Even die nieuwe uitbreiding van WoW halen....

Bart vroeg me vorige week of ik zin had om mee te gaan naar de launch van de nieuwste uitbreiding van World of Warcraft: Cataclysm. De nieuwe uitbreiding ging 7 december in de verkoop en de Mediamarkt in Rotterdam had een heel evenement georganiseerd. Op 6 december vanaf 22:00 uur 's avonds waren er op het pleintje voor de winkel allerlei activiteiten opgezet die met het spel te maken hebben. Om exact 0:00 uur zou de winkel opengaan en kon iedereen door middel van een 'storm the front-actie' het spel aanschaffen. Ik ben altijd wel in om dingen te doen die je normaal niet zo snel doet, ook al zou dat betekenen dat ik een nacht idioot weinig slaap zou krijgen. Dinsdag om 8:00 uur werd ik gewoon op m'n werk verwacht! 

Voor diegenen die World of Warcraft niet kennen, zal ik proberen het spel even heel simpel uit te leggen. Je hebt een 'wereld' met twee fracties: de Horde en de Alliance, die met elkaar in conflict zijn. Per fractie zijn er 6 rassen om uit te kiezen. Je kiest dus een ras en daarbij kies je wat voor soort character je wilt maken, bijvoorbeeld een mage. Die ga je vervolgens sterker maken (levelen) door quests te doen. Door de tijd heen zijn er steeds grote verhaallijnen geweest die je volgde met de quests. Ik ga niet op deze lore (zo noem je dat) in, want dat wordt veel te ingewikkeld. Het enige wat voor nu handig is om te weten, is wat er bij de laatste uitbreiding grofweg is gebeurd. Dat is heel simpel uit te leggen. Er was eens een hele grote draak, Deathwing genaamd. Die vond het leuk om heel de wereld van Warcraft eens lekker kapot te maken met zijn immene krachten. Hij vloog er dus overheen en liet chaos en destructie achter door vuur te spuwen en weet ik het wat. Bijna alle gebieden uit het spel zijn dus veranderd. Ook zijn er een paar gebieden bijgekomen en er zijn twee rassen bijgekomen: de worgen en de goblins. Hoe het spel verder allemaal in z'n werk gaat is verder niet belangrijk.

 

Aangezien de vorige uitbreiding, Wrath of the Lich King, niet zo geweldig was (ik vond de toegevoegde gebieden niet zo leuk), hoopte ik op een leukere wending in het spel. Nu ik het gisteren en vandaag een beetje gespeeld heb kan ik gelukkig zeggen dat die goede wending er is gekomen! Maar hierover later meer, terug naar de avond in Rotterdam.

Gehuld in de mist reden Bart en ik in een gare, aftandse Peogot 307 naar Rotterdam. Daar waren we veel te vroeg, om half 9, maar toch stonden er al tientallen fans op het pleintje. Ik was nog gewoon in m'n nette werkkleding: rok met maillot en had totaal geen rekening gehouden met de kou! Driewerf dom, want het vroor. We vluchtten dus de dichtsbijzijnde Burger King (!) in. Ik dronk daar thee, wahaha. Nooit gedacht dat ik nog eens in zo'n pleuristent zou zitten, maar ik was maar wat blij met de warmte. We wachten daar gewoon af tot het 10 uur was en gingen terug. Ineens stonden er een paar honderd man op het plein. Alles was prima geregeld. Je kon gratis chocomel halen en er stonden zelfs wc's. Er was een mini-podium opgebouwd, met een grote beamer erboven. Om 10 uur ging het evenement van start met een presentatie van twee knakkers van Gamekings. Eentje kende ik vaag van die show, maar ik kijk daar verder nooit naar. Ze lieten filmpjes zien, maar al snel begonnen ook kleine wedstrijdjes. Per tweetal kon je strijden om leuke goodies: muismatten, keyboards, muizen, en op het laatst werden zelfs laptops weggegeven. Dik chill, maar dat vonden te veel andere mensen ook dus we konden ons niet meer opgeven wegens te veel aanmeldingen. Op een gegeven moment kreeg ik door de kou toch wat honger, m'n kacheltje was leeg! We gingen dus naar de patatboer (Bram Ladage) die ook op dat pleintje staat en wat bleek nou: ze gaven gratis patat weg. Nou, daar zeg ik geen nee tegen! En even daarna werden Bart en ik ook geïnterviewd door Gamekings. Het resultaat is een flauwe grap richting ons, te zien in het filmpje hier (bij de 3:00 minuten mark).
Voor de rest heb ik me echt rot gelachen om de paar die-hards die helemaal verkleed waren gekomen. Die mensen zijn vaak een beetje sullig, maar toch ook weer schattig, omdat ze met een serieus hoofd in een game-kostuum rondlopen. Ach, ik denk altijd maar: bij carnaval lopen duizenden mensen zo rond en kijkt niemand ervan op en nu lacht iedereen die paar kostuumliefhebbers uit. Ieder z'n hobby, toch? Ik ben op de foto gegaan met mijn twee favorieten. Deze twee waren verkleed als trolls (een ras uit WoW). Bart ging op de foto met een Belg, die als human paladin was gekomen. Hij won later ook de contest; kreeg 'ie toch mooi een iPad voor!

En toen was het bijna zover: 0:00 uur! Ik was er blij mee. M'n voeten vroren er zowat af. We gingen in het gedrang staan om de winkel in te komen. Het was helaas nog niet zo makkelijk, want toen de winkel eindelijk open ging en de storm the front actie begon.....mocht lang niet iedereen meteen naar binnen. Er werden steeds maar 20 mensen doorgelaten. Wij stonden redelijk vooraan, maar de meute achter ons begon me een partij te dringen! Ik snapte eindelijk een beetje hoe die mensen van dat festival in Duisburg zich voelden. Ik werd fijngeperst in de menigte en kwam op een gegeven moment tegen een dranghek aan. Toen werd het echt pijnlijk. Ik kon geen kant meer op en vond het maar een beetje eng! Gelukkig mocht ik van een beveiliger er langs glippen, maar jeetje. Je kan gewoon niks...Vreselijk was het. Blauwe plekken oplopen voor WoW gaat wat ver, maar zo was het wel. Eenmaal in de winkel was ik blij: warmte! En er waren nog limited editions te verkrijgen (die bleken later binnen 30 minuten uitverkocht te zijn). In de doos zaten allerlei goodies: een muismat, soundtrack, dvd, tradecarts en een boek met artwork. Omdat we naar de nachtrelease waren gegaan kregen we ook allemaal een goodiebag met stickers en een poster.

