I love crows, jackdaws and magpies. They are intelligent birds!
Friday, October 8, 2010
Birds
This was the closest I could get to birds with my camera. I wish I could afford a good camera + objective to photograph animals, but for the next couple of years that's out of the question. I should make due with what I already have and not complain.
I love crows, jackdaws and magpies. They are intelligent birds!
I love crows, jackdaws and magpies. They are intelligent birds!
At home
A week back, I did a big cleaning session in my room. It was good, but it also made me realize that I just cannot throw stuff away! I have so many magazines, booklets, folders that I keep just for keep's sake. I say to myself 'I'll look at this again later' but I barely ever do so. As you might already have guessed, in the end I kept almost all my magazines:
And even though it is a little late, I would also like to thank all my friends and loved ones for their birthday gifts. They were very personal gifts. I am especially happy with the Jorge Bolet cd, Flow diary, the book "Oblomov" by Gontsjarov and a lovely bodylotion from Sabon. Thank you all, I love you.
And even though it is a little late, I would also like to thank all my friends and loved ones for their birthday gifts. They were very personal gifts. I am especially happy with the Jorge Bolet cd, Flow diary, the book "Oblomov" by Gontsjarov and a lovely bodylotion from Sabon. Thank you all, I love you.
Thursday, October 7, 2010
The Forest Is My Throne
Yes, this blog title is a silly reference to an old Satyricon record. I like that sentence though, how I wish the forest was my throne! However, I am but a mere citydweller that goes for small walks in the woods next to that city. What's more, I do my walks on Sunday, when the rest of the citydwellers decide to do the same. Hence the forest is overcrowded with people, children, bikes, dogs and whatnot. Still, this is the best time to go to there. The colors are amazing, although I was surprised to see that many trees haven't yet lost their leaves.
Tuesday, October 5, 2010
Smackdown
Eens in de zoveel tijd, als ik al een tijd niet uit m’n plaat gegaan ben, komt er een enorme behoefte in me op. Ik zucht dan naar een feest met harde elektronische muziek. Aangezien mijn muzieksmaak niet die van de gemiddelde persoon (laat staan vrouw) is, heb ik niet veel keuze uit leuke feestjes. Dit gaat puur over muziek trouwens, een feestje kan natuurlijk ook gezellig zijn door de mensen met wie je bent. Afgelopen woensdag was zo’n voorbeeld. Ik was toen op het Let’s Go Abroad feest: een goed ouderwets studentenfeest van de studieverenigingen van Geesteswetenschappen. Er waren ontzettend veel bekenden op het feest en de tijd ging zo snel voorbij dat het gewoon idioot was. Dikke pret gehad!
Afgelopen zaterdag was een feest in de categorie: uit de plaat gaan op muziek (lees: herrie). Ik ging samen met Bart en Christiaan naar Smackdown in Doornroosje (Nijmegen). Muziekstijlen: breakcore, darkcore, drum & bass, dubstep, hardcore, industrial hardcore, jungle, tekno, terror, UK hardcore. Het moge duidelijk zijn, geen lieflijke melodieën te vinden hier! Gewoon knallen als een malle. Line-up: Element: Destruction, Bong-Ra, The Outside Agency, Dolphin (Uk), Bryan Fury, Hong Kong Violence (a.k.a. Akira), La Peste in de grote zaal. In de kleine zaal: Encrypter, Subwoofer, Black Sun Empire, Thrasher, Eye-D, Hidden. Het mooie was dat de grootste teringherrie gedraaid werd in de grote zaal, terwijl het mildere gebeuk in de kleine zaal was. Meestal is dit andersom.
Rond een uurtje of 10 togen wij richting het oosten van het land. Ik voelde in de middag al een lichte keelpijn en misselijkheid opkomen, dus ik had een paracetamol achterover geslagen, want no way dat ik dit feest wilde missen. Ik drink toch nooit alcohol op parties als dit. Je wilt gewoon knallen en van bier word je alleen maar gaar. Toen wij aankwamen was het nog ontzettend rustig, maar dat betekende niet dat de muziek rustig was. In de grote zaal stond Element: Destruction tekeer te gaan als een gek. Ik moet bij binnenkomst altijd even wennen, dus een move maken zat er nog niet in. We renden wel als een gek naar de balie om oordoppen te kopen, want het volume van de muziek was echt idioot hoog. Het zou mij niet verbazen als het meer dan 100 db was. Ik heb niet de ambitie om doof te zijn voor m’n dertigste verjaardag, dus dan maar oordoppen in. In de kleine zaal was het iets beter inkomen, daar werd redelijk rustige drum ‘n bass-achtige meuk gedraaid. Niet heel super, maar ietsje prettiger. Om 12:00 uur gingen we terug naar de grote zaal, want mijn persoonlijke held Bong-Ra zou gaan draaien. Helaas was zijn set voor de tweede keer achter elkaar dat ik ‘m zag niet geweldig. Ik vond het veel te incoherent, opbouw ontbrak voor mijn gevoel en dansbaar was het al helemaal niet. Ik snap het niet zo goed. Ik heb zo vaak hemelse momenten meegemaakt als Bong-Ra draaide, maar nu al een paar keer niet. Hij kijkt ook niet echt naar het publiek. Als hij dat wel had gedaan, had hij misschien gezien dat er amper mensen aan het dansen waren. Dat vind ik altijd veelzeggend. Als mensen wild staan te springen op je set weet je dat je het goed doet. Nu vond ik het gewoon arty-farty breakcore. Leuk voor de liefhebber, maar ik was hier niet voor naar Nijmegen afgereisd.
