Je kan zoveel leuke dingen doen in bed. Slapen is één van die leuke activiteiten, over de andere mogelijkheden ga ik even niet uitwijden ;-)
Helaas gaat het slapen de laatste twee weken nogal slecht. Met een beetje geluk haalde ik de 4 - 5 uur, maar meer zal het zeker niet zijn geweest. En waarom? Sinds vandaag heb ik wel zo'n beetje een idee, maar eerst wist ik het echt niet. Ik werk, dus een fatsoenlijk ritme zit er wel in. Kwart voor 11 lig ik meestal in bed en de wekker gaat om kwart voor 7. Precies 8 uurtjes slaaptijd, perfect toch? Verder nuttig ik doordeweeks vrijwel geen alcohol en zeker niet vlak voor ik naar bed ga. Ook snoep ik na het avondeten niet meer en zit ik niet fanatiek te gamen. Sterker nog, meestal ben ik erg saai en zit ik een beetje muziek te luisteren en wat te chatten met mensen. Voor ik naar bed ga lees ik in een boek.
Ik kreeg van mensen natuurlijk bakken met goedbedoelde tips: drink thee, warme melk, neem een drupje valeriaan, doe yoga, meditatie, ontspanningsoefeningen. Yoga doe ik al, thee drink ik niet want dan moet ik gegarandeerd 's nachts pissen en tja, ontspanningsoefeningen zijn vaak makkelijker als je door iemand begeleid wordt.
Ik weet ook niet precies wat het probleem is. Ik lig in bed, voel me langzaam wegdommelen en dan ineens "PLOP" blijf ik wakker balacerend op het randje tussen slapen en waken. Dat levert ook hele grappig hallucinaties op kan ik je vertellen. Je treedt een soort wereld binnen waarin eeuwigheid heerst.
Afgelopen nacht had ik een dieptepunt. Ik was moe, wilde zo graag slapen en het gebeurde gewoon niet. De wekker stond op 6:45 dus ik werd steeds wanhopiger. De uren tikte weg, ik zweette me kapot en had de meest gekke visioenen. In eentje werd ik met een kussen vermoord door een collega, maar uiteindelijk wist ik mezelf te bevrijden en sloeg ik haar hersens in. Toen was ik het beu. Visioenen zijn leuk, maar als ze zo bizar gewelddadig worden is er niets lolligs meer aan en lijkt het meer op een bad trip. Ik probeerde niet eens meer te slapen maar lag gewoon te liggen en na te denken. Ik zag erg op tegen de werkdag. Met zo weinig energie ben ik zo prikkelbaar en gevoelig. Na lang wikken en wegen besloot ik verlof op te nemen. Ik zag mezelf echt niet 9 uur op het kantoor zitten. Toen dat besluit genomen was, voelde ik me iets relaxen. Toch heb ik niet echt meer geslapen. Van 8 tot 10 heb ik wel iets geslapen, maar de visioenen/dromen werden alleen maar gekker.
Vanwege deze bizarre nacht ben ik wel extra gaan nadenken over de oorzaak van het slaapprobleem. Het komt niet uit de lucht vallen, al ben ik altijd een heel slechte slaper geweest. Al van kinds af aan slaap ik licht en sinds mijn pubertijd duurt het lang voor ik inslaap (een uur is eerder regel dan uitzondering). Ook slaap ik eigenlijk zelden 8 uur achter elkaar, ik word altijd wel een keer wakker.
