Fri 21 May – Rebeltronics
Bong-Ra: Jammer dat toen we binnenkwamen de Utrechtse master voor slechts 12 persoontjes zijn kunsten vertoonde. Tot 1 uur was het meer een kwestie van om je heen kijken, soms een move maken en af en toe verdwaasd naar Bong-Ra staren als er weer iets compleet ondansbaars uit de speakers kwam. Niet z'n beste set, beetje incoherent soms. Als het om 3 uur was gedraaid en het druk was geweest had ik er wellicht anders over gedacht!
Deformer: Oke, wtf was dit. Het waren drie gasten, waarvan één gozer door moest gaan voor iets wat op een MC leek. Slechtste MC ooit, serieus. Een beetje dingen brullen in een microfoon. Het leek wel een vismarkt waar toevallig breakcore doorheen dreunde.Het duurde ook even voordat ze echt op gang waren. Gelukkig was na een tijdje de muziek wel lekker, maar die MC kon wat mij betreft beter z'n mond houden en gewoon meedeinen op de muziek.
The DJ Producer: Kenker....Wat... Was...Dit... HARD. En geniaal. Deze gast weet hoe het moet, een goeie set opbouwen. Steeds dacht ik: nu zijn we op het hoogtepunt en dan hotseflotste hij er gewoon nog een klein dingetje bij waardoor het weer harder en zieker was. Perfect. Ben helemaal naar de klote gegaan op zijn set.
Thrasher: Ook deze man hoeft zich niet te schamen. Ik voelde me zeer kapot na The DJ Producer, dacht dat ik geen move meer kon maken, maar bij Thrasher wist ik er toch nog wat uit te persen. Deze set was heel anders dan die van de vorige gozert, maar zeker niet minder!
De volgende keer mag er wel weer iets meer reclame gemaakt worden voor het feestje. En als dat gewoon hetzelfde was: kom uit je donkere holen mensen! Er zijn dikke feestjes die met net iets meer publiek nog vetter zouden zijn!
Tuesday, May 25, 2010
Monday, May 24, 2010
I love Poes
Our sweet housecat has no name, most people call her 'Poes', which means Puss. Wahah, hilarious I know. (not). But anyway, we can't come up with a good name. Most cat names are so silly. Lucifer, Felix, something like that. I usually call her 'schatje', which means little darling. I love the cat!
Peeking
Stroke my belly, please!
Sleeping on top of a magazine
Peeking
Stroke my belly, please!
Sleeping on top of a magazine
Beatrixpark, Utrecht
Utrecht Lunetten is certainly not the center of the action in Utrecht, BUT: it has a great park and a forest close-by. The park is not on of those parks that is kept neat, they mow the grass only once a year. I wanted to take pictures of the park in its 'wild state', because I love it a lot more that way. At one point the grass is so high you can hide yourself in it completely and no one will know that you're there.
I took the pictures last Thursday after work while the sun was still shining. I'm not really happy with how they turned out, but that's because I didn't put enough effort in photographing this time. I didn't really think about it at the time, but I was walking around with 'I want to get this done' and not really feeling the good 'mood'. It didn't help that I was hungry for dinner either and it shows!
Lots of the pictures were unsharp, I mean wtf. It takes effort to make unsharp pictures with a DSLR camera, but I managed to fuck up lots of 'em. I was tweaking with the settings for a low-light situation and then I didn't change the settings back so most overview shots were way too light! I can slap myself in the face for that now, but anyways. Here are some pictures that I do like...sort of...
I took the pictures last Thursday after work while the sun was still shining. I'm not really happy with how they turned out, but that's because I didn't put enough effort in photographing this time. I didn't really think about it at the time, but I was walking around with 'I want to get this done' and not really feeling the good 'mood'. It didn't help that I was hungry for dinner either and it shows!
Lots of the pictures were unsharp, I mean wtf. It takes effort to make unsharp pictures with a DSLR camera, but I managed to fuck up lots of 'em. I was tweaking with the settings for a low-light situation and then I didn't change the settings back so most overview shots were way too light! I can slap myself in the face for that now, but anyways. Here are some pictures that I do like...sort of...
