I remember the time when I had 'My First Sony' a huge cassettedeck with a microphone. I used to record my own 'newsbulletins' and play DJ. Now you can do all that on your computer.
Apple has great software for n00bs like me: Garageband. I had never used the programme but I was able to work with it at once.
My first podcast is about dubstep.
It's 12:50 minutes, and I play 5 dubstep songs. The podcast is intended for those who have never or rarely listened to dubstep.
You can listen to it via this link: Dubstep Podcast
Songs:
Benga - Night
Ebola - Skull Pressure
Skream - Oskilatah
Benga - Flame
Geeneus - Bad Beat
Wednesday, January 7, 2009
Monday, January 5, 2009
2009: Doelen en Valkuilen
Een nieuw jaar is als vanouds een mooi moment om even stil te staan bij het afgelopen jaar en daar lessen uit te trekken. Als ik terugkijk op het afgelopen jaar zie ik veel goeds en natuurlijk ook wat slechts. Qua studie ging het beter, al heb ik hier en daar nog wel wat puntjes laten liggen. Daarentegen ben ik wel actiever geworden in commissies in de studievereniging en in de muziekcommissie gegaan van het Wegenbouworkest. Op het gebied van persoonlijke ontwikkeling is het jaar nogal hectisch verlopen. Door een stukgelopen relatie in september werd me weer even een spiegel voorgehouden. Ik dacht dat ik redelijk sterk in m'n schoenen stond, maar m'n vrienden hebben me echt even er bovenop moeten helpen. Daarvoor ben ik ze natuurlijk zeer dankbaar! Ik heb me in de periode nadat de relatie stukliep wel even flink eenzaam gevoeld: een goede les!
Voor 2009 zijn de doelen op persoonlijk gebied dus duidelijk. Ik heb nog wel een lange weg te gaan om me sterker te 'rooten' in het leven. Voor sommige mensen is dit misschien larie ('je leeft toch gewoon, wat is het probleem?'). Ik ben nu eenmaal een tobber en denk graag na over dit soort zaken.
Verder in 2009 zijn de hoofddoelen: studeren in het buitenland en m'n bachelor afmaken.
Ik ben nu bezig met het papierwerk in orde maken voor de aanmeldingsprocedure. Alles in tweevoud inleveren (+ kopie voor eigen administratie) dus het is een papierwerk van jewelste. 15 januari is de deadline voor het aanmelden en daarna is het een maand wachten op het antwoord. Mijn eerste keus is: University of Toronto (<3 Canada), tweede: University of Victoria (ook Canada), derde: Swansea University (Wales).
Met het wegenbouworkest wordt het ook lekker druk. Er staan vijf concerten gepland, maar ik weet dus nog niet of ik bij alle aanwezig kan zijn. In blok 3 en 4 (vanaf februari) ga ik ook op zoek naar een baantje, want die studie in het buitenland moet ook betaald worden. Ik heb nu ook wel een baantje, maar het is te onregelmatig.
Verder ga ik niet afvallen of al dat soort stomme doelen die toch bijna niemand volhoudt. Ik sport al 3 a 4 keer per week, dat is genoeg om niet vadsig te worden lijkt me. Ik rook niet (behalve een blowtje op zijn tijd) en drink voor een student ook maar matig, dus dat is allemaal prima. Call me crazy, maar een ander lange termijn doel is wel veganist te worden. Ik bereid me er op voor, moet nog wat boeken lezen op dat gebied en dan wil ik er echt voor gaan. Er kleven wel wat nadelen aan: uit eten gaan wordt nog lastiger, en mensen reageren vaak heel apart op rare dieëten. Allemaal geen redenen om het niet te doen, maar je moet je er wel op voorbereiden. Nederland is net een beetje vegetariër-friendly aan het worden, maar vaak staat vegetariër nog gelijk aan 'heel veel kaas' als je uit eten gaat en dat eet ik liever niet. Kaas is namelijk niet vegetarisch, zoals veel mensen wel denken. Ik zou namelijk niet weten hoe het stremsel uit een koeienmaag kan worden gehaald zonder de desbetreffende koe te doden.
Het is een beetje een blaat-post geworden, maar ik moest even wat schrijven. Randomness ftw!
Voor 2009 zijn de doelen op persoonlijk gebied dus duidelijk. Ik heb nog wel een lange weg te gaan om me sterker te 'rooten' in het leven. Voor sommige mensen is dit misschien larie ('je leeft toch gewoon, wat is het probleem?'). Ik ben nu eenmaal een tobber en denk graag na over dit soort zaken.
Verder in 2009 zijn de hoofddoelen: studeren in het buitenland en m'n bachelor afmaken.
Ik ben nu bezig met het papierwerk in orde maken voor de aanmeldingsprocedure. Alles in tweevoud inleveren (+ kopie voor eigen administratie) dus het is een papierwerk van jewelste. 15 januari is de deadline voor het aanmelden en daarna is het een maand wachten op het antwoord. Mijn eerste keus is: University of Toronto (<3 Canada), tweede: University of Victoria (ook Canada), derde: Swansea University (Wales).