Mijn moeder en Misha belden me om erover te praten en hun visie heeft toch wel iets in me wakker geschud (hiiiii wat een woordspeling). Ik moet toch de conclusie trekken dat het slaapprobleem gerelateerd is aan mijn werk. Zonder te veel op de details in te gaan: het gaat momenteel niet echt vloeiend bij het bedrijf waar ik werk. Er heerst een soort moedeloosheid onder mij en mijn collega's. Ik zit momenteel bij het testteam, waarbij het de bedoeling is dat je systemen en producten test. Je bent daarbij veel bezig in Excel, je rekent dingen na, voert producten in. Het werk an sich vind ik best prima, de nerdheid in me kan losgaan, je kan je eigen gang gaan en je moet je knar echt wel gebruiken. Helaas zijn de systemen gewoonweg verre van optimaal. Als ik op een product invoer en op volgende klik moet ik soms gerust vijf minuten wachten voor ik op een volgend scherm ben. Dit heeft tot gevolg dat ik als een gek ga lopen multitasken en soms vijf dingen tegelijk doe. Aan het einde van de dag ben ik dan helemaal opgebrand! Teveel computerwerk, te snel. Ik kan ook ziekelijk snel heen en weer klikken in systemen, van die generatie ben ik. Mijn collega's van 10 jaar ouder zijn echt al een stuk trager met de computer, opvallend maar waar! Sinds drie weken zit ik bij het testteam, en sindsdien zijn de slaapproblemen ook zo'n beetje begonnen. Ik zit nu meer bovenop de veranderingen en zie dus ook waar het allemaal fout gaat. En je staat machteloos, je kan niets (kan hier
niet op in gaan, maar denk aan groot bedrijf = log orgaan). Dat frustreert me. Ik wil zo graag vooruit, het bedrijf helpen, hard werken. Maar het kan niet. Ik denk dat het me meer heeft geraakt dan ik aan mezelf wilde toegeven. Ook de eisen die ik aan mezelf stel zijn altijd torenhoog. Ik wil goedmaken dat ik tijdens mijn studie zo'n lanterfanteraar was en geef veel als ik op m'n werk ben. Zit in allerlei overlegclubjes, wil door iedereen aardig gevonden worden, dat soort dingen....En als het dan niet gaat zoals je wilt dan komt meneertje stress om de hoek kijken.
Nu ik het aan mezelf toegeef vallen er wel wat dingen op z'n plek. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe het morgen gaat. Ik spreek nu met mezelf af dat ik rustiger op mijn werk probeer te gaan zitten. Ik leg mij neer bij de traagheid van de systemen en ga niet meer als een idioot multitasken. Daarmee verspil ik zoveel energie. Multitasken is echt niet goed voor een mens. Hopelijk brengen deze gedachten me wat rust, rust die ik goed kan gebruiken!
Vandaag heb ik m'n bedje verschoond, het ruikt er weer lekker fris en toch kijk ik er met huiver naar. Gevaarlijk, ik weet het. Hoe meer je gaat denken 'oh ik kan toch niet slapen', hoe meer spanning je gaat voelen. Nou ja, we zullen wel zien. Een ding is zeker, ik ga nooit of te nimmer aan de slaappillen. Brr!!
Thursday, February 17, 2011
Sunday, February 13, 2011
Black Swan
Ik moet hierover schrijven. Het gevoel is té sterk, te bizar. Ik wist niet dat afschuw zo mooi en intens kon zijn.
Black Swan, wat een film.....
Christiaan en ik gingen eerst eten in het Louis Hartlooper Complex en aansluitend naar de film. Eerder op de dag heb ik ontzettend zwaar gesport, en m’n lichaam was in staat van vermoeidheid. Het eten lag zwaar op de maag en in de zaal was het warm.
Eerst was er nog niets aan de hand, in die zin dat de film wel mooi was, maar nog even op gang moest komen. Natalie Portman als de gefrustreerde prima donna, die eigenlijk nét niet goed genoeg is voor haar rol als de Witte Zwaan én de Zwarte Zwaan. Ze mist het passionele wat nodig is voor de Zwarte Zwaan. Ondertussen worstelt ze met zichzelf (haar lichaam, haar geestelijke kracht) en met haar moeder. Ze is eigenlijk nog een kind...
De psychische waanbeelden die ze krijgt zijn zo krachtig. Door het broeierige in de zaal voelde ik langzaam een misselijkheid opkomen in de tweede helft van de film. Ik had het idee dat ik ieder moment flauw kon vallen. Ik deed m’n vest uit en dat hielp een beetje. Een heel apart gevoel nam bezit van me...Ik voelde afschuw bij de beelden van de film (er zit aardig wat bloed en narigheid in de film) maar ik kon niet wegkijken. Ik werd er in meegezogen. Ik voelde wat de zwaan voelde. Bij de laatste scene werd ik gek.
De film was klaar en ik moest weg. Weg uit die zaal... frisse lucht! Al die emoties kolten door me heen, de afschuw, de bewondering, de fascinatie, de intensiteit. We liepen buiten een stuk door het park om even af te koelen. Dat hielp!
Of deze film nou door recensenten goed of slecht wordt bevonden, het zal me echt een worst zijn. Deze film raakte me, zo diep! Het is heel lang geleden dat een film dat gedaan heeft.
Zo....pfoe!
Black Swan, wat een film.....