We gingen even naar de kleine zaal, want daar zou Black Sun Empire gaan draaien. Altijd relaxte muziek. We gingen lekker los op de drum ‘n bass. Het was superdruk in het zaaltje, wat wel wat zegt over de populariteit van BSE. Ik heb me ook goed vermaakt met het kijken naar mensen. Er waren twee vrouwen die duidelijk wilden scoren. Ze gingen al dansend alle mannen af om te kijken of ze wat aan de haak konden slaan. Het was een beetje een trieste bedoening, maar nog triester vond ik dat ik ze met meerdere mannen klef heb zien doen dezelfde avond. Ze liepen heel de tijd alleen maar rondjes door de twee zalen. Rare bezigheid, mijns inziens. De set van BSE werd ondertussen echt heel vet. Hij draaide ook nog een kwartiertje hele zieke dubstep. Wreed uit de plaat indeed. In de grote zaal pikten we ook nog even wat van Dolphin mee. Dit is weer hele andere koek. Soort van hardcore denk ik. Ach, het was in ieder geval wel grappig. Er kwam een gozer op Christiaan af die duidelijk van ‘t padje af was. Hij droop van het zweet en lulde echt een end in ‘t rond. We gingen daarna weer naar de kleine zaal om wat van Thrasher mee te krijgen. Ik had even een dipje in de energie en voelde me niet zo lekker dus ik stond gewoon te chillen aan de kant. Blijkbaar zag ik er nogal chagrijnig uit ofzo, want een gozer vroeg of dat ik het wel naar m’n zin had. Haha, ja! Alleen ik moest even energie opladen. Er was ook nog een vriend van die gast bij en ze waren allebei heel relaxt. Even gezellig een uurtje kletsen en de energie was weer terug. En dat was maar goed ook. Thrasher draaide overigens heel goed. Christiaan en Bart gingen lekker los, zo zag ik vanaf de zijkant. Die enge gozer die Christiaan eerst had aangesproken kwam nu naar mij toe. “Ik weet het soms ook niet meer. Wat is het nut van het leven?” Dat is serieus wat hij tegen me zij. Ik keek ‘m eens goed aan. Het zag er uit alsof hij drugs had gebruikt. Ik zei maar gewoon dat het morgen allemaal beter zou zijn. Daarna wilde hij hulp bij het rollen van een joint, maar toen het tipje was gedraaid verfrummelde hij ‘m weer in zijn vuist. Ja, doe het dan lekker zelf hoor. Hij scharrelde weer weg, door de menigte heen. Ik zag nog net hoe hij iemand anders aansprak om hem te helpen met z’n joint. Ik was maar wat blij dat ik zelf nuchter was.
Maar nu, dames en heren. De grootheid van de avond ging om draaien: Hong Kong Violence. Een Aziatische gozert, die ziekelijk met de knopjes en schuifjes om kan gaan. Beter bekend als Akira (althans, zo kende ik ‘m), maar nu dus draaiende onder een andere naam. Geen idee waarom. Wat draaide hij? Gigantische teringherrie, terror ofzo? Ik weet niet wat voor naampje je erop kan plakken, maar ik moest soms echt lachen. Er is een filmpje van online gezet, maar ik moet er even een waarschuwing bij geven. De meeste mensen zullen dit niet als muziek typeren en ach, je kan inderdaad discussiëren daarover. Het is echt een gigantische herrie, dus dan weet je het. (Don’t think less of me please :P).
Een van de gasten die ik net ontmoet had, ging normaal alleen naar drum ‘n bass en techno feesten, dus die keek z’n ogen uit. Maar hij leek het wel te waarderen. Ik moest vooral vaak lachen, ging even tien minuten los en daarna was ik kapot. Ik stond vooral een beetje te staan, om me heen te kijken en te bedenken wat voor idioot iets dit eigenlijk is. Waarom vind ik dit leuk? Ik snap het ook niet, maar het is zo. Ik wou dat ik simpelweg uit m’n plaat kon gaan bij ‘normale muziek’, maar ik heb dit soort avonden gewoon nodig af en toe.