Ik ben heel blij dat ik gegaan ben, het was een grappige ervaring. De volgende keer blijf ik lekker thuis, daar niet van, maar soms moet je eens wat geks doen. Ik voelde me overigens, ondanks vier uur slaap, kiplekker op m'n werk de dag erna. Vreemd! Pas woensdag kon ik het spel installeren en spelen.

Ik was het meest benieuwd naar de startgebieden van de twee nieuwe rassen en ben die dan ook als eerste gaan testen. Die van de Goblins is leuk, vol met gimmicks, explosieven en rakketten. Die van de Worgen echter, is ronduit geniaal. Heel duister sfeertje, perfecte muziek erbij, mooie verhaallijn met veel phasing (een nieuwe techniek die Blizzard gebruikt om het questen interactiever en realistischer te maken). De hoge level gebieden ben ik nog niet in geweest. M'n warlock is nog maar level 76, dus die kan daar nog niet in (je moet level 80 zijn). M'n hunter, die wel level 80 is, heb ik abandoned. Dat focus systeem is zo compleet ruk, ik kan daar niet mee omgaan en ik vind m'n warlock toch toffer.

Is weer een lang verhaal geworden, sorry als je geen WoW speelt en er geen reet van begrijpt. Geeft niet, snap ik best!

Kapot gaan op Fear Factory

High on Fire en Fear Factory live in het kort: moddervet. High On Fire was te kort en als band verdienen ze beter dan een voorprogramma. De zaal is voor een band als deze ook wat te groot, dit moet in een donker hol. Fear Factory was ramptetampen als een idioot. Heb gesprongen, mijn hoofd als een gek op en neer gezwaaid, geschreeuwd, gelachen en vooral genoten! Tering, ik wou dat ik die avond nog een keer over kon doen!

En nu de langere versie. Christiaan en ik kwamen echt precies op tijd aan. We pakten een pilsje, liepen de grote zaal van 013 in en een minuutje of wat later begon High on Fire. Ik vroeg me af of Matt Pike eens in een t-shirt zou komen, maar nee hoor. Gewoontegetrouw kwam hij in blote bast het podium op, met zichtbare bilspleet incluïs. Gelijk als ik de kop van die gast zie moet ik grijnzen. Die man leeft en neemt meer genotsmiddelen dan goed voor 'm is. Een rokersgebit, groeinde bierbuik, smerig kapsel...het klopt precies met het plaatje van stoner metal in mijn ogen. Op dit soort momenten mis ik dan toch die wietlucht om me heen bij concerten, dat hoort bijna bij deze muziek. Ze zetten in met een nummer van hun laatste album. Ik vond het meteen lekker klinken: vuil en aggressief. Helaas werd er in de zaal maar mat gereageerd op hetgeen wat het drietal liet horen. High on Fire is dan toch helaas niet geschikt als voorprogramma voor een band als Fear Factory. Het kon mij allemaal weinig schelen, ik genoot! Zeker toen ze mijn favoriete nummer, Turk, gingen spelen kon de avond voor mij al bijna niet meer stuk.



De rest van de show was dan ook een heerlijke opwarmer wat betreft het headbangen. Even die spieren losgooien. Naast mij stond ook een gast lekker uit z'n dak te gaan, ik vind dat altijd leuk om te zien.

Na High On Fire konden we weer even een drankje gaan halen, maar we moesten ons snel terug naar de zaal haasten, want Fear Factory stond op het punt te beginnen. De intro van het nieuwe album klonk en de band zette Mechanize in. Dat beukte er gelijk volop in en de zaal werd gek. Wij stonden bijna helemaal vooraan en belandden dus lekker in de pit. Meestal houd ik me er redelijk afzijdig van, maar ik vond het eigenlijk wel prima om af en toe een duwtje te krijgen. Ik weet niet wat ik zo leuk vind aan Fear Factory, muzikaal gezien is het allemaal maar matig. Echter, met de energie en beukende riffs en strakke ritmes is het de ideale live band voor mij om lekker op tekeer te gaan. Het is een uitlaatklep voor mijn agressie (ook vrouwen hebben daar last van). Ik vind de melodieën vaak ook heel tof, net als de melodische zang. Helaas is meneer Bell nog steeds niet zo goed als hij live zingt, maar dat wist ik en ik lette er dan ook niet op. Vermakelijk vond ik ook Gene Hoglan (wijlen Strapping Young Lad), die ze tegenwoordig achter de drumkit hebben zitten. Die gast zit met een stoïcijnse kop de meest idiote machinegeweer ritmes te rammen. Let ook vooral eens op zijn schoenen: Dr.Martens zonder veters. Moet overigens ook wel opmerken dat, op de zanger na, een dieet de bandleden geen kwaad zou doen; wat een Amerikaanse papzakken zeg!

De set ging ondertussen door. Ik kende alle nummers en heb ze ook allemaal meegebruld. Twee gozers naast mij hadden ook door dat ik de nummers kende en gedrieën brulden we ze dan mee.

Een van de gasten die met mij ging headbangen en meebrullen

Ik moest op een gegeven moment keihard lachen toen vijf gasten naast mij synchroon aan het headbangen waren, dat zag er zo komisch uit. Ik vond het ook heel tof dat de band heel veel oud werk speelde! Ik heb gesmuld van Smasher/Devourer, Linchpin, Acres of Skin, Demanufacture, Self Bias Resistor en Zero Signal.