Met het wegenbouworkest wordt het ook lekker druk. Er staan vijf concerten gepland, maar ik weet dus nog niet of ik bij alle aanwezig kan zijn. In blok 3 en 4 (vanaf februari) ga ik ook op zoek naar een baantje, want die studie in het buitenland moet ook betaald worden. Ik heb nu ook wel een baantje, maar het is te onregelmatig.
Verder ga ik niet afvallen of al dat soort stomme doelen die toch bijna niemand volhoudt. Ik sport al 3 a 4 keer per week, dat is genoeg om niet vadsig te worden lijkt me. Ik rook niet (behalve een blowtje op zijn tijd) en drink voor een student ook maar matig, dus dat is allemaal prima. Call me crazy, maar een ander lange termijn doel is wel veganist te worden. Ik bereid me er op voor, moet nog wat boeken lezen op dat gebied en dan wil ik er echt voor gaan. Er kleven wel wat nadelen aan: uit eten gaan wordt nog lastiger, en mensen reageren vaak heel apart op rare dieëten. Allemaal geen redenen om het niet te doen, maar je moet je er wel op voorbereiden. Nederland is net een beetje vegetariër-friendly aan het worden, maar vaak staat vegetariër nog gelijk aan 'heel veel kaas' als je uit eten gaat en dat eet ik liever niet. Kaas is namelijk niet vegetarisch, zoals veel mensen wel denken. Ik zou namelijk niet weten hoe het stremsel uit een koeienmaag kan worden gehaald zonder de desbetreffende koe te doden.
Het is een beetje een blaat-post geworden, maar ik moest even wat schrijven. Randomness ftw!
Wednesday, November 12, 2008
Ergernis: nodig of niet?
In de afgelopen vierentwintig uur heb ik me naar mijn gevoel net iets teveel geërgerd. Iedereen ergert zich natuurlijk weleens, maar de hoeveelheid ergernis die ik de afgelopen dag heb gevoeld vond ik teveel. Het zette me aan het denken. Erger ik me niet teveel? Te snel? Waarom zou ik me ergeren, het is alleen maar irritant (meta-ergernis...het moet niet gekker worden!).
Het begon allemaal gisterenmiddag, toen ik naar mijn ouders ging reizen met het OV voor de wekelijkse repetitie van KNA (orkest).
K U T O V
Ik ga iedere woensdag rond een uur of vier met de trein naar Arkel. Dan volgt een wandeling van 20 minuten, want het is 3 kilometer lopen vanaf het station naar m'n ouderlijk huis. Heerlijk is dat, even lekker uitwaaien. Meestal gaat de treinreis prima, maar de afgelopen weken is het weer flink knudde bij de NS.
Vorige week vrijdag kon ik de trein ook al niet nemen omdat er weer eens een bovenleiding defect was, maar dit keer wist de NS zelf ook niet wat er aan de hand was! De omroepmeneer zei iets als "door onbekende oorzaak, we weten het zelf ook niet, is de stoptrein van 16:33 nog steeds niet vertrokken uit Utrecht centraal". Mind you, het was al 10 voor 5. Nou dan weet ik al genoeg. Die trein komt niet meer. Aansluiting in Geldermalsen gemist. Jammer joh.
Naar de bus dan maar. Eerst met de stadsbus 1 naar het Jaarbeursplein en daar de bus 181 naar Arkel. Inmiddels was het 45 minuten geleden dat ik van huis was vertrokken en ik was nog steeds Utrecht niet uit! De bus kwam uiteraard in de file op de A2. Ik zat gelukkig te bellen met Christiaan dus die tijd vloog in ieder geval voorbij. Helaas was de vertraging nog niet voorbij. Bij Meerkerk zijn ze nu een proef aan het doen tegen sluipverkeer. Ze hebben midden in de polder een stoplicht neergekwakt en dat zetten ze dan 20 minuten op rood. Om mensen te ontmoedigen die in plaats van de A27 (altijd file) door de polder willen scheuren (geef ze eens ongelijk). Het verkeer liep namelijk vaak vast op dat smalle dijkje in Meerkerk. Tja, dat is een probleem, maar om nou gewoon een stoplicht tussen de koeien neer te zetten en iedereen 20 minuten te laten wachten...is dat een oplossing!? Op de eerste dag van de proef had de bus blijkbaar 45 minuten vertraging. Nu dus 15 minuten stilstaan. En voor wat..er kwam bijna geen auto van de andere kant! Nou, dan vind ik het niet verwonderlijk dat mijn ergernis tot grote hoogten stijgt. Ik was al 1 uur en 45 minuten onderweg voor 30 pokkenkilometertjes. De bus reed eindelijk verder...de buschauffeur zwaaide nog even naar de drie mannen die bij het stoplicht geposteerd stonden (overgebleven Melkertbanen?). Er was ook nog een ongeluk bij de Baselbrug gebeurd, dus we zouden ook nog eens moeten omrijden. Dat bleek gelukkig mee te vallen. We moesten alleen via het industrieterrein van Meerkerk, langs het AC hotel terug naar de baseldijk. Pff..om half 7 was ik eindelijk bij m'n ouders. Ik kon nog net rustig m'n eten naar binnen werken en toen was het alweer tijd voor KNA. Gelukkig was het daar heel gezellig en m'n ergernis was toen snel vergeten!
