Mijn moeder wilde mijn zusje en mij van de zomer eigenlijk al eens meenemen naar een wellness center. Het kwam er toen niet van, omdat ik in die tijd nog fulltime bij de NOS zat en m'n zusje ook een vakantiebaantje had. Nu hadden we het dan eindelijk eens ingepland. M'n moeder had een leuk arrangement gevonden bij de sauna in Soesterberg, het herfstarrangement. Je mocht dan gewoon gebruik maken van alle sauna faciliteiten, maar er zat ook een lichaamsbehandeling bij waarin je helemaal werd ingepakt en weet ik 't wat. Ik had nog nooit zoiets gedaan, maar het klonk allemaal lekker ontspannend.
Zelf ben ik weleens vaker naar de sauna in Houten geweest met Chris, dus ik wist dat ik geen probleem had met het naakt rondhuppelen tussen de andere bezoekers. M'n moeder en m'n zusje leek dat minder chill, maar ik stelde ze gerust. Het stelt namelijk echt niets voor. Iedereen is naakt, niemand kijkt je gek aan.
Rond een uurtje of 12 kwamen we bij de sauna aan en daar was het al aardig druk. De sauna ligt midden in het bos, qua ambiance zit het dus wel goed. We kleedden ons om en gingen de sauna in. Pas om half 4 hadden we onze lichaamsbehandeling dus we hadden nog wel even tijd om te relaxen.
Eerst gingen we in de sfeersauna. Die sauna was niet zo heet, maar 65 tot 70 graden en hij had allerlei lichtjes en van die zweverige muziek. Leuk om even in te komen, maar ik vond hem niet heet genoeg (toen). Daarna het verplichte afkoelen, altijd leuk. Er was een neveldouche, maar ik vind dat niks. Liever even snel het koude dompelbad in, hoppa. We genoten ook nog even van het bubbelbad en gingen daarna het kruidenbad in. Die vond ik niet zo fijn. Het was er ontzettend heet, maar omdat je wel in een bad zit kan je je warmte niet kwijt. Ik kreeg het er vrij snel veel te benauwd en vluchtte naar buiten. Ik had blijkbaar niet goed op m'n hitteniveau gelet, want toen we na het lunchen in een hetere sauna gingen moest ik er ook al vrij snel weer uit, omdat m'n hartslag veel te hoog werd. Ik vond het zelfs aangenaam lekker in het koude dompelbad, een vreemde ervaring (Geschikt voor de landmacht? lol). We zwommen ook nog even in het buitenbad en ik wilde per se even naakt over het gras tussen de bomen lopen. Kijken of ik dat oergevoel boven kon krijgen, maar helaas. Het was vooral erg koud en die regen maakte het ook niet fijner. Rillend vluchtte ik naar binnen. Het was toen al bijna tijd voor onze lichaamsbehandeling.
Nu ik de behandeling gehad heb begrijp ik volledig waarom mensen daar grof geld voor neertellen. Wat een luxe! Ik mocht op een bank gaan liggen en eerst werd heel het lichaam gescrubd. Daarna moest ik dat even van me af douchen en mocht ik op een stuk plastic gaan liggen. Dat was toch wel een aparte ervaring. Ik kreeg een naar sinaasappel geurend goedje over heel m'n lichaam gesmeerd en werd in dat plastic gewikkeld (weird!!). Daar kreeg ik een dekentje overheen. Het voelde net alsof ik in een soort coconnetje lag. De vrouw die mijn behandeling deed gaf me vervolgens een heerlijke hoofdmassage. Ik heb me in tijden niet zo relaxed gevoeld! Het was veel te snel voorbij. Het sinaasappelspul hoefde ik niet per se af te spoelen, dat zou intrekken. Helaas moest ik toch m'n haar wassen dus het zal er toch grotendeels af zijn gespoeld. Nu ik dit schrijf voelt m'n huid wel heel zacht, ik hoop dat het een paar dagen zo blijft!
Zo'n dagje sauna is gek genoeg heel uitputtend. Je voelt je wel op een lekker manier moe en voldaan. Ik vond het echt heerlijk! M'n moeder en m'n zusje vonden het ook heel erg fijn en, zoals ik al verwachtte, hadden ze geen moeite met het rondlopen in evakostuum. We gaan het dus zeker nog een keertje doen!
Sunday, November 14, 2010
Saturday, November 13, 2010
Concert in Vlissingen
Eén van de leukere dingen om te doen vind ik toch wel een heel dagje met een van m'n orkesten de hort op. Op 30 oktober had ik met KNA nog een optreden waar Christiaan, Linda en Misha zijn komen kijken; dat was geweldig! En 6 november mocht ik weer met het Wegenbouworkest op pad naar Vlissingen. We hadden daar een uitwisselingsconcert met Ons Genoegen, de plaatselijke muziekvereniging. De secretaris van het Wegenbouworkest is daar ook lid, dus zo is de uitwisseling tot stand gekomen. Ik betreur het altijd dat de optredens van het Wegenbouworkest niet eens wat dichter bij huis kunnen zijn zodat mijn vrienden ook eens kunnen komen kijken, maar het is niet anders.
Rond 12:45 uur ging ik samen met Evelyne en haar dochtertje Marieke richting 't Zeeuwse Vlissingen, een tocht van anderhalf uur. We moesten rond een uurtje of 3 aanwezig zijn, maar omdat we voor Nederlandse begrippen vlot door konden rijden waren we nóg vroeger. Vind ik allemaal prima, want ik waardeer het zeer om even een babbeltje te maken met andere orkestleden en rustig een bakkie pleur te drinken. Erwin, Piet, Marja en nog wat anderen waren er ook al. Ons Genoegen was aan het repeteren, dus we konden meteen even luisteren hoe het klonk. We speelden in de Jacobikerk, voor mij een nieuwe ervaring. Toen ik de akoestiek hoorde fronste ik wel even de wenkbrauwen. Het galmde natuurlijk als een gek, dus vooral fortissimo gedeeltes verzopen helemaal. Voorlopig hoefden we nog niet te spelen dus ik liep met m'n fototoestel een rondje. De kerk was best mooi, al miste ik met mijn katholieke opvoeding toch wel de beelden en versieringen.
Zo langzamerhand was iedereen er wel en we gingen eens beginnen met repeteren. Dat was even wennen! Door die akoestiek liep de boel soms uit elkaar tussen de bassen en de melodie-instrumenten. Sturing van de dirigent was hard nodig. We repeteerden door tot half 6. Ondertussen was er nog een korte pauze waarin de muziekcommissie ook bij elkaar kwam. Ik probeerde De Hobbit van Johan de Meij erdoor te krijgen (een van mijn favoriete stukken om te spelen), maar helaas pindakaas. Hopelijk gaan we wel de Schilderijententoonstelling (Mussorgsky) spelen. Later, nadat ik het concert van Ons Genoegen had gehoord, wilde ik ook graag The Gladiator (soundtrack) in ons repertoire hebben. Ik ben dol op soundtracks, en de Gladiator is een van m'n favorieten. Ik ben ervan overtuigd dat Klaus Badelt dingen van Hans Zimmer heeft gejat voor de muziek van The Pirates of the Caribbean.
