Good stuff and bummers of 2010

Now that the year is coming to an end, it is time for the usual ‘good stuff and bummers of 2010’! I like to look back on the year that has passed and reflect on the most important things that have happened. Also, I don’t want to forget which new music, movies, art etc. I have discovered.




Study and work

A lot of important things have happened this year, the most important being my graduation from the university. I enjoyed the last stage of my study the most, because I finally got to do ‘real work’ in the form of an internship. I liked my internship a lot: it was all about writing! For four months, I was completely immersed in the news. I read everything news-related on internet, followed half the world via Twitter and was active on social networks myself. It almost became an obsession. The first thing I did when I woke up was grabbing my phone to check the latest news on Twitter. It created a lot of unrest in my mind; there is only so much stuff a human being can keep up with. I consumed too much information, it made my head spin at times. It was fun to try, but in the long run it is not for me. As soon as I was done with the internship I dropped Twitter and started using my phone a lot less often. I’m only active on Facebook right now and that’s fine. I also don’t keep up with the news as much anymore, it takes too much time and most of the news is negative anyway. I still believe that later on in my working career writing has to play a big role, but I don’t think the journalism branch is for me. A real bummer was that I found a great job at a magazine about all things Apple, but I turned it down because of the travel time. Taking that job would have meant a 60 hour work week and a job is never worth that for me. Work is important and I think everyone (especially women) should be able to provide for themselves, but I don’t want to sacrifice everything. I love my friends, my orchestra’s, sports, reading and relaxing too much! Right now, I’m in a job that is not the greatest per se, but I earn a relatively good salary whilst I don’t feel that my work is taking over my life. It works for me…for now. I do value a good career and next year is definitely going to be important in that aspect, but as of now I am already learning a lot of things…about myself mostly. I used to think that a job should be your dreamjob, or else you shouldn’t do it. But now that I’m in a job that isn’t that dreamjob, I look at things differently. Work is what you make of it for the biggest part. My goal is to play an important role in my team, to stand out, to learn how the company works, to see opportunities. I think I am on my way to achieve that.



As for my study, I finished it, but alas I can’t be proud...It took me five years to finish a bachelor that should have cost me three. Taking four years would have been justifiable, but five…I can’t even justify it to myself let alone to the world. In retrospect I can say a lot of things about it: reasons, wisdom about myself I know have but back then didn’t….It’s all useless. People tell me to be proud of it: “you have finished it, haven’t you. Well then, be proud!”, but it doesn’t work that way. When I finally got the message that I could pick up my graduation paper, I felt nothing. Really. The only thing I maybe felt was relief. I sort of want to get my masters degree, but I dread my own laziness and procrastination when it comes to studying. I’d have to think damn well about it, and of course save money before I can actually do it.



Arts

My new year’s resolution for 2010 was to dive into the world of art. That certainly succeeded! I followed a course on the history of art where we had to read Gombrich. I also followed a course about classical music. I bought a museumcard, so I could visit museums for free. All in all: I learned a lot more about paintings, sculpture and the history behind it. I ‘understand’ art a lot more now. I can value it more as well. It was a great discovery, because at first I was only into music. Now that I dove into a world of art that I didn’t yet know, I feel my life has become richer in a way. The next project is going to be: movies. I haven’t seen a lot of the so called classics, but really want to. The thing with movies is that I don’t really see the value in them per se, but I used to have the same feeling about paintings and that changed as well. Who knows, in a few years I might know a lot about movies!



But…Music was my first love, so what has 2010 brought in that respect? Well, a lot! As I mentioned before, I followed a course about classical music on the university. I wrote about it before. During this course I really immersed myself in classical music. I don’t think in any period before or after, I got to know so much new music in such a short period of time. It was great! I spent whole evenings exploring new classical music and reading about the composers and the compositions at the same time. The greatest discovery during that course was Mahler. I had to listen to his fifth symphony and it made a great impression on me. I decided that I wanted to listen to his other symphonies as well and I’m still in the process of discovering those. The conductor of my orchestra helped me a great deal by lending me lots of his cd’s and dvd’s. As of now, I’ve listened to Mahlers 1st, 2nd, and 3rd symphony a lot. The moment when you listen to a great piece of music for the first time is something really special. It can make you shiver, cry, and smile at the same time. A little glimpse of heaven. Ah, if it wasn’t for music I wouldn’t want to be here. Music is such a great comfort.



Then there is my other music-preference: metal! In that respect 2010 wasn’t such an extraordinary year. Back in 2007 my (then) boyfriend gave me lots of cd’s and tips for bands to listen to so I know the basics. I don’t really keep up with metal as much anymore, when it crosses my path it’s great, but when it doesn’t I am happy to listen to the old records that I love. The real highlight of the year was the new Agalloch album of course. My favorite albums this year: Alcest - Eccailles de Lune, Fear Factory - Mechanize, Agalloch - Marrow of the Spirit, Burzum- Belus.

I went to quite a few concerts this year, metal and classical. The most extreme was going to Romania for Agalloch of course. But it was worth it! It was without a doubt the best concert this year, especially the one in Bucharest. Second place goes to the Fear Factory gig on 5 december. I went completely crazy and my neck hurt for two days after the concert.



Travel

I did travel quite a bit this year. I went to Romania to see Agalloch! It was such a great trip, but way too short! I love seeing the band and loved to see Milla and Nik even more! Great friends don’t have to live around the corner. I wanted to go to Romania as well because one of my ex-boyfriends was originally from that country. Matter of interest. Aside from Romania I also went to Rome, to see all the great historic treasures and art. I went to Austria as well, for a week of hiking in the mountains. And last but not least: Scotland! That was just awesome. Great landscape, great people, and who would have thought, great weather! I really want to go back there.

Excalibur

Hoe meer ik naar Siegfried's Funeral March van Wagner luister, hoe meer ik ervan overtuigd raak dat dit het meest geniaal geschreven thema/motief uit de klassieke muziek ooit is. Ken je iets beters, gooi het alsjeblieft mijn kant op, want hiervan raak ik zo vervuld dat ik bijna begin te kwijlen.

De mooiste muziek ontdek je bij toeval en zo ook deze keer. Ik zit weer in een periode dat ik zin heb in allerlei vage fantasy- en ridderfilms. Magie, lekker knokken, jaloezie, verraad...ik smul ervan. Ik zat een tijdje terug op IMDB een beetje te browsen naar films over de Arthur legende en tot mijn stomme verbazing had ik de populairste nog niet gezien: Excalibur uit 1981.

Er zijn natuurlijk veel verfilmingen van de Arthur legende gemaakt. Ik had 'Mists of Avalon' al gezien nadat ik het boek had gelezen. Ik vind deze vertelling erg mooi, de rol van de vrouw staat hierin centraal. Ook heb je de mini-serie Merlin, die ik als kind echt zo geweldig vond dat ik ervan droomde, wekenlang. Toen ik hem later nog eens bekeek was het minder goed, helaas! Had ik het maar niet gedaan....Deze vertelling gaat uit van, surprise surprise, Merlijn!

Mooi vind ik dat Morgaine in Excalibur en Merlin de gemene tovenares is, terwijl ze in The Mists of Avalon de goede hoofdpersoon is! Een legende is op veel manieren te interpreteren en elk heeft mooie kanten. Ook speelt het zwaard Excalibur in elke film een andere rol, net zoals godsdienst dat doet. In de ene film is godsdienst zeer belangrijk (Mists), in de andere moet je godsdienst meer zien als een excuus om duistere magie te gebruiken (Excalibur).

Maar waar ik deze post dus eigenlijk voor schreef was de muziek. Toen ik Excalibur zat te kijken werd ik al direct getroffen door de muziek. Ik wist direct dat het geen originele soundtrack was, daar was het té geniaal voor. Met alle respect voor goede soundtracks, maar ze staan bij mij op een net iets lager niveau dan oude klassieke muziek. Maar wat was die muziek dan.....wie was de componist??? Ik zocht het tijdens de film niet op. Ik gokte zelf dat het Richard Strauss was en achteraf gezien zat ik best warm. Nadat de film was afgelopen ging ik gelijk naar IMDB.com om te kijken wat het was. In de aftiteling stond wel gewoon een componist genoemd, maar ik kon gewoon niet geloven dat die het had gecomponeerd. Toen ik op IMDB zag dat er dingen van Wagner waren gebruikt sloeg ik me voor m'n kop...natuurlijk Wagner! Gebruikt zijn: Prelude to Parsifal, Prelude to Tristan und Isolde en Siegfried's Funeral March from The Ring. Die laatstgenoemde is degene die het meeste indruk maakt. Hij past PERFECT bij de film!

Vooral in het begin, als het thema direct wordt ingezet, word je bevangen door zo'n gevoel...hier staat iets op het punt te gebeuren; iets heroïsch, groots, meeslepends... Je wordt direct in de film gezogen. Jaja, deze film blijft me bij. Hij heeft z'n knullige momenten, maar hij is zo lekker duister. Merlijn is in deze film geen druïde, maar een necromancer. Geen gewauwel over Avalon en de 'mother goddess', gewoon hoppa, zonder schroom duistere magie gebruiken.

