast Vader bij de solo-klarinetten (waar ik ook zit) en Zoon is onze beste trompettist.

Een vriendin van mij zit in het bestuur van de vereniging en via haar verneem ik een beetje wat er allemaal gebeurt. Ze vertelt me geen bestuursgeheimen, maar ze weet wel meer van de situatie dan ik in mijn eentje zou weten. Vader S. wilde dat we als vereniging stoppen met marslopen, het bestuur wil dat niet. Hij wil ook dat we grootsere concerten gaan geven. Zijn wensen maakt hij ieder jaar duidelijk in de Algemene Ledenvergadering op een manier die op zijn minst onsympathiek te noemen is. Hoe groot ik hem ook bewonder als muzikant, zo erg walg ik van zijn manier van communiceren. Het is alsof er ineens een ander persoon voor je staat: agressief, overtuigd van zijn eigen gelijk, niet openstaand voor andere opvattingen. Het is deze kant van S. die de ellende veroorzaakt. Hij gaat zo hard tekeer tegen het bestuur, dat er al verschillende mensen van de vereniging af zijn gegaan (vooral degenen die in het bestuur hebben gezeten). Dit was een soort van 'publiek geheim' binnen het orkest, maar toen S. het dan uiteindelijk te weten kwam was het voor hem de druppel om op te stappen. Er ontstond toen dus een oproer in het orkest, omdat hij een heel belangrijk persoon binnen de vereniging is. De wens bestond om hem terug te halen. Hoezeer ik dit ook wilde, betwijfelde ik toen al het nut daarvan. Ook al is hij zo'n geweldige muzikant; zijn manier om dingen door te drijven verafschuw ik. Dat zijn zoon en dochter er dan ook af zouden gaan was dan echt verschrikkelijk, maar onvermijdelijk.

Het leek allemaal met een sisser af te lopen. De voorzitter is figuurlijk door het stof gegaan en na een gesprek was S. de volgende woensdag weer op de repetitie. Dit was een heel ongemakkelijk gebeuren. Ik zei gewoon gedag tegen hem, maar verscheidene mensen kwamen naar hem toe om een hand te geven. Het orkest was eigenlijk een beetje verdeeld tussen mensen die pro-S en contra-S zijn.

De dingen die mij toen het meeste stoorden waren:
- het gevoel dat S. dit alleen maar deed om aandacht te trekken, wat ik niet van me af kon schudden (om te peilen hoeveel 'followers' hij had, als het ware).
- het nare gevoel dat mijn vriendin hier vreselijk aan onderdoor ging, omdat het bestuur werd aangekeken op de gang van zaken. Zij deden ook alleen maar hun best.
- de ellendige tweedeling die nu in het orkest bestond.
- verziekte sfeer.

De soap continues...
Vervolgens bleken ook dochter en zoon S. iets te melden te hebben, namelijk dat ze hun lidmaatschap opzeggen. Volgens een zeer diplomatieke brief omdat ze geen zin meer hebben en grootsere concerten willen, maar onderhuids borrelt er meer.

Nu gaat het dus toch gebeuren, de aderlating in het orkest. Ik weet niet of vader S. nu blijft, voorlopig lijkt het er nog wel op. Bij de klarinetten gaat er in ieder geval een hoop veranderen. Vorige week werd bekend gemaakt wie de nieuwe concertmeester gaat worden en dat is Karin. Zij is een amateur, maar zo goed dat ze zo voor een prof door kan gaan. Ze is ook de vrouw van de dirigent en dat is waar voor de familie S. de schoen wrong. Zij hadden denk ik liever gehad dat dochter S. de nieuwe concertmeester zou worden, maar het is de bedoeling dat de beste klarinettist de concertmeester is. Dat is zonder twijfel Karin. Er ontstond toen ook weer een discussie van hun kant over waarom dit niet kon. Ik heb het idee dat toen voor dochter S. de maat vol was.

Het lijkt wel alsof er een machtsstrijd gaande is in de vereniging in plaats van dat er beseft wordt dat het ook allemaal maar voor de serieuze gezelligheid is. Natuurlijk is het fijn als er veel goede muzikanten in het orkest zitten, en de familie S. is muzikaal heel goed! Het is alleen jammer dat ze op een verrotte manier hun visie en zin willen doordrijven. Ik kan alleen maar naar het waarom gissen. Ik probeerde in het begin nog geen positie in te nemen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. En het spijt me voor hen, maar ik kies voluit de kant van het bestuur en de dirigent en zijn vrouw. Sommige standpunten van de familie S. zijn heus zo slecht nog niet, maar de manier waarop zij ze te berde brengen verpest gewoon alles. Er is geen middenweg, er is hun weg of geen weg. En ik ben dan blijkbaar toch een echte boerin, ik ga graag voor het poldermodel! Ik houd van besluiten die worden genomen in harmonie, waarbij er naar iedereen is geluisterd.

Zoon en Dochter S. gaan per 1 januari weg, en ook hier zitten dubbele motieven achter. Ze hadden makkelijk vorige week maandag, 30 november, hun lidmaatschap op kunnen zeggen en dan per 1 december kunnen vertrekken. Dit hebben ze niet gedaan, en nu zal er de komende weken nog flink wat broeien op de orkestrepetities. Het Silvesterconcert zal 'hun' afscheidsfeestje worden. Het bestuur wilde het concert liever niet door laten gaan, maar een meerderheid van de leden heeft besloten wel te willen spelen. Ik in eerste instantie ook, ik had de dubbele motieven nog niet door. Maar in de pauze werd al flink gesmoesd her en der en later wees een vriendin erop wat erachter zou kunnen zitten. Nu hebben ze nog drie weken de tijd om mensen te bespelen. Er is vanaf hun kant ook gedreigd dat er nog meer opzeggingen zouden komen van leden.

Ik ben er een beetje passief onder. Laat maar komen, die andere opzeggingen. We zullen het weleens zien. De rotte appels zullen nu in ieder geval weggaan, we zullen misschien wat zakken met niveau, maar de sfeer zal verbeteren.
Ik kom waarschijnlijk naast Karin te zitten en zal flink meer moeten gaan oefenen. Nu kon ik soms nog weleens een loopje laten schieten omdat er genoeg andere soloklarinetten waren die dat wel onder de knie hadden. Dat zal niet meer mogen gebeuren!
Een nieuwe trompettist kunnen we nu ook wel gebruiken.

Ik betreur het zeer dat het zo moet lopen, maar sommige mensen kunnen blijkbaar niet gewoon in een vereniging zitten zonder hun aanwezigheid kenbaar te maken op allerlei rare manieren. Aandacht, ego, macht; dat zijn eigenlijk de drie kernwoorden die deze weken door mijn hoofd spookten. Misschien zit ik er helemaal naast, ik kan tenslotte niet in hun hoofden kijken. Ik kan ze wel een boek aanraden (ik kan dit boek overigens iedereen aanraden):