Intermezzo dus even. (NB voor Facebooklezers: filmpjes worden niet doorgelinkt, check dus even m'n echte blog)
Check dit filmpje en spoel m even door naar 6:00 minuten. Knoop de melodie in je oren:
Check daarna deze en spoel 'm door naar 0:58. Het gaat namelijk niet om de hoofdmelodie, maar de tweede melodie. Het klinkt in mijn oren verdacht veel hetzelfde, maargoed….dit even terzijde
Na half 6 hadden we een ruime pauze om te eten en dat was erg gezellig. Ik ging met Dick, Karin, hun dochter Elisa, Evelyne en haar dochter en Nicoline uit eten in een pizzeria vlakbij. We hadden veel lol en de tijd vloog. Er waren nog meer orkestleden in dat restaurant neergestreken. Het eten was er verder prima, de bediening iets minder. Misschien kregen ze minimumloon betaald ofzo, maar het was kennelijk te veel moeite om een bord voor iemand op tafel te zetten als ze daarvoor een beetje om de tafel moesten lopen. Ze gaven het liever helemaal over de tafel heen aan iemand. Die twee arme meiskes snapten ook niet waarom we een beetje moesten lachen. Rond een uurtje of half 8 gingen we weer terug naar de kerk. Iedereen moest zich immers nog omkleden en opmaken. Daarvoor was die kerk iets minder handig. De meesten kleedden zich om op de kanselarij of in de kamer die voor de dirigenten was aangewezen. Niemand trok zich daar iets van aan en op een gegeven moment stond ik te dringen met twee anderen in dat kleine wc-tje om even m'n make up op te doen.
Daarna gingen we achterin de zaal zitten in afwachting van het andere orkest. Ik had nog bijna m'n lift verspeeld, omdat ik Erwin een beetje zat te pesten omdat hij geen bier dronk. Hij gooide me bijna omver (ik stond op hoge hakken) en na een knuffel stonden we weer quitte. Het andere orkest begon om half 9 en ik was wel benieuwd. Er waren eigenlijk maar twee stukken van hun programma die ik kende, namelijk muziek van The Gladiator en The Girl From Ipanema. De andere stukken die ze speelden kan ik me nu ook al niet meer herinneren, ik heb geen programmaboekje meegenomen. Helaas heb ik ook geen zin om me de rest voor de geest te halen, want het orkest had een groot gebrek: stemming. Kijk, KNA Arkel heeft op dat punt ook een hoop te verbeteren, maar zo abominabel als het bij dat orkest was is het daar toch ook weer niet. Het was vooral de hoboïst die ik echt z'n instrument af wou pakken. Hij was standaard veel te hoog (geloof ik), dat ik echt dacht van 'hoor je dat zelf nou niet!?'. Al na het eerste stuk keken we elkaar een beetje vertwijfeld aan van 'wat gebeurt hier!?'. Het was zo zonde, want op andere gebieden deed het orkest het prima. Muzikaal was het allemaal best in orde, maar steeds als er een solo kwam, was dat solo instrument te hoog of te laag gestemd. Heel vreemd. Andere mensen die ook op onze rij zaten deden geen moeite om te luisteren en vielen gewoon in slaap. Ewout z'n ogen vielen dicht, totdat Erwin een foto van hem nam en wij ons lachen niet meer in konden houden. De hoornist die als extra hulp was aangetrokken lag gewoon echt op apegapen, supergrappig.
Ik vond het heel jammer dat de stemming in het orkest zo slecht was, want The Gladiator hebben ze verder gewoon goed gespeeld. De spanning van de film kon ik me zo voor de geest halen. Ik hoop dat we hem zelf ook gaan spelen! The Girl From Ipanema is een van mijn favoriete nummers. Die heb ik ooit in een ver grijs verleden, toen ik nog op het conservatorium zat, als eerste liedje aan m'n klasgenoten geleerd. Superleuk om eens de 'dirigent/leider' te zijn.
In de pauze hadden wij niet echt pauze, want we moesten op het podium gaan zitten om te stemmen en in te spelen. Ons programma was als volgt:
Edvard Grieg - De Huldigingsmars
Edmond Avon - Introduction et Polonaise de Concert (solo gespeeld door Karin op klarinet)
George Gerschwin - An American in Paris
Geronimo Gimenez - La Boda de Luis Alonso
Luis Serrano Alarcón - El Torico de la Cuerda
Michael Giacchino - Music from the Incredibles
Alfred Reed - El Camino Real
toegiften:
W.M. Kendall - Glorious Victory (mars)
Sousa - The Fairest of the Fair (mars)
Ik had er erg veel zin in, bijna alle stukken op het programma zijn leuk om te spelen en ook een uitdaging qua techniek. De akoestiek in de kerk leende zich heel goed voor ons eerste stuk. De huldigingsmars van Grieg is een gedragen en sfeervol stuk met slechts enkele kleine uitspattingen in de kopersectie. Het is gelijk ook wel een embouchurekiller, helaas. We proefden even van de stemming en die leek wel aardig goed te zitten. Ons tweede stuk was een solostuk voor Karin. Karin kan wat mij betreft makkelijk voor een prof doorgaan. Ze kan ontzettend goed klarinet spelen en ook nog eens goed met de zenuwen overweg. Eerst liet ze een paar dingen horen die je op een klarinet kan doen (denk bijvoorbeeld aan de intro van Rhapsody in Blue van Gerschwin, dat enorme glissando) en toen begonnen we aan het daadwerkelijke stuk. Het ging heel erg goed, al vertelde Karin later dat er een blubbertje in haar klarinet zat. Wat is een blubbertje, zult u zich wellicht afvragen. Dat is, minder beschaafd gezegd, dat er teveel tuf/spuug/speeksel in je klarinet zit. Het kan zich onder een klep gaan ophopen en dan komt er geen geluid meer uit de desbetreffende klep, waardoor er bij bepaalde tonen geen geluid meer uitkomt. Dat is dus een van de rotste dingen die je kan overkomen, maar waar je tevens weinig aan kan doen. Bij mijn klarinet heb ik het euvel ook. Bij nieuwe klarinetten moet het pad dat je speeksel volgt zich zo ongeveer nog uit-eroderen (gatsie), en bij mij ging dat in het begin allemaal onder de A-klep zitten. Het wordt al minder, maar in het begin heb ik ook menig concert binnensmonds zitten vloeken. Gelukkig viel het bij Karin mee al hoorde je dat blubbertje heel af en toe. Al met al kan ze heel trots zijn op haar prestatie!
Hierna gingen we de swing erin zetten met het bekende An American In Paris. De slagwerkers konden zich uitleven met allerlei rare toeters, al ging het geluid in die kerk bijna helemaal verloren. Dat was bij het volgende stuk zo ongeveer nog meer het geval: La Boda de Luis Alonso. Een Spaans spektakelwerk, dat voor de klarinetten erg moeilijk is. Bij mij ging dit stuk het minst van alles. Ik had me er helemaal het schompes op geoefend, maar sommige loopjes (met toevallige voortekens) was ik aan het verknoeien. Daar baal ik dan altijd zo van. Ik was niet de enige die de fout in ging. Voor mij een troost, voor het muziekstuk als geheel wat minder fijn. Het stuk klonk in de kerk denk ik wat rommelig, omdat de bekkenslagen van het slagwerk een beetje verzopen in de akoestiek. We hebben de Boda weleens beter gespeeld!