Thursday, May 13, 2010
The full-time life
As most of you know, I'm now doing my internship at the NOS right now. It's the last stage in my university life. I will graduate after August, if all goes well. By then, I can call myself Bachelor in Humanities, or something like that. It sounds ridiculous, but I'll finally have the damn grade! I'm certainly not going for a masters degree straight after, because quite frankly, I'm a bad student.
My plan for the next year will be to first work for 6 months or so. I can't leave the country in September for a long time, because the people from my orchestra will kill me. We're attending a competition (concours) in November, and with me being the second solo-clarinet player, they can't really miss me. This sounds arrogant maybe, but it's the simple truth. If the first trumpet player would decide to go on a big holiday, I'd like to kill him too, so to speak ;-)
Furthermore, the orchestra bought a new and very good clarinet for me last year, so I would be an ungrateful brat if I decided to go away for a long hiatus.
After the competition, and after 6 months of working, I'll hopefully have enough money to travel for awhile. Some members of the greatest band on earth, Agalloch, have asked Milla, Nik and me to come and visit them in Portland in spring. I really hope this will happen, so I'm already saving money!
Internship
Meanwhile, I'm totally LOVING my internship. The work is so much fun, my colleagues are awesome and the atmosphere is a hectic, exciting one. I'm all the more glad, because the first internship that I had (the one I started last January), turned out to be a total disaster for me. I didn't like the work at all, so I was a little scared for this internship as well. I was afraid that, again, I would hate the work. Turned out I my fear was totally wrong, because I love the work. I love writing so much, that I can do it all day without tiring of it. When you add the great atmosphere and funny moments in our workroom, it's all the more fun.
The redaction I work with (about 8-10 people in our room) is on the same floor as Radio 3FM. The target audience for that radio is youth, aged 15-30 or so. Every day, there is a band playing live. Usually when I come in for work, the band is setting up their stuff. So everyday, I see bands that I know. On Tuesday, we had Di-rect (this is a Dutch rock-band). Wednesday we had Live, although someone informed me that the band doesn't really exist anymore. The singer, Ed Kowalczyk, was there and performed some songs from Live, though.
The dj's from the radio station are well known in the Netherlands, and I get to see them walking around 'in the wild' too, fun! I busy myself with writing articles on the website, and for Teletext. I work with two other people. The other people make the radio news-bulletins so they work with deadlines each hour.
Yesterday, with the plane crash in Libya, I experienced my first 'disaster-day' at the NOS. Everyone in the company was working their butts off. We didn't take breaks, we got food delivered at our desks! For foreigners: the NOS broadcasts the news on the Dutch public television so the television people were constantly busy with gathering as much info as possible. Live broadcasts were given all the time.
In our room, the three television sets were tuned to different stations, the radio was on, we were talking excitingly....you can imagine the loud chaos going on there! I was overcome with a feeling of excitement. I know the airplane crash is horrible, I feel horror for the people and their families, but it was the first big thing I got to experience. I think everyone was excited. Time flew by so fast, it was insane. I had to work from 9 to 5, and I had barely blinked my eyes and it was over.
Well, now that I have a day off, I'm going to do nothing but read, relax and play a little Starcraft II beta :p
My plan for the next year will be to first work for 6 months or so. I can't leave the country in September for a long time, because the people from my orchestra will kill me. We're attending a competition (concours) in November, and with me being the second solo-clarinet player, they can't really miss me. This sounds arrogant maybe, but it's the simple truth. If the first trumpet player would decide to go on a big holiday, I'd like to kill him too, so to speak ;-)
Furthermore, the orchestra bought a new and very good clarinet for me last year, so I would be an ungrateful brat if I decided to go away for a long hiatus.
After the competition, and after 6 months of working, I'll hopefully have enough money to travel for awhile. Some members of the greatest band on earth, Agalloch, have asked Milla, Nik and me to come and visit them in Portland in spring. I really hope this will happen, so I'm already saving money!