En hetgeen wat ze van het nieuwe werk speelden waren gelukkig nummers die ik ook erg tof vond. Man, het optreden was echt veel te snel voorbij! M'n stem was inmiddels redelijk weg, m'n keel erg pijnlijk. M'n rug had ook een aardig stootje gehad, omdat een gast achter me er tijdens een ietwat te enthousiaste headbangsessie met z'n kop tegenaan was geknald. Hij had net wat meer pijn geloof ik. M'n nek had ook aardig wat te verduren gekregen.

Na de toegift bleef iedereen nog staan, tevergeefs. De roadies kwamen op en werden een beetje weggejouwd, omdat iedereen nog meer Fear Factory wilde. Dit concert was voor mij het hoogtepunt van het jaar qua metalconcerten, al moet ik daarbij aantekenen dat ik dit jaar naar bijzonder weinig concerten geweest ben. Goed voornemen voor volgend jaar dus, al zal dat wel goedkomen met Roadburn in het vooruitzicht!

Setlist (benadering):
Mechanize
Fear Campaign
Shock
Smasher/Devourer
Securitron
Linchpin
Acres of Skin
Powershifter
Industrial Discipline
Big God/Raped Souls
Martyr
Demanufacture
Self Bias Resistor
Zero Signal
Dog Day Sunrise
Replica

De eerste workshop bij ASR

Ik had donderdagmiddag een workshop bij ASR: Motivatie & Persoonlijke Groei. Geheel blanco en vol verwachting ging ik erheen. Ik had geen flauw idee hoeveel mensen bij zo'n workshop aanwezig zouden zijn, het bleken er slechts 9 te zijn! We zaten dan ook in een intiem zaaltje. Al bij binnenkomst voelde ik me op m'n gemak. Iedereen stelde zich bij binnenkomst op een natuurlijke manier aan elkaar voor, dat zette een goede sfeer neer om mee te beginnen. Onze groepsleidster, een vrouw van eind twintig, was ook erg vriendelijk.

We begonnen met een uitgebreide voorstelronde. Iedereen vertelde op welke afdeling hij of zij werkte en waarom hij bij de workshop zat. Dat leverde voor mij al wat verrassingen op. Een paar mensen bleken er namelijk te zitten omdat het een verplicht onderdeel voor hen was en wisten totaal niet wat de workshop inhield. Ze dachten dat het zou gaan over hoe zij anderen moesten motiveren en wisten niet dat het over hun persoonlijke motivatie zou gaan. Er was ook een man, Frank, die ik meteen sympathiek vond. Hij werkte bij productie/pakkettendienst. Ik vond hem heel 'echt', hij gaf zich bloot en vertelde dat hij soms niet wist of hij nog wel op z'n plek zat. Hij had het gevoel dat hij toe was aan een nieuwe uitdaging en wilde er achter zien te komen hoe hij dat aan moest pakken. Slechts één andere man vond ik ook 'zelfbewust', hij wist veel te vertellen over zijn eigen motivatie, leek zichzelf daarin goed te kennen. Het gros van de mensen dat er zat had geen idee wat hen motiveerde, dat verbaasde me wel. Een vrouw gaf letterlijk aan van dag tot dag te leven….Ik vind dat moeilijk te begrijpen.

De eerste oefening was er dus voor bedoeld om die mensen een schop in de goede richting te geven. Je moest je voorstellen dat je 84 jaar was. Wat wilde je dan bereikt hebben in het leven: zakelijk en privé? Natuurlijk kwamen de standaardzaken voorbij: geluk, liefde, afwisselende baan, kleinkinderen hebben, gezond zijn….Ik was verbaasd over mijn eigen doelen. Het eerste dat ik dacht, zonder dat ik mijn gedachten stuurde was: ik wil boeken geschreven hebben. Meteen kwam ook een idee over een boek bij me op, dat het over klassieke muziek moet gaan. Verwonderd, maar blij, dacht ik verder. Er kwam ook bij me op dat ik wel voor mezelf gewerkt zou willen hebben. Ik wil niet eeuwig een loonslaaf blijven, maar 'iets' voor mezelf beginnen. Wat het precies is weet ik nog niet. Ik zou dat ook niet in m'n eentje willen doen, maar met anderen om wie ik geef. Verder wilde ik de voorzitter van de muziekvereniging zijn geweest (echt waar!) en een goede balans tussen werk, privé en geliefden hebben. Als laatste had ik de wens veel van de wereld te hebben gezien en daar dan ook vrijwilligerswerk hebben gedaan. Allemaal dingen die wel te realiseren zijn, lijkt me. Ze vergen alleen wel bepaalde eigenschappen die ik nog niet allemaal heb. Zo heb je voor een eigen bedrijf namelijk veel doorzettingsvermogen en zelfdiscipline nodig. Ik heb wel wat van beide eigenschappen, maar niet genoeg voor een eigen bedrijf. Sowieso moet je daarvoor eerst een goed idee en plan hebben, dus ja…..

Tussen de oefeningen door werd ook wat achterliggende theorie besproken. Er kwamen erg veel piramides voorbij. De piramide van Maslow passeerde onder andere de revue. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Piramide_van_Maslow). Volgens de workshophoudster komt iedereen wel aan zijn lichamelijke behoeften, veiligheid, sociaal contact en waardering (al is dat misschien niet voor iedereen genoeg om zich fijn te voelen). Het gaat er echter om dat je komt tot zelfontplooiing. Ze beweerde dat maar 5 tot 10% van de mensen daar echt op blijvende basis toe komt. Iedereen ontplooit zich natuurlijk via onderwijs, maar het gaat om daarna. Blijf je 40 jaar in dezelfde baan zitten en blijf je daarin hangen, ontplooi je je dan wel? Wat doe je allemaal? Waarom doe je het allemaal? Doe je het vooral omdat anderen het van je verwachten?
Dat soort vragen moet je jezelf stellen….