Bij het stuk daarna hadden we de kans om alles weer recht te zetten. Weer een Spaans stuk (ik houd ervan!) met een mooie solo van Bart in het begin. De klarinetten konden zich weer lekker laten gaan met loopjes, heerlijk. Music from the Incredibles is van een heel ander kaliber. De film heb ik niet gezien en de muziek kende ik zelf ook niet. Ik kan niet zeggen dat ik een grote fan ben van het stuk. Het is mij te nikserig qua opbouw en de flow snap ik ook niet zo. Het is een grote hectische herrie. In de kerk werd dit helaas nog erger en de bassen en het slagwerk liepen soms een beetje uit elkaar. Met meer geluk dan wijsheid sloegen we ons door het (korte) stuk heen.
Toen was het tijd voor mijn favoriete stuk van de avond: El Camino Real. Al het leuke dat je op een klarinet kan doen komt hier aan de orde. Het stuk is ook geschreven voor harmonieorkest en dat merk je. Het is erg virtuoos voor de klarinetten, maar gewoon erg prettig en logisch geschreven. De loopjes zijn goed te doen met wat oefening. Er is rekening gehouden met wat een mooie klarinetregister is en dat is zo'n verademing ten opzichte van vele andere arrangementen. Verder heb je als klarinetgroep ook de kans om je klankkwaliteit te tonen (die zit bij het Wegenbouworkest wel goed!). Al met al speel ik dit stuk met heel veel plezier. Er zit ook een hele mooie hobosolo in, die door Bert werkelijk fantastisch werd gespeeld. Op dat moment zit ik zelf ook te genieten op het podium. Dit stuk ging bijna perfect, op een stukje van de hoorns na. Een van hen was heel erg vals en dat was nogal pijnlijk.
Na El Camino hadden we nog twee toegiften. Marsen. Ja, ik ben er niet zo'n fan van. Ik was ook redelijk op, dus heel veel power kwam er bij mij ook niet meer uit. We konden tevreden van het podium af gaan. En wat smaakt er na een concert nou beter dan een koud pilsje???? Een koud pilsje dat geen Heineken is! (zoals zaterdag 30 oktober na het concert met KNA in Hoornaar). Helaas was er in de kerk geen pils te bekennen, alleen wijn. En dat vind ik nou net níet lekker smaken na een concert. We moesten dus naar een café uitwijken voor een pilsje, maar eer dat het zover was waren we al bijna een uur verder: weer omkleden, nakletsen, wachten op anderen. Erwin, Dick, Karin, Elisa, Nicoline en ik gingen nog heel even naar een café (La Chouffe gedronken, jammie!!!), maar toen was het toch ook al snel op huis aan. De rit naar Utrecht was lang. Gelukkig kunnen Erwin en ik goed kletsen anders was ik zeker in slaap gevallen. Helemaal kapot, maar voldaan kwam ik thuis.
Voorlopig hebben we met het Wegenbouworkest geen concerten gepland staan, maar ik hoop zo dat we eens in de regio Utrecht een concert hebben zodat ik m'n vrienden ook kan uitnodigen. Het orkest is voor een amateurclub erg goed en ik wil zo graag eens m'n eigen publiek meenemen. Ik ben ook zo benieuwd wat we op een concours zouden halen, maar ik denk niet dat veel mensen zin hebben om dat te gaan uitvinden. Goed, ik ga maar eens een eind breien aan dit lange stuk. Ik hoop dat het niet al te incoherent geschreven is; Cheers!
Rond 12:45 uur ging ik samen met Evelyne en haar dochtertje Marieke richting 't Zeeuwse Vlissingen, een tocht van anderhalf uur. We moesten rond een uurtje of 3 aanwezig zijn, maar omdat we voor Nederlandse begrippen vlot door konden rijden waren we nóg vroeger. Vind ik allemaal prima, want ik waardeer het zeer om even een babbeltje te maken met andere orkestleden en rustig een bakkie pleur te drinken. Erwin, Piet, Marja en nog wat anderen waren er ook al. Ons Genoegen was aan het repeteren, dus we konden meteen even luisteren hoe het klonk. We speelden in de Jacobikerk, voor mij een nieuwe ervaring. Toen ik de akoestiek hoorde fronste ik wel even de wenkbrauwen. Het galmde natuurlijk als een gek, dus vooral fortissimo gedeeltes verzopen helemaal. Voorlopig hoefden we nog niet te spelen dus ik liep met m'n fototoestel een rondje. De kerk was best mooi, al miste ik met mijn katholieke opvoeding toch wel de beelden en versieringen.
 |
| De Jacobikerk in Vlissingen (interieur) |
 |
| Ons Genoegen aan het repeteren |
 |
| De Jacobikerk van buitenaf gezien |
 |
| Het Wegenbouworkest aan het repeteren |
Intermezzo dus even. (NB voor Facebooklezers: filmpjes worden niet doorgelinkt, check dus even m'n echte blog)
Check dit filmpje en spoel m even door naar 6:00 minuten. Knoop de melodie in je oren:
Check daarna deze en spoel 'm door naar 0:58. Het gaat namelijk niet om de hoofdmelodie, maar de tweede melodie. Het klinkt in mijn oren verdacht veel hetzelfde, maargoed….dit even terzijde
Na half 6 hadden we een ruime pauze om te eten en dat was erg gezellig. Ik ging met Dick, Karin, hun dochter Elisa, Evelyne en haar dochter en Nicoline uit eten in een pizzeria vlakbij. We hadden veel lol en de tijd vloog. Er waren nog meer orkestleden in dat restaurant neergestreken. Het eten was er verder prima, de bediening iets minder. Misschien kregen ze minimumloon betaald ofzo, maar het was kennelijk te veel moeite om een bord voor iemand op tafel te zetten als ze daarvoor een beetje om de tafel moesten lopen. Ze gaven het liever helemaal over de tafel heen aan iemand. Die twee arme meiskes snapten ook niet waarom we een beetje moesten lachen. Rond een uurtje of half 8 gingen we weer terug naar de kerk. Iedereen moest zich immers nog omkleden en opmaken. Daarvoor was die kerk iets minder handig. De meesten kleedden zich om op de kanselarij of in de kamer die voor de dirigenten was aangewezen. Niemand trok zich daar iets van aan en op een gegeven moment stond ik te dringen met twee anderen in dat kleine wc-tje om even m'n make up op te doen.
Daarna gingen we achterin de zaal zitten in afwachting van het andere orkest. Ik had nog bijna m'n lift verspeeld, omdat ik Erwin een beetje zat te pesten omdat hij geen bier dronk. Hij gooide me bijna omver (ik stond op hoge hakken) en na een knuffel stonden we weer quitte. Het andere orkest begon om half 9 en ik was wel benieuwd. Er waren eigenlijk maar twee stukken van hun programma die ik kende, namelijk muziek van The Gladiator en The Girl From Ipanema. De andere stukken die ze speelden kan ik me nu ook al niet meer herinneren, ik heb geen programmaboekje meegenomen. Helaas heb ik ook geen zin om me de rest voor de geest te halen, want het orkest had een groot gebrek: stemming. Kijk, KNA Arkel heeft op dat punt ook een hoop te verbeteren, maar zo abominabel als het bij dat orkest was is het daar toch ook weer niet. Het was vooral de hoboïst die ik echt z'n instrument af wou pakken. Hij was standaard veel te hoog (geloof ik), dat ik echt dacht van 'hoor je dat zelf nou niet!?'. Al na het eerste stuk keken we elkaar een beetje vertwijfeld aan van 'wat gebeurt hier!?'. Het was zo zonde, want op andere gebieden deed het orkest het prima. Muzikaal was het allemaal best in orde, maar steeds als er een solo kwam, was dat solo instrument te hoog of te laag gestemd. Heel vreemd. Andere mensen die ook op onze rij zaten deden geen moeite om te luisteren en vielen gewoon in slaap. Ewout z'n ogen vielen dicht, totdat Erwin een foto van hem nam en wij ons lachen niet meer in konden houden. De hoornist die als extra hulp was aangetrokken lag gewoon echt op apegapen, supergrappig.