Om 5 uur hielden we het voor gezien. Het was een toppertje. En ik blijf erbij: ik heb nog nooit nare mensen ontmoet op feestjes als dit, waar het ook stikt van de gabbers. Het was uitermate gezellig en ik ben heel blij dat ik weer even uit m’n plaat ben gegaan. Op 29 oktober is het weer zo ver: Rebeltronics in Utrecht!
Afgelopen zaterdag was een feest in de categorie: uit de plaat gaan op muziek (lees: herrie). Ik ging samen met Bart en Christiaan naar Smackdown in Doornroosje (Nijmegen). Muziekstijlen: breakcore, darkcore, drum & bass, dubstep, hardcore, industrial hardcore, jungle, tekno, terror, UK hardcore. Het moge duidelijk zijn, geen lieflijke melodieën te vinden hier! Gewoon knallen als een malle. Line-up: Element: Destruction, Bong-Ra, The Outside Agency, Dolphin (Uk), Bryan Fury, Hong Kong Violence (a.k.a. Akira), La Peste in de grote zaal. In de kleine zaal: Encrypter, Subwoofer, Black Sun Empire, Thrasher, Eye-D, Hidden. Het mooie was dat de grootste teringherrie gedraaid werd in de grote zaal, terwijl het mildere gebeuk in de kleine zaal was. Meestal is dit andersom.
Rond een uurtje of 10 togen wij richting het oosten van het land. Ik voelde in de middag al een lichte keelpijn en misselijkheid opkomen, dus ik had een paracetamol achterover geslagen, want no way dat ik dit feest wilde missen. Ik drink toch nooit alcohol op parties als dit. Je wilt gewoon knallen en van bier word je alleen maar gaar. Toen wij aankwamen was het nog ontzettend rustig, maar dat betekende niet dat de muziek rustig was. In de grote zaal stond Element: Destruction tekeer te gaan als een gek. Ik moet bij binnenkomst altijd even wennen, dus een move maken zat er nog niet in. We renden wel als een gek naar de balie om oordoppen te kopen, want het volume van de muziek was echt idioot hoog. Het zou mij niet verbazen als het meer dan 100 db was. Ik heb niet de ambitie om doof te zijn voor m’n dertigste verjaardag, dus dan maar oordoppen in. In de kleine zaal was het iets beter inkomen, daar werd redelijk rustige drum ‘n bass-achtige meuk gedraaid. Niet heel super, maar ietsje prettiger. Om 12:00 uur gingen we terug naar de grote zaal, want mijn persoonlijke held Bong-Ra zou gaan draaien. Helaas was zijn set voor de tweede keer achter elkaar dat ik ‘m zag niet geweldig. Ik vond het veel te incoherent, opbouw ontbrak voor mijn gevoel en dansbaar was het al helemaal niet. Ik snap het niet zo goed. Ik heb zo vaak hemelse momenten meegemaakt als Bong-Ra draaide, maar nu al een paar keer niet. Hij kijkt ook niet echt naar het publiek. Als hij dat wel had gedaan, had hij misschien gezien dat er amper mensen aan het dansen waren. Dat vind ik altijd veelzeggend. Als mensen wild staan te springen op je set weet je dat je het goed doet. Nu vond ik het gewoon arty-farty breakcore. Leuk voor de liefhebber, maar ik was hier niet voor naar Nijmegen afgereisd.