Ik vertelde dat ik daar recentelijk veel moeite mee heb. Sommige mensen snappen het echt niet dat ik bij ASR ben gaan werken. Sommige mensen hebben mij letterlijk gezegd: waarom heb je niet voor iCreate gekozen, dat is toch je droombaan? Die opmerkingen hebben mij veel pijn gedaan. A) omdat ik het wel belangrijk vind dat de mensen om wie ik geef mijn keuzes respecteren en B) omdat ik me dat helaas best wel aantrek. De workshop confronteerde mij daarmee en zette mij aan het denken: waarom trek ik het me zoveel aan wat andere mensen daarvan dachten? Ik kan de keuze voor mijzelf perfect motiveren. Dat moet dan toch genoeg zijn? Als ik die motivatie naloop voor de keuze voel ik mij ook tevreden. De mensen in de groep begrepen mijn frustratie wel en vonden het dapper dat ik toch de keuze voor ASR had gemaakt.

Mijn persoonlijke motivatie nu bij ASR is de volgende: er uit halen wat er in zit. Ik ben deze week al in het Functioneel Beheerteam gegaan, volgend uit mijn interesse voor systemen, ICT en techniek. In mijn team hoop ik ook meer te gaan doen dan slechts de standaardtaken. Verder wil ik zo veel mogelijk leren van de mensen die al langer bij ASR zitten. Ik wil de bedrijfsstructuur leren kennen, met mensen spreken, cursussen en workshops volgen. In mijn vrije tijd wil ik mijn andere interesses ontwikkelen: muziek, in het bestuur van de muziekvereniging, schrijven, fotografie….Kortom: er is genoeg te doen en deze workshopmiddag was een goede stap in die richting.

Ik vond het ontzettend fijn om tussen die onbekende mensen te zitten. Ik geniet er ontzettend van om mensen te leren kennen en te zien wat mensen beweegt in hun leven. De rest van de opdrachten waren daarom ook erg leuk! We moesten in tweetallen gaan zitten en allebei persoon in gedachten nemen die we erg bewonderen. Aan de ander moest je dan vragen naar het waarom en dit later vertellen aan de groep. Ik zat gelukkig naast de man die ik 'zelfbewust' vond. Hij koos als persoon Ghandi en wist dit mooi te vertellen waarom. Ik vertelde ook over mijn persoonlijke zaken en hij gaf me mooie adviezen.

Bij een andere opdracht moesten we in drietallen spreken over onze persoonlijke hindernissen bij het bereiken van die zelfontplooiing. Er zat een vrouw in ons groepje die een beetje triest keek. Ze vertelde dat andere mensen haar nooit zagen en dat ze zo graag wilde dat mensen dat wel deden. De manier waarop ze het vertelde wekte bij mij veel gevoel op. Je zag hoe graag ze het wilde, maar ook dat ze het eigenlijk niet durfde. Het was zo'n vrouw die je meteen sympathiek vind, maar die je inderdaad ook weer snel vergeet omdat ze geen sterke indruk achterlaat. Hoe kan zo'n vrouw ooit de zon van haar afdeling worden? We praatten er met zijn drieën over en kwamen eigenlijk op het volgende uit: als je het echt wilt, verander je gedrag dan in kleine stappen. Maar ga ook niet iemand zijn die je niet bent. Als het niet in je persoonlijkheid zit om heel uitbundig te zijn, zou het alleen maar gek zijn om dat wel te doen. Dit antwoord is natuurlijk niet sluitend en ook geen oplossing, maar je hoopt toch iemand er een beetje mee te kunnen helpen. Die vrouw was wel dapper genoeg om haar probleem ook in de groep te bespreken, maar het advies wat ze daar kreeg was mijns inziens compleet nutteloos. Een paar mensen riepen: oh, dat moet je gewoon doen. Ja tering, als alles zo makkelijk was….Het is makkelijk brullen vanaf de zijlijn, denk ik altijd maar. Iedereen heeft zo zijn persoonlijke hindernissen. Als iemand dan tegen je zegt: 'oh joh, dat moet je gewoon doen!', denk je dan 'oh ja, maar natuurlijk!'. Nee, daar heb je echt geen zak aan. Ik denk eerder dat je moet beseffen wat het is dat je tegenhoudt en dan in kleine stapjes die angst moet overwinnen. Klinkt nog steeds heel vaag, maar onderkenning en herkenning van je probleem is al stap één. Natuurlijk moet je op een gegeven moment iets 'doen', je angst overwinnen, iets zeggen of een handeling maken die je eigenlijk niet durft te doen…Maar alleen zeggen 'oh dat moet je gewoon doen', daar help je mensen denk ik niet mee.

Voor mij was de belangrijkste realisatie in de workshop dat ik achter mijn eigen keuzes moet staan en het oordeel van anderen naast me neer moet leggen, ook als die anderen mensen zijn die ik hoog heb zitten. Uiteindelijk heb je toch zelf het meeste 'last' van je eigen beslissingen, dus denken aan je eigen welzijn staat voorop. Ik had ook niet bij ASR kunnen gaan werken. Ik had bij iCreate kunnen gaan werken en meer dan zestig uur per week van huis kunnen zijn. Dan had ik geen tijd gehad voor muziek en sport; was ik daar dan gelukkig van geworden? Ik had ook verder kunnen zoeken naar een andere droombaan, maar joost mag weten hoe lang dat had kunnen duren. En waar had ik dan van moeten leven? Stompzinnige uitzendbaantjes? Zoals iemand uit de groep heel treffend zei: 'Hadden de mensen die het niet eens waren met je keuze niet maandelijks duizend euro op je rekening kunnen storten?' Nee, ik ben best blij met mijn keuze voor ASR. Ik heb genoeg vrije tijd over voor al mijn hobby's. Ik kan nu eindelijk eens serieus werk maken van die halve marathon die ik al een jaar wil lopen! De goede balans tussen werk en privé maakt mij blij.