Ik vond het heel jammer dat de stemming in het orkest zo slecht was, want The Gladiator hebben ze verder gewoon goed gespeeld. De spanning van de film kon ik me zo voor de geest halen. Ik hoop dat we hem zelf ook gaan spelen! The Girl From Ipanema is een van mijn favoriete nummers. Die heb ik ooit in een ver grijs verleden, toen ik nog op het conservatorium zat, als eerste liedje aan m'n klasgenoten geleerd. Superleuk om eens de 'dirigent/leider' te zijn.
In de pauze hadden wij niet echt pauze, want we moesten op het podium gaan zitten om te stemmen en in te spelen. Ons programma was als volgt:
Edvard Grieg - De Huldigingsmars
Edmond Avon - Introduction et Polonaise de Concert (solo gespeeld door Karin op klarinet)
George Gerschwin - An American in Paris
Geronimo Gimenez - La Boda de Luis Alonso
Luis Serrano Alarcón - El Torico de la Cuerda
Michael Giacchino - Music from the Incredibles
Alfred Reed - El Camino Real
toegiften:
W.M. Kendall - Glorious Victory (mars)
Sousa - The Fairest of the Fair (mars)
Ik had er erg veel zin in, bijna alle stukken op het programma zijn leuk om te spelen en ook een uitdaging qua techniek. De akoestiek in de kerk leende zich heel goed voor ons eerste stuk. De huldigingsmars van Grieg is een gedragen en sfeervol stuk met slechts enkele kleine uitspattingen in de kopersectie. Het is gelijk ook wel een embouchurekiller, helaas. We proefden even van de stemming en die leek wel aardig goed te zitten. Ons tweede stuk was een solostuk voor Karin. Karin kan wat mij betreft makkelijk voor een prof doorgaan. Ze kan ontzettend goed klarinet spelen en ook nog eens goed met de zenuwen overweg. Eerst liet ze een paar dingen horen die je op een klarinet kan doen (denk bijvoorbeeld aan de intro van Rhapsody in Blue van Gerschwin, dat enorme glissando) en toen begonnen we aan het daadwerkelijke stuk. Het ging heel erg goed, al vertelde Karin later dat er een blubbertje in haar klarinet zat. Wat is een blubbertje, zult u zich wellicht afvragen. Dat is, minder beschaafd gezegd, dat er teveel tuf/spuug/speeksel in je klarinet zit. Het kan zich onder een klep gaan ophopen en dan komt er geen geluid meer uit de desbetreffende klep, waardoor er bij bepaalde tonen geen geluid meer uitkomt. Dat is dus een van de rotste dingen die je kan overkomen, maar waar je tevens weinig aan kan doen. Bij mijn klarinet heb ik het euvel ook. Bij nieuwe klarinetten moet het pad dat je speeksel volgt zich zo ongeveer nog uit-eroderen (gatsie), en bij mij ging dat in het begin allemaal onder de A-klep zitten. Het wordt al minder, maar in het begin heb ik ook menig concert binnensmonds zitten vloeken. Gelukkig viel het bij Karin mee al hoorde je dat blubbertje heel af en toe. Al met al kan ze heel trots zijn op haar prestatie!
Hierna gingen we de swing erin zetten met het bekende An American In Paris. De slagwerkers konden zich uitleven met allerlei rare toeters, al ging het geluid in die kerk bijna helemaal verloren. Dat was bij het volgende stuk zo ongeveer nog meer het geval: La Boda de Luis Alonso. Een Spaans spektakelwerk, dat voor de klarinetten erg moeilijk is. Bij mij ging dit stuk het minst van alles. Ik had me er helemaal het schompes op geoefend, maar sommige loopjes (met toevallige voortekens) was ik aan het verknoeien. Daar baal ik dan altijd zo van. Ik was niet de enige die de fout in ging. Voor mij een troost, voor het muziekstuk als geheel wat minder fijn. Het stuk klonk in de kerk denk ik wat rommelig, omdat de bekkenslagen van het slagwerk een beetje verzopen in de akoestiek. We hebben de Boda weleens beter gespeeld!
Bij het stuk daarna hadden we de kans om alles weer recht te zetten. Weer een Spaans stuk (ik houd ervan!) met een mooie solo van Bart in het begin. De klarinetten konden zich weer lekker laten gaan met loopjes, heerlijk. Music from the Incredibles is van een heel ander kaliber. De film heb ik niet gezien en de muziek kende ik zelf ook niet. Ik kan niet zeggen dat ik een grote fan ben van het stuk. Het is mij te nikserig qua opbouw en de flow snap ik ook niet zo. Het is een grote hectische herrie. In de kerk werd dit helaas nog erger en de bassen en het slagwerk liepen soms een beetje uit elkaar. Met meer geluk dan wijsheid sloegen we ons door het (korte) stuk heen.
Toen was het tijd voor mijn favoriete stuk van de avond: El Camino Real. Al het leuke dat je op een klarinet kan doen komt hier aan de orde. Het stuk is ook geschreven voor harmonieorkest en dat merk je. Het is erg virtuoos voor de klarinetten, maar gewoon erg prettig en logisch geschreven. De loopjes zijn goed te doen met wat oefening. Er is rekening gehouden met wat een mooie klarinetregister is en dat is zo'n verademing ten opzichte van vele andere arrangementen. Verder heb je als klarinetgroep ook de kans om je klankkwaliteit te tonen (die zit bij het Wegenbouworkest wel goed!). Al met al speel ik dit stuk met heel veel plezier. Er zit ook een hele mooie hobosolo in, die door Bert werkelijk fantastisch werd gespeeld. Op dat moment zit ik zelf ook te genieten op het podium. Dit stuk ging bijna perfect, op een stukje van de hoorns na. Een van hen was heel erg vals en dat was nogal pijnlijk.
Na El Camino hadden we nog twee toegiften. Marsen. Ja, ik ben er niet zo'n fan van. Ik was ook redelijk op, dus heel veel power kwam er bij mij ook niet meer uit. We konden tevreden van het podium af gaan. En wat smaakt er na een concert nou beter dan een koud pilsje???? Een koud pilsje dat geen Heineken is! (zoals zaterdag 30 oktober na het concert met KNA in Hoornaar). Helaas was er in de kerk geen pils te bekennen, alleen wijn. En dat vind ik nou net níet lekker smaken na een concert. We moesten dus naar een café uitwijken voor een pilsje, maar eer dat het zover was waren we al bijna een uur verder: weer omkleden, nakletsen, wachten op anderen. Erwin, Dick, Karin, Elisa, Nicoline en ik gingen nog heel even naar een café (La Chouffe gedronken, jammie!!!), maar toen was het toch ook al snel op huis aan. De rit naar Utrecht was lang. Gelukkig kunnen Erwin en ik goed kletsen anders was ik zeker in slaap gevallen. Helemaal kapot, maar voldaan kwam ik thuis.