Rustig boodschappen doen?
Vanmorgen had ik geen ontbijt in huis en ik ging maar even naar de Appie; ook om gelijk nieuw fruit en groente in te slaan. Rustig boodschappen doen is er in Lunetten echter niet meer bij. Bij de ingang van de AH zit een man met (niet gestemde) accordion deuntjes te spelen. Ik kan niet zo goed tegen vals gestemde instrumenten, maar verder alles prima, die man doet z'n ding. Tegenwoordig staat er ook iedere dag een man met de straatkrant. Eerst stond er altijd een vrouwtje die heel timide die krantjes voor zich uit hield en niet echt aan het venten was. Maar die nieuwe! Als je de supermarkt in en uitgaat wappert hij die krantjes voor je neus. Ik heb een keer zo'n krant gekocht en er staat niets in! Een biertest onder zwervers. Alsof hen het uitmaakt hoe het bier smaakt. Ze kregen gratis bier dat was waarschijnlijk al genoeg. Klinkt misschien heel hard en ik vind het verder prima dat sommige daklozen die krantjes verkopen en zelf het geld mogen houden, maar ik vertrouw die lui gewoon niet. Ze zijn niet voor niets dakloos geraakt. Drank en drugs, anyone? Ik heb geen zin om hun verslaving te sponsoren. Dit geld vast niet voor iedere dakloze, maar ik geloof erg in 'life is what you make of it'. Goed, dat was de daklozenkrantenman. Dan ga je die Albert Heijn binnen en denk je rust te hebben, maar meteen werd ik aangesproken door een man die me wilde vertellen over kinderarbeid. Argh! Laat mij gewoon m'n voedsel kopen en ga me niet lastig vallen met dat soort ongein. De ergernis stroomde weer vrolijk door me heen.
Wat moet je ermee?
Ik weet van mezelf dat ik me aan heel veel dingen kan ergeren en ik wil dat het liefst ook niet! Maar ik kan het vaak niet tegenhouden. Ga ik op zaterdagmiddag naar het centrum van Utrecht, erger ik me aan de mensenmassa's. Ga ik eens met de trein, erger ik me aan bellende mensen (terwijl ik het zelf soms ook doe, hypocriete muts die ik ben). Ga ik fietsen, erger ik me aan auto's. Ga ik autorijden, erger ik me aan die idiote fietsers van tegenwoordig.
Ik overdrijf het nu wel enigzins, maar als ik erover nadenk erger ik me bij tijd en wijlen best wel vaak. Het ligt wel heel erg aan m'n humeur. Deze week is er veel stress over deadlines van essays en andere opdrachten en dan heb ik een kort lontje. Dat weet ik ook. Graag zou ik er wat aan doen...maar wat?
Tips zijn welkom (en andere ergernis ervaringen ook)!
Het begon allemaal gisterenmiddag, toen ik naar mijn ouders ging reizen met het OV voor de wekelijkse repetitie van KNA (orkest).
K U T O V
Ik ga iedere woensdag rond een uur of vier met de trein naar Arkel. Dan volgt een wandeling van 20 minuten, want het is 3 kilometer lopen vanaf het station naar m'n ouderlijk huis. Heerlijk is dat, even lekker uitwaaien. Meestal gaat de treinreis prima, maar de afgelopen weken is het weer flink knudde bij de NS.
Vorige week vrijdag kon ik de trein ook al niet nemen omdat er weer eens een bovenleiding defect was, maar dit keer wist de NS zelf ook niet wat er aan de hand was! De omroepmeneer zei iets als "door onbekende oorzaak, we weten het zelf ook niet, is de stoptrein van 16:33 nog steeds niet vertrokken uit Utrecht centraal". Mind you, het was al 10 voor 5. Nou dan weet ik al genoeg. Die trein komt niet meer. Aansluiting in Geldermalsen gemist. Jammer joh.
Naar de bus dan maar. Eerst met de stadsbus 1 naar het Jaarbeursplein en daar de bus 181 naar Arkel. Inmiddels was het 45 minuten geleden dat ik van huis was vertrokken en ik was nog steeds Utrecht niet uit! De bus kwam uiteraard in de file op de A2. Ik zat gelukkig te bellen met Christiaan dus die tijd vloog in ieder geval voorbij. Helaas was de vertraging nog niet voorbij. Bij Meerkerk zijn ze nu een proef aan het doen tegen sluipverkeer. Ze hebben midden in de polder een stoplicht neergekwakt en dat zetten ze dan 20 minuten op rood. Om mensen te ontmoedigen die in plaats van de A27 (altijd file) door de polder willen scheuren (geef ze eens ongelijk). Het verkeer liep namelijk vaak vast op dat smalle dijkje in Meerkerk. Tja, dat is een probleem, maar om nou gewoon een stoplicht tussen de koeien neer te zetten en iedereen 20 minuten te laten wachten...is dat een oplossing!? Op de eerste dag van de proef had de bus blijkbaar 45 minuten vertraging. Nu dus 15 minuten stilstaan. En voor wat..er kwam bijna geen auto van de andere kant! Nou, dan vind ik het niet verwonderlijk dat mijn ergernis tot grote hoogten stijgt. Ik was al 1 uur en 45 minuten onderweg voor 30 pokkenkilometertjes. De bus reed eindelijk verder...de buschauffeur zwaaide nog even naar de drie mannen die bij het stoplicht geposteerd stonden (overgebleven Melkertbanen?). Er was ook nog een ongeluk bij de Baselbrug gebeurd, dus we zouden ook nog eens moeten omrijden. Dat bleek gelukkig mee te vallen. We moesten alleen via het industrieterrein van Meerkerk, langs het AC hotel terug naar de baseldijk. Pff..om half 7 was ik eindelijk bij m'n ouders. Ik kon nog net rustig m'n eten naar binnen werken en toen was het alweer tijd voor KNA. Gelukkig was het daar heel gezellig en m'n ergernis was toen snel vergeten!