De tijd in de workshop vloog letterlijk voorbij. Ineens was het vijf uur en was het voorbij. De sfeer was prachtig. Ik bedankte de workshopleidster vanuit de grond van mijn hart. Frank bleef ook hangen en vroeg of hij met mij kan lunchen. Zo zie je maar, vanuit zo'n middag kunnen mooie contacten ontstaan. Ik ken weer wat meer mensen in dit grote bedrijf en hoop er nog veel meer te leren kennen.

Sunday, the day I dread the most

Most of you who know me, will know that I don't like sundays, generally speaking. Moreover, I usually dread this day of the week! Why is that? Well, the days feels dead most of the times. It is very quiet, the shops are closed, nobody is doing jackshit, or you are feeling crappy from whatever crazy shit you did on saturday night. These little things can make me feel melancholic, but not the good sort of melancholy which I can feel while listening to beautiful but sad music. No, this type of melancholy is usually linked to memories of the past that like to come back to haunt me. Memories of lovely times that can never come back (first love, for example). These thoughts are useless, I know that, but somehow I mostly get them on sundays. I can't really do much about it. I try planning my sundays with fun stuff: sport, friends, activities. Activities that involve more people usually help the most, but sometimes, even the company of the people I care about isn't enough to prevent me from having these dreadful sunday moments. It's something I have to live with, I guess.

This all leads to the point I'm trying to make. Even I, who hates sundays, can enjoy them in some way. Like last sunday when I went for a long walk in the woods with Christiaan. We took my camera's with us to take pictures. The weather was wonderful: sunny, cold, no wind. The land was covered with a very thin layer of frost. I love that! The light in the forest was mesmerizing and a lot of our photo's turned out very good. I would like to show some of them.

Later during the day, the memories came to haunt me again, but Christiaan helped me a lot by listening to me talking about it. It is pretty hard for me to talk about it, because it seems like a great chaos in my head that needs to be sorted out. The conversation we had was really wonderful and I think it helped both of us. We both have our inner demons. For me, the problem lies mostly in accepting that I have these thoughts that haunt me. I shouldn't fight them, but accept that I have them and let it go. That, I find, is really hard. I cannot speak for Christiaan here, since it isn't my choice to make his personal stuff public. That is his own choice to make. I personally think it is good to be open about the private troubles you face, especially the mental ones. Most people are so secretive about that, but why?? I think barely anyone lives in perfect harmony with themselves, yet for some reason, a lot of people find it so hard to talk about their personal fights with themselves. Afraid to open up? Scared the other one will laugh? I don't know. I wish people would be more open and honest to others!

Well, this has become quite the rant, I hope I don't bore you to tears, dear reader.
One last thing I would like to say. This last sunday, after I had this long conversation with Christiaan, I felt elated! My heart was full of love for my dearest friends and family. I had the urge to pick up the phone and call everyone to say how much I love them. I didn't do that, because I think people would probably be really surprised and think that I'm a mad woman (which I am of course, bwahahah). Still, it was a nice feeling! It happens to me sometimes, so don't be surprised when suddenly I come up to you to say that I love you, I only mean the best. I'm a damn hippy for sure!

All the pictures here:

Rhijnauwen

In trance with Wolves

I could barely remember when I went to a metal gig for the last time. That was bad! The last time I went to a metal gig, the same band played: Wolves In The Throne Room. It was way back in May, and they played in Utrecht. This time the American post-eco-black metal-whatever you want to call it-formation played in Nijmegen, Doornroosje venue. I like Doornroosje a lot, it has atmosphere and charm.

We arrived just in time for the band. There was a crowd, but we could easily stand up front and still had plenty of space. Like I expected from the Wolves, they ignored the crowd mostly. They came on stage and took their time to lit candles and burn incense. That reminds me a little of the Agalloch shows. Wolves use even more incense. I like it, it smells like a forest. I turned to one of my friends to express my wish for their female singer to once attend their live shows. Alas, she is never present, but I would so love to hear a song like A Looming Resonance live.

They opened with one of my favorites: Ahrimanic Trance:



At once I was swept away by the aggression and violence with which they played. I was standing straight in front of the singer, and could clearly see how he pulled himself into the music. I was experimenting myself by NOT putting in earplugs. Well, we were standing next to the speakers and I can tell you: it was loud….When the band was halfway through their second song I was feeling dizzy and kind of queasy so I decided to put in my earplugs. That felt a lot better, but diminished the immersing experience a little.

Which songs they played after the first one, I honestly wouldn't know. The second song was my least favorite. They slow part was a little too long and it didn't connect for me. I think they played Crystal Ammunition as well, but I'm not sure. Google failed me here, because I searched but couldn't find a setlist anywhere!

 

Ah it doesn't really matter what they played. For me, it is all about the feeling. I remember the first time I saw Wolves….vividly. I had to cry and became very emotional. The same thing only happens to me when I listen to classical music. I love black metal because it can awake the same feelings as classical music in me. I don't know why though. Maybe it is because of the chords they use, the atmosphere, the repetition….I feel like I'm in a trance, in this higher state of consciousness…It's hard to explain really!

The Wolves got me in a trance this time again. I loved their show, but it was way too short. Seriously, they played 4 songs in little under an hour. I think they should play at least 1,5 hours. I was slightly bewildered when the show ended, because I had expected them to play longer.
Nevertheless, it was a great show again, and I wouldn't want to have missed it.

NB for Facebookreaders: this is a post with YouTube shyte. Read it here 

Als een sinaasappeltje zo fris

Mijn moeder wilde mijn zusje en mij van de zomer eigenlijk al eens meenemen naar een wellness center. Het kwam er toen niet van, omdat ik in die tijd nog fulltime bij de NOS zat en m'n zusje ook een vakantiebaantje had. Nu hadden we het dan eindelijk eens ingepland. M'n moeder had een leuk arrangement gevonden bij de sauna in Soesterberg, het herfstarrangement. Je mocht dan gewoon gebruik maken van alle sauna faciliteiten, maar er zat ook een lichaamsbehandeling bij waarin je helemaal werd ingepakt en weet ik 't wat. Ik had nog nooit zoiets gedaan, maar het klonk allemaal lekker ontspannend.