Voorlopig hebben we met het Wegenbouworkest geen concerten gepland staan, maar ik hoop zo dat we eens in de regio Utrecht een concert hebben zodat ik m'n vrienden ook kan uitnodigen. Het orkest is voor een amateurclub erg goed en ik wil zo graag eens m'n eigen publiek meenemen. Ik ben ook zo benieuwd wat we op een concours zouden halen, maar ik denk niet dat veel mensen zin hebben om dat te gaan uitvinden. Goed, ik ga maar eens een eind breien aan dit lange stuk. Ik hoop dat het niet al te incoherent geschreven is; Cheers!
 |
| De kust van Vlissingen |
Tuesday, October 26, 2010
Familieweekend
Afgelopen weekend was er voor het eerst sinds tijden weer eens een Heijkant familie weekend (de kant van m'n moeder dus). Met een man of 30 zaten we in een een mooie accommodatie in het Brabantse Schaijk, een klein dorpje vlakbij Oss. De weersvoorspelling voor heel het weekend was niet al te gunstig, maar we hoopten er het beste van te maken.
Vrijdagavond stond in het teken van spelletjes. Twee nichtjes hadden een quiz in elkaar gedraaid. Dat was heel leuk, want ze gaven namelijk hints in de vorm van plaatjes of quotes en dan moest je raden welk familielid het was. Ik kwam drie keer voor en dat was reden voor hilariteit. Als kind was ik ook al stronteigenwijs en nam ik alles wat er tegen mij gezegd werd letterlijk. De hint was "wie gooide er nadat zijn of haar vader zei 'gooi jij die vieze luier maar even weg' vervolgens de luier keihard door de kamer?". Ik dus. En "wie gooide de dobbelstenen keihard tegen het plafond omdat hij of zij moest dobbelen voor aanvang van een spelletje?". Ç'est moi. Wie het hoogste gooit mag beginnen he? Feilloze kinderlogica, lijkt mij! De derde was ook hilarisch. Ik heb blijkbaar een keer tegen m'n moeder gezegd: "mama, toen jullie nog apen waren, woonden jullie toen ook in de Beekse bergen?". Mijn moeder vertelde me na de quiz dat ik toen ik vier was een keer vroeg hoe de mens ontstaan was. Het scheppingsverhaal vond m'n moeder toen nog wat te heftig dus ze vertelde dat mensen uit apen ontstaan waren. We waren toen net in de Beekse bergen geweest, vandaar mijn vraag. Ik kan me van alle drie die dingen uit de quiz niets meer herinneren.
Na de quiz gingen we Hints spelen. Dat was ook heel leuk. M'n zusje en m'n moeder hadden de meeste dingen verzonnen: films, boeken, gezegden en liedjes. Gek genoeg werden de meesten echt heel snel geraden! Het was wel een heel leuk tijdverdrijf. Het werd al vrij snel middernacht en na een potje poker ging ik, net als de meesten, naar bed.
Op zaterdag stond er heel wat op het programma. We gingen naar een kartbaan, waar de meesten van de familie een paar rondjes maakten. Ik zag het karten niet echt zitten dus ik hield mezelf bezig met fotograferen. Met m'n vaders camera helaas, dus ik heb de foto's zelf nog niet. Diegenen die wel gingen karten hadden racenamen voor zichzelf bedacht. Dus op de baan raceten onder anderen: Koos Meedogenloos, Loes Pitpoes en Gon het Kanon.
Ik kreeg echt koppijn van die ranzige benzinelucht dus ik hield me na een tijdje wat afzijdig. Gelukkig gingen we na het karten lasergamen en hier had ik wel veel zin in. Een beetje mensen neerlaseren, het kind in je komt weer naar boven! Je kreeg een harnas aan en dan ging je met 12 man naar binnen. Er waren twee teams: rood en groen. De eerste ronde ging het niet zo goed, ik werd steeds door m'n oudste neefje neergeknald. In de tweede ronde was ik iets beter in vorm en ging ik mezelf in hoekjes verschuilen om mensen te ambushen. Supergrappig!
In de avond gingen we lekker gourmetten. Aan onze tafel (zes man, ik, m'n nichtje, drie neefjes en een achterneef) was het bere gezellig. Het bier ging hard en toen de whisky van m'n achterneefje op tafel kwam werd het nog gezelliger. Flauwe grappen alom. Ik begon een beetje te etteren door een dot groente in het pannetje van m'n achterneefje te gooien als ie even drank ging halen. Kortom: het niveau was lekker laag, maar gezellig was het des te meer. Na het eten gingen we weer wat pokeren.
Op zondag leek het een mooie dag te worden. De zon scheen in de ochtend in ieder geval! Dat vond ik wel fijn, want vandaag zouden we Solex gaan rijden. Daar had ik erg veel zin in. Helaas betrok de lucht weer een beetje en toen we naar het Solexverhuur toereden kregen we toch een plensbui over ons heen. In Geffen was het weer droog en we gingen op weg. In het begin moest ik wel even wennen aan de Solex. Het starten is lekker old-school. Je moet een palletje een beetje naar rechts duwen, een hendeltje indrukken bij je stuur en dan een beetje rennen om de motor aan de gang te krijgen. Dan laat je dat hendeltje los en dan hoop je maar dat de motor is aangeslagen. Als dat het geval is, kun je heel voorzichtig dat palletje naar rechts duwen. Gas geven kan niet, je kan alleen remmen. En dat remmen gaat niet zoals we tegenwoordig gewend zijn met trommelremmen. Nee, het gaat op z'n 1947-igs, TRAAG. Zo'n honderd meter voor een kruispunt moet je al beginnen met remmen, dan sta je hopelijk tegen de tijd dat je er aan komt stil. En ik had natuurlijk weer een Solex die direct afsloeg als je stilstond. Ik heb nu nog spierpijn in m'n linkerhand van het indrukken van dat hendeltje (dat was veel zwaarder dan je zou denken). Ook heb ik nog spierpijn in m'n benen van het rennen om die motor aan de gang te krijgen. Als je eenmaal reed was het echt heel gemoedelijk. Je ging maximaal met zo'n dertig kilometer per uur. De ene Solex ging ook sneller dan de andere. Ik had toevallig een snelle. Als ik mijn remmen losliet kon ik bijna iedereen voorbij peren. We reden een voorgeschreven route van 43 kilometer. Deels was dat door het bos. Door alle regen waren de paden lekker blubberig en heel m'n broek en schoenen zaten dan ook onder de modder. Natuurlijk kregen we onderweg ook een bui te verwerken waar we een half uur voor moesten schuilen. Daarna was het minder leuk rijden, want wat een kou! Ik had handschoenen aan, maar dat hielp eigenlijk amper. M'n neefje riep al "bij de eerste beste patatboer die ik zie ga ik naar binnen". Dat deden we dus. Een warme chocomelk hielp veel!
Ik vond het uiteindelijk wel jammer dat we na drie uur klaar waren, het rijden was heel erg leuk. Ik wil ook een Solex om in de stad de blits mee te maken! Kijk nou hoe lief hij er uit ziet!