Rustig boodschappen doen?
Vanmorgen had ik geen ontbijt in huis en ik ging maar even naar de Appie; ook om gelijk nieuw fruit en groente in te slaan. Rustig boodschappen doen is er in Lunetten echter niet meer bij. Bij de ingang van de AH zit een man met (niet gestemde) accordion deuntjes te spelen. Ik kan niet zo goed tegen vals gestemde instrumenten, maar verder alles prima, die man doet z'n ding. Tegenwoordig staat er ook iedere dag een man met de straatkrant. Eerst stond er altijd een vrouwtje die heel timide die krantjes voor zich uit hield en niet echt aan het venten was. Maar die nieuwe! Als je de supermarkt in en uitgaat wappert hij die krantjes voor je neus. Ik heb een keer zo'n krant gekocht en er staat niets in! Een biertest onder zwervers. Alsof hen het uitmaakt hoe het bier smaakt. Ze kregen gratis bier dat was waarschijnlijk al genoeg. Klinkt misschien heel hard en ik vind het verder prima dat sommige daklozen die krantjes verkopen en zelf het geld mogen houden, maar ik vertrouw die lui gewoon niet. Ze zijn niet voor niets dakloos geraakt. Drank en drugs, anyone? Ik heb geen zin om hun verslaving te sponsoren. Dit geld vast niet voor iedere dakloze, maar ik geloof erg in 'life is what you make of it'. Goed, dat was de daklozenkrantenman. Dan ga je die Albert Heijn binnen en denk je rust te hebben, maar meteen werd ik aangesproken door een man die me wilde vertellen over kinderarbeid. Argh! Laat mij gewoon m'n voedsel kopen en ga me niet lastig vallen met dat soort ongein. De ergernis stroomde weer vrolijk door me heen.
Wat moet je ermee?
Ik weet van mezelf dat ik me aan heel veel dingen kan ergeren en ik wil dat het liefst ook niet! Maar ik kan het vaak niet tegenhouden. Ga ik op zaterdagmiddag naar het centrum van Utrecht, erger ik me aan de mensenmassa's. Ga ik eens met de trein, erger ik me aan bellende mensen (terwijl ik het zelf soms ook doe, hypocriete muts die ik ben). Ga ik fietsen, erger ik me aan auto's. Ga ik autorijden, erger ik me aan die idiote fietsers van tegenwoordig.
Ik overdrijf het nu wel enigzins, maar als ik erover nadenk erger ik me bij tijd en wijlen best wel vaak. Het ligt wel heel erg aan m'n humeur. Deze week is er veel stress over deadlines van essays en andere opdrachten en dan heb ik een kort lontje. Dat weet ik ook. Graag zou ik er wat aan doen...maar wat?
Tips zijn welkom (en andere ergernis ervaringen ook)!
Tuesday, October 7, 2008
Muziek maken met 120 man
Ik speel nu zo'n 13 jaar klarinet, waarvan 12 jaar ook in een orkest (later meedere orkesten). Je zou denken dat je na 12 jaar wel al wat gekke dingen hebt meegemaakt. Zo zat ik eens 3 jaar recht voor de trompetten, waardoor ik mezelf niet kon horen spelen én het gevoel had dat ik langzaam doof werd. Ik heb ook nog 2 jaar alt-klarinet gespeeld bij KNA en dan zit je op een heel andere plek in het orkest waar heel andere dingen te horen zijn. Ik was bevrijd van de trompetten en kon ineens weer mezelf horen spelen! Nu zit ik alweer zo'n 4 jaar bij de soloklarinetten en dan zit je recht voor de dirigent. Die kan dus alle fouten horen die je maakt; dat heeft me al veel spannende momenten opgeleverd als ik even wat minder geoefend had en de loopjes toch wat minder soepel door de vingers gleden.
Maar nu! Met mijn andere orkest (de Bouw en Infra Harmonie) spelen we nu tezamen met twee andere orkesten! Afgelopen zaterdag repeteerden we samen voor het concert van 11 oktober aanstaande. Ik zag er van tevoren erg tegenop. Het is ten eerste erg moeilijk om met 120 mensen echt mooie muziek te maken. Probeer maar eens een mooie dynamiek in je stukken aan te brengen (dan met name in de zachte gedeelten). Dat lukt bijna niet, want iedereen zit om het hardst te spelen. Het is zo grappig, er is zo veel rivaliteit onder orkesten. Het ene orkest vindt zichzelf nog beter dan het andere.