Oordeelt u zelf over het begin van de film:



NB voor de Facebookmensen. Wederom een filmpje in deze post, jullie weten de weg naar mijn echte blog wel te vinden inmiddels...

Even die nieuwe uitbreiding van WoW halen....

Bart vroeg me vorige week of ik zin had om mee te gaan naar de launch van de nieuwste uitbreiding van World of Warcraft: Cataclysm. De nieuwe uitbreiding ging 7 december in de verkoop en de Mediamarkt in Rotterdam had een heel evenement georganiseerd. Op 6 december vanaf 22:00 uur 's avonds waren er op het pleintje voor de winkel allerlei activiteiten opgezet die met het spel te maken hebben. Om exact 0:00 uur zou de winkel opengaan en kon iedereen door middel van een 'storm the front-actie' het spel aanschaffen. Ik ben altijd wel in om dingen te doen die je normaal niet zo snel doet, ook al zou dat betekenen dat ik een nacht idioot weinig slaap zou krijgen. Dinsdag om 8:00 uur werd ik gewoon op m'n werk verwacht! 

Voor diegenen die World of Warcraft niet kennen, zal ik proberen het spel even heel simpel uit te leggen. Je hebt een 'wereld' met twee fracties: de Horde en de Alliance, die met elkaar in conflict zijn. Per fractie zijn er 6 rassen om uit te kiezen. Je kiest dus een ras en daarbij kies je wat voor soort character je wilt maken, bijvoorbeeld een mage. Die ga je vervolgens sterker maken (levelen) door quests te doen. Door de tijd heen zijn er steeds grote verhaallijnen geweest die je volgde met de quests. Ik ga niet op deze lore (zo noem je dat) in, want dat wordt veel te ingewikkeld. Het enige wat voor nu handig is om te weten, is wat er bij de laatste uitbreiding grofweg is gebeurd. Dat is heel simpel uit te leggen. Er was eens een hele grote draak, Deathwing genaamd. Die vond het leuk om heel de wereld van Warcraft eens lekker kapot te maken met zijn immene krachten. Hij vloog er dus overheen en liet chaos en destructie achter door vuur te spuwen en weet ik het wat. Bijna alle gebieden uit het spel zijn dus veranderd. Ook zijn er een paar gebieden bijgekomen en er zijn twee rassen bijgekomen: de worgen en de goblins. Hoe het spel verder allemaal in z'n werk gaat is verder niet belangrijk.

 

Aangezien de vorige uitbreiding, Wrath of the Lich King, niet zo geweldig was (ik vond de toegevoegde gebieden niet zo leuk), hoopte ik op een leukere wending in het spel. Nu ik het gisteren en vandaag een beetje gespeeld heb kan ik gelukkig zeggen dat die goede wending er is gekomen! Maar hierover later meer, terug naar de avond in Rotterdam.

Gehuld in de mist reden Bart en ik in een gare, aftandse Peogot 307 naar Rotterdam. Daar waren we veel te vroeg, om half 9, maar toch stonden er al tientallen fans op het pleintje. Ik was nog gewoon in m'n nette werkkleding: rok met maillot en had totaal geen rekening gehouden met de kou! Driewerf dom, want het vroor. We vluchtten dus de dichtsbijzijnde Burger King (!) in. Ik dronk daar thee, wahaha. Nooit gedacht dat ik nog eens in zo'n pleuristent zou zitten, maar ik was maar wat blij met de warmte. We wachten daar gewoon af tot het 10 uur was en gingen terug. Ineens stonden er een paar honderd man op het plein. Alles was prima geregeld. Je kon gratis chocomel halen en er stonden zelfs wc's. Er was een mini-podium opgebouwd, met een grote beamer erboven. Om 10 uur ging het evenement van start met een presentatie van twee knakkers van Gamekings. Eentje kende ik vaag van die show, maar ik kijk daar verder nooit naar. Ze lieten filmpjes zien, maar al snel begonnen ook kleine wedstrijdjes. Per tweetal kon je strijden om leuke goodies: muismatten, keyboards, muizen, en op het laatst werden zelfs laptops weggegeven. Dik chill, maar dat vonden te veel andere mensen ook dus we konden ons niet meer opgeven wegens te veel aanmeldingen. Op een gegeven moment kreeg ik door de kou toch wat honger, m'n kacheltje was leeg! We gingen dus naar de patatboer (Bram Ladage) die ook op dat pleintje staat en wat bleek nou: ze gaven gratis patat weg. Nou, daar zeg ik geen nee tegen! En even daarna werden Bart en ik ook geïnterviewd door Gamekings. Het resultaat is een flauwe grap richting ons, te zien in het filmpje hier (bij de 3:00 minuten mark).
Voor de rest heb ik me echt rot gelachen om de paar die-hards die helemaal verkleed waren gekomen. Die mensen zijn vaak een beetje sullig, maar toch ook weer schattig, omdat ze met een serieus hoofd in een game-kostuum rondlopen. Ach, ik denk altijd maar: bij carnaval lopen duizenden mensen zo rond en kijkt niemand ervan op en nu lacht iedereen die paar kostuumliefhebbers uit. Ieder z'n hobby, toch? Ik ben op de foto gegaan met mijn twee favorieten. Deze twee waren verkleed als trolls (een ras uit WoW). Bart ging op de foto met een Belg, die als human paladin was gekomen. Hij won later ook de contest; kreeg 'ie toch mooi een iPad voor!

En toen was het bijna zover: 0:00 uur! Ik was er blij mee. M'n voeten vroren er zowat af. We gingen in het gedrang staan om de winkel in te komen. Het was helaas nog niet zo makkelijk, want toen de winkel eindelijk open ging en de storm the front actie begon.....mocht lang niet iedereen meteen naar binnen. Er werden steeds maar 20 mensen doorgelaten. Wij stonden redelijk vooraan, maar de meute achter ons begon me een partij te dringen! Ik snapte eindelijk een beetje hoe die mensen van dat festival in Duisburg zich voelden. Ik werd fijngeperst in de menigte en kwam op een gegeven moment tegen een dranghek aan. Toen werd het echt pijnlijk. Ik kon geen kant meer op en vond het maar een beetje eng! Gelukkig mocht ik van een beveiliger er langs glippen, maar jeetje. Je kan gewoon niks...Vreselijk was het. Blauwe plekken oplopen voor WoW gaat wat ver, maar zo was het wel. Eenmaal in de winkel was ik blij: warmte! En er waren nog limited editions te verkrijgen (die bleken later binnen 30 minuten uitverkocht te zijn). In de doos zaten allerlei goodies: een muismat, soundtrack, dvd, tradecarts en een boek met artwork. Omdat we naar de nachtrelease waren gegaan kregen we ook allemaal een goodiebag met stickers en een poster.

Ik ben heel blij dat ik gegaan ben, het was een grappige ervaring. De volgende keer blijf ik lekker thuis, daar niet van, maar soms moet je eens wat geks doen. Ik voelde me overigens, ondanks vier uur slaap, kiplekker op m'n werk de dag erna. Vreemd! Pas woensdag kon ik het spel installeren en spelen.

Ik was het meest benieuwd naar de startgebieden van de twee nieuwe rassen en ben die dan ook als eerste gaan testen. Die van de Goblins is leuk, vol met gimmicks, explosieven en rakketten. Die van de Worgen echter, is ronduit geniaal. Heel duister sfeertje, perfecte muziek erbij, mooie verhaallijn met veel phasing (een nieuwe techniek die Blizzard gebruikt om het questen interactiever en realistischer te maken). De hoge level gebieden ben ik nog niet in geweest. M'n warlock is nog maar level 76, dus die kan daar nog niet in (je moet level 80 zijn). M'n hunter, die wel level 80 is, heb ik abandoned. Dat focus systeem is zo compleet ruk, ik kan daar niet mee omgaan en ik vind m'n warlock toch toffer.

Is weer een lang verhaal geworden, sorry als je geen WoW speelt en er geen reet van begrijpt. Geeft niet, snap ik best!

Kapot gaan op Fear Factory

High on Fire en Fear Factory live in het kort: moddervet. High On Fire was te kort en als band verdienen ze beter dan een voorprogramma. De zaal is voor een band als deze ook wat te groot, dit moet in een donker hol. Fear Factory was ramptetampen als een idioot. Heb gesprongen, mijn hoofd als een gek op en neer gezwaaid, geschreeuwd, gelachen en vooral genoten! Tering, ik wou dat ik die avond nog een keer over kon doen!

En nu de langere versie. Christiaan en ik kwamen echt precies op tijd aan. We pakten een pilsje, liepen de grote zaal van 013 in en een minuutje of wat later begon High on Fire. Ik vroeg me af of Matt Pike eens in een t-shirt zou komen, maar nee hoor. Gewoontegetrouw kwam hij in blote bast het podium op, met zichtbare bilspleet incluïs. Gelijk als ik de kop van die gast zie moet ik grijnzen. Die man leeft en neemt meer genotsmiddelen dan goed voor 'm is. Een rokersgebit, groeinde bierbuik, smerig kapsel...het klopt precies met het plaatje van stoner metal in mijn ogen. Op dit soort momenten mis ik dan toch die wietlucht om me heen bij concerten, dat hoort bijna bij deze muziek. Ze zetten in met een nummer van hun laatste album. Ik vond het meteen lekker klinken: vuil en aggressief. Helaas werd er in de zaal maar mat gereageerd op hetgeen wat het drietal liet horen. High on Fire is dan toch helaas niet geschikt als voorprogramma voor een band als Fear Factory. Het kon mij allemaal weinig schelen, ik genoot! Zeker toen ze mijn favoriete nummer, Turk, gingen spelen kon de avond voor mij al bijna niet meer stuk.