We gingen even naar de kleine zaal, want daar zou Black Sun Empire gaan draaien. Altijd relaxte muziek. We gingen lekker los op de drum ‘n bass. Het was superdruk in het zaaltje, wat wel wat zegt over de populariteit van BSE. Ik heb me ook goed vermaakt met het kijken naar mensen. Er waren twee vrouwen die duidelijk wilden scoren. Ze gingen al dansend alle mannen af om te kijken of ze wat aan de haak konden slaan. Het was een beetje een trieste bedoening, maar nog triester vond ik dat ik ze met meerdere mannen klef heb zien doen dezelfde avond. Ze liepen heel de tijd alleen maar rondjes door de twee zalen. Rare bezigheid, mijns inziens. De set van BSE werd ondertussen echt heel vet. Hij draaide ook nog een kwartiertje hele zieke dubstep. Wreed uit de plaat indeed. In de grote zaal pikten we ook nog even wat van Dolphin mee. Dit is weer hele andere koek. Soort van hardcore denk ik. Ach, het was in ieder geval wel grappig. Er kwam een gozer op Christiaan af die duidelijk van ‘t padje af was. Hij droop van het zweet en lulde echt een end in ‘t rond. We gingen daarna weer naar de kleine zaal om wat van Thrasher mee te krijgen. Ik had even een dipje in de energie en voelde me niet zo lekker dus ik stond gewoon te chillen aan de kant. Blijkbaar zag ik er nogal chagrijnig uit ofzo, want een gozer vroeg of dat ik het wel naar m’n zin had. Haha, ja! Alleen ik moest even energie opladen. Er was ook nog een vriend van die gast bij en ze waren allebei heel relaxt. Even gezellig een uurtje kletsen en de energie was weer terug. En dat was maar goed ook. Thrasher draaide overigens heel goed. Christiaan en Bart gingen lekker los, zo zag ik vanaf de zijkant. Die enge gozer die Christiaan eerst had aangesproken kwam nu naar mij toe. “Ik weet het soms ook niet meer. Wat is het nut van het leven?” Dat is serieus wat hij tegen me zij. Ik keek ‘m eens goed aan. Het zag er uit alsof hij drugs had gebruikt. Ik zei maar gewoon dat het morgen allemaal beter zou zijn. Daarna wilde hij hulp bij het rollen van een joint, maar toen het tipje was gedraaid verfrummelde hij ‘m weer in zijn vuist. Ja, doe het dan lekker zelf hoor. Hij scharrelde weer weg, door de menigte heen. Ik zag nog net hoe hij iemand anders aansprak om hem te helpen met z’n joint. Ik was maar wat blij dat ik zelf nuchter was.
Maar nu, dames en heren. De grootheid van de avond ging om draaien: Hong Kong Violence. Een Aziatische gozert, die ziekelijk met de knopjes en schuifjes om kan gaan. Beter bekend als Akira (althans, zo kende ik ‘m), maar nu dus draaiende onder een andere naam. Geen idee waarom. Wat draaide hij? Gigantische teringherrie, terror ofzo? Ik weet niet wat voor naampje je erop kan plakken, maar ik moest soms echt lachen. Er is een filmpje van online gezet, maar ik moet er even een waarschuwing bij geven. De meeste mensen zullen dit niet als muziek typeren en ach, je kan inderdaad discussiëren daarover. Het is echt een gigantische herrie, dus dan weet je het. (Don’t think less of me please :P).
Een van de gasten die ik net ontmoet had, ging normaal alleen naar drum ‘n bass en techno feesten, dus die keek z’n ogen uit. Maar hij leek het wel te waarderen. Ik moest vooral vaak lachen, ging even tien minuten los en daarna was ik kapot. Ik stond vooral een beetje te staan, om me heen te kijken en te bedenken wat voor idioot iets dit eigenlijk is. Waarom vind ik dit leuk? Ik snap het ook niet, maar het is zo. Ik wou dat ik simpelweg uit m’n plaat kon gaan bij ‘normale muziek’, maar ik heb dit soort avonden gewoon nodig af en toe.
Om 5 uur hielden we het voor gezien. Het was een toppertje. En ik blijf erbij: ik heb nog nooit nare mensen ontmoet op feestjes als dit, waar het ook stikt van de gabbers. Het was uitermate gezellig en ik ben heel blij dat ik weer even uit m’n plaat ben gegaan. Op 29 oktober is het weer zo ver: Rebeltronics in Utrecht!
Thursday, September 23, 2010
Stuff from the UK that I love
When I'm visiting another country, there is always one thing that surely has my interest: SUPERMARKETS. I love supermarkets in other countries. They have different stuff, all weird kinds of food. You learn about the culture of a country by going to their supermarkets. The French love their poisson, fromage, du vin...The British love their cereals and teas! Seriously, I stared in wonder at the insane amount of cereal products available. A whole aisle filled with cornflakes, muesli, cruesli and my favorite: oatmeal porridge! In Scotland, they sold a very cool oatmeal product, featuring a Scotsman in kilt and naked torso on the front. Just because of that I wanted to buy it. Alas, when we went to a supermarket at the end of our trip to buy all the stuff we wanted to take to the Netherlands, they didn't have the awesome Scottish oats-hero in stock :(
Aside from the cereal products, I was also frantically looking for my favorite snack: Nature Valley granola bars. I had them for the first time when I was in Canada back in 2006 and no other granola bar can compare to them! The Dutch granola bars suck anyway, too much sugarsweetness. I am really sad these aren't available here; they are really the best after working out. And, even better, they are vegan too!
Then, there is of course, tea. Twinings is my favorite brand. Sure, you can get it in some shops in the Netherlands as well, but it's expensive! So I just stocked a few packages in Scotland; it'll last me for a year or so because I don't drink that much tea at home. While we were in Scotland we consumed it by the litre (I did so, at least). English style too, with milk. At home, I drink my tea with soy milk, but in the UK I didn't want to fuss about it.