Ik wilde er niet aan meedoen en ging tussen twee dames van een ander orkest inzitten. En warempel, het was gezellig en ze waren heel aardig. Dat viel al mee. Nu nog eens kijken wat de drie verschillende dirigenten ervan bakten (waarvan ik er een natuurlijk al kende). De eerste was een kale man van ik gok in de 30. Hij had een heel vrije aanpak. We konden lekker doorspelen, maar de subtiliteiten van de stukken gingen wel goeddeels verloren. En de tempi! Mijn hemel, het ging soms zo snel dat het met de loopjes net een grabbelton was...Iedereen probeerde maar een riedeltje ervan te maken. Zonde! Toch vond ik de man zelf wel tof; hij maakte eens een grapje tussendoor en de sfeer was relaxed.
Hoe anders was de tweede dirigent! Ongelooflijk serieus en strikt. We konden niet eens al zijn stukken spelen, omdat hij zo vaak de boel stillegde. Toegegeven, de dynamiek en tempi werden aangepakt. Er werd echt muziek gemaakt. Wat dat betreft, petje af voor de beste man. Toch kon ik 'm niet echt waarderen, omdat hij voor mijn gevoel een beetje een toneelstukje speelde als hij commentaar gaf. Op een heel kindse toon: "nou bassen, wat mij betreft mogen jullie daar best piano spelen hoor". Dude, die 'bassen' zijn allemaal 40+ jaar oud, een normale toon aanslaan is ook prima. Moeilijk uit te leggen in een geschreven stukje, maar ik vond het nogal irritant ^_^
In de pauze ff snel bijpraten met wat mensen en een zelfgebrouwen lunch wegkanen (je kunt daar ook lunch eten, maar aan de arme vega's wordt niet gedacht....kaas en vlees. Ik gok dat ik niet mag zeiken :P). Even bij m'n eigen dirigent gepeild (die nog niet aan de beurt was) en hij had weinig goeds te zeggen over de eerste dirigent. De tweede vond hij wel goed. Verder nog even gepraat over het al dan niet goed zijn van thee voor de gezondheid (!?) en toen was het alweer tijd om te blazen.
Tja, over mijn eigen bekende dirigent heb ik niet veel te zeggen. Ik ben aan hem gewend; ken z'n grappenrepertoire, z'n trucs, z'n stijl. Ik was m'n muziek vergeten en keek bij m'n buurvrouw mee, dus ik werd nog even voor paal gezet om m'n vergeetachtigheid (ook bekende stijl). Ik was vooraal aangenaam verrast dat ik gewoon zonder pijn door kon blijven spelen. Meestal zijn m'n mondspieren wel in staking na een uurtje of 3, maar dit keer ging ik maar door! Heerlijk was dat. Om een uurtje of half 3 was het afgelopen. Vanaf 10 uur 's ochtends gespeeld, dus dat was best lang.
Ja, het viel me alles mee! Het was best gezellig en ook op muzikaal gebied kan het allemaal veel slechter. Niet alle stukken liepen even soepeltjes, dus ik hoop dat we dat zaterdag recht kunnen breien. Ik heb me zelden zo vermaakt bij een repetitie; de nieuwigheid was denk ik een leuke afwisseling!
Maar nu! Met mijn andere orkest (de Bouw en Infra Harmonie) spelen we nu tezamen met twee andere orkesten! Afgelopen zaterdag repeteerden we samen voor het concert van 11 oktober aanstaande. Ik zag er van tevoren erg tegenop. Het is ten eerste erg moeilijk om met 120 mensen echt mooie muziek te maken. Probeer maar eens een mooie dynamiek in je stukken aan te brengen (dan met name in de zachte gedeelten). Dat lukt bijna niet, want iedereen zit om het hardst te spelen. Het is zo grappig, er is zo veel rivaliteit onder orkesten. Het ene orkest vindt zichzelf nog beter dan het andere.
Ik wilde er niet aan meedoen en ging tussen twee dames van een ander orkest inzitten. En warempel, het was gezellig en ze waren heel aardig. Dat viel al mee. Nu nog eens kijken wat de drie verschillende dirigenten ervan bakten (waarvan ik er een natuurlijk al kende). De eerste was een kale man van ik gok in de 30. Hij had een heel vrije aanpak. We konden lekker doorspelen, maar de subtiliteiten van de stukken gingen wel goeddeels verloren. En de tempi! Mijn hemel, het ging soms zo snel dat het met de loopjes net een grabbelton was...Iedereen probeerde maar een riedeltje ervan te maken. Zonde! Toch vond ik de man zelf wel tof; hij maakte eens een grapje tussendoor en de sfeer was relaxed.