De rest van de show was dan ook een heerlijke opwarmer wat betreft het headbangen. Even die spieren losgooien. Naast mij stond ook een gast lekker uit z'n dak te gaan, ik vind dat altijd leuk om te zien.

Na High On Fire konden we weer even een drankje gaan halen, maar we moesten ons snel terug naar de zaal haasten, want Fear Factory stond op het punt te beginnen. De intro van het nieuwe album klonk en de band zette Mechanize in. Dat beukte er gelijk volop in en de zaal werd gek. Wij stonden bijna helemaal vooraan en belandden dus lekker in de pit. Meestal houd ik me er redelijk afzijdig van, maar ik vond het eigenlijk wel prima om af en toe een duwtje te krijgen. Ik weet niet wat ik zo leuk vind aan Fear Factory, muzikaal gezien is het allemaal maar matig. Echter, met de energie en beukende riffs en strakke ritmes is het de ideale live band voor mij om lekker op tekeer te gaan. Het is een uitlaatklep voor mijn agressie (ook vrouwen hebben daar last van). Ik vind de melodieën vaak ook heel tof, net als de melodische zang. Helaas is meneer Bell nog steeds niet zo goed als hij live zingt, maar dat wist ik en ik lette er dan ook niet op. Vermakelijk vond ik ook Gene Hoglan (wijlen Strapping Young Lad), die ze tegenwoordig achter de drumkit hebben zitten. Die gast zit met een stoïcijnse kop de meest idiote machinegeweer ritmes te rammen. Let ook vooral eens op zijn schoenen: Dr.Martens zonder veters. Moet overigens ook wel opmerken dat, op de zanger na, een dieet de bandleden geen kwaad zou doen; wat een Amerikaanse papzakken zeg!

De set ging ondertussen door. Ik kende alle nummers en heb ze ook allemaal meegebruld. Twee gozers naast mij hadden ook door dat ik de nummers kende en gedrieën brulden we ze dan mee.

Een van de gasten die met mij ging headbangen en meebrullen

Ik moest op een gegeven moment keihard lachen toen vijf gasten naast mij synchroon aan het headbangen waren, dat zag er zo komisch uit. Ik vond het ook heel tof dat de band heel veel oud werk speelde! Ik heb gesmuld van Smasher/Devourer, Linchpin, Acres of Skin, Demanufacture, Self Bias Resistor en Zero Signal.



En hetgeen wat ze van het nieuwe werk speelden waren gelukkig nummers die ik ook erg tof vond. Man, het optreden was echt veel te snel voorbij! M'n stem was inmiddels redelijk weg, m'n keel erg pijnlijk. M'n rug had ook een aardig stootje gehad, omdat een gast achter me er tijdens een ietwat te enthousiaste headbangsessie met z'n kop tegenaan was geknald. Hij had net wat meer pijn geloof ik. M'n nek had ook aardig wat te verduren gekregen.

Na de toegift bleef iedereen nog staan, tevergeefs. De roadies kwamen op en werden een beetje weggejouwd, omdat iedereen nog meer Fear Factory wilde. Dit concert was voor mij het hoogtepunt van het jaar qua metalconcerten, al moet ik daarbij aantekenen dat ik dit jaar naar bijzonder weinig concerten geweest ben. Goed voornemen voor volgend jaar dus, al zal dat wel goedkomen met Roadburn in het vooruitzicht!

Setlist (benadering):
Mechanize
Fear Campaign
Shock
Smasher/Devourer
Securitron
Linchpin
Acres of Skin
Powershifter
Industrial Discipline
Big God/Raped Souls
Martyr
Demanufacture
Self Bias Resistor
Zero Signal
Dog Day Sunrise
Replica

De eerste workshop bij ASR

Ik had donderdagmiddag een workshop bij ASR: Motivatie & Persoonlijke Groei. Geheel blanco en vol verwachting ging ik erheen. Ik had geen flauw idee hoeveel mensen bij zo'n workshop aanwezig zouden zijn, het bleken er slechts 9 te zijn! We zaten dan ook in een intiem zaaltje. Al bij binnenkomst voelde ik me op m'n gemak. Iedereen stelde zich bij binnenkomst op een natuurlijke manier aan elkaar voor, dat zette een goede sfeer neer om mee te beginnen. Onze groepsleidster, een vrouw van eind twintig, was ook erg vriendelijk.

We begonnen met een uitgebreide voorstelronde. Iedereen vertelde op welke afdeling hij of zij werkte en waarom hij bij de workshop zat. Dat leverde voor mij al wat verrassingen op. Een paar mensen bleken er namelijk te zitten omdat het een verplicht onderdeel voor hen was en wisten totaal niet wat de workshop inhield. Ze dachten dat het zou gaan over hoe zij anderen moesten motiveren en wisten niet dat het over hun persoonlijke motivatie zou gaan. Er was ook een man, Frank, die ik meteen sympathiek vond. Hij werkte bij productie/pakkettendienst. Ik vond hem heel 'echt', hij gaf zich bloot en vertelde dat hij soms niet wist of hij nog wel op z'n plek zat. Hij had het gevoel dat hij toe was aan een nieuwe uitdaging en wilde er achter zien te komen hoe hij dat aan moest pakken. Slechts één andere man vond ik ook 'zelfbewust', hij wist veel te vertellen over zijn eigen motivatie, leek zichzelf daarin goed te kennen. Het gros van de mensen dat er zat had geen idee wat hen motiveerde, dat verbaasde me wel. Een vrouw gaf letterlijk aan van dag tot dag te leven….Ik vind dat moeilijk te begrijpen.

De eerste oefening was er dus voor bedoeld om die mensen een schop in de goede richting te geven. Je moest je voorstellen dat je 84 jaar was. Wat wilde je dan bereikt hebben in het leven: zakelijk en privé? Natuurlijk kwamen de standaardzaken voorbij: geluk, liefde, afwisselende baan, kleinkinderen hebben, gezond zijn….Ik was verbaasd over mijn eigen doelen. Het eerste dat ik dacht, zonder dat ik mijn gedachten stuurde was: ik wil boeken geschreven hebben. Meteen kwam ook een idee over een boek bij me op, dat het over klassieke muziek moet gaan. Verwonderd, maar blij, dacht ik verder. Er kwam ook bij me op dat ik wel voor mezelf gewerkt zou willen hebben. Ik wil niet eeuwig een loonslaaf blijven, maar 'iets' voor mezelf beginnen. Wat het precies is weet ik nog niet. Ik zou dat ook niet in m'n eentje willen doen, maar met anderen om wie ik geef. Verder wilde ik de voorzitter van de muziekvereniging zijn geweest (echt waar!) en een goede balans tussen werk, privé en geliefden hebben. Als laatste had ik de wens veel van de wereld te hebben gezien en daar dan ook vrijwilligerswerk hebben gedaan. Allemaal dingen die wel te realiseren zijn, lijkt me. Ze vergen alleen wel bepaalde eigenschappen die ik nog niet allemaal heb. Zo heb je voor een eigen bedrijf namelijk veel doorzettingsvermogen en zelfdiscipline nodig. Ik heb wel wat van beide eigenschappen, maar niet genoeg voor een eigen bedrijf. Sowieso moet je daarvoor eerst een goed idee en plan hebben, dus ja…..

Tussen de oefeningen door werd ook wat achterliggende theorie besproken. Er kwamen erg veel piramides voorbij. De piramide van Maslow passeerde onder andere de revue. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Piramide_van_Maslow). Volgens de workshophoudster komt iedereen wel aan zijn lichamelijke behoeften, veiligheid, sociaal contact en waardering (al is dat misschien niet voor iedereen genoeg om zich fijn te voelen). Het gaat er echter om dat je komt tot zelfontplooiing. Ze beweerde dat maar 5 tot 10% van de mensen daar echt op blijvende basis toe komt. Iedereen ontplooit zich natuurlijk via onderwijs, maar het gaat om daarna. Blijf je 40 jaar in dezelfde baan zitten en blijf je daarin hangen, ontplooi je je dan wel? Wat doe je allemaal? Waarom doe je het allemaal? Doe je het vooral omdat anderen het van je verwachten?
Dat soort vragen moet je jezelf stellen….