So this afternoon, I sat back and enjoyed some of my UK-products:
making a cup of Darjeeling tea
Nature Valley, portions instant oatmeal, marmite bars!!
I was excited about the marmite bars. Marmite, you hate it or you love it. I love it and I couldn't wait to try one of these. Let's test it!
It looks dense, and it smells like....marmite with oats!
Taking a bite....
Trying to make up my mind, the taste was peculiar
The verdict: WIN. It is quite nice, but only IF you like Marmite.
Aside from the cereal products, I was also frantically looking for my favorite snack: Nature Valley granola bars. I had them for the first time when I was in Canada back in 2006 and no other granola bar can compare to them! The Dutch granola bars suck anyway, too much sugarsweetness. I am really sad these aren't available here; they are really the best after working out. And, even better, they are vegan too!
Then, there is of course, tea. Twinings is my favorite brand. Sure, you can get it in some shops in the Netherlands as well, but it's expensive! So I just stocked a few packages in Scotland; it'll last me for a year or so because I don't drink that much tea at home. While we were in Scotland we consumed it by the litre (I did so, at least). English style too, with milk. At home, I drink my tea with soy milk, but in the UK I didn't want to fuss about it.
So this afternoon, I sat back and enjoyed some of my UK-products:
making a cup of Darjeeling tea
Nature Valley, portions instant oatmeal, marmite bars!!
I was excited about the marmite bars. Marmite, you hate it or you love it. I love it and I couldn't wait to try one of these. Let's test it!
It looks dense, and it smells like....marmite with oats!
Taking a bite....
Trying to make up my mind, the taste was peculiar
The verdict: WIN. It is quite nice, but only IF you like Marmite.
 |
| UK Stuff |
Monday, September 20, 2010
Scotland in woorden
In mijn vorige post waren wat mooie landschapsfoto’s te zien. Deze keer wil ik wel wat vertellen over Schotland, maar het is wel wat moeilijker dan het plaatsen van wat fotootjes. Als mensen me vroegen hoe ik het heb gehad was mijn antwoord steevast “Fantastisch! En nog zulk mooi weer gehad ook!”. Maar daarmee doe ik die vakantie tekort. Het gevoel dat Schotland in me achter heeft gelaten is blijvend. En dat heb ik bijna nooit. Schotland is na Canada het enige land (ja ik weet dat het technisch gezien geen land op zich is, maar de Schotten vinden van wel, en ik vind ze toffe lui, dus ik vind het ook) wat ik bij thuiskomst mis. Er heerst een verlangen om terug te gaan, vooral naar bepaalde plekken. Ik zal vertellen, maar verwacht geen heel samenhangend verhaal.
Laat ik eerst even beginnen met de nadelen. Er was namelijk een groot nadeel, en dat was in dit geval de bootreis. Toevallig was er op de heenreis een enorme storm gaande, die ervoor zorgde dat de boot continue op en neer ging. Ik had een pilletje achterover geslagen en wist me nog net goed te houden, maar die arme Christiaan heeft de toiletpot meerdere malen van dichterbij gezien dan hem lief was. We lagen vijftien uur lang in onze hut, niet in staat om te eten of te drinken. Slapen lukte ook niet, want je moest je zo ongeveer aan de rand van je bed vasthouden om er niet uit te donderen. In de gare momenten dat ik echt naar de wc moest om te plassen (dat durfde ik niet meer in onze hut na Christiaan’s bezigheden aldaar), kwam ik allerlei schaars geklede Britse meisjes tegen met smerige mixdrankjes in hun hand. Die waren keihard aan het feesten; de storm deerde hen niet. Ongelooflijk, ik kon met moeite m’n maaginhoud binnenhouden en zij waren gewoon alcohol achterover aan het tikken alsof ze helemaal niet op een door storm geteisterde boot zaten. Toen de boot eindelijk aankwam, waren we allebei nogal trillerig, ongelooflijk moe en misselijk. Het was duidelijk dat ik van de twee nog het minst gaar was, dus aan mij de eer om als eerste links te gaan rijden. Ik werkte wat boterhammen naar binnen (wat was dat moeilijk!) en sloeg nog net geen kruis voordat we wegreden. Gelukkig bleek het links rijden heel erg mee te vallen! Alleen bij een meerbaans rotonde kan je echt geen zak zien als je over je rechterschouder kijkt, maar dan moet je bijrijder gewoon even meehelpen. Het was overal ook vrij rustig op de weg. Het vakantieseizoen liep natuurlijk ten einde, en ik vond het prima.