Hoe anders was de tweede dirigent! Ongelooflijk serieus en strikt. We konden niet eens al zijn stukken spelen, omdat hij zo vaak de boel stillegde. Toegegeven, de dynamiek en tempi werden aangepakt. Er werd echt muziek gemaakt. Wat dat betreft, petje af voor de beste man. Toch kon ik 'm niet echt waarderen, omdat hij voor mijn gevoel een beetje een toneelstukje speelde als hij commentaar gaf. Op een heel kindse toon: "nou bassen, wat mij betreft mogen jullie daar best piano spelen hoor". Dude, die 'bassen' zijn allemaal 40+ jaar oud, een normale toon aanslaan is ook prima. Moeilijk uit te leggen in een geschreven stukje, maar ik vond het nogal irritant ^_^
In de pauze ff snel bijpraten met wat mensen en een zelfgebrouwen lunch wegkanen (je kunt daar ook lunch eten, maar aan de arme vega's wordt niet gedacht....kaas en vlees. Ik gok dat ik niet mag zeiken :P). Even bij m'n eigen dirigent gepeild (die nog niet aan de beurt was) en hij had weinig goeds te zeggen over de eerste dirigent. De tweede vond hij wel goed. Verder nog even gepraat over het al dan niet goed zijn van thee voor de gezondheid (!?) en toen was het alweer tijd om te blazen.
Tja, over mijn eigen bekende dirigent heb ik niet veel te zeggen. Ik ben aan hem gewend; ken z'n grappenrepertoire, z'n trucs, z'n stijl. Ik was m'n muziek vergeten en keek bij m'n buurvrouw mee, dus ik werd nog even voor paal gezet om m'n vergeetachtigheid (ook bekende stijl). Ik was vooraal aangenaam verrast dat ik gewoon zonder pijn door kon blijven spelen. Meestal zijn m'n mondspieren wel in staking na een uurtje of 3, maar dit keer ging ik maar door! Heerlijk was dat. Om een uurtje of half 3 was het afgelopen. Vanaf 10 uur 's ochtends gespeeld, dus dat was best lang.
Ja, het viel me alles mee! Het was best gezellig en ook op muzikaal gebied kan het allemaal veel slechter. Niet alle stukken liepen even soepeltjes, dus ik hoop dat we dat zaterdag recht kunnen breien. Ik heb me zelden zo vermaakt bij een repetitie; de nieuwigheid was denk ik een leuke afwisseling!
Sunday, September 14, 2008
Alweer een jaartje ouder en nog wat dingetjes
22 jaar jong alweer! Om 2 over twaalf vannacht kon ik de eerste felicitaties van drie vrienden die om me heen zaten ontvangen en voelde ik me al 'jarig'. Vanmorgen waren er nog wat mailtjes en smsjes en nu voel ik me zeer jarig! Iedereen bedankt voor de felicitaties, ik waardeer het zeer! Ik zit lekker voor het raam te bloggen en het weer is fantastisch! Dat komt heel mooi uit. Mijn ouders komen vanmiddag langs en dan gaan we naar de Culturele Zondag in Utreg. Heel de binnenstad is autovrij en er zijn ontzettend veel acts te zien. Het liefst wil ik even naar de Opera aan de Oude Gracht kijken, maar dat zou nogal lullig zijn voor m'n vader die totaal niet van klassieke muziek houdt. Ik denk dat we wat cabaret acts gaan bekijken. Verder zijn alle culturele instellingen open, is er een drive-in bioscoop voor boten (haha), beeldende kunst, dans en nog veel meer. Ik probeer nu een programma samen te stellen op de website, maar er is gewoon teveel keus.
Afgelopen week was ook de feestweek in mijn geboortedorp Arkel. Gisterenmorgen moest de muziekvereniging waar ik in speel nog op komen draven om Arkel Maritiem, een botenfestijn, muzikaal te begeleiden. Ik ging vrijdagavond alvast naar huis, zodat ik ook nog een avond in de feesttent kon hossen. Mijn moeder kreeg om 8 uur al de kriebels en we waren veel te vroeg in de tent. Een uur lang heb ik een beetje rondgelopen tot ik wat bekende mensen van vroeger zag. Het was heel grappig om de mensen te zien die een paar klassen lager zaten dan ik. Ze zijn nu ineens groot en ik herkende sommige bijna niet meer. Ondertussen had ik Roel (mijn beste vriend van vroeger) gevonden. We hebben ons prima vermaakt die avond. Eerst kwam er een slechte André Hazes imitator op. Hij zong van de vreselijke Nederlandse nummers. Ik had nog niet genoeg bier op en waardeerde het echt niet. Daarna begon het pas grappig te worden. DJ Popcornking kwam de boel op stelten zetten. Het was een lilliputter in een roze shirt die eerst wat popcorn in het publiek gooide en vervolgens een van de slechtste sets draaide die ik ooit heb gehoord. Maar het boeide al niet meer. De sfeer zat er goed in en heel Arkel ging uit z'n dak op electronisch verbasterde Nederlandse hits. Ik merkte tot mijn schrik dat ook ik begon te dansen op deze uitermate slechte muziek. De inlvoed van alcohol op een mens....