Ik vertelde dat ik daar recentelijk veel moeite mee heb. Sommige mensen snappen het echt niet dat ik bij ASR ben gaan werken. Sommige mensen hebben mij letterlijk gezegd: waarom heb je niet voor iCreate gekozen, dat is toch je droombaan? Die opmerkingen hebben mij veel pijn gedaan. A) omdat ik het wel belangrijk vind dat de mensen om wie ik geef mijn keuzes respecteren en B) omdat ik me dat helaas best wel aantrek. De workshop confronteerde mij daarmee en zette mij aan het denken: waarom trek ik het me zoveel aan wat andere mensen daarvan dachten? Ik kan de keuze voor mijzelf perfect motiveren. Dat moet dan toch genoeg zijn? Als ik die motivatie naloop voor de keuze voel ik mij ook tevreden. De mensen in de groep begrepen mijn frustratie wel en vonden het dapper dat ik toch de keuze voor ASR had gemaakt.

Mijn persoonlijke motivatie nu bij ASR is de volgende: er uit halen wat er in zit. Ik ben deze week al in het Functioneel Beheerteam gegaan, volgend uit mijn interesse voor systemen, ICT en techniek. In mijn team hoop ik ook meer te gaan doen dan slechts de standaardtaken. Verder wil ik zo veel mogelijk leren van de mensen die al langer bij ASR zitten. Ik wil de bedrijfsstructuur leren kennen, met mensen spreken, cursussen en workshops volgen. In mijn vrije tijd wil ik mijn andere interesses ontwikkelen: muziek, in het bestuur van de muziekvereniging, schrijven, fotografie….Kortom: er is genoeg te doen en deze workshopmiddag was een goede stap in die richting.

Ik vond het ontzettend fijn om tussen die onbekende mensen te zitten. Ik geniet er ontzettend van om mensen te leren kennen en te zien wat mensen beweegt in hun leven. De rest van de opdrachten waren daarom ook erg leuk! We moesten in tweetallen gaan zitten en allebei persoon in gedachten nemen die we erg bewonderen. Aan de ander moest je dan vragen naar het waarom en dit later vertellen aan de groep. Ik zat gelukkig naast de man die ik 'zelfbewust' vond. Hij koos als persoon Ghandi en wist dit mooi te vertellen waarom. Ik vertelde ook over mijn persoonlijke zaken en hij gaf me mooie adviezen.

Bij een andere opdracht moesten we in drietallen spreken over onze persoonlijke hindernissen bij het bereiken van die zelfontplooiing. Er zat een vrouw in ons groepje die een beetje triest keek. Ze vertelde dat andere mensen haar nooit zagen en dat ze zo graag wilde dat mensen dat wel deden. De manier waarop ze het vertelde wekte bij mij veel gevoel op. Je zag hoe graag ze het wilde, maar ook dat ze het eigenlijk niet durfde. Het was zo'n vrouw die je meteen sympathiek vind, maar die je inderdaad ook weer snel vergeet omdat ze geen sterke indruk achterlaat. Hoe kan zo'n vrouw ooit de zon van haar afdeling worden? We praatten er met zijn drieën over en kwamen eigenlijk op het volgende uit: als je het echt wilt, verander je gedrag dan in kleine stappen. Maar ga ook niet iemand zijn die je niet bent. Als het niet in je persoonlijkheid zit om heel uitbundig te zijn, zou het alleen maar gek zijn om dat wel te doen. Dit antwoord is natuurlijk niet sluitend en ook geen oplossing, maar je hoopt toch iemand er een beetje mee te kunnen helpen. Die vrouw was wel dapper genoeg om haar probleem ook in de groep te bespreken, maar het advies wat ze daar kreeg was mijns inziens compleet nutteloos. Een paar mensen riepen: oh, dat moet je gewoon doen. Ja tering, als alles zo makkelijk was….Het is makkelijk brullen vanaf de zijlijn, denk ik altijd maar. Iedereen heeft zo zijn persoonlijke hindernissen. Als iemand dan tegen je zegt: 'oh joh, dat moet je gewoon doen!', denk je dan 'oh ja, maar natuurlijk!'. Nee, daar heb je echt geen zak aan. Ik denk eerder dat je moet beseffen wat het is dat je tegenhoudt en dan in kleine stapjes die angst moet overwinnen. Klinkt nog steeds heel vaag, maar onderkenning en herkenning van je probleem is al stap één. Natuurlijk moet je op een gegeven moment iets 'doen', je angst overwinnen, iets zeggen of een handeling maken die je eigenlijk niet durft te doen…Maar alleen zeggen 'oh dat moet je gewoon doen', daar help je mensen denk ik niet mee.

Voor mij was de belangrijkste realisatie in de workshop dat ik achter mijn eigen keuzes moet staan en het oordeel van anderen naast me neer moet leggen, ook als die anderen mensen zijn die ik hoog heb zitten. Uiteindelijk heb je toch zelf het meeste 'last' van je eigen beslissingen, dus denken aan je eigen welzijn staat voorop. Ik had ook niet bij ASR kunnen gaan werken. Ik had bij iCreate kunnen gaan werken en meer dan zestig uur per week van huis kunnen zijn. Dan had ik geen tijd gehad voor muziek en sport; was ik daar dan gelukkig van geworden? Ik had ook verder kunnen zoeken naar een andere droombaan, maar joost mag weten hoe lang dat had kunnen duren. En waar had ik dan van moeten leven? Stompzinnige uitzendbaantjes? Zoals iemand uit de groep heel treffend zei: 'Hadden de mensen die het niet eens waren met je keuze niet maandelijks duizend euro op je rekening kunnen storten?' Nee, ik ben best blij met mijn keuze voor ASR. Ik heb genoeg vrije tijd over voor al mijn hobby's. Ik kan nu eindelijk eens serieus werk maken van die halve marathon die ik al een jaar wil lopen! De goede balans tussen werk en privé maakt mij blij.

De tijd in de workshop vloog letterlijk voorbij. Ineens was het vijf uur en was het voorbij. De sfeer was prachtig. Ik bedankte de workshopleidster vanuit de grond van mijn hart. Frank bleef ook hangen en vroeg of hij met mij kan lunchen. Zo zie je maar, vanuit zo'n middag kunnen mooie contacten ontstaan. Ik ken weer wat meer mensen in dit grote bedrijf en hoop er nog veel meer te leren kennen.

Sunday, the day I dread the most

Most of you who know me, will know that I don't like sundays, generally speaking. Moreover, I usually dread this day of the week! Why is that? Well, the days feels dead most of the times. It is very quiet, the shops are closed, nobody is doing jackshit, or you are feeling crappy from whatever crazy shit you did on saturday night. These little things can make me feel melancholic, but not the good sort of melancholy which I can feel while listening to beautiful but sad music. No, this type of melancholy is usually linked to memories of the past that like to come back to haunt me. Memories of lovely times that can never come back (first love, for example). These thoughts are useless, I know that, but somehow I mostly get them on sundays. I can't really do much about it. I try planning my sundays with fun stuff: sport, friends, activities. Activities that involve more people usually help the most, but sometimes, even the company of the people I care about isn't enough to prevent me from having these dreadful sunday moments. It's something I have to live with, I guess.

This all leads to the point I'm trying to make. Even I, who hates sundays, can enjoy them in some way. Like last sunday when I went for a long walk in the woods with Christiaan. We took my camera's with us to take pictures. The weather was wonderful: sunny, cold, no wind. The land was covered with a very thin layer of frost. I love that! The light in the forest was mesmerizing and a lot of our photo's turned out very good. I would like to show some of them.

Later during the day, the memories came to haunt me again, but Christiaan helped me a lot by listening to me talking about it. It is pretty hard for me to talk about it, because it seems like a great chaos in my head that needs to be sorted out. The conversation we had was really wonderful and I think it helped both of us. We both have our inner demons. For me, the problem lies mostly in accepting that I have these thoughts that haunt me. I shouldn't fight them, but accept that I have them and let it go. That, I find, is really hard. I cannot speak for Christiaan here, since it isn't my choice to make his personal stuff public. That is his own choice to make. I personally think it is good to be open about the private troubles you face, especially the mental ones. Most people are so secretive about that, but why?? I think barely anyone lives in perfect harmony with themselves, yet for some reason, a lot of people find it so hard to talk about their personal fights with themselves. Afraid to open up? Scared the other one will laugh? I don't know. I wish people would be more open and honest to others!

Well, this has become quite the rant, I hope I don't bore you to tears, dear reader.
One last thing I would like to say. This last sunday, after I had this long conversation with Christiaan, I felt elated! My heart was full of love for my dearest friends and family. I had the urge to pick up the phone and call everyone to say how much I love them. I didn't do that, because I think people would probably be really surprised and think that I'm a mad woman (which I am of course, bwahahah). Still, it was a nice feeling! It happens to me sometimes, so don't be surprised when suddenly I come up to you to say that I love you, I only mean the best. I'm a damn hippy for sure!

All the pictures here:

Rhijnauwen

In trance with Wolves

I could barely remember when I went to a metal gig for the last time. That was bad! The last time I went to a metal gig, the same band played: Wolves In The Throne Room. It was way back in May, and they played in Utrecht. This time the American post-eco-black metal-whatever you want to call it-formation played in Nijmegen, Doornroosje venue. I like Doornroosje a lot, it has atmosphere and charm.

We arrived just in time for the band. There was a crowd, but we could easily stand up front and still had plenty of space. Like I expected from the Wolves, they ignored the crowd mostly. They came on stage and took their time to lit candles and burn incense. That reminds me a little of the Agalloch shows. Wolves use even more incense. I like it, it smells like a forest. I turned to one of my friends to express my wish for their female singer to once attend their live shows. Alas, she is never present, but I would so love to hear a song like A Looming Resonance live.

