Oma

Oma

Als ik nu naar u kijk, weet ik niet meer wat ik zie.
Ooit was u een sterke vrouw, met een gezin, met levenslust, met dromen....
Nu zie ik een hoopje mens, van al deze voorgenoemde zaken ontdaan.
Bijna doorschijnend, in elkaar gedoken, een verwilderde blik in de ogen.
Oma, ik vind het eng om u zo te zien.
Het legt mijn onvermogen bloot.
Ik wil helpen, maar weet niet hoe.
U lijkt de wil te leven op te hebben gegeven.
Als ik vraag wat u wilt, heeft u maar een wens.....

Oma,

Als ik nu naar u kijk, wil ik weten wat er gebeurt in uw hoofd.
Het lijkt namelijk alsof u iedere seconde in een gevecht verkeerd.
Dit gevecht tekent zich af op uw gezicht.
Als u met uw hoge stemmetje zachtjes klaagt, kan ik u amper horen.
En ergens wil ik dat ook niet.
Oma, heel eerlijk gezegd wil ik u niet kennen zo!
Het liefst zet ik oogkleppen op, zwaai ik met een toverstokje en
POEF bent u weer de oude.
En zodra ik dat denk, voel ik mij een enorme egoïst.

Oma,

Het spijt me zo dat ik niet bij machte ben om u te helpen.
Ik weet niet of u mij gezien heeft terwijl ik u bezocht, maar ik hoop van wel.
Ik zag u zoals vroeger, kletsend, lachend, met dat licht in de ogen.
Wat er ook mag gebeuren, dat zal ik niet vergeten oma.
Evenmin zal ik die wanhopige blik vergeten die u in uw ogen had toen wij u weer verlieten,
De wijde wereld in.....

Idumaea

"And am I born to die?
And lay this body down?
And as my trembling spirits fly
Into a world unknown

A land of deeper shade
Unpierced by human thought
The dreary region of the dead
Where all things are forgot

Soon as from earth I go
What will become of me?
Eternal happiness or woe
Must then my fortune be

Waked by the trumpet's sound
I from my grave shall rise
And see the Judge with glory crowned
And see the flaming skies"

One of my favorites.....

Bij de Canadese grens

Het moest er toch een keer van komen. Heel de reis nog geen echte moeilijkheden of tegenslagen gehad, dat kon niet goed blijven gaan!

We reden in onze huurauto vrolijk richting Canada en wilden bij Port Huron de grens over. Het is niet alsof je van Nederland naar Duitsland gaat, er is nog een echte douane met heel streng kijkende mensen. We reden naar een hokje waar een hele dikke dame ons aankeek alsof ze ons voor geen cent vertrouwde. "Passports". Garry, die achter het stuur zat, gaf haar al onze paspoorten. We zijn een internationaal gezelschap: een Bulgaar, een Italiaanse, een Amerikaan en ik, de Nederlandse. De vrouw in het hokje vond het maar raar.
"Why are you coming to Canada".
-"We're going to a concert in London".
"What do you do?"
-"ehhh?
"What do you do!???" (almost yelling)
-"you mean, like in normal life?"

We vertelden haar waar we allemaal werkten. Blijkbaar vertrouwde ze het niet want we moesten naar de kant en ons laten checken. Ik vond het supergrappig, dit was me slechts een keer eerder overkomen en dat was ook toen ik naar Canada ging in 2006! Toen ben ik ook uitgebreid ondervraagd over wat ik kwam doen etcetera. Zo gek, het land zelf is prachtig en met aardige mensen, maar de douane is een bitch.

Gelukkig was er geen reden tot ongerustheid. De vrouw die ons daarna verder controleerde had humor en dat maakt alle verschil! Ze noemde ons meteen "the international group" en ze was een Bulgaarse. Ze zag Nik's paspoort en je zag haar ogen glimmen. Nik was erg verbaasd toen ze ineens in het Bulgaars tegen hem begon te praten. Ikzelf was daarna nog verbaasder toen ze tegen Paola in het Italiaans begon! "Do you also speak Dutch??", vroeg ik haar, maar dat was net iets te veel van het goede. Ze vroeg ons ook waar we heen gingen, wanneer we weer terug gingen. Ook wilde ze weten hoe we elkaar kenden en toen schoten we in de lach. Als we dat aan haar moesten uitleggen kon ze wel een uur van haar tijd vrijmaken! Nik loste het elegant op door te zeggen "through music!" en het is op zich nog waar ook.

We moesten even wachten omdat de douanebeambte ons ging checken. Geen idee wat ze dan doet, crimineel verleden opzoeken ofzo. We zijn allemaal brave burgers dus we wisten al wel dat het goed zou komen. "Would the international group over there please come to me", was het verlossende zinnetje na 10 minuten. We mochten gewoon de grens over en kregen stempels in ons paspoort.

Gelukkig maar!

In Canada is het nog volop winter en ijzig koud.

Het uitzicht vanuit het hotel is geweldig!

De reis naar Chicago

Als ik iets anders had willen doen is het wel de manier waarop we naar Chicago zijn gereisd. Maar ja, dat is wijsheid achteraf....