Zelf ben ik weleens vaker naar de sauna in Houten geweest met Chris, dus ik wist dat ik geen probleem had met het naakt rondhuppelen tussen de andere bezoekers. M'n moeder en m'n zusje leek dat minder chill, maar ik stelde ze gerust. Het stelt namelijk echt niets voor. Iedereen is naakt, niemand kijkt je gek aan.

Rond een uurtje of 12 kwamen we bij de sauna aan en daar was het al aardig druk. De sauna ligt midden in het bos, qua ambiance zit het dus wel goed. We kleedden ons om en gingen de sauna in. Pas om half 4 hadden we onze lichaamsbehandeling dus we hadden nog wel even tijd om te relaxen.

Eerst gingen we in de sfeersauna. Die sauna was niet zo heet, maar 65 tot 70 graden en hij had allerlei lichtjes en van die zweverige muziek. Leuk om even in te komen, maar ik vond hem niet heet genoeg (toen). Daarna het verplichte afkoelen, altijd leuk. Er was een neveldouche, maar ik vind dat niks. Liever even snel het koude dompelbad in, hoppa. We genoten ook nog even van het bubbelbad en gingen daarna het kruidenbad in. Die vond ik niet zo fijn. Het was er ontzettend heet, maar omdat je wel in een bad zit kan je je warmte niet kwijt. Ik kreeg het er vrij snel veel te benauwd en vluchtte naar buiten. Ik had blijkbaar niet goed op m'n hitteniveau gelet, want toen we na het lunchen in een hetere sauna gingen moest ik er ook al vrij snel weer uit, omdat m'n hartslag veel te hoog werd. Ik vond het zelfs aangenaam lekker in het koude dompelbad, een vreemde ervaring (Geschikt voor de landmacht? lol). We zwommen ook nog even in het buitenbad en ik wilde per se even naakt over het gras tussen de bomen lopen. Kijken of ik dat oergevoel boven kon krijgen, maar helaas. Het was vooral erg koud en die regen maakte het ook niet fijner. Rillend vluchtte ik naar binnen. Het was toen al bijna tijd voor onze lichaamsbehandeling.

Nu ik de behandeling gehad heb begrijp ik volledig waarom mensen daar grof geld voor neertellen. Wat een luxe! Ik mocht op een bank gaan liggen en eerst werd heel het lichaam gescrubd. Daarna moest ik dat even van me af douchen en mocht ik op een stuk plastic gaan liggen. Dat was toch wel een aparte ervaring. Ik kreeg een naar sinaasappel geurend goedje over heel m'n lichaam gesmeerd en werd in dat plastic gewikkeld (weird!!). Daar kreeg ik een dekentje overheen. Het voelde net alsof ik in een soort coconnetje lag. De vrouw die mijn behandeling deed gaf me vervolgens een heerlijke hoofdmassage. Ik heb me in tijden niet zo relaxed gevoeld! Het was veel te snel voorbij. Het sinaasappelspul hoefde ik niet per se af te spoelen, dat zou intrekken. Helaas moest ik toch m'n haar wassen dus het zal er toch grotendeels af zijn gespoeld. Nu ik dit schrijf voelt m'n huid wel heel zacht, ik hoop dat het een paar dagen zo blijft!

Zo'n dagje sauna is gek genoeg heel uitputtend. Je voelt je wel op een lekker manier moe en voldaan. Ik vond het echt heerlijk! M'n moeder en m'n zusje vonden het ook heel erg fijn en, zoals ik al verwachtte, hadden ze geen moeite met het rondlopen in evakostuum. We gaan het dus zeker nog een keertje doen!

Concert in Vlissingen

Eén van de leukere dingen om te doen vind ik toch wel een heel dagje met een van m'n orkesten de hort op. Op 30 oktober had ik met KNA nog een optreden waar Christiaan, Linda en Misha zijn komen kijken; dat was geweldig! En 6 november mocht ik weer met het Wegenbouworkest op pad naar Vlissingen. We hadden daar een uitwisselingsconcert met Ons Genoegen, de plaatselijke muziekvereniging. De secretaris van het Wegenbouworkest is daar ook lid, dus zo is de uitwisseling tot stand gekomen. Ik betreur het altijd dat de optredens van het Wegenbouworkest niet eens wat dichter bij huis kunnen zijn zodat mijn vrienden ook eens kunnen komen kijken, maar het is niet anders.

Rond 12:45 uur ging ik samen met Evelyne en haar dochtertje Marieke richting 't Zeeuwse Vlissingen, een tocht van anderhalf uur. We moesten rond een uurtje of 3 aanwezig zijn, maar omdat we voor Nederlandse begrippen vlot door konden rijden waren we nóg vroeger. Vind ik allemaal prima, want ik waardeer het zeer om even een babbeltje te maken met andere orkestleden en rustig een bakkie pleur te drinken. Erwin, Piet, Marja en nog wat anderen waren er ook al. Ons Genoegen was aan het repeteren, dus we konden meteen even luisteren hoe het klonk. We speelden in de Jacobikerk, voor mij een nieuwe ervaring. Toen ik de akoestiek hoorde fronste ik wel even de wenkbrauwen. Het galmde natuurlijk als een gek, dus vooral fortissimo gedeeltes verzopen helemaal. Voorlopig hoefden we nog niet te spelen dus ik liep met m'n fototoestel een rondje. De kerk was best mooi, al miste ik met mijn katholieke opvoeding toch wel de beelden en versieringen.