Nadat de roze dwerg het podium had verlaten was het de beurt aan het Nederlandse Prairie Duo (of iets dergelijks). Nog meer van hetzelfde, alleen zaten er ook Engelse nummers tussen. Ik kreeg er al niet veel meer van mee en vermaakte me uitstekend met het kijken naar dronken mensen die niet meer wisten wat ze deden. De tijd vloog voorbij en eindelijk was het de beurt aan De Sjonnies! Het duidelijke hoogtepunt van de avond! Bij de vorige feestweek waren ze er ook al en Roel en ik verheugden ons nu al op wat zou komen. Het begon gelijk goed. Ze vroegen wie er nog nooit een show van de Sjonnies had gezien en een van de mensen die instemmend antwoordde kreeg gelijk een vlaggetje, hoedje en een string van ze. De toon was gezet en met de o zo herkenbare nummers veranderde de hele feesttent al snel in een hossende menigte. Na een kwartiertje begon de verkiezing van de 'Harry van de Dag'. Twee mannen werden uit het publiek gehaald en moesten meezingen met een nummer. Degene die volgens het publiek het beste meezong, kreeg een T-shirt met opdruk: 'de Harry van de Dag'.
Mijn favoriete nummer van de avond was: M'n Fiets is gejat. Zie hieronder voor de geweldige clip!
Al met al was het een hele leuke avond. In ieder geval beter dan de ochtend daarna, toen ik met 5 uur slaap en een gigantisch brakke kop met het orkest mee moest spelen. Buiten. In de kou. En het begon ook nog te regenen na een klein uurtje. Snel de klarinet weer ingepakt en maar terug naar Utrecht!
Afgelopen week was ook de feestweek in mijn geboortedorp Arkel. Gisterenmorgen moest de muziekvereniging waar ik in speel nog op komen draven om Arkel Maritiem, een botenfestijn, muzikaal te begeleiden. Ik ging vrijdagavond alvast naar huis, zodat ik ook nog een avond in de feesttent kon hossen. Mijn moeder kreeg om 8 uur al de kriebels en we waren veel te vroeg in de tent. Een uur lang heb ik een beetje rondgelopen tot ik wat bekende mensen van vroeger zag. Het was heel grappig om de mensen te zien die een paar klassen lager zaten dan ik. Ze zijn nu ineens groot en ik herkende sommige bijna niet meer. Ondertussen had ik Roel (mijn beste vriend van vroeger) gevonden. We hebben ons prima vermaakt die avond. Eerst kwam er een slechte André Hazes imitator op. Hij zong van de vreselijke Nederlandse nummers. Ik had nog niet genoeg bier op en waardeerde het echt niet. Daarna begon het pas grappig te worden. DJ Popcornking kwam de boel op stelten zetten. Het was een lilliputter in een roze shirt die eerst wat popcorn in het publiek gooide en vervolgens een van de slechtste sets draaide die ik ooit heb gehoord. Maar het boeide al niet meer. De sfeer zat er goed in en heel Arkel ging uit z'n dak op electronisch verbasterde Nederlandse hits. Ik merkte tot mijn schrik dat ook ik begon te dansen op deze uitermate slechte muziek. De inlvoed van alcohol op een mens....
Nadat de roze dwerg het podium had verlaten was het de beurt aan het Nederlandse Prairie Duo (of iets dergelijks). Nog meer van hetzelfde, alleen zaten er ook Engelse nummers tussen. Ik kreeg er al niet veel meer van mee en vermaakte me uitstekend met het kijken naar dronken mensen die niet meer wisten wat ze deden. De tijd vloog voorbij en eindelijk was het de beurt aan De Sjonnies! Het duidelijke hoogtepunt van de avond! Bij de vorige feestweek waren ze er ook al en Roel en ik verheugden ons nu al op wat zou komen. Het begon gelijk goed. Ze vroegen wie er nog nooit een show van de Sjonnies had gezien en een van de mensen die instemmend antwoordde kreeg gelijk een vlaggetje, hoedje en een string van ze. De toon was gezet en met de o zo herkenbare nummers veranderde de hele feesttent al snel in een hossende menigte. Na een kwartiertje begon de verkiezing van de 'Harry van de Dag'. Twee mannen werden uit het publiek gehaald en moesten meezingen met een nummer. Degene die volgens het publiek het beste meezong, kreeg een T-shirt met opdruk: 'de Harry van de Dag'.
Mijn favoriete nummer van de avond was: M'n Fiets is gejat. Zie hieronder voor de geweldige clip!
Al met al was het een hele leuke avond. In ieder geval beter dan de ochtend daarna, toen ik met 5 uur slaap en een gigantisch brakke kop met het orkest mee moest spelen. Buiten. In de kou. En het begon ook nog te regenen na een klein uurtje. Snel de klarinet weer ingepakt en maar terug naar Utrecht!
Thursday, August 28, 2008
De 9 tot 5 cultuur
Nadat ik terug ben gekomen van een weekje vakantie in de Ardennen bekeek ik mijn bankrekening. Dit gaf geen reden tot blijdschap (ook geen reden tot huilen trouwens). Met nog drie weken vakantie voor de boeg wilde ik eigenlijk nog wel wat werken. In mei/juni had ik voor enkele baantjes gesolliciteerd, maar vaak werd er van me geeist dat ik minstens 20 uur p/w moest werken. Ik heb dat eerder gedaan naast mijn studie en het was teveel. Sure, ik kon heel snel een goede laptop kopen, maar uiteindelijk werd ik er niet echt gelukkig van.