Onze eerste stop was Jedburgh, net over de grens. Ze hadden daar een abdij (ruïne) uit de twaalfde eeuw die ik graag wilde zien. We maakten daar ook kennis met de vriendelijkheid van de Schotten. Ze helpen je waar ze kunnen en maken heel graag een praatje. Ik was blij verrast (te veel vakanties op campings in Frankrijk gezeten, waar de locals je aankijken alsof je een stuk stront onder hun schoen bent). De voorzieningen op campings waren ook steevast prima.
Na Jedburgh reden we een heel eind verder, naar Oban. Daar namen we de boot naar Mull. Hier begon wat mij betreft het echte Schotland gevoel. Het werd steeds rustiger, het landschap werd kaler en ruiger. We stonden ook op een fantastische camping. Bij een schapenboer mocht je voor 6 pond je tentje opzetten. Wij deden dat aan de rand van het strand; de schapen blaatten ondertussen rustig verder en scharrelden tussen de tenten door. We maakten hier ook kennis met de ietwat minder vriendelijke inheemse diersoort van Schotland: de midges! Stel je een doodgewone Hollandse mug voor, maar dan 4 keer zo klein. Hij is in gezelschap van honderden (soms voor je gevoel wel duizenden) soortgenoten en houdt van mensenvlees. Gelukkig voor mij hielden ze meer van het vlees van Christiaan. Aan het einde van de vakantie had ik wel wat bultjes op mijn benen, maar echt last heb ik niet gehad. Christiaan daarentegen, was een lekkernij voor die beesten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik uit leedvermaak wel gelachen heb. Hij zat compleet onder die beesten, is honderden keren geprikt (en believe me, it itches like hell) terwijl ik vrolijk rond kon huppelen zonder veel te merken. De midges waren gelukkig alleen actief rond zonsondergang, bij weinig wind.
Vanaf Mull namen we de volgende dag de boot naar Iona. Dat is een heel klein eilandje met een belangrijke historie voor het Christendom. Vanaf daar heeft het Christendom zich verspreid over de rest van Schotland. Er stond daar ook een abdij, die volledig gerestaureerd is in de 18e/19e eeuw. Erg mooi, maar ik vond de sfeer op het eiland het mooist. Het was er sereen, niets hoefde gehaast. De mensen keken vriendelijk. Het voelde zo vredig! We klommen op de hoogste heuvel en keken op ons gemak uit over de rest van het eiland. In het hotel aten we een lekkere maaltijd bestaande uit lokale producten. Het merendeel van de bevolking is er vegetariër, dat was fijn. Er was ook wifi, dat was hilarisch. Ik vond het wel even handig, kon ik nog even met m’n stagebegeleider mailen over het toekennen van m’n punten. Wel zo fijn als je af wilt studeren!
Onze volgende stop in de reis was Isle of Skye. Weer een eindje rijden, maar dit is achteraf gezien het hoogtepunt van de reis geweest. We wilden wild kamperen en besloten hier ons geluk te beproeven. Ik ben nogal een zeikerd als het aankomt op het kiezen van een goede plek, maar we hebben de perfecte plek weten te vinden. Vlakbij de rand van een ravijn (sorry ma), met een geweldig uitzicht! Hier moet toch echt even een foto bij, voor de voorstelling.
Het was er zo rustig en toen voelde ik me zo vrij! Wat heb je nou nodig in het leven?? Een tentje, wat voedsel, natuur, vrienden. Schijt aan de beschaving, vrede op aarde; dat soort dingen komen dan in je op. Als het had geregend had ik misschien andere gedachten gehad, maar het weer was prachtig. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als die nacht. Bij toeval moest ik juist die nacht natuurlijk ‘s nachts plassen, maar het was fantastisch! Terwijl ik op m’n hurken zat (veel lekkerder plassen als op een WC, serieus!) zag ik Grote Beer, Kleine Beer, de poolster, de gloed van de melkweg en nog ontelbaar veel andere sterren. Echt geweldig!
De volgende dag hadden we onze beste dag. Het weer was stralend. Geen wolken aan de lucht, het was 25 graden die dag! We hebben ook superveel gedaan. We stonden voor 7 uur op en gingen wandelen naar The Old Man of Storr, een bizarre steen. Het was nog heerlijk rustig. Wij konden daar rustig rondkijken.
Terwijl we terugliepen kwam er juist een hele bende mensen omhoog. Tot onze hilariteit ook heel veel (veelal de wat corpulentere) mensen die TOTAAL geen conditie hadden. Ook helaas weer veel triestelingen gezien die op gympies een poging wagen. Ik heb altijd zin om dit soort mensen toe te schreeuwen. “Idioot, je kan je benen breken op dit soort paden of erger. Koop wandelschoenen!” Maar het heeft toch geen zin. Onze volgende stop was Kilt’s Rock. Een punt waarop de bergwand loodrecht de zee in gaat. Ook is er een mooie waterval te zien.