Toen het Agalloch concert was afgelopen was het al bijna 1 uur 's nachts. We konden niet blijven hangen om te praten met de bandleden, maar moesten gelijk teruglopen naar het hotel. Dat was een wandeling van ongeveer 30 minuten. Daar pakten we snel onze spullen, checkten we uit en stapten naar buiten. Inmiddels regende het heel hard...

We liepen naar het metrostation in de stromende regen en moesten daar 20 minuten wachten op de trein naar 125th street. Daar gingen we naar buiten en moesten we in dat hondenweer wachten op de bus naar het vliegveld. Het was niet bepaald warm dus het was een lang half uur kan ik je zeggen!

Om 3 uur waren we op het vliegveld. Onze vlucht was om 6 uur. We zaten een uurtje op een bankje en ik viel zowaar in slaap in een heel ongemakkelijke houding. Daarna begon de grootste ellende. Dit vliegveld (La Guarda Airport) is echt blijven hangen in de jaren 80 ofzo. We moesten eerst in de rij staan om een papieren (!) boardingpass te halen en de bagage te wegen. Daarna moest je naar een of ander schimmig kamertje om je koffer af te geven, dat gaat niet eens automatisch daar. Ik hoopte maar dat ik m'n bagage nog terug zou zien....Toen in de rij voor de verplicht veiligheidscontrole-meuk. Schoenen uit, alles dumpen en langs chagerijnige beambten gaan. Het was inmiddels al 5 uur, al dat wachten....brrr

We konden nog heel even zitten en het boarden begon om half 6. Ik was al lang blij dat ik in het vliegtuig zat en viel meteen in slaap. Ik hoorde later dat het vliegtuig nog een uur stil heeft gestaan en pas rond half 7, 7 uur vertrok. Ik werd wakker van een enorme turbulentie (schrok me kapot) maar gelukkig landden we veilig.

Het avontuur was nog niet voorbij, want we moesten in Chicago nog onze bagage zien terug te vinden en het was niet helemaal duidelijk op welke band we moesten kijken. Uiteindlijk vonden we de juiste plaats en godzijdank was m'n koffer goed aangekomen. We namen een metro naar het centrum van Chicago en daar moesten we een stuk lopen om bij het treinstation te komen. Toen zaten we anderhalf uur in de trein op weg naar Nik's broer, die in een buitenwijk woont. Het is amper Chicago meer te noemen. We kwamen uiteindelijk om 12 uur daar aan, dus we zijn 11 uur onderweg geweest na de show! Jeetje mina, ik was gesloopt!

En toch was ik van ons vieren nog het fitst, want ik had nog enkele uurtjes slaap weten te pakken tussendoor. Ik ben dus wakker gebleven gedurende de dag en om 8:30 lag ik al op bed! Heerlijk geslapen die nacht!

In een andere post meer over het verblijf bij de broer van Nik. Kort gezegd: het is een hele gastvrije familie en de drie kinderen die ze hebben zijn zo lief!

Agalloch in New York

Het Agalloch concert in New York was in de leukste wijk, Greenwich Village, in een kleine venue met de uiterst curieuze naam Le Poisson Rouge. We liepen er om half 5 al heen want we moesten onze geserveerde kaartjes ophalen. Het zit namelijk zo: als je op een Amerikaanse website kaartjes besteld voor een concert, kun je als buitenlander niet voor de optie e-ticket kiezen. Naar de redenen daarvan kan ik alleen maar gissen, want wat zou er nou makkelijker zijn dan een emailtje met daarbij het ticket in een bijlage?? Goedkoop, en hoef je niet in de rij te staan om kaartjes op te halen. Gelukkig hadden ze een hele elegante oplossing bedacht. Bij de rij buiten liepen drie gozers rond met een lijst waarop alle reserveringen stonden. Je hoefde alleen maar even je naam te zeggen, kreeg een stempel en een bandje zodat je drank kon halen (21+ hier he) en je kon vrolijk naar binnen wandelen. Optimaal!

We waren als een van de eersten. Garry, Nik en ik kochten de speciale boxset met het nieuwste album, ansichtkaarten met het artwork en een 7" lp (die ik dus helaas niet af kan spelen). Die willen we nog laten signeren door de bandleden.

Het beloofde een lange avond te worden, met vier bands op het programma! De eerste die de avond mocht aftrappen was Aerial Ruin. Geen idee wat het was, maar het bleek een soloperformance te zijn van een gast met een gitaar. Lieflijke folkliedjes wisselden elkaar af. Een beetje een 'huh?-moment', want dat was wel het laatste dat ik verwacht had. Ik liep even rond tussen de mensen, want de muziek hield niet de aandacht vast.

Na een poosje zag ik John en hij herkende Nik en mij gelijk. Een wam weerzien volgde, met knuffels en wat aardige woorden. Hij vond het heel tof dat we helemaal naar de VS zijn gekomen voor de band. Vlak daarna kwam Don ook even kijken en gedag zeggen. Jason en Aesop waren nog nergens te zien. Ik vroeg John waar Jason was en hij wist het ook niet; 'he just dissapears!'.