De Jacobikerk in Vlissingen (interieur)

Ons Genoegen aan het repeteren

Zo langzamerhand was iedereen er wel en we gingen eens beginnen met repeteren. Dat was even wennen! Door die akoestiek liep de boel soms uit elkaar tussen de bassen en de melodie-instrumenten. Sturing van de dirigent was hard nodig. We repeteerden door tot half 6. Ondertussen was er nog een korte pauze waarin de muziekcommissie ook bij elkaar kwam. Ik probeerde De Hobbit van Johan de Meij erdoor te krijgen (een van mijn favoriete stukken om te spelen), maar helaas pindakaas. Hopelijk gaan we wel de Schilderijententoonstelling (Mussorgsky) spelen. Later, nadat ik het concert van Ons Genoegen had gehoord, wilde ik ook graag The Gladiator (soundtrack) in ons repertoire hebben. Ik ben dol op soundtracks, en de Gladiator is een van m'n favorieten. Ik ben ervan overtuigd dat Klaus Badelt dingen van Hans Zimmer heeft gejat voor de muziek van The Pirates of the Caribbean.

De Jacobikerk van buitenaf gezien

Het Wegenbouworkest aan het repeteren

Intermezzo dus even. (NB voor Facebooklezers: filmpjes worden niet doorgelinkt, check dus even m'n echte blog)
Check dit filmpje en spoel m even door naar 6:00 minuten. Knoop de melodie in je oren:



Check daarna deze en spoel 'm door naar 0:58. Het gaat namelijk niet om de hoofdmelodie, maar de tweede melodie. Het klinkt in mijn oren verdacht veel hetzelfde, maargoed….dit even terzijde



Na half 6 hadden we een ruime pauze om te eten en dat was erg gezellig. Ik ging met Dick, Karin, hun dochter Elisa, Evelyne en haar dochter en Nicoline uit eten in een pizzeria vlakbij. We hadden veel lol en de tijd vloog. Er waren nog meer orkestleden in dat restaurant neergestreken. Het eten was er verder prima, de bediening iets minder. Misschien kregen ze minimumloon betaald ofzo, maar het was kennelijk te veel moeite om een bord voor iemand op tafel te zetten als ze daarvoor een beetje om de tafel moesten lopen. Ze gaven het liever helemaal over de tafel heen aan iemand. Die twee arme meiskes snapten ook niet waarom we een beetje moesten lachen. Rond een uurtje of half 8 gingen we weer terug naar de kerk. Iedereen moest zich immers nog omkleden en opmaken. Daarvoor was die kerk iets minder handig. De meesten kleedden zich om op de kanselarij of in de kamer die voor de dirigenten was aangewezen. Niemand trok zich daar iets van aan en op een gegeven moment stond ik te dringen met twee anderen in dat kleine wc-tje om even m'n make up op te doen.

Daarna gingen we achterin de zaal zitten in afwachting van het andere orkest. Ik had nog bijna m'n lift verspeeld, omdat ik Erwin een beetje zat te pesten omdat hij geen bier dronk. Hij gooide me bijna omver (ik stond op hoge hakken) en na een knuffel stonden we weer quitte. Het andere orkest begon om half 9 en ik was wel benieuwd. Er waren eigenlijk maar twee stukken van hun programma die ik kende, namelijk muziek van The Gladiator en The Girl From Ipanema. De andere stukken die ze speelden kan ik me nu ook al niet meer herinneren, ik heb geen programmaboekje meegenomen. Helaas heb ik ook geen zin om me de rest voor de geest te halen, want het orkest had een groot gebrek: stemming. Kijk, KNA Arkel heeft op dat punt ook een hoop te verbeteren, maar zo abominabel als het bij dat orkest was is het daar toch ook weer niet. Het was vooral de hoboïst die ik echt z'n instrument af wou pakken. Hij was standaard veel te hoog (geloof ik), dat ik echt dacht van 'hoor je dat zelf nou niet!?'. Al na het eerste stuk keken we elkaar een beetje vertwijfeld aan van 'wat gebeurt hier!?'. Het was zo zonde, want op andere gebieden deed het orkest het prima. Muzikaal was het allemaal best in orde, maar steeds als er een solo kwam, was dat solo instrument te hoog of te laag gestemd. Heel vreemd. Andere mensen die ook op onze rij zaten deden geen moeite om te luisteren en vielen gewoon in slaap. Ewout z'n ogen vielen dicht, totdat Erwin een foto van hem nam en wij ons lachen niet meer in konden houden. De hoornist die als extra hulp was aangetrokken lag gewoon echt op apegapen, supergrappig.

Ik vond het heel jammer dat de stemming in het orkest zo slecht was, want The Gladiator hebben ze verder gewoon goed gespeeld. De spanning van de film kon ik me zo voor de geest halen. Ik hoop dat we hem zelf ook gaan spelen! The Girl From Ipanema is een van mijn favoriete nummers. Die heb ik ooit in een ver grijs verleden, toen ik nog op het conservatorium zat, als eerste liedje aan m'n klasgenoten geleerd. Superleuk om eens de 'dirigent/leider' te zijn.

In de pauze hadden wij niet echt pauze, want we moesten op het podium gaan zitten om te stemmen en in te spelen. Ons programma was als volgt:
Edvard Grieg - De Huldigingsmars
Edmond Avon - Introduction et Polonaise de Concert (solo gespeeld door Karin op klarinet)
George Gerschwin - An American in Paris
Geronimo Gimenez - La Boda de Luis Alonso
Luis Serrano Alarcón - El Torico de la Cuerda
Michael Giacchino - Music from the Incredibles
Alfred Reed - El Camino Real

toegiften:
W.M. Kendall - Glorious Victory (mars)
Sousa - The Fairest of the Fair (mars)