Daarna gingen we weer een stuk wandelen, nu echt in het midden van het eiland. Het was een heerlijke wandeling en we kwamen weer heel veel aardige mensen tegen. Met een stel hebben we echt een half uur zitten kletsen. Na zo’n drie uur kwamen we nog compleet energiek en vrolijk weer aan bij de auto. Heel veel mooie dingen gezien, vooral genoten van de goede atmosfeer. Onze laatste stop was de Fairy Glen, een heel sprookjesachtig gedeelte van het eiland. De kleine heuvels zitten er vol rimpeltjes, als het ware. Alsof de elfjes er aan gewerkt hebben. Daar ploften we neer en merkten we pas hoe moe we nu eigenlijk waren. We zochten een camping op (ik voelde me ranzig en wilde douchen) en gingen daarna, als mooie afsluiter van de dag, uit eten. Na lichamelijke arbeid smaakt er niets beter dan een lekker bord friet met een vega-burger!
Deze post wordt nogal lang, dus ik bewaar de rest voor de volgende.
Laat ik eerst even beginnen met de nadelen. Er was namelijk een groot nadeel, en dat was in dit geval de bootreis. Toevallig was er op de heenreis een enorme storm gaande, die ervoor zorgde dat de boot continue op en neer ging. Ik had een pilletje achterover geslagen en wist me nog net goed te houden, maar die arme Christiaan heeft de toiletpot meerdere malen van dichterbij gezien dan hem lief was. We lagen vijftien uur lang in onze hut, niet in staat om te eten of te drinken. Slapen lukte ook niet, want je moest je zo ongeveer aan de rand van je bed vasthouden om er niet uit te donderen. In de gare momenten dat ik echt naar de wc moest om te plassen (dat durfde ik niet meer in onze hut na Christiaan’s bezigheden aldaar), kwam ik allerlei schaars geklede Britse meisjes tegen met smerige mixdrankjes in hun hand. Die waren keihard aan het feesten; de storm deerde hen niet. Ongelooflijk, ik kon met moeite m’n maaginhoud binnenhouden en zij waren gewoon alcohol achterover aan het tikken alsof ze helemaal niet op een door storm geteisterde boot zaten. Toen de boot eindelijk aankwam, waren we allebei nogal trillerig, ongelooflijk moe en misselijk. Het was duidelijk dat ik van de twee nog het minst gaar was, dus aan mij de eer om als eerste links te gaan rijden. Ik werkte wat boterhammen naar binnen (wat was dat moeilijk!) en sloeg nog net geen kruis voordat we wegreden. Gelukkig bleek het links rijden heel erg mee te vallen! Alleen bij een meerbaans rotonde kan je echt geen zak zien als je over je rechterschouder kijkt, maar dan moet je bijrijder gewoon even meehelpen. Het was overal ook vrij rustig op de weg. Het vakantieseizoen liep natuurlijk ten einde, en ik vond het prima.
Onze eerste stop was Jedburgh, net over de grens. Ze hadden daar een abdij (ruïne) uit de twaalfde eeuw die ik graag wilde zien. We maakten daar ook kennis met de vriendelijkheid van de Schotten. Ze helpen je waar ze kunnen en maken heel graag een praatje. Ik was blij verrast (te veel vakanties op campings in Frankrijk gezeten, waar de locals je aankijken alsof je een stuk stront onder hun schoen bent). De voorzieningen op campings waren ook steevast prima.
Na Jedburgh reden we een heel eind verder, naar Oban. Daar namen we de boot naar Mull. Hier begon wat mij betreft het echte Schotland gevoel. Het werd steeds rustiger, het landschap werd kaler en ruiger. We stonden ook op een fantastische camping. Bij een schapenboer mocht je voor 6 pond je tentje opzetten. Wij deden dat aan de rand van het strand; de schapen blaatten ondertussen rustig verder en scharrelden tussen de tenten door. We maakten hier ook kennis met de ietwat minder vriendelijke inheemse diersoort van Schotland: de midges! Stel je een doodgewone Hollandse mug voor, maar dan 4 keer zo klein. Hij is in gezelschap van honderden (soms voor je gevoel wel duizenden) soortgenoten en houdt van mensenvlees. Gelukkig voor mij hielden ze meer van het vlees van Christiaan. Aan het einde van de vakantie had ik wel wat bultjes op mijn benen, maar echt last heb ik niet gehad. Christiaan daarentegen, was een lekkernij voor die beesten. Ik moet eerlijk bekennen dat ik uit leedvermaak wel gelachen heb. Hij zat compleet onder die beesten, is honderden keren geprikt (en believe me, it itches like hell) terwijl ik vrolijk rond kon huppelen zonder veel te merken. De midges waren gelukkig alleen actief rond zonsondergang, bij weinig wind.