Hierna was het familieweekend bijna ten einde. We gingen nog even uit eten met z'n allen in restaurant "Nieuw Schaijk". Nou ammehoela, nieuw. Het was weer zo'n typische ervaring. Er stond één vegetarische keuze op het menu onder de weinig verhullende noemer 'vegetarische schotel'. Toen ik aan de bazin van het restaurant vroeg (die door haar omvang door m'n achterneefje tot 'Moermansk' gedoopt werd) wat die schotel was, wist ze het niet eens. Later kwam ze terug en zei dat het vegetarische pastei was. Nou prima dacht ik, een soort quiche ofzo. Toen het gerecht arriveerde bleek het niets meer te zijn dan wat blikgroente met wat salade. Als ik thuis kook maak ik nog ingewikkelder dingen, sjesus. Bijgerechten die geserveerd werden: bloemkool en witlof, jakkie. Net twee groenten die ik niet lust. Nee, ik was niet echt te spreken over het restaurant. Ik geloof dat het voor de vlees- en vis-eters beter was. Het was wel gezellig daar niet van. M'n neefje deed nog een mislukte poging om de serveerster te versieren. Het was ook wel een van de slechtere pogingen die ik gezien heb moet ik zeggen. "Wil je samen met mij het dessert In Love eten?". Tacky!!!
Het was nu echt tijd om naar huis te gaan. Ik heb het zeker naar m'n zin gehad. Ik vind het erg leuk dat m'n neefjes en nichtjes nu bijna allemaal zo'n 15+ zijn. Ik kan niet zo goed omgaan met jonge kinderen, maar nu ze wat ouder zijn gaat dat gelukkig stukken beter. Wat mij betreft volgend jaar weer!
Vrijdagavond stond in het teken van spelletjes. Twee nichtjes hadden een quiz in elkaar gedraaid. Dat was heel leuk, want ze gaven namelijk hints in de vorm van plaatjes of quotes en dan moest je raden welk familielid het was. Ik kwam drie keer voor en dat was reden voor hilariteit. Als kind was ik ook al stronteigenwijs en nam ik alles wat er tegen mij gezegd werd letterlijk. De hint was "wie gooide er nadat zijn of haar vader zei 'gooi jij die vieze luier maar even weg' vervolgens de luier keihard door de kamer?". Ik dus. En "wie gooide de dobbelstenen keihard tegen het plafond omdat hij of zij moest dobbelen voor aanvang van een spelletje?". Ç'est moi. Wie het hoogste gooit mag beginnen he? Feilloze kinderlogica, lijkt mij! De derde was ook hilarisch. Ik heb blijkbaar een keer tegen m'n moeder gezegd: "mama, toen jullie nog apen waren, woonden jullie toen ook in de Beekse bergen?". Mijn moeder vertelde me na de quiz dat ik toen ik vier was een keer vroeg hoe de mens ontstaan was. Het scheppingsverhaal vond m'n moeder toen nog wat te heftig dus ze vertelde dat mensen uit apen ontstaan waren. We waren toen net in de Beekse bergen geweest, vandaar mijn vraag. Ik kan me van alle drie die dingen uit de quiz niets meer herinneren.
Na de quiz gingen we Hints spelen. Dat was ook heel leuk. M'n zusje en m'n moeder hadden de meeste dingen verzonnen: films, boeken, gezegden en liedjes. Gek genoeg werden de meesten echt heel snel geraden! Het was wel een heel leuk tijdverdrijf. Het werd al vrij snel middernacht en na een potje poker ging ik, net als de meesten, naar bed.
Op zaterdag stond er heel wat op het programma. We gingen naar een kartbaan, waar de meesten van de familie een paar rondjes maakten. Ik zag het karten niet echt zitten dus ik hield mezelf bezig met fotograferen. Met m'n vaders camera helaas, dus ik heb de foto's zelf nog niet. Diegenen die wel gingen karten hadden racenamen voor zichzelf bedacht. Dus op de baan raceten onder anderen: Koos Meedogenloos, Loes Pitpoes en Gon het Kanon.
Ik kreeg echt koppijn van die ranzige benzinelucht dus ik hield me na een tijdje wat afzijdig. Gelukkig gingen we na het karten lasergamen en hier had ik wel veel zin in. Een beetje mensen neerlaseren, het kind in je komt weer naar boven! Je kreeg een harnas aan en dan ging je met 12 man naar binnen. Er waren twee teams: rood en groen. De eerste ronde ging het niet zo goed, ik werd steeds door m'n oudste neefje neergeknald. In de tweede ronde was ik iets beter in vorm en ging ik mezelf in hoekjes verschuilen om mensen te ambushen. Supergrappig!
In de avond gingen we lekker gourmetten. Aan onze tafel (zes man, ik, m'n nichtje, drie neefjes en een achterneef) was het bere gezellig. Het bier ging hard en toen de whisky van m'n achterneefje op tafel kwam werd het nog gezelliger. Flauwe grappen alom. Ik begon een beetje te etteren door een dot groente in het pannetje van m'n achterneefje te gooien als ie even drank ging halen. Kortom: het niveau was lekker laag, maar gezellig was het des te meer. Na het eten gingen we weer wat pokeren.
Op zondag leek het een mooie dag te worden. De zon scheen in de ochtend in ieder geval! Dat vond ik wel fijn, want vandaag zouden we Solex gaan rijden. Daar had ik erg veel zin in. Helaas betrok de lucht weer een beetje en toen we naar het Solexverhuur toereden kregen we toch een plensbui over ons heen. In Geffen was het weer droog en we gingen op weg. In het begin moest ik wel even wennen aan de Solex. Het starten is lekker old-school. Je moet een palletje een beetje naar rechts duwen, een hendeltje indrukken bij je stuur en dan een beetje rennen om de motor aan de gang te krijgen. Dan laat je dat hendeltje los en dan hoop je maar dat de motor is aangeslagen. Als dat het geval is, kun je heel voorzichtig dat palletje naar rechts duwen. Gas geven kan niet, je kan alleen remmen. En dat remmen gaat niet zoals we tegenwoordig gewend zijn met trommelremmen. Nee, het gaat op z'n 1947-igs, TRAAG. Zo'n honderd meter voor een kruispunt moet je al beginnen met remmen, dan sta je hopelijk tegen de tijd dat je er aan komt stil. En ik had natuurlijk weer een Solex die direct afsloeg als je stilstond. Ik heb nu nog spierpijn in m'n linkerhand van het indrukken van dat hendeltje (dat was veel zwaarder dan je zou denken). Ook heb ik nog spierpijn in m'n benen van het rennen om die motor aan de gang te krijgen. Als je eenmaal reed was het echt heel gemoedelijk. Je ging maximaal met zo'n dertig kilometer per uur. De ene Solex ging ook sneller dan de andere. Ik had toevallig een snelle. Als ik mijn remmen losliet kon ik bijna iedereen voorbij peren. We reden een voorgeschreven route van 43 kilometer. Deels was dat door het bos. Door alle regen waren de paden lekker blubberig en heel m'n broek en schoenen zaten dan ook onder de modder. Natuurlijk kregen we onderweg ook een bui te verwerken waar we een half uur voor moesten schuilen. Daarna was het minder leuk rijden, want wat een kou! Ik had handschoenen aan, maar dat hielp eigenlijk amper. M'n neefje riep al "bij de eerste beste patatboer die ik zie ga ik naar binnen". Dat deden we dus. Een warme chocomelk hielp veel!
Ik vond het uiteindelijk wel jammer dat we na drie uur klaar waren, het rijden was heel erg leuk. Ik wil ook een Solex om in de stad de blits mee te maken! Kijk nou hoe lief hij er uit ziet!