Internship
Meanwhile, I'm totally LOVING my internship. The work is so much fun, my colleagues are awesome and the atmosphere is a hectic, exciting one. I'm all the more glad, because the first internship that I had (the one I started last January), turned out to be a total disaster for me. I didn't like the work at all, so I was a little scared for this internship as well. I was afraid that, again, I would hate the work. Turned out I my fear was totally wrong, because I love the work. I love writing so much, that I can do it all day without tiring of it. When you add the great atmosphere and funny moments in our workroom, it's all the more fun.
The redaction I work with (about 8-10 people in our room) is on the same floor as Radio 3FM. The target audience for that radio is youth, aged 15-30 or so. Every day, there is a band playing live. Usually when I come in for work, the band is setting up their stuff. So everyday, I see bands that I know. On Tuesday, we had Di-rect (this is a Dutch rock-band). Wednesday we had Live, although someone informed me that the band doesn't really exist anymore. The singer, Ed Kowalczyk, was there and performed some songs from Live, though.
The dj's from the radio station are well known in the Netherlands, and I get to see them walking around 'in the wild' too, fun! I busy myself with writing articles on the website, and for Teletext. I work with two other people. The other people make the radio news-bulletins so they work with deadlines each hour.
Yesterday, with the plane crash in Libya, I experienced my first 'disaster-day' at the NOS. Everyone in the company was working their butts off. We didn't take breaks, we got food delivered at our desks! For foreigners: the NOS broadcasts the news on the Dutch public television so the television people were constantly busy with gathering as much info as possible. Live broadcasts were given all the time.
In our room, the three television sets were tuned to different stations, the radio was on, we were talking excitingly....you can imagine the loud chaos going on there! I was overcome with a feeling of excitement. I know the airplane crash is horrible, I feel horror for the people and their families, but it was the first big thing I got to experience. I think everyone was excited. Time flew by so fast, it was insane. I had to work from 9 to 5, and I had barely blinked my eyes and it was over.
Well, now that I have a day off, I'm going to do nothing but read, relax and play a little Starcraft II beta :p
Saturday, May 1, 2010
Oh oh Den Haag!
Afgelopen maandag zijn Misha en ik naar Den Haag geweest om het Mauritshuis te bezoeken. Dit museum was erg aangenaam en ik kan nu met enige trots zeggen dat ik ‘Het meisje met de parel’ van Vermeer eindelijk in het echt gezien heb!
Het Mauritshuis is op zichzelf al een mooi gebouw, qua locatie schurkt het aan tegen het machtscentrum van Nederland. Het was al jaren geleden dat ik op het Binnenhof ben geweest, dus daar liepen we ook even overheen. We vroegen ons af of Balkenende nou nog in het Torentje mag verblijven, als demissionair premier van ons land.
Het Binnenhof
De Ridderzaal, waar de koningin de Troonrede ieder jaar uitspreekt
Poortje naar het Binnenhof, niet hoger dan 1,65m!
We gingen het museum in en hoefden slechts 1,50 te betalen omdat we een Museumjaarkaart hadden. Ondanks het feit dat dit museum zo ongeveer het enige was dat open is op maandag was het niet heel erg druk. Sterker nog, toen we eenmaal bij de twee meesterwerken van Vermeer waren beland, waren er vrijwel geen andere mensen te bekennen. We konden rustig voor ‘Het meisje met de parel’ staan, minutenlang, zonder dat we gestoord werden. Het enige rare fenomeen waren de beveiligers die continue als maniakken rondjes liepen door het museum.
Het andere meesterwerk van Vermeer ‘Gezicht op Delft’ is een van Misha’s favorieten en op ons gemak bekeken we de meesterlijke structuur van het schilderij, het verfgebruik en de effecten die Vermeer zo nauwgezet bereikt met zijn techniek. Een kenmerk van een goed schilderij vind ik dat als je er vanuit de verte naar kijkt het er heel anders uitziet dan als je dichterbij komt. Bij iedere stap die je zet zie je nieuwe details. Vermeer weet dat als geen ander te bereiken. De lichtval die hij toepast in het schilderij is geniaal. De wolken lijken tot leven te komen, de geschilderde gebouwen lijken haast van echt ‘steen’ geschilderd, de grond is ‘echte grond’. Het is moeilijk uit te leggen, maar zo’n schilderij wordt bijna 3D voor je ogen zonder dat je daar zo’n brilletje voor nodig hebt. Op een plaatje komt het maar beroerd over en ik raad iedereen zonder meer aan dit in het echt te gaan bekijken.