They opened with one of my favorites: Ahrimanic Trance:



At once I was swept away by the aggression and violence with which they played. I was standing straight in front of the singer, and could clearly see how he pulled himself into the music. I was experimenting myself by NOT putting in earplugs. Well, we were standing next to the speakers and I can tell you: it was loud….When the band was halfway through their second song I was feeling dizzy and kind of queasy so I decided to put in my earplugs. That felt a lot better, but diminished the immersing experience a little.

Which songs they played after the first one, I honestly wouldn't know. The second song was my least favorite. They slow part was a little too long and it didn't connect for me. I think they played Crystal Ammunition as well, but I'm not sure. Google failed me here, because I searched but couldn't find a setlist anywhere!

 

Ah it doesn't really matter what they played. For me, it is all about the feeling. I remember the first time I saw Wolves….vividly. I had to cry and became very emotional. The same thing only happens to me when I listen to classical music. I love black metal because it can awake the same feelings as classical music in me. I don't know why though. Maybe it is because of the chords they use, the atmosphere, the repetition….I feel like I'm in a trance, in this higher state of consciousness…It's hard to explain really!

The Wolves got me in a trance this time again. I loved their show, but it was way too short. Seriously, they played 4 songs in little under an hour. I think they should play at least 1,5 hours. I was slightly bewildered when the show ended, because I had expected them to play longer.
Nevertheless, it was a great show again, and I wouldn't want to have missed it.

NB for Facebookreaders: this is a post with YouTube shyte. Read it here 

Als een sinaasappeltje zo fris

Mijn moeder wilde mijn zusje en mij van de zomer eigenlijk al eens meenemen naar een wellness center. Het kwam er toen niet van, omdat ik in die tijd nog fulltime bij de NOS zat en m'n zusje ook een vakantiebaantje had. Nu hadden we het dan eindelijk eens ingepland. M'n moeder had een leuk arrangement gevonden bij de sauna in Soesterberg, het herfstarrangement. Je mocht dan gewoon gebruik maken van alle sauna faciliteiten, maar er zat ook een lichaamsbehandeling bij waarin je helemaal werd ingepakt en weet ik 't wat. Ik had nog nooit zoiets gedaan, maar het klonk allemaal lekker ontspannend.

Zelf ben ik weleens vaker naar de sauna in Houten geweest met Chris, dus ik wist dat ik geen probleem had met het naakt rondhuppelen tussen de andere bezoekers. M'n moeder en m'n zusje leek dat minder chill, maar ik stelde ze gerust. Het stelt namelijk echt niets voor. Iedereen is naakt, niemand kijkt je gek aan.

Rond een uurtje of 12 kwamen we bij de sauna aan en daar was het al aardig druk. De sauna ligt midden in het bos, qua ambiance zit het dus wel goed. We kleedden ons om en gingen de sauna in. Pas om half 4 hadden we onze lichaamsbehandeling dus we hadden nog wel even tijd om te relaxen.

Eerst gingen we in de sfeersauna. Die sauna was niet zo heet, maar 65 tot 70 graden en hij had allerlei lichtjes en van die zweverige muziek. Leuk om even in te komen, maar ik vond hem niet heet genoeg (toen). Daarna het verplichte afkoelen, altijd leuk. Er was een neveldouche, maar ik vind dat niks. Liever even snel het koude dompelbad in, hoppa. We genoten ook nog even van het bubbelbad en gingen daarna het kruidenbad in. Die vond ik niet zo fijn. Het was er ontzettend heet, maar omdat je wel in een bad zit kan je je warmte niet kwijt. Ik kreeg het er vrij snel veel te benauwd en vluchtte naar buiten. Ik had blijkbaar niet goed op m'n hitteniveau gelet, want toen we na het lunchen in een hetere sauna gingen moest ik er ook al vrij snel weer uit, omdat m'n hartslag veel te hoog werd. Ik vond het zelfs aangenaam lekker in het koude dompelbad, een vreemde ervaring (Geschikt voor de landmacht? lol). We zwommen ook nog even in het buitenbad en ik wilde per se even naakt over het gras tussen de bomen lopen. Kijken of ik dat oergevoel boven kon krijgen, maar helaas. Het was vooral erg koud en die regen maakte het ook niet fijner. Rillend vluchtte ik naar binnen. Het was toen al bijna tijd voor onze lichaamsbehandeling.

Nu ik de behandeling gehad heb begrijp ik volledig waarom mensen daar grof geld voor neertellen. Wat een luxe! Ik mocht op een bank gaan liggen en eerst werd heel het lichaam gescrubd. Daarna moest ik dat even van me af douchen en mocht ik op een stuk plastic gaan liggen. Dat was toch wel een aparte ervaring. Ik kreeg een naar sinaasappel geurend goedje over heel m'n lichaam gesmeerd en werd in dat plastic gewikkeld (weird!!). Daar kreeg ik een dekentje overheen. Het voelde net alsof ik in een soort coconnetje lag. De vrouw die mijn behandeling deed gaf me vervolgens een heerlijke hoofdmassage. Ik heb me in tijden niet zo relaxed gevoeld! Het was veel te snel voorbij. Het sinaasappelspul hoefde ik niet per se af te spoelen, dat zou intrekken. Helaas moest ik toch m'n haar wassen dus het zal er toch grotendeels af zijn gespoeld. Nu ik dit schrijf voelt m'n huid wel heel zacht, ik hoop dat het een paar dagen zo blijft!

Zo'n dagje sauna is gek genoeg heel uitputtend. Je voelt je wel op een lekker manier moe en voldaan. Ik vond het echt heerlijk! M'n moeder en m'n zusje vonden het ook heel erg fijn en, zoals ik al verwachtte, hadden ze geen moeite met het rondlopen in evakostuum. We gaan het dus zeker nog een keertje doen!

Concert in Vlissingen

Eén van de leukere dingen om te doen vind ik toch wel een heel dagje met een van m'n orkesten de hort op. Op 30 oktober had ik met KNA nog een optreden waar Christiaan, Linda en Misha zijn komen kijken; dat was geweldig! En 6 november mocht ik weer met het Wegenbouworkest op pad naar Vlissingen. We hadden daar een uitwisselingsconcert met Ons Genoegen, de plaatselijke muziekvereniging. De secretaris van het Wegenbouworkest is daar ook lid, dus zo is de uitwisseling tot stand gekomen. Ik betreur het altijd dat de optredens van het Wegenbouworkest niet eens wat dichter bij huis kunnen zijn zodat mijn vrienden ook eens kunnen komen kijken, maar het is niet anders.

Rond 12:45 uur ging ik samen met Evelyne en haar dochtertje Marieke richting 't Zeeuwse Vlissingen, een tocht van anderhalf uur. We moesten rond een uurtje of 3 aanwezig zijn, maar omdat we voor Nederlandse begrippen vlot door konden rijden waren we nóg vroeger. Vind ik allemaal prima, want ik waardeer het zeer om even een babbeltje te maken met andere orkestleden en rustig een bakkie pleur te drinken. Erwin, Piet, Marja en nog wat anderen waren er ook al. Ons Genoegen was aan het repeteren, dus we konden meteen even luisteren hoe het klonk. We speelden in de Jacobikerk, voor mij een nieuwe ervaring. Toen ik de akoestiek hoorde fronste ik wel even de wenkbrauwen. Het galmde natuurlijk als een gek, dus vooral fortissimo gedeeltes verzopen helemaal. Voorlopig hoefden we nog niet te spelen dus ik liep met m'n fototoestel een rondje. De kerk was best mooi, al miste ik met mijn katholieke opvoeding toch wel de beelden en versieringen.

De Jacobikerk in Vlissingen (interieur)

Ons Genoegen aan het repeteren

Zo langzamerhand was iedereen er wel en we gingen eens beginnen met repeteren. Dat was even wennen! Door die akoestiek liep de boel soms uit elkaar tussen de bassen en de melodie-instrumenten. Sturing van de dirigent was hard nodig. We repeteerden door tot half 6. Ondertussen was er nog een korte pauze waarin de muziekcommissie ook bij elkaar kwam. Ik probeerde De Hobbit van Johan de Meij erdoor te krijgen (een van mijn favoriete stukken om te spelen), maar helaas pindakaas. Hopelijk gaan we wel de Schilderijententoonstelling (Mussorgsky) spelen. Later, nadat ik het concert van Ons Genoegen had gehoord, wilde ik ook graag The Gladiator (soundtrack) in ons repertoire hebben. Ik ben dol op soundtracks, en de Gladiator is een van m'n favorieten. Ik ben ervan overtuigd dat Klaus Badelt dingen van Hans Zimmer heeft gejat voor de muziek van The Pirates of the Caribbean.