Ik had er erg veel zin in, bijna alle stukken op het programma zijn leuk om te spelen en ook een uitdaging qua techniek. De akoestiek in de kerk leende zich heel goed voor ons eerste stuk. De huldigingsmars van Grieg is een gedragen en sfeervol stuk met slechts enkele kleine uitspattingen in de kopersectie. Het is gelijk ook wel een embouchurekiller, helaas. We proefden even van de stemming en die leek wel aardig goed te zitten. Ons tweede stuk was een solostuk voor Karin. Karin kan wat mij betreft makkelijk voor een prof doorgaan. Ze kan ontzettend goed klarinet spelen en ook nog eens goed met de zenuwen overweg. Eerst liet ze een paar dingen horen die je op een klarinet kan doen (denk bijvoorbeeld aan de intro van Rhapsody in Blue van Gerschwin, dat enorme glissando) en toen begonnen we aan het daadwerkelijke stuk. Het ging heel erg goed, al vertelde Karin later dat er een blubbertje in haar klarinet zat. Wat is een blubbertje, zult u zich wellicht afvragen. Dat is, minder beschaafd gezegd, dat er teveel tuf/spuug/speeksel in je klarinet zit. Het kan zich onder een klep gaan ophopen en dan komt er geen geluid meer uit de desbetreffende klep, waardoor er bij bepaalde tonen geen geluid meer uitkomt. Dat is dus een van de rotste dingen die je kan overkomen, maar waar je tevens weinig aan kan doen. Bij mijn klarinet heb ik het euvel ook. Bij nieuwe klarinetten moet het pad dat je speeksel volgt zich zo ongeveer nog uit-eroderen (gatsie), en bij mij ging dat in het begin allemaal onder de A-klep zitten. Het wordt al minder, maar in het begin heb ik ook menig concert binnensmonds zitten vloeken. Gelukkig viel het bij Karin mee al hoorde je dat blubbertje heel af en toe. Al met al kan ze heel trots zijn op haar prestatie!

Hierna gingen we de swing erin zetten met het bekende An American In Paris. De slagwerkers konden zich uitleven met allerlei rare toeters, al ging het geluid in die kerk bijna helemaal verloren. Dat was bij het volgende stuk zo ongeveer nog meer het geval: La Boda de Luis Alonso. Een Spaans spektakelwerk, dat voor de klarinetten erg moeilijk is. Bij mij ging dit stuk het minst van alles. Ik had me er helemaal het schompes op geoefend, maar sommige loopjes (met toevallige voortekens) was ik aan het verknoeien. Daar baal ik dan altijd zo van. Ik was niet de enige die de fout in ging. Voor mij een troost, voor het muziekstuk als geheel wat minder fijn. Het stuk klonk in de kerk denk ik wat rommelig, omdat de bekkenslagen van het slagwerk een beetje verzopen in de akoestiek. We hebben de Boda weleens beter gespeeld!

Bij het stuk daarna hadden we de kans om alles weer recht te zetten. Weer een Spaans stuk (ik houd ervan!) met een mooie solo van Bart in het begin. De klarinetten konden zich weer lekker laten gaan met loopjes, heerlijk. Music from the Incredibles is van een heel ander kaliber. De film heb ik niet gezien en de muziek kende ik zelf ook niet. Ik kan niet zeggen dat ik een grote fan ben van het stuk. Het is mij te nikserig qua opbouw en de flow snap ik ook niet zo. Het is een grote hectische herrie. In de kerk werd dit helaas nog erger en de bassen en het slagwerk liepen soms een beetje uit elkaar. Met meer geluk dan wijsheid sloegen we ons door het (korte) stuk heen.

Toen was het tijd voor mijn favoriete stuk van de avond: El Camino Real. Al het leuke dat je op een klarinet kan doen komt hier aan de orde. Het stuk is ook geschreven voor harmonieorkest en dat merk je. Het is erg virtuoos voor de klarinetten, maar gewoon erg prettig en logisch geschreven. De loopjes zijn goed te doen met wat oefening. Er is rekening gehouden met wat een mooie klarinetregister is en dat is zo'n verademing ten opzichte van vele andere arrangementen. Verder heb je als klarinetgroep ook de kans om je klankkwaliteit te tonen (die zit bij het Wegenbouworkest wel goed!). Al met al speel ik dit stuk met heel veel plezier. Er zit ook een hele mooie hobosolo in, die door Bert werkelijk fantastisch werd gespeeld. Op dat moment zit ik zelf ook te genieten op het podium. Dit stuk ging bijna perfect, op een stukje van de hoorns na. Een van hen was heel erg vals en dat was nogal pijnlijk.

Na El Camino hadden we nog twee toegiften. Marsen. Ja, ik ben er niet zo'n fan van. Ik was ook redelijk op, dus heel veel power kwam er bij mij ook niet meer uit. We konden tevreden van het podium af gaan. En wat smaakt er na een concert nou beter dan een koud pilsje???? Een koud pilsje dat geen Heineken is! (zoals zaterdag 30 oktober na het concert met KNA in Hoornaar). Helaas was er in de kerk geen pils te bekennen, alleen wijn. En dat vind ik nou net níet lekker smaken na een concert. We moesten dus naar een café uitwijken voor een pilsje, maar eer dat het zover was waren we al bijna een uur verder: weer omkleden, nakletsen, wachten op anderen. Erwin, Dick, Karin, Elisa, Nicoline en ik gingen nog heel even naar een café (La Chouffe gedronken, jammie!!!), maar toen was het toch ook al snel op huis aan. De rit naar Utrecht was lang. Gelukkig kunnen Erwin en ik goed kletsen anders was ik zeker in slaap gevallen. Helemaal kapot, maar voldaan kwam ik thuis.

Voorlopig hebben we met het Wegenbouworkest geen concerten gepland staan, maar ik hoop zo dat we eens in de regio Utrecht een concert hebben zodat ik m'n vrienden ook kan uitnodigen. Het orkest is voor een amateurclub erg goed en ik wil zo graag eens m'n eigen publiek meenemen. Ik ben ook zo benieuwd wat we op een concours zouden halen, maar ik denk niet dat veel mensen zin hebben om dat te gaan uitvinden. Goed, ik ga maar eens een eind breien aan dit lange stuk. Ik hoop dat het niet al te incoherent geschreven is; Cheers!

De kust van Vlissingen