Hierna was het familieweekend bijna ten einde. We gingen nog even uit eten met z'n allen in restaurant "Nieuw Schaijk". Nou ammehoela, nieuw. Het was weer zo'n typische ervaring. Er stond één vegetarische keuze op het menu onder de weinig verhullende noemer 'vegetarische schotel'. Toen ik aan de bazin van het restaurant vroeg (die door haar omvang door m'n achterneefje tot 'Moermansk' gedoopt werd) wat die schotel was, wist ze het niet eens. Later kwam ze terug en zei dat het vegetarische pastei was. Nou prima dacht ik, een soort quiche ofzo. Toen het gerecht arriveerde bleek het niets meer te zijn dan wat blikgroente met wat salade. Als ik thuis kook maak ik nog ingewikkelder dingen, sjesus. Bijgerechten die geserveerd werden: bloemkool en witlof, jakkie. Net twee groenten die ik niet lust. Nee, ik was niet echt te spreken over het restaurant. Ik geloof dat het voor de vlees- en vis-eters beter was. Het was wel gezellig daar niet van. M'n neefje deed nog een mislukte poging om de serveerster te versieren. Het was ook wel een van de slechtere pogingen die ik gezien heb moet ik zeggen. "Wil je samen met mij het dessert In Love eten?". Tacky!!!
Het was nu echt tijd om naar huis te gaan. Ik heb het zeker naar m'n zin gehad. Ik vind het erg leuk dat m'n neefjes en nichtjes nu bijna allemaal zo'n 15+ zijn. Ik kan niet zo goed omgaan met jonge kinderen, maar nu ze wat ouder zijn gaat dat gelukkig stukken beter. Wat mij betreft volgend jaar weer!
Monday, October 25, 2010
A must read for nearly everyone
One of my favorite books is written by one of my favorite authors: Bill Bryson. The book is called A Short History of Nearly Everything, which is rather ambitious, because how can one book contain the history of nearly everything? Well, it can't, for a fact. The title is a typical Bill Bryson joke. Bryson's writing is full of humor, little linguistic jokes and sarcasm (often directed at himself). I haven't read his latest publications (At Home, for example), but based on what I have read I think that the Short History is his most informed book. Other books of his that I love are In The Woods (a hilarious diary kind of book on how he hiked the Appalachian Trail) and Neither Here Nor There (in which he writes about his travels around Europe).
But lets get back to the book that this post is about. If A Short History isn't a history about everything, then what is it? The book aims to give the general reader an idea of science: earth, space, how humans got into being, and all this without getting too complicated. Bryson himself is an alpha-educated man and he thought that it should be possible for alpha's to 'understand' a little of science as well. Most of the science schoolbooks are incomprehensible according to Bryson: "It was as if [the textbook writer] wanted to keep the good stuff secret by making all of it soberly unfathomable."
This book was a fountain of knowledge for me. It taught me so much of the cosmos, planets, atoms, bacteria, molecules, life, how humans got into existence. And it's all written in the Bryson-way: accessible and full with humor. A subject like this can seem daunting, but it's not. It's fun; Bryson made it fun! I can only imagine how many years of research this must have taken him.
The only problem was: I didn't have the book. I read the pocket-edition back in 2007, while I was on vacation in Southern France. I devoured the book and finished it in just a couple of days. I had borrowed it from someone else, so I had to give it back. I wanted to buy the illustrated edition for myself, but as it is a quite expensive book I was in doubt about it. Eventually I forgot about it. In the meantime, I bought loads of other books instead.
I got a lot of book tokens for my last birthday and I remembered that I wanted to buy the book, so at last I am the proud owner of A Short History of Nearly Everything. Getting the book was not easy. I went to Amsterdam, thinking that it would be easy to get there. The first three bookstores didn't have it in stock. The last one finally had the book…in Dutch. I hate translated books, it's impossible to translate all of Bryson's clever jokes. Luckily, I saw the English version in a corner. It was a little damaged, but I got 10% discount so I decided to go for it. And now that I am re-reading it, I'm loving it even more.
It's a beautiful book, I love the typography and all the great pictures in it. It's really a lot more fun to read than the pocket version. Recommended for nearly everyone!
Friday, October 15, 2010
Classical Explorations
When I started listening to classical music, I was 15. I didn't want to, but my clarinet teacher made me listen to Mozart's Clarinet Concerto. Like most 15 year olds, I considered classical music something for old and boring people. Little did I know!
The clarinet concerto started to grow on me and my mother bought me another album with various Mozart compositions. It was a good way to explore some of his greatest pieces. Soon I could hum the album from A to Z. And then, one evening when I was fussing around in my room, I saw the clarinet concerto on television. It was a complete coincidence. Sabine Meyer, a famous clarinetist, was performing it. Jaap van Zweden was the conductor. And then, something 'new' happened to me. Before I knew what was happening, I was crying. I started to shiver uncontrollably. It was like the gates of heaven opened a little. The feeling was so wonderful, pure happiness I think. I didn't know that something so perfect existed! It was the first time music moved me to tears. I thought it was a random phenomenon and didn't think about it a lot afterward. I didn't explore too much other classical music immediately, but kept listening to Mozart mostly.
But when I got a little older, 17 I think, my music teacher in high school made my class listen to classical music. That's when I first heard the 9th Symphony from Dvorak. Especially the 2nd movement made a lasting impression on me. The chords at the beginning, just perfect!!!!
This was also the time when I started to listen to Brahms. Mostly the 4th Symphony. The 2nd movement is again my favorite here, because of the lovely interaction between clarinet and horn. Yet still, I didn't realize what classical music could do to me. I actually didn't realize that until roughly 1,5 year ago. I explored a lot more music at that time, in every genre. One of my favorite classical pieces at the time (2009) was the first piano concerto from Brahms. When I saw that it would be performed in the Concertgebouw in Amsterdam I bought tickets instantly. It was the first time that I went to the Concertgebouw. Christiaan and I had very good seats. The piano concerto starts with the violins, a very peculiar thriller sound. I was sitting, in anticipation but with a tabula rasa. How could I know what to expect, when you are used to listening to CD's? But then the conductor raised his hands and the violins started…My whole body surged with the music. I cried, I had goosebumps, I felt like a thousand things at the same time. And again, that feeling of utter happiness. It happened even more intense when the piano started. Of course, it didn't last the whole performance, but still. I had never felt anything like it.
And that's when I started to pursue those 'moments'. Not like an addict or something, but I started to crave those moments. I sort of expected them to happen when I listened to certain classical music. And of course, it happens, but as soon as you expect it, the moment isn't as special. An unexpecting attitude was better. It was better when I didn't know when it would happen. The beauty of the real moments is, that they are unpredictable, but the 'lesser moments' always happen when I listen to certain pieces: Mozart's Requiem, Bach's Matthäus Passion, Arvo Pärt's Te Profundis.
A recent, more special moment, happened when I listened to Mahler's 2nd symphony. I'm really into Mahler at the moment and I view his second symphony as the most perfect composition out there (the opinion might change overtime, but for now, this is it!). I was watching it on DVD for the second time, the first time nothing happened because I was too consumed by exploring it. But during the second time, the symphony started to make sense and it entranced me. It is a very long piece, but it all comes together in the end, the fifth movement. When you here the grand finale, it is as if from the first note onwards, this is what it has been building to. Like it all makes sense, everything that has happened before. And that finale is quite something. It is the most intense stuff I've ever heard (in a beautiful way). The ports of heaven opened again.