De Jacobikerk van buitenaf gezien

Het Wegenbouworkest aan het repeteren

Intermezzo dus even. (NB voor Facebooklezers: filmpjes worden niet doorgelinkt, check dus even m'n echte blog)
Check dit filmpje en spoel m even door naar 6:00 minuten. Knoop de melodie in je oren:



Check daarna deze en spoel 'm door naar 0:58. Het gaat namelijk niet om de hoofdmelodie, maar de tweede melodie. Het klinkt in mijn oren verdacht veel hetzelfde, maargoed….dit even terzijde



Na half 6 hadden we een ruime pauze om te eten en dat was erg gezellig. Ik ging met Dick, Karin, hun dochter Elisa, Evelyne en haar dochter en Nicoline uit eten in een pizzeria vlakbij. We hadden veel lol en de tijd vloog. Er waren nog meer orkestleden in dat restaurant neergestreken. Het eten was er verder prima, de bediening iets minder. Misschien kregen ze minimumloon betaald ofzo, maar het was kennelijk te veel moeite om een bord voor iemand op tafel te zetten als ze daarvoor een beetje om de tafel moesten lopen. Ze gaven het liever helemaal over de tafel heen aan iemand. Die twee arme meiskes snapten ook niet waarom we een beetje moesten lachen. Rond een uurtje of half 8 gingen we weer terug naar de kerk. Iedereen moest zich immers nog omkleden en opmaken. Daarvoor was die kerk iets minder handig. De meesten kleedden zich om op de kanselarij of in de kamer die voor de dirigenten was aangewezen. Niemand trok zich daar iets van aan en op een gegeven moment stond ik te dringen met twee anderen in dat kleine wc-tje om even m'n make up op te doen.

Daarna gingen we achterin de zaal zitten in afwachting van het andere orkest. Ik had nog bijna m'n lift verspeeld, omdat ik Erwin een beetje zat te pesten omdat hij geen bier dronk. Hij gooide me bijna omver (ik stond op hoge hakken) en na een knuffel stonden we weer quitte. Het andere orkest begon om half 9 en ik was wel benieuwd. Er waren eigenlijk maar twee stukken van hun programma die ik kende, namelijk muziek van The Gladiator en The Girl From Ipanema. De andere stukken die ze speelden kan ik me nu ook al niet meer herinneren, ik heb geen programmaboekje meegenomen. Helaas heb ik ook geen zin om me de rest voor de geest te halen, want het orkest had een groot gebrek: stemming. Kijk, KNA Arkel heeft op dat punt ook een hoop te verbeteren, maar zo abominabel als het bij dat orkest was is het daar toch ook weer niet. Het was vooral de hoboïst die ik echt z'n instrument af wou pakken. Hij was standaard veel te hoog (geloof ik), dat ik echt dacht van 'hoor je dat zelf nou niet!?'. Al na het eerste stuk keken we elkaar een beetje vertwijfeld aan van 'wat gebeurt hier!?'. Het was zo zonde, want op andere gebieden deed het orkest het prima. Muzikaal was het allemaal best in orde, maar steeds als er een solo kwam, was dat solo instrument te hoog of te laag gestemd. Heel vreemd. Andere mensen die ook op onze rij zaten deden geen moeite om te luisteren en vielen gewoon in slaap. Ewout z'n ogen vielen dicht, totdat Erwin een foto van hem nam en wij ons lachen niet meer in konden houden. De hoornist die als extra hulp was aangetrokken lag gewoon echt op apegapen, supergrappig.

Ik vond het heel jammer dat de stemming in het orkest zo slecht was, want The Gladiator hebben ze verder gewoon goed gespeeld. De spanning van de film kon ik me zo voor de geest halen. Ik hoop dat we hem zelf ook gaan spelen! The Girl From Ipanema is een van mijn favoriete nummers. Die heb ik ooit in een ver grijs verleden, toen ik nog op het conservatorium zat, als eerste liedje aan m'n klasgenoten geleerd. Superleuk om eens de 'dirigent/leider' te zijn.

In de pauze hadden wij niet echt pauze, want we moesten op het podium gaan zitten om te stemmen en in te spelen. Ons programma was als volgt:
Edvard Grieg - De Huldigingsmars
Edmond Avon - Introduction et Polonaise de Concert (solo gespeeld door Karin op klarinet)
George Gerschwin - An American in Paris
Geronimo Gimenez - La Boda de Luis Alonso
Luis Serrano Alarcón - El Torico de la Cuerda
Michael Giacchino - Music from the Incredibles
Alfred Reed - El Camino Real

toegiften:
W.M. Kendall - Glorious Victory (mars)
Sousa - The Fairest of the Fair (mars)

Ik had er erg veel zin in, bijna alle stukken op het programma zijn leuk om te spelen en ook een uitdaging qua techniek. De akoestiek in de kerk leende zich heel goed voor ons eerste stuk. De huldigingsmars van Grieg is een gedragen en sfeervol stuk met slechts enkele kleine uitspattingen in de kopersectie. Het is gelijk ook wel een embouchurekiller, helaas. We proefden even van de stemming en die leek wel aardig goed te zitten. Ons tweede stuk was een solostuk voor Karin. Karin kan wat mij betreft makkelijk voor een prof doorgaan. Ze kan ontzettend goed klarinet spelen en ook nog eens goed met de zenuwen overweg. Eerst liet ze een paar dingen horen die je op een klarinet kan doen (denk bijvoorbeeld aan de intro van Rhapsody in Blue van Gerschwin, dat enorme glissando) en toen begonnen we aan het daadwerkelijke stuk. Het ging heel erg goed, al vertelde Karin later dat er een blubbertje in haar klarinet zat. Wat is een blubbertje, zult u zich wellicht afvragen. Dat is, minder beschaafd gezegd, dat er teveel tuf/spuug/speeksel in je klarinet zit. Het kan zich onder een klep gaan ophopen en dan komt er geen geluid meer uit de desbetreffende klep, waardoor er bij bepaalde tonen geen geluid meer uitkomt. Dat is dus een van de rotste dingen die je kan overkomen, maar waar je tevens weinig aan kan doen. Bij mijn klarinet heb ik het euvel ook. Bij nieuwe klarinetten moet het pad dat je speeksel volgt zich zo ongeveer nog uit-eroderen (gatsie), en bij mij ging dat in het begin allemaal onder de A-klep zitten. Het wordt al minder, maar in het begin heb ik ook menig concert binnensmonds zitten vloeken. Gelukkig viel het bij Karin mee al hoorde je dat blubbertje heel af en toe. Al met al kan ze heel trots zijn op haar prestatie!

Hierna gingen we de swing erin zetten met het bekende An American In Paris. De slagwerkers konden zich uitleven met allerlei rare toeters, al ging het geluid in die kerk bijna helemaal verloren. Dat was bij het volgende stuk zo ongeveer nog meer het geval: La Boda de Luis Alonso. Een Spaans spektakelwerk, dat voor de klarinetten erg moeilijk is. Bij mij ging dit stuk het minst van alles. Ik had me er helemaal het schompes op geoefend, maar sommige loopjes (met toevallige voortekens) was ik aan het verknoeien. Daar baal ik dan altijd zo van. Ik was niet de enige die de fout in ging. Voor mij een troost, voor het muziekstuk als geheel wat minder fijn. Het stuk klonk in de kerk denk ik wat rommelig, omdat de bekkenslagen van het slagwerk een beetje verzopen in de akoestiek. We hebben de Boda weleens beter gespeeld!

Bij het stuk daarna hadden we de kans om alles weer recht te zetten. Weer een Spaans stuk (ik houd ervan!) met een mooie solo van Bart in het begin. De klarinetten konden zich weer lekker laten gaan met loopjes, heerlijk. Music from the Incredibles is van een heel ander kaliber. De film heb ik niet gezien en de muziek kende ik zelf ook niet. Ik kan niet zeggen dat ik een grote fan ben van het stuk. Het is mij te nikserig qua opbouw en de flow snap ik ook niet zo. Het is een grote hectische herrie. In de kerk werd dit helaas nog erger en de bassen en het slagwerk liepen soms een beetje uit elkaar. Met meer geluk dan wijsheid sloegen we ons door het (korte) stuk heen.

Toen was het tijd voor mijn favoriete stuk van de avond: El Camino Real. Al het leuke dat je op een klarinet kan doen komt hier aan de orde. Het stuk is ook geschreven voor harmonieorkest en dat merk je. Het is erg virtuoos voor de klarinetten, maar gewoon erg prettig en logisch geschreven. De loopjes zijn goed te doen met wat oefening. Er is rekening gehouden met wat een mooie klarinetregister is en dat is zo'n verademing ten opzichte van vele andere arrangementen. Verder heb je als klarinetgroep ook de kans om je klankkwaliteit te tonen (die zit bij het Wegenbouworkest wel goed!). Al met al speel ik dit stuk met heel veel plezier. Er zit ook een hele mooie hobosolo in, die door Bert werkelijk fantastisch werd gespeeld. Op dat moment zit ik zelf ook te genieten op het podium. Dit stuk ging bijna perfect, op een stukje van de hoorns na. Een van hen was heel erg vals en dat was nogal pijnlijk.