Het solliciteren was ik na wat teleurstellingen nogal moe, maar na een maandje 'hersteltijd' wilde ik wel weer een poging wagen. En natuurlijk was het nu uitermate simpel om een baantje te vinden, dat zul je altijd weer zien. Via de mail (!) ben ik uiteindelijk aan een baantje gekomen. Het uitzendbureau belde me op een woensdagmiddag. Of ik direct aan de slag kon als receptioniste bij een vastgoedbedrijf. Ze wilden het liefst iemand met ervaring en dat had ik niet in die hoek, maar als ik direct zou kunnen mocht ik daar aan de slag. Nou ja...doen dan maar. Het verdient best goed en het is een mooie kans om werkervaring als receptioniste op te doen.
Ik zit er nu voor de derde week en het hele kantoorwereldje fascineert me. Ik moet in nette kleren op werk verschijnen en doe zelfs make-up op. Het bedrijf is best rijk (tja, die vastgoedwereld he) en ik kan er gratis eten. Er is een duidelijke hierarchie aanwezig. Op de bovenste verdieping van het gebouw zitten de directeuren en de directiesecretaresses. De directeuren lunchen ook nooit mee met de rest, volgens mij krijgen ze broodjes op hun kamer. Op de eerste verdieping zit het gewone personeel en nog twee secretaressen. En op de begane grond zit ik in m'n eentje. Gelukkig is er ook een vrouwtje voor de catering en zij is heel lief voor mij. Ze houdt heel goed rekening met mijn vegetarische dieetwensen en ze komt me heel vaak fruit brengen, zo lief!
Ik heb denk ik nog nooit een baantje gehad waar ik zo slecht mezelf kan zijn. Het is allemaal zo formeel. Ik doe mijn best om me erin thuis te voelen en het gaat nu in de derde week al beter. Ik begin wat mensen te leren kennen en dat is fijn. Ik ben nu echter al aan mijn een na laatste dag bezig. Morgen kan ik dus al wat afscheid nemen. 3 weken zijn te kort om echt een definitief oordeel te vellen over het kantoorwereldje, maar tot nu toe voel ik me niet als een vis in het water hier.
Het solliciteren was ik na wat teleurstellingen nogal moe, maar na een maandje 'hersteltijd' wilde ik wel weer een poging wagen. En natuurlijk was het nu uitermate simpel om een baantje te vinden, dat zul je altijd weer zien. Via de mail (!) ben ik uiteindelijk aan een baantje gekomen. Het uitzendbureau belde me op een woensdagmiddag. Of ik direct aan de slag kon als receptioniste bij een vastgoedbedrijf. Ze wilden het liefst iemand met ervaring en dat had ik niet in die hoek, maar als ik direct zou kunnen mocht ik daar aan de slag. Nou ja...doen dan maar. Het verdient best goed en het is een mooie kans om werkervaring als receptioniste op te doen.
Ik zit er nu voor de derde week en het hele kantoorwereldje fascineert me. Ik moet in nette kleren op werk verschijnen en doe zelfs make-up op. Het bedrijf is best rijk (tja, die vastgoedwereld he) en ik kan er gratis eten. Er is een duidelijke hierarchie aanwezig. Op de bovenste verdieping van het gebouw zitten de directeuren en de directiesecretaresses. De directeuren lunchen ook nooit mee met de rest, volgens mij krijgen ze broodjes op hun kamer. Op de eerste verdieping zit het gewone personeel en nog twee secretaressen. En op de begane grond zit ik in m'n eentje. Gelukkig is er ook een vrouwtje voor de catering en zij is heel lief voor mij. Ze houdt heel goed rekening met mijn vegetarische dieetwensen en ze komt me heel vaak fruit brengen, zo lief!
Ik heb denk ik nog nooit een baantje gehad waar ik zo slecht mezelf kan zijn. Het is allemaal zo formeel. Ik doe mijn best om me erin thuis te voelen en het gaat nu in de derde week al beter. Ik begin wat mensen te leren kennen en dat is fijn. Ik ben nu echter al aan mijn een na laatste dag bezig. Morgen kan ik dus al wat afscheid nemen. 3 weken zijn te kort om echt een definitief oordeel te vellen over het kantoorwereldje, maar tot nu toe voel ik me niet als een vis in het water hier.
Wednesday, July 23, 2008
Foto's Canada online
Het is niet dat ik net in Canada ben geweest. Dat was namelijk in 2006, maar ik heb nu dan eindelijk enkele foto's online gezet. Mijn toenmalige vriendje woonde in Toronto, maar vanwege privacy redenen (hij wenst geen foto's van zichzelf op internet) zijn het alleen foto's van Canada zelf, waar mijn hoofd heel soms ook op te zien is. Ik heb honderden foto's, maar op de meeste sta ik niet alleen. Wel jammer, maar hopelijk vinden jullie deze foto's ook mooi!
Subscribe to:
Posts (Atom)