Hoewel het Mauritshuis voor een museum een zeer aangename grootte heeft, vind ik een museum al gauw te groot. Voor de topstukken trek je wat tijd uit, maar het is onmogelijk om ieder schilderij de gewenste aandacht te geven. Ik blijf hier moeite mee hebben, zeker na Gombrich’s ‘The Story of Art’ te hebben gelezen (hij vindt dat je je in ieder kunstwerk moet verdiepen, zelfs als je het niet mooi vindt in eerste instantie), maar het is onmogelijk. De reden daarvoor is dat mijn concentratie zich beperkt tot een uur of twee; daarna is de koek gewoon op. Dan moet ik even ergens zitten, slap lullen met een bakkie pleur erbij, even overdenken wat ik zojuist gezien heb.
Deze tactiek pasten we dus maar toe. We hebben de ‘Anatomische Les’ van Rembrandt nog heel goed bekeken, daarna de (zelf)portretten die in dezelfde kamer hingen in mindere mate en de rest van de schilderijen in het museum is tot mijn verdriet alweer bijna uit mijn geheugen verdwenen. Een audiotour helpt iets bij het onthouden van wat je gezien hebt. Als ik nu mijn hersenen eens laat kraken kan ik me ook nog enkele portretten van Anthony van Dyck herinneren. Die schilder kon ik me op zijn beurt weer goed herinneren uit het boek van Gombrich, die hem prijst om zijn meesterlijke portretkunsten in een tijd waarin de schilderkunst in de Lage Landen tot een dieptepunt was gekomen (volgens Gombrich dan he).
Na het museum gingen we Den Haag per voet verkennen. Ik kom bijna nooit in deze stad en was wel verrast door het mooie centrum. We aten een heerlijke pannenkoek in ‘De Passant’, in het overdekte winkelcentrum ‘De Passage’. Daarna deden we wat wij altijd doen: boekenwinkels in! Ik liet me gaan en kocht in totaal zes boeken, maar lette daarbij wel op de prijs. De hele Foundation trilogie van Asimov heb ik al gelezen, maar ik wil ze graag gaan verzamelen. De rest heb ik nog niet gelezen en ik kijk er erg naar uit. Maandag begint het ‘harde leven’ weer, dus superveel tijd heb ik niet meer. Een boek is al bijna uit!
Verder viel me in de Passage op dat er veel leuke meuk-winkeltjes waren. Er was een winkel volledig gewijd aan postzegels en munten, de winkel was zelfs hofleverancier. Misha mijmerde even hardop over of de koningin nou echt hier haar postzegeltjes besteld (ongetwijfeld om haar telegrammen te versturen!). Even verderop was een winkel die kompassen, wereldbollen en weet ik het wat verkocht. Waar zie je dat nog?
Kompassen
Postzegels
Het Mauritshuis is op zichzelf al een mooi gebouw, qua locatie schurkt het aan tegen het machtscentrum van Nederland. Het was al jaren geleden dat ik op het Binnenhof ben geweest, dus daar liepen we ook even overheen. We vroegen ons af of Balkenende nou nog in het Torentje mag verblijven, als demissionair premier van ons land.
Het Binnenhof
De Ridderzaal, waar de koningin de Troonrede ieder jaar uitspreekt
Poortje naar het Binnenhof, niet hoger dan 1,65m!
We gingen het museum in en hoefden slechts 1,50 te betalen omdat we een Museumjaarkaart hadden. Ondanks het feit dat dit museum zo ongeveer het enige was dat open is op maandag was het niet heel erg druk. Sterker nog, toen we eenmaal bij de twee meesterwerken van Vermeer waren beland, waren er vrijwel geen andere mensen te bekennen. We konden rustig voor ‘Het meisje met de parel’ staan, minutenlang, zonder dat we gestoord werden. Het enige rare fenomeen waren de beveiligers die continue als maniakken rondjes liepen door het museum.