Na El Camino hadden we nog twee toegiften. Marsen. Ja, ik ben er niet zo'n fan van. Ik was ook redelijk op, dus heel veel power kwam er bij mij ook niet meer uit. We konden tevreden van het podium af gaan. En wat smaakt er na een concert nou beter dan een koud pilsje???? Een koud pilsje dat geen Heineken is! (zoals zaterdag 30 oktober na het concert met KNA in Hoornaar). Helaas was er in de kerk geen pils te bekennen, alleen wijn. En dat vind ik nou net níet lekker smaken na een concert. We moesten dus naar een café uitwijken voor een pilsje, maar eer dat het zover was waren we al bijna een uur verder: weer omkleden, nakletsen, wachten op anderen. Erwin, Dick, Karin, Elisa, Nicoline en ik gingen nog heel even naar een café (La Chouffe gedronken, jammie!!!), maar toen was het toch ook al snel op huis aan. De rit naar Utrecht was lang. Gelukkig kunnen Erwin en ik goed kletsen anders was ik zeker in slaap gevallen. Helemaal kapot, maar voldaan kwam ik thuis.

Voorlopig hebben we met het Wegenbouworkest geen concerten gepland staan, maar ik hoop zo dat we eens in de regio Utrecht een concert hebben zodat ik m'n vrienden ook kan uitnodigen. Het orkest is voor een amateurclub erg goed en ik wil zo graag eens m'n eigen publiek meenemen. Ik ben ook zo benieuwd wat we op een concours zouden halen, maar ik denk niet dat veel mensen zin hebben om dat te gaan uitvinden. Goed, ik ga maar eens een eind breien aan dit lange stuk. Ik hoop dat het niet al te incoherent geschreven is; Cheers!

De kust van Vlissingen

Familieweekend

Afgelopen weekend was er voor het eerst sinds tijden weer eens een Heijkant familie weekend (de kant van m'n moeder dus). Met een man of 30 zaten we in een een mooie accommodatie in het Brabantse Schaijk, een klein dorpje vlakbij Oss. De weersvoorspelling voor heel het weekend was niet al te gunstig, maar we hoopten er het beste van te maken.

Vrijdagavond stond in het teken van spelletjes. Twee nichtjes hadden een quiz in elkaar gedraaid. Dat was heel leuk, want ze gaven namelijk hints in de vorm van plaatjes of quotes en dan moest je raden welk familielid het was. Ik kwam drie keer voor en dat was reden voor hilariteit. Als kind was ik ook al stronteigenwijs en nam ik alles wat er tegen mij gezegd werd letterlijk. De hint was "wie gooide er nadat zijn of haar vader zei 'gooi jij die vieze luier maar even weg' vervolgens de luier keihard door de kamer?". Ik dus. En "wie gooide de dobbelstenen keihard tegen het plafond omdat hij of zij moest dobbelen voor aanvang van een spelletje?". Ç'est moi. Wie het hoogste gooit mag beginnen he? Feilloze kinderlogica, lijkt mij! De derde was ook hilarisch. Ik heb blijkbaar een keer tegen m'n moeder gezegd: "mama, toen jullie nog apen waren, woonden jullie toen ook in de Beekse bergen?". Mijn moeder vertelde me na de quiz dat ik toen ik vier was een keer vroeg hoe de mens ontstaan was. Het scheppingsverhaal vond m'n moeder toen nog wat te heftig dus ze vertelde dat mensen uit apen ontstaan waren. We waren toen net in de Beekse bergen geweest, vandaar mijn vraag. Ik kan me van alle drie die dingen uit de quiz niets meer herinneren.

Na de quiz gingen we Hints spelen. Dat was ook heel leuk. M'n zusje en m'n moeder hadden de meeste dingen verzonnen: films, boeken, gezegden en liedjes. Gek genoeg werden de meesten echt heel snel geraden! Het was wel een heel leuk tijdverdrijf. Het werd al vrij snel middernacht en na een potje poker ging ik, net als de meesten, naar bed.

Op zaterdag stond er heel wat op het programma. We gingen naar een kartbaan, waar de meesten van de familie een paar rondjes maakten. Ik zag het karten niet echt zitten dus ik hield mezelf bezig met fotograferen. Met m'n vaders camera helaas, dus ik heb de foto's zelf nog niet. Diegenen die wel gingen karten hadden racenamen voor zichzelf bedacht. Dus op de baan raceten onder anderen: Koos Meedogenloos, Loes Pitpoes en Gon het Kanon.

Ik kreeg echt koppijn van die ranzige benzinelucht dus ik hield me na een tijdje wat afzijdig. Gelukkig gingen we na het karten lasergamen en hier had ik wel veel zin in. Een beetje mensen neerlaseren, het kind in je komt weer naar boven! Je kreeg een harnas aan en dan ging je met 12 man naar binnen. Er waren twee teams: rood en groen. De eerste ronde ging het niet zo goed, ik werd steeds door m'n oudste neefje neergeknald. In de tweede ronde was ik iets beter in vorm en ging ik mezelf in hoekjes verschuilen om mensen te ambushen. Supergrappig!

In de avond gingen we lekker gourmetten. Aan onze tafel (zes man, ik, m'n nichtje, drie neefjes en een achterneef) was het bere gezellig. Het bier ging hard en toen de whisky van m'n achterneefje op tafel kwam werd het nog gezelliger. Flauwe grappen alom. Ik begon een beetje te etteren door een dot groente in het pannetje van m'n achterneefje te gooien als ie even drank ging halen. Kortom: het niveau was lekker laag, maar gezellig was het des te meer. Na het eten gingen we weer wat pokeren.

Op zondag leek het een mooie dag te worden. De zon scheen in de ochtend in ieder geval! Dat vond ik wel fijn, want vandaag zouden we Solex gaan rijden. Daar had ik erg veel zin in. Helaas betrok de lucht weer een beetje en toen we naar het Solexverhuur toereden kregen we toch een plensbui over ons heen. In Geffen was het weer droog en we gingen op weg. In het begin moest ik wel even wennen aan de Solex. Het starten is lekker old-school. Je moet een palletje een beetje naar rechts duwen, een hendeltje indrukken bij je stuur en dan een beetje rennen om de motor aan de gang te krijgen. Dan laat je dat hendeltje los en dan hoop je maar dat de motor is aangeslagen. Als dat het geval is, kun je heel voorzichtig dat palletje naar rechts duwen. Gas geven kan niet, je kan alleen remmen. En dat remmen gaat niet zoals we tegenwoordig gewend zijn met trommelremmen. Nee, het gaat op z'n 1947-igs, TRAAG. Zo'n honderd meter voor een kruispunt moet je al beginnen met remmen, dan sta je hopelijk tegen de tijd dat je er aan komt stil. En ik had natuurlijk weer een Solex die direct afsloeg als je stilstond. Ik heb nu nog spierpijn in m'n linkerhand van het indrukken van dat hendeltje (dat was veel zwaarder dan je zou denken). Ook heb ik nog spierpijn in m'n benen van het rennen om die motor aan de gang te krijgen. Als je eenmaal reed was het echt heel gemoedelijk. Je ging maximaal met zo'n dertig kilometer per uur. De ene Solex ging ook sneller dan de andere. Ik had toevallig een snelle. Als ik mijn remmen losliet kon ik bijna iedereen voorbij peren. We reden een voorgeschreven route van 43 kilometer. Deels was dat door het bos. Door alle regen waren de paden lekker blubberig en heel m'n broek en schoenen zaten dan ook onder de modder. Natuurlijk kregen we onderweg ook een bui te verwerken waar we een half uur voor moesten schuilen. Daarna was het minder leuk rijden, want wat een kou! Ik had handschoenen aan, maar dat hielp eigenlijk amper. M'n neefje riep al "bij de eerste beste patatboer die ik zie ga ik naar binnen". Dat deden we dus. Een warme chocomelk hielp veel!

Ik vond het uiteindelijk wel jammer dat we na drie uur klaar waren, het rijden was heel erg leuk. Ik wil ook een Solex om in de stad de blits mee te maken! Kijk nou hoe lief hij er uit ziet!

Hierna was het familieweekend bijna ten einde. We gingen nog even uit eten met z'n allen in restaurant "Nieuw Schaijk". Nou ammehoela, nieuw. Het was weer zo'n typische ervaring. Er stond één vegetarische keuze op het menu onder de weinig verhullende noemer 'vegetarische schotel'. Toen ik aan de bazin van het restaurant vroeg (die door haar omvang door m'n achterneefje tot 'Moermansk' gedoopt werd) wat die schotel was, wist ze het niet eens. Later kwam ze terug en zei dat het vegetarische pastei was. Nou prima dacht ik, een soort quiche ofzo. Toen het gerecht arriveerde bleek het niets meer te zijn dan wat blikgroente met wat salade. Als ik thuis kook maak ik nog ingewikkelder dingen, sjesus. Bijgerechten die geserveerd werden: bloemkool en witlof, jakkie. Net twee groenten die ik niet lust. Nee, ik was niet echt te spreken over het restaurant. Ik geloof dat het voor de vlees- en vis-eters beter was. Het was wel gezellig daar niet van. M'n neefje deed nog een mislukte poging om de serveerster te versieren. Het was ook wel een van de slechtere pogingen die ik gezien heb moet ik zeggen. "Wil je samen met mij het dessert In Love eten?". Tacky!!!