And now, of course, I am dying to see this symphony performed in real. Shitty thing is, it will be performed NEXT WEEK. But the whole bloody thing was already sold out when I found out, plus I have to rehearse with my own orchestra and I can't really let them down right now. But when it's on the calendar again, I'll certainly go. I'll pay 100 euro's if I have to!
And when I realize that Mahler is now my hero, I smile. Because I am so young and there is so much more (classical) music to be discovered. There will be so many more experiences like this, and isn't that just wonderful?
The clarinet concerto started to grow on me and my mother bought me another album with various Mozart compositions. It was a good way to explore some of his greatest pieces. Soon I could hum the album from A to Z. And then, one evening when I was fussing around in my room, I saw the clarinet concerto on television. It was a complete coincidence. Sabine Meyer, a famous clarinetist, was performing it. Jaap van Zweden was the conductor. And then, something 'new' happened to me. Before I knew what was happening, I was crying. I started to shiver uncontrollably. It was like the gates of heaven opened a little. The feeling was so wonderful, pure happiness I think. I didn't know that something so perfect existed! It was the first time music moved me to tears. I thought it was a random phenomenon and didn't think about it a lot afterward. I didn't explore too much other classical music immediately, but kept listening to Mozart mostly.
But when I got a little older, 17 I think, my music teacher in high school made my class listen to classical music. That's when I first heard the 9th Symphony from Dvorak. Especially the 2nd movement made a lasting impression on me. The chords at the beginning, just perfect!!!!
This was also the time when I started to listen to Brahms. Mostly the 4th Symphony. The 2nd movement is again my favorite here, because of the lovely interaction between clarinet and horn. Yet still, I didn't realize what classical music could do to me. I actually didn't realize that until roughly 1,5 year ago. I explored a lot more music at that time, in every genre. One of my favorite classical pieces at the time (2009) was the first piano concerto from Brahms. When I saw that it would be performed in the Concertgebouw in Amsterdam I bought tickets instantly. It was the first time that I went to the Concertgebouw. Christiaan and I had very good seats. The piano concerto starts with the violins, a very peculiar thriller sound. I was sitting, in anticipation but with a tabula rasa. How could I know what to expect, when you are used to listening to CD's? But then the conductor raised his hands and the violins started…My whole body surged with the music. I cried, I had goosebumps, I felt like a thousand things at the same time. And again, that feeling of utter happiness. It happened even more intense when the piano started. Of course, it didn't last the whole performance, but still. I had never felt anything like it.
And that's when I started to pursue those 'moments'. Not like an addict or something, but I started to crave those moments. I sort of expected them to happen when I listened to certain classical music. And of course, it happens, but as soon as you expect it, the moment isn't as special. An unexpecting attitude was better. It was better when I didn't know when it would happen. The beauty of the real moments is, that they are unpredictable, but the 'lesser moments' always happen when I listen to certain pieces: Mozart's Requiem, Bach's Matthäus Passion, Arvo Pärt's Te Profundis.
A recent, more special moment, happened when I listened to Mahler's 2nd symphony. I'm really into Mahler at the moment and I view his second symphony as the most perfect composition out there (the opinion might change overtime, but for now, this is it!). I was watching it on DVD for the second time, the first time nothing happened because I was too consumed by exploring it. But during the second time, the symphony started to make sense and it entranced me. It is a very long piece, but it all comes together in the end, the fifth movement. When you here the grand finale, it is as if from the first note onwards, this is what it has been building to. Like it all makes sense, everything that has happened before. And that finale is quite something. It is the most intense stuff I've ever heard (in a beautiful way). The ports of heaven opened again.
And now, of course, I am dying to see this symphony performed in real. Shitty thing is, it will be performed NEXT WEEK. But the whole bloody thing was already sold out when I found out, plus I have to rehearse with my own orchestra and I can't really let them down right now. But when it's on the calendar again, I'll certainly go. I'll pay 100 euro's if I have to!
And when I realize that Mahler is now my hero, I smile. Because I am so young and there is so much more (classical) music to be discovered. There will be so many more experiences like this, and isn't that just wonderful?
Monday, October 11, 2010
Klaasjes
Onder het mom van 'taal is vloeibaar' (vrij gequote naar Christiaan Mulder): kennen jullie de Klaasjes al? Dat zijn korte berichtjes met Klaas in de hoofdrol. Klaas is een held en hij kan en doet alles. Hij is een creatie van Nico Dijkshoorn, u allen wel bekend uit De Wereld Draait Door. Dat programma kijk ik overigens nooit meer, omdat ik de verhalen van m'n oma zo onderhand nog boeiender vind. Maar soms (of vaak) komt Nico Dijkshoorn daar en doet hij iets met taal. Je vindt het wat, of je vindt het niets. Ik vind 'm wel oké, maar sinds ik z'n tweets volg, lig ik vaak helemaal in een deuk. En dat komt door die Klaasjes. Ze slaan nergens op en blinken tegelijk uit in hun genialiteit. Enkele voorbeelden:
Dan heb je een beetje een idee. Denk je 'waar gaat dit een hemelsnaam over?', dan denk je het juiste. Het gaat om de rariteit, het idiote. Ik vind het prachtig en besloot zelf ook eens een poging te wagen. Het is leuk om in bed te liggen, op de fiets te zitten en dat dan ineens een idiote zin in je hoofd opkomt waarvan je denkt 'daar moet ik wat mee'.
Christiaan kan er ook wat van:
Doe ook mee en laat een Klaasje achter!
Klaas zong naast de douche. Mooie akoestiek. Gingen wij er onder staan. Dan hoorde je die hele gelaagdheid van Klaas. Dat was uniek.
Klaas dook op eenden, als ze aan het broeden waren. Dat deed verder niemand. Die eenden wenden er aan. Lag hij rustig een uur langs de sloot
Klaas ging nooit met mensen in discussie. Hij zweeg een minuut en sloeg dan een tafel doormidden. Kreeg hij meteen gelijk.
Dan heb je een beetje een idee. Denk je 'waar gaat dit een hemelsnaam over?', dan denk je het juiste. Het gaat om de rariteit, het idiote. Ik vind het prachtig en besloot zelf ook eens een poging te wagen. Het is leuk om in bed te liggen, op de fiets te zitten en dat dan ineens een idiote zin in je hoofd opkomt waarvan je denkt 'daar moet ik wat mee'.
Klaas deed aan freerunning. Liep je door de stad, zag je 'm ineens over de gevel van de Bijenkorf rennen. Daar draaide hij zijn hand niet voor om.
Klaas deed soms aan rechtse politiek. Haar blond verven en lekker populistische dingen schreeuwen. Daarna lachte hij iedereen keihard uit. Bijzonder.
Christiaan kan er ook wat van:
Klaas had een woekerpolis. Hij schoffelde hem om in z'n tuin. Alle planten dood. Klaas pissig. Nu is hij aangemeld voor de compensatieregeling. Wij kijken.
Klaas ging vaak naar de biologische supermarkt. Vragen of ze koeienvlees hadden uit de bio-industrie. Mensen boos, Klaas snapte er niets van. Wij lachen.
Doe ook mee en laat een Klaasje achter!
Friday, October 8, 2010
Birds
This was the closest I could get to birds with my camera. I wish I could afford a good camera + objective to photograph animals, but for the next couple of years that's out of the question. I should make due with what I already have and not complain.
I love crows, jackdaws and magpies. They are intelligent birds!
I love crows, jackdaws and magpies. They are intelligent birds!
Subscribe to:
Posts (Atom)