Het andere meesterwerk van Vermeer ‘Gezicht op Delft’ is een van Misha’s favorieten en op ons gemak bekeken we de meesterlijke structuur van het schilderij, het verfgebruik en de effecten die Vermeer zo nauwgezet bereikt met zijn techniek. Een kenmerk van een goed schilderij vind ik dat als je er vanuit de verte naar kijkt het er heel anders uitziet dan als je dichterbij komt. Bij iedere stap die je zet zie je nieuwe details. Vermeer weet dat als geen ander te bereiken. De lichtval die hij toepast in het schilderij is geniaal. De wolken lijken tot leven te komen, de geschilderde gebouwen lijken haast van echt ‘steen’ geschilderd, de grond is ‘echte grond’. Het is moeilijk uit te leggen, maar zo’n schilderij wordt bijna 3D voor je ogen zonder dat je daar zo’n brilletje voor nodig hebt. Op een plaatje komt het maar beroerd over en ik raad iedereen zonder meer aan dit in het echt te gaan bekijken.
Hoewel het Mauritshuis voor een museum een zeer aangename grootte heeft, vind ik een museum al gauw te groot. Voor de topstukken trek je wat tijd uit, maar het is onmogelijk om ieder schilderij de gewenste aandacht te geven. Ik blijf hier moeite mee hebben, zeker na Gombrich’s ‘The Story of Art’ te hebben gelezen (hij vindt dat je je in ieder kunstwerk moet verdiepen, zelfs als je het niet mooi vindt in eerste instantie), maar het is onmogelijk. De reden daarvoor is dat mijn concentratie zich beperkt tot een uur of twee; daarna is de koek gewoon op. Dan moet ik even ergens zitten, slap lullen met een bakkie pleur erbij, even overdenken wat ik zojuist gezien heb.
Deze tactiek pasten we dus maar toe. We hebben de ‘Anatomische Les’ van Rembrandt nog heel goed bekeken, daarna de (zelf)portretten die in dezelfde kamer hingen in mindere mate en de rest van de schilderijen in het museum is tot mijn verdriet alweer bijna uit mijn geheugen verdwenen. Een audiotour helpt iets bij het onthouden van wat je gezien hebt. Als ik nu mijn hersenen eens laat kraken kan ik me ook nog enkele portretten van Anthony van Dyck herinneren. Die schilder kon ik me op zijn beurt weer goed herinneren uit het boek van Gombrich, die hem prijst om zijn meesterlijke portretkunsten in een tijd waarin de schilderkunst in de Lage Landen tot een dieptepunt was gekomen (volgens Gombrich dan he).
Na het museum gingen we Den Haag per voet verkennen. Ik kom bijna nooit in deze stad en was wel verrast door het mooie centrum. We aten een heerlijke pannenkoek in ‘De Passant’, in het overdekte winkelcentrum ‘De Passage’. Daarna deden we wat wij altijd doen: boekenwinkels in! Ik liet me gaan en kocht in totaal zes boeken, maar lette daarbij wel op de prijs. De hele Foundation trilogie van Asimov heb ik al gelezen, maar ik wil ze graag gaan verzamelen. De rest heb ik nog niet gelezen en ik kijk er erg naar uit. Maandag begint het ‘harde leven’ weer, dus superveel tijd heb ik niet meer. Een boek is al bijna uit!
Verder viel me in de Passage op dat er veel leuke meuk-winkeltjes waren. Er was een winkel volledig gewijd aan postzegels en munten, de winkel was zelfs hofleverancier. Misha mijmerde even hardop over of de koningin nou echt hier haar postzegeltjes besteld (ongetwijfeld om haar telegrammen te versturen!). Even verderop was een winkel die kompassen, wereldbollen en weet ik het wat verkocht. Waar zie je dat nog?
Kompassen
Postzegels
Subscribe to:
Posts (Atom)