Christiaan en ik gingen eerst eten in het Louis Hartlooper Complex en aansluitend naar de film. Eerder op de dag heb ik ontzettend zwaar gesport, en m’n lichaam was in staat van vermoeidheid. Het eten lag zwaar op de maag en in de zaal was het warm.
Eerst was er nog niets aan de hand, in die zin dat de film wel mooi was, maar nog even op gang moest komen. Natalie Portman als de gefrustreerde prima donna, die eigenlijk nét niet goed genoeg is voor haar rol als de Witte Zwaan én de Zwarte Zwaan. Ze mist het passionele wat nodig is voor de Zwarte Zwaan. Ondertussen worstelt ze met zichzelf (haar lichaam, haar geestelijke kracht) en met haar moeder. Ze is eigenlijk nog een kind...
De psychische waanbeelden die ze krijgt zijn zo krachtig. Door het broeierige in de zaal voelde ik langzaam een misselijkheid opkomen in de tweede helft van de film. Ik had het idee dat ik ieder moment flauw kon vallen. Ik deed m’n vest uit en dat hielp een beetje. Een heel apart gevoel nam bezit van me...Ik voelde afschuw bij de beelden van de film (er zit aardig wat bloed en narigheid in de film) maar ik kon niet wegkijken. Ik werd er in meegezogen. Ik voelde wat de zwaan voelde. Bij de laatste scene werd ik gek.
De film was klaar en ik moest weg. Weg uit die zaal... frisse lucht! Al die emoties kolten door me heen, de afschuw, de bewondering, de fascinatie, de intensiteit. We liepen buiten een stuk door het park om even af te koelen. Dat hielp!
Of deze film nou door recensenten goed of slecht wordt bevonden, het zal me echt een worst zijn. Deze film raakte me, zo diep! Het is heel lang geleden dat een film dat gedaan heeft.
Zo....pfoe!
Wednesday, February 9, 2011
The States
Dear friends!
Now that my boss has approved my request for taking a vacation it is time to officially reveal the BIG PLAN. I’m going to the States from March the 18th until the 31st!! Sometimes I still have to pinch myself and say ‘this is really going to happen!’ For quite awhile I thought the whole trip wouldn’t happen, because Agalloch’s tour still wasn’t certain in January. I shook off the hope and was actually at peace with the idea that nothing was going to happen. Until one mail from Milla changed everything. The tour IS going to happen and she still wanted to go. Well, all of a sudden I was overcome with a feeling of enthusiasm. I still wanted to go. I have work, so financially it wouldn’t be a problem and I started to look around for flights. To my big surprise, a return ticket to the States is only 400 euro’s at the moment. Much cheaper than I thought!
A little background information for those of you who are wondering ‘Why do you want to go to the States in March? What is Agalloch?’. It has been almost 6 years ago since I got to know Agalloch’s music. I am hooked ever since! When they came to the Netherlands in 2006 I went to all their shows and met them. They’re such nice people, very open, sweet… just great! The next year the band gave a gig in Belgium, to which I went as well. And there I met two other great people, by a complete coincidence (I love how chance plays a big role in life sometimes). Those two great people, Nik and Paola, came all the way from London to see the band. I gave them a lift to their hotel and we stayed in touch. Misha and I went to London in summer 2009 and in 2010 I went to Romania with Nik and Paola to see Agalloch’s shows there. It was such a great trip and the band asked us to come to the States for their spring 2011 tour. The three of us made a vow (somewhat) to really go for it and I’ve been thinking about the trip ever since! Now that it is really going to happen and quite soon you can imagine I’m quite excited!
The plan is as follows: I’m flying to New York on the 18th (a day before Nik and Paola), arriving at about 2 in the afternoon. Depending how much shit I’ll be getting at the airport (that was a disaster upon arrival in Canada!!) I’m hoping I can check in my hotel at the beginning of the evening. We’ll be staying in a Best Western Hotel in China Town/Little Italy. It’s a pretty nice and expensive hotel, but we don’t mind the extra costs. On the 22nd, the Agalloch gig will take place in New York so we’ll have a couple of days to explore the city. I’ve never been to New York before, so I’m quite busy deciding what I really want to see and what can be skipped. I’m going the skip the Statue of Liberty for sure…For now, I only know that I really want to see the MoMa, Guggenheim and Ground Zero. The rest is still unsure, tips are welcome! Nik and Paola have been to New York before and have family living there, so I guess I’ll be doing some of the exploring on my own. That’s okay. Oh, I’m also going to wander around a complete day just for photography. Of course my camera is coming along with me…
Then after the Agalloch gig we’re going to spend the night at the airport, because early in the morning we are flying to Chicago. We don’t have to stay in a hotel, because Nik has family living there. That’s the reason why we don’t mind spending some extra bucks on a decent hotel in New York. In Chicago we’re going to rent a car to drive to Canada for the gig in London there. We’ll be spending a couple of days on the road and in Canada, and I can’t wait to see my favourite country again. I fell in love with Canada when I spent a month there back in 2006. Then we’ll drive back to Chicago for the final gig on the 27th and we’ll have the remaining days to explore that city.