De volgende act was een grote aanrader volgens John. Hun merchandise-gast en chauffeur is Daniel Menche, in New York een lokale noise/ambient held (blijkbaar). Het optreden, dat krap 30 minuten duurde, was inderdaad unlike anything I've ever seen!. Hij had een tafeltje met allerhande electronica en maakte met een stok, die een microfoon (sort of) bleek te zijn, rare keelgeluiden die hij met z'n electronica omzette in uitgesponnen soundscapes. Ik stond met open mond te kijken. Of ik het nou mooi vond....dat weet ik niet, maar bijzonder was het zeker. Die gast gaf alles, maakte de gekste geluiden en het dreunde als een malle. Thank god for earplugs...

Worm Ouroboros, de volgende act, was niet aan mij besteed. Aesop drumt in die band, en twee dames op gitaar doen de rest. Er zitten wat Neurosis achtige riffs in, maar dan valt het stil en zingen de twee dames op een soort feërieke manier....hun stemmen waren echter niet echt sterk of toonvast. Ik vond het nogal saai. Neurosis riffs, graag, kattengejank, nee dank u vriendelijk.

Om 11 uur was het eindelijk Agalloch's beurt! Ze hadden wat problemen met de setup (gebeurt vaak!). Jason's mixpedaal was kaduuk dus er moest even ergens een andere vandaan getoverd worden. De intro van het nieuwste album klonk en de band kwam op. Ze begonnen met Into the Painted Grey, een hard begin. Als grootste fan van de band (alle tours meegemaakt sinds 2006) moet ik toch opmerken dat de band live erg gegroeid is. Een song als deze hadden ze een paar jaar geleden echt niet live kunnen spelen. Een drummer als Aesop is onontbeerlijk, hij houdt er een stevig tempo in. Je merkt wel dat Don een betere gitarist is dan John, maar dat geeft niet. Hij heeft ook de meeste solo's en belangrijke partijen. John moet natuurlijk ook de vocalen verzorgen, dus heeft een extra moeilijkheid erbij. Mijn favoriete song van de avond was wel Ghosts of Midwinter. Ik houd van het progsfeertje in dat nummer, met tegelijk dat typische Agalloch geluid dat ik bij geen enkele andere band terughoor.

Ik was blij dat ze Falling Snow speelden en Limbs. Ook een enkel oud werk werd nog gespeeld: Of Stone Wind and Pillor. Als toegift was er Dead Winter Days en In The Shadow of Our Pale Compagnion. Het was een geweldig optreden! Helaas moesten we meteen weg om onze reis naar Chicago te beginnen. Dat was balen, want Jason en John zeiden tegen me 'we komen er zo aan' en ik kon niet eens gedag meer zeggen. Nog wel even Aseop de hand kunnen schudden want die had ik voor de show nog niet begroet. Na de show in Canada kunnen we wel blijven om te kletsen en een biertje te drinken gelukkig!

De reis naar Chicago is een heel verhaal apart.....

MoMa

Upon entering the 5th floor of the Museum of Modern Art your senses get overloaded. The first room alone holds so many masterpieces you just don't know where to look!

Vincent Van Gogh's Starry Sky certainly was the biggest eyecatcher in the room and with reason!
I liked that painting so much, I couldn't look away. The cypresses on the foreground,the curly painted sky, the luminated stars and moon, the pronounced houses and church....the whole painting breathes passion and, for some reason, secrecy. A night scene always has a certain atmosphere: private, quiet....I can't quite put it into words.

The other highlights for me were the works of Jackson Pollock. Especially the ones in which he used the drip-technique are fascinating to see in real life. There is so much to see up close to the painting which doesn't come across on a picture in a book. I tried to make some photographs of the thick layers of paint so you have an idea of how much texture the paintings have:

Notice there is actually a button in there! Why? No idea!

These Pollock paintings really come to life when viewed up close. And however simple and seemingly random they look, I don't think I could reproduce anything like it. There's more thought and feeling behind it than you can guess from first glance.

These were 2 highlights from Moma, there was so much more to see! Rousseau, Mattisse, Picasso, Kandinsky! My goodness....I'll have to write about that another time, the internet in the hotel is too slow to upload all my pictures.

I do LOVE my new camera though, it's so easy to take great photo's it's almost unbelievable!

El Greco

This is going to be a very short post, but while I was in the Metropolitan today I had an unexpected discovery. Despite all the Rembrandt's, Van Gogh's, Goya's, you name it....the painting that made the most lasting impression on me was the following one:

Toledo, from El Greco. I remember reading about it for art class and seeing it printed in Gombrich's book. I thought it looked odd and didn't like it. In real however, it struck me as beautiful and haunting at the same time. I couldn't stop looking at it. The sky.....that sky!!! The colours are so amazing!! The whole scene is so amazing, so gloomy!

The other painting I liked the most was this one, by Goya:

Manuel Osorio de Zuniga


Ahhh, there's so much to write about and not so much free time! There is lots more to write about this museum for sure. I need pictures with that though and it's a daunting task to sort and work through my photo's on this netbook....The slow wifi isn't helping either...