Vanaf Mull namen we de volgende dag de boot naar Iona. Dat is een heel klein eilandje met een belangrijke historie voor het Christendom. Vanaf daar heeft het Christendom zich verspreid over de rest van Schotland. Er stond daar ook een abdij, die volledig gerestaureerd is in de 18e/19e eeuw. Erg mooi, maar ik vond de sfeer op het eiland het mooist. Het was er sereen, niets hoefde gehaast. De mensen keken vriendelijk. Het voelde zo vredig! We klommen op de hoogste heuvel en keken op ons gemak uit over de rest van het eiland. In het hotel aten we een lekkere maaltijd bestaande uit lokale producten. Het merendeel van de bevolking is er vegetariër, dat was fijn. Er was ook wifi, dat was hilarisch. Ik vond het wel even handig, kon ik nog even met m’n stagebegeleider mailen over het toekennen van m’n punten. Wel zo fijn als je af wilt studeren!
Onze volgende stop in de reis was Isle of Skye. Weer een eindje rijden, maar dit is achteraf gezien het hoogtepunt van de reis geweest. We wilden wild kamperen en besloten hier ons geluk te beproeven. Ik ben nogal een zeikerd als het aankomt op het kiezen van een goede plek, maar we hebben de perfecte plek weten te vinden. Vlakbij de rand van een ravijn (sorry ma), met een geweldig uitzicht! Hier moet toch echt even een foto bij, voor de voorstelling.
Het was er zo rustig en toen voelde ik me zo vrij! Wat heb je nou nodig in het leven?? Een tentje, wat voedsel, natuur, vrienden. Schijt aan de beschaving, vrede op aarde; dat soort dingen komen dan in je op. Als het had geregend had ik misschien andere gedachten gehad, maar het weer was prachtig. Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien als die nacht. Bij toeval moest ik juist die nacht natuurlijk ‘s nachts plassen, maar het was fantastisch! Terwijl ik op m’n hurken zat (veel lekkerder plassen als op een WC, serieus!) zag ik Grote Beer, Kleine Beer, de poolster, de gloed van de melkweg en nog ontelbaar veel andere sterren. Echt geweldig!
De volgende dag hadden we onze beste dag. Het weer was stralend. Geen wolken aan de lucht, het was 25 graden die dag! We hebben ook superveel gedaan. We stonden voor 7 uur op en gingen wandelen naar The Old Man of Storr, een bizarre steen. Het was nog heerlijk rustig. Wij konden daar rustig rondkijken.
Terwijl we terugliepen kwam er juist een hele bende mensen omhoog. Tot onze hilariteit ook heel veel (veelal de wat corpulentere) mensen die TOTAAL geen conditie hadden. Ook helaas weer veel triestelingen gezien die op gympies een poging wagen. Ik heb altijd zin om dit soort mensen toe te schreeuwen. “Idioot, je kan je benen breken op dit soort paden of erger. Koop wandelschoenen!” Maar het heeft toch geen zin. Onze volgende stop was Kilt’s Rock. Een punt waarop de bergwand loodrecht de zee in gaat. Ook is er een mooie waterval te zien.
Daarna gingen we weer een stuk wandelen, nu echt in het midden van het eiland. Het was een heerlijke wandeling en we kwamen weer heel veel aardige mensen tegen. Met een stel hebben we echt een half uur zitten kletsen. Na zo’n drie uur kwamen we nog compleet energiek en vrolijk weer aan bij de auto. Heel veel mooie dingen gezien, vooral genoten van de goede atmosfeer. Onze laatste stop was de Fairy Glen, een heel sprookjesachtig gedeelte van het eiland. De kleine heuvels zitten er vol rimpeltjes, als het ware. Alsof de elfjes er aan gewerkt hebben. Daar ploften we neer en merkten we pas hoe moe we nu eigenlijk waren. We zochten een camping op (ik voelde me ranzig en wilde douchen) en gingen daarna, als mooie afsluiter van de dag, uit eten. Na lichamelijke arbeid smaakt er niets beter dan een lekker bord friet met een vega-burger!
Deze post wordt nogal lang, dus ik bewaar de rest voor de volgende.
 |
| Scotland |
Saturday, September 18, 2010
Scotland in pictures
Scotland. The land of majestic nature. How I looked forward to going there! I heard so many stories from people who went there and got back, overwhelmed by the beauty. And now I can say I am one of them. Scotland was beyond anything I had imagined. The landscape, so rugged, sometimes bare, always majestic made quite the impression on me. This post, I won't speak with words, but with photographs. Enjoy!
Clicking on the photo's gives a little better quality (1024 px).
Clicking on the photo's gives a little better quality (1024 px).
Subscribe to:
Posts (Atom)