Het was nu echt tijd om naar huis te gaan. Ik heb het zeker naar m'n zin gehad. Ik vind het erg leuk dat m'n neefjes en nichtjes nu bijna allemaal zo'n 15+ zijn. Ik kan niet zo goed omgaan met jonge kinderen, maar nu ze wat ouder zijn gaat dat gelukkig stukken beter. Wat mij betreft volgend jaar weer!

A must read for nearly everyone

One of my favorite books is written by one of my favorite authors: Bill Bryson. The book is called A Short History of Nearly Everything, which is rather ambitious, because how can one book contain the history of nearly everything? Well, it can't, for a fact. The title is a typical Bill Bryson joke. Bryson's writing is full of humor, little linguistic jokes and sarcasm (often directed at himself). I haven't read his latest publications (At Home, for example), but based on what I have read I think that the Short History is his most informed book. Other books of his that I love are In The Woods (a hilarious diary kind of book on how he hiked the Appalachian Trail) and Neither Here Nor There (in which he writes about his travels around Europe). 

But lets get back to the book that this post is about. If A Short History isn't a history about everything, then what is it? The book aims to give the general reader an idea of science: earth, space, how humans got into being, and all this without getting too complicated. Bryson himself is an alpha-educated man and he thought that it should be possible for alpha's to 'understand' a little of science as well. Most of the science schoolbooks are incomprehensible according to Bryson: "It was as if [the textbook writer] wanted to keep the good stuff secret by making all of it soberly unfathomable."

This book was a fountain of knowledge for me. It taught me so much of the cosmos, planets, atoms, bacteria, molecules, life, how humans got into existence. And it's all written in the Bryson-way: accessible and full with humor. A subject like this can seem daunting, but it's not. It's fun; Bryson made it fun! I can only imagine how many years of research this must have taken him. 

The only problem was: I didn't have the book. I read the pocket-edition back in 2007, while I was on vacation in Southern France. I devoured the book and finished it in just a couple of days. I had borrowed it from someone else, so I had to give it back. I wanted to buy the illustrated edition for myself, but as it is a quite expensive book I was in doubt about it. Eventually I forgot about it. In the meantime, I bought loads of other books instead. 

I got a lot of book tokens for my last birthday and I remembered that I wanted to buy the book, so at last I am the proud owner of A Short History of Nearly Everything. Getting the book was not easy. I went to Amsterdam, thinking that it would be easy to get there. The first three bookstores didn't have it in stock. The last one finally had the book…in Dutch. I hate translated books, it's impossible to translate all of Bryson's clever jokes. Luckily, I saw the English version in a corner. It was a little damaged, but I got 10% discount so I decided to go for it. And now that I am re-reading it, I'm loving it even more. 

It's a beautiful book, I love the typography and all the great pictures in it. It's really a lot more fun to read than the pocket version. Recommended for nearly everyone!

Classical Explorations

When I started listening to classical music, I was 15. I didn't want to, but my clarinet teacher made me listen to Mozart's Clarinet Concerto. Like most 15 year olds, I considered classical music something for old and boring people. Little did I know!

The clarinet concerto started to grow on me and my mother bought me another album with various Mozart compositions. It was a good way to explore some of his greatest pieces. Soon I could hum the album from A to Z. And then, one evening when I was fussing around in my room, I saw the clarinet concerto on television. It was a complete coincidence. Sabine Meyer, a famous clarinetist, was performing it. Jaap van Zweden was the conductor. And then, something 'new' happened to me. Before I knew what was happening, I was crying. I started to shiver uncontrollably. It was like the gates of heaven opened a little. The feeling was so wonderful, pure happiness I think. I didn't know that something so perfect existed! It was the first time music moved me to tears. I thought it was a random phenomenon and didn't think about it a lot afterward. I didn't explore too much other classical music immediately, but kept listening to Mozart mostly.

But when I got a little older, 17 I think, my music teacher in high school made my class listen to classical music. That's when I first heard the 9th Symphony from Dvorak. Especially the 2nd movement made a lasting impression on me. The chords at the beginning, just perfect!!!!



This was also the time when I started to listen to Brahms. Mostly the 4th Symphony. The 2nd movement is again my favorite here, because of the lovely interaction between clarinet and horn. Yet still, I didn't realize what classical music could do to me. I actually didn't realize that until roughly 1,5 year ago. I explored a lot more music at that time, in every genre. One of my favorite classical pieces at the time (2009) was the first piano concerto from Brahms. When I saw that it would be performed in the Concertgebouw in Amsterdam I bought tickets instantly. It was the first time that I went to the Concertgebouw. Christiaan and I had very good seats. The piano concerto starts with the violins, a very peculiar thriller sound. I was sitting, in anticipation but with a tabula rasa. How could I know what to expect, when you are used to listening to CD's? But then the conductor raised his hands and the violins started…My whole body surged with the music. I cried, I had goosebumps, I felt like a thousand things at the same time. And again, that feeling of utter happiness. It happened even more intense when the piano started. Of course, it didn't last the whole performance, but still. I had never felt anything like it.

And that's when I started to pursue those 'moments'. Not like an addict or something, but I started to crave those moments. I sort of expected them to happen when I listened to certain classical music. And of course, it happens, but as soon as you expect it, the moment isn't as special. An unexpecting attitude was better. It was better when I didn't know when it would happen. The beauty of the real moments is, that they are unpredictable, but the 'lesser moments' always happen when I listen to certain pieces: Mozart's Requiem, Bach's Matthäus Passion, Arvo Pärt's Te Profundis.

A recent, more special moment, happened when I listened to Mahler's 2nd symphony. I'm really into Mahler at the moment and I view his second symphony as the most perfect composition out there (the opinion might change overtime, but for now, this is it!). I was watching it on DVD for the second time, the first time nothing happened because I was too consumed by exploring it. But during the second time, the symphony started to make sense and it entranced me. It is a very long piece, but it all comes together in the end, the fifth movement. When you here the grand finale, it is as if from the first note onwards, this is what it has been building to. Like it all makes sense, everything that has happened before. And that finale is quite something. It is the most intense stuff I've ever heard (in a beautiful way). The ports of heaven opened again.

And now, of course, I am dying to see this symphony performed in real. Shitty thing is, it will be performed NEXT WEEK. But the whole bloody thing was already sold out when I found out, plus I have to rehearse with my own orchestra and I can't really let them down right now. But when it's on the calendar again, I'll certainly go. I'll pay 100 euro's if I have to!

And when I realize that Mahler is now my hero, I smile. Because I am so young and there is so much more (classical) music to be discovered. There will be so many more experiences like this, and isn't that just wonderful?

Klaasjes

Onder het mom van 'taal is vloeibaar' (vrij gequote naar Christiaan Mulder): kennen jullie de Klaasjes al? Dat zijn korte berichtjes met Klaas in de hoofdrol. Klaas is een held en hij kan en doet alles. Hij is een creatie van Nico Dijkshoorn, u allen wel bekend uit De Wereld Draait Door. Dat programma kijk ik overigens nooit meer, omdat ik de verhalen van m'n oma zo onderhand nog boeiender vind. Maar soms (of vaak) komt Nico Dijkshoorn daar en doet hij iets met taal. Je vindt het wat, of je vindt het niets. Ik vind 'm wel oké, maar sinds ik z'n tweets volg, lig ik vaak helemaal in een deuk. En dat komt door die Klaasjes. Ze slaan nergens op en blinken tegelijk uit in hun genialiteit. Enkele voorbeelden:

Klaas zong naast de douche. Mooie akoestiek. Gingen wij er onder staan. Dan hoorde je die hele gelaagdheid van Klaas. Dat was uniek.

Klaas dook op eenden, als ze aan het broeden waren. Dat deed verder niemand. Die eenden wenden er aan. Lag hij rustig een uur langs de sloot 

Klaas ging nooit met mensen in discussie. Hij zweeg een minuut en sloeg dan een tafel doormidden. Kreeg hij meteen gelijk. 

Dan heb je een beetje een idee. Denk je 'waar gaat dit een hemelsnaam over?', dan denk je het juiste. Het gaat om de rariteit, het idiote. Ik vind het prachtig en besloot zelf ook eens een poging te wagen. Het is leuk om in bed te liggen, op de fiets te zitten en dat dan ineens een idiote zin in je hoofd opkomt waarvan je denkt 'daar moet ik wat mee'.

Klaas deed aan freerunning. Liep je door de stad, zag je 'm ineens over de gevel van de Bijenkorf rennen. Daar draaide hij zijn hand niet voor om.

Klaas deed soms aan rechtse politiek. Haar blond verven en lekker populistische dingen schreeuwen. Daarna lachte hij iedereen keihard uit. Bijzonder. 

Christiaan kan er ook wat van:

Klaas had een woekerpolis. Hij schoffelde hem om in z'n tuin. Alle planten dood. Klaas pissig. Nu is hij aangemeld voor de compensatieregeling. Wij kijken.

 Klaas ging vaak naar de biologische supermarkt. Vragen of ze koeienvlees hadden uit de bio-industrie. Mensen boos, Klaas snapte er niets van. Wij lachen. 

Doe ook mee en laat een Klaasje achter!