Ah, it’s really happening and I can’t wait! Travelling is so much fun, especially with people you love. I believe the gigs will be a special experience as always!
You can look forward to lots of photo’s, spam posts on Facebook about how awesome the trip is and posts on this blog. I’ll be posting updates for those of you who are interested, so keep an eye on this blog if you are!
Now that my boss has approved my request for taking a vacation it is time to officially reveal the BIG PLAN. I’m going to the States from March the 18th until the 31st!! Sometimes I still have to pinch myself and say ‘this is really going to happen!’ For quite awhile I thought the whole trip wouldn’t happen, because Agalloch’s tour still wasn’t certain in January. I shook off the hope and was actually at peace with the idea that nothing was going to happen. Until one mail from Milla changed everything. The tour IS going to happen and she still wanted to go. Well, all of a sudden I was overcome with a feeling of enthusiasm. I still wanted to go. I have work, so financially it wouldn’t be a problem and I started to look around for flights. To my big surprise, a return ticket to the States is only 400 euro’s at the moment. Much cheaper than I thought!
A little background information for those of you who are wondering ‘Why do you want to go to the States in March? What is Agalloch?’. It has been almost 6 years ago since I got to know Agalloch’s music. I am hooked ever since! When they came to the Netherlands in 2006 I went to all their shows and met them. They’re such nice people, very open, sweet… just great! The next year the band gave a gig in Belgium, to which I went as well. And there I met two other great people, by a complete coincidence (I love how chance plays a big role in life sometimes). Those two great people, Nik and Paola, came all the way from London to see the band. I gave them a lift to their hotel and we stayed in touch. Misha and I went to London in summer 2009 and in 2010 I went to Romania with Nik and Paola to see Agalloch’s shows there. It was such a great trip and the band asked us to come to the States for their spring 2011 tour. The three of us made a vow (somewhat) to really go for it and I’ve been thinking about the trip ever since! Now that it is really going to happen and quite soon you can imagine I’m quite excited!
The plan is as follows: I’m flying to New York on the 18th (a day before Nik and Paola), arriving at about 2 in the afternoon. Depending how much shit I’ll be getting at the airport (that was a disaster upon arrival in Canada!!) I’m hoping I can check in my hotel at the beginning of the evening. We’ll be staying in a Best Western Hotel in China Town/Little Italy. It’s a pretty nice and expensive hotel, but we don’t mind the extra costs. On the 22nd, the Agalloch gig will take place in New York so we’ll have a couple of days to explore the city. I’ve never been to New York before, so I’m quite busy deciding what I really want to see and what can be skipped. I’m going the skip the Statue of Liberty for sure…For now, I only know that I really want to see the MoMa, Guggenheim and Ground Zero. The rest is still unsure, tips are welcome! Nik and Paola have been to New York before and have family living there, so I guess I’ll be doing some of the exploring on my own. That’s okay. Oh, I’m also going to wander around a complete day just for photography. Of course my camera is coming along with me…
Then after the Agalloch gig we’re going to spend the night at the airport, because early in the morning we are flying to Chicago. We don’t have to stay in a hotel, because Nik has family living there. That’s the reason why we don’t mind spending some extra bucks on a decent hotel in New York. In Chicago we’re going to rent a car to drive to Canada for the gig in London there. We’ll be spending a couple of days on the road and in Canada, and I can’t wait to see my favourite country again. I fell in love with Canada when I spent a month there back in 2006. Then we’ll drive back to Chicago for the final gig on the 27th and we’ll have the remaining days to explore that city.
Ah, it’s really happening and I can’t wait! Travelling is so much fun, especially with people you love. I believe the gigs will be a special experience as always!
You can look forward to lots of photo’s, spam posts on Facebook about how awesome the trip is and posts on this blog. I’ll be posting updates for those of you who are interested, so keep an eye on this blog if you are!
Subscribe to:
Posts (Atom)